Bólusetingaraðferð Gottfreðs læknis virkaði mjög vel

Þegar Gottfreð læknir á sínum tíma vann að bólusetningu í sínu læknishéraði gegn krataeðlinu og framsóknarvírusnum hafði hann þá aðferð að hlaupa óforvandis inn í hús hjá fólki með sprautuna á lofti og stakk hvern þann er fyrir varð beint í rassgatið og dældi. Síðar sagðist honum svo frá, að þetta hefði verið skilvirkasta leiðin til að hefta útbreiðslu þessara sjúkdóma, en fólk í læknishéraðinu var mjög trassasamt með að mæta hjá Gottfreði til sprautunnar.

Enhverju sinni varð Gotfreði það þó á að stökkva inn til Þorgarðs skipstjóra Þorgarðssonar þeirra erinda að sprauta karlinn, kerlingu hans og krakkana, gegn hinum skæðu vágestum. Því miður brjálaðist Þorgarður um leið og hann sá hver kominn var og hvað þessi gestur hafði í hyggju. Þorgarði tókst í miklum flýti að slæma öðrum hramminum í handlegg læknisins svo sprautan kastaðist upp í loft og sat þar föst á nálinni. Gottfreð gerði sér strax grein fyrir að nú var íllt í efni, sprautan töpuð og handleggurinn líkast til brotinn eftir hramminn á skipstjóranum svo hann afréð að taka til fótanna.

En þá kom í ljós að Þorgarður Þorgarðsson skipstjóri var ekki á þeim buxunum að láta læknisillyrmið sleppa svo glatt og veitti honum eftirför. Aðvitað sturlaðist Gottfreð af hræðslu þegar hann sá hvernig komið var og tók stefnuna til fjalls með skipstjórann másandi og urrandi á hælunum. Enn í dag hefur Gottfreð ekki hugmynd um hvernig honum tókst að hlaupa í einum blóðspreng upp snarbratta hlíðna og fjögur klettabelti að auki; hann rankaði ekki við sér fyrr en liðið var á daginn og þá sá hann að hann var staddur langt uppi á háfjöllum. Hann var rifinn og tættur og blóðugur, með buxurnar niðri á hælum og logsveið soleiðis í afturendann að aungvu  var líkara en hann hefði verið hýddur með gaddavírsvendi. Hann reiknaði með að óvætturin Þorgarður hefði náð sér þarna og misþyrmt, sem var víst alveg rétt. Þrátt fyrir þessar hrakfarir bjargaði Gottfreð læknir lænishéraði sínu samt frá eilífri tortíming og landauðn af völdum krataeðlisins og framsóknarvírussins.  

Fái greitt fyrir bólusetningar barna

Nú verða kroppinbakarnir að koma skríðandi á fjórum fótum

Assgoti getur hún alltaf verið fyndin og grínaktug hún Vigdís, blessuð gamla konan. Mér finnst satt að segja að allar Íslands dætur eigi að fylgja Vigdísi og og gjaöra hana að sinni fyrirmynd og ekki síður helgimynd. Svo koma einhverjir uppþornaðir og afdankaðir kroppinbakar og skensa þessa skynsömu, djúpvitru konu, ljúga upp á hana alvarlegum ásökunum og gjöra lítið úr henni á allan hátt.

En sú stund mun renna upp, sem betur fer, að kroppinbakarnir verða að koma skríðandi á fjórum fótum, eins og lágfættir hundar, og bija Vigdísi fyrirgefningar á öllum ærumeiðingunum, illmælginni um hana og svívirðingum, sem fáum einum afburðakonum er gefið að sitja undir án þess að brotna í mél. Já, það verður ekki gáfulegt upplitið á þeim þá, andskotans kroppinbökunum atarna, og fjandi held ég pungurinn á þem verði skorpinn daginn þann.

Það eru margir á því, að það hafi verið sérstök og heillandi guðsgjöf að fá hana Vigdísi inn í borgarstjórnina í Reykjavík og það er áreiðanlega satt og rétt. Það hefir heldur aunginn borgarfulltrú í Reykjavík verið jafnoki Vigdísar, hvað þá henni fremri, nema eftir vill að Sóley Tomm Fílí Romm Bomm Bomm og Hrannar Björn hafi kanski komist með nöglurnar á stórutá þar sem Vigdís hefir hælana; en bæði Sóley og Hrannar Björn höfðu orð á sér að vera mestu æringjar og órabelgir í borgarstjórn. 

