Veitum honum ríkisborgararétt strax.

Aumingja blessaður siðleysinginn hann Wolfowitz. Það virðist sem fokið sé í flest skjól hjá karlanganum innan Alþjóðabankans og hann verði að neyðast til að láta af störfum hjá þessari bölvuðu bankaholu.

Mér finnst að okkar góðhjartaða ríkisstjórn eigi nú að bregast hart við og bjóða aumingja manninum íslenskan ríkisborgararétt með ofsahraði. Ég þykist vita að ríkisstjórnin okkar hefur bæði getu og vilja til að koma þessu í kring fyrir kosningar. Og ef menn hafa verulega hraðar hendur gæti Sjálfstæðisflokkurinn komið honum inn á framboðslista sinn í Suðurkjördæmi með blessuðum Árnunum. Okkur Íslendingum veitir svo sannarlega ekki af góðu fólki í pólitíkina hjá okkur. Í þeim efnum yrði Wolfowitz sannarlega góður liðsauki.

Talið að Wolfowitz hafi brotið siðareglur Alþjóðabankans

Bjarni Bjarnason og Sólveig kona hans.

  -Hvaða skoffín er nú þetta, spurði Bjarni Bjarnason konuna sína og benti út um stofugluggann á frú Ingveldi þar sem hún þaut einsog íturvaxin gyðja á þröngum Nike-búningi eftir gangstéttinni fyrir framan húsið.  -Veit ekki. Þekki ekki þessa konu, svaraði Sólveig kona Bjarna Bjarnasonar, undrandi og snortin af þeirri sjón sem við blasti á gangstéttinni.  Svo leit hún niður eftir sjálfri sér og varð sorgleg til augnanna: rauður bómullarbolur, margþvældur og þveginn, með fáránlegu hvítu merki framan á brjóstunum og þar fyrir neðan larfslegar, ljósbláar joggingbuxur, sögðu henni allt sem segja þarf. –Maður er orðinn samdauna öllu þessu fjandans basli; farin að grotna niður án þess að taka eftir því, hugsaði Sólveig hnuggin. Ósjálfrátt laumaði hún annarri hendinni afturfyrir sig og kleip sig í aðra rassakinnina, brá henni síðan leifturhratt framfyrir sig og lagði hana þétt að kviðnum, rétt um það bil sem þar sem naflinn er. –Ömurlegt! Allt slappt og þrútið! Ég er eins og marglytta, sagði hún við sjálfa sig í hljóði. –Það er eins og ég hafi vaxið einhverntímann út úr mér án þess að taka eftir því þegar það gerðist. Að minnsta kosti stenst ég engan samanburð við konuna sem var að hlaupa hérna framhjá áðan – þó erum við trúlega á sama aldri.  Fimm mínútum síðar laumaði Sólveig sér inn á baðherbergi, afklæddi sig í snatri, stillti sér að svo búnu upp fyrir framan spegilinn á nærbuxunum einum.  Hún gat ekki leynt vanþóknunarsvipnum á andlitinu yfir því sem fyrir augu hennar bar í speglinum – reyndi það heldur ekki.  -Að sjá þetta, tuldraði hún önug og togaði í kviðholdið á sér. Og til að kóróna hörmungina, löfðu brjóstin á henni eins og tveir blautir þvottapokar langleiðina niður að nafla.  -Andskotinn, sagði hún næstum upphátt við konuna í speglinum og langaði að taka hana og fleygja henni í klósettið og margsturta niður á eftir henni,  því svona ómynd væri án efa best geymd í klóakrörum bæjarins.  Svo datt henni annað í hug: Hvern fjandann átti það að þýða hjá Bjarna Bjarnasyni bónda hennar, að vera að skjalla hana með því að hún væri falleg. Gullhamrasláttur af því tagi í hennar garð, var eðli málsins samkvæmt í meira lagi grunsamlegur, í besta falli hótfyndni, ef ekki beinlínis háð. Ofan í kaupið hafði hún lagt trúnað við þennan skammarlega þvætting og haldið að Bjarna væri full alvara. En miðað við útlitið á kvenmanninum í speglinum, var ljóst að hann hafði bara verið að gera gys að henni. Næst þegar hann slægi fram einhverju fáránlegu orðagjálfri, með smeðjusvip á andlitinu um meinta fegurð hennar, tæki hún því ekki orðalaust og með bros á vör. Aldeilis ekki. Hún skyldi slá hann svoleiðis utanundir, að hann stæði á öndinni eins og graðhestur sem étið hefði hundrað kíló af steinsteypu í ógáti.  Djöfulsins padda þessi Bjarni Bjarnason sem hún hafði búið með í stinn tuttugu ár og átt með fjóra uppivöðslusama krakka...       

Loksins, loksins VG.

