Þegar Ólafur bóndi var horfinn stóð Snati einn á bjargrúninni.

Það var líka fyrir 17 árum, að Ólafur bódi að Haughúsum hvarf á sviplegan hátt - fyrir björg. Ólafur hafði farið árla moguns til að gæta að lambám og með honum var í för hinn viðsjárverði smalahundur, Snati. Ekkert fréttnæmt bar til tíðinda í ferð þessari fyrr en Ólafur og Snati voru staddir uppi á bjargbrún, en þar undir er sextugur hamraveggur er slútir fram fyrir sig. Að góðum fjármanna sið, brá bóndinn sér fram á blábrúnina og skyggndist niður í fjöruna eftir kindum. Þegar Snati sá eiganda sinn standa þarna á tæpasta vaði, réði hann ekki við sig og rak trýni sitt af heljarafli í Ólaf, sem hvarf samstundis niðurfyrir brúnina og lét ei staðar numið fyrr en oní skelfilegri grjóturð. Þetta var hartnær 100 metra fall og brotnuðu har öll bein Ólafs bónda.

Á leiðinni heim var Snati venju fremur kátur, því lengi hafði hann hugsað eiganda sínum þegjandi þörfina. Barsmíðar og blóðugar skammir þessa fólska bónda voru nú úr sögunni og ekki mundi hann héreftir halda framhjá húsfreyjunni í Haughúsum og enn síður drekka sig augafullan og brjálaðann útí fjósi. Eftir allt saman, þá var þetta góður dagur, hugsaði Snati og gelti af gleði.

Daginn sem þær jarðnesku leyfar af Ólafi bónda, sem hrafnarnir höfðu ekki náð að torga, voru til grafar bornar, fór Snati að opinni gröfinni, þá athöfnin stóð hvað hæst í kirkjunni, og meig af ódulinni illkvittni niður á grafarbotninn. Þar með var réttlætinu fullnægt af hálfu smalahundsins Snata.

Fannst 18 árum síðar í skógi

Það var líka sorg á Íslandi þegar evrukonan andaðist

Sú gamla í Austurríki var fjarri því að hefna sín á frændfólki sínu leiðinlegu og ljótu, þegar hún tók þá ákvörðun að rífa bölvaða péníngaseðlana í tætlur. Hin aldraða kempa var svarinn andstæðingur evrunnar og hafði nautn af að tæta pénínga af þeirri gerð í agnir á skipulegan hátt. Þá er talið fullvíst, að hún hafi verið framsóknarkvendi með nýíslensku framsóknarívafi, svona einhverskonar Vigdís Hauksdóttir miðevrópumanna. Nú er það svo, að framsóknarmennska telst til geðsjúkdóma, þannig að öldungskonan í Austurríki hefur vart verið sakhæf hefði komist upp um iðju hennar áður en hún dó.

Það er til marks um tengsl Framsóknarflokksins við burtsofnun hinnar 85 ára snúllu, þarna útí fyrrum veldi Frans heitins Jósefs I., að Máría Borgargagn söng austurríska þjóðsönginn í anddyri vinnustaðar síns ,daginn sem harmafregnin barst út hingað til Íslands, og sagði samstarfsfólki sínu, að söng loknum, að hún hefði brugðið útaf vana sínum og klætt sig í nærbuxur í tilefni nýuppkominnar sorgar. Því til sönnunar reif hún niðrum sig og sýndi viðstöddum að hún væri í kolsvartri brók.

Þegar vinnudegi var lokið hjá Borgargagninu, afréð hún að fara útá strætið og öskra þar eins og naut. Það kalla þeir ,,einlægan grát" í Framsóknarflokknum. Samstundis hópaðist að henni fjöldi manns, þar á meðal aðurnefnd Vigdís Hauksdóttir, og gekk þá hver maður undir annars hönd við að sefa sorg Máríu. Loks lagði þessi undarlegi söfnuður leið sína, í einni halarófu, á knæpuna Katalínu í Kópavogi og hóf þar öfluga félagsdrykkju á áfengi. Vertinn á Katalínu vissi, sem von var, ekki hvaðan á hann stóð veðrið, þegar hópur af syrgjandi framsóknarsnápum ruddist inn til hans og heimtaði brennivín, vodka og romm. En þegar Máría Borgargagn vippaði sér uppá vaskinn á karlasalerninu og mé, hringdi hann inná Klepp og bað þá í guðanna bænum að koma til sín í snarhasti og sækja sjúklinga, sem bersýnilega hefðu sloppið þaðan úr gæslu.

