Í skolanum, í skolanum, var skemmtilegt að vera ...

Jú, vissulega var undurgaman að kvelja bölvuð kennararassgötin í gamla daga. Einn þeirra börðum við allat í lok skóladags og hann var orðinn svo vankaður að hann var hættur að vita hvað hann hét, en daginn sem hann dró þvottabalann út á miðja götu og skreið berrassaður ofan í hann var hann tekinn úr umferð. Skemmtilegast þókti okkur við þetta atvik var að balinn var galtómur, ekki dropi af vatni í honum, en helvítis þrællinn lét það ekki á sig fá og bar sig að eins og hann væri að baða sig. Hann sást aldrei meir í plássinu okkar.

Í öðrum kennara gjörðum við stöðugt símaat þar til hann brjálaðist og barði konuna sína og krakkana til óbóta. Hann var líka sendur á hælið. Best og áhrifaríkast var að núa þessum náunga því um nasir að hann væri fyllibytta, rónadjöfull og væri nóg með það heldur væri kerlingin hans með eitt brjóst, það fór alveg með hann. Þetta vóru dásamlegir tímar og okkur hefði eflaust tekist að fylla öll geðveikrahæli landsins út úr dyrum, ef okkur hefði auðnast að vera lengur í skolanum.

Sem betur fer, fyrir gjörvallt skolakerfið og andlegt atgerfi lærimeistaranna tókst góðu fólki að ýta okkur út úr lífi fórnarlamba okkar með því annaðhvort að reka okkur með skömm úr fræðasamfélagi barna og unglinga, eða útskrifa okkur áður en allir stafsmenn menntastofnunar bæjarins væri komnir á vitfirringahæli eða hreinlega í gröfina og skólinn yrði mannlaus á valdi villinga. Og ekki vóru stelpufjandarnir betri, því þær komust yfir ammoníak í frystihúsinu og dældu því úr plastbrúsa gegnum rör innum skráargatið á kennarastofunni og linntu ekki látum fyrr kennaraskammirnar voru næstum dauðar sökum andnauðar og annarra eituráhrifa. En telpunum þókti ekki nóg að gert heldur veiddu kukk upp úr ræsinu og smurðu honum á hurðarhúnanna á kennslustofunum; það var ljót saga og leiðinleg og barst alla leið inn á borð menntamálaráðuneytis og kirkjumálaráðuneytis, starfólki þar til ama. Já vinir mínir, það var rífandi gangur í skolanum í þá daga, ekki síður en nú. En á heimavígstöðvunum réðu mæðurnar ríkjum og héldu uppi aga með stöðugum flengingum, en allt kom fyrir ekkert, déskotans ungarnir héldu uppteknum hætti og höguðu sér eins og hryjuverkamenn og fylliraftar um leið og þeir sluppu úr húsi og út í frelsið.  

Franskir kennarar lýsa ofbeldi og hótunum

Hann er áreiðanlega úr Hafnarfirði

Eitt og annað bendir til að afbrotafólið sé úr Hafnarfirði; hann fleygði nærbuxunum sínum, grútskítugum og lúsugum, út um glugga í Hafnarfirði og í þokkabót hafði hann vogað sér að aka bifreið í Reykjavík, en sem kunngust er er Hafnfirðingum harðbannað að keyra í Reykjavík, sem og blessum öðrum byggðarlögum, að Hafnarfirði undanskyldum.

En auðvitað varð maðurinn að henda nærbuxunum, lyktin var hvort eð er að kæfa hann og lúsastofninn hafði stökkbreyst og orðið við það uppivöðslusamari og grimmari. Samt er fyrir öllu að búið er að dæma kauða í fangelsi og það verður löng fangavist, því það er mikið verk að betra slíkan mann.

