Um þekktan eiturefnahernað á hafi úti

Þetta líkar mér að heyra. Að farið sé að rækta salmónellur hrá íslenskum farmönnum er bara hreint afbragð. Og ekki er að efa að salmónellur frá slíkum görpum og hrafnintumönnum verða vinsælar meðal fólksins og með tímanum góð búbót í atvinnutækifærum og gjaldeyrisöflun vegna útflutningsverðmæta salmónellunnar. Já, þetta tókst matsveininum á fraktaranum að rækta upp og gera að veruleika. Það lætur ekki að sér hæða íslenska hugvitið og snillin. 

Þá koma upp í hugann frægir matsveinar í íslenska flotanum sem refsuðu áhöfn sinni með því að hrækja, snýta sér og pissa í súpurnar og sósurnar, já og meira að segja út í deigið sem urðu að brauðum og pönnukökum. Einum þessara fræknu matsveina varð það á reyna að byrla drengjunum sínum kukk í sósunni. Því miður komst athæfi hans upp. Sá matsveinn kom ekki í land og hefir ekki neitt til hans spurst síðan. Þeir tóku sem sé kauða á milli sín, leiddu hann aftur á rassgat og köstuðu honum út um lagningsopið. Og mikið hlógu strákarnir að því á eftir hvað helvítis kokkurinn hafði æpt og beðið Guð að hjálpa sér þegar hann fauk út um gatið.

Annar matsveinn eitraði aftur á móti fyrir stýrimanninum með rottueitri, hann vildi nefnilega komast yfir kerlingu stýrimannsins. Það ætlaði að ganga treglega að kála helvískum stýrimanninum, því hann lét engann bilbug á sér finna af rottueitrinu, rak bara ívið meira við en vanalega og bölvaði fýlunni. Matveinninn var alveg að ærast á því að stýrimaðurinn sýndi ekki meiri merki um heilsubrest svo hann sturtaði heilum helling af vítissóda út í súpuna hjá karli og hugðist með því ganga frá mannhelvítinu fljótt og vel og í eitt skipti fyrir öll. En það fór heldur en ekki á annan veg hjá matsveininum því þegar strýrimaðurinn var búinn með helminginn af súpunni raka hann sig á að hún var full af baneitruðum vítissóda. Því stóð vor góði stýrimaður upp frá borðum, gekk yfirveguðum skrefum fram í elhús og greip matsveininn og heilsteikti hann hreinlega á brennheitri eldavélinni. Þegar kokkurinn var dauður og hættur að hljóða kastaði stýrimaðuinn honum fram í gang og sagði strákunum koma þessum óþverra í sjóinn. Og sá hlær best sem síðast hlær, því örlögin höguðu málum þannig, að það var stýrimaðurinn sem fíflaði kerlingu kokssins, en ekki öfugt eins og matsveinninn heitinn hafði áætlað.

Heil áhöfn fékk iðrakveisu

Hafi með ógéðslegum uppátækjum

Það er ekki alltaf tekið út með sældinni fyrir einn kvennmannsbelg að koma sér upp stegg, eða ,,næla" sér í stegg, eins stundum er sagt, það fékk hún Tinna svo sannarlega að reyna. Til dæmis kann að verða tregt tungu að hræra hjá hjúskaparsjúkri telpu sem einblínir og einblínir á dreng sem hún veit ekki að er fullkomlega samkynhneigður. Soleiðis piltur gefur sig seint fyrir ásókn kvennmanns, eða bara alls ekki. 

En Tinna er trúlega þolinmóð og þrautseig og ef til vill búin þeim eiginleikum og geta vakið dauða hluti til lífs, til dæmis styttur bæjarins. Það væri nógu gaman að sjá Tinnu lífga svo upp á Jón hérna Sigurðsson, þar sem hann stendur steyptur í eir á Austurvelli, að hann taki sig til og klifri niður af palli sínum og taki þátt í fjörinu á vellinum.

So eru sumir piltar haldnir þeim kenjum að þeir verði að þjóna svo mörgum kvinnum að þeim sé lífins ómögulegt að binda sig, slík kvennagull eru til en verða flest bráðkvödd rétt um fertugt. Svo er heldur ofsagt að seiglan borgi sig í bölvuðu steggjastússinu. Frú Ingveldur segir í því sambandi að sín verstu mistök séu fógin í þeim andskota að hafa tekið Kolbein Kolbeinsson, stórbrenglaðan mann, á löpp. Og eftir að hún áttaði sig á að hún mundi aldrei losna kvikindið hefir henni orðið nokkuð tíðrætt um að þetta heita helvíti hafi með ógéðslegum uppátækjum eyðilagt líf hennar.  

