Ferðalagi Vondulyktarinnar lauk í lækjarfarvegi á Fimmvörðuhálsi

Trúleg er í ýmsu að snúast hjá björgunarsveitunum um þessar mundir. Og ekki mátti það minna kosta hjá veslings manninum en að elta bölvað trambólínið alveg frá Eyrarbakka og upp á Fimmvörðuháls. Ég hélt fyrst að þarna væri um að ræða FB-vin minn, Guðmund Brynjólfsson rithöfund og djákna, og fylltis vonleysi og vorkunsemi. Hvernig ætli hann Guðmundur mundi líta út eftir að hafa runnið í vonskuveðri á eftir trambólíni frá heimili sínu á Eyrarbakka út allar sveitir og inn í óbyggðir?, hugsaði ég og fann fyrir lítilleik fyrir hjarta. So kom í ljós að þarna var ekki um Guðmund að tala, heldur Brynjar Vondulykt, sem raknaði óforvandis upp úr rotinu austur á Eyrarbakka, en hann mundi síðast til sín á menningarnótt í Reykjavík.

Það fer ekki hjá því að minnst verði á þann mann, sem helst á ættir að rekja uppum Fimmvörðuháls og Fjallabkasleið, en þar er auðvitað átt við hinn merka kennimann og værðarklerk, séra Atgeir p. Fjallabakssen. Þess má geta, að það var séra Atgeir, sem las þau frú Ingveldi og Kolbein saman við hátíðlega athöfn í Skálholtskirkju á sínum tíma, því hvurgi vildu ungu hjónaefnin láta gifta sig annars staðar en í hinni fornu höfuðkirkju kristindóms á Íslandi, þar sem Þórgunna hin írska var jarðsungin fyrst kvenna á Íslandi. Við þessa giftingu bar það helst til tíðinda, að gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir brúðgumans, barði konu nokkra í hnakkann með staf sínum járnslegnum, af því að hún, eftir því sem sá gamli sagði, ,,angaði eins og svín af ófullnægðu náttúruleysi." Konugarmurinn lá svo í öngviti millum kirkjubekkja þar til athöfnin var á enda, þá krækti gamli Kolbeinn í mittisstrenginn á pilsi hinnar föllnu með handfanginu á stafnum og dró hana þannig, full harkalega sögðu sumir, út undir bert loft. Hefir víst skjaldan verið farið eins illa með nokkra manniskju á Skálholtsstað síðan þeir drógu Jón byskubb Gerreksson nauðugann út úr Skálholtskirkju og drekktu honum eins og hvolpi í Brúará.

Það er af ferðalegar Vondulyktarinnar að segja, að hann komst til nokkurrar meðvitundar í morgun þarna á Eyrabakka eftir ómeðvitaða svartnættissiglinu austur yfir fjall frá Reykjavík. Hann sá ekki betur, þegar hann opnaði blóðhlaupnar glyrnurnar, að hann væri staddur í greni og leist strax illa á blikuna. Við hlið honum lá annarleg og honum gjörókunnug kvennsnipt, á Evuklæðum einum, og hraut eins og vélskófla eða jarðýta. Brynjari brá þó mest við hvað honum sýndist persónan forljót og af henni lagði blautlega fúkkapest. En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst, - og hjálpin birtist Vondulyktinni eins og frelsandi engill í hálffullri volkaflösku við hliðina á elhúsvaskinum. Og svo var nauð hins skipreika manns mikil, að hann saup allt úr flöskunni ofan í sig í einum teyg, en það gerði honum kleyft að þora að nálgast fötin sín við bæli konunnar, óhrjálega flatsæng með skítugum og útklíndum rúmfötum, og klæða sig hljóðlega í snatri. En þegar Brynjar Vondalykt snaraði sér út úr snörðuðu kofaræxni hinnar ölmóðu konu kom áður nefnt trambólín þjótandi, að því honum sýndist á móti sér, svo hann snöri undan og hljóp allt hvað aftók í átt að afréttum með trambólínið spóladi á eftir sér. Á Fimmvörðuhálsi skildu leiðir, því Brynjar féll óforvandis ofan í djúpan lækjarfarveg, en trambólínið hélt ferð sinn áfram í loftköstum en hafði þá tekið stefnu á Fjallabaksleið og er trambólínið úr sögunni; en Brynjar skreið illa til reika upp lækjarfarveginum, nær dauða en lífi af ofáreynslu og skelfingu. 

