Vargöld suður með sjó - og gamlan sem dó

Það er engum blöðum um að fletta, að það er skollin á vargöld, skeggöld og skálmöld í Keflavík suður með sjó. Fyrst er maður rotaður úti á götu um hábjartan dag, síðan gefur maður sig fram við lögreglu þar í bæ og afhendir henni strístól, þar næst er brtist inn í tvö hús hjá saklausu fólki og loks lagður eldur bifreið í eigu enn sakausara fólks. Ekki kæmi mér á óvart þó nokkuð verði róstursamt þar syðra í nótt og í fyrramálið fréttir í útvarpi allra landsmanna þess efnis, að Ráðhús Reykjanesbæjar hafi verið sprengt í loft upp á sjötta tímanum. Af gömlu konunni fáum við svo fréttir á Rás 1. klukkan rúmlega 12.45 

Kveikt í bíl nærri fjölbýlishúsi í Keflavík

Ólafur F. ahjúpar skítlegt ráðabrugg

Það er aldeilis fyrirtak og bráðnauðsynlegt hjá Ólafi F. að ahjúpa hráslagalegt ráðabrugg fyrrverandi samverkafóks síns, svipta tjöldunum frá og leyfa háttvirtum kjósendum, sér til varnaðar, að sjá brot af hrunadansi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík. Og ekki vorkenni ég hinni skapprúðu Hönnu Birnu, og hennar fræknu meðreiðarsveinum og meyjum, að standa þrútin og sveitt allan sólarhringinn í að stympast við Ólaf F. Borg, og þurfa jafnvel grípa til þess óyndisúrræðis að verja sig og sína með því að kalla hann lygara í þeiri einlægu von að þessháttar málflutningur hrífi.

Fjöldauppsagnir ekki á döfinni hjá borginni

Hryðjuverkaógnin er til staðar í raun og veru

Það munaði ekki miklu að ég fylltist örvæntingu, hreinni og beinni sálarangist, við að lesa um óguðlegt framferði mannsins á Suðurnesjum sem tók að sér sprengikúlu sem brúkast skal við sprengjuvörpu. Það þarf meira en venjulega forherðingu, að láta sig hafa að sofa á slíkri vítisvél til margra ára, og vandséð hvað maðurinn hefur haft útúr að leggja heimili sitt undir svo válegan innanstokksmun sem að öllu jöfnu er notaður til mannvíga. Þá vaknar líka upp spurningin um hvort maðurinn hefur á einhverju tímabili hugsað sér til hreyfings með sprengikúluna í terrorískum tilgangi. Þá er óhætt að ætla, að fyrst hann afhenti lögreglunni eina kúlu, að hann kunni að eiga fleiri - ef til vill mikin fjölda, heila glás - og jafnvel tæki til að kasta kúlunum langar leiðir. Ég trúi því að þetta sé uppákoma sem dómsmálaráðherra og lögreglustjóri ríkisins kunna að meta að verðleikum, enda er þeim umrfram allt umhugað að vernda borgarana fyrir aðsteðjandi hryðjuverkaárásum. Við getum líka gert okkur í hugarlund hvað hefði getað gerst ef handhafi sprengikúlunnar (eða sprengikúlnanna) hefði verið skapvondur og illskeyttur ruddakarl, jafnvel talíbani, og reiðst við nágranna sinn. Hann hefði, frómt frá sagt, hlaupið inn til sín, sótt vítisvélina og kastað henni innum stofuglugga nágrannans til að jafna reikningana. Auðvitað hefði maðurinn, sem nú er kominn á sjötugsaldur, getað framið ýmiskonar önnur hryllileg ódæðisverk, sem of langt er upp að telja, með vopni sínu. Það hlýtur náttúrlega hver heilvita maður að sjá, að ekki er nóg fyrir karlinn að skila einni kúlu ef hann á fullan skáp heima hjá sér af samskonar varningi. En það er í verkahring lögreglunnar og sprengjusérfræðinga Landhelgisgæslunnar að rannsaka það.

