Kjör Ragnars Þórs veit vonandi á vaxandi verkalýðshyggju og stéttabaráttu

Það er ástæða til að óska Ragnari Þór Ingólfssyni til hamingju með formennskuna í VR og vonandi tekst honum að koma þessu fjölmenna stéttarfélagi úr því að hafa áratugum saman verið nokkurskonar deild innan Sjálfstæðisflokksins til þess þroska að verða nothæft tæki í stéttarbaráttu. Með sigri Ragnars Þórs er eftir vill að skapast nægilega stór grundvöllur til að steypa hinni liðónýtu hagfræðingaelítu ASÍ af stóli, en sá grundvöllur hefur því miður ekki verið til staðar í verkalýðshreyfingunni í allt of langan tíma.  

En þó svo að Ragnari Þór hafi tekist að höggva mikilvægt skarð í samtryggingarmúr ASÍ og hægri aflanna, þá þarf meira að koma til svo að verkalýðshreyfingin geti gengið í gegnum endurnýjun lífdaganna. Það þarf öfluga verkalýðssinna til að koma sjá og sigra í stóru félögunum sem mynda svo kallað Flóabandalag, það er í Eflingu í Reykjavík, Verkalýðs- og sjómannafélagi Keflavíkur og verkalýðsfélaginu í Hafnarfirði. Enn fremur er nauðsynlegt að einbeittir verkalýðssinnar á Eyjafjarðarsvæðinu taki yfir stjórn Einingar. Ef þetta gæti gerst eru dagar undirlægjumennskunnar og andverkalýðsbaráttunnar í ASÍ taldir.

 

Ragnar Þór nýr formaður VR

Afrek svartasta afturhaldsins

Ekki var við öðru að búast en ládeyðu í íbúðarbyggingum efir fordæmalaust ábyrgðarleysi Sjálfstæðisflokksins frá 1991 til ársbyrjunar 2009 þegar ríkiseignum var puðrað út um víðan völl í klærnar á óvönduðum græðgisöflum se, í ofanálag virtust meira og minna siðlausi, siðvilltir og siðblindir. Ekki vantaði íbúðarbygginaframkvæmdir í stórum stíl upp úr aldamótunum, þá var djöfulskapurinn í íbúarbyggingum svo hraðfara, að stór hluti íbúðanna voru stórgallaðar og vart íbúðarhæfar frá upphafi. Í kjölfarið stóðu heilu blokkirnar galtómar svo árum skipti, utan hvað draugar tóku sér þar bólfestu. Svo varð allt stopp enda einkavæddu bankarnir lagstir á hliðina og enga fyrirgreiðslu að fá frá íbúðarlánasjóði sem lagði höfuðáherslu á að selja tugthúslimum og bófum íbúðarblokkir í kippum því einhversstaðar urðu péningapervertarnir að finna illa fengnu fé sínu samastað til ávöxtunnar. 

En nú stendur allt til bóta. Þjóðin kaus svartasta afturhaldið til öndvegis 2013. Og haustið 2016 bættu kjósendur betur og kusu enn kolsvartara afturhald til að fullkomna eyðilegginguna á samfélaginu. 

Ládeyða án fordæma á lýðveldistímanum

Allt klárt

Jæja, þá er allt klárt fyrir næsta Hrun, glæsilegir fulltrúar braskarastéttarinna við völd, meðvirkur seðlabakastjóri, péningapervertískur arkitektúr á borðinu; sem sagt : allt til reiðu fyrir auðvaldið að láta greipar sópa. Svona eiga bændur að vera. 

Nú verður aftur gaman gaman og illþýðið grillar öll kvöld og þambar hvítvín þar til það stendur á blístri. Svo verður aftur hrun og Jóhanna og Steigrímur verða kölluð á vettvang til að moka flórinn. En péningapervertarnir setjast að skriftum og semja réttlætingarritgerðir um hrunið og finna heppilega sökudólga því að hinir raunverulegur sökudólgar eru alltaf firrtir allri ábyrgð á gróðabralli sínu og glæpum gegn eigin þjóð.

