Þá Kolbeinn lenti í klóm hlandsprengjunnar

Ónei, ekki er það nú alveg gamanmál að verða fyrir árás flóhests. Aldeilis ekki. Einn morguninn flæmdis Kolbeinn heim til sín, ákaflega illa til reika, rifinn, strokinn, útflattur og upp á snúinn. Aðspurður kvaðst hann hafa orðið fyrir fólskulegri árás, áreyti, nauðgun og gerandinn væri flóðhestur, brjálaður á gefði, kynóður og kvennkyns. Bað Kolbeinn með grátanda tári að Andskotinn hirti þennan grimmdarfulla flóhest strax í dag.

Tildrög árásar flóðhestsins á Kolbein atvikaðist á þann hátt að Kolbeinn vara að laumast að húsabaki við götu nokkra á höfuðborgarsvæðinu, þeirra erinda að hafa upp á greiðviknum kvenmanni sem Kolbeinn taldi sig eiga inni greiða hjá. Engin veit enn þann dag í dag hvort umrædd kona var heima eða ekki því áður en á það reyndi guðaði Kolbeinn á glugg í röngu húsi, það er að segja í húsi sem vinkona hans átti ekki heima í. 

Ekki var Kolbeinn fyrr búinn að guða þegar glugginn opnaðist upp á gátt, gráleit loppa slengdist á digrum handlegg út um gluggann, greip Kolbein og dró hann inn. Þetta gerðist svo hratt að Kolbeinn kom aungum vörnum við og gat ekki einusini hugsað nema í mesta lagi hálft orð. Kolbeinn varð afturámóti fljótt áskynja að hann var fallinn í trölls höndur, eða öllu heldur lentur í klónum á afrenndri hlandsprengju, vægaðrlausri, vergjarnri og vitskertri. Enda fékk nú Kolbeinn að bragða á eigin meðulum, sem hann hafði ósjaldan beitt lítilmagna. Í þetta sinn var Kolbeinn í hlutverki músarinnar en hlandsprengjan í hlutverki kattarins, enda lék hlandsprengjan hann svo grátt að brast í rifjum og blessaður gandurinn hans Kolbeins tvíbrotnaði áður en yfir lauk. Í margar vikur á eftir varð Kolbeinn að láta sér lynda að ganga um með gandinn í reifum, þrælspelkaðann og gifsaðann, því brotin voru vond og frú Ingveldur ill eins og mannýgur griðungur og gerði í því að klípa hann í gandinn a honum svo hann gaulaði upp í himinhvolfin. Frú Ingveldur leitaði lengi að hlandsprengjunni atarna, sem leikið hafði Kolbein svo grátt að hann var vikum saman ónothæfur til allra verka, með þeim ásetningi að myrða hana eins og rottu. Sú leit bar aldrei árangur. 

Lést eftir árás flóðhests

Þeim hefði verið andskotans nær. Og so voru frú Ingveldur og Kolbeinn þarna líka

Þeim hefði verið andskotans nær að bjóða ekki til þessarar andskotans ölæðisveilsu þarna fyrir norðan. Þá hefðu þeir ekki að þurft að hlaupa hágrénjandi í fjölmiðla og kvarta undan fyllibyttum að sunnan, sem komið hefðu eins og engisprettufaraldur og skemmt og eyðilagt allt fyrir heimamönnum, stolið af þeim og nauðgað og barið þá eins og hunda. Ekki vorkenni ég sona fyrirhyggjulausum afglöpum, sem bjóða til veislu og fara so að grénja eins og bleyjubörn þegar eitthvað smálegt fer úrskeiðis, bíti þeir bara í rassinn á sér.

