Aldrei þótt viðeigandi að líkja manneskju við önd

Það hefir skjaldan þókt viðeigandi að líkja nokkurri manneskju við fiðurfé af ætt andfugla, það ættu þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn að vita kvenna best. Á sunnudagsmorgni í beinu áframhaldi af venjubundinni jörvagleði að heimíli frú Ingveldar vaknaði Máría Borgargagn upp dragúldin og öfugsnúin, en umfram allt sargandi rám því hún hafði sungið hástöfum íslensk sönglög síðustu klukkustundirnar áður en hún lagðist til hvílu. Raunar hafði hún ekki lagst til hvílu af sjálfsdáðum heldur oltið útaf á stofugólfinu, buguð af sterkum drykkjum og annarri ólyfjan. Þegar hún svo uppreis aftur eins og afturganga, klæðlítil, þrútin og geðstirð, hafði röddin látið á sjá og útúr henni vall snubbóttur og harðsár kveðandi ekki ólíkur gaggi í stokkönd eða gæs. Frú Ingveldur rak upp hvella hlátursroku er hún heyrði hljóðin í vinkonu sinni og kvað uppúr með að nú kvakaði mín bara eins og önd. Þessa ónærgætu athugasemd tók Máría Borgargagn óstinnt upp og flaug eins og hafgammur á frú Ingveldi með þann ásetning að ná taki á hári hennar og snúa hana niður og misþyrma henni í kjölfarið. Urðu á svipstundu ægilegustu átök milli þeirra tveggja og brotnaði flest innanstokks sem brotnað gat og talsmátinn sem þær létu sér um munn fara var þess eðlis, að sjálfur Erkidjöfullinn hefði rekið þær tafarlaust burt úr Helvíti ef slagur þeirra hefði farið fram þar. Undir hádegi voru þær orðnar það þyrstar og þreyttar að þær sömdu um vopnahlé og snéru sér þess í stað fáeinum svartadauðaflöskum sem fundust ódrukknar bakvið sófa sem hafði færst um fáeina metra í orrahríðinni.

Unginn vildi í fóstur hjá önd

Buster hinn andstyggilegi og viðskifti Kolbeins við trylltan hassrakka á Heathow Airport

Félegur andskoti þessi hasshundsfauti hjá stjörnusýslumanninum Stones á Selfossi. Buster andstyggilega ólánsskepna er greinilega illa upp alinn, blóðgrimmur og andstyggilegur í hvívetna og fyrirsvarsmönnum sínum til sérstakrar og ævarandi skammar. Ég er satt best að segja yfir mig undrandi á, að stjörnusýslumaðurinn, sá garpur sem hann er, skuli ekki fyrir löngu vera búinn að gera gangskör að því að hengja bölvað kykvendið. Hvað hefðu stjörnusýslumaðurinn og yfirlögreglumaðurinn Oddur sagt ef hundsspottið hefði étið blessað barnið upp til agna með húð og hári á tjaldstæðinu í Árnessýslu í stað þess að láta sér nægja að glefsa í það? Ég er hræddur um það hefði verið fátt um svör hjá þeim kompánum ef svo óhönduglega hefði tekist til.

Árið fyrir hitteðfyrra var vinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, staddur á gríðarmiklum flugvelli á Bretlandseyjum. Og sem hann er staddur þar fyrir utan flugstöðina og er að staupa sig á skosku landabruggi sem hann hafði stolið af þarlendri vændiskonu, veit hann ekki fyrri til en ruddalegur hundfjandi kemur aftan að honum og bítur hann umsvifalaust í hnésbótina hægri fótar. Kolbeinn varð fljótur til, þreif í hnakkadrambið á hinu óarga dýri, reif það laust af sér og kastaði því útí buskann. En hvutti var ekki á því að gefast upp, því um leið og hann kom fótum fyrir sig rauk hann enn meira hamstola í átt að Kolbeini og þókti sjónarvottum einsýnt hvað þetta illyrmi hafði í huga. Á þeirri stund sýndi Kolbeinn Kolbeinsson að hann á fáa sína líka: hann sem sé beraði tanngarða sína nikótíngula, urraði vofeiflega og blés landabruggseimnum með illilegum hvin útum nasirnir. Þegar fíkniefnahundur hennar hátignar, Elísabetar II, sá hvað verða vildi snöri hann kvæði í kross og lagði á flótta en Kolbeinn veitti honum eftirför froðufellandi af bræði. Bak við flugstöðina kastaði Kolbeinn sér á óvininn og beit hann umsvifalaust á barkann. Andaðist þar hinn grimmi úlfhundur fíkniefnadeildar lögreglunnar í London. Það er til þess tekið, að gestum flugstöðvarinnar á Heathrow Airport hafi brugðið í brún og orðið starsýnt á Kolbein Kolbeinsson þegar hann óð þar að afloknu dagsverki gegnum sali með miklu fasi, alblóðugur um kjaft og kjálka allt niðrá bringu og einnig blóðugur og rifinn um hnésbót hægri fótar; hélt fólk að þar væri komin ekki minni maður en Hanníbal Lecter eða Dracúla greifi, en fannst þó líklegra að þetta væri eitthvert enn verra óbermi og mannslagtari en fyrrnefndir tveir heiðursmenn.

