Og fyrir guðlegan innblástur þá orkti hann samstundis

Í Silfri Ríkisútvarpsins var all samkvæmt áætlun hvað það varðaði að halda sig við þessa einu tegunda viðmælenda, þennan einsleita hóp viðurkenndra 101 spekinga. Á hinni stöðinni, var hið sama uppi á teningnum í Sprengisandsþættinum. Það eina sem bar á milli þessara fjölmiðla var að Silfrið hafi drottningarviðtal við Gylfa verkalýðsforstjóra Arnbjörnsson, en Sprengisandur bauð upp á Þorstein Pálsson, sem er sama tegund og Gylfi, en auk þess Ragnar Þór hjá VR, sem reyndar er af dálítið öðru kalíberi en tvíburarnir Gylfi og Þorstein, að öðru leyti var allt samkvæmt óskrifarði reglugerð yfirstéttarinnar og efrimillistéttarinnar um viðmælendur um samfélags- og þjóðmál í fjölmiðlum.

 Rayndar var bæði kúnstugt og fróðlegt að sjá veslings drenginn hann Birgir Ármannsson kljást við þrjár vel hægrikratískar glimmerstjörnur úr 101 um meint afglöð frú Andersen, sem er ein skelegg grýla, sem Katrín, Steingrímur og Bjarni hafa fyrir ráðherra dómsmála hjá sér. Birgir kallanginn taka það til bragðs að mala án afláts um aukaatriði og ekki neitt uns tíminn, sem ætlaður var til spjallsins, væri hlaupinn á brott án þess að hægrikratísku glimmerstjörnurnar gætu sagt eitt einasta orð um frú Andersen til góðs eða ílls. En því miður varð Birgi ekki að áformi sínu og efrimillistéttargoggurnar náðu að gogga í hann, særa og svívirða. Úff, þetta var sannlega ljótt að sjá, drengir mínir og þáttarstjórnandanum til vansa. 

Eftir þáttinn vék Birgir Ármannson alþingismaður sér afsíðis og orkti samstundis eins og fyrir guðlegan innblástur:

Segir hún af sér???
Að hún, sérfræðingurinn, segi af sér??
Nei nei nei, hún segir ekki af sér.
Hún er í Sjálfstæðisflokknum,
- og hefir hreðjatak, sem fáir sjá eða vita um, á formanninum. 

Gagnrýna lengd málsmeðferðar á lögbannið

Stjórnmálaflokkur með alvarlega persónuleikaröskun og formælendur hans

Fyrir það fyrsta er það stóreinkennilegt, að ég segi ekki fáránlega súrrealískt, að nokkur lifandi maður skuli gefa kost á sér framboðslista VG. Hinn tæplega tvítugi stjórnmálaflokkur ,,Vinstrihreyfingin",,grænt framboð" er alvarlega veikur flokkur í þeirri merkingu að hann er haldinn sjúkdómi, andlegum sjúkdómi, persónuleikaröskun, sem gerir það að verkum að VG kemur fólki fyrir sjónir sem hvimleiður uppvakningur af ætt harðkapítalískrar borgarastéttar, með öðrum örðum fullkominn andlegur umskiptingur og aumingi til þess eins fallinn að vinna óbætanleg skemmdarverk á mannlegu samfélagi.

Að því slepptu hverskonar óhræsi VG er orðið, þá er hópurinn, sem gefur kost á sér á lista VG í Reykjavík, kynlega einsleitur. Í þessum kostulega hópi er að sjálfsögðu enginn verkamaður eða verkakona, iðnaðarmaður eða sjómaður, hinsvegar eru þarna kennarar, leikona og doktorsnemi. Framboðið einkennist sem sagt af dæmigerðu 101-liði úr hinum kjaftandi stéttum. Vissulega eru frambjóendurnir fullgóðir handa stjórnmálaflokki með alvarlega persónuleikaröskun, en auðvitað eiga kjósendur að vara sig á svona drullustöffi, því eitt er á hreinu og það er það, að þetta lið er þarna eingöngu fyrir sjálft sig en ekki alþýðu manna.

Nú, það er eflaust jákvætt hjá einhverjum, einkum þeim er misskilja lífið og tilveruna og telja hlutverk sitt vera fyrst og fremst að verja hrófatildrið sem fyrir er og flækist endalaust alenningi, fá sem flest framboð af listum sem allir eru jafn einsleitir; eingöngu skipaðir þessari sömu tegund manna og eru í fastri áskrift að þjóðmálaþáttum fjölmiðlanna.   

