Nokkur korn af Norðvegsmönnum og Íslendingum

Í Norðvegi hefir hið æðsta boðorð um aldrir verið: Étið, drekkið og verið gröð. Þetta boðorð hefir gjört þá Norðsvegsmenn að farsælu efnahagsundir með olíusjóð og fagurt mannlíf. Að sönnu erum vér Íslendingar ættaðir, að minnsta kosti til hálfs, frá Norðvegi. Forfeður vorir flúðu þaðan eftir að hafa framið grimmleg glæpaverk og á flóttanum til Íslands komu þeir við hjá Skotum og Írum og rændu þá sem þeir bestu máttu og þá sem þeir ekki hjuggu herðar niður á Skotlandi og Íralandi tóku þeir höndum og höfðu á brott með sér og gjörðu að þrælum sínum og ambáttum á Íslandi. Og þar eð helstu bændur í noskri landnemastétt vóru menn með mönnum gerðu þeir þær ambáttir sem þeim leist á að frillum sínum og gátu þeim börn og þau eigi ófá, þar með var komin grunnurinn að þeirri þjóð sem kallar sig Íslendinga og er að eigin mati öllum æðri og fremri.

Hinsvegar hafa Norsarar sjálfir ekki verið á því máli að Íslendingar væru einhverjum fremri eða æðri. Þvert á móti er skoðun þeirra á þá leið, að Íslendingar séu skítmenni, enda komnir af forhertum morðingjum og glæpahyski, sem útlægt var gjört af Norðvegi og allri Skandinavíu, fyrir andstyggilegt framferði, svo sem eins og manndráp, íbúðarhúsabrennur og nauðganir að ógleymdu kynferðislegu áreyti við hvurn mann og hvurja konu, allt niður í spurningastúlkur. Það er því ekki nema von að Norðmönnum geðjist ekki að Íslendingum, þessum grálúsugu melludólgum og ræningjum.

En ef vér víkjum eilítið aftur að æðsta boðorði í Norðvegsbyggðum, þá finnast vart á byggðum bólum heimsbyggðarinnar, önnur eins átvögl, drykkjurútar og saurlifnaðarmenn og þeir sem þar búa. Af því má ráða, að glæpahyskið, sem á sínum tíma flúði blóðugt upp að öxlum, tók ekki alla lesti Norðmanna með sér. Það varð að minnsta kosti eitthvað eftir af löstum, eiginlega varð heilmikið eftir, og það svo, að allar götur síðan hafa Íslendingar litið svo á að Norsarar væru samansafn af grýlum, leppalúðum og jólasveinum, sem aldregi hafi kunnað fótum sínum forráð og óbrúklegir til alls sem Íslendingar telja til dyggða, svo sem eins og að selja konur sínar, ræna banka sína innanfrá og liggja byskubsdætur, af þeirri list sem sæmir há-norrænum víkingsmennum. 

Borða og drekka fyrir 294 milljarða

Síðari daga heilagir hassjónistar boða straumhvörf í heilsubótarmálum

Það er ekki seinna vænna fyrir Píratana að skella fram uppáhaldsmálinu sínu, eina málinu sem þeir hafa áhuga á, að landsmönnum verði heimilt að rækta, neyta, selja og kaupa kannabis. Út af fyrir sig er athyglisvert, að til sé stjórnamálflokkur með hugsjón á Alþingi Íslendinga, en það er dálítið meira en hægt er að segja um hina þingflokkana, sem eru meira fyrir hefðbundið nudd og nag og hrossakaup sín á milli, allt í mestu rólegheitum. En Píratar eru menn að meiri að hafa þó eitt mál og eina hugsjón að berjast fyrir, reyndar af fullkomnu heilalausu ofstæki og án þess að skilja þá einföldu staðreynd, að hass gerir menn heimska. Þetta er farið að vera eins og hjá ungum sjálfstæðisflokksmönnum, sem ætla að efla frelsið og andlega heislu Íslendinga með því að selja brennivín í matvörubúðum og fataverslunum

Og nú hafa þingmenn Pírata gert sér hægt um vik, í miðri frárlagaumræðunni, og lagt fram þingsályktunartillögu um senda gjörvalla íslensku þjóðina á eitt grængolandi hass- og marihuanafyllirí, - í lækningaskyni að sjálfsögðu. Það er augljóst, að þessi kyndugi eiturlyfjaflokkur, hefir fundið hina endanlegu lausn við öllum sjúkdómum allt frá dálitlu kvefi til hroðalegustu tegunda af krabbameinum og svartadauða. Samkvæmt Pírötum verða þessir venjulegu læknar, ásamt sjúkrahúsum, heilsugæslustöðvum og hjúkrunarkvendum, að mestu úr sögunni, ef Alþingi fer að trúarsannfæringu þeirra og smíðar lagafrumvarp um hassnautn. Það sér hver maður, að það væri aunginn smáræðis búhnykkur fyrir ríkissjóð, ef útgjöld úr þeim sjóði til heilbrigismála færu niður í 2-3% af þeim útgjöldum sem varið er til þessa leiðinlega málaflokks.

