Reiknikúnst fyrir hálfbjána

Svo er sjá að formenni Viðreisnar hafi vaknað með andfælum í morgun og grénjað í allan dag út af einstakalega gríðarlegu misrétti, ranglæti og óréttlæti. Það er skohh mark takandi á sona formenni. Hvert ætli svo óréttlætið sé, sem þessi kostulegi formaður ESB-arms braskaradeildar Sjálfstæðisflokksins hefir orgað yfir í allan dag með tilhlýðilegum og skyldugum krókódílatáraflaumi? Jú, það er eitthvað sem mannvitsbrekkur kaffihúsanna í hundrað og einum Reykjavík kalla af sinni alkunnu lærðu heimsku ,,misvægi atkvæða" eða eitthvað í þá áttina.

Það var til þess tekið í dag hvað Viðreisnarformennið reyndi hvað það gat til að vera algerlega spól í ræðustóli Alþingis vegna þessa meinta ,,misvægis", þingmenn verða auðvitað að sýna sannfærandi leik þegar þeir gaspra um gríðarlegt þetta eða hitt, eða eiga samtal við kjósendur, eða Fjandann, allt eftir ástæðum. En þegar hinn víðfrægi þingskörungur og fyrrum varaformaður Bjarnaben orgaði upp yfir sig, með fjarska eðlilegar grátviprur í báðum munnvikum, um að einhverjir í Kópavogi hefðu bara hálft atkvæði, skelltu margir upp úr og sáu raunveruleg hálfmenni fyrir sér, vafrandi um götur Kópavogs. Enda flokkast svona reikningsaðferð með stærðfræðikúnstum, sem sagt er að Sölvi Helgason hafi brúkað.

Jájá, þær geta leyft sér að úthella fölskum tárum út um allt, undanrennukindurnar í hundrað og einum yfir því að fá ekki fleiri apaketti úr hundrað og einum á Alþingi. Sannleikurinn er sá, að á síðustu árum hefir gagnslausum og hálfvitlausum þingmönnum úr Reykjavík og Kraganum fjölgað ískyggilega á Alþingi. Þessi staðreynd hefir haldist í höndur við sí-minkandi virðingu alþingismanna meðal þjóðarinnar og enn meira skaðræðis af völdum þinghálfbjána en áður hefir þekkst á Íslandi. Í þessu ljósi er ekki nema eðlilegt að kjósandi úr Kópavogi hafi hálft atkvæði og kjósandi úr Hafnarfirði hvert atkvæði. Það er nefnilega ekkert réttlæti fólgið í að fjölga labbakútum af höfuðborgarsvæðinu á kostnað hinna dreifðari byggða.

„Það er hróplegt misrétti“

Eftirmenn og arftakar hinna þríheilögu í sjónvarpssal

Í dag var hin þríeina helgimannaþrenning sett af sem daglegir gestir í sjónvarpssal og á skjáum landsmanna. Héðan í frá verður þetta guðlega sett í glerskáp og aðeins notað til spari. Eflaust verður vinsælt hjá ríku fólki, sem hefir notið hlutabótaleiðarinnar ríkulega, að taka þrenninguna á leigu og hafa til sýnis í veislusölum sínum á hátíðarstundum. Það er auðvelt að sjá fyrir sér flutningamenn bera hinn þríeina guðdóm í búrum inn í híbýli sægreifa, Engeyinga og Samherja þegar fagna skal glimrandi viðskiptasamningi, sjötugsafmælis greifa, eða dýrðlegum arðgreiðslum.

En fyrst svona er komið helgispjalli þrenningarinnar, er auðsætt að finna verður viðeigandi fólk til að hafa daglegar hugvekjur fyrir landsmenn og freista þess að gera þá að alminnilegum mannéskjum með frábærum heilaþvotti og persónudýrkun. Upp í hugann koma farsælir Sjálfstæðismenn, sem vel gætu séð um þessa húslestra, en við skulum samt varast að nefna einhver nöfn á þessu stigi málsins. Við vitum öll hvaða Sjálfstæðisfólk er heppilegast til starfans.

