Byggð í Borgarnesi fjarar út. Ábyrgð Dalvíkinga á ástandinu er mikil

Hraust svín þola allt, svo ekki þarf að hafa áhyggjur af þeim. En ef Borgnesingar eru ekki hraust svín, má búast að þeir falli allir sem einn af E.kólíinu og byggð í Borgarnesi heyrir sögunni til fyrir næstu áramót. Hitt er svo næsta víst, að einhverjir óþokkar hafa kukkað í vatnsbólið þeirra þarna, sennilega Dalvíkingar, sem nú þykja einhverjir mestu vágestir á Íslandi.

Á ráðstefnu, sem haldin var fyrir mánuði síðan, kom fólk hvaðanæva af landinu og bar saman bækur sínar um Dalvíkinga. Sagðar voru reynslusögur, sem allar vorur keimlíkar og gengu út á kukk og skeinisblöð í sandfjörum, einkennilega illa útleikin salerni á veitingastöðum og erbíendbí íbúir í rúst eftir að 40-50 Dalvíkingar höfðu gengið þar um í þrjá sólarhringa eins og villuhundar. Nú stendur til að girða Dalvíkingana af og leyfa þeim einungis að valsa um afmarkað svæði landsins þar sem þeir koma því ekki við að míga og skíta í neysluvatnsbrunna eða skilja eftir sig valkesti og sóðalega útleikinn toiletblöð við sjávarsíðuna.

Nú, nýjustu fregnir herma, að síðustu tvo sólarhringa hafi mjög gengið á stofn Borgnesinga sökum E.kóli-drykkju þeirra, og eru götur að smá-eyðast af mannfólki, en fjöld hrafna og hafarna svífa látlaust yfir og melrakkinn er farinn að gera sig heldur heimakominn þar um slóðir. Þykir ljóst, að vargkvikindin ætla sér hlut í E.kóli-sáluðum Borgnesingum og seðja svengd sína á þeim. Já, vissulega eru margir stungnir harmi vegna hinna válegu tíðenda af hraðhverfandi mannlífi í landnámi Skalla-Gríms og er búist við hinu versta á allra næstu dögum.  

Kólí og E.coli-gerlar í vatni frá Grábrókarveitu

Ef Egill mætti til leiks eftir 1000 ára fjarveru

Alltaf batnar það. Eru nú alsgáðir menn farnir að keyra sisona á hús upp úr öldungis þurru? Jahérna. Einusinni ók kunningi minn út af þjóðvegi í kolniðamyrkri, og þar sem hann hélt för sinni áfram eins og ekkert hefi í skorist þá tók bifreiðina hossast og hendast til. Það var þá sem kunningja mínum varð að orði: - Hverskonar helvítis vegir eru þetta! En kunninginn var ölvaður þegar þetta gerðist. En þessi þarna í Hafnarfirði,- ja, það er nú meira en ég fæ skilið.

Svo kemur líka fram í fréttinni, að Sjálfstæðismenn hafi farið ránshendi um Árbæinn. Það var ekki nema þeim líkt. Í gærkvöldi, þegar ég var lagstur fyrir, fór ég að lesa Egilssögu, eimitt þar sem segir frá því þegar Egill og Þórólfur bróðir hans fóru ruplandi og rænandi og með báli og brandi fyrir sunnan og austan Noðveg. Þar kemur ljóst fram að Egill var í Sjálfstæðisflokknum, var meira að segja frumsjálfstæðismaðurinn. Þó er óvíst hvort Egill mundi þyrma Sjálfstæðismönnum dagsins í dag, ef hann mætti koma aftur fram á sjónarsviðið eftir rúmlega 1000 ára fjarveru. Hræddur er ég um, að brúnir Egils mundu síga geigvænlega ef honum væru sýndir ráðherrar Sjálfstæðisflokksins í dag. Og hann mundi reiða til högg bæði brand sinn og exi. 

