Helvískur Hund-Tyrkinn gjörir innrás öðru sinni

Nújá, óru helvískir Hund-Tyrkjarnir blindfullir við komuna til landsins? Það getur varla verið þriflegur andskoti að fá full flugvél af þessháttar farmi. Ég heldi við skiljum ekkert í af hverju yfirvöld í Leifsstöð snöru ekki vélinni við og ráku hana til sín heima með það sama. Ef yfirvöldin á vellinum hafa ekki þorað að ýfast við Hund-Tyrkjanum, þá hefðu þau vel getað sent Útlendngastofnun á þessa fugla, sem hefði nú ekki gert gælur við Tyrkjann og sent hann til baka með gripaflutningavél.

Á seytjándu öld kom helvískur Tyrkinn hér við land og rændi og myrti svo lengi verður í minnum haft. Kallmen eltu þeir upp í kletta og skutu þá niður úr þeim með bogum sínum og örvum en kvennfólkið drógu þeir á hárinu út í skip og sigldu með þær beint í Barbaríið og seldu þær alræmdum melludólgum, sem fóru að við þær sem einar skepnur.

Sko, ef rétt er að hundtyrkneskar brennivíns- og boltabullur eru hingað komnar með kjaft og ójöfnuð þá verður að taka á þeim óaldarlýð með tveimur hrútshornum. Einusinni kom hingað flugvél, full með drukkna Færeyinga, og það lá við að þeim tækist að gjöra byltingu, taka forsætis- og dómsmálaráðuneytið, lögreglustöðina og Landhelgisgæsluna; á síðustu stundu tókst að hrinda byltingunni með því að keyra vörubílsfarma af brennivíni í Færeyingana, sem varð aftur til þess að þeir drukku sig, allrir sem einn, undir borðið. Í annað sinn réðst sá danski fjandi, Jörundur, á oss og tók landstjórann Trampe greifa og lokaði hann hiður í keðjukjallara í einhverju skipi. En það fór eins og það fór. En vér verðum að vona hið besta og að Ríxlögreglustjóra og Stjörnusýslumanninum Stones takist að hrinda innrás Hund-Tyrkjans með glæsibrag, þrátt fyrir að Kaninn hafi svívirt oss og sært með því að taka varnarliðið sæla af oss..    

Tyrkir óhressir í Leifsstöð

Þá fór nú Snati betur að þegar hann var upp á sitt besta

Já, réðust helvítin á hrútlamb. Það var þeim líkt. Og nýkominir af námskeiði hjá Heimdalli! Það er svo sem auðséð hvað þeir hafa lært á því námskeiði. En bölvuð kvikindin eru heimsk og láta sjást til sín við ofbeldisiðju sína og það eru teknar af þeim myndir. Ja þvílíkir fáráðlingar. Þeir eru ekkert skárri spiltur stjórnmálamaður.

Þegar hundurinn Snati var og hét í sinni sveit fór hann betur að. Hann stofnaði félag með hinum hundunum og þeir fóru um fjöll í leynum og tóku fjöld sauðkinda af lífi, bæði dilka og fullorðið fé. Og þannig gekk það fyrir sig fram á haust, en þá voru hundarnir staðnir að verki og vitni báru á þá kennsl, alla nema Snata. Daginn eftir vóru þeir allir hengdir en Snati horfði á, stoltur á svip. Síðan hefir hann látið sér nægja að stúta einum og einum lambkettlingi til að gera sér gott í munni og bndurnir kennt tófunni um.

Í sumar leið, narraði Snati hvolpskratta, ekki hálfvaxinn, til að leggja til atlögu við bolakálf, sem hafðu var í bandi úti á túni. Kálfurinn ætlaði fyrst ekki að trúa því að svo lítill hvolpur ætlaði að myrða sig, en þegar hvolpurinn læsti tönnum sínum í púnginn á litlabola ærðist hann og og jós gífurlega með afturfótunum en hvolpurinn hékk á hreðjum hans fyrst í stað, en missti svo takið og húrraði niður. Og þá var bolakálfurinn heldur ekki seinn á sér að mylja hvolpinn undir klaufum sínum þar til hvolpurinn var orðinn að óþekkjanlegu ræxni.