Þess verður og að geta á þeim tímamótum, sem upp runnu í dag, að þegar liggur fyrir beiðni valinkunns sómamanns, kapítalista, guðfræðings og prófasts, þar sem hann fer þess á leit, að honum verði falið húslestrahald í beinni útsendingu úr sjónvarpssal fyrst hin drotni þóknanlega þríeining hefir verið komið fyrir uppi á hillu. Þessi fórnfúsi maður er að sjálfsögðu eldklekurinn síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemlufallaþinga. Fullvíst er, að síra Baldvin á erindi við landsmenn, einkum villráfandi sosialista og öfugugga, sem prófasti er nokkuð í nöp við og vildi glaður geta snúið frá villu síns vegar. Í marsmánuði, síðastliðnum, veiktist kérlíng í prófastdæmi síra Baldvins upp úr kóvíðvírusi og var ekki hugað líf. Þessa kérlíngu reif síra Baldvin upp úr rúmi sínu með eigin hendi og hýddi, og linnti ekki flengingunni fyrr en allur kóvíð nítján var á bak og burt úr henni. Síðan hefir kérlíng ekki kennt sér meins. 

Á eftir að sakna fundanna

Rakarinn fékk tvo Framsóknarmenn með skáldað hár og geitur á stofuna í dag

Núna rétt áðan frétti ég ljóta sögu af tveimur óttalega loðnum Framsóknarmönnum, sem komu á rakarastofu laust eftir hádegi og báðu um klippingu án þess að skammast sín. Rakarinn varð alveg miður sín við að fá svona heimsókn, en hafði ekki rænu á að vísa Framsóknarmönnunum út. Satt að segja voru þessir delar ákaflega skáldaðir til höfuðsins og við nánari eftirgrennslan komst rakarin að því að þeir voru með geitur í hári, en geitur í hári er einn andstyggilegur sjúkdómur, sem kemur af gengdalausum sóðaskap og vanrækslu í fjósum.

Aumingja rakarinn snörist lengi vel í hringi fyrir aftan Framsóknarmanninn, sem hann vísaði fyrst í rakarastólinn, og vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Svo réðist hann með rafmagnsklippum á hausinn á Framsóknarmanninum og hugðist tæta allt hárið og geiturnar af viðskiptavininum úr Framsóknarfjósinu. En rafmagnsklippurnar bræddu fljótlega úr sér, öxullinn brotnaði í tvent og þar með voru þær úr sögunni. Rakaragarminum varð svo um þetta, að hann eyðilagði þrennar rafurklippur til viðbótar áður en honum varð ljóst, að þetta vóru ekki tæki til að fást við Framsóknarhausa.

Sennilega hefði verið best fyrir rakarann að hafa flugbeittan sláttuljá handbæran, en því miður bjó hann ekki svo vel. Að lokum tókst honum þó, af einstakri elju, að reyta hárið af hausnum á báðum Framsóknarmönnunum með rakhníf, sem brotnaði þó þegar hann var næstum búinn að afgreiða síðari Framsóknarmanninn. Sem betur fer fann rakarinn dúkahníf niðri í skúffu hjá sér og sargaði síðustu lufsuna á kauða með honum. Þá rakstrinum var lokið, var umhorfs í rakarastofunni eins og á blóðvelli þar sem stórgripum hefir verið lógað. Framsóknarmennirnir voru svo ekki par ánægðir með handverk rakarans og hótuðu að framsóknarsið, að stúta honum eins og hvolpi fyrir ófagmannlegar aðfarir. Þegar Framsóknarmennirnir voru á braut lokaði rakarinn stofu sinni og dró tjöld fyrir alla glugga og hringdi í dauðans ofboði í heimilislækni sinn. Trúlega verður rakarinn lagður inn, svo mjök var að honum sorfið, eftir átökin við illhærurnar og geitur liðsmanna gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem sagt er að líti orðið út eins og versta ófreskja eftir að hafa legið mánuð í kör sinni með kóvíðsjúkdóminn fyrr í vetur.  

Létt á loðnum landsmönnum

Heilagramanasögur verða til og mynhöggvarar keppa í líkneskjusmíð, meðan ein liggur óbætt hjá garði

Alltaf er jafn undur skemmtilegt að fylgjast með í beinni útsendingu þegar heilagramannasögur verða til. Enn má finna menn, sem mun þá daga þegar séra Ólafur Ragnar Grímsson sló sér á lær fyrir framan gjörvalla íslensku þjóðina og þverneitaði að skrifa nafn sitt undir pappíra, sem ætlast var til að hann skrifaði undir svo innihald þeirra gæti orðið að lögum. Þennan leik lék séra Ólafur í tvígang og komst með því á stall með heilögum Frans af Assissí. Eða hann Óli eitinn Jó. Hann kvað upp úr með á Alþingi einn góðan veðurdag á síðustu öld, að einhver bölvuð spjátrúngasúpa væri mafía og Mafía skildi hún heita; stuttu síðar sungu síðhærðir piltar með gítara helgiljóð um Óla Jó inn á grammófónplötu og Óli Jó varð samstundis jafn helgur og Þolllákur heitinn byskubb.