Svo var það maðurinn sem reyndi að kera yfir óvin sinn, en við skulum ekki ræða það frekar. En lesendum til glöggvunar slapp maðurinn, sem stóð til að aka yfir, en maðurinn á bílnum keyrði á harðaspretti á ljósastaur, með þeim afleiðingum, að ragmagnið fór af í heilu hverfi í tvo tíma. En aftur að fólinu í Hafnarfirði, sem keyrði allsgáður á hús og eyðilegði það. Af hverju ók hann ekki á eitthvað annað? Því verða hann sjálfur og yfirvöld að svara. 

Allsgáður ökumaður ók á hús

Viðbúið er að barnabörnin fari á vergang og verði flækingar og rónar

Það er þokkalegur piltur þessi Karl Gústaf, að veitast að barnabörnum sínum með jafn ósæmilegum hætti og raun ber vitni. Það má segja að með athæfi sínu hafi Karl Gústaf gjört sín eigin barnabörn munaðarlaus og þau fara á vergang, það er alveg víst. Þetta fólk kann kann ekki að bjarga sér og verður því sjáfkrafa ósjáfbjarga, eftir árás afans, fara á flæking og lenda í strætinu, rennusteininum, með koggatíuglas í rassvasanum og verða að eta upp úr sorptunnum.

En hver er ásæða þess að Karl Gústaf fremur slík óhæfuverk? Sumir vilja meina að hann sé óþokki og mannhatari, en aðrir segja að það gæti skaðað kónginn sem kvennamann að eiga mörg barnabörn; siðlegar konur vilja auðvitað ekki gamlan skrögg, margfaldan afa og langafa. Hvernig varð það ekki hér um árið þegar kallinn kom til Íslands með fullt af byssum í farteskinu og tíu eða fimmtán svennskar gálur. Svo fór hans hátign með byssurnar og kvennfólkið austur á land, undir því yfirskyni að skjóta hreindýr. Litlum sögum fer af skotkúnstum kóngsa, en í beykistöð hans fyrir austan var stanslaust fjör með brennivíni og berum skjátum.

Núnú, það verður ekki framhjá því horft, að líknsamt fólk taki sig til og bjóði afabörnum Karls Gústafs hæli á Íslandi sem poletiskum flóttamönnum. Það má vel koma krökkunum í sveit hér á Íslandi, hjá ágætis fólki. Reyndar kom upp sérkennilegt atvik í sveitinni fyrir skemmstu, en þá höfðu búandi hjón að sér flóttamann. Þegar til kom þá sýndi flóttamaðurinn af sér að vera baldinn og heldur sona út undan sér. Það leið sem sé ekki á löngu þar til flóttamaðurinn fór að fífla húsfreyjuna með þeim árangri, að hún varð hálfrugluð og hætti meðal annars að ganga í nærbuxum. Það var við þessar kringumstæður, að bóndinn, mikill framsóknarmaður og jötun að burðum, greip flóttamanninn glóðvolgan í fjóshlöðunni, þar sem hann var að gamna sér með húsfreyju, og kæfði hann með buxurnar á hælunum í fjóshaugnum. Fyrir þetta afrek var bóndinn sæmdur Stóru Framsóknarorðunni.

Svipti barnabörnin titlum sínum

Peningasöfnunarfélög vel haldinna verkalýðsforstjóra

Til hvers ætli verkalýðsfélögin standi í botnlausri peningasöfnun? Því er ekki auðsvarað. Hefur aldrei hvarflað að fólkinu, sem rekur félögin, að lækka félagsgjöldin í stað þess að safna peningum og gambla með þá í óþverrafélögum, sem byggja á gengdarlausu arðráni? Eru verkalýðsfélögin ef til vill líka að gambla með fé sjúkrasjóðanna og orlofssjóðanna? Það stendur ekki á þessum giljagaurum að greiða sjáfum sér laun, sem jafngilda þre- og/eða fjórföldum launum bláfátæks verkafólks; er ekki eitthvað siðferðilega rangt við svona æfingar?