Og rifjast þá upp kvæðið um hýra Hafnfirðinginn í Hellisgerði, það var þó ljóti garmurinn. Hann varð að lokum fyrir því að villiköttur, en að þeim er nóg í Hafnarfirði, réðist á hann og drap hann. Síðan hefir aunginn Hafnfirðingur verið hýr. Meðan hans naut við voru allir, sem leið áttu um Hellisgerði, á verði að aftan og framan og allt um kring: Þeir sem ekki gættu sín lentu illa í því og urðu öryrkjar. En nú er hallur úr heimi / holtabresturinn knái / Farinn á framandi slóðir / fákurinn hýri úr Gerði. 

Kastaði buxum út um glugga verslunar

Pönnusteikti óknyttadrengurinn

Það er gaman fyrir Guðrúnu Sóleyju að fá tækifæri til að bera tanngarðana yfir skræðu um matargums. En nú er ár og dagur síðan frú Ingveldur gaf út sitt rómaða matreiðslukver, sem bar yfirskriftina ,,Og hvað hún fékk í sinn poka og sinn pott", en nafnið það er bein tilvísun í Grýlukvæði kommúnistans Jóhannesar úr Kötlum. Og eins og að líkum lætur vóru mataruppskriftir frú Ingveldar mjök anda Grýlu karlsins úr Kötlum.

Það vóru einmitt sjálfar uppskriftirnar sem hleyptu illu blóði í landsmenn og eins og hendi væri veifað sameinuðust þeir gegn uppskrifum frú Ingveldar og kröfðust lögbanns á þær og að upplagið yrði gjört upptækt og það bennt á báli, sem varð niðurstaðan. Aldrei logaði eins glatt í galdrabrennum fortíðarinnar eins og í kestinum sem gjörður var úr upplaginu að matreiðsluritinu ,,Og hvað hún fékk í sinn poka og sinn pott."

Skelfilegast var þó að frú Ingveldur var kærð fyrir flestum barnaverndanefndum landsins fyrir að birta á prenti óþverrauppskriftir að því hvernig best væri að matreiða börn í anda óvættarinnar Grýlu. Og það vóru haldin réttarhöld yfir frú Ingveldi, þar sem til stóð að taka hana í gegn og dæma til þyngstu hugsanlegrar hegningar, Morgunblaðið skrifaði hvurn leiðarann harðorðari gegn matreiðslubókinni og kaþólska kirkjan á Íslandi og síra Baldvin bannfærðu frú Ingveldi og hótuðu henni að fá ekki legstað í vígðri mold þegar búið væri að embætta hana eftir Guðs og manna lögum. Til allra heilla og hamingju eru uppskriftirnar í ,,Og hvað hún fékk í sinn poka og sinn pott" allar tíndar og gleymdar og bálið af hinni nauðsynlegu og óhjákvæmilegu matreiðslubókarbrennu löngu kulnað og enginn man lengur eftir uppskriftinni að ,,pönnusteikta óknyttadrengnum í sinnepssósunni."

Guðrún Sóley gefur út matreiðslubók

Þeir veltu bobbingi fram af fjallsbrún

Þegar aldavinirnir Kolbeinn Kolbeinsson og Indriði Handreður voru fermingardrengir voru þeir sendir í sveit til að læra að vinna. Því miður tókst ekki að halda drengjunum að störfum allan sólarhringinn og féllu því svokallaðar frístundir stöku sinnu í þeirra skaut. Eitt sinn komustust þeir yfir stóreflis bobbing úr járni og fóru með hann til fjalls að nóttu til og létu hann gossa fram af brúinni fyrir ofan kaupstaðinn.

Brekkan var afar brött og há og bobbingurinn náði fljótt gríðarlega miklum hraða og þaut inn í kaupstaðinn eins og tundurskeyti, eyðilagði tvær bifreiðar og hvarf síðast inn stofuvegg á húsi nokkru og vann þar ótrúleg spjöll. Húsráðendur vóru í fastasvefni þá ógæfan kom í heimsókn, konan féll samstundis í öngvit og hún vaknaði og lá lengi. Börnin þurst fram úr rúmunum með ópum og óhljóðum og minnsti drengurinn, heimskur og vitlaus að upplagi, læsti sig inni á klósetti og kastaði lyklinum í salernið, í óstjórnaræsingi, og sturtaði honum niður; honum varð ekki bjargað fyrr en daginn eftir.