„Ég nældi í hann á þrjóskunni“

Tréhestur, Sviptingur og fleiri hænsn og skoffín

Ekki er neitt við því að segja að þeir trúi á skuð og skrukkuna drengirnir í Stóru Hlandvík og slái eins og tréhestar við staur. Já, vinir mínir, Tréhesturinn var glórulaus náungi og illa innréttaður. Þá var Sviptingsdjöfullinn ekki síðri að illri art og fólsku. Þessir tveir andstyggaðrlimir vóru enda settir í hundastíuna innan um blóðgrimma og skítuga rakka. Að lokum fór samt svo, að það voru Tréhesturinn og Sviptingurinn sem bitu hundana til bana og átu þá.

Einnig voru í áhöfninni matreiðslumeistarinn E. Sig., svo hroðalega drykkfelldur að af bar, einnig Lúðurinn sem hafði á samviskunni fram að dánardægri að hafa látið Sviptingsskoffínið skíta í buxurnar niður í lest, það var ljótt verk en þó að mörgu leyti gott. Þegar búið var að eyða heilum sólarhring og gott betur í blóðspreng við að ísa síldina í kassa mátti búast við að glorhungruð og vansvefta áhöfnin kæmi að matreiðslumeistaranum í áfengisdái og fáeinum pulsutítum í potti á borðinu. Það var nauðsynleg reynsla fyrir unga drengi upp á framtíðina.

En í Stóru Hlandvík ganga hlutirnir sinn vana gang og jötunuxarnir í heytóftinni vaxa og dafna sem aldreigi fyrr. Aðrir nautgripir á bænum hafa hægt um sig, enda við dauðans dyr af ófeiti og kveisu. Í fyrradag andaðist Búkolla að Stóru Hlandvík, en hennar æviskeið var á allra handa máta dapurlegt. Nú verður ekki lengur kallað að Stóðu Hlandvík: - Baulaðu nú Búkolla mín ef þú ert nokkursstaðar á lífi. Og verði einhverjum á að kalla eftir Búkollu mun aunginn svara en þögnin ein ríkja. Grafskrift Búkollu er og þegar ráðin og verður á þessa leið: EF hún beiddi ekki upp og stóð geld á stalli sínum misserum saman þá mjólkaði hún svo lítið að varla dugði út í einn kaffibolla.

Treysta á guð og lukkuna

Djöfulleg framtíðarsýn kratadindils á Reykjanesi

Þá hefir samfylkingardindillinn hótað íbúum Reykjanesbæjar að ræsa djöfuls kísileiturfabrikkuna og kæfa þá ef þeir hundskast ekki til að halda sér á mottunni og halda kjafti. Ja þeir geta leyft sér það, krataskrattarnir, og nýbúnir að pissa í alla brunna sem fyrirfinnast á Reykjanesi. En það er talið öruggt merki um óumflýjanlega hnignun menningar og greindarvísitölu byggða þegar fréttist af því að krötum hafi tekist að míga í neysluvatnsbrunna fólksins. Þegar það hefir gerst liggur leiðin beint niður og til andskotans.

Sennilega eru Reyknessbæíngum allar bjargir bannaðar því kratar eru ekki þekktir fyrir að svíkja ill loforð sín, ekki síst þegar þeir eru í slagtogi með Framsókn, eins og raunin er í tilfelli Reykjanessbæjar. Þá virðist einhver fjárans skipulagsstofnun vera þess albúin að eyða Suðurnesjamönnum með því að ræsa eiturofnana í Helguvík og einhver ófögnuður sem gefur út umhverfismat virðist sama sinnis í garð Reyknesinga ef marka má komment kratahöfðingjans þar suðurfrá. Já.

Það er voðalegt fyrir einn part landsins að uppskera kolvitlaust framsóknarkratahelvíti beint í kjölfarið á eyðingarstefnu hr. Á. Sigfússonar og frjálshyggjufantana í Sjálfstæðisflokknum, aunginn landhluti fær staðist slík firn og býsn. Það verður fróðlegt að vita hvert íbúar á Reykjanesi hyggjast flýja undan eiturefnadreifingu á landi þeirra. Ekki fara þeir vestur um haf því þar bíða facistar Bandaríkjanna gráir fyrir járnum og skjóta hvurn þann sem raynir að laumast inn í landið. Norðurlönd og Evrópa er að lokast flóttamönnum svo þrautalending þeirra þarna suðurfrá verður eftirvill að freista þess að flýja til Sýrlands og gjörast þar Súrlendingar og fallbyssufóður.

