,,Bókin um lókinn"

Á þessum síðustu verstu og vanþakklátustu tímum er ekki úr vegi að minnast þess að nú munu slétt tuttugu ár síðan frú Ingveldur gaf út bók sína, Bókina og lókinn, mikið tímamótaverk sem valdið hefir meiri áhrifum en glestar bækur aðrar. Í fyrst kafla Bókarinnar um lókinn talar frú Ingveldur afar fjálglega um lókinn á eiginmanni sínum, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni. Þar kemur fram, að eitt sinn hafi Kolbeinn komi heim í helgarlok, illa til reika og einhverjir óþverrar búnir að mála lók hans röndóttann með tússlitum. Ekki kveðst frú Ingveldur skilja enn þann dag í dag hvað illræðisfólki þessu gekk til, en hún hafði upp á því pakki og refsaði því illilega og dró hvergi af. Þá segir í fyrsta kaflanum frá því þegar Kolbeinn át í einni lotu upp úr fullu boxi af víagratöflum og var með standpínu í fullar sex vikur á eftir, og lét mjög illa allan þann tíma, áreitti konur sem karla og gekk nærri þeim með lostugu framferði.

Í öðrum kafla gjörir frú Ingveldur lókum þeirra Brynjars Vondulyktar, Indriða Handreðs og Óla apakattar skil. Hefst kaflinn með tilvísun í gamlan danslagstexta: ,,Fyrsti var og lítill, annar var of stór, þriðji var of feitur, sá fjórði var of mjór" ... Í þessum krítíska kafla gjörir frú Ingveldur í fyrsta sinn heyrikunnugt, svo vitað er, að fyrrnefndir þremenningar séu skelfilega vanskapaðir niður; til að mynda sé djásn Vondulyktarinnar hlykkjótt og endasleppt og það hann gagnist ekki heilbrigðum kvennmanni fremur en grásleppa, enda sé áferð og þefjan þessa manns heldur í ætt við áðurgreindan fisk. Um Handreðinn hefir frú Ingveldur ekki ýkja mörg orð, en segir að það helvítis kvikindi dragi meira dám af loðinni afturgöngu en mennskum manni, allt sé kalt og klént varðandi þennan vinsæla eiginmann Máríu Borgargagns og megi vart í milli sjá hver þeirra Kolbeins, Vondulyktarinnar og Handreðsins sé viðbjóðslegastur í rúminu. En Óli Apaköttur er auðvitað fyrst og síðast apaköttur, laus við allan sexappíl, auk þess sem hann sé svo undur blóðlítill, að það líði ævinleg samstundis yfir hann þegar honum fer að rísa hold; soleiðis kroppinbakur og apafóstur sé gjörsamlega ónýtur til allra hluta, nema að lokka pénínga út úr vel stæðum aðiljum.

Eftir að Bókin um lókinn kom út fengu margar konur kröftuga inspírasjón, til að mynda fékk ein kröftug kona, að norðan, eða að austan, þá endemis flugu í afturheilann að hún væri listmálari og ætti brýnt erindi við þjóðina, ef ekki alla heimsbyggðina; hún hóf að teikna og mála kvensköp á striga og kallar ,,píkumyndir" og þykja hafa áferð og lykt við hæfi. Nú hefir þessi listakynjakvistur haldið stórar sýningar á myndum sínum, sem eru í raun ein allsherjar útafvellandi píka. Þetta ku hafa eitthvað með kvenréttindi að gera. Einnig er ljóst, að mítú-byltingin, sækir mjög kraft sinn í Bókina um lókinn og höfund hennar, enda þekkir frú Ingveldur öðrum konum betur viðbjóðslegan fláttskap karlkynsins, ofsgreddu þess, dónaskap og klámkjaft, niðurlægingarathafnir þess við konur, ekki síst efrimillistéttar- og yfirstéttarkonur, sem teljast nú vart til kvenna þegar búið er að flysja þær. 

