Það er verst hvað karlanginn er skrækur og heldur illa lagi

Það er nú eins og það er, að halda uppteknum hætti, því aunginn veit hvurt það leiðir að lokum. Að vísu hefir Kolbeinn Kolbeinsson haldið uppteknum hætti þrátt fyrir að eiginkona hans, frú Ingveldur, hafi lúbarið hann og gengið á skrokk á honum vegna óviðeigandi siðferðisbresta hans. Síðan má fjandinn vita hvaða upptekna hætti Helgi Björnsson heldur. Og okkur varðar heldur ekkert um það.

Þegar betur var að gáð, virðist sem þessi Helgi sé að reyna að halda einhverslags söngdagskrá með hljóðfæraslætti undir. Svo virðist vera sem áminnstur Helgi sé öskurapi, þ.e. rembist af vilja fremur en mætti að orga upp í hlustirnar á fólki, sem á sér einskis ílls von. Það er verst hvað Helgi karlanginn er skrækur, hljóðin í honum minna á skræki í fugli, hettumávi eða kjóa, - nú eða hungurgarg í yrðlingum á greni. Að minnsta kosti er fullmikið að kalla þessi hljóð söng.

Vera má að Helgi Björnsson, hvur sem hann nú er, komist upp með að halda uppteknum hætti eitthvað fram eftir vori, en þá áheyrendur í taumana og freisti þess að lækka hljóðin í manninum með því að troða upp í hann trefli eða handklæði. Einn veturinn tók Kolbeinn Kolbeinsson upp á að draga augafullar, erlendar vændisstúlkur með sé heim af nektarvændishúsum borgarinnar. Fyrst í stað lét frú Ingveldur þetta athæfi eiginmanns síns að mestu yfir sig ganga og lét næga að skamma Kolbein dulítið. En Kolbeinn hélt sínu striki, bölvaður öfugugginn, en þá fór frú Ingveldur að fleyja stúlkunum út á götu og loka Kolbeinn inni í miðstöðvarkompunni. Tvívegis reyndi Kolbeinn eftir þetta að koma með sona stúlku heim, en í bæði skiptin tók frú Ingveldur þannig á honum að hann varð að liggja á sjúkrahúsi í nokkrar vikur á eftir. Eftir það hefir Kolbeinn látið sér nægja að taka framhjá með Indriða Handreði og Máríu Borgargagni og einstaka sinnum með Brynjari Vondulykt, en allt í góðu, um þessháttar lostabrölt lætur frú Ingveldur sér fátt um finnast.    

Helgi Björns heldur uppteknum hætti

Enn einu sinni róstur í Vesturbænum

Ekki er á það logið þarna í Versturbænum, einlægt er allt upp í loft á þeim slóðum, lögreglan akandi þar um á ofsahraða í brynvörðum hervögnum, eða lögregluþjónar á harðaspretti, veifandi kylfum, skotbyssum, hömrum og naglbítum, eða nálega öllu lauslegu til að berja á snaróðum Vesturbæingum. Í eina tíð hafði Hálfdán Varðstjóri svo mikið við, að hann fór í eigin persónu vestur í bæ til stilla til friðar. Iðulega varð mikill hvellur þegar Hálfdán birtist og var þá öllum kröftum tjaldað til. En á einum tímapunkti var mannfallið orðið mikið, samtals, að dómsmálaráðherra og forseti Íslands báðu Hálfdán þess lengstra orða hætta sér ekki oftar vestur í bæ, en þá voru á annan tug Vesturbæinga komnir út í kirkjugarð eftir móðurleg atlot Varðstjórans.