Útilokar ekki að kísilverið verði ræst

Ekki ástæða til að örvænta, nei nei nei ... alls ekki

Já það hefir mörg konan verið með lífið í lúkunum, ekki síst móðurlífið, án þess að farið verði nánar út í þann sálm hér, enda verður fólk að fara annað en á þessa síðu til að verða sér úti um fróðleik í klámi. En stúlkukindin Birta þarf ekki að örvænta strax, ekki gengin með nema 37 vikur; gömlu konurnar okkar, sem vissu hvað þær sungu, fóru ekki að ókyrrast fyrr þær vóru búnar að ganga með í stinnar 80 vikur, en þá vóru þær stundum við að sprynga í loft upp og hefðu sprungið í loft upp með hvelli ef þær hefu ekki orðið léttari upp úr því.

Og að fara að hafa hrottafengnar draumfarir og martraðir er algerður óþarfi á þrítugustu og sjöundu viku. Ekki dreymdi Máríu Borgargagn neinn óþverra á þrítugustu og sjöundu viku þegar hún var ólétt eftir grænlenska dárann, sem hún hélt að væri japanskur. Nei og aftur nei, Máríu Borgargagn dreymdi dufl og dans þegar hún var vanfær og drakk meira að segja brennivín og var hin gleiðasta úti á skvernum fram á síðasta dag. Enda er Máría Borgargagn sanníslenskum kvennvíkingur með hor og slef á vissum stöðum. Ó já.

En þegar frú Ingveldur kom út hjá sér einn morguninn og sá að manneskja hafði kukkað á húsvegginn hjá henni varð hún gjörsamlega gjörtryllt. Og hver hefði ekki orðið það í sporum frú Ingveldar. Daginn áður hafði hún farið með slöngu og kúst umhverfis allt húsið og þrifið veggina og gluggana svo sást þar blettur né hrukka. En morguninn eftir hafði einhver viðbjóðsleg mannskepna gert sér lítið fyrir og teðjað á húsvegginn! Og þar eð frú Ingveldur er vísindalega sinnuð tók hún sýni og lét vísindamennina á Keldnum greina það. Þá kom í ljós að sökudólgurinn, veggjakukkarinn, var aunginn annar en Brynjar Vondalykt, en frú Ingveldi hafði grunað hann frá byrjun, en þar á eftir grnaði hana að annaðhvort Kolbeinn eða Borgargagnið væru völd að ósómanum. Næst þega Vondalyktin kom í heimsókn og ætlaði að láta sem ekkert væri tók frú Ingveldur hann og misþyrmdi honum svo verklega að mannhelvítið hrein eins og skorinn úlfur og lauk svo leiknum með því að rota hann með kökukefli. Síðan hefir Brynjar Vondalykt láti það ógert að kukka á hús frú Ingveldar.

„Bókstaflega með lífið í höndunum“

Svo sammæltust bændur um endanlega lausn á ljósmóðurvandamálinu

Núnú, ljósmæðgurnar eru með þetta 573-848 þúsundir króna á mánuði í laun og ættu þar af leiðandi ekki að vera á horleggjunum, nema þær sem eru óráðsíumæðgur og kunna ekki með pénínga að fara, en soleiðis lið á að segja sig til sveitar í stað þess að heimta hærri laun til að sólunda í brennivín og aðra vitleysu. Samkvæmt þessum tölulegum staðreyndum eru ljósmæður, eða ljósmæðgur eða hvað þetta er kallað, með yfirdrifið há laun og ættu með réttu lagi að hlýta launalækkun og það dálítið verklegri. 