Þegar betur var að gáð kom í ljós að þeim Kolbeini og Handreðri hafði tekist að hæfa manneskju með bobbingnum og drepa hana; umrædd manneskja var karljálkur sem var að laumast heim til sín um hánótt eftir að hafa verið að drýgja hór; það var talað um mannslát en ekki mannskaða og sumir þóktu sig hólpna eftir fráfall þessa manns. Löngu síðar komust illvirkjannir að því að karltruntan, sem varð undir bobbingnum og dó, var afabróðir Brynjars Vondulyktar. Að sjálfsögðu var heilmikil landhreinsun af bottför aumingja karlsins, en samt fór fjarri að allir væru fegnir; allar frillur hans, þrjár að tölu, hörmuðu hann ákaflega og þessi eini karlkyns elskhugi hans var óhuggandi og dó að lokum úr harmi. En glæpurinn komst aldrei upp og bófarnir hafa til þessa dags leikið lausum hala; þeir reyndu meira að segja að endurtaka leikinn áratugum síðar, með hræðilegum afleiðingum, en frá því hneyksli verur ekki sagt að sinni.  

Smíða síðustu bobbingana

Errileg kérlíng Þórdís Lóa og ráðvillt Vigdís Hauks

Asskoti er þetta errileg kérlíng hún Þórdís Lóa að vera bæði ,,starfandi" borgarstjóri og formaður borgarráðs. Eftir orðanna hljóðan, þá má ætla að Dagur þessi Eggertsson hafi ekki verið stafandi borgarstjóri, meðan hans naut við, heldur óstarfandi og þar með með öllu óþarfur, sem best hefir komið í ljós í blessuðu braggamálinu. Í braggamálinu hagaði Dagur sér eins og sönn landeyða, skipti sér ekki af neinu, skildi ekki neitt, sá ekki neitt og vissi ekki neitt og bar aungva ábyrgð þó álitleg laun hans séu tilkomin vegna ógurlegrar ábyrgðar í starfi.

Þó sýnist sá ljóður á hinni annars errilegu frauku, Þórdísi Lóu, að hún veit andskotann ekkert meira en Dagur, þó sagt sé að hún gegni stöðu starfandi borgarstjóra. Ef hún væri í raun og sann ,,starfandi" væri hún búin að senda einhvern til að bera eld að þessum helvískum bragga, svo fólk hætti að rífast út af honum. 

Og yfir þessu öllu gjammar Vigdís Hauks, ok sannast á henni að heldur gjörast kvinnur vórar tannbrunnar og andfúlar, þegar höfð eru í huga óviðeigandi orðaleppar hennar, orðræða og samtal. Vigdís er nefnilega so einstaklega útúr öllum kortum í málæði sínu að allt er á hvolfi er út úr henni kemur, svo næsta víst er að hún veit ekki neitt út á hvað braggamálið gengur. Fyrst í stað hélt Vigdís að verið væri að tala um einhvern bretabragga í Kaldaðarnesi, sem fauk á haf út fyrir um það bil hálfri öld. Síðan hélt greyið að verið væri að tala um Pólana, sem var fræg byggð í Reykjvík en kom hernum og bröggum hans ekkert við. Að síðustu tók hún til bragðs að þykjast vita um hvað fólk var að tala og í framhaldi af því vill hún handtaka Dag, loka hanna inni í súrheysgryfju austur í Hreppum og segja honum upp sem óstarfandi borgarstjóra. Það er ekki ofsögum sagt að Vigdís sé aungvu lík, nema eftir vill gömlu og elliæru Framsóknarmaddömunni sem klúkir í kör sinni í Framsóknarfjósinu.

