Þegar rosknar, ölvaðar konur koma og velta öllu við, brjóta og bramla

Já, var hún svona drukkin kérlíngaranginn? Það getur gerst á bestu bæjum. Hinsvegar er ekkert gamanmál að fá roskna konu í annarlegu spíritusástandi inn á heimilið, þá kann eitthvað undan að láta. Nú ruddist hún inn til Helga og velti um innanstokksmunum. Það hefir sennilega allt verið brotið og bramlað á heimili Helga eftir þá heimsókn. Eitt sinn birtist draugfull kvenpersóna, komin við aldur, inni á heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Það var nú meiri kerlíngin. Hún braut líka allt og bramlaði, meðal annars nefið á Óla Apaketti og hótaði á kveikja í rassinum á honum ef hann héldi ekki kjafti.

Þessa konu leiddi frú Ingveldur úr húsi, skilningsrík eins og ævinlega, og stakk henni ofan í nærliggjandi snjóskafl, því það var hávetur og roskna konan þurfti kælingar með. Í annað sinn kom önnur svona kona í heimsókn til Máríu Borgargagns og lét fremur ófriðlega. Kom fram í máli kérlíngar, sem angaði af áfengisþef, að hún hefði vissu fyrir því að karlinn hennar, frægur göltur af endemum, hefði gist að Máríu Borgargagns og hvílt í rúmi hennar allsnakinn. Þetta kom Borgargagninu spánskt fyrir sjónir, því hana raka ekki minni til að gölturinn, karl kerlingarinnar, hefði verið að snuðra hjónarúmi hennar og Indriða Handreðs. Seint og síðar meir kom upp úr dúrnum, að karlgölturinn hefði lagst með sjálfum Handreðinum sem væri hann kona.

En þar eð Máría Borgargagn er lítt gefin fyrir ofbeldisverk þá tók hún ljúflega í erindi hinnar rosknu frúar þrátt fyrir auðsjáanlegt og fyrirliggjandi ölvunarástand hennar og bauð henni að éta jólaköku með sér við eldhúsborðið. Máría skenkti konunni óblandað Whiskey til að skola jólakökunni niður og kættist sú gamla þá um allan helming. Stuttu síðar kom Indriði Handreður heim og seldi þá Borgargagnið honum kerlingarstráið í höndur, en þá var sú gamla orðin þreifandi full, og fór Hadreðurinn með hana beint í hjónarúm sitt. 

Æjijá, þetta er hálf ósiðlegt fólk hún Máría Borgargagn og Handreðsfjandinn. Þau eiga sko eftir að finna sjálf sig fyrir að lokum. Já.

Helena setti allt á hliðina hjá Helga

Gjörast nú fórnarlambamiðin þéttsetin

Nú skal róið á fórnarlambamiðin og staðið þar meðan stætt er. Það er svo sem ekki nýtt að hlaupatíkur krataeðlisins bregði sér í fórnarlambsgervið og jarmi fram grátstöfum sínum. Í dag larfast Dagur Eggertsson fram á sviðið og lýsir með grátanda tári hvað hann brenni fyrir Reykjavík og málefnum hennar. Naumast nokkur maður í Reykjavík kannast þó við meintan bruna, sem Dagurinn skælir yfir, því þeim bruna fylgir að minnsta kosti hvorki hiti né reykur, sem eru þó ófrávíkjanleg einkenni elds og bruna.

Á hitt ber að líta, að Dagur og lítilmótlega krataeðlishjörðin hans hafa lagt þunga áherslu á ósmekklegheit, skemmdarverk í Kvosinni og gamla miðbænum, dekur við braskaralýð og hatur á Reykjavíkurflugvelli. Þetta er allnokkur stefnuskrá hjá ekki háfleygari fuglum og dapurlegt að þeir skuli hafa fengið einhverskonar umboð frá kjósendum í Reykjavík til að stunda iðju sína svo til stórhörmunga horfi.

