Hatursmenn bókmennta og annarra lista

Eins og við manninn mælt rísa sálsjúkustu fulltrúar heimskunnar, illgirninnar og afdalamennskunnar upp á afturlappirnar um leið og þeir heyra eða sjá listamenn nefnda og ausa öllum þeim hroða upp úr nægtabrunnum heimsku sinnar og fúlmennsku sem þeir hafa yfir að ráða. Nú hefir einn úr blautbarnadeild stjórnmálanna sett fram hugmynd um að þjóðin eigi að gera betur í úthlutun listamannalauna og vitanlega mæta miðaldaafturgöngurnar á stundinni og hefjast handa við grýta listamenn með öllum tiltækum skít og viðbjóði sem þeir þykjast hafa efni á að kasta í menn og málefni. Og auðvitað fær pilturinn af blautbarnadeildinni vænar gusur af svívirðingum.

Eitt er það sem hatursmenn bókmennta og lista á Íslandi eiga sameiginlegt, en það er vera talsvert hægrisinnaðir, að því er virðist frá náttúrunnar hendi. Foringjar og talsmenn helstu hægriflokkanna þora skjaldan að taka opinberlega undir með listamannahöturunum, en þeir standast samt ekki þá freistingu að styðja við bakið á þeim að tjaldabaki. Hægri menn á Íslandi hafa nefnilega aldrei verið sammála Þorsteini Erlingssyni skáldi er hann orkti um Sigurbreiðfjörð, sem um sína daga var ein vinsælastur maður á Íslandi: ,,og ef að við fellum þig aftur úr hor í annað sinn grætur þig þjóðin." Hægrimenn afa um aldir haft nautn af að fella skáld sín og listamenn úr hor.

Í huga hægrimanna, einkum þeirra fáfróðustu og heimskustu, eru listamenn þurfalingar sem eiga að fá sér ,,venjulega" eða ,,heiðarlega" vinnu. Í þessu mannfjandsamlega viðhorfi kemur fram menningarstig stórbænda og embættismanna fyrr á öldum í allri sinni dýrð. Hatur hægrimanna á listamönnum skýrist annars vegar grunnhyggni og heimsku þeirra, en hins vegar á hræðslu þeirra við listamenn, enda eru það listamennirnir sem mest og best hafa komið við kaunin á lénsherrum, sægreifum fyrr og nú, auðsöfnurum og yfirgangsfullum kapítalistum.   

Leggur til tíföld listamannalaun

Hin dularfullu endalok sterílíséraða þungarokkarans

Hann hefir á samviskunni að hafa myrt þungarokkarann, ja, allavega stéríjóþungarokkarann. En munar ekki miklu þar, skal ég segja ykkur. Hinsvegar leikur mér meiri forvitni á að vita hvað varð um sterílíséraða þungarokkarann, hann er alveg horfinn af sjónarsviðinu, sem og sterílíséruðu pönkararnir. Hér fyrir nokkrum árum dobía af þessum sterílíséruðu pönkurum, háværir en vitanáttúrulausir og enn meira laglausir, hvurnig sem það er hægt.

Enn lifir í minningunni þegar við piltarnir náðum tangarhaldi á serílíséraða þungarokkaranum, það var á sveitaballi, og drógum hann spriklandi að næsta fjóshaug, sem var í hálfs annars kílóméters fjarlægð frá sveitaballinu, og tróðum honum á hausinn ofan í hann og fórum svo leiðar okkar. Síðar fréttum við að helvítið hefði skriðið inn um glugga á bóndabænum eftir að hafa kraflað sig upp úr haugnum, flæmt bóndann úr rúmi sínu og skriðið sjálfur með alla mykjuna utan um sig undir sængina hjá húsfreyjunni og giljað hana langt fram á morgun.