Örmagna ferðamaður á Fimmvörðuhálsi

Það verður sljótt, afkastalítið og lognast út af eða gengur af vitinu

Grænmetisát og bauna er vísasti vegurinn til að gera fólk sljótt, dómgreindartruflað og afkastalítið. Þess utan eru það auvirðilegar kérlíngarbækur, að kjötnautn og griparæktun eigi sök á kolefnissporum og hamfarahlýðnun af mannavöldum; í mesta lagi getur góð steik stuðlað að eftirsóknarverðri samfarahlýnun, sem er heilnæm og bætandi. 

Svokallaðir ,,grænkérar" er náttúrulega svæsinn öfgatrúflokkur, hliðstæður þeim flokki sem trúir á kannabis og guðlegan lækningarmátt þess. En vegantrúarbrögðin eru fyrir sinn hatt ákaflega lík þeim fyligsmönnum Múhámeðs spámanns sem kenndir eru við talíban. En það versta við grænmestis, bauna og vegantrúarbrögðin er hve safnaðarmeðlimum þess er gjarnt að sturlast, eða lognast út af á besta aldri án þess að raunveruleg dánarorsök sé ljós; fólk sem var heilbrigt fram yfir unglingsár fer allt í einu að dofna upp, trénast og hálfpartinn gufast upp; þegar betur er að gáð sannast að sá burtsofanaði var hirðsveinn vengans og grænkérs.

Okkar bestimaður hér á Snæfellsnesi, Þórður skáld, listmálari og sjómaður frá Dagverðará, hafði óbeit að grænmetisáti en lifði mest á hrútakjöti, einkum hnakkapiki hrúta, var einhver mest og best lifandi Íslendingur sinna daga, sem spönnuðu rétt tæpa öld; veganisti dagsins í dag hefir venjulega geyspað golunni af ódöngun fyrir þrítugt. Annar Snæfellingur, einnig nafntogaður, Pétur Hoffmann Salómonsson heljarmenni af fornmannakyni óspilltu, segir frá átvenjum tígra og leóna í veraldarsögu sinni, hvernig þessar skepnur brúka einlægt örlítið af grasgornum í vömbunum á dádýrinu með kjötinu af bráðinni, rétt eins og við höfum smávegis af kartöflum og stundum grænum baunum frá Ora með blóðsteikta tuddaketinu eða dilkssíðunni. Það segir sig sjálft að af miklu kjöt- og fiskáti verðum við hraust og með réttu ráði, en ef við hættum að eta lifandi skepnur og snúum oss alfarið að því að bíta gras eins og sauðnaut, sem okkur er ekki eiginlegt, þá mun mannkynið drepast úr drullupest og óyndi án þess að kolefnissporin þess minnki eða hamfarahlýnunin dragist hætishót saman. 

„Einfalt og sjálfsagt“ að sleppa kjöti

Orðrómar og orðræður um gluggaskraut ásamt með menningarlegri úrkynjun

Það er nákvæmlega sama hvar aunginn er, gangur himintunglanna breyist ekkert við það eitt hvort einn lágkúrulegt gluggaskraut er eða fer. Verst er að umrættgluggaskraut, það er að segja eigendur þess, Stengrímur, Álfheiður og Swabbafamelíen, skuli hafa átt það eitt erindi í ríkisstjórn að tryggja áframhaldandi völd Sjálfstæðisflokksins, erkiauðvaldsins; ég er hræddur um að fæstir þeirra sem tóku þátt í að stofna VG á sínum tíma hafi ekki átt vona á þessháttar traktéringum af hálfu þessa liðs. Reyndar er ég, prívat og persónulega, alveg handviss um, að fyrrnefnd, Stengrímur, Álfheiður og Swabbaslektið voru á þeirri stundum ákveðin í að stefna að ríkisstjórnarþátttöku með Sjálfstæðisflokknum, þó það af alkunnum heiðarleik sínum hafi haldið kjafti um þessa svívirðilegu hugsjón, sem kraumaði í belgnum á því eins og þau hefðu etið óðs manns sjítt.

