Þegar Indriði handreður og Kolbeinn fóru langt yfir strikið

Hverskonar andskotans óþrifnaður er þetta eiginlega ? Hvernig dettur aðstandendum skítugrar klámsjoppu í hug að Pippa í Miðtúni taki þátt í að leika í samfarabíómynd með tilheyrandi frygðarkorri og blautlegum tiltektum ? Þrautpíndar götuhornapróstitjútur myndu ekki einusinni svara opiberri móðgun af þessu tagi.

Ef Máría borgargagn fengi ámóta tilboð og Pippa, frá Vivid Entertainment, myndi hún umsvifalaust leigja launmorðingja til að vega forstöðumenn þessa dónalega fyrirtækis. Máría borgargagn og maður hennar, Indriði handreður, leika aðeins í erótískum myndum með vinahjónum sínum, frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og nota þann leikræna listiðnað einungis til heimabrúks.

Þess ber að geta, að því miður brotnaði upptökuvél Máríu og Indriða í mél fyrir hálfum mánuði þegar frú Ingveldur kastaði henni af alefli í Indriða og Kolbein þegar þeir fóru langt yfir strikið að hennar mati.

Vill fá Pippu í klámmynd

Frumstæð embættisafglöp í ljótari kantinum

Auðvitað er bæði sjálfsagt og eðlilegt af Þráni Bertelssyni að biðja hinn íslenska kúastofn afsökunar á að nota nafnorðið belja, sem oft er notað um kýr, um vissar stjórnmálakonur sem ekki hafa sýnt iðrun. Þráinn veit nefnilega sem er, að kýr stunda ekki fasisma né aðrar auðvaldsstefnur sem til skaðræðis hafa verið.

Og þar sem Þráinn hefur beðið kýrnar afsökunar á umræddum ummælum verður hann að sennilega að koma sér upp nafni einhverrar annarraar dýrategundar til að tengja við íhalds- og fasistanafbótina sem hann krýndi hinar reiðu kvenpersónur í Þingvallanefn með. Mér detta svo sem ýmis kvikindi í hug í þessu sambandi, en kæri mig ekki um að nefna þær að sinni.

Nú, Þráinn sagði á RÚV í morgun, að kerlingar þær sem hann á í höggi við, vilji að Þingvallanefnd starfi einungis sem sumarbústaðaleiga fyrir háborgaraslekti. Ef það er rétt, verður vart undan því komst að víkja þessum konum úr nefndinni, því slík afstaða er ekkert minna en frumstæð embættisafglöp í ljótari kantinum.  

Bað kýrnar afsökunar

Pippa í Miðtúni minnir um margt á Máríu borgargagn og er það vel

Það er víst ekki um að villast að Pippa litla í Miðtúni er sérlega lífsglöð gála sem telur ekki eftir sér að spretta úr spori. Satt að segja minnir hún mig dálítið á Máríu borgargagn þegar hún bjó á verbúð fyrir 40 árum eða svo. Máría mátti eiga það, að vera stundum ákaflega stuttpilsuð og hafa fullar og hálffullar áfengisflöskur innan seilingar, alveg eins og Pippa í Miðtúni. Að vísu brúkaði Máría borgargagn ekki brjóstahaldara og fyrirleit nærbuxur eins og sjálfa pestina. Hvort Pippa á eftir að ná þeim hæðum sem Máría, frænkona hennar í andanum, komst uppí á tíminn eftir að leiða í ljós.

En því miður vekja athafnir Pippu upp áleitnar spurningar um hvern mann systir hennar, Katrín frá Miðtúni, hefur að geyma. Má vera að verðandi drottning Breska heimsveldisins hafi verið jafn baldin á kvöldin og um helgar og systir hennar? Leynast máske djarfar myndir einhversstaðar í myrkum skúmaskotum af Katrínu, sem eiga eftir að spretta fram á forsíður dagblaðanna þegar síst varir? Guð varðveiti okkur fyrir þessháttar uppákomu.

En Máría borgargagn stóð sína pligt með heiðri og sóma í verbúðinni. Síðar á lífsleiðinni gerðist hún sambýliskona Indriða handreðs og varð aldavinur sæmdarjónanna frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar, sem kunnugt er.

