Dagar stéttasamvinnuskrílsins og Halldóru Saleksdóttur taldir innan verkalýðshreyfingarinnar

Jújú, það er allt hrunið undan stéttasamvinnukérlunni Halldóru Saleksdóttur og hennar sálufélögum í krataeðlinu, og þá er ekkert annað eftir hjá henni en að öskra: ofbeldi, ofbeldi! að raunverulegum verkalýðssinnum, sem hafa steypt henni og verkalýðshjakki eymdarinnar, sem frú Saleksdóttir og vinir hennar hafa ástundað í fjóra áratugi eða svo, með hörmulegum árangri.

Fólk eins og Sólveig Anna, Aðalsteinn Árni Baldursson Baldursson, Vilhjálmur Birgisson á Skaganum, Hörður í Grindavík og Ragnar Ingólfsson, hafa allan þennan tíma mátt vera í algjörum minnihluta innan valdakerfis verkalýðshreyfingarinnar þar til núna allra síðustu ár. Það er heldur engin tilviljun að þetta nýja forustufólk sé komið þangað sem það er komið; það er framganga þeirra í stéttabaráttu og óumdeilanlegur árangur í kjarasamningum hafa aflað þeim þess trausts, sem gert hefur að verkum að blekkingariðja og atvinnurekendasleikjuskapur frú Halldóru Saleksdóttur, Björns framsóknarmanns á Akureyri, Drífu Snædal og Samfylkingarstóðsins er hrunin til grunna undan rassgatinu á þeim.

Auðvitað er engin eftirsjón af Saleksdóttur, Birni framsóknarmanni og öðrum slíkum dragbítum í samtökum verkafólks þótt þau sturtist niður og sjáist aldrei meir. Eftirspurn eftir þeim í forustusveit verkalýðshreyfingarinnar er engin, þannig að það er andskoti álkulegt af hálfu frú Saleksdóttur að reyna að gera sig breiða í fjölmiðlum með hótun um að gefa ekki kost á sér og að hún geti ekki unnið með verkalýðssinnunum sem hafa kippt undan henni spóaleggjunum. Staðreyndin er nefnilega sú, að þótt Halldóra Saleks gæfi kost á sér í miðstjórn ASÍ næði hún ekki kjöri heldur biði afhroð. Enda er brostinn flótti í baulurassinn á henni. En þetta er allt í lagi, farið hefir fé betra og bættur sé skaðinn, sem enginn er. 

Treystir sér ekki til að vinna með „þessu fólki“