Kunningi minn einn hringdi flaumósa í mig í gærkvöldi frá vígstöðvunum á Dalvík og sagði sínar farir heldur sona ósléttar og forugar. Hann hafði sem sé gengið fram á hóp af ónáttúrufólki, sem hafði komið sér fyrir á afviknum stað, bak við hól svo ekki sást til þeirra hvar fjölmennið sá ekki til. Í þessum hóp virtist almennt siðgæði fótum troðið og ekki farið í grafgötur með typpakomplexa, sem örðu fólki þykir ekki vert að bera á torg fyrir almenning að hlægja að. Þegar kunningi minn hafði fylgst með aðförunum um stund og orðinn yfirkominn af blygðanm skömm og illónáttúraðri laungreddu, bar hann kensl á fólk í þessum hópi, þótt að væri í framan afmyndað af losta.

Þarna vóru sem sé  mætt til leiks á hinn mikla fiskidag á Dalvík ekki ómerkari einstaklingar en frú Ingveldur, Kolbeinn Kolbeinsson, Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig Dræsa. Ennfremur bar kunningi minn kennsl á ódrættina Trugga Fokk, Viggu Sleggju og Haffa Frænku, sem nefnd séu kykvendi sem fræg eru af botlausri og fáheyrðsri ónáttúru og kynvitundargrillum, sem gætu vel gert útaf við venjulega hálfsiðlausan Íslending að horfa upp á. Þessi ósköp, sem kunningi minn varð þarna vitni að, gengu svo nærri honum að hann leitaði upp fiskhjall þar á Dalvík til að hengja sig. Sem betur fer sást til kauða um leið og hann fór að dingla innanum spyrðurnar og hann var skorinn niður og lífgaður við; en það varð að hafa hann í spennitreyju alla leiðina á suðrá Klepp, því auðvitað hringsnýst allt í höfðinu á venjulegu fólki eftir að hafa séð á iðju og klámbrögð þeirr frú Ingveldar og Kolbeins þegar þau eru í villtu stuði.

Erill og ölvun allmikil

Það felast tvímælalaust mikil tækifæri í íslandsfígúrunni

Mikið ósköp fer henni Katrínu Jakobsdóttur vel að leika íslandsfígúru í Manítóbu og Dakóta, einkum fer henni giftusamlega að vaða elginn Dakóta, ekki síst vegna þess að nafnið eitt, ,,Dakóta", minnir so undur notalega á De code, sem þónokkuð margir Íslendingar minnast vegna skyndilegrar péníngaþurrðar í eigin vösum. En það hljóta að felast mikil og mörg tækifæri í hæfileikum Katrínar sem íslanfsfígúru; trúlega er hægt að selja fullt af fiskigumsi út og suður um allan heim fyrir tilstuðlan fígúrunnar að ekki sé nú talað um glæsilegt lambakétsprang út á myndina af fígúrunni.

Sennilega væri vel hægt að selja lambakétið í tvígang ofan í hina heimsku útlendinga, bara með því að láta þá horfa á auglýsingamyndband af íslandsfígúrunni í ham; fyrst ætu þeir lambið upp til agna beint af kétkróknum í sláturhúsinu og síðan ætu þeir lambið aftur eftir að það væri búið að fara einn gang gegnum meltingarfæri étendanna. Já, vinir minir og landar, við skulum ekki gerast sek um að láta borðliggjandi tækifæri framhjá okkur fara eingum við að einhenda okkur í að láta Katrínu Jakobsdóttur Steingrímsdóttur Svavarsdóttur sprella með rykkjum, skrykkjum, skellum og smellum framan í útlendinga og senda hana þeirra erinda um allan heim að selja íslenskt hugvit, íslensk matvæli, íslenskan anda, - já, selja bara Ísland í heild sinni hæstbjóðanda eins og farlama truntu, sem þetta volaða skítaland er í raun og veru.