Líf gefur ein kost á sér í oddvitann

Víst er nóg af geggjuðum ráðherrum

Það er víst nóg af geggjuðum ráðherrum, hérlendis sem erlendis, þó þeir séu ekki beinlínis með géðhvarfasýki eður skítsófreníu. Þessir fjandar koma nógu vel fyrir, að minnsta kosti í upphafi, en svo kemur upp úr dúrnum að þeir eru undirförulir, lýgnir, þjófóttir, hysknir og almennt talað geðbilaðir af einhverskonar siðblindu. Svo dregur stjórnarfarið dám af þessum ósköpum í ráðherrastólunum með Hruni og bófum svo hvurgi sést handa skil.

Eitt ráðherragerpið fékk því til leiðar komið, að frú Ingveldur hefir til fjölda ára verið á föstum fjárlögum Alþingis og það ekki all-lágum. Þetta á víst að heita ,,virðingarvottur" Flokksins til frú Ingveldar vegna óvenjulegar hæfni hennar í Flokksstafinu og því ekki nema sjálfsagt að láta andskotans sauðsvarta almúgann greiða þennan góða reikning með sköttum sínum. Sjálf segir frú Ingveldur, að það sé erfitt núorðið að fá aldeilis óbrjálaðan ráðherra til starfa; þeir sem eftir ráðherradómi sækist séu nánast eingöngu stórbilaðir menn og konur, sem ættu hvurgi betur heima en inni á vitfirringahæli með sínum líkum. Nú, ráðherra nokkurn hengdu þeir í ljósastaur og voru dæmdir til margra ára fangelsisvistar fyrir vikið; af því má ráða, að ráðherrar eru friðhelgir eins og fuglar í útrýmingarhættu.

En hvur ætli sé meining Sagafilm með því að framleiða sjónvarpsþætti um geggjaða ráðherra? Vita þessir menn ekki, að nóg væri að gera raunverleikaþætti um þessa leiðinlegu stétt og sýna eftir veðurfréttirnar á Ríkissjónvarpinu? Nú er til dæmis búið að vera að eltast við einn ráðherrann svo vikum og mánuðum skiptir til þess að steypa honum af stóli, setja hann af, en ekkert gengur; altaf er ráðherraskömmin skrefinu á undan stjórnarandstöðunni og hlær að henni fyrir aulaskapinn. Rétt er, af gefnu tilefni, að taka fram, að stjórnarandstaðan býr við þann harm að vera fram úr hófi fátæk af andlegum verðmætum og hefir því ekki burði til að snúa niður einn ráðherra í galsakasti.   

Þættir um ráðherra með geðhvarfasýki

Þegar Kolbeinn kom heim með hvíttaðan leyndarliminn

Einhverju sinni, þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður kom skríðandi heim eftir svall, kom í ljós að skökullinn hans, sjálfur leyndarlimurinn, var gersamlega snjóhvítur. Frú Ingveldur hélt fyrst að þetta stafaði af blóðfalli frá limnum, svokölluðu tittlingsblóðfalli, og var komin á fremsta hlunn með að hringja á sjúkrabifreið til að flytja Kolbein undir læknishendur. En þegar betur var að gáð, kom í ljós að litarhaftið var ekki til komið af blóðþurrð í líffærinu, heldur var um að ræða hvíta málningu, sennilega fljótþornandi lakk. Ekki rak Kolbein minni til að hafa komist í kast við málningu eða önnur litarefni og allt var málið hið undarlegasta, eiginlega stórdularfullt.

Það varð því úr að frú Ingveldur hafði sig á stúfana til að kamst að því hvar Kolbeinn hefði verið að svalla og með hverjum. Og frú Ingveldur er þefvís eins og rándýr og rann fljótt á slóðina. Það kom upp úr dúrnum, að Máría Borgargagn og Maður hennar, Indriði Handreður, höfðu haft Kolbein ofurölvi á brott með sér af heldur vafasömu vertshúsi og eftir að hafa leikið sér að honum á ýmsan óviðurkvæmilegan hátt þá gerðu þau sér hægt um við og máluðu hinn fræga leyndarlim Kolbeins Kolbeinssonar snjóhvítan. Þegar Kolbeinn raknaði úr rotinu hjjá Borgargagninu og Handreðsbullunni fékk hann sér strax vel útilátinn afréttara og skeið að svo búnu heim til sín.