Hér um bil skotinn í tvennt

Framganga frú Ingveldar var til fyrirmyndar, en áreitnin var niðurlægjandi og skammarleg

Ógn var nú svekkjandi fyrir frú Ingveldi að verða fyrir þeirri reynslu að pervertískur sóðakall gerði sé lítið fyrir og fór að abbast upp á Kolbein eiginmann hennar með káfi og klámkjafti, og Kolbeinn auminginn, sem skjaldan hefir verið sterkur á svellinu, lét sér vel líka. Að horfa upp á viðrinishátt Kolbeins og lostugann glampann í glyrnunum á honum varð frú Ingveldi um megn og hún þreif til hins viðbjóðslega flagara og veitti honum sjálfsagða ráðningu. Fyrir það fyrsta reif hún í hreðjar pervertistans og snöri upp á, fast og heiftarlega; því næst færði hún sig aftur fyrir svínið og læsti örmum um hann miðjann og herti að og hélt þar til allt úr iðrum þrjótsins var komið í buxurnar og óhljóðin í honum orðin að magnþrota hryglum, dauðahryglum hreinlega.

Á meðan frú Ingveldur sókti að óvíninum, sem áreytt hafði eignmann hennar kynferðislega, stóð Kolbeinn álengdar og glápti eins og fáráðlingur að aðfarirnar. En er frú Ingveldur hafði lokið starfi sínu og mannfjandinn lá í öngviti á grúfu, svo allir gætu séð blautann botninn á honum, vék hún sér að Kolbeini og sló hann niður. Að svo búnu dró hún mann sinn á brott á löppunum. Fyrst í stað íhugaði hún vandlega hvort hún ætti ekki að kasta honum undir næsta strætisvagn sem ætti leið framhjá, en hvarf svo frá því ráði og skildi hann eftir í öskutunnuporti á meðan hún sjálf vóð inn á vertshús nokkuð er á vegi hennar varð, það var knæpan ,,Tvíburasysturnar", vandaður staður með orðspor. 

Ekki hafði frú Ingveldur drukkið nema hálfa flösku af viskíi þegar Kolbeinn Kolbeinsson byltist inn, raknaður úr rotinu og með heljar góðarauga og fas hans allt stórbrotið. Ekki þarfa að orðlengja, að þeim hjónum laust þegar saman og varð hinn harðasti bardagi. Vertinn ætlaði að láta til sín taka og stöðva óeirðirnar, en lenti því miður strax í gólfinu og tróðstu undir fótum hinna stríðandi hjóna. Þá hlupu einhverjir til og hugðust bjarga vertinum úr svaðinu frá yfirvofandi bráðum bana, en þann björgunarleiðangur tóku hjónin óstinnt upp, sameinuðu krafta sína og réðust ótrauð á björgunarmennina og hlóðu þeim á svipstundu. Og nú rann á þau berserksgangur og eirðu þau aungvu meir. Þeir sem áttu leið um strætið þetta kveld og vóru staddir nálægt ,,Tvíburasystrunum" um það bil sem berserkgangurinn rann á hjónin, hafa lýst atburðarásinni þannig, að fyrst hefði stólum og borðum ringnt út um glugga knæpunnar, á eftir fylgdu æpandi og blóðugir búkar gesta og starfsfólks, og síðastur kom vertinn sjálfur í loftköstum út um gluggann og hafnaði næsta líflaus úti á miðju stræti. Síðust birtust hjónin, bæði með fulla áfengiskassa undir hvorri hendi, og hurfu út un dyrnar og út í nóttina, en múgurinn, sem safnast hafði saman utan við ,,Tvíburasysturnar" hörfaði undan er þau gengu úr húsi og sumir, sennilega flestir, tóku til fótanna.  

Lesa upp #metoo-sögur á sunnudaginn

Fagráðherra eða þvagráðherra, það er spurningin ...