Í næsta mánuði ættu svo góðir hagþenkjar og viðskiptamenn að fara með íslandsfígúruna aftur til Manítóbu og Dakóta og brúka hana í botn til að selja Westur-Íslíngunum ekta íslenska stjórnmálamenn og stjórnmálaflokka. Katrínu ætti varla að vera ofraun að selja ágjörnum Westur-Íslíngum foreldra sína, þau Steingrím, Swavar Sendiherra og Álfheiði og aðra flokksfélaga sína í kippum fyrir slikk; ennfremur mun íslandsfígúrunni verða létt verk löðurmannlegt fyrir fígúruna að selja flokkssystkyni sín í öðrum íslenskum stjórnmálaflokkum til garðyrkjustarfa og akuryrkju í Westurheimi. Mikið óskaplegt þjóðþrifaverk væri að losna við allt það endemis pakk, sem hefir með hverjum deginum sem liðið hefir á siðustu misserum gjörst æ leiðinlegra og meira samfélagsskemmandi. Hinsvegar væri bráðskemmtilegt að fylgjast með þeim þarna fyrir westan þegar þeir færu að reyna að tjónka við endemin frá gamla landinu, sem þeir voru svo vitlausir að kaupa fyrir tilstilli íslandsfígúrunnar Katrínar. 

Áhugaverð saga og auknir möguleikar

Og af þeim skökullinn og skinnið með

Mikið óskaplega sakna ég þess að ekki séu myndir með þessara frétt að þeim Gylfa Ægissyni og Jóni Vali Jenssyni, en þeir kompónar áttu að öðrum ólöstuðum skæðasta númer gleðigöngunnar. Í tilefni dagsins höfðu þeir félagar gjört sig svo hinsegin, að þeir vissu ekki lengur hvor var hvor og þeir snörust í eina bylgjandi heild á sviðinu fyrir framan öll börnin og viðkvæmu gamalmennin, sem skiptu tugum þúsunda að þessu sinni fyrir framan sviðið.

Auðvitað var atriðið þar sem annar þeirra, Gylfi eður Jón Valur, kom skeiðandi fram á pallinn í með búrku á hausnum og kolsvörtu stuttpilsi, svo undurstuttu að rasshárin blöstu við áhorfendum eins og fagurt blómstur á þjóðhátíðardegi. Svo fóru þeir karlarnir að dansa skottísa og ræla við þrumandi harmónikkubeljanda og nærstaddir fylgdust með vaxandi skelfingu með lúkunum á körlunum og hvurnig þeir færðu sig æ meir upp á skaptið sem harmónikkann beljaði hraðar.

Sem betur fer lauk þessu helsta stórnúmeri gleðigöngunnar á besta veg með því að Gylfi, íklæddur leðurponsjói sté óvart útaf sviðinu og hvarf í manngrúann fyrir neðan og hefir síðan ekki sést. En Jón Valur hélt áfram að dansa einmenning þar til hann féll í ómeginn á miðju sviðinu og stóð eimyrju- og gufumökkur upp af honum eins og af úrbræddri vél.
Og nú er orðið nokkuð ljóst að þeir Gylfi og Jón verða svo hinsegin til frambúðar að aungin hætta stafar af þeim meir til minni eða stærri hervirkja; þeir eru sem maður segir eins og brunnin skör, af þeim skökullinn og skinnið með  

Mikið um dýrðir í gleðigöngunni

Manni var skíthræddur

Það er ekki par undarlegt að manna hafi ekki staðið á sama þegar flugmaskínan sem hann var í var rétt í þann mund að farast. Það hefði verið hálf-kyndugt, ef manna hefði staðið á sama, hefði kanski klappað saman lófunum og sagt kúkabrandara til að skemmta farþegunum við dauðans dyr. Og hvaða helvítis manni var þetta, sem ekki stóð á sama? Það væri fræðandi, svo ekki sé nú meira sagt, að komast að því hver manni er og hverra manna. 

Og þegar flugvélargarganið lenti og skrönglaðist og skakklappaðist eftir flugbrautinni upp að stöðinni stóð hópur barna í hlaðinu og söng: ,,Manni, mannaglanni, þeir kalla hann manna á Hóli þó hann sé bara helvíts drjóli". Og síðar í söngnum segir: ,,Á fróni köldu kúldrast Valdi, kúkinn hefir hann enn í haldi þó kérlíngin hans í móinn maldi.