En þó svo Hálfdán Varðstjóri hafi dregið úr heimsóknum vestur á Mela og út á Granda, þá má hann eiga það hann Hálfdán, að hann fór aldrei alla leið út á Seltjarnarnes, en það útskýrði hann, að væri vegna þess að hann hefði ekki lyst á að berja strámenn og færa þá í fjötra. Því enn eimir eftir á Nesinu að ,,þar lifi fáir og hugsi smátt." Eitt sinn þá allt var á tjá og tundri og á öðrum endanum í Vesturbænum kom Hálfdán á risasiglingu þangað sem óeirðirnar stóðu voru mestar og lét hendur sínar fara um mannskapinn eins og þyrluspaða. Fljótlega létu glæpamennirnir undan síga, en svo mikill var gállinn á Hálfdáni, að hann gætti ekki rétt vel hverjir urðu fyrir hnefum hans. Þegar farið var yfir valinn lágu tvær alsaklausar konur dauðrotaðar á strætinu. En ekki var mikið veður gert út af því, en mestu máli skipti að Varðsjórinn kom á friði í bili með tiltektum sínum.

Í dag bíður Hálfdán Varðstjóri rólegur á varðstofu sinni eftir að lögregluprjónar hans komi og færi honum glæpamenn vestan úr bæ. Um leið og hann fær þessa manntegund upp í höndurnar dregur hann þá yfirleitt orðalaust inn í næsta fangaklefa sem laus og veitir viðkomandi viðeigandi refsingu. Síðast liðið haust komu lögregluprjónarnir með hálfgeggjaðan fylliraft, sem þeir gómuðu á Eiðstorgi. Hálfdáni þókti þefurinn af fyllikallinum óviðfeldinn og setti því upp þykka gúmhanska áður enn hann keyrði raftinn öfugan inn í klefa. Þegar Hálfdán koma aftur fram á gang, eftir að hafa gengið í skrokk á mannpeðinu, reif hann til sín eldvarnarslönguna af veggnum á ganginum og sprautaði með henni af fullum dampi langa hríð innum gægjugatið á klefahurðinni og lét ekki staðar numið fyrr en drykkjumaðurinn hafði misst meðvitund og var nær drukknaður í þessu æðisgengna þrifabaði. Þess vegna skuluð þér hugsa yður vel um, vinir mínir, áður en þið hefjið ölvun og óspektir í lögsagnarumdæmi Hálfdáns Varðstjóra, það er nefnilega óvíst hvort þér eigið afturkvæmt úr þeim dansi.

Lögregla og sérsveit með viðbúnað í Vesturbænum

Nú verða búandkarlar og samherjar fyrir norðan að koma suður og sækja sendisvein sinn

Ekki batnar það. Á fólk virkilega að trúa því að Jón Þór, malbikunarmaður og þingmenni og kominn til fullorðinsára, sé ekki enn búinn að koma auga á að það er ekki hægt að tala Stenngrimm Johoð til eða hafa vit fyrir honum. Þeir sem þjást af krónískri, ólæknanlegri, sjálfsdýrkun, á auðvitað að afskrá frá samfélagslegum trúnaðarstörfum, en fá þeim í staðinn verkefni á sérvöldum stað, þar sem þeir eru látnir moka sandi í fötu og fara síðan með hana upp á næstu hæð fyrir ofan og hvolfa sandinum niðrum gat, beint aftur ofan í sandkassann fyrir neðan, og þannig upp aftur og aftur allan liðlangan daginn. Í slíkum starfa fá langleiddir og raupsamir sjálfsdýrkendur útrás fyrir bjagaða athafnaþrá sína.

Nú ættu Jón Þór og hinir Píratarnir að setja þingfund uppi á Arnarhóli, vestan við styttuna af Ingólfi kaupmanni Arnarsyni, og bregða þar á leik í lagasetningu og þingsályktunum. Ekki væri verra þó Píratarnir gengju fáklæddir að störfum sínum þar á hólnum, til að sýna almenningi fram á að hvorki vorkuldinn né drepsóttir vinna ekki á sönnum Pírötum, sem aftur læddi þeirri æskilegu hugmynd að þessum sama almenningi, að svona heljarmennum sé einum treystandi til að stjórna landi og lýð.