Hvað í heitasta helvíti ætli fagráðherra sé? Það er máske eitthvað skylt fagfjárfesti, sem er sona voða fínt nafn á bröskurum. Eftir vill merkir þetta ,,fag" í fagráðherra sama og námsgrein, sem stundum er kallað fag og fagráðherra þýði þá einhverskonar herra í ótiltekinni námsgrein. En ef einhverjir eru að velta fyrir sér hvort Gvöndur Mýramaður sé poletiskur ráðaherra eða fagráðherra, þá er því auðsvarað að hann er hvorugt; hans nærvera í ríkisstjórn helgast af því að hann er dæmigert undarennudekurdýr úr rassvösum Steingrím og Svavars, svona gluggaskraut eins og Katrín nokkur Jakk. 

Þegar Brynjar Vondalykt heyrði í fyrsta sinn rætt um fagráðherra misskildi hann orðið og hélt að verið væri að tala um þvagráðherra, sem í reynd er svo sem ekki ósvipað fyrirbæri. Lengi vel velti hann fyrir sér hvaða hlutverki þvagráðherra þjónaði; hvort þetta væri þvagrannsóknarmaður, sem gengi milli manna og léti þá míga í flösku og kannaði síðan undir smásjá hvort þeir væru haldin einhverjum næmum sjúkdómi. Svo fylltist Brynjar Vondalykt óstöðvandi löngun til að hitta þvagráðherrann og fá að pissa í flöskuna hjá honum. Og kveld eitt, þegar Brynjar var að slangra pöddufullur í námunda við Alþingishúsið, kom hann auga á mann með flösku, vel klæddan og fyrirmannlegan. - Þetta hlýtur að vera þvagráðherrann, hugsaði Vondalyktin, og steðjaði þegar til hans.

- Gott kveld, sagði Brynjar Vondalykt og reyndi af fremsta megni að stramma sig af. - Vildu þér ljá mér flöskuna, ég ætla gefa sýni. Svo teygði hann sig efir föskunni og tók hana úr hendi mannsins og hófst þegar handa við að skila þvagsýni í hana. Hinsvegar varð eigandi flöskunnar fyrir sína parta ekki neitt sérlega ánægður með Vondulyktina þegar hann áttaði sig á hvað þessi aðvífandi mannfjandi var að gera í flöskuna. Þessvegna greip hann í arm Brynjars og ætlaði að svipta honum til, en fékk fyrir bragðið bununa úr þvagblöðru þvagsýnisgjafanns beint framan í sig og yfrm sig allan. Síðar um kvöldið hirtu tveir lögregluþjónar Brynjar Vondalykt rotaðann upp af stéttinni framan við Alþingishúið og mismunaði honum í því ástandi inn í fangaklefann.   

Pólitískur ráðherra, ekki fagráðherra

Stórbrotin afglöp orðunefndar og hugsanleg enn meiri afglöp hennar

Það er glæsilegur vitnisburður um þá tíma er vér lifum, að nú tíðkast að hengja krossa á ræningja í stað þess að fyrri tíma ræningjar vóru hengdir á krossa. Að vísu varð forverum voru stöku sinnu á að hengja mannkynsfrelsara á kross, stundum með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Nú kemur skyndilega upp úr dúrnum, að velþeknjandi mönnum hefir láðst að hengja stórkross á Bjarna Ben, sem auðvitað er til ólýsanlegrar skammar fyrir hlutaðeigendur, sem eftirleiðist þurfa að burðast með þessi afglöp sín þar til ,,torfan kyssir náinn." Skaðinn er skeður og verður ekki bættur héðan af, þó svo að segja megi með sanni, að Katrín litla Jakk hafi, samkvæmt beinni skipun Steingríms og Svavarsfjölskyldunnar, framlengt pólitískt líf Bjarna með góðum ráðherrastóli.