Svo skal ekki gleyma bónusinum sem fylgir hinum óbrigðulu hasslækningum, en þar er að sjálfsögðu átt við blessaða vímuna, sem lækningameðalið framkallar í hugum landsmanna og gjörir þá undurglaða og friðsama. Þannig má með sanni segja, að gjöri allir alþingismenn trúmálaofstæki Pírata að sinni trú eru sannlega bjartir dagar framundan á Íslandi, sjúkdómalausir, skakkir og stónd og önnur vandamál væru að mestu úr sögunni. Hin fullkomnu rök Pírata fyrir trúarhita sínum í hasstrúnni, er að þeir hafa fundið út, með óyggjandi rökum, að ef Íslendingar hefðu haft ,,lyfjahamp" til að éta og reykja á átjándu öldinni hefði aunginn maður hér á landi drepist úr stórubólu eða fallið í valinn vegna Móðuharðindanna, en þessi vandræði lögðu hátt í helming landsmanna í gröfina. En því miður hefðu Íslendingar ekki hvorki átt né mátt eiga hass eður marihuana í þá daga sér til gottgjörelsis, lækninga og almennrar heilsuhreytsti og því fór sem fór. Við þetta má bæta, að Píratar eru í þann veginn að koma sér upp húsnæði til helgihalds í anda síðari daga heilagra hassjónalista.  

Vilja leyfa kannabis í lækningaskyni

Hvort kallaði hann hana fíl eða fýl?

Það er meiri fjandans dóninn þessi Jón Þór. Hann kallar frú Andersen fíl, eða jafnvel fýl. Hverskonar annars orðbraggð er þetta á manninum? Það veitti ekki af að fara með grænsápu og flöskubusta uppi svo orðháka, það gerðu komlu konurnar við götustrákana sína þegar þeir fóru yfir strikið í munnsöfnuði og tiltektum. Maður á bara ekki eitt einasta orð. Og hvað ætli Jón Þór viti hvort Steingrímur er íhaldsmaður eða ekki? Veit yfirleitt nokkur maður hvað þessi Steingrímur er? Ja, jú, við vitum svo sem vað hann er ekki; hann er til dæmis ekki vinstrimaður, allra síst sósíalisti. Svo segir Jón Þór að Steingrímur sé gamall kommúnisti. Hvaðan ætli gamli malbikarinn hafi þann fróðleik? Það hlýtur einhver að hafa logið þessu að manninum og hann trúgjarn og einfaldur. Nei, Steingrímur er hvorki gamall né nýr kommúnisti, eða eitthvað þar á milli. En - jú, Steingrímur er kvótasinni og stórvinur og samherji sægreifa, það ætti að geta gefið vísbendingu um hvað hann er.

Annars er þetta alvarlegt mál með hann Jón Þór. Ekki veit hann hvort hann á að vera á þingi eða ekki á þingi. Hann veit ekki heldur hvort hann á að leggja malbik eða láta það eiga sig. Hann ætti að hafa það eins og hann Sigmundur okkar hérna Dávíð, að vera þingmaður en láta samt aldrei sjá sig á þingi. Helvíti knár strákur hann Sigmundur Dávíð, það má hann eiga, en ansans ári tortólskur þegar á reynir. En hvaða skoðun ætli Jón Þór hafi á rakarafrumvarpinu? Það hefir enn ekki verið útkljáð svo vitað sé. Eða frumvarpinu um eyðingu búfjár?