Af einhverjum ókunnum ástæðum komst Kolbeinn útí flugvél og flaug heim til Íslands. Á Keflavíkurflugvelli var hann handtekinn og settur í gæsluvaðhald, sakaður um að hafa myrt embættishund bretadrottningar á einkar fólskulegan hátt. Heimtuðu yfirvöld á Stóra-Bretlandi að þessi hrotti yrði undir eins framseldur til þeirra svo hægt væri að refsa honum á viðeigandi hátt.

„Viljum hafa okkar hluti í lagi“

Í þessu bölvaða ekkisens ná-Gúlagi

Jú jú Unnur Brá vill brennivínið og stöffið inní allar verslanir, alveg eins og ekkiráðherrann flokkssystir hennar. En hvernig sem á því stendur eru einhverjar andskotans vöflur á henni gagnvart frostkétinu frá Amríku. Það þykir mér klént hjá fulltrúa samtaka sem leggja alla áherslu á græðgi prang frekju samkeppni og aðra álíka ónáttúru sem hefir staðið samfélagi manna fyrir eðlilegum þrifum. Þetta er amk eitthvað sem frelsisfélögum Flokksins, sem Unnur Brá heyrir til, þurfa að rannsaka og álykta um. Ekki trúi ég því að ,,hinir frjálsu" í Heimdalli og SÚS geðjist að því að þingmenn Flokksins skíti ítrekað í rjómann með þessum hætti.

Á rómuðum fagnaðarfundi í hinu kristilega félagi Heimdalli var frú Ingveldur frummælandi. Henni mæltist á þá leið, að það væri óþolandi andskotansdjöfull, að kúnninn sem færi í matvöruverslun til að kaupa sér ýsuflak gæti ekki í sömu verslun keypt sér svartadauða til að skola soðningunni niður og höndlað í leiðinni svefntöblur til að geta blundað dulítið eftir hágefismatinn. Þá tók frú Ingveldur svo til orða, að það væri einsdæmi í víðri veröld, Norðurkóeyja þar ekki undanskilin, að á Íslandi væri hvergi hægt að ná sér í freðið hrossakét frá Bandaríkjunum. - Það má ekki einusinni selja og éta hundakjét í þessu bölvaða ekkisens ná-Gúlagi sem Ísland svo sannarlega er, öskraði frú Ingveldur yfir blessaða fermingarstubbana og spurningastúlkurnar sem vóru á fagnaðarfundinum og uppskar fyrir bragðið hoskeflu óstjórnlegra fagnaðarláta frá þessu velgreidda og fágaða ungmennastóði.

Lögum ekki breytt fyrir eitt fyrirtæki

Frelsunarguðfræði varalitaða ekkiráðherrans

Ragnheiður Elín er mikið metfé í höfuðsóttargemlingarétt stjórnmálanna á Íslandi og á þar hiklaust heima í dilk með Hönnu Birnu, Sigmúndi Dávíð, Sigurði Inga, Gunnari og fleiri stórmennum af þeirra kalíberi. Fyrir fám dögum síðan, birtist frú Ragnheiður Elín á sjónvarpsskjánum svo yndislega varalituð og uppmeð sér og talaði tungum um einhvern fjárann sem hún kallaði Costco, sem væri að manni skildist nokkurskonar guðfræði tengd hjálpræði á borð við ,,samkeppni" og ,,aukið vöruúrval" sem hvort tveggja eru angar af sama geðsjúkdómi.

Þegar betur var að gáð, kom í ljós að þetta Costcó hennar Ragnheiðar Elínar er amrísk prángarabúlla sem höndlar með sprútt, dóp og hormónaþrungið ket af nautgripum og eflaust öðrum kykvendum. Þetta var nú öll frelsunarguðfræðin sem þessi últravaralitaði ekkiráðherra var að boða landslýð.

Ekki tekur að gráta yfir vesaldómi og hjákátlegum andlegum metnaði hinna óburðugu og fávísu ekkiráðherra sem sitja í boði Erkiíhaldsins og Framsóknarmaddömunnar, en því miður er ekki heldur hægt að hlægja eða skemmta sér yfir lágkúru og barnaskap þessara endema.

