Þeir hafa lengi verið til vandræða

Þeir svensku hafa lengi verið til vandræða, og nú hafa þeir tekið upp eftir Rússum að fljúga blindfullir stórum farþegaflugvélum. Fyrir skömmu tókst góðgjörnum mönnum úr farþegahópi sænskrar flugvélar að yfirbuga drukkna áhöfn vélarinnar og snúa henni á rétta braut, en flugvélin stefndi hraðbyrir beint út úr gufuhvolfi jarðar, samkvæmt ákvörðun flugstjórans. Ef ekki hefðu verið djarfir kunnáttumenn meðal farþega væri flugvélin á leið út úr sólkerfinu, ef hún væri þá ekki búina að rekast á aðvífandi vígahnött.

Nú er ástandið í Svíþjóð með þeim hætti, að stjórnvöld eru alveg við það að loka öllum flugvöllum landsins og kyrrsetja öll sænsk loftför, hvar sem þau eru stödd í heiminum, vegna fullra flugstjóra og enn fyllri flugfreyjum. Og margar sögur eru í gangi núna um drykkjulæti um borð í sænskum flugvélum og fæstar geðugar. Farþegi í háloftunum, sem þurfti að bregða sér á toilet til að gjöra bæði meira og minna, kom að yfirflugstjóranum og yfirflugfreyjunni í heldur óviðeigandi stellingum um leið og hann opnaði dyrnar á taðhúsinu; og þau voru svo andskoti augafull að þau ultu eins og dauðir kartöflupokar fram á gang um leið og opnað var. Þá létu flugstjórar annarrar sænskrar flugvélar flugfreyjurnar færa sér saklaus hjón fram í stjórnklefann til þess að þeir gætu nauðgað þeim á óvenju svínslegan hátt.

Fyrst svona er í pottinn búið hjá þeim svensku er sjálfhætt fyrir þá að stunda flugvélaútgerð, en fara þess í stað að ferðast á hestum eins og villtir forfeður þeirra. Vér sjáum fyrir oss sænska berserki norðan úr jötunheimum koma ríðandi á sænskum hesttruntum og herja á ósæmilegan hátt að Norðmönnum og Dönum í því augnamiði af hafa af þeim lönd, konur og þræla. Það er sem maður segir alveg ógurlegt ástand á þeim svensku og brátt rekur að því að innflytjendur frá suðrænni stöðum leggi á flótta undan þessum brennivínsóðu skepnum.  

Bylgja ölvunarmála hjá SAS

Frægir kokteilar og mismunandi áhrif þeirra

Þar með hafa Mosfellingar loksins höndlað hamingjuna í eitt skipti fyrir öll því þeir hafa komist að því að hin sanna vellíðan og lífsgleði fæst í flöskum af Stalínískum vodka, sem í eina tíð þókti hálfgert stríðsöl, en var samt heldur mildara sem slíkt í samanburði við hinn fræga Vodka Wyborowa sem sumir sturluðust af. Til að fela græðgi sína í Stalíníska vodkann hafa Mosfellingar tekið til bragðs að setja saman uppskrift af drungalegu glundri með því að sulla berjum og bjór saman við þann Stalíníska og svo sitja þeir og drekka ófögnuðinn þar til þeir renna eins og dauðir selir undir borð.

Í gamla daga, þegar vaskir menn gengu um götur með flösku af Stalíníkum vokda í beltinu, var til siðs að hella smávegis af kóki eða pólói saman við vodkann til bragðbætis. Og vel man eg þegar við helltum saman Stalínískum, kakólíkjöri, tveimur bjórtegundum og álaborgarákavíti í einn svæsinn kokteil. Þegar það gerðist vorum við í höfn í Hirtshals í Danmörku, en það er mikill sjóara- og drykkjubær á vesturströnd Jótlands. Eins og gefur að skilja, þurfti ákveðinn röskleik og persónulegan karakter til að geta kneyfað umræddan drykk. En þegar svosem fjórðungur var eftir í flöskunni, mé Spögelsið samanvið gutlið og gaf það fyllirafti á bryggjunni, sá djöfull fanst tveimur dögum síðar á reki í höfninni, steindauður. Þetta var Dani, þannig að við gerðum enga rellu út af örlögum hans.

