Enn einu sinni róstur í Vesturbænum

Ekki er á það logið þarna í Versturbænum, einlægt er allt upp í loft á þeim slóðum, lögreglan akandi þar um á ofsahraða í brynvörðum hervögnum, eða lögregluþjónar á harðaspretti, veifandi kylfum, skotbyssum, hömrum og naglbítum, eða nálega öllu lauslegu til að berja á snaróðum Vesturbæingum. Í eina tíð hafði Hálfdán Varðstjóri svo mikið við, að hann fór í eigin persónu vestur í bæ til stilla til friðar. Iðulega varð mikill hvellur þegar Hálfdán birtist og var þá öllum kröftum tjaldað til. En á einum tímapunkti var mannfallið orðið mikið, samtals, að dómsmálaráðherra og forseti Íslands báðu Hálfdán þess lengstra orða hætta sér ekki oftar vestur í bæ, en þá voru á annan tug Vesturbæinga komnir út í kirkjugarð eftir móðurleg atlot Varðstjórans.

En þó svo Hálfdán Varðstjóri hafi dregið úr heimsóknum vestur á Mela og út á Granda, þá má hann eiga það hann Hálfdán, að hann fór aldrei alla leið út á Seltjarnarnes, en það útskýrði hann, að væri vegna þess að hann hefði ekki lyst á að berja strámenn og færa þá í fjötra. Því enn eimir eftir á Nesinu að ,,þar lifi fáir og hugsi smátt." Eitt sinn þá allt var á tjá og tundri og á öðrum endanum í Vesturbænum kom Hálfdán á risasiglingu þangað sem óeirðirnar stóðu voru mestar og lét hendur sínar fara um mannskapinn eins og þyrluspaða. Fljótlega létu glæpamennirnir undan síga, en svo mikill var gállinn á Hálfdáni, að hann gætti ekki rétt vel hverjir urðu fyrir hnefum hans. Þegar farið var yfir valinn lágu tvær alsaklausar konur dauðrotaðar á strætinu. En ekki var mikið veður gert út af því, en mestu máli skipti að Varðsjórinn kom á friði í bili með tiltektum sínum.

Í dag bíður Hálfdán Varðstjóri rólegur á varðstofu sinni eftir að lögregluprjónar hans komi og færi honum glæpamenn vestan úr bæ. Um leið og hann fær þessa manntegund upp í höndurnar dregur hann þá yfirleitt orðalaust inn í næsta fangaklefa sem laus og veitir viðkomandi viðeigandi refsingu. Síðast liðið haust komu lögregluprjónarnir með hálfgeggjaðan fylliraft, sem þeir gómuðu á Eiðstorgi. Hálfdáni þókti þefurinn af fyllikallinum óviðfeldinn og setti því upp þykka gúmhanska áður enn hann keyrði raftinn öfugan inn í klefa. Þegar Hálfdán koma aftur fram á gang, eftir að hafa gengið í skrokk á mannpeðinu, reif hann til sín eldvarnarslönguna af veggnum á ganginum og sprautaði með henni af fullum dampi langa hríð innum gægjugatið á klefahurðinni og lét ekki staðar numið fyrr en drykkjumaðurinn hafði misst meðvitund og var nær drukknaður í þessu æðisgengna þrifabaði. Þess vegna skuluð þér hugsa yður vel um, vinir mínir, áður en þið hefjið ölvun og óspektir í lögsagnarumdæmi Hálfdáns Varðstjóra, það er nefnilega óvíst hvort þér eigið afturkvæmt úr þeim dansi.

Lögregla og sérsveit með viðbúnað í Vesturbænum