Tal um undanþágur Costco á villigötum

Óþverralegt orðbragð veðurfræðings

Það sem mesta athygli vekur við lestur greinarinnar um verðurfar næstu daga er óvenjulega óþverralegt orðbragð veðurfræðingsins sem rætt er við, en sá kauði talar eins og ekkert sé um ,,lægð sem komi aftan að okkur", en það er sóðalega klámfengið orðalag, og ennfremur grípur hann til þess bragð að kalla veðurfar næstu daga ,,hálfgert skítviðri" sem er líka klámfengið orðalag samkvæmt Orðabók fémínísta. En þegar lepparnir, ,,koma aftan að" og ,,skítviðri" eru sett í náttúrlegt samhengi tekur fyrst í hnjúkana, svo sem allir sjá sem vita hvað tveir plús tveir eru. En klámfenginn dónaskapur þessa tiltekna veðurfræðings kemur að vísu ekki neitt á óvart þegar tillit er tekið til þeirrar óhuggulegu staðreyndar að hann er framsóknarmaður, ættaður beint úr fjóshaug Framsóknarmaddömunnar, sem fræg er fyrir að kenna húskörlum sínum og griðkum ljótan munnsöfnuð og hafa lýgiorð á vör hvenær sem hægt er að ljúga einhverju uppí opið geðið á hrekklausu fólki.

Nú er það svo, að framsóknarplágan er landsmönnum flestum kunn og þá helst af illu einu, enda er þar á ferðinni sjúkdómur sem læknavísindunum hefur hingað til verið um megn að vinna bug á. Hvað eftir annað hafa menn gert sér vonir um að nú væri gamla Framsóknarmaddaman loksins lögst banaleguna og ekkert væri annað eftir en að gefa út dánarvottorðið, en í hvert skifti hefir kérlíngarálftin risið tvíelleft uppaf dánarbeði sínum og tekið til við að vinna hvert óhæfuverkið öðru verra, þjóðinni til tjóns og skapraunar. Og nú liggur ljóst fyrir og í augum úti, að framsóknarhúskörlum og framsóknargriðkum, er ekki einusinni treystandi til að segja veðurfréttir í fjölmiðlum, hvað þá að tala um jafn hversdagslegan hlut og veður. Eða eins og fyrrverandi ritstjórinn með geðkrabbann sagði að gefnu tilefni: ,,Í Afríku hafa þeir ebólafaraldurinn en á Íslandi framsóknarpláguna."

„Þetta er hálfgert skítviðri“

Samkvæmt draumi munu stór tíðendi í vændum

Ekki þykja mér það góð tíðindi að óráðvandur maður, eða óráðvönd kona, hafi farið þjófshendi um heimíli Benedikts víkings og haft á brott með sér forláta sverð. Grunar mig að styttist nú mjök í að vopn hins kná víkings muni litast mannsblóði. Til sannindamerkis um grun minn, þá dreymdi mig aðfaranótt síðasta mánudags, að ég væri staddur í miklu fjölmenni, líklega á þjóðhátíð í Eyjum. Þókti mér sem ég stæði uppi á hól nokkrum eða eða í hlíðarslakka og væri að virða mannsöfnuð þann er þar var fyrir mér. Allt í einu sé ég hvar þjóðsagnapersónan og óráðsíugepilinn Brynjar Vondalykt kemur aðvífandi með fasi nokkru og hefir nakið sverð í hægri hönd en skaröxi í hinni vinstri. Hefir Brynjar aungvar vöflur á, heldur ræðst í mannþyrpinguna miðja og höggur ótt og títt á bæði borð og verður þegar mikið mannfall því vopn hans vóru beitt sem rakvélarblöð. Varð þá fát mikið og fum uppi og flúðu allir af vettvangi sem ekki vóru þá þegar dauðir fyrir bitjárnum hins horska árásarmanns. En Brynjar Vondalykt var að vonum glaður yfir vel unnu verki, því hann hrópaði hátt og snjallt, þar sem hann stóð keikur innanum sundurhoggna líkami hinna dauðu: Ég er meiri en Egill á Borg, Víga-Styrr og Grettir sterki! Við siguróp Vondulyktarinnar vaknaði ég með óhug í brjósti.

Að framansögðu má ljóst vera, að hið tilfinningaþrungna sverð Benedikts víkings sé komið í klærnar á helsti vafasömum mönnum, því það eitt að dreyma Brynjar Vondulykt við umfangsmikla morðiðju er bein ávísun á versta djöful og andskota ásamt drjúgum óförum þeirra er landinu stjórna. Kæmi ekki á óvart, að innan tíðar verði þau víg vegin er þjóðin muni hvort í senn fagna og lofa en höfðingjar harma.

Þjófar vígbúast víkingasverði