Síðar, þókti einhverjum okkar tilkvæmilegt að halda ærlega kvennadrykkju, af hinum pólska gaddavírsdrukk, Vodka Wyborowa, á einföldu herbérgi að hótél Esju í Reykjavík. Á milli fimmtán og tuttugu mættu á staðinn og hófu drykkju þegar í stað. Ekki þurfti að hvetja gálurnar til þambsins, en ekki leið á löngu þar til þær vóru allar sem ein kolbrjálaðar og höfðu uppi öskur, hótanir og formælingar. Eins og gefur að skilja mæltist þetta einstaka númer illa fyrir hjá starfsliði hótélsins og innan skamms kom hersveit lögregluprjóna, slefandi af einhverskonar skítafryggð, og dró allt kvennfólkið út á hárinu. Eftir þetta höfum vér aungvar spurnir haft af þessum fyllikuntum, en þær munu nú vera orðnar rosknar og krumpaðar og anga eins og súrheysgryfjur eða beinaþrær. Og um þetta allt er óþarfi að hafa fleiri orð. 

Drykkurinn sem er að gera allt vitlaust í Mosó

Að æðardúnn sé bölvað ekkisins dóp? Já, auðvitað er hann það

Ekki er það ný frétt að æðardúnn sé bölvað helvítis dóp. Í gamla daga þekkti ég marga ónáttúrubesefa og óreglusnata sem voru sínkt og heilagt að troða æðardún upp í nasaborurnar á sér, undir vörina, undir forhúðina og svo framvegis. Þessir delar studuðu það að éta dúninn með brennivíni og urðu illilega sturlaðir af; einn þeirra elti móður sína sálugu með reidda öxi svo veslings konan ákvað að hlaupa frekar í sjóinn en að láta son sinn höggva sig í spað.

Svo hafa grófustu óregludólgar, lífs og liðnir, sagt mér að mest sé þó varið í að sprauta sig í æð með æðardúni. Af einni slíkri sprautu sé á svipstundu hægt að fljúga upp í áttunda eða níunda himinn og rorra þar tímunum saman. Fornvinur minn, E.B. Sig. matreiðslumeistari fékk sér stundum dún þegar hann vildi virkilega gera sér dagamun. Ef hann gat ekki fengið dún með því að stela honum úr sæng einhverra elti hann uppi kollur og blika og reytti af bringunni á þeim hverja tuttlu og sleppti þeim síðan aftur og var oft hlálegt að sjá æðikollur sem notið höfðu athygli E.B. Sig. matreiðslumeistara; en þó voru þær kollur ekki sýndar sem höfnuðu á pönnu hins mikla mikla meistara og voru færðar upp á disk sem pekingendur.

Í fréttinn af kókaíni og æðardúni er sagt frá því að blaðasnati The Guardian vitni af miklum krafti í einhvern prest af Íslandi sem sinn helsta heimildamann. Af orðbragðinu að dæma getur varla verið um annan klerk að ræða en síra Baldvin. Hvaða prestur annar hefði getað tekið upp á því að hegna meðhjálpara sínum með því að troða blágörn hans fulla með æðardúni? Og auðvitað varð mannauminginn geggjaður og fór að elta og ónáða pútur í þorpinu. Svo dó þessi meðhjálpari og síra Baldvin lét dysja hann utangarðs án yfirsöngs. Þessi meðhjálpari hafði sér til sakar unnið að hafa barnað kvennmann sem honum kom ekkert við og var auk þess gift öðrum manni. 

Æðardúnninn sama gamla kókaínið

Helteknar af áfallastreituröskun eftir aðfarir grýlunnar miklu, Brýgítu Monsters

Nú eru uppi dagar hinna miklu játninga hjá Pírata-hjörðinni og hvur píratakonan af annarri brýst fram á sjónarsviðið og lýsa yfir að þær séu helteknar af áfallastreituröskun vegna Brýgítu; ættu þessar eiginir ekki að fara í skaðabótamál við Brýgítu, krefjast tug milljona í bætur og helst að fá Brýgítu kerlíngu dæmda til ævilangrar þrælkunar í tugthúsi, já eða í haughúsi fjóss, sem væri líklega enn betra.