„Ég myndi aldrei sætta mig við þetta“

Kusu sér innanhússþoku úr allt annarri stétt

Jæja, þá eru þeir í BSRB búnir að kjósa innanhússþoku úr stétt lögfræðinga sér til formanns. Það er álíka gáfulegt og reyna að gera vakran góðhest úr elstu mjólkurkúnni í fjósinu. Það hlýtur að vera einhver akkur eða meining með þvílíkri frammistöðu. Ég verða að gjöra þá játningu að ég hélt í einfeldni minni að stéttarfélög lögfræðinga ættu ekki aðild að BSRB; en nú kemur í ljós að lögfræðingar eru í BSRB, rétt eins og hagfræðingar hafa verið láglaunasveinar í aðildarfélögum ASÍ.

,,Nú er Snorrabúð stekkur" síðan Ögmundur hætti sem formaður samtaka starfsmanna ríkis og bæja og við tók ekkert og BSRB-kontórinn varð núll og nix, og gisin Samfylkingarfnykur með Íhaldsbrælu í bland læddi sér út í hvurn krók og hvurn kima á kontórnum. Úr þessu líka þokkalega andrúmslofi drógu þeir nýjan formann, með lögfræðipungapróf, og setja sem hugmyndafræðing og æðsta vald yfir láglaunafólk og hugsanlega kjarabaráttu þess. Það má vel vera að þetta trix eigi að vera einhverskonar glens og grín af hálfu þeirra sem kusu á BSRB þinginu, en mætti ég þá biðja hlutaðeigandi að hafa slík gamanmál til heimabrúks, hver hjá sér, en láta okkur, hina óbreyttu og lágt launuðu, í friði fyrir sona spaugi.

En Djöfullinn er mikill og kann lagið á veiklunduðu snobbaraslekti, sendir það á BSRB þing og lætur það í heimskukasti gera feyknlegar gloríur, svo sem við atkvæðagreiðslur, þannig að lyktum stendur ekki steinn yfir steini og allt gumsast út um læri og maga. Yfir öllu gín svo Andskotinn íllskuflár og hlær dátt að fíflunum sem hann villti sýn. En fyrr má gagn gera en að kjósa formann úr annarri stétt yfir vankaða ríkisstarfsmenn.

Samræmist hennar hjartans málum

Hið harðlæsta vitfirringahæli sæmdarkvennanna

Jæja, þá hafa frú Tomm og jómfrú Lilliendalh gert í bólið sitt með slíkum endemum að vandséð er að afrek þeirra verði nokkru sinni jafnað, hvað þá bætt. Fraukurnar héldu sem sé að þær gætu lokað svo vel að sér á netinu að aunginn kæmist nokkru sinni göfug skrif þeirra þar. En það fór víst eitthvað á annan veg því eitt af fórnalömbum munnsafnaðar þeirra, Jón Steinar lögmaður, komst í leyndóið þeirra og las þar um sig þvílík firn og býsn að hann verður langalengi að ná sér eftir þá lesningu.

Nú spyr sig eflaust einhver til hvers fraukurnar hafi komið sér upp sona vefsíðu, þar sem barið er vægðarlaust á karlkyninu og kunnir einstaklingar af því óþverrakyni margrotaðir með fólskulegu orðbragði, sem gamli Pokurinn í Víti væri fullsæmdur af, og er hann ekki orðvar náungi, þér að segja. Sennilega fá frú Sóley Tomm Fýlí Romm Bomm Bomm og jómfrú Lilliendalh mikla sálarbót með því að ráðast að lögmanni með pung, og trúlega fleir pungberum, með svívirðingum, sem flestir halda að aðeins vitfirrtir sjúklingar láti sér um munn fara inni á þar til gerðum vitfirringahælum. 

