Þessi nýja nafnatíska verður komin hingað fyrir jól

Þá er Stór-Bretinn farinn að fela Djöflinum sjálfum í Helvíti kornabörn sín með því nefna krakkaræxnin eftir honum. Nú, Djöfullinn heitir að sjálfsögðum mörgum nöfnum, sem er við hæfi þegar slík öndvegispersóna á í hlut. Lúsífer sá sem sagt er frá í fréttinni af frjálslyndi Breta í nafngiftum verður trúlega kallaður Feri, Lúsi væri mun síðra gælunafn. 

Ekki er að efa að þessi nafnatíska þar ytra verður búin að nema land á Íslandi fyrir jól. Það væri líka viðeigandi, að tvíburadrengir verði skírðir Sathan og Kölski við hátíðarmessu í hátimbruðu guðshúsi á jóladag. Það þætti Fjandanum vænt um og mundi glaður blása piltunum illræði og djöfulskap í nasir. Þegar fram líða sundir mundu peyjarnir verða hin mesta plága og stórglæpamenn, sennilega í Armani-jakkafötum.

Eitt sinn fékk frú Ingveldur Fjandann, sem hún kallaði Pokurinn í þá daga, til að úða djöflagasi upp í bláendann á Máríu Borgargagni. Eins og við manninn mælt þaut Borgargagnið út frá hálfétnum kveldmatnum og manni sínum Indriða Handreði og féll þegar í stað í hórdóm. Um morguninn skreið hún heim eins velkt hundsskinn og fór þegar í stað í einangrun að heimili sínu. Indriði Handreður, vitmaður sem hann er, sá undir eins, þegar Borgargagn hans birtist eftir hóranir sínar, að hún væri útsett í viðbjóðslegum sjúkdómsvírusum og baktéríum sem hún hefði áunnið sér með nánum kynnum við friðla sína sauruga.

Fengu að nefna soninn Lucifer

Menningarsinni dæmdur fyrir listrænan gjörning í strætisvagni

Aumingja maðurinn að fá á sig óvægin dóm sem útheimtir péníngaútlát og jafnvel fángélsisvist ef illa tekt til hjá honum. Samt gekk manngarminum bara gott til. Það var leiðinlegt í strætisvagninum milli Keflavíkur og Hafnarfjarðar og honum kom í hug að skemmta öðrum farþegum og sjálfum sér dulítið í leiðinni með því að setja upp gjörning. Og gjörningur í þessu tilfelli heitir list og telst til menningarstarfsemi. En í stað þess að skemmta sér af hjartans lyst yfir gjörningi mannsins þá kærðu þeir hann til lögreglu.

Ekki bætti úr skák, að af hálfu löggæslu og lögreglustjóra var hinn þaulreyndi Hálfdán Varðstjóri gerður út af örkinni til að hafa höndur í hári gjörningamannsins í strætisvagninum. Og eins og við var búist þá gekk Hálfdán rösklega til verks því honum er hálfkák fjarri þegar löggæslustörf eru annars vegar. Það hafði nefnilega verið hringt úr strætisvagninum í lögregluna þegar gjörningurinn stóð hvað hæst þannig að Hálfdáni Varðstjóra auðnaðist að grípa inn í áður en vagninn komst á leiðarenda. Nú, þá Varðstjórinn hafði stöðvað vagninn með bendingum, ljósagangi og sírenublæstri skammt sunnan við álverið í Straumsvík, sem bráðum mun verður álverið heitið í Straumsvík, vóð hann inn í vagninn, seildist í hinn blygðunarlausa og dónalega líkamspart listamannsins og dró hann á honum af heljarafli út úr strætisvagninum. Ég ætla ekki að reyna að lýsa öskrunum og grénjinu í manngreyinu og farþegunum þegar Hálfdán fjarlægði hinn grunaða. Sumir farþeganna voru reiðir yfir því að listamaðurinn hefði ekki fengið að ljúka gjörningi sínum, aðrir vegna þess að honum hefði yfirleitt verið hleypt inn í vagninn.

Síðan gekk allt sinn vana gang. Hálfdán lokaði sig inni í fangaklefanum með misheppnaða gjörningslistamanninum og lúbarði hann í refsingarskyni. Um kveldið færði Hálfdán fanganum áfengi og eggjaði hann mjök til drykkju. Eftir miðnætti sungu þeir saman sönglagið sem Hálfdán Varðstjóri samdi fyrir nokkrum árum: ,,Vér pervertar erum mæddir oft og misskildir, en manngæskan hjá hinum vond og ljót." 