Svo kemur allt í einu upp úr dúrnum að einhver vanheil manneskja hefir verið að dunda sig við að skjóta á glugga í húsum stjórnmálaflokkar þegar enginn er við og nú síðast finnast byssukúlur í bílhurð borgarstjórans Dags og þá er að sjálfsögðu bara sett umsvifalaust í fórnarlambsgírinn og allt gefið í botn. Og skýringin á skothríðinni virðist augljós af hálfu krataeðlisgáfnaljósanna: Það er helvítið hún Vigdís Hauks sem stendur fyrir lygaáróðrinum og hatrinu og á Degi og stjórnmálaflokkunum sem hefir æst geðsjúkling svo upp að hann hefir tekið til við að hlaupa um með byssu að næturþeli og skjóta á flokkakontóra og bifreið borgarstjóra. Og í þokkabót hefir illfyglið Vigdís fegið kaupsýslumanninn Bolla með sér í lið til herja á aumingja Daginn, krataeðlissöfnuðinn og flugvallarhatarana. Þriflegt er atarna og mikil vonskan í veröldinni. Við sem heima sitjum í vanmætti og ráðaleysi getum ekkert gert annað en að vona að ekki bresti á skotbardagi í sölum Ráðhúss Reykjavíkur millum Dags Bé og hennar Vigdísar, sem augljóslega er í hlutverki vondu stjúpunnar í ævintýrinu um Dag og krataeðlið í Reykjavík. Soleiðis bardagi með pístólum gæti endað með ósköpum.

Erfiðar tilfinningar, óöryggi og álag

Fantagrínisti í ráðuneyti spaugar með bankasölu Sjálfstæðisflokksins

Ekki vissum við að Áslaug Arna væri slíkur fantagrínisti, sem hún hefir nú sannað með fádæma broslegum pistli sínum um ,,bankasölur". Í hinu mikla bankasöluávarpi dómsmálaráðherra gerir hún stólpagrín að almenningi, segir hann vera hræddan við bankagjörninga af tegundinni ,,Sjálfstæðisflokkurinn selur sér og sínum banka sem hann á ekki", sem í raun og veru er einungis saklaus samkvæmisleikur fyrir Heimdellinga og aðrar sjálfstæðishetjur. Með þessu spaugi á dómsmálaráðherra við, að almenningurinn sé huglaus, ímyndunarveikur og í alla staði nautheimskur og vitlaus og sé víst jafngott á hann bankaskrattarnir veði vildarvinavæddir.

Já já. Það er ekki langt síðan Sjálfstæðisflokkurinn seldi sér og sínum banka og fleira góss sem fólkið í landinu átti saman. Allir, nema auðvitað Sjálfstæðisflokks steingervingarnir, vita hvernig það fór: Allt hrapaði á hausinn og fór til andskotans, bankar, ríkissjóður og allrahanda fyrirtæki, Sjálfstæðisflokkurinn hraktist á vergang um skeið og hr. Haaardý flokksformaður var teymdur eins og nautpéningur fyrir Landsdóm, og ku hafa munað sáralitlu að kallgreyið fengi inni á Litla-Hrauni í afplánun. En þá neyðin var stærst og mótmælaskríll var við að taka völdin, kom krataeðlisflokkurinn Samfylking til skjalanna og fékk vitringinn Stenngrim Johoð og Flokkseigendafélag VG til að endurreisa Gamla-Ísland upp í sveittar lúkurnar á auðvaldinu. Þannig fór um sjóferð þá. Þess ber að geta að Samfylkingin er raunverulegur Hrunflokkur og hjáleiga út frá Valhöllu Sjálfstæðisflokksins.