En nú skilst oss að fyrrnefndar frú Tomm og jómfrú Lilliendalh, ásamt öðrum álíka kvennlegum skrípidömum, hafi opnað svo harðlokað vitfirringahæli á Facebook að aunginn geti litið þar inn nema innvígðar blótneytisdrósir með langvarandi, krónískt harðlífi. En því miður eru kerlingarkjökrin fremur seinheppinn, því nú hefir lögmaðurinn Jón Steinar náð að smygla sér inn á hið harðlæsta vitfirringahæli til að hlýða á og lesa þar fjölmargar svívirðingar og blóðugar skammir, ásamt hótunum, um hann sjálfann. Og fyrst svona er komið þá hyggur margur að nú sé leiðin frá harðlæsta netvitfirringahælinu og yfir á gula vitfirringarhælið með rauða þakinu inn við Sund vera farin að styttast all-ískyggilega. 

Níða Jón Steinar á lokuðu vefsvæði

Nú er félagi Jésú illa fjarstaddur til að reka út okrarapöddur og péníngagéðsjúklinga

Það er þokkalegt er rétt er að braskarastéttinn hafi stokkið til og ausið bensíni á verbólguglóðina þegar þeir fréttu af því að kröfur verkafólks um að laun þess væru örlítið nær því að hægt sé að lifa af þeim væru að koma upp á borðið. Þessir braskaragarmar eru áreiðanlega ákaflega ábyrgðarlausir skarfar, sem verðskulda fátt annað en að sviptir leyfi til brasks. Við munum sum þá tíð þegar Jésús nokkur frá Nasareitum hljóp inn í helgidóminn og lagði höndur á braskaraskrílinn sem hafði hreiðrar um sig þar og varpaði þeim á dyr og borðum þeirra stólum og brasvarningi á eftir þeim. Það var vel að verki staðið.

Í dag höfum við aungvan Jésú til að hafa endaskipti á okraralýðnum, en í stað þess höfum við einhverja fugla sem láta að því liggja að þeir séu jésúdýrkendur, en eru í raun allir á mála hjá Mammóni og hans hyski. Um slíka karla sagði séra Hallgrímur heitinn, að þeir freklega elski fé og auði með okri safna, en hafna algerlega öllu sem hægt væri að kalla andlega blessan. Einn félagi Jésúsar, Júdas að nafni, lét bera á sig mútur upp á 30 silfurkronur með þeim hryllilegu afleiðingum að Jésús var krossaður, en Júdas sjálfur kastaði silfrinu í gólfið og hengdi sig.

Víst væri afbragð, ef braskarar færu almennt að ráði Júdasar, í stað þess að elska pééénínga út yfir gröf og dauða, og tylla upp mannheldri snöru í ljósakrónuna heima í stofu hjá sér. Verðugur er verkamaðurinn launa sinna og þau eiga að duga til að framfleyta honum og hans heimili með 32. tíma vinnuviku. Það er ómögulegt, og ennþá heimskulegara, að láta einhverja pééénígagéðsjúklinga og okrarapöddur koma í veg fyrir svo sjálfsagðan búskap. Líklega þarf að aftengja þessa vesalinga frá hinni kapítalísk þrælamaskínu, setja þá í sóttkví og endurhæfingu, - og ef það dugar ekki þá á að reka þá á fjöll láta þá fyrirberast með snæuglum og snjótittlingum. 

Óraunhæfar launakröfur hafi veikt gengið

Munu reka geitur sínar í ána í haust

Geiteyri er eyri þar sem geitur eru geymdar. Og nú ætla eigendur geitanna að skipta um takt og beita geitfé sínu á vatnsfall, Haffjarðará, hver uppþornaði á dögum séra Árna, en hefir nú um árabil verið vinsæl laxveiðiá. Hvernig geitunum og löxunum kemur saman á eftir að koma í ljós, en ekki mun ólíklegt að geiturnar hafi gaman af að elta laxfiskana um flúðir og fossa og stanga þá með hornum sínum til bana og eta þá að lokum.