En þessa vegna spyr ég um fornvin okkar, sterílíséraða þungarokkarann, að þó við fréttum eitt og annað af honum á bóndabænum, þessar sögur gengu vel á annað ár, þá hvarf hann alfarið úr sögum manna eftir það og engin minnst á hann aftur fyrr en nú. Óljóst hugboð hefi ég um að örlög sterílíséraða þungarokkarans hafi verið meinleg, ef ekki voveifleg. Mig dreymdi sem sé helvískan fyrir nokkrum vikum, ataðan mykju frá toppi til táar og með þetta óhræsis stærðar gat á enninu miðju. Ég rétt náði að spyrja kauða hvurnig stæði á þessu rokna gati, en hann svaraði að bragði: ,,Haglabyssan, karl minn, haglabyssan, svo hvarf hann mér sjónum, leystist upp í eldglæringum. Ég er ekki viss um hvort þetta var draumur eða hvort þessi þjakaði þungarokkari hefði birst mér þarna á herbergisgólfinu afturgenginn, en það skiptir svo sem minnstu máli. Hinsvegar hefir læðst að mér hræðilegur grunur um að bóndinn hafi orðið svo afbrýðisamur út af húsfreyjunni, að hann hafi ekki getað setið á sér og jafnað reikninginn við  þungarokkarann með hagabyssu og komið honum fyrir í áðurnefndum fjóshaug.

„Þungarokkarinn“ er dauður!

Ofur ofsagráðugir, soltnir en þó spikfeitir, úlfar og um leið ókristnir með afbrigðum

Þarna hlýtur að vera um mælingu í græðgi að ræða. Það opinberar aunginn græðgi á þessum drepsóttartímum nema ofur ofsagráðugir. Fyrir nú utan að aunginn á að fá einn einasta eyri í ,,bætur" þó aðrir fái úthlutað fiski sem þjóðin á í sameiningu. Og það er mjög bogið við þann Hæstarétt, meira að segja kengbogið, sem dæmir gráðugum úlfum bætur fyrir eitthvað sem heyrir þeim ekki til. 

Nú, fyrst það er páskadagur, er ekki annað hægt en leiða hugann að því hve ókristnir þessir ekkisinns sægreifar eru. Aldrei hafa þeir heyrt orð Jésú um ríka manninn, úlfaldann og nálaraugað, ekki heldur um þann sem á tvo frakka og á að gefa náunga sínum annan. Enn og því síður hafa garmarnir gráðugu heyrt af fyrstu söfnuðum kristninnar og hvernig afstöðunni til eignaréttarins var hátt á þeim bæ. Sannast sagna virðast sægreifarnir okkar ekki einusinni vera heiðingjar, heldur eru þeir villutrúarmenn upp á svo frumstæðan máta, að venjulegt fólk getur ekki gert sér slíkan ófögnuð í hugarlund.

Og ekki virðist þessi Hæstiréttur skárri en gráðugu villumennirnir; þar er, sem maður segir, pottur mölbrotinn. Á fólk virkilega að þurfa að trúa því að í Hæstarétt séu valdir villumenn? Er til dæmis eitthvað til í að þegar einstaklingar eru valdir til virðulegra dómastarfa sé þess gætt að þeir séu allir á sama villutrúarskipinu hvað varðar stórnmálaskoðannir og viðhorf til auðsöfnunnar? Þessu halda ýmsir fram og geta ekki haldið aftur af tárum sínum þegar segja þessa ljótu sögu. Sveitamaður nokkur fór til borgarinnar og dvaldi þar vetrarlangt. Þegar hann kom aftur heim sagði hann svo frá, að þann vetur hafi hann verið staddur meðal glorsoltinna, en þó spikfeitra, úlfa og sjakala, og hafi hann verið þeim degi fegnastur þegar hann fór aftur til heimahaganna.

Krefja ríkið um rúmlega 10 milljarða króna í bætur

Fágætur stofn af púngrottum í hlíðum Heklu

Þá gengur einn úr gáfumannaliði Pírata í salinn með meiningarlausan undanrennupopúlisma á vör.  Það hefir verið seginsaga þegar alþingismannanefnurnar okkar hafa fengið launahækkun, þá hafa litlu ljótu popílístapöddurnar í stjórnarandstöðunni og rekið upp leikið ramakvein og ekki þókst vilja launahækkunina, vitandi að það kæmi bara hreint ekki til greina. Einkum hefir Pírataklasinn verið lúsiðin í sinni bullandi popúlísku skinhelgi við að mótmæla launahækkunum til alþingismanna, sumir þeirra hafa jafnvel verð svo innilega ruglaðir að hafa rokið til og mótmælt launahækkunum á lægst launaða fólkinu. 