Afhenti lögreglu sprengjukúlu

Nútíma móðursýki sykurleðjusálna

Hvað bölvuð læti eru þetta út af tveimur Sönnum Íslendingum um borð í flugvél? Ég sé bara ekkert athugavert við tiltektir þeirra og skemmtununarmáta. Það hefðu sjálfsagt fölnað trýnin á hinu smásmugulega og hneykslunargarna fólki hefið það verið til sjós í gamla daga þegar sjómennska var Sjómennska og áhöfnin slóst baki brotnu allt útstímið. En að gera veður út af öðrum eins smáskítlegheitum og tveimur fjörugum farmönnum, kalla þá flugdólga og eflaust öðrum ósanngjörnum ónefnum, ber sterkan keim af nútíma móðursýki, sem er mun ógeðfelldari en gamla móðursýkin. Ég segi fyrir mig, að ég hefði af sannri gleði viljað vera farþegi í flugvélinni með hinum Sönnu Íslendingum og njóta þess að sjá þá hneyksla og terroríséra pempíurnar og sykurleðjusálirnar, sem hafa hvorki hæfileika né sálarþroska til að samgleðjast einum eða neinum.

Tveir flugdólgar leiddir burt í járnum

Hneyksli á hneyksli ofan

Það er þokkalegur andskoti ef rétt reynist, að Ingibjörg Sólrún, ásamt sínum líkum í NATO, sé að dunda sér við að hvítþvo glæpastjórn austurí Georgíu og gera úr henni fórnarlamb. Uppátæki af þessu tagi er að sjálfsögðu í meira lagi vafasamt en samt í ágætu samræmi við þátttöku Íslands á lista hinna viljugu er efndu til blóðbaðsins í Írak. Það er öllu sæmilega skynsömu fólki auðsætt að aðild Íslands að blóðhundafélaginu NATO er hreint og beint hneyksli og hefur alltaf verið. Og að Ingibjörg Sólrún skuli taka þátt í slíkri reginhneisu er síðan kapítuli útaf fyrir sig.

„NATO reynir að bjarga glæpastjórn Georgíu"

Postulínshundur á hillu skáldsins

Í gærkvöldi féll ég í þá innantómu freistingu og glugga dálítið í það sem Matthías karlanginn Johannessen kallar dagbækur sínar. Það sem stingur tvímælalaust mest í augu við lestur þessara bókmennta er í fyrsta lagi, margítrekaðar frásagnir af dýrlegum átveislum sjálfstæðismannaskáldsins með Davíð Ossyni og byskubnum Ólafi Skúlasyni, og í öðru lagi vanmáttug sárindi og ólund dagbókarritara, og annarra valinkunnrar Sjálfstæðismanna, útí herra Ólaf Ragnar Grímsson, forseta Íslands. Hverju þessi þjakandi forsetakomplex stórmenna þjóðarinnar sætir er hinsvegar ómögulegt að átta sig á; varla hefur meint fjármálaóreiða í bókhaldi Alþýðubandalagsins sáluga haft svona neikvæð áhrif á sálarlíf Matthíasar og hans sannleikselskandi vina. Þó tekur steininn úr, þegar morgunblasritstjórninn fyrrverandi dregur sendiherrann Svavar Gestsson ofanaf hillu hjá sér og dustar af honum rykið eins og postulínshundi, af þeirri natni og alúð sem góðskáldum einum er gefin. Og saman éta þeir, íhaldsskáldið og sendiherra Davíðs og Halldórs, örvandi málsverð og bölva Ólafi Ragnari yfir steikinni eins og sannir heiðursmenn.

Í gær var haft eftir Össuri Skarphéðinssyni, að Guðni sá er hann gerði að orkumálastjóra væri sannkallaður hvalreki. Ef svo er, þá var það ekki minni hvalreki þegar Svavar, stofustáss Matta Jó, rak af hafi á fjörur Vinstrihreyfingingarinnar græns framboðs því þá var Steingrími J. og Hjörleifi Gutt ekkert að vandbúnaði að svavarsvæða flokkinn sinn með afleiðingum sem enn sér ekki fyrir endann á. 