Dæmdur fyrir að fróa sér í strætisvagni

Stjörnusýslumaðurinn á leið í útlegð og síðan á vergang

Hvur hefði trúað því á vordögum að Stjörnsýslumaðurinn Stones, eitt okkar ástsælasta yfirvald, mundi um mitt sumar vera kominn á vergang? Sú er nú samt raunin því Stjörnusýslumaðurinn á nú hvurgi höfði sínu að halla, hans bíður að verða talinn með orðlögðum mönnum á borð við Sölva Helgason og Símon Dalaskáld. Ýmsum þykir lítið leggjast fyrir kappann að láta nokkrar valdagírugar yfir- og efrimillistéttarótugtir hrekja sig úr húsi og embætti út á Guð og gaddinn. Hlálegast við þetta allt er að nefndar ótuktir eru kærar flokkssystur Stjörnusýslumannsins.

En fyrst skal reynt að reka hr. Stones í útlegð til Vestmannaeyja. Má segja að hugmyndin um útlegðina hafi gjört Eyjamenn verulega hrædda, svo hrædda reyndar, að aldrei hefir uppvakist slík ofsaskelfing síðan síðan Hundtyrkinn tók land í Vestmannaeyjum og framdi sitt kunna Tyrkjarán. Mér er sagt af tíðendamanni, að Eyjamenn séu í óðaönn að vígbúast til að geta tekið á móti óvininum og hrakið hann til föðurhúsanna. Annar tíðendamaður úr Eyjum sagði er honum bárust fréttirnar af yfirvofandi hreppaflutningum dómsmálaráðuneytisins á Stjörnusýslumanninum Stones til Vestmannaeyja, að þessi telpukind í dómsmálaráðuneytinu skuli ekki halda deginum lengur að Vestmannaeyjar séu einhver ekkisins ruslatunna fyrir álappaleg vandamál Sjálfstæðisflokksins.

En hvort heldur sem Stjörnusýslumaðurinn Stones afplánar eitthvað í Eyjum áður en hann fer endanlega á vergang og gjörist landsfrægur flakkari skal ósagt látið. Hér áður og fyrr áttum vér marga góða landshornaflakkara. Slíkir menn voru elskaðir og dáðir af alþýðu ef þeir voru ekki mjög lúsugir. Reyndar voru allir Íslendingar í þá daga að minnsta kosti dulítið lúsugir, sumt fólk var líka með flatlús, einkum þeir sem betur máttu sín sín. Fémínísk prestsmaddama á höfuðbóli sinnar sveitar var oftar en ekki, ef að var gáð, bæði með lús og flatrara og ef ekki geitur í þokkabót. Það verður því að teljast fagnaðarefni, þjóðlegt og jákvætt, ef Stjörnusýslumaðurinn fer á vergang fyrir tilstilli yfir- og efrimillistéttarfémínísta í dómsmálaráðuneytinu, lögregluyfirvalda og Flokksins og gerist förumaður í rifnum og slitnum lúðrasveitarbúningi og götóttum skóm. Þá væri til einhvers barist ef Flokknum tekst að endurvekja hina gömlu flakkaramenningu í landinu.  

Ólafur gæti endað í Vestmannaeyjum

Alvarlegar sjónhverfingar á lögreglustöð og ráðherra með áfallastreituröskun

Þegar fjósakarlarnir og griðkonurnar hafa yfir skammarlegt orðbragð um náungann, bölv og ragn, fitnar púkaskrattinn á fjósbitanum og ræður sér ekki fyrir kæti. Sama hefir gjörst í beykisstöð lögregluembættisins á Suðurnesjum. Þar hafa undirsátar áreiðanlega haft um hönd fremur groddalegan talsmáta um lögreglustjórann, sjálfan herforingjann og dánumanninn Stjörnusýslumanninn Stones, með þeim afleiðingum að húspúkinn hlunkaðist spikfeitur niður af bitanum með skottið upp í loftið og orkti klámdrápu í sameiginlegan prentara stafsfólksins. Þar á ofan magnaði húspúkinn sjónhverfingar fyrir hina ofurviðkvæmu undirsáta hr. Stones svo þeim sýndist þeir sjá lögreglustjórann á nærbuxunum í hvurju horni.