 

Djarfar myndir af Pippu vekja athygli

Þegar ófagri sultarsöngurinn, að hætti Grýlu gömlu, verður einn eftir

Ég er hræddur um að það verði lítið um söng hjá Ágústu Ósk Óskarsdóttur þegar hún verður orðin að höktandi anórexíuvofu, utan þennan ófagra sultarsöng sem Grýla gamla raulaði eftir að börnin voru orðin svo undurgóð að hún fékk ekkert að éta.

Hvað kemur heilbrigðu og vel útlítandi fólki til að taka þátt í svona bulli er mér hulið. En hver veit nema því þyki gott og skemmtilegt að láta hafa sig opinberlega að fíflum. Það má og vel vera, og svo sem eftir öðru, að einhverjum einkennilega þenkjandi gægjuslúbertum þyki púður í að fylgjast með hálfberum konum trénast uppí fráhrindandi skreiðarástand með tilheyrandi blóðleysi og svörtum baugum undir augunum.

Þegar Jón Hreggviðsson sat í svatholinu á Bessastöðum lagði hann til við Jón Þeófílusson galdramann að vestan að hann galdraði til þeirra velfeitan kvenmann, helst þrjár slíkar ef kostur væri. Ég er viss um að Hreggviðsson karlinn hefði orðið illa svikin ef hann hefði fengið þó ekki væri nema eina anórexíska horrenglu, nýkomna úr horfellisátaki niður í svartholið, hvað þá þrjár, og rekið þann mannskap af höndum sér með hraði.   

Ágústa Ósk er búin að léttast um rúmlega kíló á fimm dögum

Átak til anórexíu: - frá heilsuhreysti til skreiðarútlits -

Ég skil nú bara ekkert í heiðvirðum konum, sem líta út eins og glæsilegar prestmaddömur, að láta hafa sig útí svona helvítis, bölvaða vitleysu og standa svo kanske að lokum uppi, eða öllu heldur liggja útaf, eins og grásvartir anórexísjúklingar.

Ég skora á þá góðu Ástu Svavarsdóttur að gera bráða bót á ráði sínu og bjarga heilsu sinni og útliti með því að snúa sér aftur að sykri, kaffi og rjóma og skera þá hollustu ekki við nögl. Og það má Ásta Svavarsdóttir vita, að það fyrirfinnst enginn góðgjarn og velferðarsinnaður maður á landi hér sem óskar þess að hún dagi uppi í því virðulega ástandi sem einkennir blöðrur sem loftið hefur yfirgefið eða eins og þorskfiskur sem hangið hefur á rá í hálft ár. Sannir Íslendingar vilja að sínar konur líti út eins og þriflegar prestmaddömur, ljómandi af gleði og lífshamingju, ráðagóðar og símasandi. Eða eins og þjóðskáldið sagði sagði um konu sína þegar þau héldu uppá gullbrúðkaupið sitt: ,,Aldrei skítug, aldrei full, alveg ertu rétta sortin."   

Átakið hjá Ástu fer vel af stað

Þrjú með sómatilfinningu - en hin eiga sér varla tilverurétt

Það er sorglegt að ekki skuli vera nema þrjú stéttarfélög verkafólks á Íslandi sem hafa einhvern vott af sómatilfinningu í eigu sinni. Það er á hreinu að félög verkafólks sem stýrt er af fólki sem hekki hefur meiri siðferðis- og réttlætiskennd og sómatilfinningu en að hanga í hákapítalískum afturendanum á Gylfa Arnbjörnssyni og hagfræðirökkum hans og fariseum, eiga varla tilverurétt fyrr en þau hafa gert bragarbót á ráði sínu.

Þrjú ASÍ félög sömdu ekki

Að éta horaðan verkamann sér til hátíðarbrigða

Samningarnir sem Vilmjálmur Egilsson gerði við skrifstofusjakala ASÍ gefa ekki tilefni til fagnaðar af nokkru tagi, ekki einusinni vöffluáts. Í stað vöflubaksturs með sultutaui og rjóma hefði verið betur viðeigandi hjá ríkissáttasemjara að bjóða fulltrúum auðvaldsbesefanna í SA og sjakalagengi ASÍ uppá horaðan og skuldum sligaðan verkamann, léttsaltaðann og gufusoðinn, til að gæða sé á í tilefni dagsins. Þeir myndu eflaust snæða þann náunga af bestu lyst og heimtafleiri slíka á diskinn.