Í dag á Íslenska þjóðin Íslandsbanka og Landsbanka saman og hefir ekki nokkurn áhuga á láta Sjálfstæðisflokkinn selja þá eins og hann eigi þá. Það hefir svo sem aldrei þókt góð latína, að taka eigur annarra traustataki og selja þær vinum sínum fyrir slikk. Á lagamáli hyggjum vér að þessháttar framgangsmáti heiti á lagamáli þjófnaður eða eitthvað þessháttar. En, ... fyrst Stenngrimur Johoð reisti Gamla-Ísland upp úr hlandforinni og upp í gráðugan kjaftinn á auðvaldinu munar honum ekkert um að gjörast þjófsnautur meðan Sjálfstæðisflokkurinn stelur og selur banka fólksins í annað sinn á tæpum tuttugu árum. Ef hvítvínsdrekkurinn og humarætan í dómsmálaráðuneytinu heldur að umræddar ,,bankasölur" séu bráfyndið spaug og gamanmál handa rasssíðum stuttbuxnakrökkum í Heimdalli, þá skjöplast ráðherra hrapalega og því mun hún eflaust fá að kynnast áður en yfir lýkur. Því handan við hornið byltingin bíður ...

 

„Þetta er ástæðulaus ótti“

Hryðjuverkaárásirnar á heimili frú Ingveldar og sigur hennar á hryðjuvekamanninum

Jú, einn sona, sem sturlast hafði af hatursorðræðunni, tók upp á að gjöra aðsúg að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður. Fyrst skaut óþokkinn af haglabyssu á svefnherbergisglugg þeirra hjóna. Sem betur fer sakað aungvann að ráði í því voðalega hryðjuverki, en Kolbeinn skrifstofustjóri varð mjög hræddur, því eitthvað af höglunum hrundu ofan á bakhluta hans og hann skreið í ofboði undir rúm og þaðan inn í fataskáp. Í fataskápnum leið hvað eftir annað yfir hann og hann missti saur og þvag og það varð óhugnanlegt umhorfs í fataskápnum.

Frú Ingveldur var ekki í svefnherberginu þegar hryðjuverkamaðurinn hleypti af, en hún hafði verið að sinna gestum sínum. Aftur á móti var Brynjar Vondalykt í hjónarúminu með Kolbeini og varð honum, sem vonlegt var, ákaflega hverft við þegar skotið reið af og höglin og glerbrotin dreifðust eins og haglél um herbergið. Hann hljóp fáklæddur fram á gang, örvita af skelfingu, og beint í flasið á frú Ingveldi, sem gekk þegar í stað í skrokk á Brynjari og má með sanni segja að þar hafi Vondalyktin stokkið úr einum lífsháskanum og í annan verri.

Um það bil mánuði eftir árásina á heimili frú Ingveldar og Kolbeins lét glæpamaðurinn aftur til skarar skríða. Hann faldi sig í miðjum skrautrunna á lóð þeirra hjóna og hóf vægðarlausa skothríð á heimilið. Í þetta skipti var það ekki haglabyssan ein sem tók til máls, heldur hafði ómennið tekið hreindýrariffilinn með og skotin vóru til þurrðar gengin fylgdi hann eftir með grjótkasti. Nú það var ekkert með það, að allar rúður á bakhlið hússins voru mölbrotnar eftir ódæðisverkið, sumir innandyra ögn særðir, en flestir gestanna er fótavist höfðu, lagðir á hamslausan flótta, meira og minna klæðlitlir. Indriði Handreður, Máría Borgargagn og Kolbeinn hlupu til og tróðu sér öll inn í miðstöðvarkompuna og læstu að sér. Hinsvegar sté frú Ingveldur úr húsi, aðaldyramegin, með lurk í hendi. Hún tók góðan sveig fyrir húsið og kom aftan að hryðjuverkamanninum og barði hann umsvifalaust því sem næst í hel og skildi hann eftir meðvitundarlausan í runnanum. Síðar um daginn bauð hún lögreglu að koma og hirða hræið, sem enn lá hreyfingarlaust. Þegar lögreglan svo sókti gripinn var hann að vísu ekki alveg dauður, en rotta hafði komist í hann etið nokkuð af örðu eyra hans og kinn. Þar með var þessu máli lokið með fullnaðarsigri frú Ingveldar. 