Það var einmitt þetta með klámkveðskapinn og nærbuxnastriplið sem varð þess valdandi að undirsátar hr. Stones uppgötvuðu að þeir höfðu blygðunarkennd sem auk þess var hægt að særa. Fram að því vissi veslings fólkið ekki um tilvist blygðunarkenndar og hafði auk þess séð og heyrt ýmislegt skuggalegra en vel orktar samræðisbögur og undursnögg nærbuxnaskipti eins virðulegs herforingja. En svo sem fram hefir komið áður í þessum pistli vóru bæði kviðlingur og nærbuxnaskipin sjónhverfingar þess púka sem undirsátarnir, fólkið á stöðinni, hafði sjálft komið í góð hold og blásið kraftaverkanáttúru í brjóst með blótsyrðum, naggi og nagi um Stjörnusýslumanninn Stones, sem sjálfur hafði ekki hugmynd um andstyggilegan kjafthátt í hinum lævísu smálöggum á kaffistofunni.

Í dóms- og kirkjumálaráðuneytinu situr svo litla telpan sem enn hefir ekki gefist tími til að slíta barnsskónum eða Heimdallsstígvélunum og bíður eftir næsta áfalli úr ranni lögreglunnar og ríxlögreglustjóra. Nú hefir hún í kringum sig sveit hirðlækna sem vaka yfir heilsu hennar dag og nótt, ávallt með sprauturnar á lofti og stólpípuna spennta til brúkunar. Gottfreð Gottfreðsson læknir, Sjálfstæðismaður og fyrrum Heimdellingur, segir að vísu að sú stutta beri sig mannalega, hún taki ennþá mátuleg köst, en hættan á því hún bræði úr sér, hrökkvi upp af standinum og einkavæði bæði Stjörnusýslumanninn Stones og ríxlögreglustjóra og haldi opinbert uppboð á lögreglustöðvum landsins og öllu löggrýlustóðinu eins og hvurjum öðrum pappakössum og yfir- og efrimillistéttafémínístum.

Kvörtuðu yfir klúrum texta lögreglustjórans

Lögreglan á Íslandi rambar á barmi stórstyrjaldar sem aunginn sér fyrir endann á

Ríkislögreglan á Íslandi rambar á barmi glötunar, borgarastyrjöld er yfirvofandi í lögreglunni og hafa lögregluprjónar í tvær höfuðfylkingar og er viðbúið á hverri stundu að þeim ljósti saman í blóðugri styrjöld hvar aungvum eða aungvri verður eirt og barist til síðasta manns. En þar eð lögreglumál og dómsmál eru einkamál Sjálfstæðisflokksins má gera ráð fyrir þeim tíðindum í mannkynssögunni að Sjálfstæðisflokkurinn falli fyrir eigin hendi rétt eins og ódannaður glæpasteggur sem ræður sjálfan sig af dögum í géðsýkiskasti eftir að hafa framið hroðalegt illvirki.

Það blandast aungvum skynsömum og vel gjörðum manni hugur um að ástæða styrjaldarinnar innan lögreglunnar sé hin undirförula og miskunnarlausa stórsókn yfir- og efrimillistéttarfémínísta að karlkyns stjórum og öðrum yfirmennum af sama kyni með að markmiði að hrekja allt bölvað karlkynið á flótta úr lögreglunni. Auðvitað er ljótt að horfa hraksmánarlegar aðför hinna grimmu fémínísta góðum mönnum, sem um langan aldur hafa verið í guðatölu í Sjálfstæðisflokknum, en í þeim efnum vitnar fall Rixlögreglustjóra, hr. Johannessen, af hvaða gráðu lævísleg bellibrögð og heift yfir- og efrimillistéttarfémínísta eru. Enda er svo frá sagt, að hr. Johannessen hafi mælt þá er hann lá í valnum, að sárt sé að falla fyrir kérlíngum.