Vigdís fer fram á afsökunarbeiðni

Hálfdán varðstjóri stóð tvo innbrotsþjófa að verki og handtók þá

Ekki alls fyrir löngu klófesti Hálfdán varðstjóri tvo svona innbrotsþjófa, það var nú ljóta pakkið. Þetta vóru náttúrlega útlendigar, karl og kona, og það fór strax að freyða á Hálfdáni. Hann hafði nefnilega, fyrir algjöra tilviljun, séð einhverja annarlega persónu vera að skríða eins og rottu inn um glugga á nokkuð virðulegu húsi í einu ágætu hverfi. Hálfdán brá skjótt við og rauk með kylfuna á lofti að húsinu, braut sér leið innum stofugluggann og tók innbrotsþjófana og lagði þá í járn. Fólk þetta var harðla órólegt svo Hálfdán keyrði kylfuna í hausinn á því og bar að að svo búnu út í lögreglubifreið sína.

Samkvæmt venju skóflaði Háfdán varðstjóri föngum sínum inn í fangaklefa og læsti. Síðan gekk hann ákveðnum skrefum inn á skrifstofu varðstjóra og fékk sér staupinu. Fljótlega varð hann rauðþrútinn um augu og reif sig úr að ofan. Hann sókti sykurkar sem hann geymdi uppi í skáp fullt með kókaín, sem hann hafði tekið af einhverjum helvítis bölvuðum aumingja og óþokka, setti haug af duftinu á handarbakið eins og hann væri með neftóbak og saug það síðan sem ein haugsuga upp í nasirnar og dró um leið annað augað í pung.

Þegar Háfdán þóktist kominn í allgott stand þaut hann eins og vindsveipur inn í klefann, hvar hann geymdi innbrotsþjófana og tók til að berja þá, kreista og klípa. Og innbrotsþjófarnir æjuðu og grétu, því þessi þokkahjú töldu endanlega úti um sig. En þá Hálfdán varðstjóri sprett frá buxnaklauf sinni hættu þau að kjökra og fóru að fara með bænirnar sínar. Tæpri klukkustund síðar, þegar Háfdáni þókti föngum sínum fullrefsað óð hann út úr fangakleganum og var nú orðinn ægilegur ásýndum; hann minnti satt að segja á sambland af sjálfum Erkidjöflinum og geggjuðu steratröllu, og það er, skal ég segja ukkur, ekkert gamanmál að fá slíkan fyrirburð í heimsókn til sín í fangaklefa. Ég bið ukkur öll að íhuga það. En þegar tók að róast um, kom í ljós að karlinn og konan sem Hálfdán varðstjóri handtók og fangelsaði sem innbrotsþjófa voru aðeins húsráðendur á þeim stað sem þau voru hantekin fyrir innbrot. Nokkrum dögum síðar skrifaði Háfdán undir skýrslu sína um atburðinn og lét þess sérstaklega getið, að glæpahjúin hefðu veitt mótspyrnu við handtöku og hafað sér dólgslega og brúkað kjaft við yfirheyrslu í fangaklefanum.

Brotist inn í þrjú hús á Raufarhöfn

Frú Ingveldur telur háttarlag ljósmæðgna til skammar

Það er ekkert gamanmál að berja ljósmóðgu í gólfið, sona eins og boxarar gera við hverja aðra. Og hvaða helvítis fól var þarna að verki? Það veitti víst ekki af að dusta verklega rykið úr þeim kallrafti. Ef rétt er skilið, þá hefir ljósmæðgan Katrín Sif verið ljóheppin að hryggbrotna ekki við tilræðið, því höggið hefir verið firnafast.