Einn í haldi grunaður um aðild að skotárásum

Aflúsun stendur yfir í sosialistaflokknum og brátt verður Gunnari Smára sturtað niður

Þá er ekki annað en að ræsa lukkuriddarana út og plamma þeim niður á framboðslista Sosialistaflokks Íslands. Það skiptir nákvæmlega aungvu máli þókt riddararnir séu alls ekki sosialistar, eða hafi nokkru sinni heyrt á sosialismus minnst. Lukkuriddararnir standa ætíð fyrir sínu, jafnvel þrátt fyrir að gleymst hafi að skipta á þeim um bleyju í meir en þrjár vikur.

Því miður er samt staðan á þá leið að Sosialistaflokkur Gunnars Smára er ekki sosialistaflokkur, heldur er þetta sýnishorn útibú frá efrimillistéttarfémínístum og er það ekki síður skítugt er hin útbúin sömu tegundar í Samfylkingunni og VG. Allt er þetta svo slappt og steingelt, að ekki einusinni Miðflokknum stafar hætta af þessu fígúruverki efrimillistéttarfémínístana. Nú er líka farið að hylla undir að sosial-efrimillistéttarfémínistarnir teygi sig í rassinn á sjálfum Gunnsa Smára og fleygi honum öfugum úr úr nýju sosialistahöllinni við Bolholt í Reykjavík, en þar stendur sosialistahöllin eins og hænsnakofi við hliðina á Völlhöllu Sjálfstæðisflokksins.

Efrimillistéttarfémínístunum hefir áður tekist að gjöra út af við Samfylkinguna og VG og gjöra þá flokka að ómerkingum. Nú hafa þeir einnig tekið sosialistaflokkinn hans Gunnsa og snúið honum á hvolf og gjört hann að samskonar ómerkingi, meira að segja áður en búið var að stofna hann nema svona til hálfs og illa það. Og hinir grimmu og ruddafengnu fémínístar í greninu Gunnsa Smára líða aungvum neitt kjaftæði og saka alla sem ekki falla í kramið hjá þeim um ,,kvenfyrirlitningu", ,,kvenhatur" og ,,óþverralega kvensemi". Með þeim framgangsmáta, sem hér hefir verið lýst, munu hinir böldnu efrimillistéttarfémínístar aflúsa sosialistaflokk Gunnars Smára af öllu karlkyns; það er ekki einusinni víst að kalladjöflarnir fái sleppa við eilífa útskúfun hins fémíníska réttlæti þótt þeir lofi upp á æru og trú að gjörast trans eða pan, kynsegin eða bara kynvillingar. Hið fémíníska borgaralega réttlæti og rétttrúnaður hundrað og eins Reykjavík virkar sem sé vel í Sósíalistaflokki Íslands og þar er nú þegar allt skúrað í hólf og gólf og dauðhreinsað. Einungis er eftir að aflúsa fáeinar hræður að fullu og ræsa hundahreinsunargengið út til að drepa niður alla karlkynsnáttúru í hinum óskeikula sosialfémínístaflokki Íslands, sem eitt sinn heyrði Gunnari Smára til.   

Sósíalistar næðu á þing

Vælandi og innilokaður bæjarstjóri grenjar á hjálp

Óttalegur leiðindavæll er í þessum bæjarstjórna þarna fyrir norðan. Hann virðist því miður ekki átta sig á hvar hann er staddur á jarðkúlunni og kveinar og gargar eins og hvimleiður keipakrakki. Það hefir lengi legið fyrir að vetur eru gjarnan harðir á því svæði sem kallast í dag ,,Fjallabyggð" með miklum snjóum og vonskuveðrum. Maðurinn heimtar jarðgöng út og austur frá þessari Fjallabyggð með afar óljósum endastöðvum; má vera að hann hafi lesið yfir sig í bók Júlíusar Verne um undur Snæfellsjökuls, en samkvæmt henni liggja ágæt jarðgöng frá Snæfellsjökli og til Stromboli á Ítalíu. Það eru sennilega þessháttar göng sem bæjarstjórinn í Fjallabyggð er að veina eftir.