Fyrir nú utan ítrekaðar tilraunir fémínísta til að keyra blessaðan Stjörnusýslumanninn Stones í þrot suður í Keflavík réðist núverandi ríxlögreglustjóri, sem vissulegar er af yfirstéttarfémínísku standi, á góða og gilda samninga, sem fyrrum ríxlögreglustjóri hafði af rómuðu örlæti sínu gjört við nokkra lögregluforingja. Auðvitað var markmið núgildandi ríxlögreglustjóra að ógilda samninga hr. Johannessen og svipta þar með foringjana tekjum sínum og lífsviðurværi og koma þeim á kaldan klaka, gjör þá helst að eignalausum útigangsmönnum. Það heyrðist meira að segja að ókindurnar hefðu haft orð um að hr. Johannessen hefði ekki verið hæfur, líklega of bilaður, til að veita digrum og rasssíðum karlforingum hyminnháar launahækkanir. Nú hefir sem betur fer mjög viðrulega lögmannastofa, Fortis að nafni sem minnir á Parkódín forte, fellt þann úrskurð að það sé núverandi ríxlögreglustjóri sem sé bilaður, reyndar svo óhuggulega bilaður að halda að hann, eða öllu heldur hún, hafi völd og leyfi til að hnekkja samningum hr. Johannessen sem hækkuðu laun vina hans dulítið.
Og nú er svo illa komið, að dómsmálaráðherra er farin á taugum vegna stríðsláta lögregluforingjaliðsins, því að í hvurt skipti sem klögu- og klækjamál frá lögreglunni koma inn á borð til hennar vætir hún umsvifalaust buxur sem og ráðherrastólinn og gólfið sem ráðherrastóllinn stendur á. 

Hafi ekki heimild til að hætta við launahækkanir

Vor eini hershöfðingi er rægður, svívirtur og beittur íllsku af grimmum hópi hænsna

Nú er nóg komið af svo góðu. Um langa hríð snörust áhyggjur Íslendinga, í það minnsta sumra, um þá nöturlegu staðreynd að oss vantaði hershöfðingja, vaskan mann sem mundi óhræddur bjóða öllum óhræsum birginn, hvort heldur væru trylltir efrimillistéttarfémínístar eða draugfullir framsóknardólgar sem eiga það eitt skilið að fá gildan þvagleggsgaur alla leið upp í hlandblöðru. Svo fengum vér Stjörnusýslummanninn Stones, þann vorn eina sannan íslenskan hershöfðingja sem vér höfum eignast í mannsaldur. Síðasti hershöfðinginn á undan hr. Stones burtkallaðist fyrir góðri hálfri öld en hafði þá verið afhrópaður fyrir áratugum. Auk þess var umræddur hershöfðingi Framsóknarmaður, kallaður Hriflon eða Jonas frá Hriflu eða eitthvað í þá áttina.

Stjörnusýslumaðurinn Stones varð sannur hershöfðingi og skaust upp á stjörnuhimininn af áður óþekktum krafti og ljósagangi á Ísafirði og sýndi Vestfirðingum hvar Davíð keypti ölið og kenndi þeim harðri hendi að haga sér eins og menn; með öðrum orðum, þá afvillimannavæddi hr. Stones hina ofstopafullu innbyggjara þar vestra. Frá Ísafirði lá leið Stjörnusýslumannsins austur í Árnessýslu og fórst honum eins við sunnlenska ribbalda sem hinar Ísfirsku bullur; hann snöri þá niður á eyrunum og lét þá góla eins og hrædda svínahjörð. Eftir velheppnaða veru og fjölmarga sigra á suðurlandsundirlendinu, sjálfu Stór-Eyrarbakkasvæðinu, arkaði hershöfðinginn hr. Stjörnusýslumaðurinn Stones uppáklæddur í lúðrasveitarbúningnum sínum vestur á Reykjanes og gjörðist þar há-yfir-general-hershöfðingi.

En í Keflavík yfirhelltist sá andskotans djöfull Stjörnusýslumanninn Stones, að grimmir efrimillistéttarfémínístar gjörðu aðsúg að sínum yfirmanni, eina hershöfðingja Íslands. Þessi illfygli framkvæma vonsku sína á hr. Stones, eins og væri hann afvelta sauðnaut sem gæti aungva björg sér veitt, og bera sig að eins og lúmskir og gráðugir hænsnfuglar eður soltnir melrakkar, þó þau viti fullvel að ein fjöður úr lúðrasveitarbúingi hans er margfalt verðmætari en pútnahópurinn þeirra allur til samans. Og svo lágt hafa yfir- og efrimillistéttarfemmurnar í Sjálfstæðisflokknum lagst að þær fóru skríðandi sem jötunuxar á fund dómsmálaráðherra og klöguðu Stjörnusýslumanninn Stones með óvöldu orðbragði og fáheyrðum dylgjum og ekki er annað að sjá en dómsmálaráðherra hafi snúist á sveif með hinum óarga fénaði sem heimtar höfuð og sæmdarorð Stjörnusýslumannsins uppfært á silfurfati. Vér biðjum þann er stýrir vindum himins og straumum hafsins að gefa hershöfðingja vorum drjúgan styrk til að reka óvinalýðinn á hamslausn flótta og ekki linna eftirförin fyrr en síðasta gaglið horfið í brimsogið við Reykjanes.   