Eins og gefur að skilja sló þegar í stað í harða brýnu og handalögmála milli frú Ingveldar annarsvegar og Máríu og Indriða hinsvegar. Í þeirri orrustu fór flest allt í mask og mjöl á heimili Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs og þau sjálf vóru líkust úthverfum hundsrössum í framan þegar frú Ingveldu yfirgaf vígvöllinn, bölvandi og ragnandi þrátt fyrir að hafa haft sigur í rimmunni. Heimkomin vóð frú Ingveldur að manni sínum með terpertínubrúsa í hendinni og hellti góðum slurk af innihaldi hans í kjöltu Kolbeins og þó burt lakkið af leyndarlimi hans. En Kolbeinn hrein og ýlfraði á meðan hreinsuninni stóð eins og verið væri að brenna hann á báli. Í margar, margar, vikur á eftir var Kolbeinn ákaflega fælinn og krypplaði sig saman ef honum þókti eitthvað ógna sér. 

Skurðlæknar vara við typpahvíttunar-æði

Félagi Maradonni hefir á réttu að standa

Maradonni er nú dálítið meira en einhver besti og litríkasti knattspyrnusnillingur sem uppi hefir verið; hann er nefnilega landi hins mikla meistara og byltingarmans Ernesto ,,Che" Guevara og það sem meira er: Maradonni var stórvinur og félagi Fídels Castro, sem ekki var síðri meistari og byltingarkempa en félagi Ernesto. Að þessu sögðu má ljóst vera að félagi Maradonni hefir efni á að segja jafn smáskítlegum rakka og Dónaldi Tromp til syndanna, en helsta synd Dónalds, fyrir utan ágirnd af hæstu gráðu, er sem kunnugt er tvíelleft heimska.

Og ólíkt hafa þeir félagi Maradonni og Dónaldur Tromp aðhafst um sína daga; Maradonni skemmti milljonum og aftur milljonum með leikni sinni á fótboltavöllum heimsins meðan Dónaldur óð um Bandaríkin eins og ofurölvi fíll í postulínsbúð og stundaði arðrán og aftur arðrán af skefjalausri frekju og illmennsku. Að Bandaríkjamenn hafi gert þetta auma skoffín að forseta segir oss, að sem þjóð þá er bandaríska þjóðin fársjúk og mun sjálfsagt drepast í sínum eiturvessum, ef fram heldur sem horfir. 

Maradona kallaði Trump strengjabrúðu

Katrín mundar laungutaung

Katrínu Jakobsdóttur leiðist ekki að láta hafa sig að fífli og ekki að sjá að lát verði á þeirri skemmtan á næstunni hjá þessum sérkennilega forsætisráðherra. Það má ljóst vera, að ef Katrín er ekki nú þegar formlega gengin í Sjálfstæðisflokkinn þá mun það gerast á allra næstu sólarhringum. Sumir segja að Steingímur J. Sigfússon, eigandi einkahlutafélagsins Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra ehf. hafi gengið í Sjálfstæðisflokkinn fyrir mörgum árum síðan og þeir báðir hann og búrtíkin mikla Björn Valur. Þá er aunginn hörgull á vitnum sem öll bera, að þau hafi séð flokksskýrteini Álfheiðar og Svavars að Sjálfstæðisflokknum og þurfi ekki lengur að velkjast í vafa um hvar það fólk er til heimilis í poletikinni.

Þá þykir ýmsum bogið við að frú Ingveldi sé farið að ligga gott orð til Katrínar og flokkseigenda VG og hún sé farin að segja fullum fetum að Álfheiður Ingadóttir sé dásamlegt fólk. Einnig er fullyrt að nefið og nasavængir títtnefnds Steingríms J. hafi oft sést í stofu frú Ingveldar og Kolbeins og hann hafi meira að segja sést í slagtogi við Brynjar Vondulykt og annan slíkan vafasaman félagsskap. Síðasta afrek Vondulyktarinnar, fyrst minnst hefir verið á þann mann, var að pissa í vatnið sem hann færði ráðherranum og ráðherrann drakk það allt og varð rúmlega hálfvitlaus af. Svo varð að fara með ráðherrann á dýraspítalann í inniliggjandi þriggja daga hundahreinsun, og óþverinn sem kom frá ráðherraskepnunni, jésúminn drotinnminndýri.

Og nú þykir Katrínu mikið liggja við að gera Unni Brá Koðránsdóttur að sérlega þverpólitísku tískufyrirbrigði, margheilagri að öllu leyti. Þetta uppátæki Katrínar jafngildir auðvitað því að hún glennti skítuga löngutöng sína framan í landsmenn eða kastaði í þá skít. Ef aunginn fær upp í kok af slíkri endemis framkomu má flokka það undir nokkurskonar öfugsnúning á náttúruöflunum. 

Unnur Brá endurskoðar stjórnarskrána