Rektór Látínuskolaens pereat!

Er nú skollin á styrjöld í Látískoleanum í Reykjavík sem hvurgi sér fyrir endann á. Og samkvæmt heimildum, er ólíklegt að þessum illa bardaga ljúki án mannfalls, því það eru kennarar og rektór sem berjast þarna eins og ljón. Við illan leik tókst rektór að sparka nokkrum kennaragauðum út úr skólanum, en gauðin atarna stóðu samstundis upp aftur og sitja nú um skolaehúsið eins og blóðgrimmir varðhundar og segjast aungvu ætla að eira af þeim ófénaði sem inni er. En áður en gauðunum var rutt úr húsi tóks einu þeirra að bíta fótlegg af ungkennara nokkrum sem er í náðinni.

Sona ástand hefir aldreigi komið upp í sögu Látínuskoleanum síðan í pereatinu forðum daga. Reyndar eru háværar umræður meðal skolasveina að fylkja liði að heimíli rektors einhverja nóttina og öskra ,,rektor pereat" þangað til rektor lufsast til að segja af sér embætti. Það væri gott braggð af slíkri aðgerð skoleasveina og bera þess vitni að örlítið lífsmark væri með þeim.

Hvað sem verður og hvurnig kénnarastyrjöldinni í Látíuskolaenum vindur fram, þá fögnum vér öllum sona upplyftingum í drómadauðu samfélagi voru. Í eina tíð vóru skolaepiltar ákaflega uppivöðslusamir, brykkjusjúkir og kynóðir og var af þeim bölvuð nauð frá hausti og fram á vor, en þá hundskuðust piltar heim til sín í sveitina og sáust ekki í Reykjaví fyrr en eftir réttir að hausti. Í dag líða námssveinar Látínuskolaens um gáttir skolaehússins og um skolaelóðina eins og afturgaungur eða svipir og hampfýlan rorrar yfir þeim og náttúruleysi þessa auma fólks er yfirþyrmandi.

Kennarar við MR hyggjast kæra uppsagnir

Þetta hófst með því að þær markaðssettu kvennostinn ,,Fjallagetnað"

Það á auðvitað aldrei að auglýsa eftir mjólkurafurðum úr konum til að gefa huldubarni. Huldufólk á að sjá um sig sjálft og láta ógert að falast eftir kvennamjólk úr mannheimum. Hinsvegar er því ekki að leyna, að um skeið stafræktu þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn mjólkurafurðastöð kvenna í samstafi við fémínístafélagið og kvennréttindafélagið. Umrædd afurðarstöð naut mikillar virðingar í sinn hóp, allt þar til hún var seld við geysiháu verði til Bandaríkjanna og er hún nú staðsett í Californíju CC.

Þetta hófst hjá frú Ingveldi og Máríu með því að þær fundu upp og markaðssettu kvennostinn ,,Fjallagetnað", sem varð fljótt vinsæll. Skömmu síðar kynntu þær ostinn ,,Lostagradda", sem sló öll met. Þessar tvær tegundir urðu fádæma vinsælar meðal efstu laga efrimillistéttafémínísta og annarra háborgaralegra kvenna; þesslags kvendi átu ostana með ókjörum og hvítvíni, rauðvíni, koníakki og rommi og kváðust komast í sjöundahymmnastuð af öllu saman. Næst settu þær frú Ingveldur kotasælu á markað, en sælan sú var brugguð úr kvennamjólkurdrafla með einni teskeið af hreimeyjarpissi út í; þessi kotasæla varð vinsæl meðal karlmanna, einkum karlmanna sem öllum stendur stuggur af.

Og áfram héldu hugsjónakonurnar og frumkvöðlarnir, frú Ingveldur og Máría Borgargagn, að þróa framleiðslu sína og höfðu, þegar best lét, á þriðja þúsund milkar konur á sínum snærum og mjólkurbifreið í förum um allt land til að safna afurðunum saman og aka þeim til vinnslu í höfuðstöðvunum. Svo komu á markað kvennaskyr, karllægur smurostur, humarmeikja í sýrðri kvennundanrennu og ,,pröllgloss" úr kæstum meyjarmygluosti. Allt varð þetta ógn vinsælt og jók náttúru neytenda og gjörði suma hálfgalna. Eitt sinn komst óþokkinn og saurlifnaðarhaninn Brynjar Vondalykt í dálitlar kvennamjólkurafurðir hjá frú Ingveldi og gleypti þær í sig með með gamaldags íslensku brennivíni, svartadauða, og varð svo villtur af, að hann hjólaði beint í frú Ingveldi og Borgargagnið með það eitt í huga að hafa gögn öll og gæði af þeim þarna í eldhúsinu. Þar vóru þá fyrir, auk kvennanna tveggja, þeir Kolbeinn skrifstofustjóri og Indriði Handreður, sem var ber neðan mittis við þetta tækifæri. Varð af harður slagur og svo illur, að Brynjar Vondalykt þaut í loftköstum, eins og halastjarna, út um eldhúsgluggann.    