Í hlíðum Heklu hefir um langt skeið hafst við fágætur stofn af púngrottum, sem talið er að landnámsmenn okkar hafi haft með sér á knörrum sínum er fóru til Íslands til að ræna sér þar löndum undir bújarðir. Púngrottur þessar eru ákaflega ljótar í framan, eru eins og raktir blábjánavitleysingar á svipinn, með stærðar eyru og hryllilegan púng með þrem eistum í. Á fræðimannamáli kallast þessi tegund Hánorræna píripop Heklupúngrottan, og er í miklum metum hjá vísindamönnum um allan heim, vegna hinnar stórkostlegu úrkynjunar sem kvikindin hafa gengið gegnum síðan um landnám.

Eflaust mun undanrennupopúlistinn leggja fram sína popúlísku hugmynd, ef hugmynd skyldi kalla, um að hætt verði við kauphækkun þingmanna og ráðherra. Þá mun upp standa forseti Alþingis, sem undanfarin misseri segist eiga Alþingi, þeir Samherjarnir hafi slegið saman í púkk og keypt það, og segja undanrennupíratapopúlistanum að loka nú á sér þverrifunni og fara út á hlað og tína sér korn í sarpinn. Þar með verður það mál afgreitt og aungvir verða því fegnari en Píratarnir sjálfir. En það er um að gera að leyfa greyjunum að popúlast soldið, þó ekki væri til annars en að einhverjir gætu hlegið að kjánaskapnum í þeim. 

Vill að launahækkun þingmanna verði felld niður

Fárveikum karlaumingjanum úthýst af sjúkrahúsinu

,,Jafnvel sá með uppdráttarsýkina, sem var að bana kominn, var úrskurðaður fær til herþjónustu." 

Á sama hátt var Bórís Jónsson í dag úrskurðaður fær til að starfa fyrir hennar hátign Bretadrotningu. Þó er karlauminginn fárveikur og hárið á höfðinu á honum allt í óreiðu og líkast tilsýndar og fjarska illa reyttur hænurass. Í þessu líka ásandi er vesalings karlinn rekinn út af sjúkrahúsinu og sagt að fara að hundskast til að vinna. Býst einhver við að hálfreytt hænsn, sem bóndinn hefir sparkað með ofbeldi og öskrum inn í hænsnakofann verði eggjum? Nei, aldeilis ekki, sú hæna mundi leggjast niður og geispa golunni á gólfinu í hænsnakofanum.

Það er illa farið með með góðan dreng þar sem Bórís er og sárt til þess að vita hve þjáður hann er og lítilsvirtur. Upplýsingafulltrúinn í Downingstræti er bölvaður hrokadurtur og ræður yfir Bórísi og lætur hann skrifa undir allskonar vitleysu og nú hefur hann láti útskrifa Bórís, dauðveikan, eins og um alheilbrigðan menn sé að ræða. Þá verð ég undrandi ef þetta á ekki eftir að fara illa þarna í Downigstræti.

Vera má að geggjaðir einstaklingar, uppfullir af krataeðli, sem minna einna helst á sullaveika hunda, gleðjist sannri þórðargleði yfir heilsuleysi Bórísar og vona að brottvísunin af sjúkrahúsinu verði honum að fjörtjóni. Umræddir einstaklingar hafa nú þegar tekið út sín laun of fljúga að lokum í stórum boga beint ofan í trektina að ríki Pokursins, enda hafa ráðamenn í Hymmnaríki ekkert með stórbilaða krataeðliskrypplinga að gera. En við verðum bara að vona, að Bórís fari ekki að gera neitt af sér í óráðsástandi, sem gjarnan fylgir kóvídi nítján, til dæmis að banka upp á hjá ókunnugu fólki og flassa framan í það. 

Boris Johnson útskrifaður af spítala

Er ekki tímabær að láta Vigdísi upp á hillu?

Jæja, er ekki nóg komið að ekkisens Vigdísarsnobbinu? Eigum við ekki sammælast um að láta Vigdísi upp á hillu, svona eins og þegar maður potar leiðinlegri bókarskruddu bak við hinar bækurnar í hillunni í þeirri fávísu von, að maður heyri aldrei á hana minnst aftur. Og þegar öllum má ljóst vera, að Vigdís þessi, óskabarn borgarastéttarinnar, ekki síst bilaðra efrimillistéttarfémínísta, er komin á karlagrobbsaldurinn og vel það, og farin gorta sig út í eitt af borgarastéttarlegum afrekum sínum smáum. 