Mér skilst að verkalýðsrekandinn Bandaríkja-Sólveig sé með að minnsta kosti 900 þúsund krónur á mánuði, - er það siðlegt í ljósi launataxta Eflingar? Og hvað réttlætir svona örlæti Eflingarstjórana á annarra manna fé; meira að segja fé sem dregið er af launum láglaunafólks? Þess utan: Hefir siðferði Bandaríkja-Sólveigar virkilega boðið henni að mentamannavæða Eflingarkontórinn og setja allt mannahald á skrifstofunni í uppnám með brottrekstrum og háum greiðslum í borga þeim brottreknu uppsagarfresti? Þetta er satt að segja fáheyrð endaleysa og hörmung, sem ekki er einusinni hægt að nota í gamanmál.

Og við erum þó nokkuð mörg sem stöndum og horfum gáttuð á gípugang Bandaríkja-Sólveigar og Amríku-Vidda. Hvert er erindi þessa fólks? Jú, erindið virðist vera að koma sjálfum sér á góð laun, langt umfram verkamenn með siggrónar höndur. Við vitum að upptökin að flumbrugangi þeirra endemanna eiga sér upptök í svokölluðum Sósíalistaflokki Íslands, sem er eitthvert einkafyrirtæki Gunnar Smára og undurfurðulegs geimveruhóps kringum hann. Að sjálfsögðu verður aldrei neitt meira úr þessari hugmynd að stofnun sósíalistaflokks, slíkt hrófatildur og rugl sem þetta fyrirbæri hefir sýnt sig í að vera. Það er tímabært að vara fólk alvarlega við þessum sérkennilega Sósíalistaflokki Íslands og beina því til þess að láta ekki giljagaura og stekkjastaura á borð við Amríku-Vidda, Gunnar Smára, Bandaríkja-Sólveigu og þeirra líka, villa sér sýn.  

Siðferðislega rangt að geyma fé hjá Gamma

Vínmenningin hefur batnað mikið á síðari árum á Íslandi

Ósköp er gleðilega að heyra hvað áfengis- og skemmtanamenning Íslendinga hefir tekið mikilum stakkaskiptum á síðari árum. Hér áður fyrr hófu eiginmenn drykkju við eldhúsborðið heima hjá sér í lok vinnuviku, drukku brennivíð að volka úti sjóðandi heitu vatni eða kaffi og brúkuðu strausykur með. Svo stóðu þeir riðandi á fætur og börðu eiginkonuna, það kölluðu þeir að skerpa ástina, eða dusta rykið úr kerlínagarhexinu. Auðvitað börðu þeir börnin líka og spörkuðu þeim út. Árum saman var viðlíka hegðan í stöðug og föst í sessi og presta sögðu úr prédíkunuarstólnum að þetta fyrirkomulag treysti fjölskylduböndin og styrkti öryggi og velfer heimilisins.

Í dag þamba menn í sig dulítið af bjór og hlaupa síðan um stræti og törg veifandi öxum og sveðjum og líkjast þá forfeðrum sínum, Skarphéðni í brennunni og Agli Skallagrímssyni að Borg. Hinsvegar er sá munur á Skarphéðni og Agli annarsvegar og afkomendunum hinsvegar, að þeir síðarnefndu hefðu aldregi látið ótínda lögregluprjóna handtaka sig við skemmtan, hvað þá að lögreglan hefði náð vopnunum á af þeim köppum. Ef, til dæmis, Hálfdán Varðstjóri hefði rokið til og ætlað að taka Egil Skallagrímsson höndum og svipta hann vopnum sínum; sú handtaka hefði haft heldur stuttan og snubbóttan endi, því Egill hefði hoggið Hálfdán Varðstjóra í herðar niður og hann legið í tveim hlutum eftir á blóðvellinum, sniðinn sundur frá hálsi og niður í gegnum nárann.

En svo við víkjum aftur af axarkappanum úti á Granda, þá var það einmitt Hálfdán Varðstjóri, sem rakst á þann drjóla, kolóðan af ofsaskemmtan, og tók hann þegar í stað úr umferð. Dólgurinn reyndi að höggva til Háfdáns, en hann svaraði með því að bera járnkylfu sína fyrir lagið og slá fólann um leið með vinstri knefa beint ofan í hausin. Það með var umsvifum axarmannsins á Granda lokið. Hálfdán Varðstjóri varð að vonum mjög reiður mannandskotanum fyrir að hafa reynt að leggja til hans, enda fékk sá þorpari þorparafeðferð í fangaklefanum síðar um nóttina. 

