Að skjóta menn eða skjóta á menn ...

Jæja, vér megum ugglaust þakka fyrir að Kári skaut ekki Wíllúm og þennan Harvardspjátrung hreinlega með gæsariffli, en lét sér nægja, eins og sönnum heiðursmanni sæmir, að skjóta á þá nokkrum viðvörunarskotum. Hins vegar má að sönnu færa að því rök, að skothríð Kára merki í raun og veru, að hann telji bæði Wíllúm og Harvardgosann heldur illa vankaða og alls ekki viðræðuhæfa. Willúm er auðvitað einn af þessum ónothæfu lukkuriddurum sem vafrað hafa inn á svið stjórnmálanna á einhverju allt öðru en stjórnmálalegum verðleikum eða mannviti, hvað þá hugsjón. Mætti sá karl hrökkvað aftur fyrir sig af ráðherrastólnum og skondrast niður í kjallarageymslu gömlu, vitskertu Framsóknarmaddömunnar, eða bara hreinlega á kaf í Framsóknarfjóshauginn og forarvilpuna.

Hvað Harvardálfinn varðar, þá viðist honum hugleikið og eftirsóknarvert að komast á bekk með ekkilækninum Guðmundi Karli og verða augnakarl hlustenda Útvarps Sugu. Það er þó hugsjón, þótt hláleg sé. Að öllu samanlögðu þá liggur mjök í augum úti, að Wíllúm og Harvardurinn hafa ekkert í klærnar á Kára að gera, jafnvel þótt þeir brúki kjaft og hagi sér eins og vitgrannir götustrákar, og eru því dæmdir til að bíða snautlegan ósigur í viðskiptum við hann, og það er bara gott.

Fólk hefur sem vonlegt er afar miklar áhyggjur af stjórnmálalýðnum, sem það hefir af annarlegum ástæðum kosið yfir sig. Síðast í dag þorði aumingja maddama Inga Sæland ekki í árlegan kjaftaþátt á Stöð 2. með hinum foringjanefnunum. Hún hræddist að fulltrúi Sjálfstæðisflokksins smitaði hana af alvarlegum sjúkdómi. Náttúrlega kumruðu hinir glaðbeittu Sjálfstæðis er þeir fréttu af fjarveru maddömu Sæland og lugu því samstundis upp, að kérlíngin væri augafull og hefði sökum ölvunar ekki verið hleypt inn í sjónvarpshúsið. Já, þeir eru alltaf hreinlyndir og sannleikselskandi þarna í Valhallarmusterinu.

Kári skýtur á Willum og Jón Ívar