En nú eru íhaldsfólin, Bjarniben, og Bjössi Bjarna, búin að snú svo skemmtilega upp á handleggjaprjónana á Katrínu að hún er tilbúin að fórna öllu til að geta fundað með hálfmenninu, hálfkvartmenninu segja sumir, sem Trump hefir ákveðið að senda Íslendingum, aðallega í háðungarskyni. Svo er það líka mjög svo út úr kortinu, taktlaust, óviðeigandi, verkalýðsfélagagúbbum Norðurlanda að láta manneskju, sem aldrei hefir verið í verkalýðsfélagi né dýft hendi á kalt vat, væla einhverja steypu eftir broddborgaraaðalinn í VG, yfir þing Norrænna verklýðsfélaga. Það hefði verið yfrið nóg fyrir Katrínu að skreppa bara í matarboð í Garðabæ, hjá honum stórvini hennar, honum Bjarnaben, en láta subbukallinn frá Trump eiga sig, sem og verkalýðinn, sem Katrín hefir aldrei nokkurna tíma átt samleið með.

Á þessum síðustu og verstu tímum, hafa það orðið örlög okkar að fá yfir okkur firrt tómhyggjufífl, sem hafa ekki aðra hugsjón en þá að vera athyglissjúk, hrokafull, karakterheimsk og full hneykslunar á smámuni. Þetta þrifahyski hefir sókt að okkur úr öllum áttum, aðallega þó úr 101, úr klausturknæpumenningunni, græðginni og geggjuninni. Píratar, Samfylking, Miðflokkur, VG, gamla Framsóknarmaddaman, elliær og geðveik, og mafía stigamanna, tvískipt í Sjálfstæðisflokk og Viðreisn, hefir eftir því sem þessi félög hafa úrkynjast og orðið óforskammaðri, lamið á grandalasri alþýðunni eins og brotsjóir. Ef þessum rottugangi fer ekki að linna, þá er viðbúið að villidrjólar á borð við Trump og Pence hirði okkur eins og hvert annað illa farið vogrek.   

Gert lítið úr þátttöku Katrínar

Glögg kona Metta og vel að sér í Íslendingum ekki síður en Trumpinu

Það er rétt hjá Mettu Friðriksdóttur að vera ekki að munnhöggvast við erkiskelmirinn Trump, eða Tromp eða hvað hann nú heitir þessi abelsínugula flyksa; hún sagði kallfjandanum einfaldlega að fara til Helvítis og var þar með var málið dautt. So er Metta ekki í neinu standi til að rífast fyrr en hún hefir jafnað sig á Íslandsferðinni; en hún mun mjög eftir sig að þurft að þola návist íslenskra forsætisráðherrans. Heimkomin sagði Metta við fjölskyldu sína, að hún hefði vitað annað eins, og þetta ætti að heita forsætisráðherra á Íslandi. Hún sá líka Stengrím alþingisforseta og segir hann afar skuggalegan náunga, eihverskonar sambland af Fagín sáluga og Ókindinni í samnefndri bíómynd frá áttunda áratugnum.

Þá er Metta viss um, að á Íslandi gangi enn ljósum logum draugar, afturgöngur, púkar, drýsildjöflar, tilberar. Það segis hún merkja á ráðherrastóðinu íslenska, sem foreldrar á Íslandi nota óspart til að hræða börnin sín með þegar þau eru óþekk. Og Metta er ein þeirra kvenna, sem þekkja Jónas skáld Hallgrímsson af eigin raun og furðar sig á að íslenskaborgarastéttin megi ekki heyra á annað minnst en bein hans séu falin í jörð á gömlum þingstað Íslendinga, Þingvöllum. Hið rétt sé, að bein Jónasar liggi djúpt í mold í Kaupmannahöfn, og það sem meira er: Jónas hafi margoft birst sér, bæði í vöku og draumi, til að hneykslast á löndum sínum fyrir að hafa farið heim, að ísaköldu landi, með kassa fullan af hrossa- og svínabeinum, auk ryðgaðra niðursuðudósa undan sardínum og öðru þessháttar; þennan ófögnuð hafi þeir svo jarðsungið með sálmum, bænalestir, pípuhöttum og líkræðu í kirkjunefnunni á helgasta stað Íslands.