En hvað sem þessum bévítis Manna líður, þá er samt nokkuð víst að hann er í ætt við Jón Sveinsson Nonna. Þá kemur upp í hugann frændi þeirra Nonna og Manna, hann Kjari Manna. Kjari Manna var ógurlega kvensamur en naut að sama skapi fádæma lítillar kvenhylli. Það sem varð Kjara aðallega að falli í augum kvenna var hve hann ófríður, andfúll og ólánlegur í laginu; hann var í sem fæstum orðum forljótur, skældur og úldinn og það svo að búpéníngur lagði á flótta ef hann nálgaðist, ekki síst kýrnar, sem ærðust af hræðslu og hljópu yfir hvað sem var og gegnum gaddavírsgirðingar og steypta fjósveggi. En vandamálið Kjari Manna leystist giftusamlega þegar hann var úti í mannskaðabylnum á þorra, hann fannst gaddfreðinn úti á miðri götu fyrir framan kaupfélagið. 

„Manni stóð alls ekki á sama“

Sumarferð sjálfstæðismanna austur í Landbrot

Þeir geta alveg verið rólegir þarna í Landbroti, því ræningjaflokkurinn sem er í heimsókn hjá þeim eru bara flokksfélagar í Sjálfstæðisflokknum á sumarferðalagi. Fólk sem er vant að láta sjálfstæðismenn ræna sig allan sólarhringinn, áratug eftir áratug, kippir sér ekki upp við heimsókn þessara heiðursmanns, sem eru bara að sinna náttúrlegri sjálfsbjargarviðleitni, sem drotinn þeirra blés þeim í brjóst, og þá ekki síður ákafri auðgunargirnd sinni, sem þeirra drotinn blés þeim líka í brjóst.

Og nú ku sjálfstæðisfélög vera farin að standa fyrir skemmtiferðum um höfuðborgina þar sem mannlaus heimíli eru heimsókt og þau lögð í rúst. Þessar ferðir eru rómaðar fyrir sköpun og skemmtilegheit og komast færri í þær en vilja. Á einum staðnum var húsbóndinn heima í áfengismóki og tóku gestirnir hann og bundu rammlega við borðfót og þaðan gat hann fylgst með því hvernig mannauðurinn skemmtir sér við að slíta hurðir af hjörum, mölva elhúsinnréttingar og þeyta matvælum af hendi út um allt hús. Þeir segja þarna í Sjálfstæðisflokknum að þar hafi snarrunnið af húsbóndanum við að horfa á hamfarirnar og nú hafi hann lofað kerlíngu sinni að drekka sig aldrei aftur fullan.

En fyrst Landbrotið hefir óforvandis komist í fréttir er varla úr vegi að spyrjast fyrir hvort kona sú úr Landbroti, sem settist upp í Brekkukoti á sínum tíma til að deyja, hafi skilað sér austur þangað til að láta jarða sig. Það er nefnilega ekkert á það minnst, hvorki í bókum né blöðum, hvort tekist hafi að koma henni til síns heima, eða hvort póstmenn þeirra daga glutruðu kistunni með konunni í ofan í eitthvert stórfljótið á Suðurlandi á leiðinni austur í Landbrot. Hitt vitum við, að sjálfstæðismenn hafa nú sýnt Landbrytlingum þann sóma að sækja þá heim með ránsskap í huga.

Fara á milli bæja og stela

Eiríkur frá Hamri skálar einn á kamri

Frá sjónarhóli okkar Íslendinga er mikilvægast að vera lausir við eyjaskrögginn Heimi Tönn, enda hefði leið hans með íslenska knattspyrnulandsliðið aðeins legið beint niður, ef hann hefði haldið áfram með það, á botninn. Já. Grey kallinn reyndi að fleyta sér áfram eins lengi og stætt var á Lassa Lagerbekk, en nú var það búið og kominn tími á næsta Svía. Þegar Heimir hunskaðist fyrir rest frá KSÍ var hann eitthvað að belgja sig út með að hann væri að halda á alþjóðleg mið í þjálfun, hann væri so djöfull eftirsóttur. Nú hefir komið í ljós að eftirsóknin erlendis einskorðast við eitt lið í áttundu deild í Skotlandi.

