Fyrirmyndarljósmóðirin Sigurveig D. Fjallabaksen

Þá var nú öldin önnur þegar Sigurveig D. Fjallabaksen var praktísérandi ljósmóðir. Hún lét sér ekki sæma um sína daga, að standa í kjardeilum og þrefi við sína yfirboðara heldur tók á móti krökkum með fyrirlitningrgrettu á blárauðu andlitinu og með sígarettuna í hægra munnvikinu. Hennar dýrmætustu laun voru fólgin í formennsku í Sjálfstæðiskvenfélaginu Rausn og varamennsku miðstjórn sjálfs Flokksins í áratugi. Þess ber að geta, að Sigurveig D. Fjallabaksen vann, með ermarnar brettar uppað öxlum, á við að minnsta kosti 20 nútímaljósmæður og missti aldrei krakka eða kerlingu alla sína ljósmóðurtíð. 

Ljósmæður svartsýnar

Skáldskapur Dagbókar-Matta orðinn að sagnfræði.

Sko Dagbókar-Matta, fljótur var hann að snúa á Guðjón Friðriksson , enda er Matti skáld, meira að segja Hirðskáld hægrimanna, en í slíkri vegtyllu felst margt stórbrotið. Nú hefur hann komist hjá, með samkomulagi við Guðjón, að stroka ekki út úr dagbók sinni það sem sagnfræðingurinn vill meina að sé skáldskapur um sig. Á móti fær Guðjón pláss fyrir ritdóm sinn um meintan skáldskap í helgiriti Matta Jó, sjálfri Dagbókinni. Þar með hefur gamli moggaritstjórinn haft fullan sigur í þessu máli, og auk þess fengið löggildan sagnfræðingsstimpil á skáldskap sinn, að vísu með athugasemd frá Guðjóni, en það hlustar nú enginn á þessháttar mal. 

Matthías Johannessen: Málið er úr sögunni

Kom að konu sinni á stofugólfinu í örmum annars manns

Þó það komi uppboði og handboltatreyju og öðrum slíkum fíflagangi ekkert við, finnst mér nauðsynlegt að koma því að þegar Kolbeinn Kolbeinsson stóð konu sína, frú Ingveldi, að verki í örmum annars manns. Þessi atburður gerðist uppúr hádegi í miðri viku, en Kolbeinn hafði fengið skitupest og ólgandi niðurgang vinnunni og því orðið að fara heim. Þið getið rétt ímyndað ykkur, lesendur góðir, hvað Kolbeini varð bylt við þegar hann, jafn helsjúkur og hann var, kom að konu sinni og félaga hennar spriklandi á stofugólfinu og höfðu gleymt að læsa útidyrahurðinni bölvaðir bjánarnir. Frú Ingveldur dó samt ekki ráðalaus á þessari ögurstund, heldur snaraðist berrössuð á fætur og teymdi Klbein eins og afsláttarklár út í bílskúr og sagði honum að bíða þar, hún væri hvort eð er alveg að verða búin á stofugólfinu og henni dytti ekki í hug að hlaupa frá hálfkláruðu verki bara til þess að hjúkra honum, slíkur aumingi sem hann væri. Eftir þetta lá Kolbeinn lengi rúmfastur og fór með bænirnar sínar í belg og biðu, en þær bænir voru að uppistöðu argasta guðlast, tvinnað saman úr bölvi, klámi og formælingum og emjaðar fram með ósviknum grátstaf og ekkasogum. Þegar Kolbeinn komst loks til vinnu á ný, var búið að lækka hann í tign og skerða laun hans sem því nam. Það má því segja að Kolbeinn hafi uppskorið eins og hann sáði til.

Treyja Ólafs fór á milljón

Þá væri Kristján Kr. Pétursson ekki til

Það er nú svo skrítið með það, að ef helvískur flagarinn hann Pétur G. Sigursveinsson hefði verið einni mínútu síðar á ferðinni fyrir framan Þóskaffi, aðfaranótt þriðja sunnudags í maímánuði 1961, væri sá mæti maður, Kristján Kristinn Pétursson ekki til. Staðreyndin er nefnilega sú, að hefði Pétur G. verið einni mínútu síðar á ferðinni, hefði María Guðbjörnsdóttir, móðir Kristjáns Kristins, fallið í arma Ólafs Pálssonar bátsmanns, sem flestir þekktu á þeim árum undir nafninu Óli dauðaleggur. Svona getur nú oft borgað sig að kunna réttu siglingarfræðina og vera glöggur á staðsetningar.

Mínútu frá árekstri

Leggja inn fyrir Hymmnaríkisvist

Mikið verð ég alltaf feginn þegar ég frétti af metnaðrfullum söfnunum góðborgarastéttarinnar til stuðnings fátæku fólki. Það sem gleður mig mest í þessu sambandi er þó ekki að bágstaddir fái einhverja aura til þreyja þorrann og góuna, heldur hitt, að svona góborgarasöfnun getur hæglega tryggt fáeinum góðborgurum Hymmnaríkisvist ef vel tekst til, og þá er markmiðinu líka náð.  