Það fór ekki milli mála að frú Ingveldur reiddist ákaflega orðum Jóns Þórs um frú Andresen, en frú Andersen er uppáhaldsráðherra frú Ingveldar. Hún var komin á fremsta hlunn með að hlaupa niður á alþingi með grænsápuna og salerniskústinn í bakpokanum og skrúbba hroðann úr munninum á Jóni Þóri, alveg niður í kok. En því miður varð hún fyrir því ónæði, þegar hún var rétt búin að troða grænsápubrúsanum í pokann, að Kolbeinn eiginmaður hennar velltist augafullur inn úr dyrunum, að bana kominn sökum skelfingar, með gamla Kolbein albrjálaðan á hælunum. Kolbeinn hafði víst farið í heimsókn til föður síns á dvalarheimilið Garðás, sem sá gamli kallar ævinlega Hlandás. Þar hafði Kobeinn yngri farið að hafa sér ósæmilega við starfstúlkurnar og það í miðri mítú-byltingunni. En gamla Kolbeini var svo sem fjandans sama um það, en þegar hann kom að syninum þar sem hann var að stela áfengi úr einkavínskáp hans, reiddi gamli maðurinn járnstafinn sinn á loft og hugðist mölva hausinn á honum í klessu. Það varð Kolbeini yngri til happs, að hann stökk beint af augum út um herbergisgluggann, sem er á annarri hæð, og lenda í trjárunna, ssem tók af honum mesta fallið. Og Kolbeinn beið heldur ekki boðanna, reif sig út úr runnanum og tók til fótanna, því nú var um sjálft lífið að tefla. Sem betur fer var Kolbeinn enn með flöskurnar tvær, sem hann hafði stolið frá föður sínum, í beltinu, óbrotnar og þar af leiðandi til mikils að vinna að komast með þær lifandi á öruggan stað. En því miður var gamli Kolbeinn fótfrár líka og veitti Kolbeini syni sínum eftirför, sem lauk með því að sá yngri steyptist inn úr dyrunum heima hjá sér, þar sem frú Ingveldur gjörði hið stolna vín upptækt og gamli djöfullinn náði honum og barði hann sundur og saman með járnstafnum þar til Kolbeinn Kolbeinsson yngri féll í ómeginn. Þá hætti gamli maðurinn barsmíðunum og fór með tengdadóttur sinni og báðum stolnu brennivínsflöskunum inn í miðstöðvarkompuna og læstu að sér.      

Steingrímur er íhaldsmaður

Meistarinn við kolaofninn og Gvöndur Mýrasprækur

Ekki veit ég hvað hann Gvöndur litli Mýrasprækur er að gera með að væflast af ástæðulausu inn í ríkisstjórn með frú Andersen, Samherja-Stjána, Ásmundi Einari og Bjarna Ben. Og ekki byrjaði piltur gæfulega, að minnsta kosti ekki að ráði. Hann hóf mál sitt á einhverju dularfullu kolefnismáli. Og margur maðurinn hugsaði með sér, þegar hann hlýddi á orðspeki háttvirts ráðherra: hvurn fjandann er drengurinn að þvaðra um? Ætli hann viti það sjálfur? En svo fór að renna ljós upp fyrir einum og einum. Jú, Gvöndur litli Mýrasprækur var að tala um kolabrennsluverksmiðjuna á Bakka, afkvæmi sjálfs leiðtoga síns, Steingrím Johohohoð Sigfússonar. Hann Steingrímur, skohh, hann kann nú manna best að breyta grænu í svart; og hann er meira að segja svo snjall að hann getur, eins og ekki neitt, breytt fagurlega grasgrænum lit í kolasvartan. Þar fyrir utan kann meistarinn að baula hraðar en aðrir menn, án þess nokkur fái raunverulegan botn í óhljóðin.

Ekki batnaði erindið þegar piltkornið fór að röfla um eitthvert einstætt tækifæri sem skapist þegar andstæð öfl í pólitík mætist við sjálft ríkisstjórnarborðið! Með leyfi: hvaða andstæðu öfl hafa mætst við áminnst borðskrifli? Mig rekur ekki minni til að meint öfl við ríkisstjórnarborðið séu andstæð hverju öðru. Sussu-nei. Aldeilis ekki. Allt eru þetta harðkapítalískir flokkar í grunninn, leikararnir í keimlíkum grímubúningum og undir illa þefjandi yfirhöfnunum slær sama gamla kransæðastíflaða samtryggingarhjart, þetta sama hjarta og flökti undir bringubeininu á Pétri Þríhrossi og Júel J. Júel fyrir 100 árum eða svo.

