Jóhannes Ragnarsson

23.8.2007 | 20:03

Ólán og slysfarir.

Með óvöldu orðbragði hrakti kvendjöfullinn eiginmann sinn nauðugan upp á þak til að mála. Vitaskuld varð honum fótaskortur þar upp og valt fram af þakbrúninni og skall niður í blómabeð og málningarfatan á eftir. Sem hann lá þar stórslasaður í beðinu, óð kvendjöfullinn að honum, gjörsamlega tryllt af bræði, sparkaði í hann og dró hann síðan burt úr beðinu þegar henni þótti útséð að honum tækist að druslast þaðan af sjálfsdáðum. Viku síðar heimsókti kvendjöfullinn mann sinn á sjúkrahúsið. Og er hún sá hann þar í rúminu gifsaðann og spelkaðann, umhverfðist hún einn ganginn enn. - Heðurðú helvítis djöfullinn þinn, hóf hún máls, - að þú gétir legið hér eins og ekkert hafi gerst? Eyðilagðir málninguna, blómabeðið og fötin sem þú varst í og missir svo af vinnu Guð má vita hve lengi. Hvílíkur andskotns auðnuleysingi ! Og henn rann svo í skap á þessu upphafna augnarbliki, að hún missti allt tímaskyn og sá rautt. Hún tók á rás yfir gólf sjúkrastofunnar og hafði ekkert kristilegt í huga. En þar sem hún var orðið stjórnlaus af geggjun og sá þar að auki aðeins rautt fór hún rúmavillt og tók manninn í næsta rúmi svoleiðis í karphúsið, að hann mátti liggja í tíu klukkustundir á skurðarborðinu á meðan læknarnir voru að tjasla honum saman, og höfðu þeir þó nokkrum dögum áður þurft að smíða hann upp, nánast frá grunni, eftir ógnar snarpa bílveltu.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Facebook