Eiríkur frá Hamri er hins vegar sérlega hæfur maður, enda náskyldur Þorsteini sáluga frá Hamri; þeir hafa einlægt verið liðtækir í fótbolta þeir af Hamarsættinni. Ekki er þó ljóst hvort Þorsteinn átti landsleiki að baki, en vitað er að Eiríkur hefir aldrei verið valinn í landslið. En so er vel kunnugt að Eiríkur er manna óvinsælastur í Svíþjóð, enda var hann sviptur landvistarleyfi þar, eftir að hafa næstum gert útaf við sænska knattspyrnulandsliðið og skilið það eftir á botninum á ræsinu.

En nú er sem sé búið að ráða Eirík inn svenska til KSÍ þannig að hann getur haldið áfram að svalla um borg og bí og KSÍ borgar, og borgar. En þar sem íslenska landsliðið er í ræsinu eftir útreiðina í Rússlandi í sumar og ólíklegt að það eigi afturkvæmt þaðan, er alveg ágætt og raunar ljúft að hafa giljagaur eins og Eirík frá Hamri að staupa sig yfir því.

Stærsta áskorunin á ferlinum

Öhöhöhöhö, það verður gaman að sjá hvernig það tekur sig út í vor

Loksins er búið að slökkva á þessu sukki í Hveragerði, sennilega fyrir fullt og allt, hvað sem ofurlaunaður bæjarstjórinn tautar og raular. Eftir þessu hefir hefir þjóðin beðið í áratugi og því ekki að unda þótt fagnaðarlæti hafi brotist út sumstaðar þegar fréttist af rafmagnsþurrðinni í greninu. Það verður gaman að sjá hvernig þeir taka sig út í ljósleysinu í nótt þegar þeir verða orðnir ærir af myrkhræðslu og vita ekki sitt rjúkandi ráð.

So má búast við að rumpulýður komi í heimsókn og ræni öllu sem hönd á festir, jafnvel kerlingum bændakurfanna og selji þær fyrir slikk í barbaríinu Reykjavík. Og þá haustar að og vetur fer á má búast við að kólni í bælum þeirra Hvergerðinga og þá dugi aungin venjuleg hvílubrögð til að halda á sér hita. Hér fyrr meir, þegar Kolbrandur bróðir Kolbeins var útilegumaður bjó hann sem einn refur í greni allan veturinn, en hljóp af og til til byggða til að þíða sig upp hjá kerlingunum á bæjunum og ræna sauðaketi, eldspýtum og brennivíni til að hafa með sér til baka. Já, góðir vinir, hann Kalbrandur varð snemma vondur maður.

Nú, það má líka fara í leik að geta sér þess til hvernig umhorfs verður í Hveragerði í vor ef svo lánlega til tekst að þeir verði rafmagnslausir ennþá. Það má svo semgera ráð fyrir að þeir verði orðnir rytjulegir þá, eins og frosbarðir apakettir með kalsár á rassinum eftir að hafa farið óvarlega um nætur. Já. Það er nú svo. So, so getur líka vel verið að allir verði flúnir og flóttamannabúðir, tjöld og soleiðis, verði upp slegnar í Rauðhólum eða við Elliðavatn. Nú, eða flóttamennirnir og konurnar verði flúin með börn sín úr landi og stefni á Sýrland eða Afganistan til að jafna flóttamannavandamálið. 

Íbúar sjá fram á rafmagnslausa nótt

Reynsa frú Ingveldar af kallalykt

Frú Ingveldur er glæsilegt dæmi um konu sem kann til verka þegar lykt er annarsvegar. Af henni sjáfri er þefjan sem gerir perverta mun geggjaðri og illvígari en þeir eiga að sér; sumir hafa orðið svo ærðir að þeir ákváðu að ráðast á frú Ingveldi og nauðga henni. Auðvitað tókst þessum ræflum ekki ætlunarverk sitt því frú Ingveldur tók þá tökum og mátti minnstu muna að hún snöri þá ekki úr hálsliðnum eins og gæsasteggi.