Tætti eina milljón evra

Skarphéðinn endurborinn og dekurdrengirnir sem reyndust óknyttastrákar

Jæja já og það er nú það. Skarphéinn Njálsson tuttugustu og fyrstu aldarinnar stökkur með öxina Rimmugýgi inní skriflabúð í Hanarfirði ásamt félaga sínun og hverfur á braut með gullpjátur. Honum er veitt eftir för og hleypir Skarphéðinn þá af gasbyssu sinni á fjendur sína. Loks hafa lögregluþjónar höndur í hári Skarphéðins og varpa honum í dýflissu. Þegar hann er kominn bak við lás og slá, þykir yfirvöldunum ekki nóg að gert, og dæma Skarphéðinn Njálsson í ótímabundið gæsluvarðhald vegna þess að þeim þykir halurinn full-ábúðarfullur og hættulegur umhverfi sínu og hafa við orð, að heimilt sé að dæma dólginn í allt að 16 ára betrunarvist. Vart þarf að taka fram, að Skarphéðinn neitar sakargifum og samvinnu við valdstjórnina.

Afturámóti sitja dægilegir kórdrengir í dýflissunni á Kvíabryggju. Þeir neita líka öllum sakargiftum, eins og Skarphéðinn, og fullyrða að á þeim hafi verið framið dómsmorð, þeir séu alsaklausir og enn og aftur alsaklausir. Þrátt fyrir það hafa þessir dáðadrengir skaðað flestar ef ekki allar fjölskyldur í landinu stórbrotnum tiltektum sínum. Þeir voru dæmdir til að flatmaga bak við rimla í 4-5 ár. Það er ljóst, að Skarphéðinn í brennunni endurborinn þykir hafa mun meira á samviskunni en bankaræningjarnir og hættulegri landi, þjóð og valdstjórninni.

Kolbeinn Kolbeinsson og Máría Borgargagn eru bæði framsóknarmenn eins og bankaræningjarnir. Það var undurfurðulegt hvað þau glöddust þegar umræddir drjólar fengu heilan banka uppí höndurnar, eins og jólagjöf frá gömlu Framsóknarmaddömunni. Og þau glöddust enn meir, þegar þau fóru að horfa á litlu dekurdrengina leika sér með bankann og urðu reið almenningi og sérstökum saksóknara þegar dómstólarnir neyddust til að taka piltana úr umferð, af því að þeir umgengust gjöfina eins og gráðugir óknyttastrákar.

Hættulegur umhverfi sínu

Þeir átu alltaf svona töflur áður enn þeir ávörpuðu lýðinn

Það er sko ekkert gamanmál, drengir mín, að éta töflur, merktar Adólfi Hitler og félögum. Haft er fyrir satt, að Hitlér sálugi og hans menn hafi brutt svona pillur ofaní sig í gríð og erg, ekki síst áður en þeir héldu ræður fyrir múginn. Þeim Hitléri og Göbbelsi þókti einmitt takast best upp í ræðustólnum þegar þeir höfðu skolað niður svo mikið af þessu nasistastöffi að froðufelldu framaní lýðinn og létu eins og vitstola menn, alveg eins og pilturinn á Suðurnesjunum.

Hvort suðurnesjaveinninn át hakakrosshressinguna, til að verða eins og Hitlér og Gobbels, hefi ég ekki nokkra hugmynd um, tel það ólíklegt, enda vóru fyrrnefndir kompánar þess eðlis, að einugis sturlað fólk fær velþóknun á þeim. Ekki liggur heldur fyrir, að ólánssvínin, sem selja ungmennum þennan óþverra, séu að reyna að búa til nasista með eiturbyrlan sinni.

Sem betur fer, áttu Suðurnesjamenn hauk í horni við hið uppáfallandi tilfelli, en það er vitaskuld Stjörnulögreglustjórinn Stones, (ex Stjörnusýslumaðurinn Stones) en hann reyndist virkilegur bjarvættur þegar drengurinn var orðinn óður og ekki annað sýn en að hann myndi leggja gjörvallt byggðarlagið, frá Hafnarfirði og útá Reykjanesstá, í eina rjúkandi rúst. Ekki þarf að því að spurja, að Stjörnulögreglustjórinn mætti sjálfur á vettvang, í lúðrasveitarbúningnum sínum, og með handjárnin, sem hann lagði umsvifalaust á hinn tryllta svein og hafði hann að svo búnu á brott með sér.