 

Handtekinn úti á Granda með exi

Dalvíkingar búnir að leggja Rangárþing undir sig og blása á byggingafulltrúann

Þeir eru samir við sig, Dalvíkingarnir, þegar kemur að nausynlegum verklegum framkvæmdum. Þarna í Rangárþingum hefir Dalvíkingurinn Loo Eng Wah gert sér hægt um vik og tengt ferðimannakukk og piss við sjálft fráveitukerfi heimamanna og brosir síðan sínum blíðasta þegar embættismaður Rangæinga ber fram kvörtun og segir á sinn kurteislega máta: - É ikke skilja. Og við það situr; en íbúar Rangárþings ráða sér ekki fyrir íllsku því þeir vilja angvann ekkisis ferðimannakukk saman við sinn eigin einkasaur.

Það er ljóst, að Dalvíkingarnir eru smám saman að útvikka yfirráðasvæði sín í heiminum. Brátt mun og draga að því, að ekki verði komið í veg fyrir að Sameignarsinnsflokkur Dalvíkinga hafi öll tögl og allaar halgdir í sínum höndum. En þegar þar er komið, þýðir ekki hætishót fyrir einhvern einfaldan byggingarfulltrúagarm reyna að banna þeim Dalvíkinum að ganga örna sinna hvar sem þeim sýnist í Rangarþingum. 

Hvort það verður ásættanlegt fyrir heimsbyggðina, að Sameignarsinnaflokkur Dalvíkur nái til sín öllum heimsins völdum á lævísan og hæglátan hátt, skal eg ósagt látið, um það sýnist eflaust sitt hvurjum. Þó verður að segjast sem er, að það er fremur róttækt og ókurteislegt að tengja annarra manna skítataanka við heilagt fráveitukerfi og rotþrær heimamanna; heimamenn í Rangárþingi hafa altso sín mannréttindi þegar alls er gætt. En við skulum líka hafa í huga, að mannatað er úrvalsáburður, bæði við túnvinnslu sem skrautblómarækt. Það væri til dæmis upplagt fyrir þá í Rangárvallasýslu að setja á laggirnar myndarlegt einkafyrirtæki, sem sæi um að safna og vinna allt ferðimannatað, sem til fellur innan sýslumarkanna, og útdeila því síðan í umhverfisvænum neytendaumbúðum á almennan markað.

Loo má ekki tengja hjólhýsi við fráveitu

Trúlega fær Jakob svæsið innanmein áður en langt um líður

Ekki mun líða á löngu þar til Jakob hrafn liggur dauður af krassandi innanmeinum sem fljótlega munu blossa upp í honum sökum pylsuátsins. Meira að segja hrafnar, sem eru nú ekki þekktir fyrir að vera matvandir og fastagestir á öskuhaugum, hafa ekki nógu öflugt ónæmiskerfi né líffæri, sem geta varið þá fyrir eitrinu úr pylsugöndlunum. Við hljótum öll að muna eftir fjölskyldunni sem lagðist í pulsuát og öll dauð fyrir nstu áramót; þetta var átta manna fjölskylda og bráðhraust áður en hún varð pylsunum að bráð.

Eitt sinn var gerð rannsókn á pylsuþoli geita, en geitur eru dálítið eins og hrafninn og éta hvað sem að kjafi kemur. Og ekki þurftu vísindamennirnir að kvíða þess að þurfa að kemba hærurnar á geitunum, því þeir voru allar steindauðar aður en nokkurn varði. Og þegar þær óru ristar upp, blast við hroði sem minnti á hraungrýtisköggla. Verst var þó að ein geitin gekk aftur á rannsóknarstofunni og linnti ekki látum fyrr en henni hafði tekist að stanga Guðfreyju vísindakonu til bana.