Dómsmálaráðherra lagði til að Ólafur hætti

Þjóðlegir sjúkdómar sem gleðja alla sanna þjóðhyggjumenn

Þetta er afskaplega þjóðleg frétt sem við vitum að gleður alla sanna þjóðhyggjumenn lífs og liðna. Hjarðsveinasjúkdómur er hreint og klárt menningarfyrirbrigði og þá ekki síður blessaður lekandinn, eða hver man ekki eftirfarandi vísubrot úr lengra ljóði: ,,Flatlús og lekandi hvíldu í ró?" Jú, það muna allir eftir því sem á annað borð hafa minni. Og nú skríða hjarðsveinasjúkdómurinn og lekandinn upp vinsældalistann á Íslandi á kostnað fjandans kóvíðsins nítjánda, sem er ekki veiki fyrir fimmaura við hliðina á hjarðsveinasjúkdómi og góðum lekanda. Og so ku flatrarinn standa fyrir sínu þessa dagana og er sagður færast í aukana dag frá degi.

Þegar frú Ingveldur komst næst því að taka Kolbein eiginmann sinn af lífi var þegar hann kom heim með bæði flatrara og lekanda í farteskinu. Í það sinn hafði Kolbeinn verið að svalla í undirheimunum, óvart að sjálfsögðu, og kynntist þar náið vafasömu fólki. Það var víst sjón að sjá þegar Kolbeinn kom heim til sín eftir veru sína í undirheimunum; kall helvítis dólgurinn kom slagandi heim um hábjartan dag í hvítri skyrtu, sem hann átti þó ekki, einni fata en frú Ingveldur tók við honum og sló hann strax í rot í anddyrinu.

Og af því nú frú Ingveldur er vitur kona, ,,snotur" hefði verið sagt um hana í Hávamálum og öðrum gullaldarkveðskap, þá hafði hún strax samband við sóttvörn þegar henni varð ljóst að eiginmaður hennar var sjúkur eftir undirheimasnattið og hún orðin smituð af óþokkanum. Einnig skipaði hún sóttvarnarlæknunum að hafa upp á þeirri andstyggilegu flagmeri og lostadækju Máríu Borgargagni og aflúsa hana einusinni alminnilega og sprauta hana so fulla af pensélíni að hún stæði gapandi á þambi á eftir. Þannig tókst frú Ingveldi í það skipti að bægja hættulegum vágestum frá heimili sínu. So frétti hún til þess að tveir virtir bánkastjórar hefðu á sama tíma tekið sömu sóttir og Kolbeinn og hefði flatrarinn gengið sérlega nærri miðvígstöðvum annars þeirra, en ekki verður farið nánar út í þann sálm að sinni. En þetta með bankastjórana gaf frú Ingveldi tilefni til íhugunar og sjálfstæðra rannsókna.

43 greindir með sárasótt

Grey-kvikindin eru rasistatítur - ennfremur maðurinn að austan sem hvarf sporlaust

Ekki er með góðu móti hægt að ætlast til annars af Trump en hann sleppi vini sínum úr fangélsi fyrst hann hefir tök á því. Að minnsta kosti finnst gölnustu Trumpistunum á Íslandi það allt í lagi. Nú, Íslensku Trumpistarnir, sem flestir eru ósköp hitlerísk og nasísk grey-kvikindi, sannkallaðar rasistatítur, vilja með öllum ráðum koma sér upp eins og einu Íslensku Trumpi sem fengi nokkra góða ráðherrastóla undir blessaðan rassinn á sér; soleiðis höfðingi mundi nú aldeilis láta þessa helvíska hælisleitendur finna ærlega til tevatnsins.

Einhverju sinni flæktist einn sona bölvaður hælisleitandi inn fyrir vébönd prófastsdæmis síra Baldvins. Meðhjálpari síra Baldvins hafði veður af þessum óæskilega gemlingi og lét klerk þegar í stað vita. Síra Baldvin brást hart við, svipti sér í hempuna og setti upp prestakragann og greip lurk með sér áður en hann vatt sér út um aðalinngang musteris síns.