Ja, hann átti aldeilis erindið í ræðustól Alþingis undir liðnum ,,stefnuræða forsætisráðherra" hann Gvöndur litli Mýrasprækur og mun það erindi lifa með þjóðinni svo lengi sem land stendur. Já. Á meðan andlegur faðir og velgjörðamaður Gvöndar skarar í eldinn í kolaofninum á Bakka fær Gvönd að sitja við fótskör hans og fægja skófatnað meistarans upp úr kolakyki, því meistarinn þarf gljáfægða, támjóa stígvélaskó til að sparka í sósíalista og annan slíkan neikvæðan og öfundsjúkan götulýð og fiskikellingar. 

Ekki afgirt virki þar sem allt er bannað

Spésíallísk norðurljósaskúta í hafvillu

Það kallar maður nú fréttir, að Spésíall Túrs hafi keypt Walls ov Æsland. Ekki skemmir, að potturinn og pannan í þessum lítilfjörlegu fjárglæfrum er aunginn annar en hr. E. Arnalds, sem ku alltaf vera í Bjöggaleik með útrás í huga. Hr. E. Arnalds, er eins og alþjóð veit, merkisgemsi og sérlega skeinuhættur ljósastaurum fyrir utan að hafa í eina tíð talið sér trú um að hann væri efni í stjórnmálamann. Ja, fyrr má nú vera meiri vitleysan sem mönnum getur dottið í hug.

Nú, ekki þarf að orðlengja, að Spésíall Túrs er gífurlega merkilegt félag og í miklu áliti hjá bönkunum og ríkisstjórninni, og frú Ingveldur hefir sjálf, í eigin persónu, farið í hvalaskoðunarferð með hvalaskoðunarskipi félagsins. Ekki var frú Ingveldur fyrr stigin um borð í hvalaskoðunnarskipið en farið var að beita han kynferðislegri áreitni, sem hún svaraði að bragði á sína vísu. Þegar áleið ferðina gjörðist frú Ingveldur mjög drukkin og óx með henni villudýrseðlið að sama skapi; hún steðjaði fram á stefni skipsins og tók þar frínippúltrixið nokkrum sinum við góðar undirtektir. Og þegar dálítil hnísa skaut upp bakugganum í tíu metra fjarlægð frá skipinu tilkynnti frú Ingveldur að þetta hefði verið steypireður, eins og hún kallaði dýrið. Aðrir farþegar, sem flestir voru frá fjarlægum löndum, ráku upp stór augu og klöppuðu saman lófunum. Einn farþeginn var þó eitthvað vantrúaður og spurði hvur fjandinn steypireður væri, en frú Ingveldur svaraði að hann skyldi ekki hafa áhyggjur af því, hann væri ekki með neinn steypireður, svo mikið væri víst.

Í annað sinn sigldi Spésíall Túrs með hlaðin bát af dauðadrukknum andskotum sem komnir voru til að fara í norðurljósaferð út á Faxaflóa. Þrátt fyrir að þungskýjað væri og súldarúði var lagt úr höfn með hinar norðurljósaelskandi drykkjurúta, því augljóst var að þeir sæu ekki nema upp á mitt mastur, þó heiðskýrt væri að öðru leyti. Einhversstaðar úti í miðjum Faxaflóa lenti norðurljósaskipið í slíkri hafvillu, því kaptuginn var orðinn fullur líka, sem og vélamaðurinn, að þeim var fyrirmunað að finna aftur land. Þegar við bættist, að nú fór veðurhæð að vaxa un komið var hafrót, má segja að kaupendum ferðarinnar hafi hætt að lítast á blikuna, þó þeir væru útúrfullir. Í fulla fjóra sólarhringa áttu þeir harða útivist, sem lauk með því að varðskip sigldi upp að þeim og sendi ekki færri en fjóra stýrimenn um borð, sem silgdu hinu spésíalíska fleyi til hafnar.

Kaupir stærstu hvalasýningu Evrópu

Hulda lektor í verkfræði - er amma þín verkfræðingur, essska ...

Eins og menn vita, þá er Hulda lektor í verkfræði ekki neitt helvítis blávatn, sem þambar vatn og öskrar eins og naut. Ónei, Hulda lektor í verkfræði kann að spyrna við fótum og er það vel. Þá er hún stundaði útróðra frá Hafnarbakkavör á vetravertíð, röri hún á bæði borð því aunginn kallmaður fanst um Suðurnes er róið gæti á móti henni þegar lagst var undir árar. Á þeim tímum þegar Hulda lektor í verkfræði stundaði útræði suður með sjó fannst heldur ekki nokkur maður sem skákað gat henni sem neftóbaksmanni. Það er haft til marks um neftóbaksnautn Huldu lektors í verkfræði, að þegar hún hljóð inn til Reykjavíkur milli róðra þá hafði hún með sér fulla sultukrukku með naftóbak, sem hún var einlægt búin með er hún kom aftur suðreftir á kvöldin.