Nú, ef yfirvöld vegamála eru ekki tilkippileg að gjöra göng frá Siglufirði og út til Miðjarðarhafs eða Flórída, þá gæti bæjarstjórinn rekið búandkarla á yfirráðasvæði sínu til að ryðja Tröllaskaga í burtu, helst á haf út til að minnka hættuna á snjóflóðum. Í annan stað gætu bæjaryfirvöld í Fjallabyggðinni brugðið á það ráð, með bæjarstjóra sinn vitaskuld fremstan í flokki, að draga Fjallabyggðina, helst sjóleiðis, suður á land. ,,Fjallabyggð við Landeyjahöfn" er sérstaklega virðulegt staðarnafn fyrir nýja staðsetningu Sigló og Ólafsfjarðar á landakortinu. 

Svo má líka reka Fjallabyggðunga eins og fjárhóp suður yfir heiðar og finna honum skjól í Suður Landeyjum eða í Landbrotinu. Svo væri líka hægt að selja þá Samherja á Selfossi og gjöra þá þar að hóstandi niðursetningum í flatsæng á skítugu baðstofugólfi; það væri áreiðanlega skárra fyrir þá en að dúsa innilokaða millum snjóflóða í heila viku. Hvað veðrið áhrærir þá hljóta stjórnmálamennirnir að geta lofað hrjáðum íbúum Fjallabyggðar góðu veðri og hita upp á tuttugu gráður allan ársins hring fyrir næstu kosningar, það ætti að vera andskotans nóg fyrir bæjarstjórann þeirra. 

„Óásættanleg staða“

Þá líður að því að svallbælið Ásmundarsalur verði afmáður

Og á meðan krataeðlisslápar freta með pístólum og rifflum út um glugga í Sóltúni leggur blessuð lögreglumannasveitin lokahönd rannsókn á glæpsamlegu drykkjusamkvæmi í svokölluðum Ásmundarsal, en sá salur ku nefndur eftir Ásmundi nokkrum ökufanti. Nú, laust eftir hádegi sást til ferðar vígbúinnar lögreglusveitar undir stjórn Hálfdáns Varðstjóra fyrir utan fjármálaráðuneytið. Er það trú vitna, að nú verði menn Varðstjórans látnir færa fjármálaráðherra í bönd og flytja hann upp á Hólmsheiði til betrunar.

Það er nú svo. Þá er næsta víst, að húsið Ásmundarsalur verði afmáð með öllu af yfirborði jarðar, þó ekki væri til annars en að koma í veg fyrir að þar verði framdir fleiri ölvunarglæpir á drepsóttaröld. Á þessum síðustu og langverstu tímum virðist eins og þjóðin sé hrokkin upp af standinum og sé sigld inn í óeirðir og ýmsar illar gjörðir. Tíðkast og um þessar mundir endalaus nótt hinna löngu, ryðguðu hnífa í poletiknni, og líður nú vart sá dagur að ekki birtist ófagrar fregnir af poletískum tilræðum, því aunginn er annars bróðir í poletískum leik og krataeðlislegum ryskingum.

En aftur að svallbælinu Ásmundarsal, sem brátt fer undir loftpressunar og því næst undir græna torfu. Það er náttúrulega öldungis ófært á hættulegum drepsóttartímum, að kalla til fólk, sem veikt er fyrir víni, á einn stað og hella það útúrfullt. Við slíkar aðstæður eykst smithætta svo um muna, svo sem dæmin sanna. Eitt sinn gekk hræðileg pest í Reykjavík hverrar einkenni voru hár hiti, viðstöðulaus niðurgangur, uppköst, óráð og óhugnanlegur talsmáti. Um þær mundir héldu frú Ingveldur og Kolbeinn helgarsamkvæmi, í blóra við tilmæli sóttvarnarlæknis. Í samkvæmið kom maður nokkur, ekki ókunnur þessum samkvæmum, sem sé Indriði Handreður, þá sambýlismaður og síðar eiginmaður Máríu nokkurrar Borgargagns. Síðustu klukkustundirnar fyrir samkvæmið hafði Handreðurinn haldið sig í skuggalegu lastabæli í Þingholtunum. En þar mun hann hafa smitast af víðkunnri léttúðardrós. Þessi heimsókn Handreðsins varð svo til þess að allir í helgarsamkvæmi frú Ingveldar tóku veikina og var það vægast sagt ófrýnileg verkun með hryllilegu orðbragði, óþefjan og óráðshjali sem vakti ugg í brjóstum manna og kvenna. Já. Og ekki orð um það meir ...