Og þó svo að Jóni Þóri tækist að snúa Stenngrimm Johoð niður á halanum í morgun og stugga honum úr húsi, þá mætti samt Stenngrimmur, sperrtari en nokkru sinni áður, í fréttatíma fjölmiðla í hádeginu og sló að sjálfsögðu um sig með þessum eðlislægar hrokabelgingi sem honum er tamur; nei, ófarir hans fyrir Jóni Þóri voru honum sjálfum ekki að kenna, öðru nær, ófarirnar voru öllu öðru en honum að kenna, og það jaðraði við að Stenngrimmur Johoð segði berum orðum, að Jón Þór væri ekki pírati heldur hundspott, sem ekki kann að skammast sín. 
Spurning dagsins er því: Hvenær ætla búandkarlar og Samherjar fyrir norðan land að koma suður fyrir heiðar og taka sendisvein sinn, Stenngrimm Johoð, úr umferð, og hafa hann með sér aftur norður, í böndum ef ekki vill betur, og geyma hann til frambúðar í skepnuheldri girðingu norður á Langanesi? 

„Reyndum að tala forseta af þessu í allan gærdag“

Jón Þór snöri hann niður eins og hund

Röskur maður Jón Þór, enda marghertur upp úr malbikunartjöru og búinn að anda að sér svo mikilli eimyrju af heitu malbiki að varð að endanum að pírata, sem læknar telja fremur illvígan sjúkdóm. En hvað um það, Jón Þór gerði sér hægt um vik í morgun og snöri gripinn Stenngrimm Johoð niður eins og hund frammi fyrir þingheimi og var fljótur að. Og með buxurnar á hælunum sá Stenngrimmur Johoð sitt óvænna og sleit þingfundi í snarhasti og skreið á fjórum fótum úr þingsal.

En þó svo Jón Þór hafi stökkt Stenngrimmi Johoð á verðskuldaðan flótta þá sitja ráðherragægsnin sem fastast á prikum sínum og sýna ekkert fararsnið á sér. Jón Þór verður að fara að skilja, að litlu skiptir þótt hann snúi einn vaninhyrndan vanmetasauð niður, að til lítils er unnið ef hann lætur undir höfuð liggja að reka úr túninu. Því miður virðist Jón Þór vera ennþá svo slæmur í höfðinu eftir tjörueiminn of skarkalann á götum hundrað og eins, að honum skortir skilning á því nauðsynjaverki, sem það væri, að tæma Alþingishúsið af þeim leiðinda- og sjálfsdýrkunarskepnum, sem þar hafa plantað sér niður.

Af Stenngrimmi Johoð er það aftur að segja, að eftir meðferð vankaða píratans á honum, skreið hann sem fyrr segir á brott og þiggur nú ókeypis læknisþjónustu að Óla góða, sem lærði á sínum tíma að líkna gömlum stjórnmálahróum á tímum farsótta, en einnig mun sú væna Swandeesý Sendiherrans hjúkkast dulítið með hinn veiklaða þingforseta, en hún hefir nú öðlast full læknisréttindi og doktórsnafnbót að auki fyrir að hafa horft á kóvíðveiruna part úr degi. Á meðan þessum hégóma fer fram, megum vér enn bíða eftir réttlætinu sem felst í að þinghúsið verði tæmt af þessum framúrskarandi heimsku lufsum, jólatrjám og óvinum alþýðunnar, sem þar búverka. 

Þingfundi slitið eftir fimm mínútur

Bleyðimennska þeirra og undansláttur ríður ekki við einteyming

Ekki hebbði maður haldið að sægreifar okkar, svona fjársterkir og þurftafrekir, væru ekki jafn blauðir og raun ber vitni, að falla frá því að mergsjúga ríkið við eins upplagt tækifæri og nú. Og þeirra bera kóvíð nítján veiruna fyrir sig og segja hana ástæðu bleyðimennsku sinnar. Það er rétt svo, að slíkir greifar séu á vetur setjandi, því freistandi er taka allar veiðiheimildir af þessum gauðum og færa þær öðrum og hugrakkari auðvalds- og kvótabesefum, helst til eignar.