Í gamla daga var var sona ljósmæðga sem einlægt var augafull við embættisverk sín. Mér sagði gömul kona í trúnaði að þessi dæmigerða ljósmóðir hefði eitt sinn legið áfengisdauð við hliðina á rúminu sem í lá kona í barnsnauð. Svo sammæltust bændur í sveitinn um hvað gera skyldi nest þegar ljósmóðirin væri í svona líka feykna-stuði. Mánuði síðar bar til að mest metna húsfreyja sveitarinnar yrði léttari. Var ljósmóðirin kölluð til og mætti hún með þrjár þriggjapela brennivínsflöskur í pússi sínu og hóf þegar að drekka yfir sngurkonunni. Þegar fæðingin var rétt hálfnuð hné ljósmóðirin útaf og lenti flöt á gólfinu undir rúmstokknum. Komu þá bændur þar að og tóku ljósmæðguna og tjóðruðu hana vel og vandlega í hrútastíunni í fjárhúsinu. Þar í hrútastíunni fékk þessi baldna kona að hýrast það sem eftir lifði, en hrútadjöflarnir stönguðu hana til bana, rétt undir fengitíma, strax veturinn eftir.

Nú skal ósagt látið hvort nútíma ljósmæðgur séu upp og ofan eins vínhneigðar og sem ofangreind ljósmóðir, en ljóst er þó að ljósmóða með tæpa milljon á mánuði ætti að hafa efni á að vera iðulega draugfull við yfirsetur og hrókur alls fagnaðar við barnsburði. Það sem ljósmóðirin í sveitinni hafði á pela sínum uns yfir lauk var groddalegt landabrugg, rótsterkt að vísu, en engan veginn samanburðarhæft við hvítvín og konníjökk nútíma yfirsetuskvenna.

Segja hækkanir ljósmæðra meiri en annarra

Hann hafði þó virðulegt nafn upp úr flóttanum í stað þess dónalega

Það sem fressið hafði upp úr Íslandsferðinni var nýtt og virðulegt nafn. Í stað þess að heita fullkomlega dónalegu óþverranafni heitir hann nú Snorri, rétt eins og selurinn Snorri. Vissulega eru húsbændur Snorra eitt andstyggðarfólk, sem gaf innræti sínu útrás með því að kalla kisa sinn ruddalega og klámfengnu nafni til þess eins að hæðast að honum og gera lítið úr honum. Það var því ekki að undra að þessi smáði fressköttur gerðist flóttaköttur og laumaðist úr landi; það mátti jafnvel leggja á flótta til Íslands í þeirri von að losna við húsbændur sína fyrir fullt og allt. En, ónei, á Íslandi var köttuinn handtekinn á grundvelli laga um flóttamenn, helltur blindfullur af mýrarvískíi og rekinn aftur til Noregs með skottið fastklemmt millum afturlappanna.

Á Íslandi tóku illhryssingar á móti veslings norska fresskettinum með dónalega nafnið og þessar eiturnöðrur vóru komnar á fremsta hlunn með að leiða hann fyrir aftökusveit bak við hús og láta taka hann af lífi. En hvurnig sem á því stóð varð minna úr aftökunni en til stóð, sennilega vóru íslensku illhryssinganir of drukknir til að nenna að handsama veslings köttinn. Svo bar þar að góðan mann af samverskum ættum sem miskunaði sig yfir hinn landflótta fresskött, rak illhryssingana íslensku á brott og gaf honum fallegt samnorrænt nafn, sem að vísu minnir okkur Íslendinga helst til mikið á Sturlunga og Sturlungaöld, bardaga, grjótkast, brennur og fjöldamorð. 

Eftir að miskunsami samverjinn hafði farið með hinn dónalega norska fresskött upp í Reykholt til að ausa hann vatni og gefa honum nafnið Snorri, sendi hann Snorra þegar í stað til sín heima í Álasundi í Noregi. Það verður að kalla hefndarráðstöfun og um leið læðist að sá grunur að miskunsami samverjinn atarna sé þegar öllu er á botninn hvolft ekki eins miskunsamur og af hefir verið látið. Að minnsta kosti ber það ekki í sér mikla miskunsemi að reka flóttakött sem legt hefir á sig að flýja heimabæ sinn og föðurland að senda hann til baka í barbaríið sem hann hafði flúið úr. Í Norðvegi, og þá sérstaklega í þeim bæ Álasundi, ríkir svsinn racismus í garð katta sem flúið hafa land og skiptir þá aungvu máli hvort kötturinn er flóttaköttur frá Sýrlandi eða rétthugsandi norskur köttur sem flúið hefir undan ofríki, háði og spotti sinna samlanda til fyriheitna landsins Íslands, en verið sendur til baka af hinu vífræga útlendingaeftirliti Íslands. 