Hundar réðust á hrútlamb

Þá einum er steypt þá annar rís - og allt verður gott í paradís

Miðað við umfangsmiklar umbúðir Dómsmálaráðuneytisins þá er ekki annað að sjá en farið sé að syrta heldur betur í álinn fyrir mister Johannessen. Málum er nú svo illa háttað, að dómsmálaráðherra á einungis eftir að slá ríxlögreglustjóra mister Johannessen af og reka hann á fjöll, líkt því er bændur reka sinn geldfénað upp á afréttir. Það má í sjáfu sér segja, að það verði mikill héraðsbrestur þegar hinn mæti foringi fellur af stalli, en í leiðinni getur hvur maður huggað sig við, að alltaf má fá annað skip og annað föruneyti.

Það er happ í mótlæti að eiga annann eins höfuðsnilling suður með sjó og hinn frækna mann, Stjörnusýslumanninn Stones í lúðrasveitarbúningnum sínum. Því þegar búið verður að smeygja mister Johannessen úr sínum lúðrasveitabúningi og stugga við hönum upp fyrir efstu fjallsufsir, þá munu dómsmálaráðherra og forsætisráðherra leiða Stjörnusýslumanninn millum sín inn á skrifstofusali ríxlögreglustjóra og setja hann í embætti; fánaberi við athöfnina verður forseti Alþingis og hann mun einnig þjóna fyrir altari.

Við vitum á þessari stundu so ósköp lítt hvað verður um mister Johannessen eftir að honum verður vikið úr embætti og út í óvissuna. En það verður gaman að fylgjast með Stjörnusýslumanninum Stones þegar hann verður farinn að elta glæpamenn sem ríxlögreglustjóri og trútt um að margur skálkurinn megi fara að fara með bænirnar sínar. Um hríð hefir verið legið í mister Johannessen að reisa, í krafti embættis síns, gálga á góðum stað, Austurvelli eða Laugardalsvelli, til hengs fyrir afbrotahunda, en án árangurs. Nú ætti að rætast úr þessu spursmáli fyrst mister Johannessen verður settur af og Stjörnusýslumaðurinn krýndur í hans stað.  

Bréfin litin alvarlegum augum

Að villtust bestu menn ...

Ó hvað það er mikið fagnaðarefni þegar litla telpan, jómfrú Reykfjörð, tekur sér í munn orð eins og ,,kerfisbrestur"; manni blátt áfram hlýnar um hjartaræturnar að sjá hið mikla orð bókstaflega leka út um minnvikin á þeirri stuttu. Þetta minnir á þann góða tíma þegar aðaljólatréð í flokknum hann Stenngríms sagði orðið ,,samtal" að minnstakosti tvisvar að jafnaði í hvurri setningu. Og nú er í tísku hjá þessum hjáróma poletísku vandræðaveslingum að smjatta á ,,kolefnissporinu" og gera sig afar merkilega í framan.

Við vonum öll, inn að innstu hjartarótum, að jómfrú Reykfjörð haldi ótrauð áfram á sömu braut. En hún verður að leika betur en hún gerir í útvarps- og sjónvarpsviðtölum; henni vantar alveg að kunna að setja upp svip sem gefur til kynna að hún viti alveg hvað hún er að hjala. Fram til þessa hefir verið sorglegt á sjá til hennar á skjánum því svipur hennar gefur alltaf til kynna að hún hafi litla hugmynd um hvað hún er að blaðra; það liggur við að það sé skrifað skýrum stöfum á ennið á henni.