Í upphafi leit allt svo vel út. Greifarnir, sona déskoti flottir í sparifötunum, búnir að setja fram kröfur um milljarðabætur fyrir eitthvað sem þeir áttu ekki og hafa aldregi átt og heimskur lýðurinn farinn að skjálfa og skíta í sig af hræðslu, þá brestu þeim þor og máttur. Til að bjarga því sem bjargað verður úr þessu, ætti Bjarniben, stofustáss og gluggaskraut sægreifanna, að taka sig til og greiða veslings fólkinu, sem féll frá kröfum sínum, andvirði krafna þeirra og meira til.

Og þó. Sennilega væri langskynsamlegast að leysa alla sægreifa Íslands undan þeirri, þeim óviðráðanlegu kvöð, að eiga fiskinn í sjónum í kvótaformi; þeir eru búnir að vera, garmarnir þeir örnu, kannski sem betur fer, því ekki viljum við lítilmenni sem kvótagreifa. Eina heilbrigða ráðið varðandi blauða og taugabilaða sægreifa, er að ríkið taki alla útgerð í landinu að sér, með öðrum orðum, þjóðnýti allt heila klabbið, en sendi flugvél með greifana suður á Tortólu og Seyshelleyjar og skilji þá þar eftir. Ef menn, sem gera milljarðakröfur til ríkissjóðs geta ekki sinusinni staðið við stóru orðin og fylgt kröfum sínum eftir uns milljarðarnir eru komnir í hús, þá er best að koma þeim fyrir til frambúðar á ruslahaugum sögunnar.

Fimm útgerðarfélög falla frá skaðabótakröfu

Afmílubragur um aldraða frauku

Níræð er hún orðin
auminginn svorni,
átti hún í brasi
við bölvaða drjóla.
Hátt fljúga fuglar,
fámálir draugar.
En jagari með skotprik
á jörðu bíður.


Kúldrast sú níræða,
nábleik af kulda,
í kofahrói,
kalin á nýra.
Lotin af snobbi
snýst hún í hringi,
að henni skopast
skepnur og menn.

Baular nú Búkolla
blásvört í fjósi,
en búrtíkur geyja
og gráðugar smjatta.
Breimar af kæti
borgarastéttin
og bleytir smjörið
upp úr bleytu aungri.

Upp á tíræðisaldurinn
tiplar sú gamla;
tindfætt að vanda
í tólffeta bullum.
Rixar og ropar
rjóma einglærum,
en bókarkápan bleika
blaðsíður felur
auðar og óræðar. 

Og konur ungar sungu
þar til bretur kom í tungu
og lungun í þeim sprungu,
þá hló sú gamla dátt.

Sungu fyrir Vigdísi á afmælinu

Og sópuðu þeim heilögu eins og hvimleiðum músavað út í horn

Þetta áttu þær til eftir allt saman, þrátt fyrir vaxandi slappleika og vanheilsu, blessaðar ríkisstjórnartelpurnar. Þeim munaði sem sé ekki um að rísa upp dauða og djöfli eftir páskana, rétt eins og Þorgeirsboli forðum tíð og efndu til auglýsinga- skrumhátíðar fyrir sjálfar sig og ríkisstjórnina. Það þarf vissulega mikla bíræfni til að leggja undir sig hádegisfréttatíma fjölmiðlana á kostulegan popúlískan hátt og sópa hinu heilaga þríeyki, Þórólfi, Ölmu og Víði, eins hvimleiðum músavað út í horn. Þetta kallar maður nú að taka sviðið áð þess að hafa nokkuð til brunns að bera.

Það voru embættismennirnir sem gerðu áætlunina um slökun á reglum vegna kóvídsins, en þá birtust endemi frá Stenngrimi Johoð og Swabbó ásamt litla hvítvínsneytandanum í Valhöllu og tóku allan heiðurinn af heilögu þrenningunni með ofstopa og brussugangi. Já, efrimillistéttarfémínístar borgarastéttarinnar gjörast nú heldur stórtenntar þessa dagana og fara fram í hinum valhallarlærða efrimillistéttarfémínístastíl, sem ætlað er að vinna heiminn.

