Við þekkjum þessar telpur sem hrundu niður Móskarðshnjúka í gær

Það voru þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn sem fóru ansi flatt í Móskarðshnjúkum í gær. En okkar í milli sagt vóru þær heldur en ekki dauðadrukknar þegar misstu fótavist á svellinu og húrruðu eins og styggar eftirlegukindur niður hnjúkinn og í klessu. Þær voru áberandi ölvaðar, bévítis skjáturnar, þegar þær lögðu á fjallið, og bættu sífellt meira á sig eftir sem ofar dró. En í Móskarðshnjúkum keyrði um þverbak og þær misstu fótanna. Þegar þær lágu í sinni klessu eftir hrapið við rætur Móskarðshnjúka var önnur flaskan brotin, en þær löptu úr þeirri sem heil lifði þar til þyrilflugan kom og sókti þær.

Eins og búast mátti við, hafa hin landsfrægu helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins verið með daufara móti frá upphafi kóðvíðs nítjánda og til dagsins í dag. Í fyrrakveld sátu þau tíu í helgarsamkvæminu, öll drullufull og hálf sona dópuð í ofanálag. Um kveldmatarleytið var Brynjar Vondalykt lagstur; hann lá á grúfu í forstofunni með buxurnar dregnar niður fyrir þjóhnappa. Undir morgun lágu svo allir í vímuroti að heimilinu, nema frú Ingveldur og Máría Borgargagn. Þær höfðu ornað sér hvor með annarri í hjónabælinu frá því seinnipart nætur. Þegar til kom og morgun var genginn í garð kom í ljós að þær gátu ekki sofnað og því síður sofið.

Það varð því að samkomulagi millum hinna rosknu telpna að fá sér frískt loft, helst af öllu fjallaloft. Og þær óku heldur fáklæddar undir kuldagallanum inn í Kollafjörð, blindfullar, og bifreið þeirra sikksakkaði um stræti og torg uns numið var staðar undir Esjufjalli. Þar stigu þær út héldu á brattann. Sem fyrr segir voru telpurnar asskoti eitthvað rykaðar á göngunni, augun glær og fnykurinn af þeim grunsamlegur. Á hjalla nokkrum hátt upp í hlíðinni gjörðu þær stans á för sinni, stilltu sér upp og sungu svo hátt að tindar Esju gnötruðu og selirnir í Kollafjarðarsjó tóku andköf og lögðu á flótta. Lagið sem þær sungu var heldur ekki af verri endanum: ,,Lífið er lotterí" heitir það víst. En þá kom að síðasta erindinu renndu þær kuldagallanum frá nekt sinni og glenntu sig upp á gátt framan í heiminn. Hrafnarnir stóðu álengdar og blygðuðu sín fyrir hönd söngkvennana. En svo komust þær á Móskarðshjúkinn, vóðu þar strax út á uppbóginn svellglotta og steyptust undir eins niður hnjúkinn og þaðan niður í miðja Esjuhlíð og lágu þar um hríð hér um bil dauðar. Þá var kuldagallinn Borgargagnsins fyllst af snjó, sem fráflaksandi gallinn hafði sopið inn í sig á niðurleiðinni. Svo kom þyrilvængjan og náði í telpurnar og þar með var gamanið úti. Bíngó.  

Talið að hálka hafi valdið slysinu