Ein stinnustu rökin fyrir því að leggja Vigdísi á hilluna fyrir fullt og allt, er auðvitað sú nöturlega staðreynd, að aungvu er líkara en að við höfum komið okkur upp karlkyns Vigdísi á Bessastöðum þar sem hann Guðni okkar er. Næstu árin ætlar sá Vigdísardrengur að muldra yfir okkur innantóma frasa um hvað við Íslendingar erum góðir og til fyrirmyndar, þó svo fátt bendi til að svo sé.

Um daginn heyrði ég tvær uppspenntar efrimillistéttarfémínískar kerlur velta fyrir sér hvort ekki væri kominn tími til að setja upp alþjóðlegt safn, til minningar um frægar konur. Þær vildu leyfa sér að ætla, að bæði Vigdís og Elísabet gamla engladrotning mundu í lifanda lífi verða settar á þetta safn, sem og reykingafanturinn Margrét Þórhildur danaprins, - ja, eða er hún kannski danadrotning. Í framhaldi af því væri vel hugsanlegt að setja eftirtaldar heiðurs og sæmdarkonur í búr og á safnið: Hildi Lilléndalh, Soley Tromm, Ingibjöggu Solrunu, Thorgerdi Katrínu og frú Andersen fyrrum dóms- og kirkjumálaráðherra, að ógleymdri Valgerði Sverrisdóttur Kárhnjúk. Fólk sem hefir yndi af að fara í dýragarða mundi áreiðanlega hafa undurmikla gleði af að fara á safn um frægar konur og sjá þær ef til vill reykja camélcigarettur úr munnstykki. Það er líkast til akkúrat það. Að sjálfsögðu fer frú Ingveldur á borgararlega kvennasafnið, en Katrín veslinurinn Jakobsdóttir verður ekki gjaldgeng þar nærri strax, því hún er enn að busla í undanrennugemlingadeildinni.

„Hva, ætlarðu að vera forseti?“

Próflaus þrifapiltur, enskur, spáir gereyðingu Grindavíkur

Djöhhh ... að Grindavík verði komin á svartakaf í hraunelg í fyrrimálið, þegar kristnir menn eru í þann veginn að fara að huga að upprisu Frelsarans? Þetta lítur sannarlega illa út og The Guardian komið í málið, álíka gáfað og hauslaus hani. En The Guardian leiðir fram á blóðvöllinn einhvern Davíð McGarvie, sem sagður er eldfjallafræðingur. Auðvitað er þessi McGarvie ekki krafinn um prófskýrteini, sem færði sönnur á að hann hafi numið einhver fræði og því síður beðinn um að sýna sakavottorð, sem vottaði að hann sé löghlýðinn maður. Neinei, ekkert soleiðis þvælist fyrir The Guardian, enda ekki úr hófi fram vandaðir menn þar á bæ eða sannleiksleitandi.

Þá er nú annað uppi á Íslandi. Þar tóku þeir hjálp- og fórnfúsa eðalkonu og læstu hana inni í fangaklefa, grunaða um villa á sér heimildir viðvíkjandi prófgráður. Góða konan hefir áreiðanlega stór og merkileg próf frá Englandi, hvar hún nam kjúkkrun í farsóttum. En góð próf frá Englandi duga ekki vestur á Ísafirði. Aftur á móti er þess enn minnst þegar bændur þar vestra hlýddu sálusorgara sínum, síra Jóni Þumlungi, og brenndu á báli tvo ágæta feðga þar úr sveitinni, af því að Þumlungur uppástóð, að feðgar þessir hefðu með galdradjöfulskap svipt hann, síra Jón Þumlung, og kerlu hans heilsunni. Og þegar batinn lét á sér standa hjá Þumlungshjónum, eftir að feðgarnir brunnir kyrfilega til ösku, þá heimtaði klerkur að dóttir eldri feðgans, þ.e. pápans, væri brennd líka. En sú stutta hafði heldur en ekki bein í nefinu og snöri á Jón Þumlung og slapp lifandi frá karlófreskjunni.