Það hefur heldur ekki legið í láginni að peningapervertarnir hyggja á stórfellda einkavæðingu með afnámi haftanna, en einkavæðing fellst að öllu leyti í því að stjórnmálaarmur auðvaldsins tekur sameiginlega eignir landsmanna traustataki og færir kapítalistunum fyrir einhverja málamyndaupphæð sem seint eða aldrei er innt af hendi. Raunar finnast því miður enn úrtölukvikindi hér á landi sem hika ekki við að líkja okkar ástkæra auðvaldi við skipulögð glæpasamtök sem hafi að atvinnu að stela öllu steini léttara frá almennigi og leiki sér að því að rugla þennan sama almenning svo rækilega í ríminu að hann veit ekki sitt rjúkandi ráð, þekkir ekki hvítt frá svörtu né hvað snýr upp og hvað snýr niður og kyssir vöndinn heitt og innlega eins og hann væri stóra ástin í lífi hans.

Öll fjármagnshöft afnumin

Kemur fyrir lítið að gera sitt besta

Það kemur fyrir lítið, Svala litla, að gera sitt besta. Enginn kokkur getur búið til kóngamálsverð úr úldnu kéti, rotnuðu grænmeti og vatnssulli úr klóakinu. Þannig er nú það, skohh. Og þó að Svala hríni af öllum kröftum á eins tilgerðarlegan hátt þessa lagleysu sem hún býður upp á, þá verður árangurinn einungis hlátrasköll áheyrenda og dónalegar athugasemdir, - og Ísland verður sett út á jaðarinn eins og hvur önnur ómenntuð villiþjóð. Það er laglegt af Íslendingum að senda annan eins óhróður um sjálfa sig austur til Úkraníu þar sem líka býr villiþjóð. Ja þvílíkt og annað eins.

Ástandið er svo slæmt og hryllilegt að jafnvel hefði verið eins gott að senda Kristján Jóhannson til Kænugarðs og gala þar ,,framlag Íslands" eins og montinn hani öllum til skelfingar. Svo má segja að það uppátæki, að láta keppendur í söngvakeppninni öskra kveðskap sinn upp á ensku, hafi verið éinkar ámátlegt. Af kverju voru gargararnir ekki látnir orga á færeyísku eða sanskrít? Eru aungin takmörk fyrir skítseiðishætti og skefjalausri lágmennsku aðstandenda þessarar sérkennilegu keppni? Ekki virðist svo vera.

Að heimili frú Ingveldar og Kolbeins sungu húsráðendur og gestir þeirra sönglagið Paper upp aftur og aftur þar til Indriði Handreður skeit í buxurnar og Kolbeinn og Brynjar Vondalykt urðu að draga hann inn á baðherbergi og verka taðið af andskotans rassgatinu á kvikindinu. Það var íllt verk og tók svo mjök á Kolbein og Vondulyktina að þeirr máttu steypa í sig fullt af brennivíni og kókaíni svo þeir urðu stjarfir eins og þeir hefðu gleypt kústskaft. En þegar Handreðurinn var verkaður komst hann í gott stuð og gjörði hosur sínar grænar fyrir frú Ingveldi sem gjörði það aftur að verkum að frú Ingveldur og Máría Borgargagn slógust eins og minkar. 

„Mun gera mitt allra, allra besta“

Hörmungin fullkomnuð. Ríkisstjórnin taki í taumana.

Í hvöld var hörmunigin fullkomnuð í Evóvísjóninu. Lengra verður ekki komist í ruglinu og lágmennskunni. Það verður hlegið að Íslandi um víða veröld. Tilgerðin og slepjuskapurinn veður sendur til Úkraínu. Það er ákjósanlegur staður fyrir svona gums. 

Og það er ekki undarlegt að umheimurinn reki upp hrossahlátur og taki bakföll af kjánahrolli við að hlusta á vesældarlegt píkupopp frá Íslandi. Sennilega verður ríkisstjórnin að bregðast við og stöðva vitleysuna í eitt skipti fyrir öll og banna evróvíjónþátttöku Íslands til eilífðarnóns ef ekki á illa að fara. Að senda slík ósköp fyrir lansins hönd í alþjóðlega keppni á erlendri grund getur hæglega eyðilagt viðskiptasambond og milliríkjasamninga fyrir Íslendingum því aunginn vill hafa samskipti við skrælingjaþjóð sem lætur gera grín að sér vítt og breitt um heimsbyggðina. Þessi uppákoma er meir en líkleg til þess að aðrar þjóðir setji viðskiptabann á íslenskan fisk og ef það gerist er fokið í öll skjól. Og ferðamenn munu vissulega hætta að koma til Ílands, enginn vill útskíta höndur sínar á soleiðis ferðalagi.