En hvað sem öllu þessur líður og ljóst sé að Katrín Sif ljósmóðga hafi sloppið óbrotin frá fantinum, þá kemur ekkert fram hvað meðalljósamæðga hefir í laun á mánuði eða ári. Eru meðalljósmæðgur enn með laun undir 300 þúsundum á mánuði, era eru þær með milljon á mánuði, eða jafnvel dulítið meir? Þetta veit aunginn. Kanski hefir munað litlu að gerðardómur hafi verið komin á fremsta hlunn með að dæma ljósmæðgur í fangelsi fyrir óþekktina og uppástöndugheitin. Hvur veit?

Frú Ingveldur er ein þeirra kvenna sem ræður þér vart fyrir íllsku út í ljósmæðgur og kjaralæti þeirra; hún segir háttarlag þeirra vera til stórrar skammar fyrir kvennfólk og þakkar Gvöði fyrir að hafa aldregi þurft á ljósmóðgu að halda. - Ég mundi aldregi, segi og skrifa aldregi, veinaði frú Ingveldur uppyfir sig í ræðu á stórfundi Kvennfélags Sjálfstæðisflokkskvenna í Reykjavík fyrr í sumar, - ég segi og skrifa, að ég mundi aldregi nokkurn tíma láta sona ljósakvendi ekki so mikið sem hella upp á kaffi fyrir mig, því sona kelling kæmi slefandi daginn eftir með reikning upp á milljon og hóta lögmannadjöflum og handrukkurum ef ég borgaði ekki á stundinni! Það vill til, kæru vinkonur, kæru vinkonur, að ég víla ekki fyrir mér að taka á móti sona hexum og nornum og læt mig ekki muna um að mala þær á tröppunum heima hjá mér.

„Eins og ég hafi verið slegin í gólfið“

Mikið gleðiefni að hafa sérfræðing í sjálfbærum skuldum

Hann Eyþór Arnalds kvað vera sérfræðingur í sjálfbærum skuldum og því mikið gleðiefni að hann skuli hafa tekið að sér að greiða úr hinum mikla vanda sem Vandræðabarnafélag Samfylkingar, VG og Pírata hefir komið borginni í. Dagur karlinn veit ekkert um sjálfbærar skuldir, en kann eitthvað að safna skuldum; hann er alveg úti á þekju og ruglar A-og B-hluta borgarbókhaldsins saman í erg og gríð með lafandi tungu; þetta er orðinn slíkur hrærigrautur hjá karli að ekki getur endað öðruvísi hjá hönum en í spennitreyju.

Nú, rekstrarniðurstaða Reykjavíkurborgar er jákvæð og neikvæð um 28 prósent að viðbættum aurum sem hrísluðust framhjá péníngakassa borgarinnar. Nokkrir spesíudalir fundust til dæmis í nærbuxum eins borgarfulltúans og lá þá við uppþoti í Ráðhúsinu, en sökum samtryggingar var málið þaggað niður og aðrir borgarfulltrúar fengu spesíur í sínar nærbuxur. Það er allt í mesta bróðerni í Ráðhúsinu, drengir mínir, og allir sáttir við alla; meira að segja grettlan með tunguna er byrjuð að elska íhaldskerlingarnar eins og sjálfa sig.

Fyrir skömmu réði borgarstjórnin sér félagslegan skemmtunarstjóra og hefir sá náungi þegar skilað skýrslu ásamt tillögum um skemmtilegri fundi. Þessi karl, sem er víst kona ef betur væri að gáð, leggur sem sé til, að borgarstjórn komi sér upp knæpustemmningu á borgarstjórnar- og borgarráðsfundum, ennfremur verði viðlíka knæpustemmning á fundum velferðarráðs, eða hvað það nú heitir, og hafnarnefndar. Sérfræðingurinn mælir með að bjórkranar verði við sæti hvers borgarfulltrúa og við ræðupúlt, einnig verði kranar fyrir hvítt og rautt og sterkt. Kosnaður við umrædda uppfærslu í borgarstjórn í skemmtunarátt er alls ekki kosnaðarsöm og auðvelt að gera kosnaðinn hverfandi lítinn með því að skrifa hluta hans á aðra liði, en það er mjög algengt að þessháttar aðgerðum sé beitt í fegrunarskyni í sjálfbærum skuldareikningum. 

