Grínisti skýtur kjarnorkuvopnum á þúfutittling og gardínuskraut

Fyrirtaksspaugari þessi Láfi Johnson, að ekki sé nú minnst á hverskonar lærifaðir hann er og yfirleitt stórsnillingur. Því miður fór bölvuð ekkisens hraðbrautin hans á hausinn, eins og einkavinavæddu bankarnir í íhaldsframsóknarhruninu, þrátt fyrir að hann greiddi sjálfum sér myndarlegan arð við öll hugsanleg tækifæri. Þegar að svo er komið fyrir grínaktugum mannkynsfræðara, að hann er orðinn hraðbrautarlaus og arðgreiðslur í lágmarki, er fátt betur til skemmtunar fallið en að kæra einn fyrrverandi ráðherrafjanda fyrir leka, meira að segja pólitískan leka og koma þannig fyrrum ráðherranum í verðugan félagsskap með sínum líkum í lekandagrýlusamkvæminu.

Láfi Johnson (ekki Johns eða Johnsen) er með þessu tiltæki sínu kominn í hóp skemmtilegustu manna landsins og verður hann eflaust mjög eftirsóttur í framtíðinni í að troða upp til að gleðja gesti á árshátíðum og þorrablótum. Og ekki mun gleðin og aðdáunin minnka ef honum tekst að koma Katrínu Jakobs í kvennafangelsið eða jafnvel á Hraunið.

Annars er Láfi Johnson hreint út sagt of mikið stórmenni til að leggja sig niður við að hafa endaskifti á öðrum eins þúfutittlingi og gardínuskrauti og Katrínu Jakobsdóttur. Það er eins og að fara með kjarnorkusprengju á hagamús. Þó að Katrín kunni að hafa gert mr. Johnson einhvern smágrikk, jafnvel látið eitthvert smáræði um hann leka útúr ráðuneytinu, sem hún fyrir misskilning var látin stjórna, þá verður mr. Johns að reikna henni til tekna, að hún, ásamt Ögmundi vesalingi, lyfti ekki litla fingri til að stöðva ólöglega yfirtöku Hjallastefnunnar og örfárra frjálshyggjublábjána á grunnskólanum í Tálknafirði.

Ólafur kærir Katrínu

Það lítur skítt út fyrir Gísla Frey og allra veðra von á Hrauninu

Æji kalltuskan, búið að ákæra hann og á erfitt með að verja sig; það kann þá varla að fara nema á einn veg: hann fer í tugthúsið og gapastokkin. Það verður þriflegt fyrir svona settlegan og penan pilt með repúblíkanahugsjónir að búa innanum harðsvíraða glæpamenn og morðingja í mörg ár. Og svona glæpamenn og morðingjar, sem geymdir eru í fangelsum landsins, eru til alls vísir þegar siðmenntuðum drengjum er stungið inn til þeirra. Ekki er lengra síðan en í fyrra, að ég frétti af einum hroðalegum glæpahundi, en hann er búinn vera að vera í steininum í fleiri ár, sem misbrúkaði ungann sjálfstæðismann með bindi svo groddalega, að drengurinn var hreinlega orðinn snaröfugur þegar hann var látinn laus. Ungi maðurinn, sem var með viðskifta- eðahagfræðipróf, hafði klúðrað einhverju smálegu, átti svo erfitt með að verja sig að hann var keyðrur austrá Hraun eftis dómsuppkvaðninguna. Og hann vildi ekkert með ungu geðugu konuna sína hafa eftir að honum var sleppt út á reynslulausn. Í dag er hann yfirlýstur íslamisti og samkynungur og algjört ruddamenni í þokkabót.

Erfitt fyrir Gísla að verja sig

Óhefðbundin hneigð Kolbeins reytti móður hans til reiði

Það gengur víst á ýmsu þegar ungt fólk opinberar kynhneigð, sína pólitískar skoðanir eða bara einhverja sérvisku, einkum ef það er í blóra við skoðanir og viðhorf foreldra og frændgarðs. Á því fékk vinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, að kenna á sínum yngri árum. Ekki var það pólitíkin eða sérviska hans, sem reytti foreldra hans, þá einkum móður hans, til reiði. Og ekki var það beinlínis kynhneigðin sem var honum að falli í augum móður hans, heldur sú staðhæfing hans, að hann hneigðist eindregið til fjölkvænis.