En, - æ, hvur skrambinn; af hvurju í andskotanum kemur allataf þessi bévítans ,,jómfrú Ragnheiður" upp í hugann þegar mér verður það á að fjalla um jómfrú Reykfjörð. Meira að segja ótérlegur söngtexti Megasar dansar bæði fyrir augunum og hlaupur eins og Fjandinn milli heilastöðvanna. Gwöð hjálpi mér frá að hugsa á siðspilltan hátt í sömu andrá og ég tala um settlega telpu og verðandi frauku í Sjálfstæðisflokknum. Það er líka óviðeigandi að spurja stúlku um einhvern Al Thani, ekki síst ef viðkomandi telpukorn hefir aldrei heyrt minnst á þennan skrattans Al Þana. Það vildi henda í skammdeginu, a trall-lall-lall-la-la, o.s.frv.  

Ekki kerfisbrestur segir ráðherra

Stökkbreyttur ESB-vírus, sem komst í hross, veldur usla

Jæja, þá hefir taugabilun yfirfallið blessaða hestana okkar, - sem sé ESB-taugaveiki, einhver hin hroðalegasta sem kunnug er á byggðu bóli. Þessi hræðilega bilun hófst með því að krataeðlisveiran stökkbreyttist og smitaðist í kjölfarið í búfénað í ESB, þar á meðal hrossin og blessaðar kýrnar, sem gefa okkur mjóklina svo öll vér verðum hraust,- hraust, hraust, hraust, hraust hraust.

Nú, svo komu ólánssamir krataeðlissjúklingar, sem ferðast höfðu um alla króka og kima ESB, uppfullir af taugaveiklunarvírúsnum úr hestunum í ESB, og létu verða sitt fyrsta verk, eftir heimkomuna, að valsa út í sveit og smita íslenska hestinn. Og þeir reyndi líka að smita íslensku sauðkindina, sem gefur okkur ullina so öllum verði hlýtt. En þá urðu óþverrarnir fyrir því slysi að mannýgur hrútur, sem vildi ekki þiggja slíkar kræsingar, réðist á þá slasaði þá hryllilega, einn þeirra hér um bil til ólífis. Þegar komið var með smittdjöflana, nærri því í dauðateygjunum, á sjúkrahús komst upp um sjúkdóm þeirra og voru þeir þegar í stað settir í einangrun og aunginn veit á þessari stundu hvort þeir eru dauðir eða lifandi.

Taugabilunarsjúkdómurinn frá ESB lýsir sér þannig í hestum, að sjúklingurinn fær skjálfta í framfætur, hósta og fer að drepa tittlinga ótt og títt. Eftir um það bil viku er hinn veiki hestur kominn niður á knén, æðisglampi einkennir augnaráðið og umbrotin í kviðarholinu heyrist langar leiðir. Ef hesturinn deyr ekki drotni sínum þegar þar er komið, fær hann ævintýralega drulluspýju og fretar þarga metra út í loftið uns hann er samfallinn eins og loftlaus blaðra og tekur náfretinn.

Veri vakandi fyrir einkennum

Komst í kast við vanstillta hjólreiðamenn

Ekki er lengra síðan en í fyrra að frú Ingveldur lenti í stórmælum við hjólreiðamenn og ketti og vespureiðarmenn. Frú Ingveldur, sem löngu er kunn af heilsubótarhlaupum og annarri íþróttaiðkan, varð sem sé fyrir þeirri sorg, að kallpúngur nokkur, Arnfreður Lyngdalh, hjólaði hana niður, hvar hún var á ferli á göngustíg á höfuðborgarsvæðinu. Að vísu tóks henni að hefna sín á fólinu með því að berja kallrassgatið með reiðhjóli hans þar til það var komið í klessu og ónýtt.

Eftir þetta hefir frú Ingveldur mjök verið á varðbergi gagnvart hjólreiðungum. Í vetur nálgaðist hana, í hálku og snjó, veraldaraumingi á vespu og lét gamminn geysa; þessum þorpara veitt frú Ingveldur ráðningu með því sparka fast, með sólann á undan, í faraskjóta þorparans, sem flaug í boga út í snjóskafl, og hvarf þanga niður hvort tveggja þorpari og vespa. Í annað sinn tókst að frú Ingveldi að hrinda hjólreiðakonu niður fyrir kletta, það var einhvers staðar niður við strönd og hefir ekki neitt spurst til konu þeirrar síðan.