Skuldasöfnun borgarinnar ekki sjálfbær

Dónadjöfullinn færir út kvíarnar og herjar líka á ketti í Hellisgerði.

Nújá, hefir þá andskotans Garðabæjarperrinn lagt lykkju á leið sína og komið við í Hafnarfirði til að terroríséra ketti. Þetta er greinilega hroðalegur fjandi, illur og harðhentur. Máske hefir kisu tekist að bíta helvítis rottuhalann áður en hún slapp úr klóm hans. Best hefði verið að hún hefði bitið hann firnafast í punginn. Einusinni stökk hundur á pervert sem var að flassa og beit í punginn á honum svo allt sprakk og fór í hrærigraut. Sá pervert þorði ekki til læknis og andaðist af sárum sínum; það var sorglegur dauðdagi.

Og fyrst komið er í ljós að Garðabæjardóninn legst bæði á litlar telpur og ketti er alls ekki útlokað að hann ráðist líka á sauðpéning og krataaumingja, en þeir síðarnefndu eru nú þannig gerðir að þeir mundu kukka vistöðulaust í buxurnar ef dóninn léti sverfa til stáls gegn þeim. Við lifum sannarlega á viðsjárverðum tímum þegar útlendir þjófar vaða beint inn í hús fólks úti á landi og láta greipar sópa og virðulegt sveitarfélag þarf allt í einu að berjast gegn slóttugum ódæðismanni sem svífst einskis; íllt er það all og bölvað. 

Einusinni fékk Kolbeinn Kolbeinssn skrifstofustjóri dálítð drykkjuæði, deliríum tremens, og sá grimma ketti, sem beruðu tönnurnar framan í hann og einnig var þar óvættur, lostasjúk mannvera án andlits, sem leitaði hvað hún gat að nauðga Kolbeini veslingnum, sem grét og barmaði sér þar til Gottfreð Gottfreðsson læknir var sóktur, en hann sprautaði Kolbein með hreinum vínanda í rassgatið svo hann varð stífur eins og fjöl í nokkrar mínútur. Svo slaknaði á okkar manni og hann bað Gottfreð að gefa sér aðra sprautu. Klukkutíma síðar þókti Kolbein að eiginkona hans, frú Ingveldur, væri orðin kýr; frú Ingveldur sagði síðar svo frá, að Kolbeinn hefði verið skelfilegur öfuguggi þetta kvöld, hann hafði baulað á sig og heimtað að fá að mjólka hana í fötu, eins og tík. - Eins og tíkur séu mjólkaðar í fötu, sér er nú hvur helvítis vitleysan, sagði frú Ingveldu og greip ósjálfrátt um líf sitt.

Hrottalegt dýraníð í Hafnarfirði

Garðabæjardóninn, dinglandi með prjóninn

,,Hvassaleitisdóninn, dinglandi með prjóninn" orkti þjóðarskáldið forðum og söng. Nú hefir dóninn úr Hvassaleitinu fært sig um set og er nú Garðabæjardóninn, sem mundar ákaft prjóninn, ef svo má að orði komast ... Og lögreglan hefir nú auglýst eftir dónanum eins og aulýst er eftir týndum eða glötuðum mönnum. Jájá, Garðbæingar er hér með beðnir að leita í bílskúrum sínum og öðrum útihúsum. Þeir ættu líka að kíkja inn í miðstöðvarkompur sínar og bak við salernisskálar. Það er nefnilega aldrei að vita hvar sona pervertur felur sig og samfnar kröftum fyrir næstu árás.

Nú ríður á að foreldrar Garðabæjar, so elskir að Sjálfstæðisflokknum sem þeir eru, gæti barna sinna vel, því dóninn er slóttugur sem refur og háll sem áll og hremmir börnin líkt og kötturinn skógarþrataungana. En að þetta skuli gerast í Garðabæ er hræðilegra en nokkur veit. Bær yfirstéttarinnar, fína fólksins sem á péééníngana, er í losti útaf þessu; því hafði aldreigi órað fyrir að hjá þeim mundi spretta upp Garðabæjardóni með hausinn yfir- og útúrfullan af sóðalegu og glæpsamlegum þönkum.