Og móðir Kolbeins Kolbeinssonar tók sér stöðu andspænis syni sínum og spurði hann hreint út: - Jæja helvítis ódámurinn, þú ætlar þá væntanlega að gerast mormón eða múslím, svo þú getir haldið margar kéllínardræsur? Það vantar ekki derringinn í ukkur ungu mennina þó ukkur sé varla farið að vaxa kviðskegg!

En Kolbeinn ungi var ekki á þeim buxunum að hopa fyrir móður sinni og tilkynnti henni, að hann væri hissa á pápa sínum að vera ekki löngu búinn að selja hana í kvennabúr hjá einhverjum olíuslordóna í Sádí Arabíu. - Mér er alveg sama hvað þú segir kerling, ég aðhyllist fjölkvæni og ætla að búa með mörgum kvensum í einu.

Því miður fóru áform Kolbeins á annan veg en hann stefndi að: Í stað þess að kvænast og búa með mörgum konum í einu sat hann uppi með frú Ingveldi eina. Á móti kemur, að frú Ingveldur er ígildi margra kerlínga og svo þurftafrek að til hreinnar hörmungar má telja. Hinsvegar kom Kolbeinn sér upp vænum hópi stórvina úr efrimillistétt og yfirstétt og finnst honum nú, að sá eðla vinskapur taki öllu helvísku fjölkvæni fram. Hann er þó enn vel hneigður til fjölkvænis og hefir í hyggju að virkja Framsóknarflokkinn von bráðar í að berjast fyrir réttindum fjölkvænissinna - og helst anímalista líka.

Hent út af heimilinu vegna kynhneigðar

Hún gat setið og hún situr enn

Ekki er á jakkafataskarfinn Árna Pál logið, að ekki mun hann reiða vitið í þverpokum fremur en aðrar sálir sem orðið hafa krataeðlinu að bráð. Raunar er því haldið fram af fróðum mönnum og gáfuðum, að krataeðli sé í sjálfu sér ekki réttnefni á fyrirbærinu, krataóeðli væri nær sanni og meira lýsandi fyrir sjúkdóminn.

En þó Árni Páll sé vitlaus, eins og alþjóð veit, þá vóru fáir sem bjuggust við því að hann væri svo vitlaus að halda því fram að frú Hanna Birna hafi ekki getað setið áfram sem ráðherra eftir að upp komst um strákinn Leka-Tuma. Staðreyndin er óhrekjanlega á þá leið, að Hanna Birna sat áfram og situr enn. Í ljósi þeirrar staðreyndar er staðhæfing Árna Páls svo hlægilega heimskuleg, að jafnvel heimskasta sauðnaut uppá Grænlandsjökli eða Gvendur í Björtu framtíðinni myndu sammast sín ósegjanlega fyrir á láta sér detta þvílíka vitleysu í hug.

En blessunin hún frú Hanna Birna gat setið áfram og hún sat áfram og situr enn. Og hún mun sitja áfram þó svo að ráðherrastóllinn muni brenna til ösku undir botninum á henni. Sem betur fer mun margur segja.

„Ráðherrann gat ekki setið áfram"

Er ekki full langt gengið hjá sýslumönnum að skera fólk á háls?

Ósköp er ljótt af sýslumönnunum, að heimsækja leigjendur og skera þá á háls. Ég hefði haldið, að ef þessir sýslumenn eiga eitthvað sökótt við leigjendur, að gætu látið sér nægja að berja þá dulítið, hárreyta þá og henda þeim út. En þetta hlýtur að vera satt fyrst það stendur í blöðunum. Og auðvitað vonar öll þjóðin, að stjörnusýslumaðurinn Stones hafi ekki látið glepjast til að gera svona góðan hlut.

Ég hefi heyrt því haldið fram, að einhver ruddafól í Arabalöndum hafi verið að leika sér að því að skera forvitna blaðasnápa á háls og Miklabæjar-Solveig hafi brugðið ryðgaðri breddu á hálsæðar og gengið svo aftur. En ég þekki bara eitt svona dæmi úr nútímanum um samskifti leigjanda og leigusala.