Kominn heim og með íslenskt nafn

Annað eins höfuðdjásn og róttæklingur

Ekki er nú amalegt fyrir VG og Stenngremm að eiga annað eins höfuðdjásn og róttækling og Ólaf Þór Gunnarsson fyrir varaformann velferðarnefndar. Ólafur Þór, eða Óli góði eins og Svavarsfjölskyldan kallar hann, er svo róttækur til vinstri að allri þeirri ofsaróttækni er ekki með nokkru móti hægt að lýsa með orðum og varla með myndum heldur. Óli góði, róttæklinurinn væni, ætlar nú að leysa ljósmæðravandamálið með því að einkavæða ljósmæðurnar á einu bretti, gera þær að einkahlutafélagi í eigu góðs útgerðarfélags, helst hjá Þorsteini Má samherja Stenngremms byltingarmanns.

Til marks um að Óli hefir staðið vaktina af stakri prýði er hin gáfumannslega ályktun hans á þá leið að staðan í kjaradeilu ljósmæðra sé orðin alvarleg. Ég veit barasta ekki hvar við væru stödd ef við hefðum ekki jafn árvökulan róttækling og Óla góða, eða Óla drjóla eins og Álfheiður kallar hann í umhyggjusömum tón. Og Ólafur Þór bætir um betur og skýrir út fyrir sauðheimskum almenningi að velferðarnefnd sýni og sanni áhyggjur sínar af ljósmæðrum með því að funda í sumarfríi. Já, piltar mínir, hann er skarpur hann Óli og svo fjarska róttækur að hann lætur sér ekki muna um að ganga til nefndarfundar í sumarfríinu sínu. Fórnfúsari róttækling einum vér Íslendingar ekki.

Mest verður þó gaman þegar Óli góði rekur hausinn út um nefndargluggann, það er að segja út um gluggann á fundarherbergi velferðarnefndar, og baular eins og raddslitinn stagkálfur út í heiðríkjuna. Soleiðislagað gera aðeins allra róttækustu vinstrimenn, kommúnistar á borð við Stenngremm og Einar Kr. Guðfinnsson. Ef ljósmæður verða ekki hræddar við það baul er vandséð að nokkuð sé hægt að gera fyrir þær annað en að einkavæða þær í loppurnar á Þorstein Má samherja Stenngremms. Þegar þar verður komið sögu, að ljósmæður eru einkavæddar inn í samherjabúskapinn, nú eða Granda hjá höum Gvöndi, þá þýðir ekkert fyrir þær að rífa kjaft og neita að taka á móti blessuðum litlu börnunum; ef einhverri þeirra dettur í hug að steyta görn eftir hina vinstriróttæku einkavæðingu fær sú hin sama samstundis að finna til tevatnsins.

Á meðfylgjandi mynd má sjá sjá hvar glæsilegum sköllum Stenngremms samherjafrelsara og Óla góða ber saman og náðarljós vonarinnar upplýsa andlit þeirra hinna á myndinni.

Velferðarnefnd fundar vegna ljósmæðra

Framsóknarlærdómurinn þyngstur á metunum

Sko hérna labbakútarnir ukkar, fyrst þið skiljið ekki mælt mál, þá skiptir nákvæmlega aungvu máli hvort umsækjandinn, sem hlaut náð fyrir augum Framsóknarmaddömunnar, hafði fleiri eða færri háskólagráður í verkfræði eða einhverju öðru, nú eða verið próflaus og vitlaus með öllu. Það var vinskapur við Sigurð Inga og gömlu Framsóknarmaddömuna sem réði úrslitum, annað ekki. Með réttu lagi hefði auglýsingin eftir vegamálastjóra átt að hljóða eitthvað á þessa leið: Forusta Framsóknarflokksins, fyrir hönd Framsóknarmaddömunnar, óskar eftir að ráða vinkonu og flokksystur Sigurðar Inga sem forstjóra Vegargerðarinnar. Skilyrði fyrir ráðningu er að viðkomandi hafi prófgráðu í dýralækningum.

Ekki þarf að því að spurja að Framsókn hefir nú þegar innbyrt bittlínginn og vinkonan ráðin. En þá bregður svo við að framsóknarstóðið finnur sig tilknúið að útbúa fáránlega lygasögum um ráðninguna atarna; sem sé að ítrasta hlutleysis og fagmennsku hafi verið gætt við ráðninguna og að hún sé hafin yfir allan spillingarvafa. Svo skilja framsóknargreyin ekkert í að fólk hlær bara að þeim og trúir ekki einu einasta orði um þessa annarlegu spillingarvitleysu. Og til að sanna sitt mál, keyrðu framsóknarmennirnir með ísköldu blóði yfir vegalamb á þjóðvegi 1. og létu hinn dýralæknisvædda vegaforstjóra koma aðvífandi, sona eins og óvart, til að lækna lambið. Því miður var lambið dautt og vegadýran gaf út dánarvottorð, en líkinu af lambinu var komið til gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem át lambið ósaltað og kartöflulaust.