Það er náttúrlega hreinn og beinn viðbjóður að horfa upp á einhvern helvítis Guardian láta geggjaðan eldfjallakverúlant, túrlega próflausan og vitlausan, spá Grindjánum, þessum elskulega og góða þjóðflokki, hryllilegustu náttúrhamförum, eldi, eimyrju, sprengingum og eitri, sem drepið allt kvikt á norðurhveli jarðar. Ef einhver töggur væri innra með utanríkisráðherra okkar væri hann nú þegar búinn að mótamæla þessum fjarstæðukennda æsifréttaþvættingi kröftuglega og reka breska sendiherrann úr landi með allt sitt hafurtask. En nei, utanríkisráðherrann liggur undir teppi heima hjá sér smjattar á snakki með humarsbraggði og þambar rótáfengt hvítvín með. Það er víst best að reikna ekki með nokkrum sköpuðum hlut úr átt utanríkisráðherra, enda væri slíkt ofur heimskulegt. En Grindjána verður vonandi hefnt þó síðar verði og það grimmilega.

Reykjanesskagi að vakna eftir margra alda dvala

Ungfrú Reykfjörð gjörist spámaður af gamlatestamenntískum sið

Þetta er bara alveg ágætt hjá ungfrú Reykfjörð. Hún þarf ekki að segja fleira á þessu ári. Og vissulega má hún fyrir mér, og eflaust fleirum, reikna eins og henni lystir út, að framtíð ferðaþjónustunnar sé björt þegar umrædd ferðaþjónusta hefir lagst alveg af á Íslandi, og aungin leið, ekki einusinni fyrir Nostradámús eða helstu hugsuði Sjálfstæðisflokksins, að sjá hver áhrif blessað kóvídið mun hafa á hugsunarhátt fólks varðandi ferðalög í framtíðinni. En sennilega er Reykfjörð Ráðherra að berjast við að vekja athygli á sjálfri sér, því hún hefir, auminginn svorni, orðið dulítið afskipt í kóvíddansinum, og velur píningarhátíð Frelsarans til að gubba upp úr sér þessari kostulegu historíu um bjarta framtíð í eyðimörkinni miðri.

En kérlíngaranganum er vorkunn, því aðrar kérlíngar í Sjálfstæðisflokknum eru þegar farnar að leggja á ráðin með að taka ráðherrastólinn af henni; þær ku stunda hópefli til að búa til svo mikinn þunga gagnvart ungfrú Reykfjörð, að hún hrökklist frá þrátt fyrir að Bjarniben reyni eitthvað að stimpast á móti hófefli kérlínganna. Þá upp verður staðið mun andstaða frú Ingveldar við ungfrú Reykfjörð (sem eftir á að hyggja væri huggulegra að stafsetja: Raikfiord) ríða baggamunin, en frú Ingveldur hefir ekki trú á ungfrúnni, hvort heldur hún er skrifuð Reykfjörð eða Raikfiord; það er sagt að frú Ingveldur hafi rekið ungfrú Reykfjörð á dyr í miðju helgarsamsæti í fyrrasumar fyrir eitthvað ókennilegt.

Það verður ugglaust ekki mjög skemmtilegt fyrir péníngapervertana, hina stórhuga hótéla- og gistihúsareisendur að sitja uppi með galtómar byggingar í hinum og þessum stærðum, sem ekki einusinni draugarnir hafa áhuga á að setjast að í. Þetta kassadrasl fer auðvita beint á hvínandi hausinn og almennt launafólk tekur á sig skellinn að vanda, meðan péníngapervertarnir huga að reikningum sínum á aflandseyjum og skattaparadísum. Ef útlendinga ætla svo í þokkabót að hætta að kaupa fisk af gráðugum sægreifum á Íslandi verður svo sem hægt að nota eitthvað af tómu hotélunum til að búa til fiskimjel úr þorskinum og ýsunni, sem sægreifarnir eiga, að sögn kunnugra, lögvarinn rétt til. Já ungfrú Reykfjörð með langa nafnið sem aunginn man, það er mörg búmannsraunin, sem meira að segja nýfrjálshyggjuvinir þínir í Sjálfstæðisflokknum kunna ekki skil á. 

Framtíð ferðaþjónustunnar áfram björt

Bakað legköku fyrir ráðherrann, sem heimtað meira soleiðis bakkelsi

Já, þeir verða að herða sig í bakstrinum þarna hjá lögreglunni ef þeir ætla að knýja fram launahækkun til handa lögregluprjónum með því að bera kökur í ráðherra. Og ekki er sama hvur kakan er, sem ráðherrum eru færðar; einn ráðherrann, mesti gikkur og vandætin með afbrigðum, hefir komið á framfæri ósk til félags lögregluprjóna, að þeir færi sér eina legköku á viku uns samningar nást. Það verður eflaust fróðlegt að fylgjast með löggæslusveinunum við legkökubaksturinn. Það er nú svo.