Lokins heyrir maður eitthvað frá VG varðandi verkafólk í kosningabaráttunni, að vísu um afmarkaðan hóp verkamanna sem, samkvæmt fréttu, býr við hin herfilegustu skilyrði. Ég vona að þessi samkennd VG með verkafólki sé ekki eingöngu sprottin út frá því að umræddir verkamenn starfa við Kárahnjúkavirkjun.

Eins og kunnugt er, hefur ,,vinstriflokkurinn" Vinstrihreyfingin - grænt framboð, verið býsna spar á að flíka verkalýðsáherslum en einbeitt sér þeim mun meir að dólgslegum femínisma og álbræðslumálum.

En Guð láti gott á vita.

  

VG krefst opinberrar rannsóknar á aðbúnaði verkamanna við Kárahnjúka

Bankarán hvað?

Hvernig var það nú aftur, veitti lögreglan ekki Davíð og Halldóri tiltal þegar þeir tóku Landsbankann og Búnaðarbankann traustataki og skiptu þeim bróðurlega á milli flokksgæðinga Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks?

Hvað krakkana sem heimsóktu Glitnisbanka varðar, þá sannaðist á þeim hið fornkveðna: að svo læra börnin sem fyrir þeim er haft.

Hrópuðu bankarán og fengu tiltal

Af ættmennum Gabríels Jónssonar.(1.)

Páll Pétursson, faðir föður míns, var líka hávaxinn en vel þokkalega feitlaginn og með samskonar nef og pabbi. Ég sá hann aldrei öðruvísi en alvarlegan og þungbrýndan, og röddin var rám og ruddaleg. Iðulega lét hann sem hann sæi mig ekki ef ég varð á vegi hans. Það var nefnilega ekki til siðs hjá honum að skipta sér af börnum og gilti þá einu hvort það væru barnabörn hans sem í hlut áttu, að undanskildum Baldri frænda mínum, en hann er sonur Gerðar föðursystur minnar. Það var nú meira hvað þessi leiðindakarl var hrifinn af Baldri, enda var Baldur leiðindakrakki á heimsmælikvarða og síðar á ævinni alræmdur svikahrappur og glæpamaður. Ekki minnist ég þess að Páll afi hafi nokkurn tímann tekið mig tali, en tvisvar sinnum man ég eftir að hann urraði til mín þegar ég var í heimsókn hjá honum með foreldrum mínum, ,,að ég ætti ekki að vera þvælast fyrir.”

            Sólrós Jónsdóttir, föðuramma mín, var fyrir sína parta lítið skárri en karlinn hennar, en á annan hátt þó. Hún var svo snobbuð og fordómafull, að stappaði nærri fullkomnum viðbjóði að vera nálægt henni þegar hún var í ham. Í hennar huga voru menn ekki menn nema þeir væru staðfastir stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins. Að hennar áliti voru framsóknarmenn ómenni, en kommarnir úrhrök. Það var einna helst að hún gæti liðið kratana, enda voru þeir um hennar daga, kunnir fyrir fylgispekt sína við Íhaldið. Samt náðu þeir ekki svo hátt í virðingarstiga ömmu minnar að teljast til fullgildra manna; þeir voru varla nema einhverskonar trekvartmenn í hennar augum.

            Þegar réttindabarátta þeldökkra stóð sem hæst í Bandaríkjum Norður Ameríku, var gamla konan æf. Hún skildi ekki hvernig í ósköpunum þessi villilýður gat hagað sér í besta landi veraldar. Það var hennar vissa að blámenn væru af annarri dýrategund en hvítir menn. Eða ölluheldur, væri hvítt fólk menn, en negrar dýrategund. Og mikið varð hún amma mín kát þegar spurðist að séra Marteinn Lúter King  hefði verið myrtur. ,,Lógað” sagði hún glaðhlakkalega um örlög séra Marteins, því það eru menn sem eru myrtir en skepnur drepnar, eða þeim er lógað. Og ekki fagnaði kerlingin minna þegar fluttar voru fréttir af ódæðisverkum Ku Klux Klan. Þá klappaði hún saman lófunum og hrópaði upp yfir sig af fögnuði: -Já!!!, eins og uppáhaldsliðið hennar í fótbolta hefði skorað mark og tekið forustu í leiknum.

