Þá hefir þeim tekist að buga ljúfling allra sannra samherja

Þarna sjáiði hvað þið eruð búnir að gera, bölvaðir ódámarnir ykkar. Nú hafa orð ykkar, andstyggilega ljót og óþverraleg, gert það að verkum að einn okkar bestu Íslands sona er orðin svo sálarmyrtur eftir aðsúg ykkar að honum að honum hafa nú fallist höndur og hyggst draga sig frá lífsstarfinu, sem var honum svo kært. Já, bölvuðu lítilmennin atarna, ykkar verður minnst í Helvíti þann dag sem okkar kæri samherji hrökklast frá kjötkatlinum í hinsta sinn.

Hinsvegar er það alveg hárrétt hjá Kristjáni okkar, að þetta er komið gott af hans hálfu í poletikinni. Honum hefir tekist sem sönnum samherja einum er lagið, að standa dyggan vörð um hagsmuni samherjanna í kvótamálunum og auðlindaskattinum. Meðal annars sýndi hann sinn fagra innri mann þegar hann hringdi einn morguninn, næstum því upp úr þurru, í aðalsamherjann og spurði hann hvernig honum liði. Þessi fallega hringing sýndi þjóðinni hversu ljúft hans hjartalag er og hve sönn samhygð hans er með raunverulegum samherjum. Enda sagði forsætisráðherra við þetta tækifæri, að hann Stjáni væri með gullhjarta.

En nú er komið að leiðarlokum: Vondir menn og enn verri konur hafa hrakið Stjána af leið og má segja að hann komist ekki lengra, sitji fastur ofan í skurði, samherjaskurði. Í dag hrærast hjörtu vor til samúðar og meðaumkunar með Stjána, enda erum vér öll samherjar hans þegar öllu er á botninn hvolft. Þó er huggun harmi gegn, að enn hefir óþjóðalýðnum ekki tekist að buga sjálfstæðishetjuna Bjarnaben, og Gölle a. er enn að öllu leyti ódauður, sem og hnáturnar sem þamba hvítvín, éta humar og öskra eins og naut af frjálshyggjukvölum. En humar er óþverramatur og eiginlega ekki matur, því kvikindið humar lifir á því að éta hræ. Vér skulum samt þrauka gegnum sorgarferlið sem að oss er rétt og heita því að hefna Stjána bónda og ryðjast með vopn á höndur andskotum hans og óvildarskepnum.

Kristján Þór fer ekki fram