Gáfuð kona eins og Metta, sem þekkir jafn vel til í heimi framliðinna sem óframliðinna, er þeirrar skoðunnar, að það hafi verið mikið happ fyrir Dani, að hin íslenska þjóð var ekki öll flutt í einu lagi til Jótlands og komið þar fyrir upp á heiðum, eins og til stóð á átjándu öldinni. Víst væri um það, að þessir þrifagemlingar hefðu þegar í stað farið að fjölga sér þarna á Jótlandi, hefðu tímgast eins og nagdýraplágur og fljótlega lagt gjörvalla Danmörku undir sig og gjört hana að einu allsherjar barbaríi og skrælingjabæli. En blessunarlega hefði ekkert orðið úr nefndum landflutningum á þessum tíma, enda var megnið af þessum skríl dauður úr Móðuharðindum og Stórubólu, þegar til átti að taka. 

Ætlar ekki að munnhöggvast við Trump

Hundtíkin hans Manga í Rugludal verður skipuð

Ó hvað þetta er óviðjafnanleg og spennandi, atburðarásin á floti og leikslok ófyrirsjánleg. En í reynd, en í reynd drengir mínir, þá skiptir niðurstaðan nákvæmlega engu máli; þó svo að Bjarniben mundi skipa skipa hundtíkina hans Manga í Rugludal dómsmálaráðherra þá mundu allir íhaldsbokkarnir verða himinlifandi, þeim er nefnilega alveg sama hvaða tros er að þeim rétt og hversu úldið það er, bara ef upprunavottorðið segir að það sé framleitt í Valhöllu.

Hundtíkin hans Manga í Rugludal er svo sem meinleysiskvikindi, grálúsug, með geitur og full með bandorm og sull. Og þó svo auminginn svorni hafi um áraraðir verið með sannkallað krabbameinsbál invortis og haldin niðurfallssýki, þá hefir hún lifað allar hremmingar af. Og svo andfúl er þessi tíkarskratti, að allt steindrepst á stundinni sem hún blæs framan í, og brækjuna aftan úr henni skulum við ekki minnast á, svo djöfulleg sem hún er.

Og sem ég sit hér við skriftir, kemur allt í einu upp í hugann kvennmannsbelgurinn sem glataði bæði meydóm sínum og nærbuxum bak við Valhöllu, hús Sjálfstæðisflokksins við Bolholt. Þetta var þegar Valhöll var nýlega byggð og moldarurð var að húsabaki, svo það var æði sukksamt að fórna nærhaldinu í þeim stað, hvað þá meydónum. En frú Ingveldur var ung og hraust um þær mundir og fyrir löngu hætt að kalla nokkurn skapaðan hlut ömmu sína. Enda var gamla frú Ingveldur, amma frú Ingveldar, fremur illvíg kona, grimm, guðlaus og andstyggileg á allan hátt; þessi gamla kona er enn á lífi, 106 ára að aldri, vel ern, á dvalarheimili aldraðra sjómanna, Hrafnistu. Daginn efir að nærbuxurnar fundust í drulluforaðinu á bak Valhöllu, átti sem ofatar amma frú Ingveldar leið á skrifstofu Sjálfstæðisflokksin og þekkti nærbuxurnar strax. Næst þegar þær nöfnur fundust, barði gamla frúin dótturdóttur sína sundur og saman með priki. Löngu síðar kvað frú Ingveldur?

Pupu mín er loðin og laung
og lafir við hana skiki;
en piltunum þókti hún heldur þraung
og þöndu hana út með priki.

Takið so hinni postulegu kveðju.

