Taðkarl í silkisloppi norpar á stéttinni fyrir framan hjá sér

Einkennilegt hve margir þeirra, sem ekki reiða dagsdaglega vitið í þverpokum, hafa fundið sig knúna á síðustu dögum til að grénja opinberlega fyrir hönd úkranískra fasista. Þessi jarmur hljóðar álíka og klerkar íslenskir hefðu milli heimstyrjalda á síðustu öld tekið upp á að syngja Mússólína þeim ítalska lofgjörðarmessur á helstu hátíðum hinnar evangelísk-lúhersku kirkju. Að vísu var rithöfundurinn Þórbergur Þórðarson frá Hala í Suðursveit kærður fyrir að skrifa óviðulega um Adólf nokkurn Hitler og hans nóta fáeinum árum áður en Hitler þessi hóf innrás í Sovétríkin, upphaflega með velþóknun heimsvaldasinna á Vesturlöndum.

Og nú hefir holdgerfingur síðari tíma niðurlægingar Bessastaða á Álftanesi staulast út á stétt eins og aðframkominn taðkarl frá fyrri öldum talað hjartnæmu máli um úkraínska fasista og valdaræningja, sem félagi Pútín hefir tekið að ser að kveða niður eins og hverja aðra óviðeigandi draugaplágu. Vér Íslendingar finnum til vanmáttar gagnvart óráðshjali taðkarlsins á Bessastaðastétt og höfum gripið til þess ráðs að kúgast yfir toiletskálinn frekar en ekki neitt.

Ef einhver andskotans manndómur væri í taðkarlinum annar en að norpa á stéttinni fyrir framan hjá sér í helbláum silkislopp og tala tungum, mundi hann reyna að blása löndum sinum sannan hernaðaranda í brjóst og veita Pútíni í hans raunum, elligar hvetja gelgjurnar i ríkisstjórn íslenska lýðveldisins til hernaðarlegra landvinninga í Færeyjum, Shetlandi, Suðureyjum og Orkneyjum. Ja, þá væri nú eitthvert gagn af karli og hann mundi öðlast sess meðal mestu manna heimsins. En, neinei, í stað þess að standa í lappirnar grénjar hann í meðvirku grátsöngvarakasti gegn Pútíni og með einhverjum furðulegum giljagaurum í Úkraínu. Fari það allt og veri.    

„Innrás í annað ríki má aldrei líða“