Og þá er minnst er á andríki Huldu lektors í verkfræði, er skemmst frá því að segja, að þegar henni var falið að reikna út og hanna einbreiða brú yfir Litlæk á Héraði fyrir Vegagerðina lét hún ekki staðar numið fyrr en hún hafði sett niður á blað fullbúna tónleikahöll fyrir Björgólf Útrásarvíking. Að vísu höfðu Fljótsdælir lítil not af tónleikahöll á bökkum Litlalækjar svo að þetta smávaxna vatnsfall er enn óbrúað og verða menn sem fyrr að stökkva ufrum það milli bakka. Í annað skipti reyndi Hulda lektor í verkfræði að slá met Sölva Helgasonar er hann reiknaði tvíbura í ókunnuga konu í Afríku, annan hvítann, hinn svartan. Tilraun Huldu lektors í verkfræði tóks vonum framar, því hún reiknaði þríbura í indíánakonu í Perú, einn hvítan, annan mórauðan og hinn þriðja grænan.

Er nú enn ótalið það verkefni sem mun halda nafni Huldu lektors í verkfræði á lofti um aldir alda, en það var reikna á verkfræðilegan hátt mesta efnahagskerfi sem uppi hefir verið í einu landi. Þegar líkanið lá tilbúið á borðinu ásamt öllum smáatriðum hófust menn handa á Íslandi af meira kappi en áður hafði sést á byggðu bóli. Þá var rifið niður, einkavætt, rifið enn meira niður, farið í útrás, rifið enn og aftur niður og innviðum kastað á bálið, loks vóru stofnaðir Isavereikningar á Englandi og í Hollandi. Einn góðan veður dag hrundi hið mikla sigurverk til grunna, og þegar að var gætt kom í ljós, að Hulda lektor í verkfræði hafði gleymt járnabindingunni í efnahagskerfisbyggingunni sem hún hannaði og reiknaði út. Því fór sem fór. Eða eins og Skonsukallinn sálugi sagði stundum: Amma þí hvað, eska, er amma þí verkfræðingur, essska. 

„Crossfit bjargaði lífi mínu“

Síðar var önnur slík aðgerð framkvæmd með nokkuð góðum árangri

Jú, vissulega er sagan þekkt af því þegar Jónas læknir græddi eista úr bráðungum Húnvetningi í aldraðan auðvaldsbelg í Noregi forðum tíð, að minnsta kosti kynnti frú Ingveldur sér þetta læknisfræðilega vísindaafrek vel í þá daga er hún hafði hug á að hressa Kolbein eiginmann sinn við á sviði kynlífstækninnar. Við athuganir sínar komst frú Ingveldur að því, að vel stinnum sextíu árum eftir eistnaskiptin var galmli auðvaldsbelgurinn enn á lífi, nær hundrað og fjörutíu ára gamall og enn með fulla náttúru og hafði sér til dægrastyttingar að eltast við kvenfólk. Hinsvegar var Húnvetningurinn, sem var rúmlega tvítugur árið 1950 fyrir löngu steindauður og sagður hafa farið beit til Helvítis eftir dauðann, því þau sinnaskipti höfðu orðið á högum hans eftir missir eistans að hann gerðist forhertur glæpamaður og fannst síðast dauður í drullusíki suðrí Vatnsmýri, eftir rigningartíð að hausti til.

Þegar frú Ingveldur hafði sannreynt vel heppnaða tilraun Jónasar læknis á noerska auðvaldbelgnum réð hún Gottfreð Gottfreðsson heimilislækni þeirra hjóna til að fremja yngingaraðgerð á Kolbeini. En þar sem enginn húnvetnskur yngismaður varð fundinn, er fórna vildi þó ekki væri nema öðru eistanu í þágu betri náttúru Kolbeins Kolbeinssonar varð Gottfreð læknir sér úti um eista úr drifhvítu hrútlambi austur í Rangárvallasýslu. Síðan gjörði Gottfreð óperasjón á Kolbeini og tengdi hrútseistað kunnáttusamlega við eistu Kolbeins og saumaði scrotum saman aftur. Þegar verið var að vekja Kolbein af svæfingunni var hann strax farinn að jarma og þegar hann komst á fætur mátti eiginkona hans vel merkja að ný Kolbeinn væri kominn á stúfana.