Það er aungvu líkara en Íslendingar ætli aldrei að koma sér upp úr Garðars Hólm syndróminu og haldi að hægt sé að bjóða útlendingum hvað sem er. Nei, útlendingar eru ekkert upp á það komnir að lofa skítabras frá Íslandi þó svo að Íslendingum þyki skítabrasið gott og prumpi af innlifun eftir að hafa étið það hrátt og ókryddað. Við eru sannarlega komin út á hálan ís og því er nauðsynlegt að byrgja brunninn áður en öll börnin hafa dottið í hann.

Svala fulltrúi Íslands

Hin absólúta snilldarhugmynd

Hvar væri Björt ráðherra þeirrar björtu hans Proppa og Gnarrsins ef ekki væri Ólafur Örn, gamalkunnur af húskarlsembætti í Framsóknarfjósinu, með sínar geníalítu snilldarhugmyndir. Ólafur Örn hefir nú komist að því að gott væri að snorklarar og froskmenn í Silfru hafi lært undirstöðuatriðin í sundi áður en þeir leggja á djúpið; það séu nefnilega minni líkur á að hægt sé að drekkja fólki sem kann að synda. Þá datt Ólafi Erni í hug að heimta læknisvottorð af tilvonandi snorklurum til að hægt væri að ganga úr skugga um að þeir væru ekki heilsulausir aumingjar eða geggjaðir. Ljóst má vera að Ólafur Örn hefir brugðist hart við og reynt að hugsa.

Í Framsóknarfjósinu á sínum tíma bínefndi gamla Maddaman Ólaf Örn, kallaði hann Láfa Görn eða Ólífer Törn, allt eftið því hvurnig handabakavinnubrögð hans höfðu verið þann daginn. Svo svipti Maddaman Ólaf Örn húskarlstigninni og rak hann á vergang. En Ólafur Örn komst aldrei lengra en á Þingvöll og hefir vafrað þar kringum drukkna ferðamenn og drekkingarhylji og fengið dálítið kaup fyrir við hvur mánaðarmót. Það þykir ýmsum full mikil ofrausn; vafr um Þingvöll sé ekki krónu virði. Og þegar viðbætist alúð kaupahéðna við að féfletta undarlegt fólk, hafa af því stórfé, fyrir það eitt að fá að stökkva í opinn dauðann í Silfru án þess að þjóðgarðsvörður aðhafist nokkurn skapaðann hlut, finns flestum, ef ekki öllum, að mánaðargreiðslur til hans séu fullkomlega fáránlegar og dæmi um bruðl og svínastíuhugsunarhátt.

Það þykir því sterk rök hníga til þess, að framsóknarmönnum og fylgismönnum núsitjandi ríkisstjórnar verði um alla framtíð meinaður aðgangur að Þingvöllum, en þeim þess í stað beint inn í Rugludal ef þeim langar til að viðra á sér rassgatið. 

Gerð krafa um að fólk sé synt

Nú verður máske fyllt upp í Silfru með malargrús og steypt yfir

Merkilegt að til þess bærir apakettir skuli loks hafa sýnt þann manndóm af sér að loka drekkingarhylnum Silfru. En til þess að það gerðist þurfti fjöldi manns að fara sér að voða í þessum alræmda drullupolli. Nú er enn fremur upp risinn eiglægur vilji til að fylla Silfru af malargrús og leggja steinsteypt plan yfir. Þá ku ríkisstjórnin þess albúin að endurreisa þann gamla góða Drekkungarhyl í Öxará á Þingvöllum og kæfa í honum óbótamenn og illþýði. Það væri heilmikill vegsauki fyrir ríkisstjórnina í raunum hennar grátlegum.

Það var aungin önnur en Máría Borgargagn sem reið á vaðið (hún er mikið fyrir að ríða á vöð), tók í hnakkadrambið á ráðherranefnunni sem drekkingarhylurinn Silfra heyrir undir og skipaði henni með nakta sveðju á lofti að loka andskotans gjótunni ella hefði hún verra af. Á svona örlagatímum er nefnilega mikilvægt fyrir litla þjóð í græðgisvanda að eiga mannskapsfólk eins og Máríu Borgargagn. Nú, ráðherranefnan og þjóðgarðsvörður sáu allt í einu alverleik málsins þegar þau heyrðu hvin sveðjunnar yfir höfðum sér og lokuðu Silfru fyrir drekkingum, - fram á mánudag! Lengra náði hugrekkið ekki. Á mánudaginn geta þeir sem selja snorklferir í Silfru tekið gleði sína aftur og haldið áfram að senda grandalaust fólk í opinn dauðann.