Síðustu mánuði hefir ekki farið fram hjá sæmilega glöggu fólki, að forsætisráðherra, og trúlega Swandeesý líka, hafa verið sendar í æfingabúðir hægrimanna í Vallhöllu við Bolholt í Reykjavík, til að nema látbragðslist fyrir fólk sem er að halda ræður. Það hefir tekist nokkuð vel að venja forsætisráðherrann að mest af óviðeigandi og fálkalegum höfuðrykkjum og slettum og af þessum skyndilegu brosum, sem áttu til að ryðjast fram á andlit forsætisráðherra þegar minnst varði og ekki voru túlkuð öðruvísi en að hún hefði þá skoðun að þeir sem hún var að tala til væru fífl, eða að minnsta kosti brjóstumkennanlegir vitfirringar. Í stað rykkjanna og brosgrettnanna hefir forsætisráðherra tekið upp settlegar handapatshreyfingar, sem Sjálfstæðisflokksfrömuðir eru frægir fyrir að brúka þegar þeir halda að eihver sé að horfa á þá og dást að þeim. Að vísu er hið lærða handapat forsætisráðherra úr Valhallarskólanum ennþá talsvert of ýkt og greinilegt er að þjálfararnir verða að slípa oflátungsháttinn til svo boðlegur sé. En hvað um það: Eftir auglýsinga og skrumsfréttaþátt efrimillistéttarfémínístanna þriggja, liggur aðeins eitt eftir, og það er það, að ráðherradömurnar sópuðu Þórólfi, Ölmu og Víði eins og hvimleiðum músavað út í horn og sýndu með þeim æsilegu tilþrifum, að þær eru ekki enn alveg dauðar úr öllum æðum.  

Dregið úr takmörkunum á samkomum og skólahaldi

Hún er, blessuð manneskjan, þrautpínd af plágunum sjö

Ósköp er að sjá hana Swandeesý Sendiherrans á myndinni sem fylgir þessari frétt. Það er aungvu líkara en að búið sé að þrautpína hana af plágunum sjö, sem sagt er frá í Biflíunni, og nú sé hún bara að niðurlotum komin. Í þessari sömu frétt, sem hér er lagt útaf, er líka skilirí af Katrínu forsætis, þar sem hún skartar Sjálfstæðiflokksbláum trefli og er í alla staði til fyrirmyndar fyrir eigendur sína og má um hana segja, að svona á gott gluggaskraut að líta út.

Og meðan Swandeesý bugast æ meir, verður bitrari og bitrari, og á báðum áttum hvort hún eigi heldur að ganga í Framsóknarflokkinn eða stíga skrefið til fulls, eins og Katrín og Stenngrímur, og skrá sig til heimilis í Sjálfstæðisflokknum. Gamli Sendiherrann, faðir Swandeesý, er mikill framsóknarmaður og í innilegu vinar- og kærleikssambandi við Sjálfstæðisflokkinn og í talsverðum metum hjá Samherjum þessara flokka. Stenngimur Johoð, hinsvegar, fararstjóri VG, minnir oss í seinni tíð á freðin stólpa, eða jafnvel vindþurrkaða löngu, sem sé skreið. Í þeim manni bærist auðvalds- og Samherjaþjónkunin ein og hann mun taka út sín laun.

Já, blessunin hún Swandeesý Sendiherrans er orðin svo slöpp og sljó að hún getur ekki lengur betrumbætt plögg frá embættismönnum og hleypir þeim óbreyttum í gegn. Þetta ætti að sýna hvurjum manni að hún er búin að vera í poletíkinni, ef hún hefir þá nokkru sinni verið nokkuð í þeirri tík. Að sögn gjörkunnugra manna er ástand VG ekki betra en heilsa heilbrigisráðherra. Þetta er allt saman farið í vaskinn, búið spil.

Meðfylgjandi mynd er af Swandeesý Sendiherrans og flokksbróður hennar Brynjari Níelssyni. 

Tillögurnar verða í óbreyttri mynd

Kaldalónið í kröm á Kanaríeyjum

,,Allt er horfið æðiber,
aunginn sést nú kjáni;
en Kaldalónið komið er 
í klessu suðrá Spáni."