Til að gjöra langa sögu stuttu, þá var Kolbeinn umturnaður maður eftir ígræðslu Gottfreðs læknis. Eins og fyrr segir var frú Ingveldi hann vera orðinn all dapur til ásta, en eftir aðgeriðna var hann óstöðvandi. Meðal annars varð frú Ingveldur, ásamt mannsöfnuði, að elta Kolbein á fjöll þar sem reyndi að hlaupa uppi sauðkindur með dálítið annarlegt í huga. En þegar hann fór að leggja leið sína út á lóð á morgnanna til bíta gras og rjúka svo til er minnst varði og stanga grandalausa vegfarendur í rassinn eða hnésbæturnar svo þeir fóru um koll var frú Ingveldi nóg boðið. Hún gekk því á fund Gottfreðs læknis og skipaði honum að fjarlægja hrútseistað tafalaust úr Kolbeini og líka þau sem hann væri fæddur með og setja golfkúlur í staðinn. Eftir þá hina síðari aðgerð hefir Kolbeinn stillst til muna og er nú hrútseðlið að mestu rokið úr honum, en þó hefir frú Ingveldur jafnan gætur á honum meðan fengitími sauðfjár í sveitum gengur yfir. 

„Þarna er ég að skjóta Rússa“

Sláandi reynslusaga þjóðþekktarar konu vakti stekar tilfinningar

Mikil fagnaðarlæti brutust út þegar frú Ingveldur sté á svið í Borgarleikhúsinu í dag og mælti af munni fram ljótar sögur af samskiptum sínum við andstyggilega menn, kalladjöfla, eins og hún nefndi þá. Í frásögn frú Ingveldar voru margar hæðir, sem toppuðu hvurja aðra af innihaldsríkum atburðum. Og þegar hún lauk máli sínu var gjörvallur þingheimur í Borgarleikhúsinu svo innilega stjarfur, að lengi vel mundi aunginn eftir að klappa fyrir glæsilegu erindi og lærdómsríku. En svo var eins og viðstaddir leystust úr álögum því salurinn ærðist og fullkomið öngþveiti myndaðist. Sumir hrópuðu ókvæðiorðum að frú Ingveldi og sögðu að réttast væri að míga á hana en aðrir, þeir stilltu, létu sér nægja að baula eða mjálma og ein kvinna klappaði af slíkum fítónsanda fyrir frú Ingveldi að báðir framhandleggir hennar brotnuðu.

Ef gripið er af handahófi niður í mál frú Ingveldar, þá sagðist henni svo frá, að hún sjálf væri sosum ekki barnanna best hvað varðar kyferðislega áreitni, viðreynslur og glamrandi hugarfar á sexúella sviðinu. Til dæmis kvaðst hún aldrei hafa sett sig úr færi að pota með löngutöng í miðjan rassinn á konukind nokkurri sem fór í taugarnar á henni. Í samkvæmum, úti á götu, úti í búð eða í ræktinni var frú Ingveldur með löngutöng sína á lofti og og áreitti kerlinguna þar til hana brast þolinmæðin og hugðist ráðast á frú Ingveldi. Skipti engum togum, að frú Ingveldur sló þessa veleðla frú strax í rot því henni þókti kellingarrassinn helst til ábúðarfull og frenjuleg til að viturlegt væri að darga slaginn á langinn. Þá vék frú Ingveldur frásögn sinni að Kolbeini eiginmanni sínum og nokkrum valinkunnum stórvinum þeirra hjóna. Að sögn frú Ingveldar eru þessir stórvinir afar dónalegt fólk, sem sést ekki fyrir í káfi og klámkjafti, að ekki sé minnst á Kolbein, sem samkvæmt innihaldi erindisins er þvílíkur kynglæpamaður að vafasamt er að verjandi sé, að sá aumingi ætti að ganga laus. 