Brotleg í umfjöllun um brjóstamjólk

Gufuruglaður var hann rekinn úr sveitinni

Svo hafa vísir menn sagt á Facebook, að fanturinn sem ók jappafjandanum atarna í þrot við Mývatn uppfylli öll skilyrði þess að hljóta nafnbótina gufuruglaður; hann hentist á jappanum þvers og kruss um sandinn uns jappinni gafst hreinlega upp, kafnaði í eigin sjíttíngsskap og nú bíður Hraunið ökumannsins með sínar myrkrastofur, spennitreyjur, handjárn og hespur. Jomm.

Já, vinir mínir, það er ekki nóg að þeysast um landið á rándýrum jappa frá Toyjotu, því í upphafi skal endirinn skoða. Ef ökumaðurinn, það er að segja ef um einhvern slíkan var að ræða, hefði litið á endirinn áður enn ökuferðin hófst, þá er ekki víst að hann hefði farið svo hlálega að ráði sínu. Öhöhö.

Þá minnist eg þess þegar öfgafanturinn Brynjar Vondalykt rauk blindfullur á gamla Willysnum í sveitinni til að eltast við stelpugálu í þorpinu. Hann mátti ekki vera að því að aka þjóðveginn, en fór þess í stað fjöruna og sandurinn og sjórinn spýttust í allar áttir hvar hann fór, þar til hann lennti á steininum. Já, steinninum skohh, hann stoppaði sem sé okkar mann, eða öllu heldur Willýsinn; það brotnaði undan honum annað framhjólið og byrjað að falla að og á flóðinu sást Willýsinn ekki meir. Vondlyktin mátti aungvann tíma missa og hljóp það sem eftir var út í þorpið til að gamna sér við gáluna. Hann ætlaði að athuga með Willýsin í bakaleiðinni, kanski sækja dráttarvélina, Fergusóninn, og draga bílinn upp á kamp og gera við hann. En þegar til átti að taka var Willýsin horfinn, úthafsaldan hafði hrifið hann með sér á haf út. Löngu séinna fékk dragnótabátur Willýsinn í nótina og dröslaði til hafnar, en þá var nótin magslitin og tætt og með öllu alónýt, en Willýsinn var hörmulega bágborinn til að sjá, enda búinn að liggja á hafsbotni í stinn fjörutíu ár. Fyrir þetta var Brynjar Vondalykt rekinn úr sveitinni og suður á mölina, hvar hann hefir öðlast frægð og frama, höfðinginn svorni.

„Þetta er ásetn­ings­brot“

Fjallganga Máríu og Indriða, ásamt vinahjónum, á Heklu

Máría Borgargagn og maður hennar, Indriði Handreður, eru bæði fræg og frækið útivistarfólk, gaungugarpar, gjallgöngufólk og unnendur náttúrunnar í víðri og djúpri og hálli merkingu þess orðs. Fyrir skömmu síðan, rétt eftir kraftmikið helgarsamkvæmi að frú Ingveldar og Kolbeins, bjuggu þau Borgargagn og Handreður sig til Heklufarar og tóku þau frú Ingveldi. En þið skuluð taka eftir og gjöra ukkur grein fyrir, að Máría og Indriði buðu Brynjari og Óla a. Apaketti ekki með í þessa ferð, enda eru þeir óþverrasamir dólgar, sem eru ófeiminir við að fremja níðingsverk þá minnst varir.

Þegar þau fjögur vóru komin upp í miðjar hlíðar sté frú Ingveldur upp á stein og hélt fyrirlestur um hverskonar aumingjar og drullukrypplingar Brynjar Vondalykt og Apakötturinn eru og hafi alltaf verið. Það væri nefnilega þannig mál með vexti, að uppi á toppi Heklu væri hið fræga op, sem aunginn vissi hvað lægi langt niður í jörðina; en þar niðri væri sannarlega bústaður Djöfulsins, sem væri höfundur alls hins illa sem mannkynið hefði frá upphafi mátt stríða við. Því væri ekki fyrir að synja, að fyrr títtnefndir óþokkar og öfuguggar, Brynjar og Óli, væru mjög líklega holdgetin afkvæmi Djöfulsins, en allt um það þá væru þeir svo innblásnir af Djöflinum að hreinn viðbjóður væri að.