Í þessu sambandi er vert að rifja upp þann atburð þegar Kolbeinn Kolbeinsson og Brynjar Vondalykt tóku sig saman er þeir vóru á ferðalegi úti í náttúru landsins og skitu báðir sem einn í laglega hveralaug þar sem ferðamenn hafa gaman af að baða sig í. Þeir næstu sem gengu til laugarinnar eftir veru Kolbeins og Vondulyktarinnar þar biðu allir bana af megnri og bráðri kólígerlaeitrun auk þess sem útgangur tvímenninganna innihélt fáheyrt baneitur sem aðeins finns í gömlum rotþróm. Ekki þókti samt ástæða til að ákæra þá félaga fyrir morð af yfirlögðu ráði þvi menn af þeirra standi eru aldrei dæmdir fyrir þessháttar smámuni. 

Lokað á köfun í Silfru

Lágmennska með pípuhatt

Hér á árum áður áttum vér Íslendingar einn lúður. Hann hét Gunnar og gat haft svo hátt að aunginn vélargnýr gat yfirgnæft hann. Þeir sem til þekkja vita við hvern er átt og eru glaðir í hjarta sínu fyrir að hafa þekkt þennan eina lúður Íslands, hann Gunnar lúður. Reyndar var um skeið alræmt skoffín á sveimi sem kallaður var litli-lúður, en það gerpi var hvorki fugl né fiskur en vann sér þó það sér til vegsemdar að gerast lukkuriddari og stefndi á þingmennsku, en kjósendur sáu við þessum frambjóðanda og kusu hann alls ekki enda höfðu kjósendur eiginlega aldrei séð annað eins viðrini í framboði.

En þessi lúður sem ,,ÍMARK í samráði við Samband íslenskra auglýsingastofa" þóttist vera að veita einhverjum auðnuleysingjum sem lifa á því að búa til ísmeygilegar auglýsingar fyrir braskara er kostulegt tiltæki, lágkúran uppmáluð. Það þarf heilmikið að sérkennilegum hugsunarhætti til að geta fengið af sér að standa fyrir lágmennsku af þessu tagi. Sama á við um aðrar verðlaunahátíðir í sama dúr, en að veita lúðra í verðlaun fyrir innihaldslaust skrum, lýgi og vísvitandi ruglandi sem ætlað er að afvegaleiða grandalaust fólk og hafa af því péninga er svo innilega siðlaust að rekstur hóruhúsa verður virðulegur starfi við hliðina á þessum ósköpum.

Hvernig var það svo þegar frú Ingveldur lét vitfirringa á auglýsingastofu búa til orðsendingu sem birt var í blöðum, útvarpi og sjónvarpi um gæði áfengislauss brennivíns? Jú, það fóru að birtast auglýsingar um áfengistegundina ,,Heimskautabrennivín" sem innihélt nákvæmlega engan vínada en var þeim kostum búið að því meir sem maður drakk af því þeim mun alsgáðari varð hann. Seint og um síðir  lufsuðust einhverjir legátar til að rannsaka þetta ,,Heimskautabrennivín" á löggiltri vísnindalegri rannsóknarstofu. Þá kom í ljós að vínandainnihald ,,Heimskautabrennivínsis" var 60%, hvorki meira né minna. Það þurfti sem sé ekki nema 0,75 lítra af þessum vökva til að hella 25 tólf ára krakka svo dauðadrukkin að það þyrfti að leggja þau fyrir.  

Lúðurinn afhentur í 31. sinn

Fékk vitrun í draumi

Nótt eina myrka og hráslagalega dreymdi frú Ingveldi einkennilegan daum. Þetta var aðaranótt fimmtudags og þau hjónin höfðu gengið snemma til rekkju og vóru sofnuð stundu yrir miðnætti. Að vísu hraut Kolbeinn eiginmaður frú Ingveldar gífurlega að vanda, en það kom ekki að sök því frú Ingveldur svaf með eyrnatappa til hrökkva ekki upp sí og æ við andateppuköst Kolbeins. 