Sem kunnugt er, eru frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson sterkefnuð hjón og eiga meðal annars nokkuð margar íbúðir á höfuðborgarsvæðinu sem þau leigja út. Einn leigjandi þeirra, ófyrirleitinn deli, drykkfelldur uppivöðslusamur, lét sér sæma að neita að borga leiguna með þeim rökum, að Kolbeinn leigusali væri gjörspilltur óþokki til líkama og sálar, þjófur ræningi og flagari. Bar maður þessi, að hann hefði um skeið mátt verja sóma konu sinnar með öllum ráðum fyrir þessum saurlífisgradda. Þessum óhróðri svaraði frú Ingveldur með því að gera Brynjar Vondulykt útaf örkinni til að kenna þessum mannfjanda að halda kjafti í eitt skifti fyrir öll. Erindi sínu lauk Brynjar með miklum glæsibrag, og leigjandaóhræsið fannst liggjandi bak við hús í miðbæ Reykjavíkur, steindauður eins og blógarður þorskur.

Leigjendur „skornir á háls“

Bóndinn að Felli rændi erlenda ferðamenn í sumar

Álfgrímur bóndi á Felli, hefur, eins og aðrir góðir bændur, reynt að nýta sér aukinn strau ferðamanna um landið. Í sumar komu tvenn hjón frá Þýskalandi akandi á jargansmiklum Toyotajeppa inná landareign Álfgríms bónda. Skipti engum togum, að fólki þessu tókst að þega uppi ágæta keldu, sem þau þeystu útí á jeppanum. Þar sat bifreiðin föst, sokkin uppað hurðum, en ferðalangarnir klöngruðust út og leist ekki á blikuna.

En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst, því ekki leið á löngu þar til Álfgrímur bóndi bistist á dráttarvél sinni, en hann hafði fylgst grannt með ferð jeppans glæsilega. Hugðu hin þýsku hjón, að nú væri vandi þeirra leystur og fögnuðu bæði Árfgrími og dráttarvélinn ákaft. En fögnuðurinn varð skammvinnur, því Álfgrímur átti það erindi eitt við fólkið, að hirða allt fémætt af því; hánn leitaði í vösum þess og skóm og fór með krumlurnar, grómaðar af siggi og óhreinindum ofaní brjóstahalda og nærbuxur kvennanna til að fá úr því skorið hvort þær leyndu ekki peningum eða öðru verðmætu innanundir sér. Svo hélt hann kampagleiður á brott með allmikið af peningum og öðru verðmæti, en skildi furðulostið fólkið eftir í öngum sínum.

Daginn eftir var Toyotan horfin sjónum manna, því undir keldunni leyndist botlaust kviksyndi, sem skilar engu sem í hana fer. Og fólkið hefir ekki sést síðan og enginn veit hvað um það varð, en einhver spekingur gat sér þess til, að það gisti nú saltkétstunnu Álfgríms bónda og mætti gera ráð fyrir að það verði fullverkað til suðu og snæðings að Felli í byrjun október.

Dýrkeyptur utanvegaakstur

Háborgaralegi glansdindillinn og Swandeesy Sendiherrans eiga vel saman

Þau eru fjári góð saman yfirstéttarkratarnir sem þykjast vera vinstrimenn, þau Ögmundur Jónasson og Swandeesy Sendiherrans. Það er hreint og beint dásmalegt hvað háborgaralegur glansdindill eins og hann Ögm undur braggast vel undir stéljunum á Steingrími, sem ætlaði sér að verða sendiherra en þorði því ekki og bauð Árna Þór í sinn stað, og Svavari Sendiherra. Nú þykjast þau vilja að ríkið kaupi Grímstaði á fjöllum, þótt hætt sé við að svipaður hugur fylgi máli og venjulega hjá þessum þokkafénaði.

Það er stórmerkilegt hvað þetta óheiðarlega leiðindalið er endingargott við að leika það sem þau eru ekki, þ.e. vinstrimenn og sósíalista. Þessi blekkingarárátta virðist vera sjúkleg þráhyggja, sem gefur þeim eitthvert unaðskikk í rassinn. Í það minnsta er ekki einleikið hvernig VG-prumphænsnin hafa hagað sér.

Annars geri ég ráð fyrir að klíkan sem á VG og rekur þá flokksnefnu fyrir opinbert skattfé heyri brátt sögunni til. Og eflaust verða eftirmælin um VG næsta snautleg, enda munu þau eingöngu fjalla um subbulega loddaraklíku pólitískra öfugugga, sem gekk frá sósíalískri hreyfingu á Íslandi dauðri með fádæma undirferli og skítlegu eðli.