Svavar dregur dagbækur í efa

Galnir spámenn boða styrk og heilindi

Í hvert skipti sem nýr meirihluti hefur komist á koppinn í borgarstjórn Reykjavíkur á þessu kjörtímabili hafa talsmenn viðkomandi meirihluta keppst við eins og galnir spámenn að lýsa því yfir að nú hafi Reykvíkingar loks eignast ,,sterkan meirihluta." Og ekki hefur staðið á hinum gölnu spámönnum að taka sér í munn, á slíkum stundum, orð eins og ,,heilindi," ,,trúnaður," ,,heiðarleiki," og ,,góð verk." En þrátt fyrir allann styrkinn, heilindin, trúnaðinn og góðu verkinn, hafa allir þessir meirhlutar hrokkið uppaf á einkar hlálegan hátt, með þeim afleiðingum að hreppsnefnd Reykjavíkur hefur orðið eitt mesta aðhlátursefni landsmanna á síðustu áratugum. 

Endalok átaka

Daunill kirkjugarðslykt

Það þarf engan að undra þótt ung kona taki til fótanna og flýji kirkjugarðslyktina í Framsóknarfjósinu; en þar er ekki lengur heiðarleg fjósalykt heldur súr íhaldsblandinn kirkjugarðsþefur af síðustu sort. Það er viðbúið að þurfi að láta Marsibil liggja í lút, svo og svo lengi, áður en hún getur farið að vera aftur innan um sæmilegt fólk. Það má svo sem vel vera, að hin unga landflótta framsóknarkona sé helber tækifærissinni og vandræðaskáld, þar sem flótti hennar nær ekki lengra en svo að hún er eftir sem áður 1. varamaður Sckara Bergs, þannig að ekki verður betur séð en Marsibil hafi a.m.k. hálft ríkisfang í hinu daunilla Framsóknarfjósi hvað sem örðu líður. 

Marsibil segir sig úr Framsóknarflokknum

Órúlegur munnsöfnuður iðnaðarráðherra

Hann heldur sig alltaf við sama heygarðshornið í talsmáta blessaður íhaldsvinurinn hann Össur Skarphéðinsson. Að þessu sinni gerir hann sér hægt um vik og kallar vin sinn, Guðna A. Jóhannesson, ,,hvalreka," vitandi að hvalir sem reka á fjörur eru yfirleitt steindauðir og jafnvel farnir að morkna með tilheyrandi þefjan. Af þessum dæmalausa málflutningi iðnaðarráðherra má ráða hvað álit hann hefur í raun og veru á núverandi orkumálastjóra og verkum hans. Áður og fyrr var munnurinn á óknyttastrákum þvegin að innan uppúr grænsápu geðust þeir sekir um ótilhlýðilegan munnsöfnuð og gafst vel. Er ekki orðið tímabært að iðnaðarráðherrann Össur fái viðlíka afgreislu og hinir orðljótu götusrákar máttu sæta í þá gömlu góðu daga? 

Össur: Guðni sannkallaður hvalreki

Fram allir femínistar og mótmælið þessari óhæfu

Það er eitthvað bogið við að leikstjórinn, Sam Mendes, skuli endilega þurfa að velja kerlinguna sína til að leika í a.m.k. hálfgildings pornóatriðum með öðrum eins saurlífisgradda og Lénharði diCaorio. Það meira að segja flögrar að manni, að Sam þessi sé haldinn groddalegum öfuguggahætti sem siðuðu fólki er bæði ómögulegt og óljúft að skilja. Það eru einmitt svona karlar sem eru vísir með að selja aðgang að konum sínum fyrir brennivínsflösku eða sígarettukarton ef svo ber undir.

En eitt er víst og það er það: að Sóley Tomm, og aðrar grimmar fémínístakonur, eiga að mótmæla óþverrafréttum sem þessari, sem segja frá svo illri meðferð á konum. Geri þær það ekki, eru þær ósamkvæmar sjálfum sér og mega, mín vegna, hundar heita fyrir bragðið.  

Fór hjá sér í kynlífsatriðunum með diCaprio