Með lostaslefuna lekandi útúr báðum munnvikjum bíður þorparinn í startholu sinni þess albúin að koma íllsku sinni í framkvæmd. Þetta leiðir hugann að því hvort verið geti að smitandi pervertismus hafi stungið sér niður Garðabæ og hætta sé á faraldri í þessu dásamlega sveitarfélagi. Og þegar faraldur hefir gjört innreið sína kann hvur sem er að smitast og þá er vá fyrir dyrum. Megi Drotinn afstýra slíku hneyksli. En tímarnir eru ískyggilegir í Garðabæ þessa stundina og líklega best að setja bæinn í sóttkví, algerða einangrun, fram yfir páska; það væri líka ósköp gott fyrir þjóðfélagi í heild að losna við Garðbæinga útúr þjóðlífinu í nokkra góða mánuði.

„Óboðlegt að börn séu ekki örugg“

Þegar ónáttúrumenn taka feil fer stundum illa fyrir þeim

Það getur verið alveg fjandanum merkilegra hverskonar ónáttúra getur sprottið upp úr í Garðabæ. Og þó býr einungis fyrirfólk, ægilega vel dannað, í þessum stað, þannig þetta óhuggulega mál lítur satt að segja ansi illa út. Það liggur sem sé fyrir, að árásarseggurinn er heimamaður og þar af leiðandi maður af góðu standi, sennilega af rótgrónum aðalsættum. Frú Ingveldur er mjög reið út af þessu ástandi og segir að heimskir asnar úti á landi séu að reyna að klína árásarverkum ódæðismannsins í Garðabæ á Sjálfstæðisflokkinn.

Nú er það svo, að frú Ingveldur og Kolbeinn maður hennar búa alls ekki í Garðabæ; hinsvegar er fljótekið úr Reykjavík til Garðabæjar, leggjast þar í leyni bak við runna og stökkva svo fram eins og veiðikisi á réttu augnabliki og hremma einn eða tvo telpukrakka. Því hefir nú frú Ingveldur Kolbein undir stöðugu eftirliti allan sólarhringinn. Vissulega eru náungar á borð við Brynjar Vondulykt, Indriða Handreð og Óla Apakött stórhættulegir og óútreiknanlegir; þeir liggja enda allir undir grun.

Einhverju sinni lá Handreðurinn í leyni inni í þykkum hekkrunna og beið færis. Svo kom færið. Hann beið því ekki boðanna og stökk som en tígur út úr runnanum of læsti hrömmum sínum utan um bráðina. En helvíti varð afstyrmið undrandi, ekki bara af því hve bráðin var viðskotaill og tók á móti eins og nashyrningur, heldur ekki síður hvað hann þekkti röddina í henni vel. Þarna hafði Indriði Handreður tekið vondan feil, en það var líka skuggsýnt, og gripið konu sína, Máríu borgargagn, greddutaki og ætlaði sér trúlega að gera ljótt við hana. Þegar honum varð ljóst hvernig í öllu lá varð hann steinlamaður til líkams og sálar, sem gjörði Borgargagninu aftur kleyft að smjúga úr höndum hans og berja hann þar því næst hérumbil til ólífis og tæta utan af honum fötin eins og hvurt annað andskotans villudýr.

Foreldrar geri viðeigandi ráðstafanir

Og hoppa um kletta eins og kiðlinga og fjallageita er háttur

Það er alltaf jafn unaðslegt þegar rígfullorðnar kerlingar taka sig til og fara að hoppa um kletta eins og kiðlinga og fjallageita er háttur. Mun og margsannað, að slíkt háttarlag færir konurnar mjög nær náttúrunni, gjöra þær náttúrmiklar og sumar útúrfullar af ofsanáttúru, sem oftlega gengur nærri karlpeningi þeim er þær umgangast.