Skólinn er í höfn

Bilaður staur eyðilagði miðvígstöðvarnar

Það kom einusinni fyrir kunningja minn að pissa á svona staur eins og fulli kallinn ók utaní í kvöld á Bústaðaveginum. Það gerðist líka að kvöldlagi þegar kunningi minn var á leiðinni heim til sín. Þetta pissirí hefði aldrei orðið neitt neitt, ef ekki hefði verið eitthvert ólag á rafmagnsdraslinu inní staurnum, sem gerði það að verkum að kunningi minn fékk heljarstraum í sig um leið og hann byrjaði að pissa á staurinn. Skipti og engum togum, að öllu sló út á miðvígstöðvum kunningjans, sem var í sjálfu sér gott, því nokkrum mánuðum áður hafði tekið sig upp óeðli hjá honum, sem átti upptök sín í fyrrnefndum líkamsparti hans. Sem betur fer er ekkert hægt að gera til endurlífgunar þess er aflaga fór þarna við staurinn, en fyrir vikið fór konan frá kunningja mínum og býr nú með akfeitu greppitrýni sem vinnur fyrir sér með kvótabraski og öðru þvíumlíku.

Umferðarslys á Bústaðavegi

Vélarvana fúahrip

Það kemur mér verulega á óvart að Friðrik Sóph verði ekki nema 65 ára í október. Ég hélt nefnilega að hann væri kominn vel á níræðisaldur því mér var sagt einhverntímann í vetur að hann væri fyrir nokkru hættur að bleyta smjörið, karlanginn. En það skiptir svo sem engu máli þó Friðrik hrökklist úr forstjórastóli Landsvirkjunar, maður kemur í manns stað; einn kemur þá annar fer og enginn er ómissandi, þrátt fyrir allt. Að sjálfsögðu verður vélarvana Sjálfstæðisfúahripi plantað niður,af faglegum ástæðum, í forstjórahægindið í stað Friðriks. Berast böndin mjög þessa dagana að fáeinum ráðherrum Sjálfstæðisflokksins, sem farnir eru að ofhitna og munu bræða úr sér innan skamms ef ekkert verður að gert, að setjast í helgan stein Landvikjunnar. Annars er starf forstjóra Landsvirkjunnar afar gefandi og fjörugt, sérstaklega í þeim tilfellum þegar þarf að stugga suðþráum bændum burt af jörðum sem nauðsynlegt er að sökkva undir vatn í virkjunarskyni. Þá er ekki síður líflegt á Landsvirkjunarkontórnum þegar kemur að því að semja við skuggaleg erlend stórfyrirtæki um rafmagnssölu á góðum prísum þegar reisa skal álver.    

Starf forstjóra Landsvirkjunar auglýst

Þjóðsagan um kaupmáttaraukninguna runnin út í sandinn

Það er ósköp skiljanlegt, að Pólverjar, sem fest hafa hér rætur, séu farnir að huga að búferlum til Póllands. Það er nefnilega svo, að þegar þetta góða fólk hefur stofnað heimili á Íslandi, keypt sér íbúð eða leigt, hefur það komist að því, að lífskjör verkafólks eru í engu skárri á Íslandi en í Póllandi. Þessi kynlega staðreynd ætti að vera okkar bráðrösku verkalýðsforingjum verðugt efni til íhugunar í öllum vaðlinum um góðæri og kaupmáttaraukningu síðustu ára. Sannleikurinn er nefnilega sá, að hin meinta kaupmáttaraukning verkalýðsstéttarinnar, sem verkalýðshöfðingjunum hefur verið svo undurtamt að japla á og kjamsa og viljað þakka sjálfum sér og þeirra óviðjafnanlegu baráttugleði, er álíka mikill búhnykkur fyrir verkafólkið sjáft og vindurinn í görnum foringjanna.   

Hópast heim til Póllands

Andviðskiptalegir höfuðórar Faðirvorsins

Það er sannarlega geðslegur félagsskapur þessi Lýsing og framúrskarandi kristilegur; sannkallað ljós í myrkri mannlegrar samkenndar og ljúfra viðhorfa. Á Lýsingarbænum gefa menn skít fyrir andviðskiptalega höfuðóra Faðirvorsins eins og ,,svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldunautum" enda er Lýsingarselskapurinn framúrskarandi kristilegur eins og áður sagði. Ég geri fastlega ráð fyrir, að hugrakkir frjálshyggjukappar og bjarteygð heimdallsbörn gleðjist verulega, klappi höndum og stappi niður fótum af fölskvalausri ánægju, þegar þau frétta af því hvernig Lýsingarfélagar fara að því að láta höndur standa fram úr ermum, láta verkin tala, framkvæma lögmál og kenningar hinnar frjálshuga græðgi og strangs viðskiptasiðferðis. Ég býst ennfremur við, að ríkisrekni frjálshyggjuspámaðurinn við Háskóla Íslandi, leggi fjálglega útaf vel útfærðu menningarafreki Lýsingarmanna vestur á Rauðasandi í Vestur-Barðastrandarsýslu, við nemendur sína í vetur og geri þeim rækilega grein fyrir, að Rauðasandsmálið sé fram úr hófi fagur og lýsandi vitnisburður um skilvirkni og mýkt frjálshyggjuvélarinnar og að ekki dugi nein vatnsgrautarmiskunsemi við lamaða og fatlaða, láglaunafólk og aldraða.

Lamaður bóndi sviptur sérbúnum vélum

Þægilegar fréttir af innbrotum

Mér finnst alltaf þægilegt að lesa fréttir af innbrotum, ekki síst ef innbrotsþjófarnir eru sleipir í faginu og skilja lögregluna eftir eins og álfa útúr hól, bæði þverskuðar- og langskuðarmát. Þó er skemmtilegast til þess að vita, að sem að hinum snjöllu auðgunarbrotum standa eru allir sem einn sannir og stálheiðarlegir frjálshyggjumenn á framabraut. En svona hefur nú frjálshyggjan, í sinni tærustu mynd ásamt einbeittri sjálfsbjargarviðleitni, bjargað mörgum manninum.

Innbrotahrina í Seljahverfi