,,Betur má ef duga skal" er ein af höfuðsetningum frú Ingveldar. Í samræmi við það hefir hún hert á baráttu sinni gegn hjóladrjólum á gangstéttum og göngustígum. Öldruðum kallkjána, sem var hlandfullur á reiðhjóli, hrinti hún fyrir aðvífandi steypubíl; öðrum slíkum apaketti veitti hún högg svo hann spýttist eins og drulluklessa á tré og var dregin þaðan með öll bein í kroppnum mölbrotin; og krakkagerpi, sem hjólaði á hana gaf frú Ingveldur meinþétt vink svo að krakkinn varð að láta fyrir berast á Barnaspítala Hringsins í hálft ár. Með þessari aðferð hyggst frú Ingveldur venja hjólreiða- og bifhjólafólk af dónaskap á göngustígum. 

Vespa á 50 km hraða er lífshættuleg

Vér óskum að hinir góðgjörnu spakvitringar leiði manninn út

Þetta líkar okkur öllum fjarska vel. Að gamla illfyglið skuli hafa rifið sig upp úr hreiðrinu og ráðast á roskna konu með groddalegum munnsöfnuði og reiddri öxi, ryðgaðri og bitlausri. Á tímabili virtist allt stefna í að Stengrímur mundi höggva frú Sæland í herðar niður, en á ögurstund vék frú Sæland sér undan laginu og laumaði í leiðinni skítugri gólftusku framan í Gunnarsstaðarundrið með þeim afleiðingum að Gunnarsstaðaundrið var þegar úr sögunni.

Nú standa flestar vonir vorar til þess að asnaspark Stengríms Johoð í garð frú Sæland verði hans síðasta asnaspark og að góðgjarnir menn taki þennan leikaragjarna órabelg á kné sér og komi honum í skilning um þjóðin sé búin að fá ógeð á honum og það sé hreinlega hættulegt fyrir hann að opna meira á sér munninn. Best væri ef hinir góðgjörnu spakvitringar mundu leiða hið hvimleiða Gunnarsstaðarundur út, bakdyramegin, og siga honum út á Reykjavíkurtjörn, börnum og fullorðnum til skemmtunnar.

Frú Ingveldur, sem lengi hefir haft dálæti mikið á Stengrími, segir að sá maður sé einhver þénanlegasti hvalreki, sem skolað hafi á fjörur Sjálfstæðisflokksins; ekki sé nóg með að hann hafi leikið og spilað með fíflin sem þykja vera vinstri-eitthvað, haldur hafa hann reynst samerjum hinn mesti og besti samherji, endurreist Gamla Ísland upp í fangið á Sjálfstæðisflokknum, Engeyingum og gifturíka kaupfélagsstjóranum fyrir norðan land: Annar eins mammónsþjónn hafi skjaldan verið uppi á Íslandi. 

Hörð orðaskipti Ingu og Steingríms

Og sögðu hönum að skammast sín - hale-lú-já

Orkt í tilefni af brotthvarfi samgöngustofuforstjóra:

(Lag: ,,Í Betlehem er barn oss fætt")

Já hann var rekinn með skömm og skít, skömm og skít;
nú skokkar hann glaður um gófin hvít, halelújá, hallelú-já.

So fleygðu þeir honum í forarpytt, forarpytt
og bönnuðu honum að gera hitt, halelúújá, hallelúk-já.

Á vergang sendu í sveltu og pín, sveltu og pín
og sögðu hönum að skammast sín, halelúja, hallólúílúí-já.