Samkvæmt lýsingum hinna óhamingjusömu stúlkna úr Píratastandinu er Brýgíta gamla algerð Grýla að viðbættum Leppalúða; hún er svo ísmeygilega vond og gegnsósa af mannhatri og siðferðisvillu, að það er blátt áfram stórhættulegt að koma nálægt henni, jafnvel hættulegra en að vera samvistum við gemlinga með ebólu og ecólíbaktéríu. Það var því mikið gustukarverk hjá Helga Hrafni að hrinda þessari vondu djöflagrýlu fyrir hin poletisku björg og hinum Pírötunum til óstjórnlegs sóma að hafa aðstoðað Hrafnsungann dyggilega við hið mikla þjóðþrifaverk.

Þegar betur er að gætt, má sjá í hendi sér, að allir flokkar ættu að taka sér Hrafnsungann og Píratanan sér til fyrirmyndar í Brýgítu-málum. Til dæmis átti fólkið í VG fyrir lifandis löngu að hafa afgreitt Stengrím J. á sama hátt, snúa hann niður á hornunum og færa hann Sorpu að gjöf; hið sama áttu þau að gera við hina aumingjana í Flokkseigendafélaginu. Þetta gerðu Framsóknarmenn við endemið Sigmund Davíð og mun það þjóðþrifaverk lengi rómað með lýðnum. Kjósendur sjálfir afgreiddu verstu loddara Samfylkingarinnar með því að fella þá af þingi, og hið sama gerðu þeir við þunnildisflokkinn Bjarta framtíð. Sjálfstæðisflokkurinn er aftur á móti samur við sig, þar gilda önnur og myrkari lögmál; ef þeir ná ekki að fá þann næstversta til trúnaðarstarfa taka þeir hiklaust þann versta og lengi getur vont versnað á þeim bæ, skal ég segja ukkur. Já. 

„Þessi óreiða bjó til einræðisherra“

Góðar fréttir fyrir dæmigerða Íslendinga

Þetta eru nú aldeilis góðar fréttir fyrir Íslendinga og bera gáfnafari þeirra og greind svona heldur ófagurt vitni, vægast sagt. Að tæplega þriðjungur kjósenda sé reiðubúinn að greiða Miðflokki klausturmanna og Pírötum atkvæði sín er svo fáránlega absúrd að ekki er möguleiki á að koma orðum að svo sorglegri endaleysu. Þessi niðurstaða er ekki hvað síst ultrafáránleg og hláleg í senn fyrir þá viðblasandi staðreynd, að Miðflokkurinn hefir nýverið gert sig að fífli og til skammar fyrir opinbert fyllirí með svívirðingum og aðdróttunum í garð fólks sem ekki var á staðnum til að svara fyrir sig, en Píratar unnu sér til frægðar á dögunum, ofan á tómhyggju sína og lýðskrum, að drulla og sí-drulla yfir sjálfa móður þeirra, maddömu Brýgýtu, sem er álíka heimskulegt og að framsóknarmenn tækju sig saman að svívirða gömlu Framsóknarmaddömuna fyrir framan alla þjóðina.

Og hvernig er þetta eiginlega með okkur? Árum saman hefir miklum áróðri verið haldið út um að flokkakerfið sé ónýtt, útelt, glæpsamlegt; á Íslandi ríki þjófræði, fjárstekrar glæpaklíkur ráði stjórnmálaflokkunum, Alþingi og ríkisstjórn. Miðað við allar þessar upphrópanir í fjölmiðlum og á torgum mætti ætla að byltingarástand ríkti á Íslandi og að einungis fáeinir blóðdropar væru eftir í auðvaldsskrímslinu og ekkert væri eftir annað en að stífa af því viðbjóðslegan hausinn. En, ónei, piltar mínir, ekki aldeilis. Auðvaldsskjátan lifir enn góðu lífi, sílspikuð og pattaraleg, flokkakerfið sömuleiðis; en best er að dómgreindarskortur og pólitísk fíflska kjósenda er einstaklega vel á sig komin, rær í spikinu og má var mæla fyrir vellíðunardæsingum og fryggðarstunum, enda er jarðvegurinn góður fyrir dómgreindarbresti og fábjánahátt á Íslandi.