Nú höfum vér Íslendingar enn á ný aflað okkur heilagra manna, sem nú þegar hafa öðlast sess í heilagramannasögum. Tveir til þrír heilbrigisstarfsmenn og einn lögregluprjónn, öll ríkisrekin, hafa í vetur gengið í björg dýrlinga og er þegar hafinn strekkingshvass átrúnaður á þetta fólk. Eftir situr heilbrigðisráðherrann með sárt ennið og horfir upp á undirsáta sína öfundaraugum, verða að sannhelgum persónum, hálfgildings guðum. Spursmálinu um heibrigðisráðherrann verður best svarað og á sem einfaldastan hátt, að þar fer mannéskja, sem ekki þykir spámannlega vaxin, hvað þá að hún geti nokkurn tíma komist í dýrlingatölu, það er af og frá.

Nú hafa þau í söfnuði hins þríheilaga heilbrigðisdrottins þegar gjört bragarbót á Faðirvorinu og grópað þar inn þessum Guði þóknanlegum orðum: ,,heldur frelsa oss frá kóvíð nítján" í stað þess að frelsa oss frá illu, því það er auðvitað kolómögulegt eins og allir vita. Svo er í undirbúningi að efna til samkeppni í millum myndhöggvara í að gjöra almennileg líkneski með postulínsáferð af hinum nýkrýndu dýrlingum, sem í fyllingu tímans munu dansa á hymmnum hátt með fyrrnefndum heilögum Fransi af Assisí og Þollláki byskubbi. Auðvitað verður abstrakt myndhöggvurum meinaður aðgangur að jafn áríðandi samkeppni, því ekki viljum vér dónalegt prjál, eins og eftir géðsjúkling, inn í helgidóm vorn. En Swandeesý Sendiherrans veður að liggja óbætt hjá garði, hverrar heilagleiki er nú sona og sona, svo skulum vér ekki fást um þann hégóma og tittlíngaskít meir.  

Teiknaði þríeykið í klukkustundavís

Hvurjir eru það sem eru að spila með stelpukvikindið?

Djöfull var að sjá til eignarinnar í sjónvarpinu í kvöld. Nú eru þeir hættir að reyna að fela spottana, sem þeir stjórna henni með, og röddin, drotinn minn góður Guð, hún var alveg eins kumrið í frú Andersen. Hvað á að þýða að draga þennan volaða einfeldning fram í fjölmiðla til kvaka þar eins og mýrisnípa, sem tekin var upp á stálþráð skömmu eftir seinna stríð? Geta þeir ekki fundið eitthvurt minna meiðandi skemmtiefni en þennan páfagaukavaðal? Meira að segja Framsóknarmenn eru farnir að hlægja opinberlega að stelpukvikindinu og eru þeir þó ekki glaðværir og spaugsamir að upplagi.

En fyrst minnst hefir verið á hinn misheppnaða og ósmekklega skemmtiþátt sjónvarpsins, þá búa þeir hjá VG svo vel að eiga lukkuriddara, undanrennustagkálfa og uppskafninga í löngum bunum. Það væri til dæmis nokkuð gefandi fyrir að sjá undanrennugöndulinn K. Ó. Proppí á skjánum, rígsperrtan, hallandi undir flatt og glápandi eins og sauðnaut til himins, rétt eins og hann eigi von á digrum happdrættisvinningi úr þeirri átt. Þessi drengur er heimsmeistari í bulli og hreint alveg met í mótsagnadrifinni reginþvælu, sem er svo vitlaus að meira að segja ómálga börn trúa henni ekki. Og þá er jólatréð að norðan, sem Stenngrimmur hafði með sér til þings ekki síðra Proppinu hvað absúrdisma varðar. Kóróna meistaraverks Stenngríms eru svo hin stórhlægilegu finngálkn, annað úr norðvestrinu og annað úr Kraganum, svo undarlega spólvitlaus í málflutningi, að það tekur meðalmann upp undir hálfan mánuð að jafna sig á að hlusta á önnur eins ósköp og þessi snilldarmenni og þingskörungar láta út úr sér. Eftir situr svo hin áleitna spurning til hvurs og fyrir hvurja þessi VG skítaklessa er í raun og veru.