Huggun harmi gegn, er að Sigurður Ingi hefir þó fengið stórkrossinn hendan framan á brjóskassann, þar sem hann tekur sig frábærlega vel út; má menn sanni segja, að þar hæfi kross kassa. Fyrir hvað Sigurður Ingi fékk stórkrossinn veit enginn, enda skiptir soleiðislagað ekki máli, en trúlega hefir krossaveitingarnefnd haft flutnig Fiskistofu norður á Akureyri í huga við akvörðun sína. En þó að brjóstkassi Sigurðar Inga beri stórkrossinn með feyknlegri reisn, þá er fuglsbringa sumara annarra, sem hafa verið krossaðir, þess eðlis, að krossinn vekur fremur hlátur manna en virðingu fyrir orðuhafanum þegar hann kemur vaðandi að borði í veislum elítunnar.

Nú liggur í augum úti, að Katrín litla Jakk verður stórkrossuð um áramótin, en meiri óvissa ríki um hinn raunverulega forsætisráðherra, Steingrím J. Sigfússon frá Gunnarsstöðum. Það sýnist ótækt, að sjálfur höfuðpaurinn og eineltishrellirinn, Bakkabróðirinn og Drekaslóðinn, sem að eigin mati er óviðjafnalegt ofurmenni, sé látinn híma óbættur hjá garði meðan strengjabrúðan hans, sem vart veldur hinum stóra krossi, rogast með hann framan á sér og er við að stingast á hausinn í hvurju skrefi vegna þunga byrðinnar. Þó er það ósk vor, að orðuveitingarnefnd verði svo hryssingsleg við fyrrnefnt ofurmenn, að hún geri bragð úr ellefta boðorðinu og hengi ofurmennið sjálft á kross, en það gæti haft þá afleiðingu að fólk fengi átrúnað á pilti og gerði hann að messíasi, frelsara og Guðs syni. Ef það gerðist mættu þeir Jesús frá Nasaret, sem þó var sannur sósíalisti öfugt við Steingrím, og Múhámeð karl úr Arabíu aldreilis fara að vara sig í samkeppninni um sálir mannanna.    

Nokkrir forsætisráðherrar án stórkross

Saga flugdólgsins

Lesendum til frekari glöggvunar, þá skal það upplýst, að umræddur flugdólgur er aunginn annar en Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður. Þeir höfðu brugðið sér út fyrir landsteinana í snarhasti félagarnir Kolbeinn, Indriði Handreður og Brynjar Vondalykt þeirra erinda að fara á hóruhús sem þeim hafði borist til eyrna að nýbúið væri að setja á laggirnar. Þegar þeir höfðu heimsókt hóruhúsið snöru þeir ferð sinni sem óðast heim á leið og settust um borð í fyrstu flugvél til Íslands, sem þeir náðu til.

Því miður hafði Kobeinn með í farangri sínum tveggjalítra landabrúsa úr plasti, sem þeir félagarnir supu á á leiðinni heim. Svo fór áhöfn flugvélarinnar að fetta fingur út í landadrykkju Kolbeins og þeirra, sem lauk með því að Kolbeinn hóf landabrúsann á loft og skaut honum af sjónhendingu beint í höfuðið á yfirflugfreyjunni, sem missti meðvindund við höggið. Síðan börðust Kolbeinn, Vondalyktin og Handreðurinn eins og ljón við flugstjórana og hinar freyjurnar og komu þeim öllum undir áður en yfir lauk. Þegar bardaganum lauk, var flugvélin löngu flogin framhjá Keflavíkurflugvelli, en flugstjórunum tók af harðfengi að snúa við og lenda vélinni heilu og höldnu.

Það kom síðan í hlut frú Ingveldar að fá Kolbein og þá hina lausa úr varhaldi og hún refsaði þeim grimmilega þá hún hafði höndur í hári þeirra. Hún beið slóttug með refsinguna þar til hún var komin heim með dólgana, en um leið og útidyrahurðin laukst að hælum þeirra tók frú Ingveldur til óspilltra málanna og var aðsókn hennar svo hörð og snörp að fórnarlömbin æptu og skræktu eins og halaklipptir hundar og Indriði Handreður varð svo ofboðslega hræddur að hann skeit í buxurnar að hætti kornabarna. Máría Borgargagn varð líka reið, en aðeins við frú Ingveldi vegna meðhöndlun hennar á Handreðinum og hótaði að stúta henni eins og afsláttarmerarrassgati ef hún legði höndur á bóna sinn aftur.