Er upp á Heklu var komið fór þau strax að hnusa og þefa upp úr gýgnum þeim hinum mikla og Indriði Handreður brá sjónauka sínum fyrir augun, vönduðum kíki með miklum eiginleikum til að sjá gengnum þokur og myrkur, og fór að rýna niður í gýginn. Jú jú, hann sá þar krökkt af púkum og drýsildjöflum, sem óru tilsýndar sem eitt pöddumor. Þar sá hann líka fjöld anda sálaðra manna og kvenna og höfðu þau endemi ekki fríkkað frá jarðvistardögum sínum. Loks tók frú Ingveldur plastpoka upp úr pússi sínu, fullan með mannakukk úr Brynjari Vondulykt og Óla a. Apaketti, og hvolfdi úr honum onum gatið gýgsins. Við sendinguna æstust leika þar niðri, allt fór á hrottalegan suðupunkt og það tók að rjúka upp úr gýgnum. Þá tóku fjórmenningarnir til fótanna og runnu niður Hekluhlíðar sem væru þau fjallageitur; kukkurinn kom þjótandi með eldglæringum upp úr fjallinu og hvarf inn í ský hyminsins. Síðan hafa jarðvísindamenn verið að velta fyrir sér hvur andskotinn sjálfur hafi gegngið á í Heklu daginn sem þau Máría Borgargagn áttu leið á fjallið.  

Ekkert því til fyrirstöðu að klífa Heklu

Sægreifahátíðinni lauk með grófu pungsparki, en þó vænu

Nújá, svo Stengrímur Johoð(XD) sendi Brúarlandsundrið, sem þekkir hvorki sjósókn né fisk nema af lauslegri afspurn, til að halda ræðu yfir sægreifum og samherjum á einkahátíð sægreifanna, sem þeir af meðfæddri háttvísi og hótfyndni kalla ,, Hátíð hafsins. Eflaust hefir Stengrímur(XD) ætlað að kumra ræðuna sjálfur, en því miður forfallaður við að reyna að stugga við klausturpiltunum og fá þá inn á nýjustu landssölulínuna.

Auðvitað hafði Brúarlandsundrið ekki minnstu hugmynd um hvað hann ætti að þvaðra upp í leðurhlustir útgerðarauðvaldsins og greip til þess ráðs að slá um sig með próséntum í kolefnissporurm og losunarkvótum (reyndar þekkir piltkornið ekki munin á löndun og losun). Þetta kjaftæðisbull lagðist vel í nærstadda sægreifa, sem kunnu að meta ruglið í drengnum um ægilegan samdrátt í losun og löndun sjávarútvegsins, af því að það var tilgreint í próséntum og á nægilega sleikjulegan hátt og greifarnir iðuðu afturendum sínum af vellíðan.

Í lok hátíðarsamkomu sægreifanna gjörðist þó það markverðasta, en það var þegar Brynjar Vondalykt slangraði blindfullur inn á hátíðarsvæðið og fór að þeifa fyrir sér meðal sægreifafrúnna. Einhverskonar uppistand var við komu Vondulyktarinnar því hann gengur ævinlega beint til verks þegar hann er í góðu stuði. Þessu lauk með því að Brynjar Vondalykt hafði sigur og tókst að lokka tvær sægreifafrúr með sér inn á nærliggjandi knæpu, en greifarinir þeirra lágu eftir, kokkálaðir og kjaftshöggaðir af Vondulyktinni, sem leiddist þófið og sendi þessa örmu grátsöngvara lágrétta ofan í steinsteypta bryggjuna og laumaði fæti af þéttingsföstu afli í bölvaðann punginn á öðrum þeirra. 

Þakkar sjávarútvegi samdrátt í losun

Þá þekki ég ekki mann rétt ef þetta hefir ekki verið einn tiltekinn frægðarmaður

Þekki ég mann rétt, eftir hljóðan fréttar, þá hefir vinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, verið sá er sást klöngrast um Vesturbæinn vita berrassaður. Það hefir nefnilega komið alloft fyrir, sumir segja allt of oft, að Kolbeini hefir verið varpað nöktum út á strætið að næturþeli, eða hann bjargast klæðlítill á flótta úr einhverju ókunnugu húsi, eftir að hafa verið staðin að bellibrögðum með öðru hjónanna í staðnum.