En aftur að eigninni og kórónuvírusinu í sjónvarpinu í kvöld. Það er samdóma álit, til þess bærra manna, að ,,ávarp" greysins hafi verið á pari við kostulegustu tækifærisræður Dónalds Trumps. Þar hafa ægt saman fádæma innihaldsleysi, meiningarleysi og ropi. Það væri gaman að fá að vita hvaða helvískir dárar það eru sem espað hafa þessa lánlausa kvenpersónu til að fara fram í sjónvarp með slíka margtuggna helgislepju úr gölnustu paurum braskarastéttarinnar. Fólk á náttúrlega skýlausan rétt á að fá að vita hverjir það eru, sem í heimskulegum stráksskap sínum, láta sig hafa að spila með mannéskju eins og hvurn annan slípirokk og láta hana slettast til á sjónvarpsskjá ríkisins og ropa þar eins og trúð, sem étið hefir offylli sína af möl og sandi. Það verður að stugga við þessum peyjum og láta þeim skiljast, að ef þeir hætti ekki að atast með stelpuna verði þeir lokaðir inni á vitfirringahælinu.    

„Við þurfum að fara hægt í sakirnar“

Mikill öldungur kvaddur til sögunnar

Hann er orðinn ósköp gamall, karlauminginn, enda fæddur skömmu eftir Tyrkjaránið á fyrri hluta seytjándu aldar. Nú, gamli maðurinn er æskaður á Suðurnesjum, var sóknarbarn séra Hallgríms heitins á Rosmhvalanesi og það var séra Hallgrímur sem fermdi upp á hálft faðirvorið og þókti vel sloppið. Auðvitað þurfti kallinn, þá ungur maður, að standa í röð á hverjum morgni til að fá vinnu; annað þekktist þá ekki um Suðurnes. Stundum fékk hann aungva vinnu, af því hann hafði verið óþekkur og svikist um. Í annan tíma fékk hann dag og dag hjá kerlingargálunum í Saltkoti, en þær voru kvenna fjörugastar og frekastar til fuglsins á öllu Suðurlandi, en þær borguðu vel.

Fjölda vertíða var sá gamli, þá nokkru yngri en hann er í dag, á skútum hjá Milljonafjelaginu á Miðnesi, en það fór nú sona og sona hjá karli. Oftar en ekki fór vertíðarhluturinn í að borga útgerðinni sektir fyrir að mæta of seint til skips; í því voru þeir furðu líkir, hann og hann Runólfur eitinn Jónsson, sem röri yfir þrjátíu vertíðir hjá Gúðmúndsen. Og eru þá ótaldar vertíðirnar sem hann var á áttæringum og stundum teinæringum. Þegar okkar maður röri með honum Morra í Fiskikoti, á áttæringnum hans, fóru þeir á sjó að morgni til í febrúarmánuði úr Hraungarðsvör og sáust ekki aftur á heimaslóðum fyrr en umdir slátt um sumarið. Þeir hrepptu aftakaveður og hleyptu í dauðaspreng fyrir Öndverðarnes og Látrabjarg og náðu loks landi norður á Hornströndum, en þar brutu þeir skipið í spón. Hornstrendingar tóku glaðir við þessum aðkomumönnum og hnepptu þá í þrældóm þar til í fjórðu viku sumars, að þeir fylgdu þeim suður fyrir fjöll og báðu þá snáfa heim til sín.

Já, það dreif margt á daga unglingsins frá Keflavík, enda undi hans sér löngum vel á bryggjunni þar. Á seinni árum sá hann til mannaferða þar á Geirfinnstímanum, en framburður karlsins fyrir rétti, sem vitni í málinu, var dæmdur ógildur þar eð í skýrslunni stóð að vitnið væri fætt árið 1635. Við nánari eftirgrennslan hélt vitnið fast við fæðingarár sitt og var því afskrifaður og síðar sektaður fyrir að reyna að draga dár að sýslumanni Gullbringusýslu og embætti hans. Einna bestu ár þessa mæta öldungs voru samt tvímælalaust þegar hann starfaði hjá Keflavíkurkaupmanni, dönskum mangara úr Slésvík, og hafði með höndum eftirlit með því að búandkarlar um Suðurnes versluðu við sinn lögboðin kaupmann, en laumuðust ekki til kaupmannsins í Hafnarfirði með erindi sín. Þetta voru dýrðardagar og óskjaldan glatt í koti karls um þær mundir. Það er nú líkast til, þér að segja.

Fjögur góð ráð fyrir þá sem misstu vinnuna