Já, lýsing frú Ingveldar á Kolbeini eiginnmanni hennar var svo sláandi, að auðveldlega hefði mátt heyra saumnál detta í Borgarleikhúsinu í dag, ef ekki hefðu komið til gráthrinur og snökt áheyrenda. Og hápunkturinn var þegar frú Ingeldur hafði lokað þá Kolbein, Brynjar Vondulykt og Indriða Handreð inni miðstöðvarkompunni að heimili frú Ingveldar og Kolbeins fyrir einstaklega viðbjóðslega áreitnisklámsframkomu, þukl káf og blygðunarfullt framferði við hvurn mann. Ekki höfðu þeir djöflarnir verið lengi í myrkrinu í kompunni þegar lostaríkt kumr, andarteppusoghljóð og prum fóru að heyrast frá þeim fram á gang. Þegar Máría Borgargagn nam hljóðin úr miðstöðvarherberginu varð hún gjörtryllt, fór að slefa og heimtaði að frú Ingveldur hlypti sér inn til blessaðra drengjanna. Og frú Ingveldur svaraði að bragði, að helvísku Borgargagninu væri ekki ofgott að vera læst næturlangt inni með helvítis djöflunum og að þeim orðum sögðum kastaði frú Ingveldur vinkonu sinni inn í ljónagryfjuna. - Og mikið helvíti var bölvuð drósin slæpt þegar ég hleypti þeim út daginn eftir, sagði frú Ingveldur á fjölum Borgarleikhússins í dag, og bætti við, að hin dýrin hefðu verið álíka lúin og lyktin í miðstöðvarkompunni viðbjóðsleg á eftir. Og það voru lokaorð frú Ingveldar í Borgarleikhúsinu að þessu sinni.

„Höfum öll okkar hlutverki að gegna“

Stórdansarar Hrunsins góða gjörast nú brjóstumkennanleg fórnarlömb

Nú rísa stórdansarar Hrunsins góða, stórmenni efrimillistéttarinnar og yfirstéttarinnar, upp úr öskustónni og grénja framan í þjóðina undan meðferðinni á sér í kjölfar Hrunsins. Auðvitað láta þessir dansarar eins og þeir hafi ekki hugmynd um afhverju fólk fékk nóg af þeim og lagði það á sig að mótmæla fyrir framan heimili þeirra. Á örskotsstundu breyttust dansararnir á Hrunadansleiknum hinum síðari úr oflátungslegum forréttindadindlum í hágrátandi fórnarlömb eins og plágurnar sjö hefðu gert þeim heimsókn með tilheyrandi eymslum og pínslum. Og satt að segja, þá þessi uppreisn og upprisa hrundansandi efrimillistéttar- og yfirstéttarslektis svo ógurlegt og niðurrífandi að sauðsvartan almúgann rekur í rogastans; það hefði ekki komið meir á óvart þótt púka- og draugafansinn, sem séra Snorri kom fyrir undir stóra steininum í réttarveggnum á Húsafelli, hefði komið þar skríðandi undan og farið að skaprauna fólki þar sem fyrr var frá horfið á átjándu öld.

Auðvitað grípa hinir hvimleiðu hrundansarar af kvennkyni til hins alþekkta óþokkabragðs að þær hafi verið valdar af mótmælendum og uppreisnarmönnum til að hrella af því að þær eru konur og einungis af því þær eru konur. Svona málflutningur er að sjálfsögðu ekki boðlegur, nema ef til vill fíflum og öðrum auðvaldskellíngum. Og þessum kvinnum munar heldur ekki um að beita börnum sínum fyrir sig og tíunda ofan í landslýð hvað blessuð börnin hafi orðið hrædd þegar mótmælendaskrýmslin sóttu að heimilum þeirra. Öðru máli var að gegna um börnin sem lentu á hrakhólum vegna hrunglæpanna og foreldra þeirra sem áttu hvorki í sig né á og máttu flýja land vegna þess, að þeir sem stjórnuðu landinu höfðu spilað með þau, logið að þeim og loks sparkað í afturendann á þeim um leið og þau voru borin út úr húsum sínum. 

Og nú ætlast slektið, sem dansaði hrundansinn hvað ákafast þar til landið sökk, að lýðurinn, skríllinn sem það kallar, fái tár í augun og iðrist fyrir að hafa verið illur í garð fjárplógsmanna og stjórnenda frjálshyggusubbuskaparins í kjölfar Hrunsins. Nú skal hinn óuppdregni almúgadeli líta eftirleiðis á eftirmillistéttar- og yfirstéttarfólk sem brjóstumkennanleg fórnarlömb illrar framkomu, og kjökra fullur iðrunar yfir mótmælum sínum gegn hrundu þjófafélagi yfirstéttarinnar. Það góða í þessu er, að Steingrímur nokkur Sigfússon og Jóhanna Sigurðardóttir edurreistu hið gamla hrunda Ísland upp í hendurnar á auðvaldinu og brátt verður allt sem áður var, enda er hrundansinn hafin á ný.