Nýr dómsmálaráðherra í september

Búbú og bloka, - og Bubur féll í höndur Hálfdáns Varðstjóra

Búbú ok bloka,
Bubur hrein í poka.
So lætur hann sem hann sofi
og surgar sig til boka.

Æi já, þeir fleygðu Bub, aumingja strákanganum, út úr húsi þarna á Skólivörðustígnum, en hann lét krók koma í mót bragði, mundaði gígju sína fimmstrengja og upphóf tómleik, með öskrum og gargi, á bröndóttri götunni. Þessi atburðarás leiddi til þess að lögreglan var kölluð til. Svo vel vildi til, að það var Hálfdán Varðstjóri sjálfur sem var á vakt og kom askvaðandi á vettvang og tók Bub, hafði endskipti á honum og lokaði hann inni í lögreglubifreiðinni. Gígjuna gjörði Hálfdán Varðstjóri að sjálfsögðu upptæka, en hann hefir í hyggju að gefa 12 ára frænda sínum hljóðfærið á sunnudaginn kemur.

Aungvum sögum fer enn af meðferð Hálfdáns Varðstjóra á Bubi, en víst er að hann fór með hinn handsamaða á lögreglustöðina; en þegar þangað er komið er aungrar miskunnar að vænta meir af hálfu hins tröllvaxna heljarmennis, Hálfdáni Varðstjóra. Maður sem var að koma úr yfirheyrsla rétt áðan út af ketti sem kom skottlaus heim, sagði að orgin og óhljóðin, sem bárust frá einum fangaklefanum, hefðu verið ógnvekjandi og þá ekki síður hinar einkennilegu stunur, sem líka bárust fram úr sama klefa. En hvað sem verða vill, þá verður fróðlegt að heyra sönginn í Bub þegar hann sleppur úr hinum réttvísu höndum Hálfdáns Varðstjóra. Búbú ok bloka ...

Óvæntir Bubba-tónleikar á regnbogagötu

Að sönnu eru Dalvíkingar hinir verstu vágestir, en það eru Surtseyingar líka

Þetta hafa verið Dalvíkingar, þar skjöplast mér ekki, og ætluðu að vaða inn í mitt grjóthrunið eins og þeir væru að ganga undir sturtubunu í baðhúsi. Það er sem kunngust er mála sannast, að Dalvíkingar þykja mestu vágestir, hvar sem þá ber niður, og hryllilegt að laga til eftir þá á þeim stöðum sem þeir hafa lagt allt í rúst. Að vísu eru Surtseyingar lítið skárri; þeir henda bara salernispappírnum á gófið eftir að hafa gengið örna sinna í húsum manna.

Maður nokkur, hrekklaus og alminnilegur, leigði tveimur Dalvíkingum íbúð sína í þrjá daga. Eftir hina umsömdu þrjá daga kom hann að húsi sínu eins og rjúkandi rúst, því þar inni var umhorfs eins og í sorptunnu. Þegar hann spurðist fyrir hjá nágrönnunum, kom fram, að ekki hefðu tveir menn þar á ferð, heldur á fjórða tug Dalvíkinga, sem vóðu þar út og inn og hlaupið síðan frá öllu án þess svo mikið sem taka upp einn einasta brúkaðan skeinipappír eftir sig. Síðan hefir aumingja maðurinn, sem leigði íbúðina sína tveimur Dalvíkingum, verið í öngum sínum og ekki mönnum sinnandi. Það síðasta sem af honum fréttist, að hann hefði reynt að hengja sig í eldhúsinu, en fyrir tilviljun bar þar að kunningja mannsins, sem náðu að skera vininn niður áður en hann hengdist að fullu.

Svo segja rætnar og illgjarnar tungur, að það hefði verið gustukarverk að hleypa helvískum Dalvíkingunum beint inn í grjóthrunið og leyfa því að æja aðeins og óa. Nú, þeim valinkunna þjóðsagnahundi, Snata, farnaðist svo við húsmóður sína, þegar hún var að ganga undir klettasnös eftir að hafa rekið ærnar á beitarfjöru, að hann velti grjóthnullungi fram af snösinni og beint í höfuð húsmóðurinnar, sem þá var orðin ekkja eftir Ólafa bónda, sem Snata tókst að hrinda fyrir björg, sællar minningar. Ekkja Ólafs bónda leit upp um leið og hnullungurinn féll og fékk hann beint í andlitið; hún þókti ljótt lík er hún var flutt á kviktrjánum heim, en Snati glotti að öllu saman, því hans vit er meira en fjölmenns hóps af Dalvíkingum og Surtseyingum.  