Flugdólgur grýtti áfengisflöskum

Auðvitað er þetta mál allt stórfurðulegt

Auðvitað er það stórfurðulegt að Katrín Jakk sé önnur konan til að gegna embætti forsætisráðherra. Fyrir það fyrsta er stórfurðulegt að hún sé yfirleitt orðin forsætisráðherra, jafn skoðannasljó sem hún er og gjörsneydd pólitískum hugsjónum, einkum þó og sérílagi sósíalískum hugsjónum. Leiðtogi er hún enginn, en sjálfsagt nothæf sem fundarstjóri, einkum ef átök eru víðsfjarri. Þegar spurt er af hverju hún hafi svona mikið persónufylgi minnist enginn á meintar stjórnmálaskoðanir hennar; það sem maður kemst næst um þessar vinsædir er að hún sé alltaf svo glaðleg og brosmild, og þar með eru kostir hennar sem stjórnmálamanns upp taldir.

Hinsvegar er ekki eins létt brúnin á öllum þeim sem glæptust til að kjósa VG í síðustu kosningum og lesið hafa stjórnarsáttmálann, sem Katrín er skrifuð fyrir. Í þeirra huga er hvernig í ósköpunum þessi formannsnefna, þingflokkur og flokksráð VG skuli voga sér að ráðstafa atkvæðum þeirra; fjölmargir töldu sig hafa verið að kjósa ,,vinstrihreyfingu" en ekki Bjarna Ben, frú Andersen og Samherja-Stjána. Allt um það kemur upp úr pakkanum hjá kjósendum VG enn ein auðvaldsstjórnin með kássu af gjörspilltum ráðherrum. Það er ekki nema von, að kjósendur fái skítabragð í kjaftinn þega þeir sjá Katrínu birtast á sjónvarpsskjánum, brosandi út að eyrum svo glampar á endajaxlana í jafn ógeðfelldum selskap og ráðherrar Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar eru.

Þó verður að geta þess þegar fjallað er um Katrínu og þá einskisnýtu pólitík sem hún stendur fyrir, að hún er einungis peð, sem engu ræður í raun og veru, hvorki innan eigin flokks né í ríkisstjórn. Upphaflega var hún gluggaskraut Steingríms og flokkseigenda VG sem varaformaður flokksins, enda sýndi hún ekkert lífsmark og engann lit í því embætti. Þegar dró nær kosningum 2013, þókti sýnt að VG mundi tapa gífurlega og það svo, að Svavarsfjölsyldan og Álfheiður voru skíthrædd um að VG mundi falla af þingi. Þá var það þrautalendingin hjá flokkseigendum að fórna Steingrími úr formannsstóli, enda voru óvinsældir hans komnar niður fyrir allt sem áður var þekkt. Og þar eð Katrín var varaformaður var ekki hægt að ganga fram hjá henni á þessum tímapunkti, en auðvitað var það Svandís Sendiherrans sem átti að taka við, en það var bara ekki hægt, nema boða til landsfundar, sem heldur var ekki hægt vegna tímaskorts. Þar næst kom upp úr dúrnum, að Katrín virtist hafa miklið pessónufylgi, sem komið hefur í veg fyrir að flokkseigendunum þætti stætt á að fara með hana í öskutunnuna og gera Svandísi að formanni. Þannig má segja að upphefð Katrínar Jakobsdóttur sé tilkomin vegna raðar af tilviljunum, sem hinir stógáfuðu flokkseigendur VG reiknuðu ekki með.

„Furðulegt að ég sé önnur konan“