Óréttlæti, mismunun, skipulögð glæpastarfsemi og þjófræði virðast vera höfuðíþróttir Íslendinga, ásamt með lágkúru, lágmensku, sóun raunverulegra verðmæta og andlegri örbirgð. Slík þjóð, sem þannig hagar sinni tilveru, bíður fátt annað en að riðlast aftan á sjálfri sér, svona eins og Brynjar Vondalykt og Kolbeinn gera þegar frú Ingveldur hefir læst þá báða í einu inni í miðstöðvarkompunni. Og endileg höldum áfram að hneykslast í einhverskonar þórðarglaðri vandlætingu á framferði Sigmundar og hans kóna á klaustri; fullkominni fíflsku og innanþurrkuðum rembingi Pírata; viðurstyggilegum svikum og loddaraskap VG og Samfylkingar; og glæpaeðli óþverraflokka, sem ýmist kenna sig við sjálfstæði, framsókn eða viðreisn. Og skilja síðan ekkert í hvernig stendur á allri þessari samfélagslegu óstjórn, vanstjórn, ofstjórn og glæpastjórn. Í því ljósi má með sanni segja, að frasinn leiðinlegi, að kjósendur fái ævinlega þá stjórn sem þeir eiga skilið, sé bæði sannur og réttur þegar kemur að okkur Íslendingum. Áfram skal halda við að kjósa allskyns afturfótafiðrildi og háfjallamerar inn á þing, sem aðeins hygla heimskunni og órættlætinu. 

Miðflokkurinn tekur af Sjálfstæðisflokki

Þegar Friðfinnur ný-nasisti drakk sig sódó

Á gamalsaldri gjörðist Friðfinnur heitinn ný-nasisti og hengdi upp mynd af Hitleri upp á stofuvegg heima hjá sér. Um sömu mundir rak hann eiginkonu sína, Pétrínu Storð að nafni, horaða og trjásulega, burt af heimilinu og hótaði að skóta hann með haglabyssunni ef hún lét sjá sig í námunda við húsið sem þau höfðu búið í í stinn fjörutíu ár. Ekki varð undrun samborgaranna minni þegar Friðfinnur bar inn til sín ókjör af sódavatni. Þegar hann var spurður hvað allt þetta sódavatn ætti að þýða, svaraði Friðfinnur því til að hann ætlaði að drekka allt þetta sódavatn til þess að verða sódó.

Eitt kvöldið kom Friðfinnur askvaðandi í knæpuna á horninu, svo vopnaður, að segja má með sanni að hann hafi verið grár fyrir járnum. Veitingamaðurinn varð mjög felmtraður við uppákomuna og hugðist biðja Friðfinn í góðu að fara út og koma svo bara aftur þegar hann hefði afvopnast. Þessu svaraði Friðfinnur með því einu að reka skeptið á haglaranum í trýnið á vertinum og var hann þar með úr sögunni það kvöldið. Síðan settist Friðfinnur að drykkju og talaði margt undir borðum. Meðal annars tjáði hann viðstöddum að hann væri ekki einungis ný-nasisti og ný-frjálshyggjumaður, heldur og væri hann nú orðinn vel sódómískur.

Fám dögum síðar varð íbúum bæjarins ljóst, að Friðfinnur væri búinn að gera hús sitt að hættulegu víghreiðri. Hvenær sem var sólarhringsins bárust hastarlegi skothvellir frá húsi hans og stundum sprungu vítisvélar í garði nágrannans, eða úti á strætinu, sem stórhætta stafaði af. Svo kom að því að ríkisstjórnin lét málið til sín taka og sendi þyrlu á vettvang, sem sturtaði bílhlassi af sprengiefni á hús Friðbjarnar. Sprengingin varð svo grimm, að ekki hvarf hús Friðbjarnar eitt af vettvengi heldur þurrkuðust næstu tíu hús í kring út af yfirborði jarðar. Þegar þett gerðist var Friðfinnur því miður ekki heima, hann var í heimsókn hjá Valfríði systur sinni, sem er gallhart ný-nasistafól. Nú býr fólk á staðnum sig undir hið versta, því öllum mun nú ljóst vera að Friðfinnur er ekki heill á geðsmunum, með öðrum orðum : snarbrjálaður og hættulegur. Að framansögðu má því ljóst vera að Friðfinnur er aunginn ,,Friðfinnur heitinn".