Féll í gólfið, kastaði upp og froðufelldi

Stórmerkilegt uppboð, sem ekki hefur fengið verðskuldaða athygli

Það fór svo sem ekki hátt, en á síðasta Landsfundi Sjálfstæðisflokksins var haldið góðgjörðauppboð á munum úr eigi frægs fólks. Á þessu uppboði var vóru nærbuxur af frú Ingveldi og Máríu Borgargagni slegnar á 18 milljonir per stykkið, en um var að ræða einar tímamóta nærbuxur af hvorri þeirra, sem sé síðustu flíkurnar af þessu tagi, sem þær notuðu. Máría Borgargagn hætti að ganga í nærbrók þegar hún var 16 ára, en frú Ingveldur aflagði nærbuxnanotkun það sama ár, þá tæpra 16 ára að aldri. Ef þær eru spurðar að því hversvegna þær brúki ekki þessa tilteknu flík, svarað þær að bragði: - Til hvers að fara í nærbuxur, eska?, það er bara til þess að far úr þeim aftur, eska!

Þær stöllur, frú Ingveldur og Máría Borgargagn, eru löngu orðnar þjóðsagnapersónur í Sjálfstæðisflokknum, mikils metnar, sannir frjálshyggjuboðberar og hugmyndafræðilegar afburðakonur. Það var því ekki nema von, að vel fjáðir og ölvaðið landsfundarfulltrúar kæmust í ham þegar uppboðshaldarinn byrjaði að veifa hinum sögulegu nærbuxum framaní þá með þeim orðum, að enn væri góður keimur af þeirri hymmnesku lykt, sem verið hafði af þeim, þá þær vóru á sínum tíma lagðar til hliðar.

Að uppboði loknu stigu hinar errilegu ástkonur Sjálfstæðisflokksins á svið Laugardalashallarinnar og flettu upp pilsum sínum við ægileg fagnaðarlæti viðstaddra. Frú Ingveldur hélt því næst hugljúfa tölu um örlæti þeirra sem brækurnar vóru slegnar og hve mikið frelsi og opinberun hefði verið fólgin í því að losa sig við þessi nærbuxnahelvíti og hafa ekki í slíkan fatalepp komið síðan á unglingaldri. - Það var svo miklu auðveldara að athafna sig á böllunum, sagði frú Ingveldur, - eftir að maður losaði sig við þennan fjanda.

Gítar sleginn á 300 milljónir

Ráðherra hleypur á sig í stjórnlausu íllskukasti

Nú kemur það sumsé í ljós, að Ragnheiður Elín Árnadóttir, sem einhverjir segja að sé iðnaðar- og viðskiptaráðherra, hvorki meira né minna, hafi um langar aldur dýrkað söngkonuna Björk, dóttur hans Gvendar í rafmagninu. Því miður er Ragnheiður Elín undur feimin við söngstjörnuna og það svo, að hún heldur að hún þori tæpast að tala við svo heimsfræga konu. Eitthvað er meintur ráðherra þó reið útí Björk, gott ef ekki næstum sturluð af bræði. Samt er tilefnið ekki stærra að vöxtum en hin sjálfsagða og góða skoðun Bjarkar, að miðhálendi Íslands verði verndað fyrir umhverfissóðum og péníngagéðsjúklingum.

Í reiðikastinu varpar Ragnheiður litla fram þeirri kyndugu hugmynd, að smartara hefði verið af hinni heimsfrægu söngdrotningu, að ,,hvetja til samstarfs og samtals um náttúruvernd", en það þýðir á mannamáli, að hinir gráðugu sóðar og eyðilegginarsinnar hafi sinn umhverfisterrorisma fram, meðal annars með málalengingum án nokkurs upphafs eða enda. Svona íllskubæn mun trauðlega verða veslings ráðherranum til framdráttar, hvorki í þessu lífi né því næsta.