Þá var öldin önnur fyrir hrafn og refi þegar einungis óunnin matvara var í boði. Í fornöld börðust bædur stunum úti á túni, eða einhvers staðar á víðavangi, og voru þeir er féllu skildir eftir þar sem þeir lágu og hrafnar og refir nytjuðu þá til áts; um þetta eru fjölmörg dæmi í vísum vígamanna, þar sem þeir segja frá því, að þeir hafi stútað svo og svo mörgum til að að vargurinn hefði nú eitthvað til að rífa í sig og seðja svengd sína. Og nýlega greindi blaðið La Stampa á Ítalíu svo frá, að bóndi nokkur, þar í landi, hefði höggvið nágranna sinn í spað og saltað oan í tunnu. Síðan bauð hann hreppsnefndinni í mat og lét þá góðu menn éta hinn óhamingjusama nágranna spaðsaltaðan, beint úr pottinum. Þess ekki er þess getið, að hreppsnefndinni hafi orðið meint af svo dýrlegri máltíð. 

Jakob röltir um og þiggur pylsur

Meira að segja Láfi klausturmunkur getur spænt skýrslu öfgafólksins í tættlur

Ö-hö-hö-hö. Það fór sém ég hugði, að í skýrslu hlutdræga öfgafólksins um EES samningin stæði ekki steinn yfir steini, svo jafnvel klaustmunknum Óláfi Ísleifssyni veittist auðvelt að tæta skýrslulíkið atrana í sundur, stykki fyrir stykki, uns ekkert er eftir annað en skjátan ein, sem ber höfundum slíkt vitni, að farsælast væri fyrir þá að skríða niður í kjallarana sína og láta aungvann mann upp frá því sjá sig á almannafæri.

Og Óláfur munkur lætur öfgafólkið hafa það óþvegið og kallar plaggið ,,gagnrýnislaust varnarit fyrir samininginn í predíkunarstíl." Hrædd erum vér um, að þessi orð munksins hafi verkað á skýrsluhöfunda eins og löðrungur og flenging á bert rassgatið. En eftir situr þjóðin jafn illa að sér í áhrifum EES samningsins og áður og horfir undrandi á eftir skattpéníngum sínum verða að aungvum í klónum á hlutdrægum grilluföngurum og öfgafólki.

Þetta er náttúrlega alveg gaga og gúgú og vandséð annað en að einhver eða einhverjir muni fjúka úr Alþingishúsinu og viðkomandi ráðuneyti. Sennilega verður utanríkisráðherra settur af fyrir fúsk og slóðaskap og vísast einnig fjármálaráðherra fyrir sömu sakir. Nú, Láfi munkur, sem stóð fyrir skýrslugjörðinni, verður ugglaust leiddur á höggstokkinn líka, því hann hafði ekki döngun í sér fyrir klausturlátum, að fylgjast með skýrslugjörðinni og öfgasokkunum, sem falið var að kokka upp skýrsluna. Það má því fastlega búast við hópuppsögn á Alþingi og viðkomandi ráðuneytum, og er það sannarlega vel ef þannig fer. 

Skýrslan „gagnrýnislaust varnarrit“ fyrir EES

Tveir undarlegir heimsendaheimspekingar

Þá hefir Brúarlandsundrið lýst yfir heimsendi, á afar fjálglegan hátt. Láti Guð gott á vita; heimsendir er alls ekki svo slæmur þegar alls er gætt. Nú berast oss fréttir af öðru undri, sem skorið hefir upp herör gegn komandi kynslóðum og vill ýmislegt til vina að ekkert verði úr komandi kynslóðum, sem sé að þær verði aldrei að verulega, fæðist aldrei. Þetta er líka krassandi heimsendaheimspeki, ekki síðri en sú er umhverfisundrið í umhverfisráðuneytinu boðar.

Það sem er verulega gott við þessa heimsendaspámenn báða, er það að þeir eru báðir í Ríkisstjórnarflokknum og samstíga við að vinda bráðan bug að lokum þessa hvimleiða og erfiða jarðlífsbasls, sem alla er að drepa sökum skorsts á fjarmagni og nægilega góðu frelsi til að arðræna skrílinn enn betur til heilla fyrir ársreikninga fyrirtækjanna. 