Þetta gamla ljóð listaskáldsins væna kom sem skrattinn úr sauðarleggnum upp í hugann um leið og fréttin af Kaldalóninu á spánsku eyjunni Tenerífe bar fyrir augun. Í Kaldalóni vestra er aunginn heitur sandur, þar er auðn og tóm, og niður fjallshlíðarnar geysast snjóflóð með fáheyrðum ofsa, en draugar og andskotar flökta þar um aungvum til gleði og ánægju. Á meðan kvartar nýja Kaldlónið undan útgöngubanni, hvar hann flatmagar í endalausu sumri og sól.

Og öfugt við Kaldalón vestra, er afar skjaldan rok í Tenirífu og yfirleitt ekki undan neinu að kvarta. 

Ég geri ráð fyrir að Sigvaldi Þórður Kaldalóns sé eitthvað tengdur Kaldalóns tónskáldi, sem Hriflu-Jónas skipaði lækni á Suðurnesjum fyrir góðum níu tugum ára, en sú skipan dró nokkurn dilk á eftir sér, sem flestir nýtímamenn hefðu gott af að kynna sér. En á Tenerífu er aunginn Jónas frá Hriflu og aunginn Framsóknarflokkur, ekki einusinni klaustraður miðflokkur, er mér sagt. Og varla verður nýji Kaldalóns umdeildur læknir úti þar. Með þetta í huga ætti nýji Kaldalóns, með heimilisfesti í endalausu sumri Kanaríeyja, að láta eiga sig að kvarta og kveina eins og að honum sé sorðið á svívirðilegan hátt. Lúxuskvörtunarvæll er leiðinlegur og ekki tækur meðal siðaðra manna. Ég legg til að þeir sem vilja fræðast um raunverulegar hörmungar í lífi manna lesi til dæmis bókina ,,Ógurlegasta hörmungatímabil allrar minnar æfi", eftir Jóhannes heitinn Birkiland.

Föst heima hjá sér í 30 daga

Nýsosialistaflokkur Gunnsa Smára hefir vart undan að krýna leiðarljós

Nú þegar hinn ógn róttæki Sanders hefir hætt að eltast við að varða frambjóðandi bandaríska Framsóknarsjálfstæðisflokksins og styðja þess í stað Bíden gegn Trumpinu hafa þau undur gerst að tittirnir kringum Gunnar Smára, í hinum ógn róttæka Sosialistaflokki Íslands, hafa allir sem einn, að Gonnsa Smára meðtöldum, snúist til trúar á Bíden,  og halda nú blákalt fram að Bínden gamli sé ógn róttækur.

Eitt af því sem glöggir menn áttuðu sig fljótt á, varðandi Sosialistaflokk Gunnars Smára, var hvað tittirnir þar á bæ eru amrískir í sér, enda ku bæði Amríku-Viddi og Bandaríkja-Solveig vera í þessum ,,sosialistaflokki". Samkvæmt popúlískri kennslubók gerðu þessir nýsosialistar Börný Sanders að sínum Marx og Lenín allt þar til Sanders gafst bara upp, en þá ruku íslensku nýsosialistarnir upp til handa og fóta og krýndu Bíden gamla þegar í stað nýjan Marx og Lenín hjá sér. Það er ekki tekið út með sældinni að vera nýsosialist á Íslandi, ekki síst þeirra nýsosialista, sem allt hringlar laust í heilanum á.

Á morgun gætu lukkuriddaratittirnir í sosialgenginu hans Gunnars Smára vera orðnir svo ógn róttækir, að heillavinur þeirra, Trump forseti bandaríska Sjálfstæðismiðflokksviðreisnarinnar, væri fyrirvaralaust orðinn þeirra maður; við erum þess fullviss, að tittirnir mundu verða fljótir að sýna fram á að Trump sé grjótharður sosialist og í hvívetna jafnoki Marx og Leníns hvað róttækni og gáfur snertir. Já, þeir eru aldeilis ráðagóðir þeir þarna í tittaveitunni hjá nýsosialistunum og hugmyndaríkir úr hófi fram.

Sanders styður Biden