            Víetnamstríðið var ömmu minni mikið áhyggjuefni, sem og afa og foreldrum mínum. Í Vietnam áttu guðhræddir Bandaríkjamenn svo sannarlega í höggi við kommúnísk úrhrök; það lægsta af öllu lágu á gjörvallri jörðinni. Mér er í fersku minni hvað foreldrar mínir hlustuðu andaktug á fréttirnar af hildarleiknum þar austurfrá. En það virtist alveg sama hvað Bandaríkjamenn sprengdu mikið, eða Johnson forseti og síðar Nixon forseti sögðu eða fyrirskipuðu, alltaf risu hin gulu smávöxnu kommúnísku úrþvætti, undir stjórn Ho Si Minh, upp aftur og héldu áfram sínum fáheyrða djöfuls- og hrottaskap í gegn Boðberum Frelsis og Lýðræðis, sem og Suðurvíetnömum sem Ho Si Minh og hans djöflar vildu ólmir knésetja undir sína stjórn. Þetta voru hryllilegir tímar, eins og gefur að skilja, í augum minna nánustu. Og þegar við bættust stúdentaóeirðirnar, sem kenndar eru við árið 1968, var fólkinu mínu hér umbil öllu lokið. En þegar Íslenska þjóðin lét sig hafa að kjósa Dr. Kristján Eldjárn sem forseta lýðveldisins varð heilmikið uppnám í fjölskyldunni, og afi fékk hjartaáfall og dó næstum því, en tókst þá naumlega að skrimta en náði sér eiginlega aldrei af þessum krankleika. Hann fékk svo annað hjartaáfall, mun svæsnara, daginn sem Vinstristjórnin tók við völdum 1971, og dó þegar í stað. Hann þoldi ekki lýðræðisfyrirkomulagið betur en þetta þegar til kom.

Auðvitað veit enginn neitt.

Þegar svona mál kemur upp þá vita aðalleikarnir iðulega ekki neitt, segja ekki neitt, muna ekki neitt eða hafa ekki komið nálægt neinu.

Það væri fróðlegt að vita hverjir hinir þrír orðvöru nefndarmenn eru og ekki síður hvernig málið var afgreitt. Tengsl frú Bjartmarz við þessa uppákomu, virðist samkvæmt féttinni, nokkuð tortryggileg, a.m.k. vandræðaleg. Úr því sem komið er, verður blessaður umhverfisráðherrann okkar og Alsherjarnefnd Alþingis að gera hreint fyrir sínum dyrum og láta eftir sér að segja okkur allan sannleikann í þessu óheppilega máli.   

Nefndarmenn hafi tekið fram að þeim hafi verið ókunnugt um tengsl Jónínu og umsækjandans

Gjaldgengur á lista Sjálfstæðisflokksins.

Nú, þessi náungi hlýtur að vera gjaldgengur ofarlega á lista Sjálfstæðisflokksins, að minnsta kosti í Suðurkjördæmi ... eða hefur hann kanske ekki stolið nógu miklu?

Þriggja mánaða fangelsi fyrir búðarhnupl

Wolfowitz í Sjálfstæðisflokkinn á Suðurlandi.

Úr því að það er farið að halla svona illilega undan fæti hjá karlanganum honum Páli Wolfowitz hjá Alþjóðabankanum er ekki annað að gera fyrir hann en að leita hælis á framboðslista Sjálfstæðismanna í Suðurkjördæmi því þar eru allir syndarar endurreistir með glæsibrag. Og ekki stendur heldur á fólkinu í kjördæminu að kjósa ósköpin.

Fyrrum starfsmenn Alþjóðabankans krefjast afsagnar Wolfowitz

Hræðileg drykkjulæti á Suðurnesjum.

Það er naumast atgangurinn í brennivínsberserkjunum þarna á Suðurnesjum í seinni tíð. Það líður varla nokkur helgi nú orðið að fjölmiðlar séu ekki uppfullir af sögum um hneykslisverkum fullra manna suður þar. Það hlýtur að vera alveg hræðilegt fyrir alsgáð fólk að búa í þessu barbaríi, það er að segja, ef nokkur maður er þá alsgáður þarna. Það væri gaman að vita hvað það er sem Suðurnesjamennirnir blessaðir eru að hella ofan í sig og verða kolvitlausir af. Það getur varla verið rauðvín og bjór því af slíkum drykkjum verður enginn maður ölvaður hvaðþá drykkjuóður.

Ölvun og slagsmál á Suðurnesjum

Upp með buxurnar VG og Samfylking !!!

Ég er hræddur um, eins og staðan er í augnablikinu, að VG og Samfylkingin verði að fara hífa all rækilega upp um sig buxurnar, ef ekki á allt að fara í handaskolum hjá þessum flokkum á kjördag. Mér finnst ég t.d. verða var við einhvern ráðaleysistón hjá VG, enda hafa helstu og öflugustu talsmenn þeirra, Ögmundur og Steingrímur J. verið lítt áberandi í umræðunni síðan þingi lauk. Í aðdraganda síðustu Alþingiskosninga gerðist það sama hjá VG og uppskeran varð eins og hún varð, aðeins 9%. Ég held að það gangi bara ekki upp hjá VG að haga kosningabaráttu sinni eins og þar sé sauðmeinlaust Grænt Kvenfélag á ferðinni. Og hvernig ætli það sé hjá vinum mínum í VG, er kosningastjórnin hjá flokknum í lagi, ég hef grun um að svo sé ekki. 

Samfylkingin virðist einnig eiga við einhvern ráðaleysisdraug að etja, sennilega er heldur langt á milli manna í rökkrinu á þeim bæ til að pólitíkin þar sé nógu trúverðug.

Sjálfstæðisflokkur bætir við sig tveimur þingmönnum í Suðurkjördæmi