Rannsókn á Ásmundarsalsmáli lokið

Skotbardagi í greni Samfylkingarinnar í Sóltúni

Það hefir brostið á skotbardagi inni í greni Samfylkingarinnar í Sóltúni, hvar krataeðlið er til húsa. Ómögulegt er að geta sér til út af hvurju var barist og til hvers, en lengi hefir verið vitað að grunnt er á því góða í krataeðlisfjósinu. Ef til vill hefir hópur samfyllinga verið þarna að drykkju og menn verið öskrandi fullir þegar einhver viðstaddra hefir gloprað því út úr sér að hann væri á móti innlimun Íslands í ESB. Það þarf víst ekki meira í Samfylkingarfjósinu þessa daga, því andrúmsloftið þar er þrungið og rafmagnað af krataeðli og má nánast ekkert út af bera til að allt fari í bál og brand á því geðslega kærleiksheimili.

Þegar helgarsamkvæmin að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns stóðu í hvað mestum blóma fyrir daga kóvíðs nítjánda gerðist það eitt sinn að upphófst orrusta í stofu þeirra hjóna. Þar börðust nokkrir trúnaðarmenn gömlu Framsóknarmaddömunnar við fáeina krataeðlissjúklinga og varð úr svo mikil harka, að einn krataeðlis dró skammbyssu upp úr jakkavasa sínum og hóf skothríð. Fóru þar þrjár stórar og miklar rúður í stofugluggum frú Ingveldar og Kolbeins fyrir lítið, en frú Ingveldur þreif ómildilega í handlegg byssukratans og snöri upp á hann þar til bæði öxl og olnbogi fóru úr liði. Svo henti hún krataskrattanum út með þeim orðum að svona andskotans kláðagemlingur væri ekki í húsum hæfur. 

Nú má ætla að bölvaður byssukratinn sé aftur kominn á stúfana, þókt næstu handlama sé á byssuhöndinni eftir óblíð atlot frú Ingveldar forðum daga. Ef hann hefir notað vinstri höndina til að skjóta með í byssubardaganum í Samfylkingargreninu í gærkveldi og hann blindfullur í þokkabót er ekki að furða þókt hann hafi misst marks og skotið upp um rjáfur og glugga. Svona delar eru gjarnan stórhættulegir þegar þeir eru við skál og eira aungvu þegar út í harðan slag er komið, hvað þá ef þeir luma á skotvopni innan klæða. 

Skotgöt á skrifstofu Samfylkingarinnar

Kaupsýslumaður gefur út harmsögu ævi sinnar - hvernig hann varð auðnuleysingi

Þó það nú væri að Gunnar Smári hafi látið Jón Ásgeir rúnta með sig milli landa á einkaþotu, fyrst þetta óskabarn auðvaldsins hafði yfir slíku farartæki að ráða. Það fer heldur ekki milli mála, miðað við frásögn Jóns Ásgeirs, að fanturinn Gunnar Smári hafi ráðið yfir honum eins og illur andi og endað djöfulskap sinn með því að setja hann á hausinn. Það gefur augaleið að Jóni Ásgeiri  var ekki sjálfrátt þegar hann var undir áhrifum Gunnars Smára og með hann innan í sér. Það er ekki gott þegar illur andi tekur sér bólstað í hjarta og höfði strangheiðarlegs sakleysingja.