Hælisleitandann fann síra Baldvin fyrir neðan veginn inn í bæinn og var hann sjóða sér baunir í dós á litlum prímusi. Síra Baldvin tók strax til óspilltra málanna og sló prímusinn og baunadósina með lurknum og fauk hvort tveggja langar leiðir áður en þau stöðvuðust alveg. Þar næst keyrði hinn reglufasti sóknarprestur og prófastur lurkinn á hausinn á hælisleitandanum svo hann féll um leið rænulaus út af. Þar næst seildist síra Baldvin í aðra afturlöppina á hinum fallna og dró hann á eftir sér eins og dauðan sel upp á veg. Síðan hefir ekkert til hins ólánssama hælisleitanda spurst. Aftur á móti var skömmu síðar auglýst eftir íslenskum ferðamanni, að austan, sem ætlaði að fara fótgangandi kringum landið að gamni sínu. Hann hefir aldrei fundist og því síður gefið sig fram.  

Romney: Ákvörðun Trumps fordæmalaus spilling

Jón laus af hælinu og ætlar að taka þátt í Reykjavíkurmaraþóninu

Skömmu eftir síðustu sumarmál losnaði Jón Íþróttamaður af hælinu, til reynslu. Ekki var okkar maður fyrr kominn út í þjóðfélagið en hann skráði sig í Reykjavíkurmaraþónið, á nafni Ásgeirs bróður síns, en sem kunnugt er var Jón Íþróttamaður dæmdur af Hæstarétti í ævilangt íþróttabann fyrir mörgum árum. Síðast þegar Jón tók þátt Reykjavíkurmaraþóni varð hann konu að bana með tiltektum sínum og beit síðan höfuðið skömminnimeð því að fylgja fórnarlambi sínu til grafar eins og ekkert hefði í skorist og var konan honum þó alls ókunnug þegar hann stjakaði henni undir bifreiðina sem kom aðvífandi á hinni akreininni.

Ekki er búist við að Jón Íþróttamaður verði lengi úti í lífinu að þessu sinni, hann verði áreiðanlega kominn á hælið aftur í haust. Síðast þegar hann fékk dálítið bæjarleyfi, en það var að vetri til, vóð hann eins og berserkur upp í Bláfjöll með skíði á bakinu og renndi sér á hvað sem fyrir varð á niðurleiðinni þar til lögregla kom sókti hann. Við munum ennþá þegar fréttist að Jón hefði í miklu fannfergi snarað sér fram af háu og bröttu fjalli. Hann fór sem fugl flygi og hraðinn var geypilegur. Svo lenti hann á gaddavírsgirðingunni og slasaðist háðuglega.

Að þessu sinni verður fróðlegt að fylgjast með Jóni Íþróttamanni í Reykjavíkurmaraþóninu. Hann er ugglaust í góðri æfingu og keppnisskapið er á sínum stað, so hjálpi oss Guð. 

Hægt að halda hlaupið en með allt öðrum hætti

Ein af fjölskyldunni

Sannleikurinn er sá að í gærkveldi mætti Katrín, þá fótgangandi, fyrrum liðsmanni VG á gangstétt í Reykjavík og tókst þá svo illa til er þau mættust að fyrrverandi VGingurinn snöri sér eldsnöggt á hæli og sparn fæti í afturenda forsætisráðherra, sem hafnaði út í urð ofan við gangstéttina. Við spyrnuna brast í lærlegg ráðherra enda er lærleggur sona forsætisráðherra álíka sterkur og fjöðurstafur. Þegar Katrín var komin upp í urðina bað gamli samflokksmaðurinn hennar hana vel að lifa og hraðaði sér á brott.

Ekki verður hér lýst ópum og emjan Katrínar forsætisráðherra, en vitni vóru sammála um að hljóðin hefðu verið hvimleið blanda af frekjuöskrum og hræðsluspangóli. Sumir skemmtu sér nokkuð við að hlusta á þennan leiðindasöng og hvöttu Katrínu til að veina hærra. Um síðir hringdi einhver á sjúkrabíl sem kom að bragði og fjarlægði hina særðu.

En í dag, eftir að búið var að færa Katrínu hækju, fylltist hún oflæti og boðflennukennd og hélt á Þingvöll með Engeyingum og svartnættisauðvaldsfautunum úr Valhöllu til að minnast gamla Bjarnaben. Er mál manna að við athöfn Sjálfstæðisflokksins þarna hafi Katrín verið eins og ein úr fjölskyldunni; en í því sambandi er líklega sanngjarnt að minnast þess að Katrín er sjálf af gamalli og virðulegri yfirstétt sýslumanna, þingmanna og konferensráða. Við minningarathöfnina var einnig strákurinn Stenngrimur Johoð og skartaði bláum stuttbuxum við tækifærið.

Katrín mætti á hækjum á Þingvelli