„Fílar í sódavatni“ hluti af sýningu

Þeir í sveitinn tóku ráðin í sínar hendur og málið leystist farsællega

Ekki er á þá logið þessa helvítis graðnagla, þeir vaða um allt og eira aungvu. Og ekki er það eins og þetta séu strákafífl, nei nei, þetta eru afgamlir skarfar, sem vaða inn í ungmeyjahópinn miðjan og barna telpurnar tafarlaust og skammast sín ekki fyrir fremur en ástsjúkir hundar. Og hver er kominn til að staðfesta að stúlkan Anna Lúndberg, sem sögð er 25 ára og er ólétt eftir ljótan og rónalegan karlfjanda, sé 25 ára en ekki 15 ára eða 12 ára? Nei, sona karla á að grafa eins og sjórekin hræ af hvölum til að ekki stafi af þeim óþrifnaður.

Þegar þessir gömlu ódámar koma til umræðu er tillagan um geldingu ekki langt undan. Í Varðmannahreppi á Langbarðanesi tóku þeir sona óþokka, hann hafði barnað þjár kornungar systur í einum og sama mánuðinum, og geltu hann með viðhöfn. Handlægnasti smiðurinn í sveitinn tók að sér að berja saman geldingarstokk með fallaxarsniði. Svo skelltu þeir undan djöfli og hann hefir verið alveg til friðs eftir það.

En mikið er dólgurinn Mikjáll Sheen gamall og ljótur; það sést meira að segja á myndinni af mannkertinu að það er mjög vond lykt af honum, enda er kauði í uppáhaldi hjá þeim málsmetandi manni, Brynjari Vondulykt, sem þekktur er fyrir annað en að sitja auðum höndum í kvennafans. Og stundum þarf ekki kvennfólk til að Brynjar Vondalykt láti til sín taka, það vita menn eins og Kolbeinn og Indriði Handreður, sem hafa stundum ekki getað setið á stól heilu vikurnar eftir misjöfn viðskipti við Vondulyktina.

Kærastan 25 árum yngri og á von á barni

Síra Baldvin ræddi mál séra Múlla við helgiathöfn

Síra Baldvin boðaði þegar til bænastundar í musteri sínu um leið og fregnir bárust af því að séra Múlli Krekar hefði verið færður í gæsluvarðhald. - Það gerist nefnilega ekki á hvurjum degi, sagði síra Baldvin, - að norskum prestum sé stungið í tugthúsið, því miður leyfi ég mér að segja. Norskir prestar eru undantekningarlaust pokaprestar, géðíllir og andfúlir, því Fjandinn hefir blásið brennisteini og þurrum hanaskít í nasir þeirra svo þeiri hagi sér nú nógu illa.

- En hvað um það, hélt síra Baldvin áfram. - Séra Múlli í Noregi var alltaf eins og hvur annar ódráttur, kvennsamur, brennivínsþyrstur bögubósi eins og einhver Æritobbó. Hann kvað hafa ætlað að leiða Ítali til hryðjuverka, Sathani til vegsemdar, en páfinn okkar, hann Jóhannes Pétur eða Páll, hann skohh, sá við helvítinu honum séra Múlla og setti fótinn fyrir hann.

En hvað Noregsmönnum hefir gengið til að ala séra Múlla sér við brjóst í allan þennan tíma og vissu þó alveg, að helgisamkomur hans voru buslubænir og einskis verður samhnýtingur af rausi um drauga, afturgöngur, hálfholdgaða púka á leiðum dauðra manna og annað þar fram eftir götunum. En Norsarar eru heimskir og alveg ótrúaðir, nema þeir sem eru villutrúar. Þeir stinga undan sonum sínum þegar þannig liggur á þeim og sitja tímum saman blindfullir út í bílþegar fjölskldan hefir snúið við þeim baki. Að þessu sögðu hrópaði síra Baldvin AMEN! og sló meðhjálpara sinn bylmingsfast í rassinn með heilagri ritningu svo hann steyptist fram yfir sig á kirkjugólfið, söfnuðinum til heilmikillar gleði, því meðhjálparinn er óvinsæll maður á sínum heimaslóðum. 

Umdeildur klerkur í gæsluvarðhald

Sá ein er glæpur er upp kemst

Sannast nú enn og aftur hið fornkveðna, að sá einn er glæpur er upp kemst. Í gærkvöldi komst upp um ósiðlegan fund hjá Pírataflokknum og keppast nú allir við að fordæma fund þenan sem náttúrulega ógéðslegustu samkomu sem þeir vita um. En Helgi Hrafn, garpurinn svorni, stendur þó keikur og segist glaður kukka aftur yfir Brýgýtu ef á þurfi að halda. Nú vitum við ekki hvað margir sona ógeðslegir fundir hafa verið haldnir fyrir luktum dyrum hjá Pírötum, það er að segja fundir sem ekki rötuðu í formi upptöku inn á fjölmiðla; þeir kunna að skipta tugum, jafnvel hundruðum.