Ósannað hverjir voru að verki

Kertaþefur er ei allra yndi og endar stundum sem mikið böl

Jú, illan þef skal með enn verri þef út reka, segir í hinni helgu bók. Þetta heilræði hefir Steinunn Jónasdóttir tekið upp og gert að sínu með þeim árangri einum, að enginn kemur nær húsi hennar en að vera í það minnsta í 400 metra fjarlægð við það. Þá hefir nágrönnum Steinunnar fækkað ákaflega eftir að hún kveikti á öllum þefkertunum og þarf hún ekki lengur að hafa áhyggjur af háreysti og yfirgangi nágranna, og er það vel. En kálið atarna er ekki sopið þó í ausuna sé komið, því sá böggull fylgir skammrifi, að þefurinn af pestarkertum sest í föt þeirra er búa á heimilum þar sem slíkir kyndlar eru hafðir um hönd. Því til viðbótar smýgur fnykurinn inn í húð manna og hár með þeim afleiðingum að grandalausu fólki verður ekki um sel þegar einstaklingur, maríneraður í kertaþef, kemur í námunda við það, til dæmis í banka, skóla, við guðþjónustu eða á vertshúsi. Og í strætó skökkva allir út á næstu stoppistöð ef inn kemur náungi kalónaður á heimili hvar brennd eru ill kerti sem gefa af sér andstyggilegan þef.

En Steinunn húsfreyja lætur ekki varnaðarorð eða háðsglósur um það sem hún kallar ,,ilmkerti" á sig fá og kyndir því betur undir kertum sínum sem gagnrýnin er meiri. Þó er frú Steinunn það stór persónuleiki, að hún lætur sér ekki sæma að bregðast við málflutningi fjandmanna þefkerta með því að fullyrða, að árásir þeirra séu eingöngu vegna þess að hún er kona. Mættu ýmsar ryðbuddur úr röðum efrimillistéttar- og yfirstéttarkvennvarga margt af Steinunni læra hvað varðar mannasiði og mannvit. Og ein er sú verslun á höfuðborgarsvæðinu sem orðlögð er fyrir róttæka þefkertabrennslu innandyra. Þar ber stundum að garði menn, sem fara glaðir og reifir inn en koma út aftur kláðagemlingar með hálfgildings andateppu og eru margar vikur að ná sér aftur, - það er að segja ef þeir ná sér aftur á annað borð.

Maður var nefndur Andrés kertasníkir, ósköp dagfarsprúður og leiðinlegur, og kom af heimili þar sem brúkuð voru þefkerti alla daga. Þrátt fyrir að Andrés kertasníkir væri afar kurteis og velviljaður í allri umgengni var svo ofboðsleg og uppáþrengjandi kertafýla af manngreyinu að hann var illa séður hvar sem hann fór og flestir höfðu horn í síðu hans. Svo gerðist það einhvern tíma, að Andrés kertasníkir fannst andaður úti á víðavangi. Þegar betur var að gáð komust menn að því að hann hafði verið myrtur og birtist frétt þar að lútandi í fjölmiðlum. Skömmu eftir að landslýður hafði meðtekið tilkynninguna um að sterkur grunur léki á að Andrés kertasníkir hefði orðið morðingja að bráð barst yfirvöldum óundirritað bréf þar sem stóð fullum fetum, að andlát Andrésar hefði ekki verið morð heldur hafi maðurinn verið veginn að fornum sið, en því miður væri lagaumhverfi á Íslandi orðið svo úrkynjað, að ekki væri lengur hægt að vega menn og lýsa að svo búnu víginu á hendur sér og fá síðan að bæta aðstandendum hins vígið. Í tilviki Andrésar kertasníkis væri vissulega fátt að bæta, því mannrola þessi hefði verið metin á krónur 0,00 vegna djöfullegrar og eilífrar kertastybbu sem af honum var. Reyndar kvaðst bréfritari hafa haft helst mikið við er hann vó Andrés, því hann hefði allt í senn notað til verksins sverð, spjót og öxi, skaröxi að vísu, en hún hefði þrátt fyrir allt komið að góðum notum við vígið. Og með bréfi þessu, óundirrituðu, má segja að mál vegna einkennilegs dauðdaga Andrésar kertasníkis hafi verið lokið og það látið niður falla. 

Með ilmkerti á ólíklegustu stöðum