Ekki þar fyrir, þá efast ég ekki um, að Vilmjálmur og Gylfi, að ekki sé minnst á verkalýðshöfðingjann í Keflavík og Sigurð Bessason, myndu pluma sig vel á 182 þúsund krónum á mánuði og væru meir en til í að láta skera dulítið af þeirri upphæð ef það væri í boði. Þeir myndu eflaust með glöðu geði láta sér nægja lapþunnan hafragraut og bónuskaffi í hvert mál og ekki baun umfram það. 

Samningum lýkur með vöfflu

Er sjálftökuliði ASÍ ekki sjálfrátt ?

Ekki efast ég um eitt andartak að skrifstofusjakalar ASÍ vilja forðast verkföll í lengstu lög, enda stendur ekki til af þeirra hálfu að deila kjörum með verkafólki. Þessi forherti villulýður hefur engan áhuga á að ata sínar sigglausu merarhendur með öllum þeim óþægindum sem verkfall hefur í för með sér. Þá er nú þægilegra fyrir þá að núa sér utaní fótleggi atvinnurekenda og annarra pótintáta borgarastéttarinnar og urra síðan framan í verkafólk. Já, sjálftöluliðið á kontórum verkalýðshreyfingarinnar, með tvöföld, þreföld og fjórföld verkamannalaun, eða jafnvel meira, lætur ekki að sér hæða og býr til hvert leikritið af öðru með atvinnurekendum til að blekkja verkafólk og draga úr því kjarkinn.

Það verður að teljast afar merkilegt að forsetar ASÍ, þau Gylfi Arnbjörnsson og Signý Jóhannesdóttir, hafa bæði afrekað það að vera bauluð niður á 1. maí í Reykjavík eins og hvimleiðir og fjaðralausir skarfar. Af hverju þessir sjakalar segja ekki snarlega af sér er í fyllsta máta dularfullt.

Það er raunar mikið tilefni til að skipa öflugt teymi sálfræðinga og geðlækna til að rannsaka innvolsið milli eyrnana á sjakalahersveit ASÍ og landsambanda þess til að ganga úr skugga um hvort þessum lýð sé sjálfrátt.

 

   

Sitja þar til sést til lands

Það er heldur seint að grípa fyrir boruna núna, Signý Jóhannesdóttir

Já Signý mín Jóhannesdóttir: það er of seint að grípa fyrir rassboruna þegar skíturinn er kominn í buxurnar. Í mörg undanfarin ár hefur Alþýðusamband Íslands og öll landssambönd þess látið sér sæma að halda launafólki niðri, einkum verkafólki, en ganga erinda auðvaldsins, kapítalismans, eins og illa greindur og barinn rakki húsbónda sínum. Þessvegna fékk Signý Jóhannesdóttir þær móttökur sem hún fékk á Austurvelli í dag; launafólk baulaði á hana, steytti til hnefa sína til hennar þannig að hún var í raun stálheppin að fundargestir handsömuða hana ekki og köstuðu eins og skemmdu trosi eða fúlþefjandi sorpi fyrir sílamáfana útí Reykjavíkurtjörn. Það þýðir ekki agnarögn að æpa innihaldslausna frasa eins og ,,hingað og ekki lengra" framan í svekkt og sárreitt verkafólk þegar staðreyndin er sú að svokölluð verkalýðsforysta hefur fyrir lömgu dregið verkalýðshreyfinguna fyrir björg þar sem hún liggur rænulaus undir hamrinum í forarvilpu auðvaldsins. 

Alþýðusamband Íslands er dautt fyrirbæri, tímaskekkja, eins og í pottinn er búið. Þar ráða ríkjum skrifstofusjakalar sem vilja ekki fyrir nokkurn mun að verkalýðshreyfingin sé baráttutæki, hvað þá að verkalýðsstéttin hafi raunveruleg völd. Þess í stað kappkosta þessi gerpi að sleikja sig uppvið borgarstéttina, liggja afvelta í duftinu fyrir atvinnurekendur og ríkisvaldi borgarastéttarinnar.

Ef einhver vilji er fyrir hendi, ætti Starfsgreinasambandið að skipta um nafn, kalla sig Baráttusamtök verkafólks, segja sig úr ASÍ og stofna baráttufélög eða barátturáð um allt land, og stefna að gjörbyltingu á kjörum verkafólks og losa sig undan oki kapítalismans. Í þeim efnum hafa samtök verkafólks, nú sem fyrr, engu að tapa nema hlekkjunum.  

 

„Hingað og ekki lengra“