(Höf. K. Kolbeinsson skrifstofustjóri)

„Ég bara skil þetta ekki“

Gráa tjaldið, trjásurnar og treflarinir

Mikið er nú Sendiherradóttirin, erfingi Flokkseigendafélgs AB og VG, glæsileg í þessu mikla prjónatjaldi sem hún er sveipuð á myndinni. Og nú er hún farin að ramma. Skelfing held ég Sendiherrann sé stoltur og þá ekki síður hann Stengrímur Johoð fóstri. Því hvað er huggulera en að fá að ramma með Sjálfstæðisflokknum, sjálfu erkiauðvaldinu, glæpasamtökunum skipulögðu, í sambærilegum kruss og hjá löndunum í kringum okkur.

En það er þetta með gráa prjónatjaldið sem Swandeesý hefir yfrum sig; getur hún notað þetta í rigningu um verslunarmannahelgi? Og hvað komast margir fyrir í tjaldinu? Sumir segja átta, aðrir tíu. Hvernig stendur á því að kvenkindur í frammásveit VG eru allar klæddar eins og ofskrautað jólatré, sem vafið er inn í ótal ullartrefla, slár, tjöld og kraga? Eru þær sona kulvísar, gaddfreðnar eins og ýsurnar sem gleymdust á bryggjunni í frostinu hér um árið? Mér er sagt að þessar dömur hafi verið geymdar í bómull inni á háskólanum fram yfir þrítugt og upp úr því tekið upp hinn kostulega VG-kvennbúning. Af hverju eru þær ekki búnar að færa Stengrím sinn í sona trefla og margfaldar slár og prjónatjöld?

Einusinni komst Kolbeinn okkar Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, upp í hjá sona VG-maddömu. Sú var passlega holdug og með fjölmarga trefla, dræsur og bindi vafin um sig og tók það Kolbein hálfa nóttina að leysa alla hnúta og lesa sig gegnum herlegheitin. Þegar þar var komið að trjásur og tuðrur vóru á brott, ásamt svellþykkum ullarnærbuxum VG-kvinnunnar og hrúgan á gólfinu var orðin jafnhá kommóðunni í horninu, þá uppgötvaði Kolbeinn Kolbeinsson sér til skelfingar að það var andskotann ekkert eftir af dömunni; það var eins með han og tómu jakkafötin, sem gerðu það so undurgott árunum fyrir Hrun. 

Kominn rammi fyrir heilbrigðismálin

Í sjóinn með það allt

Hvaða helvítis kjaftæði er þetta? Auðvitað á að keyra andskotans ruslið unda höfuðborgarbúum beint í sjóinn við strandlengju Suðurlandsins. Sjórinn tekur endalaust við og svo væri nóg að tína fyrir umhverfissnobbhænsnin í fjörunum á vorin. Það hefir guðsblessunarlega færst í vöxt hjá biluðum undanrennusálum að kalla fjölmiðla til á góðviðrisdögum og skipa þeim að fylgjast með ruslatínslu í fjörunni eða í vegköntum og sýna það í sjónvarpinu um kvöldið og í blöðunum daginn eftir.

Árum saman var öllu rusli er til féll sturtað í sjóinn og í þá daga var líka mikið skemmtilegra að ganga um fjörur, því þá var alltaf eitthvað að sjá annað en endalausan sand og uppþornaða þarabrúska hér og þar. Með tímanum grófst góssið í sand eða því skolaði langt á haf út og sást aldregi meir. En þetta skilja hinir sljóu umhverfisuppskafningar og snobbarar ekki par, því þeir eru sauðir og naut.

Núnú, oft var kveikt í ruslahauunum í fjörunni og þá grilluðust matarafgangar, en það kunnu mávarnir og hrafnarnir að meta og líka rottan. Það sem skolaði af slíku út í sjó átu fiskarnir og urðu feitir og fallegir af. Einusinni var pakka með rottueitri hent á haugana og mávarnir urðu geggjaðir af að éta það, flugu á kletta og rotuðust eða flugu beina leið upp í loftið og brunnu upp í gufuhvolfinu. Fiskarnir sem fengu af rottueitrinu gjörðust fjörugir og fóru að stökkva upp úr sjónum eins og laxar og höfrungar.

Sorpurðun í uppnámi