Ferðamenn reknir í burtu af svæðinu

Og gluggaskrautið valsar vítt og strítt

Nú er gluggaskrautið aldeilis í essinu sínu, kippist fram og aftur, eins og gaukur í klukku, tekur bakföll og brosir eins og andskotinn framan í Merkelkérlínguna, þennan leiðtoga þýsku auðvaldspúngana. Svo valsar gluggaskrautið um gólfið, en gleymir þó ekki slettunum og glennunum. Það er sem sé gleði í bæ hjá gluggaskrautinu, sem hefir flotið áreynslulaust á öldufaldi ísenskrar alþýðu, sem gerði sér ekki grein fyrir úr hverju endemin Stengrímur, Álfheiður, Swabbafamlíjan og gluggaskrautið, eru gerð. 

En gluggaskrautið blífur og poppast til og frá í strengjunum sem Stengrímur samherji og framsóknarauðvald stjórnar so lystilega. En Merkelkérlíngin glottir við tönn og spýtir undir borð, því hún getur ekki varist hlátri af að virða hið kostulega strengjaverk og loddaralæti fyrir sér. Enda er VG útgáfan af hinni dáralegu eymd í raun og sann hlálegri en orð fá lýst. Í þokkabót kann þetta gluggaskraut ekki að skammast sín, þjónustulundin við erkfífl Flokkseigendafélgs VG gengur fyrir öllu.

Það er ekki við góðu að búast úr ranni íslenskra stjórnmála þegar fyrirmenni þeirra gera fátt annað en að blekkja kjósendur í sífellu með allskyns skítabrögðum og sjónhverfingum; það er líf og yndi þessara aumingja að gera narr að fólki, einkum alþýðunni. En gluggaskrautinu Stengríms og félaga stendur á fjandans sama um eitthvert andlitslaust alþýðudrasl og þá því meir sem fátækt þess og niðurlæging er meiri. Ég bið Drottinn Guð Almáttugann að grípa inn í, taka í taumana, og stöðva mannskemmandi og samfélagsskaðandi iðju þessa ólánsfólks, sem kallaðir eru ,,stjórnmálamenn."

Gluggaskrautið valsar vítt og strítt;
vítt og strítt.
Það kjáir í auðvaldið undur blítt
og elskar það bæði sítt og títt.

Ísland kenni auðmýkt gagnvart náttúru

Frámunalega dónalegar reiðhallir fyir norðan land og ferð frú Ingveldar í hrossarétt

Merkileg fyrirbæri þessar reiðhallir og frámunalega dónalegar. Einhverju sinni varð frú Ingveldi að orði, að hennar heimíli væri glæsileg reiðhöll, einkum um helgar, og Kolbeinn eiginmaður hennar tók undir, sem og málsmetandi fólk eins og Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur. Og hvað getur það verið sem leiðir forseta lýðveldis inn í reiðhöll eins og lamb til slátrunnar?; það minnir á fátt annað en braginn um Óláf sáluga Liljurós, sem álfkonur lokkuðu inn í björg.

Þá er vert að minnast frægrar ferðar frú Ingveldar, Kolbeins, Borgargagnsins og Handreðursins í eina gríðarlega hrossarétt í Skagafirði, en í rétt þessa höfðu truntukóngar smalað þúsundum hrossa og var fjöld manna komnir saman við þetta sérkennilega tækifæri. Og þó að mannskapurinn í þessum réttum hagaði sér illa og drykki mikið áfengi og léti smáatriði lönd og leið, þá slógu frú Ingveldur og hennar förunautar að sunnan öll met í drykkjuskap, eiturneyslu og svívirðilegu framferði. Kvað svo rammt að illum háttum þeirra, að Norðlendingum varð nóg boðið og ráku frú Ingveldi og hennar eiginmenn og vini burt úr héraðinu og fylgdu rekstrinum eftir suður fyrir heiðar.