En djöfull og andskoti er ýldufýlan römm af þessum vagaforstjóragjörningi Sigurðar Inga og litlu jómfrú Alfredós. Oftliga hefir óþrifnaðurinn verið augljós og ógeðugur með afbrigðum þegar framsóknarfénaðurinn hefir verið að athafna sig í spillingardýkinu, en skjaldan hafa óþrifin, því miður, verið jafn andskoti löðrandi og augljós sem nú. Næst ku framsóknarfólin fá að ráða skipstjóra á flóabátinn Þjóðarsómann, og hafa þau nú þegar ákveðið að tíkin hans Ólafs framsóknarmanns á Stóru-Borgarvöllum, Snotra að nafni, verði ráðin skipstjóri frá og með 1. september næstkomandi, en Ólafur var búinn að ákveða að farga tíkinni í haust, en fyrst Sigurður Ingi vildi fá hana sem skipstjóra á flóabátinn fær hún að hjara út ráðningartímann.

Einn af fjórum með verkfræðigráðu

Óviðeigandi lygavafningar ráðsmanns og griðku Framsóknarmaddömunnar

Þeir framsóknarmenn geta vel sleppt því að útbúa einhvern frekari lygavef kringum ráðninguna á vinkonu Sigurðar Inga. Að umvefja slíka dragúldna reginspillingu grútskítugum framsóknarlygum jafngildir því Sigurður Ingi og jómfrú Alfredó séu að tilkynna okkur hinum að við séum samsafn örvita sem hægt sé að fylla hvað eftir annað og endalaust með barnalegum lygaþvættingi, svo auðvirðilegum að ekki einusinni langdrukknum villumanni mundi aldrei detta slík endaleysa í hug.

Hið rétta í þessu máli er auðvitað á þá leið að Sigurður Ingi vill gjöra vinkonu sína og orðlagða framsóknargriðku að forstjóra Vegargerðarinnar. Í stað þess að ganga hreint til verka og ráða vinkonuna sjálfur hleypur þessi svifaseini yflirhúskarl og ráðsmaður gömlu og geggjuðu Framsóknarmaddömunnar fram með lygavefju og ræður varaformann sinn, griðkuna jómfrú Alfredó, til gangast við umræddri stórspillingarráðningu. Það er ekki einusinni hægt að hlægja að þessari ósvífni. Og fullsæmdir mundur legátarnir Bjarni Ben og Stenngremmur af annarri eins skítabrellu. Því er við að bæta, að vinkona Sigurðar Inga, sem jómfrú Alfredó sá um að ráða á spillingarrófinu sem forstjóra Vegargerðarinnar þekkir vegi aðeins af afspurn og þá helst sem sitjandi í mjúku sæti bifreiðar á 150 kílómetra hraða.

Nú er mála sannast að liðsmenn Framsóknarmaddömunnar hafa einlægt verið stórtenntir við að hakka í sig bittlínga við öll tækifæri og þá því meir sem bittlíngarnir hafa verið skítugri og spilltari. Á þessu sviði hafa framsóknarmenn verið jafnokar kratann og er þá mikið sagt, en um áratugaskeið var gekk krataflokkurinn, þessi sem kallaði sig Alþýðuflokk, undir nafninu Litli Bittlíngaflokkurinn og Litli Tittlingaflokkurinn, eða jafnvel Dvergvaxni Byttulíngaflokkurinn. Og allir byggðust umræddir bittlíngar á elsku Framsóknarmaddömunnar og krataskrattanna að Sjálfstæðisflokknum og hefir það skipulag haldist óbreytt til dagsins í dag. En hvað sem því öllu líður, er samt alger óþarfi af ráðsmanni og helstu griðku Framsóknarmaddömunnar að hafa fyrir því að sóða saman meiri lygavafningum en orðið er vegna vinkonu Sigurðar Inga og vegamálaráðningu hennar, þó ekki væri nema vegna þess að við trúum ekki sona óliðlegu skrökvi.  

Ráðningarferlið verður gert opinbert