Þá er frú Ingveldur þeirrar skoðunnar að þótt Brynjar Vonalykt þefji ekki vel þá sé veiklað fólk í hættu þegar hann er nær. Hin vonda lykt af Brynjari verkar nefnilega á suma eins og hrienasta graðméðal og þurft hefir í sumum tilfellum fjölda manns til leggjast á og hemja persónur sem urðu viti sínu fjær þegar Brynjar var nær. Til dæmis var vesalingnum honumum Kolbeini, eiginmanni frú Ingveldar, mjög hætt í návist Bryjars Vondulyktar og mátti frú Ingveldur ítrekað slíta þá í sundur eins og samfasta hunda.

Þegar frú Ingveldur, Máría Borgargagn og Sigurveig Dræsa vóru ungar voru þær ákaflega hrifnæmar, ekki síst á lykt og allskonas pestir. Þær vóru stundum mjög fullar á almannafæri og högðuðu sér eins og lóða tíkur, hnusandi og sniffandi í allar áttir, brettandi upp á trýnin og fálmandi með fingrunum við og við, eða jafnvel allri lúkunni, ofan í nærbuxunum og hirtu ekki um að fela ósiðsemi sína. Svo vöfruðu þær inn í öskutunnuport við Laugarveginn og fundu lykt af vatni sérlega áháhugaverðs manns, sem hann hafði kastað þarna utan í vegginn við hliðina á öskutunnu. Og af eigstakri smekkvísi og þefvísi slöguðu þær uppi slóð mannsins og fundu hann í áfengisöngviti ofan í kjallartröppum í Þingholtunum. Það var Kolbeinn Kolbeinsson, þá ungur að árum. Morguninn eftir vaknaði hann berrassaður í ókunnu rúmi með þrjár berrassaðar lambaketskvinnur blundandi við hliðina á sér. Upp úr þassu atviki gerðis frú Ingveldur handgengin Kolbeini og hann handgenginn henni. 

Meðfylgjandi mynd var tekin af þeim frú Ingveldi rétt áður en þær römbuðu inn í portið. 

Getur líkamslyktin mín heillað kvænta menn?

Andskotann ekkert skárra

Það lætur ekki að sér hæða liðið á þjóðhátíð, enda er samkoman sú arna ekki kölluð þjóðhátíð fyrir ekki neitt. Og vissulega eru líkamsárásir og nauðganir fastar keppnisgreinar á þjóðhátíðinni, ásamt dauðadrykkju, dópáti og aulaheimsku. Umrædd þjóðhátíð er líka þjóðhátíð vegna þess að þar sameina Eyjamenn og aðrir Íslendingar aumasta lágmenningareðli sitt í viðhafnarumbúðum; þessi ósköp stappa nærri fullveldishátíð elítunnar á Þingvöllum fyrr í sumar, en sú samkoma náði fram sjaldgæfum tónum úr öskustó þjóðareðlisins.

Vel má gera ráð fyrir að almenn ánægja sé með innvortisblæðingar og beinbrot þjóðhátíðarkeppenda og þær, þ.e. blæðingarnar, séu til marks um heilbrigða sál í hraustum líkama. Og eflaust hefur mikill fögnuður ríkt þegar nauðgunarverðlaunin voru veitt hraustum sonum íslensku þjóðarinnar; það má skohh halda þjóðhátíð fyrir minna.

Næst verður það skrímsladeildin í borgarstjórn Reykjavíkur sem heldur þjóðhátíð í ofdrykkju, dópsvalli, líkamsmeiðingum og nauðgunarmenningu undir yfirskyni ,,menningarnætur" og heldur því svo fram í fjölmiðlum á eftir að allir hafi skemmt sér konunglega og verið til fyrirmyndar á öllum sviðum. Eða eins og rottan sagði eftir að hafa bjargað sér með naumindum niður í holræsið undan orrustugný og blóðsúthellingum menningarnætur: ,,Ja, þetta er andskotann ekkert skárra en í loftárásunum á Dresten í seinna stríðinu".

5 líkamsárásir og 3 kynferðisbrot