Glímuskjáfti skekur ráðhúsmenningu Reykjavíkur

Ekki verður annað sagt en glímumennirnir tveir, sem standa á sviðinu á myndinni þeirri arna sem fylgir fréttinni um aðgengi að íþróttum, séu feykn íþróttamannslega vaxnir, en þarna er líka um að ræða þungavigtarmeðlimi í sínum flokkum. Skömmu eftir að myndin var tekin runnu glímukapparnir saman og tóku hvurn annan tökum. Er leikurinn hafði staðið nokkra stund buldi við brestur og brotnaði sviðið og garparnir steyptust spriklandi eins og hnúfubakar alla leið niður í kjallara.

Var þá upp kveðinn grátur og gnístran tanna og hið meinta jafnrétti, sem átti víst að ræða um, fór á flot og digrir kompánar úr borgarstjórn komu á vettvang. Þeir byrjuðu á kasta ungfrú Vígadísi Hauxx niðrum gatið á sviðinu til glímukappanna geðþekku, sem busluðu þar í myrkrinu innan um skran sem lengi hefir verið geymt þar í kjallaranum. Á þessari ögurstundu var beitt einstaklingsmiðaðri nálgun og eflandi upplýsingamiðlun, og tókst það bærilega þótt hljóð og mynd færu ekki saman.

En þótt svona hafi tekist til á þessu fyrsta íþróttamóti borgarstjórnar Reykjavíkur í Ráðhúsi Davíðs, þá varð aunginn út undan þá upp var staðið. Svo komu timburmennirnir og negldu hlera fyrir gatið á sviðsgólfinu og dimmdi þá samstundis enn meir hjá mannvalinu í kjallaranum. Ber oss að líta á það sem góðragjaldaverða tilraun til að efla samtal og einstaklingsmiðuð elskulegheit þremenninganna þar niðri og standa vonir til að þessi sérstaka viðleitni borgarstjórnar Reykjavíkur muni skila sér með góðu hjónabandi þá fram líða stundir. 

Jafnt aðgengi að íþróttum ekki nóg