Stæltur Íslendingur, sem minnir oss á fornkappa, Björn, Sigurð og Grím borgara

Þessi gleðilega frétt sannar svo ekki verður um villst að enn eru uppi horskir menn á Íslandi. Að stæltur Íslendingur á besta aldri skuli sjá sér fært að vaða fáklæddur út í ískaldan heimskautaveturinn í drepsóttarfaraldrinum miðjum, þess albúinn að leggja til náungans með sveðju elligar skjóta hann niður af færi, gefur oss langþráð tilefni til að minnast fornkappa vorra, að viðbættum Birni í Öxl, Sigurðar Gottvinssyni og Grími borgara, á jákvæðan og uppbyggilegan hátt.

Ekki hefir enn verið gefið út hvursu marga kappanum tókst að höggva niður, né hve marga á hlaupum honum auðnaðist að hæfa með byssunni áður en yfir lauk, en þær tölur verða eflaust birtar opinberlega fyrir miðnætti. Þegar komið var með garpinn í fangaklefann tók Hálfdán Varðstjóri við honum með óduldu nautnaglotti á vör. Um slagsmálin í heimahúsinu er það að segja, að Hálfdán Varðstjóri sjálfur mætti þar á vettvang og skrúfaði ærlega niður í slagsmálahundunum, sem reyndust vera hjón á sextugsaldri, góðkunningjar Hálfdáns og litlir vinir.

En fyrst minnst hefir verið á Grím borgara á þessum fátæklegu blöðum, er ekki nema rétt að upplýsa að hann var upphafsmaður borgarastéttarinnar á Íslandi. Frá öndverðu hefir Grímur verið sú fyrirmynd íslenskrar borgarastéttar sem burgeisar og betra fólk landsins hefir litið langmest upp til. Enda ekki að furða. Grímur borgari sýndi það nefnilega í lifanda lífi, að hann var ekki aðeins vel látinn og rómaður kjötkaupmaður heldur ákveðinn og dugandi í einkalífi sínu. Um Grím borgara getur fólk lesið sér um til fróðleiks og gleði í ,,Öldinni sem leið, fyrra hefti" og víðar í annálum.  

Handtekinn vopnaður byssu og sveðju