Vilja að ríkið kaupi Grímstaði

Greppatrýni og pólitískir öfuguggar sem maður á auðvitað ekki að eyða orðum að

Fyrir minn smekk tóku helst til mörg óbetranleg greppatrýni til máls á Alþingi í kvöld, og sum þeirra þrælvitlaus í þokkabót. Það er ljóst, að einskis góðs er að vænta af þessu stórfurðulega apakattaliði í næstu framtíð, enda er fénaðurinn einvala lið kapítalísk sinnaðra undirmálspésa, uppfullt með harðlífi og hroka ofaná bágborið gáfnafar.

Ekki þarf að fjölyrða um meinfýsinn öfgamálflutning frjálshyggjuharðhausanna í Framsóknarflokknum og Sjálfstæðisflokknum. Og veðraðar skítahrúgur á borð við Pírata og Bjarta framtíð eiga ekkert erindi á Alþingi og sýndu það fyllilega í kvöld; til dæmis hljómaði svokölluð ræða Birgittu Jónsdóttur í mínum eyrum eins og óráðsþrug langdukkins manns og slagaði hátt uppí þvættingshjal Gvendar Steingríms og og hinna ,,ræðumanna" Bjartrar framtíðar.

En munnræpa greppatrýnanna reis sam hæst þegar apparatið Steingrímur J. skakklappaðist í ræðustólinn og upphóf grenj og harmkvæli útaf því að foringjar grimmustu auðvaldsflokkanna, húskarlar arðræningjastóðsins, þökkuðu honum ekki opinberlega fyrir að hafa af fáheyrðum dugnaði endurreist Gamla Ísland uppí sveittar og skítugar klærnar á þeim. Ja slíkur og þvílíkur pólitískur öfuguggi er örugglega vandfundinn í heiminum.

Þurfa að trúa á framtíð landsins

Almannavarnir taki manngarminn úr umferð

Fyrst Almannavarnir hafa haft fyrir því að drösla Sígmúndi Dávíð á fund til sín, ætti stjórn þessra merkilegu varna, að láta slag stand og taka manngarminn úr umferð, þar eð framganga hans er öll í stíl við náttúruhamfarir, sem stefna hagsmunum og öryggi almennings í stórfellda hættu og til skaðræis þegar til lengri tíma er litið.

Sigmundur á fundi hjá almannavörnum

Hún var kokkur í sinni sveit

Ég hefi alltaf gaman að matreiðsluþáttum, enda var ég með nokkrum stórbrotnum matreiðslumeisturum á sjánum í gamla daga. Eftirminnilegastir þessara fóðurmeistara voru tvímælalaust hr. E. B. Sig og Skonsukarlinn, enda þjóðsagnapersónur í lifanda lífi. Því miður eru báðir þessir meistarar farnir á vit feðra sinna og hræra þar í pottum og pönnum með bokkuna hálffulla við hliðina á eldavélinni. Svo kynntis maður líka illa örtuðum eiturbrösurum, en það er best tala sem minnst um þá djöfla.

Svo var ég líka á sjó með nokkrum kvenkokkum, sem allar stóðu sig með stakri prýði, en ólíkar fyrrnefndum E. B. Sig og Skonsukarlinum hvað umsvif og talsmáta varðaði.

Annars eru vondir matsveinar og matsveinnkur sérstakur kapítuli út af fyrir sig. Einhverju sinni réðu þeir kvenmannsbelg sem ráðskonu og matargerðardömu hjá vegavinnuflokki, sem hafði bæki stöð upp til sveita. Fljótt kom á daginn, að kona þessi var ekki aldæla við pottana og máttu menn brynja sig miklu kæruleysi og sjálfsögun til að leggja sér til muns það er hún sletti á borðið. Um þess kerlu orkti einn vegavinnumaðurinn eftir að hann var sloppinn lifandi úr fæði hjá henni:

Hún var kokkur í sinni sveit,
sóðalegri en nokkur geit.
Í matinn bæði meig og skeit,
- en hvað er að fást um það?

Matreiðsluþáttur Mörtu Maríu - Haustsalat