Frú Ingveldur, sem og Kolbeinn eiginmaður hennar, hafa frá upphafi verið svarnir hatursmenn Bjarkar söngkonu. Hefir frú Ingveldur marglýst því yfir í einkasamtölum og ræðum í kvenfélögum Sjálfstæðisflokksins, veini og veini eins og drýsildjöfull, sem verður fyrir því óláni að einhver stígur ofaná skottið á honum. - Fyrr myndi ég steindauð liggja, segir frú Ingveldur, - en að hleypa þessari argingörgu innfyrir dyr hjá mér. Annarsvegar eru skoðanir og óhljóðin í þessari dömu, sem gera hana ekki í húsum hæfa og hinsvegar, að helvítis útnáraskrýpið hann Kolbeinn má ekki sjá neitt kvenkyns inni á heimilinu örðuvísi en að verða einn eldglóandi saurlífisgraddi. Ég veit ekki hvað ég hefi oft staðið hann að verki með ræfilstuskunni henni Máríu Borgargagni, harðgiftri manneskjunni; undir bíl í bílskúrnum, í miðstöðvarkompunni og meira að segja undir hjónarúminu okkar! Og ef aunginn kvenmaður er nærtækur, lætur þetta svín sér ekki muna um að efna til saurlifnaðar með kallmönnum.

Samstarf og samtal í stað herlúðra

Framtíð Gvöndar er ekki sérlega björt

Það ætlar ekki af dýrðarljósinu, honum Gvöndi okkar Steingríms, að ganga þessa daganna: Samkvæmt skoðannakönnunum, mun öll Bjarta framtíðin hans Gvöndar sópast útaf Alþingi á einu bretti í næstu kosningum og nú bætist við þá óhamingju, að Gvöndur verður að taka þátt í að borga námslán hans elskulega bróður, Steingríms Nýls, uppá einhverjar milljonir. Steingrímur Nýl virðist óhemju blankur, því hann er víst löngu hættur að borga af umræddu láni og hefir auk þess minni en engann áhuga á að borga eina einustu krónu af láninu atarna.

Að sjálfsögðu verður mikið skarð fyrir skildi þegar Bjarta framtíðin fýkur eins fiður í roki útúr Alþingishúsinu, því Bjarta framtíðin hans Gvöndar skartar miklum stjórnmálaskörungum innan veggja þinghússins. Þá er þingmálaferill Gvöndar og hans manna stórbrotinn og aðdáunarverður: Aðeins eitt mál hefir verið á dagskrá hins frækna flokks, sem sé, að flýta klukkunni um eina klukkustund, eða seinka henni um eina klukkustund. Því miður hefir þingflokki Björtu framtíðarinnar hans Gvöndar ekki auðnast að komast að endanlegri niðurstöðu í klukkumálinu, vegna þess að þingmennunum hefir ekki enn tekist að átta sig á því grundvallaratriði, hvort þeir vilji flýta að seinka klukkunni eða seinka flýtinum á henni, þannig að tíminn mun líklega standa í stað hjá þeim enn um sinn.

Hvað er þá til ráða hjá Gvöndi karlanganum, fyrst Bjarta framtíðin er brátt úr sögunni og  bróðir Steingrímur Nýl vill ekki borga sínar skuldir? Trúlega mun Gvöndur lúskrast aftur heim til gömlu Framsóknarmaddömunnar og gjörast þar húskarl með skyldur í fjósinu, eins og pabbi hans og afi. Sennilega verður hann rassskelltur uppúr fjóshaugnum til að byrja með, en í framhaldi af því skipað að hafa ofanaf fyrir kálfunum og hænunum. Ef vel gengur, verður Gvöndur gerður að búrtík hjá Sigmundi Davíð og látinn gelta að óvinum foringjans og ljúga einu og öðru smálegu í fjölmiðla. Sem stendur er framtíð Gvöndar Steingríms ekki sérlega björt, eiginlega kolsvört og ísköld.

Erfingjarnir þurfa að greiða LÍN

Blótkonan sem fékk makleg málagjöld

Sigga Títa er líka svona blótneyti. Þegar hún er tekur flugið, hækkar blóðþrýstingurinn jafnvel í æðum harðsvíruðustu sjóara, marghertra af óguðlegum munnsöfnuði, við að hlusta á slíkt magn í einni lotu af krossbölvi og klámi. Að vísu hefir Sigga Títa, illu heilli, ekki starfað sem alþingismaður, en hún hefir flutt margar leiftrandi tækifærisræður við ýmis  tilefni.