Það var aftur eitt, sem Brúarlandsundrið gleymdi að gera skil í ræðu sinni yfir ASÍ: kolafabrikkan Stenngríms og Katrínar á Bakka. En með tilurð þessarar sótugu verksmiðju reis orðstýr VG hæst og dýrð Stenngríms varð altumlykjandi og litla Katrín hoppaði eins og órabelgur um völlinn, kolsvört í framan af heilögum og atvinnuskapandi kolasalla. Ja, það er þá eins gott að spár undranna tveggja í Ríkisstjórnarflokknum rætist. Ef ekkert gerist og mannkynið heldur áfram að skrimta við meiri hita og harðindi; og mannfólkið heldur áfram að fjölga sér með þeim hryllilegu afleiðingum að komandi kynslóðir verða til, þá er hætt við að gengi undarlegara heimsendaspámanna dali all verulega í kjölfarið og þeir verði hafir að háði og spotti frá eilífð til eilífðar. 

„Þetta er dauðans alvara“

Brenglaðir hundar eru verri en sjálfur Erki-Djöfullinn

Hin andstyggilega stafsetning á nafni mygluhundsins bendir til að hann eigi ættir að rekja til Prússlands, ef ekki Austuríkis. Til að mynda, hefði óþokkinn Hitler vel getið heitið Hanz að fornafni í stað Aldólfs. Þegar rýnt er nákvæmlega í myndina af kauða ber ekki á öðru en að það séu leyfar af hitlirsskeggi undir nösunum á kvikindinu. Ekki kæmi á óvart þótt eitthvað söglegt ætti sér stað fljótlega í sambandi við þetta óbermi.

Ég héld við munum öll eftir hundillyrminu sem hann Brynjar Vondalykt átti í eina tíð; og við eru öll sammála um, að hafi einhverju sinni verið uppi óartarskepna, þá var það þetta hundspott. Kveld eitt, síðla mjök, hafði Vondalyktin heim með sér kennmannsmynd, sem hann hafði fiskað upp á skvernum. Gengu þau þegar til hvílu og höfðu aðeins eitt markmið í huga þá stundina. En þegar hæst stóð í stönginni og konan farin að ákalla Jésú og Gwöð með sótthitakenndri rödd, braut úlfhundur Vondulyktarinnar sér braut að bæli þeirra og lét strax til sín taka. Ekki verður getið nánar hvað nákvæmlega gerðist í rekkju Vondulyktarinnar, en menn afla sér ekki fróðleiks í klámi í mínum skrifum, en víst er um það að kvennmannsmyndin hefir dvalið að Kleppi sínan, lengst af í nokkurskonar hundabúri. En þar eð Brynjar Vondalykt er sálarlaus varð honum ekki meint af þessari kveldstund.

Einnig er vert að geta, að dag einn kom Indriði Handreður heim til sín með rottuhund í bandi. Hundinum hafði hann stolið þar sem hann var bundin fyrir utan búð meðan eigandinn brá sér inn í verslunarerindum. Fljótlega kom í ljós að rottuhundurinn var einkennilega innrættur og á vissum sviðum er óhætt að segja að hanna hafi verið verulega brenglaður. Stundum kom fyrir þegar þau hjón lágu brennivínsdauð í rúmi sínu að rottuhundurinn laumaðist upp í til þeirra og lék þar listir sínar á þeim hjónum. En þegar Máría Borgargagn greindist með hundapest var rannsóknalögreglan og Hálfdán Varðstjóri kölluð til. Eins og við mannin mælt stökk hundfjandinn á kálfann Varðstjóranum og beit. Hálfdáni varð svo um bitið að hann sparkaði frá sér, frávita af skelfinu, og skall rottuhundurinn á veggnum og deyði þegar í stað, enda hafði hann sprungið við hamfarirnar og flest bein hans í molum. En þegar viðstaddir sáu herfylki af kóngulóm strunsa út úr belg hundsins, lögðu þeir á flótta, viðþolslausir af viðbjóði. 

Fyrsti mygluleitarhundurinn tekur til starfa