Hinsvegar fer Hálfdán Varðstjóri með sín launamál sjálfur og semur beint við ráðherra. Um þá samninga er það að segja, að þeir ganga alltaf mjög fljótt fyrir sig, enda Hálfdán með hramminn reiddan yfir ráðherranum þar til ráherrann hefir skrifað undir. Fyrir nokkrum árum gerðust óbreyttir löggrýludátar svo hugrakkir að þeir settu inn í kröfugerð sína ákvæði um að Hálfdáni Varðstjóra væri vikið úr starfi um leið og samningar næðust. Þetta ákvæði strokaði formaður samninganefndar ráðherra út, orðalaust og með bros á vör og hefir þessi dólgslega krafa ekki verið endurvakin með þeim orðum að Hálfdán Varstjóri væri friðhelgur.

En það eru viss og ákveðin vandamál sem raungerast þegar legkökur eru bakaðar. Í raun og veru átti kökuklúbbur lögreglustjóra samtal við ráðuneytið um vandann og allt raungerðist á verta veg. Svo kom einn lögregluprjónninn, sem ættaður er úr sveit, með fáeinar sauðfjárlegkökur, sem hann, kona hans og önnur lögregluprjónafjölskylda þurrkað í bakaraofni þar til þær voru gegnumþurrar, en þá voru legkökurnar malaðar í duft og rjómaterta gjörð úr hráefninu og marsípan sett ofaná. Þessa köku jat dómsmálaráðherra, ekki viss um hvort það var núverandi eða einhver fyrrverandi ráðherra dómsmála, og síðan hefir eftirspurnin eftir legkökum vaxið í ráðuneytinu. 

„Þarf alltaf köku?“

Í dag hefir fórnfúsa konan snúið leiknum sér í vil, en hælbítarnir liggja í svaðinu

Kemur nú til sögunnar lögspekingur og ræðst af hugdirfð á hælbítana, sem réðust á veslings góður konuna að sunnan, sem fórnaði sjálfri sér og fór vestur í kóvíddrepsóttina miðja til hjúkra gamlafólkinu, og báru henni á brýn að vera glæpakvendi og próflaus falshundur. Það er alveg ljóst og skírt af hálfu lögspekingsins, að hann ætlar ekki að linna látum fyrr en hann hefir lagt alla hælbítana að velli. 

Ekki veikir það stöðu fórnfúsu konunnar, að hún var um skeið griðkona gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu, en var svikin um ásættanlegt sæti á framboðslista, og þó svo hún hafi hrökklast upp úr fjósflórnum þá á hún enn stað í hinu gamla hjarta gömlu Framsóknarmaddömunnar og gamla konan mun veita henni lið í þeim málaferlum sem framundan eru. Og hvern fjandann sjálfan á það að þýða hjá íhaldsstóðinu að ráðast á hjartahreina konu fyrir að fara vestur á firði til að hjúkkast á ögurstundu?

Og hvaðan ætli ísafjarðarauðvaldið hafi fengið þá lygi að fórnfúsa konan hafi verið að éta stöffið uppúr meðalaboxum þeirra gömlu á kjúkrunarheimílinu? Það þar skáldskaparhæfileika af stærri gerðinni til að kokka þvílíkan viðbjóð og horbjóð upp um konu, sem aldreigi hefir mátt vamm sitt vita. Í gær var staðan gjörtöpuð hjá fórnfúsu konunni og nær því fallin í höndur Hálfdáns Varðstjóra í Reykjavík. Í dag hefir leikurinn snúist algerlega við og nú er það konan, þessi dásamlega frændkona miskunnsama Samverjans, sem á alskosta við ódámana sem réðust á hana í gær og veltu henni uppúr óþrifnaðarlygum. Það verða því þeir sem réðust á fórnfúsu konuna sem lenda að lyktum í klónum á Hálfdáni Varðstjóra og hann hefir aungva skoðun á því hvort sá sem hann meðhöndlar í það og það skiptið sé fórnfús fyrrum framsóknargriðka eða illa innrætt íhaldsfól að vestan, allir fá jafna afgreislu að Hálfdáni.

Segir ásakanirnar fjarstæðukenndar