Eitt sumarið gekk enginn lax í Hafjarðará, ekki einn einasti. Þess í stað vóð fyrst mikið þorsktorfa upp ána og í kjölfar hennar nokkuð minni ýsutorfa. Veiðimennirnir, aðallega útlenskir frægðarmenn, fengu hálfgert slag þar á árbakkanum þegar þorskarnir tóku til við að bíta á aungla þeirra, því veiðimennirnir þekktu ekki þessa skepnu og hræddust hana og lögðu á flótta. En þá einn þeirra dró ýsu, kættust karlarnir nokkuð, en þeir héldu ýsuna vera lax.

Auðvitað vonum vér Snæfellingar, að geitaræktin fari vel í Haffjarðará og heimtur verði góðar. En bændur verða að girða vel og vandlega með áttföldum gaddavíd beggja vegna árinnar so heilvítis geithafrarnir hlaupi ekki á land og fremji óskunda, en sona árhafrar eiga til að stökkva upp úr hyljunum þá minnst varir og veitast að veiðimönnum með hornum sínum egghvössum og eru dæmi þess að geitur hafi komið upp úr á og banað fólki á bakkanum með því að reka í gegnum það hornin, stundum bæði í einu.

Geiteyri eignast Haffjarðará

Nafnkennd hjón taka við vínnámskeiðahaldinu

Gleðifréttin er, að frú Ingveldur og eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson, hafa ákveðið að halda alskonar brennivínsnámskeið í allan vetur og fram á vor. Til dæmis er strax fullbókað í fyrsta námskeiðið, sem ber yfirskriftina ,,Hvernig maður verður alsgáðari eftir því sem meira er drukkið." Þá er mikill áhugi á námskeiðinu ,,Hvannarót og kaldur bjór."

Frú Ingveldur segir, að ágætt sé að sokallaður ,,Vínskóli" sé kominn á hliðina, því þar hafi þátttakendur ekki lært annað en að drekka sig blindfulla, delera og gubba á gólfið. Í drykkjuskóla frú Ingveldar lærir fólk að verða því alsgáðara sem það drekkur meira og sterkara. Þó svo að Kolbeinn, maður frú Ingveldar, hafi oftar en ekki sést koma skríðandi heim til sín eins og rotta, eftir hryllilegan drykkjuskap, þá segir frú Ingveldur að soleiðis sé ekki að marka, því þá hafi drykkjufélagarnir verið þannig að ekki var umflúið fyrir aumingja karlinn að þamba sig á peruna.

Um síðustu helgi barst ægilegur gnýr frá heimili frú Ingveldar og Kolbeins, en þá var heil ríkisstjórn, ásamt aðstoðarmönnum og aðstoðarstúlkum, á vínnámskeiði og var ætlunin að kenna þeim að drekka sterkt en finna engin áhrif heldur þvert á móti. Eitthvað fór úrskeiðis og öll samkoman varð öskrandi full og varð sér til óafmáanlegrar skammar. Og í dag var ekki betur runnið af forsætisráðherra en svo, eftir vínnámskeiðið, að hún lét sig hafa að rífa kjaft eins og svívirðilegur götustrákur við öryrkja í hjólastól og með tvær hækjur; hún sagði öryrkjanum, að hún væri búin að skipa fullt af nefdum sem, öryrkjarnir ættu að éta í kjaftinn á sér; en ef það væri þeim ekki að skapi gætu þeir sem best étið skít og það sem úti frýs, það sagði forsætisráðherra að væru bæði maðkar og mýs, mannasjítt og færilýs. En Brynjar Vondalykt var hamingjusamur með námskeiðið, því það væri satt að segja dásamlegt að sjá ráðherra drekka sig gjörsamlega undir borið og koma síðan skríðandi berrassaður á fjórum fótum undan því aftur.

Leita að nýju húsnæði fyrir Vínskólann