Vert er að minnast þess er frú Ingveldur og Máría Borgargagn hófu að efla náttúru sína með hlaupum og stökkum upp á Esju, og þramm þeirra um heiðar og hálsa úti í villtri náttúrunni var aðdáunarvert og sumum tilefni til öfundar. Og þá er þær höfðu hlaupið upp Esjuna fimmtíu sinnum á fjörutíu dögum vóru þær orðnar so náttúraðar að þær máttu gjöra svo vel að fá sér vænan slurk áfengis til að slá á alla þessa svellandi náttúru. En þegar þær voru orðnar vel fullar þurstu þær heim til Borgargagnsins og tóku Indriða Handreð, sem þar var fyrir og átti sér einskis ílls von, og gengu svo nærri honum kynferðislega að hann barmaði sér og baulaði eins og vesæll hlöðukálfur eða hann ýlfraði eins og halaklipptur hundur. Hann var lengi að ná sér eftir þá aðför.

Og fyrst frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru komnar upp á náttúrubragðið með klettaklifri og fjallahlaupum héldu þær áfram að hrella karlkyns aumingja og varð Kolbeinn Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, næstur í röðinni, en hann lá í öngviti undir hjónarúmi sínu og frú Ingveldar í vel stinnan hálfan sólarhring eftir að þær stöllur veittu honum ókeypis meðhöndlun í harðara lagi. Nokkrum dögum síðar tókst Brynjari Vondulykt, af fádæma harðfengi, að sleppa undan þeim á skyrtunni einni fata út um glugga og bjarga sér burt á hlaupum. En nú væru þær heiðurskonur, frú Ingveldur og Máría Morgargagn, orðnar svo æfar af ofnáttúr að þær ruku á fjögurrasálna kvennahóp og hugðust neyða þann hóp til vafasamra stórmaka. Úr því varð bölvaður slagur, sem lauk með því áður en varði, að fórnalömbin lágu meðvitundarlaus í portinu og báðar ruslatunnurnar komnar á hliðina og yfirbragð staðarins allt hið ótérlegast. En frú Ingveldur og Borgargagnið létu sér fátt um finnast og hræktu ólundarlega í áttina að þeim föllnu.

Unnu afrek í fjallahlaupi í Ölpunum

Já það var hundur sem fann dauðan kóng úti á víðavangi

Jú, það var einmitt hundur sem fann dauðan kóng út á víðavangi. Ekki fann hann samt kónginn af því að honum sagt að leita að honum, öðru nær. Hundurinn hljóp fram á hinn andaða kóng af þvi hann hafði fundið sterka tíkarlykt og tekið til fótanna og runnið á þefinn. Úti á víðavangi rakst hundurinn svo á áðurnefndan kóng, staldraði við og lyfti öðrum afturfætinum og mé á hinn látna og hélt síðan ótrauður leiðar sinn uns hann hafði upp í hinni vellyktandi tík, sem hann tældi þegar í stað bak við hlöðu og fíflaði hana þar til óleyfilegra maka. Í bakaleiðinni stoppaði hundurinn aftur hjá kóngræxninu og mé þegar í stað yfir hann aftur.

Daginn eftir datt hundinum í hug að láta húsbónda sinn vita af því að það lægi dauður kóngur úti á víðavangi í landareign húsbóndans. Húsbóninn varð skelfingu lostinn þegar hann gerði sér grein fyrir að þarna var látinn hann allranáðugasti konungur og greinilega búið að kasta þvagi á hann. Svo tilkynnti hann lögreglustjóranum að það væri dáinn maður úti á víðavangi og sennilega væri skynsamlegt að koma líkinu í hús áður en vargurinn æti hann upp til agna.

Auðvitað snöru yfirvöldin öllu á versta veg því þau sökuðu húsbónda hundsins um að hafa myrt kónginn og svívirt lík hans með því að míga á það, því auðvitað þekktu yfirvöldin ekki hundshland frá húsbónahlandi. Og þeir tóku húsbóndann fastann, fóru með hann hengdu hann utan á hlöðugaflinum. Þegar yfirvöldin vóru búin að ljúka sér af og farin, þá vappaði hundurinn upp að hlöðugaflinum og leit, með tár í augum, sinn húsbónda þar hengdann og hugsaði með sér að nú hefði verið gott að kunna einhverja bæn til að ýlfra undir hanganum. En því miður kunni þessi hundur ekkert gott svo hann lét sér nægja að reka upp dulítið gelt, húsbónda sínum til heiðurs.

Geta leitað stórt svæði hratt og vel