Ef Kolbeinn Kolbeinsson getur aftur á móti sannað með vottorði að ekki hafi það verið hann, sem spígsporaði ber í Vesturbænum í nótt, má ganga að því vísu að þá hafi þar hafi að verki verið einhver þeirra Brynjars Vondulyktar, Indriða Handreðs eða Óla a. Apakattar. Það dregur þó úr líkunum að það hafi verið Apakötturinn að verki svo síðla nætur, að venjulega er búið að slá hann í rot strax upp úr miðnætti fyrir óviðeigandi og há-klámfengið háttarlag. En Vondalyktin og Handreðurinn eru lúmskir djöflar og ófyrirsjáanlegir; það er hreint og beint til skammar fyrir eitt lítið og fallegt samfélag, eins og íslenska samfélagið svo sannarlega er, að þurfa að burðast með aðra eins ódæðismenn í farangrinum.

Brynjar Vondalykt var eitt sinn svo óforskammaður að hátta sig niður, nema úr skóm og sokkum, fyrir framan útidyrahurð virðulegs einbýlishúss á höfuðborgarsvæðinu og skríða þar að svo búnu inn og glugga með það markmið í huga að nauðga hjónunum er þar sváfu á réttlátan og kristilegan hátt. Þegar Vondalykin bar upp erindi sitt, hvar hann stóð við endann á hjónarúminu, glennti frúin upp augun og sagði ósköp blátt áfram: - Farðu þá úr skónum og sokkunum líka. Þegar Kolbeinn ætlaði sér að yfirgefa einbýlishúsið eftir vel heppnað næturódæðisverk og hugðist grípa til fata sinna á stéttinni höfðu ófyrirleitnir götustrákar lagt að þeim eld og var ekkert eftir af þeim annað en óféleg öskuhrúga. Helvískir strákapaurarnir sáu nefnilega á aðfarir Kolbeins er hann háttaði sig fyrir framan útidyrahurðina og hlupu til og sóktu sér hráolíu og benzín, fyrst dónakallinn var horfin inn í húsið, og lögðu eld að fötum hans. Já, þeir hafa löngum verði harðráðir götustrákarnir og róttækir í gjörðum.

Nakinn maður í húsagarði

Veslings steggurinn Stengrímur Johoð(XD)

Eymíngja veslings steggurinn hann Stengrímur Johoð(XD) að geta ekki einusinni tekið frí frá störfum á sjómannadag. Það ætti að vera yfrið nóg fyrir einn stórvin og velunnara smaherjanna í útgerðinni að vinna daga og nótt, tuttugu og fjóra tíma hvurn sólarhring, alla rúmhelga daga svo ekki bætist við erfiðisvinna í svita og andnauð á helgum dögum, svo sem á jólum, nýársdag, fæðingardegi jóns sigurðssonar og sjómannadeginum. En Stengrímur Johoð(XD)er að eigin sögn yfirnáttúrlega duglegur maður og unnir sér ekki svefns né matar þegar þarf að taka til hendinni fyrir samherja hans hjá auðvaldinu og því telur hann ekki eftir sér að taka til hendi á sjómannadag.

Þá hefir það vakið verðskuldaða athygli, að öll sín fullorðinsár hefir Stengrímur(XD) þessi búið og átt heima í Reykjavík, en þrátt fyrir það fengið mánaðarlegan dreifbýlisstyrk frá ríkinu, í yfir þrjátíu ár, eins og hann eigi við eihverja dularfulla örorku að stríða. En Stengrími Johoð(XD) fyrirgefst allt af því hann er so duglegur, kann að makka rétt fyrir vini sína, samherjana og erkiauðvaldið, og endurreisti Gamla Ísland úr rústum nýfrjálshyggjunnar upp í blóðugar klærnar á Engeyingum og öðrum samherjum sínum.

Í dag, sjómannadag, ætti Stengrímur Johoð(XD) að vera í hópi góðra samherja sinna við drykkju og skálaglamm; en þess í stað verður hann að berjast um á hæl og hnakka við að tjónka við nokkra bilaða þingmenn, maríneraða af löngum slímusetum í klaustri ölvaðra þingmanna. Lengi lifi Stengrímur Johoð(XD) aldavinur samherja og auðvaldsskipulagsins!

„Varla gengið út í hið óendanlega“