En frú Ingveldi dreymdi sem sé þessa nótt að hún sæti ein í stofu sinni við prjónaskap þegar hún verður vör við að allt í einu stendur ólánlegur stráksláni á að giska 17 ára á gófinu fyrir framan hana. Heldur þykir henni drengrola þessi illa lyktandi og verður henni að orði að spyrja þennan undarlega gest hvernig standi á þessari viðurstyggðafýlu honum. En pilturinn svarar undir eins að fýlan sé til komin vegna þess að hann hafa legið allar lekandagrýlur landsins, en þessháttar starf leiði til ægilegrar pestar og kvaðst vita að hann angaði eins og áttfaldur minkur. Frú Ingveldur móðgaðist ákaflega við hina ruddalegu játningu slánans og hugðist grípa eldskörunginn úr arninum og jafna um helvítið. En um leið og skörungurinn buldi á höfði piltsins sá hún að þetta var Kolbeinn eiginmaður hennar. Höfuð Kolbeins brotnaði vitanlega við þvílíkt högg og varð af svöðusár en út úr því skreið Brynjar Vondalykt furðulega sljór og ráðvilltur og með buxurnar á hælunum.

Auðvitað hrökk frú Ingveldur upp af draumnum og hún fann ekki betur en bölvuð ólyktin úr draumnum svifi eins og válegt ský yfir hjónarúmi þeirra Kolbeins. Hún kveikti ljós í snarhasti og svipti sænginni af Kolbeini en við það gaus upp slík eiturbrækja að lengur þurfti ekki vitnanna við. Henni varð ljóst að hún hafði fengið vitrun í draum frá æðri öflum um hvurn mann Kolbeinn hefið að geyma. Og hún lagði á hann höndur og misþyrmdi honum óvægilega. Daginn eftir mætti Kolbeinn seint og um síðir til vinnu, haldur og skakkur og með aðra hendina gifsaða í fatla. Starfsfólkinu sagði hann að ölvaður vesalingur hefði ekið á hann í gærkvöldi og mætti hann þakka sínum sæla að vera ekki steindauður og kominn upp til hymmna.

„Það eru allir velkomnir í Epal“

Gottamúllerkérlingin í góðu samkvæmi í kvöld

Fyrir hvurjum skrattanum ætlar stríðsæsingaslekti NATO, eins og þessi Gottamúllerkérling, verja Norður-Atlandshafi og þar með oss Íslendinga? Ef þörf er á einhverjum vörnum í þessum heimshluta, þá er það fyrir undirförulum stríðsóbótamönnum NATO, þeim blóðuga hernaðararmi hinnar kapítalísku ófreskju. Vér frábiðjum oss heimsóknir heilaþveginna flækinga frá þeim skrímslum.

Það kom ekki mjög á óvart að á fremsta bekki í Norræna húsinu í dag sátu þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn og undu sér dásamlega undir hernaðarvaðli Gottamúllerkérlingarinnar og lyftu löngutöng í hvert skipti sem kerlingarboran nefndi Rússa eða muslima, blámenn eða Kínverja. En þegar Gottamúllerkérlingin leiddi talið að auknum vörnum og fleiri herstöðvum, jafnvel á Íslandi, lustu þær stallsystur upp gríðarlegu orgi svo vofeiflegu að smáfuglarnir utan við Norræns húsið, starrar og skógarþrestir, lögðu á flótta viti sínu fjær af hræðslu. Eftir fundinn áttu frú Ingveldur og Borgargagnið ánægjulegt samtal við Gottamúllerkérlinguna og fengu sér í staupinu með henni. Gottamúllerkérlingin upplýsti að hún hefði oft heyrt talað um frú Ingveldi og Máríu Borgargagn á fundum NATO, einkum hefði einn reffilegu utanríkisráðherra Íslands lokið á þær lofsorði fyrir þeirra athyglisverðu tiltektir í menningarlífi Íslands.

Nú situr Gottamúllerkérlingin í góðu yfirlæti á heimili frú Ingveldar og Kolbeins og drekkur hvannarót og svartadauða með sínum þjóðlegu gestgjöfum. Þegar nær dregur miðnætti hyggst Brynjar Vondalykt taka hina hernaðarlegu stríðsfrú á löpp og sýna henni hversu íslenskir eru megnugir þegar galsi er í þeim. 

Hafa vanrækt Atlantshafið