Það hafa svo sem verið haldir óteljandi fundir stjórnmálafauta á Íslandi þar sem lögð hafa verið á ráðin um allrahanda glæpi, einkum fjármálaglæpi af stórbrotnu tagi, ósvífna og angandi af þjófræði. Þá hafa þessi illfygli ekki hikað við að fremja landráð og föðurlandssvik í þeirri fullvissu að þau mundu komast léttilega upp með þá glæpi, sem í öðrum löndum varða við gálga og höggstokk.

Hvað hænsnaher Pírata varða, þá er líklegt að sá söfnuður verið lagður niður innan skamms og hann jarðsungin og ,,komi þá allir Hrafnar hér, hans á leiði að skíta." En á móti kemur, að nú er Katrín Jakkó komin með gleraugu, tussufín og vel pússuð, og jafnast hún nú alveg við gleraugnaberandi gluggaskraut annarra flokka, Ráðherrans með langa nafnið og frú Andersen, Vigdísi hjá MiðFramsókn og Oddnýju Samfylkingarinnar. Og með gleraugun framan í sér, skákar Katrín loksins jólatrénu þeirra í VG. 

 

 

 

 

 

„Þetta var bara einum of mikið“

Glæpir hreppsnefndamannsins leiddu hann í géðrannsókn og fangelsi

Öll munum við eftir helvískum hreppsnefndarmanninum, sem skreið heim til sín úr réttunum í stað þess að ganga eins og siðað fólk. Nei, kallálkan hafði komist í ókeypis brennivín, fyrir utan að hann hafði hálfan lítér af kogara með sér í úlpuvasanum. Allra mann var hann kátastur í réttunum og sló um sig með allrahanda vafasömu orðbragði; hann vildi selja eiginkonu sína Elliða hreppsnefndaoddvita fyrir tvö kvígildi, þ.e. skjöldótta kú Elliða, merkan grip, og sex ær loðnar og lemdar. Þegar einhver benti hreppsnefndamanninum á að ær væru ekki lemdar um þessar mundir, það væru þrír mánuðir í fengitíma, hrökk kallkvikindið svo við að hann rúsdrakk sig um koll af kogesnum bak við kamarinn. Eftir það skreið hann um réttina og skreið síðan heim á fjórum fótum.

Því miður varð hreppsnefndarmanninum það líka á, að lát undir höfuð leggjast að skrá brennivínið sem hann þáði ókeypis í réttunum í hagsmunaskráningabókina. Fyrir þá sorglegu yfirsjón var hann kærður og var sendur í afplánun í fangelsi að undangengini nákvæmri géðrannsókn. Þegar hreppsnefndarmaðurinn sat fyrir svörum geðlæknanna, sem höfðu í höndunum bréf frá oddvitanaum þar sem glæprir hreppsnefndarmannsins voru tíundaðir í löngu máli og hátíðlegu. Þegar talið barst að skriði hans í réttinni og víðar lýsti hreppsnefndamaðurinn því yfir að hann væri yfirfallinn af skriðdýrseðli og væri það sennilega ættgengt.

Því getum við fullyrt að Páwell má heita ljónheppinn að hafa skráð boðsmiðana sína og fyllikuntuhátíðina fyrir neðan Suðurlandsbraut í sumar. Hefði hinn virðulegi borgarfulltrúi gleymt að skrá, stæði hann í sporum hreppsnefndamannsins, sem fyrr er getið, og væri á leið í gapastokkinn. Hinsvegar lítur ver út fyrir borgarmeistaranum; hann skráði ekki boðsmiðann sinn og á því fyrir höndum hræðilegan dóm fyrir stórspillingu, slóðaskap og óhreinst hugarfar. Verði borgarmeistarinn fundinn sekur, sem hann verður, þá er ekki örgrannt um, að finna verði nýjan borgarmeistara, og kemur þá nafn Brýgýtu Jonsdóttur sjálfkrafa upp, svo eðlileg er hún sem eftirkona Dags.

  

Enginn skráð boðsmiða nema Pawel