Það þókti víst sjón að sjá þegar frú Ingveldur þaut úr hlaði Skagfirðinga á glæsijappa sínum og ók drukkin í loftköstum alla leið til Reykjavíkur í einum rykk; hvurgi var stoppað til teygja úr sér, míga og skíta eða borða sér nestissnarl. Öll komu þau heim með blautan botninn, fáklædd mjög og láku af þeim vessarnir í straumum. Allt var þetta ferðalag þeirra fullt hneykslunnar og ósvífins losta og girndar. Þið getið ekki gjört ukkur í hugarlund nema brot af þeirri smán sem þessi tvenn hjón létu sér sæma að færa í framkvæmd, bæði í bifreið sinni sem og í réttunum sjálfum. Þessvegna er óskiljanlegt að lýðveldisforseti hafi látið henda sig að ganga inn í reiðhöll hjá Norðlendingum.

„Baulað“ á forsetann í reiðhöllinni

Undanrennu-Kata kyssir og kyssir og brotnar á bak aftur af fögnuði

Það er ógn mikið um kossaflens og kjass hjá henni Undanrennu-Kötu þessa dagana. Fyrir nokkru síðan brotnaði hún á bak aftur framan í NATO-framkvæmdastjóranum  Stoltenberg, í gær kyssti hún dvergjökulinn Ok bless um leið og hún kyssti gamla íraforsetann á gumpinn. Í dag tók hún kyssandi á móti Lafa svíaráðherra, sem lítur út eins og tuddi í jakkafötum. Og bráðum fær litla, seiga, undarennuöndin að faðma og kyssa varaforseta Trumps; það held ég verði nú meiri fagnaðarfundurinn, sem áreiðanlega gefur ekki endurfundum ungra elskenda með hormónastarfsemina í hæstu hæðum ekkert eftir í atlotum og dæsingum.

Mikil er sú upphefð sem Undanrennu-Kötu hefir hlotnast, alsendis á óvart og án nokkurra verðleika af hennar hendi. Oft hefir hún kvakað: ,,é í bólitikk til að ha-a áhrif" og þanið þverrifuna aftur á hnakka, báðu megin, tekið gífurleg bakföll og kvakað milt ofan í hálsmálið. Það bara liggur við að margur öfundi telpugarminn af allri upphefðinni. Og þó. Það er ekki eftirsóknarvert að vera fyrst gluggaskraut flokkseigenda VG og síðar gluggaskraut bæði VG og Sjálfstæðisflokksins og skiptast á matarboðum við Bjarnaben; þessháttar er fyrst og fremst skammarlegt og vekur með fólki það sem nú til dags er kallað kjánahrollur; fólk fer hjá sér að horfa upp á þá klígjandi lágkúru sem sem Flokkseigendafélag VG og Undanrennu-Kata bjóða því upp á.

Núnú, það liggur sem sé fyrir, að áhrifin sem Undanrennu-Kata og hennar eigendur hafa borið úr bítum, er áðurnefnd klígja og hlandaulahrollur kjósenda, sem sumir hverjir trúa ekki sínum eigin augum og eyrum. Mér sjálfum koma asnalæti og smjaður flokkseigenda VG við Sjálfstæðisflokkinn og broddborgarastéttina aldeilis ekki á óvart; það var nefnilega ekki við öðru að búast. Náttúrlega halda þeir, sem eru hrifnir af framgöngu Stengríms, Álfheiðar og Svavarsfjölskyldu Sendiherra og gluggaskrautsins þeirra, áfram að kjósa VG, enda ekki annað að skilja en þeir hafi einmitt ætlast til þessara fyrirliggjandi skrípaláta af eignunum. Hinir, sem ekki vilja taka lengur þátt í ruglinu, skulu skríða eins og blauðir hundar undir borð og ekki láta í sér heyra.  

Ráðherrarnir streyma til landsins