Þegar Sigga var félagskona í Kvenfélaginu Rósalind hélt hún margar kyngimagnaðar ræður yfir hausamótunum á hinum kérlíngunum. Sáu Rósalindarkonur sér ekki annað fært að lokum en að reka þennan flugmælska orðhák úr kvenfélaginu. Dropinn sem fyllti mælinn var ægileg eldmessa, sem Sigga Títa mælti af munni fram í ræðupúlti Rósalindar, þar sem hún veittist harkalega að velunnara kvenfélagsins, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni, sem að sjálfsögðu var ekki viðstaddur. Þar hún Kolbeini á brýn flest það sem einum manni getur verið til ævarandi skammar og hneysu, meðal annars, að hann væri djöfulsins karlremba, gerður út af feðraveldinu til að koma fram viðbjóðslegum vilja sínum við lítillátar konur, sem ekki gætu borið hönd fyrir höfuð sér frammi fyrir öðrum eins ónáttúrugradda. Í kjölfarið fyldu síðan hræðilegar lýsingar á meintu framferði Kolbeins og hans félaga.

Þegar Rósalindarkonur voru búnar að reka Siggu Títu af hönum sér eftir virkilega stórorrustu við hana, fóru þær allar sem ein í heimsókn til velunnarans Kolbeins og skýrðu honum frá glæpsamlegu orðbragði Siggu Títu um hann og báðu hann innilegrar fyrirgefningar á framferði hennar. Eiginkona Kolbeins, frú Ingveldur, hlýddi andagtug á málflutning kvenfélagskvennanna með sívaxandi ygglibrún. Svo greip hún kápu sína og hvarf með miklu fasi úr húsi. Daginn eftir mátti lesa í fjölmiðlum, að kona nokkur lægi á gjörgæsludeild eftir að hafa orðið fyrir árás annarrar konu; ennfremur að hin slasaða væri eftil vill ekki í bráðri lífshættu og árásarvargurinn væri ekki enn fundinn. Fleiri fréttir bárust ekki af þessu dularfulla máli, enginn var yfirheyrður, hvað þá dæmdur eða fangelsaður - og ekki orð um það meir.

Bölvi og blóti ekki í ræðustólnum

Dagur, stúlkurnar og slysfarir vélstjórans

Déskoti er hann Dagur litli flottur og spes á myndinni atarna; situr á milli tveggja eggjandi stúlkna og er svona undur tvíræður á svipinn. Það er aungvann veginn augljóst, að pilturinn hafi haft það af uppá Akranes án þess að haga sér ósæmilega. Nú, ef Dagurinn hefir látið eftir sér að haga sér ósæmilega, þá hefir allt verið undir því komið hvernig stúlkurnar hafa tekið í ósæmilegheitin. Hinsvegar reikna ég með, sveitungi minn, Ólasarinn Óli, hafi ekki tekið þátt í fjörtökum Dagsins og stúlknanna, ef um slíkt hefir verið að ræða.

Hitt er öllu ískyggilegra, ef Dagur og Skagamenn ætla gera alvöru úr gamni og fara að flytja ferðamenn uppá Skaga. Hvaða erindi eiga ferða menn uppá Akranes? Ekkert, nákvæmlega ekkert, myndu flestir svara, ef þeir væru spurðir þeirrar spurningar í skoðannakönnun. Þessir ólukkans ferðamenn þvælast víst nóg svo ekki sé verið að narra þá uppá Skaga, slíkur útnári sem sá staður er, fyrir nú utan, að nú er að verða eftirsóknarvert að vera túristafrír staður.

En það vóru fleiri í ferðinni með mótorbátnum Rósinni en Dagur og stúlkurnar knáu. Þar var líka gyðjan Sigurveig Dræsa, en hún var afleysninga annar vélstjóri í þessari ferð. Sigurveig er kunn fyrir störf sín að borgarmálum Reykjavíkur og slímusetur í helgarveislum frú Ingveldar og Kolbeins. Að vísu var Sigurveig Dræsa býsna ölvuð í sjóferðinni og lét eins og slordónar á síðutogurum og netabátum höguðu sér fyrir fjörutíu árum. Á leiðinni til Reykjavíkur aftur, henti Sigurveigu það ólán, að hrapa niður í velarrúm og slasa sig nokkuð neyarlega. Eins og nærri má geta, varð uppi fótur og fit um borð í mótorbátnum Rósinni þá Sigurveig var fallin nálega ofaní skipskjöl og er mál manna, að hið hörmulega slys hafi komið í veg fyrir að Dagur gerði nokkuð alvarlegt af sér. En Sigurveig Dræsa var mætt um kvöldið, með aðra löppina í gifsi uppí nára, til frú Ingveldar og Kolbeins og þókti mönnum og konum þar hún afar kynæsandi og elegant svona útbúin.

Siglir „Akraborgin“ á nýjan leik?