Svo kórónar Gunnar Smári illmennsku sína á Jóni Ásgeiri, aumingja karlinum, með því að gjörast sosialistaforingi og stofna sosialistaflokk; það hefir fjandans Smárinn aðeins gjört til strá salti á sár hins gjaldþrota kaupsýslumanns og gjöra honum lífið sem óbærilegast. Og meðan Jón Ásgeir situr nú uppi öreigamaður og etur í örbirgð sinni upp úr ruslatunnum, gæðir óþokkinn sem skóp hið hræðilega fall og gjaldþrot Jóns Ásgeirs sér á stórsteikum í nýuppgjörðri höll sosialistaflokksins og lætur vikapilta sína og snúningastúlkur sjá um að bera að honum og frá. 

Það var því tími til kominn fyrir þann hrjáða vesaling, Jón Ásgeir, að ráða sér rithöfund til skrá harmsögu sína og gera grein fyrir ódæðisverkum Gunnars Smára og afhjúpa þann mann í eitt skipti fyrir öll. Eftir harmsögubrotinu, sem Jón Ásgeir hefir látið Viðskiptablaðinu í té til birtingar, má ljóst vera að hér er komin til sögunnar ritverk sem skákar ,,Harmsögu ævi minnar" eftir Jóhannes Birkiland svo um munar. Munar þar mestu, að Birkiland hafði aldrei yfir að ráða einkaþotu undir sína misgjörðamenn, hvað þá óskaplegar péníngafúlgur til að kasta í slíka rudda. En nú erum vér sem sé að eignast nútímamótvægi við Jóhannes Birkiland og verður það að teljast afrek út af fyrir sig.  

Gunnar Smári „sósíalistaforingi í einkaþotu“

Vinnur það þó fyrir vinskap manns að víkja af götu sannleikans

Merkilega rýr poletikus þessi Katrín Jakobsdóttir. En það var nú fyrir löngu vitað. Telpan er sem sé poletiskur loddari og ekkert um fram það. Hvað meinar hún með því það þurfi frekari umræðu um ákvæði um þjóðaratkvæðagreiðslur og þar af leiðandi verði ekkert um slíkar atkvæðagreiðslur í frumvarpinu? Ekki svo mikið sem stafkrókur. Hafa virkilega engar umræður eða mjög litlar átt sér stað á Alþingi síðan stjórnlagaráð lauk störfum sínum fyrir næstum áratug? Eða á Katrín bara einfaldlega við að Sjálfstæðisflokkurinn, þessi knái oddviti lyðræðis og frelsis, vilji ekkert með þjóðaratkvæðagreiðslur hafa, því þær geti óhjákvæmilega truflað framgang þrengstu einkahagsmuni auðvaldsins og gert að engu áform þeirra um ránskap af þjóðinni?

Sennilega væri réttast hjá Katrínu, það er að segja ef hún er með réttu ráði, að fara með stjórnarskrárfrumvarp sitt og auðvaldsins og rífa það niður í ruslatunnuna. En, því miður, telst Katrín vart með réttu ráði og því mun hún leggja stjórnarskrárbastarð sinn og Sjálfstæðisflokksauðvaldsins fram til að fullkomna óburðugan og fyrirlitlegan loddaraskap sinn. 

,,Vinnur það þó fyrir vinskap manns að víkja af götu sannleikans" orkti hann séra Hallgrímur sálugi Pétursson, en hann þókti gott skáld á sinni tíð og fór aldrei með fleipur. Þessi orð Hallgríms heitins koma iðulega ósjálfrátt upp í hugann þegar fréttir berast af stjórnmálaafrekum Katrínar Jakobsdóttur, Steingríms Johoð og VG; í þeirra huga er vinskapurinn við braskaralýð og uppskafninga Sjálfstæðisflokksins mörgum sinnum mikilvægari en sannleikur og heiðarleiki. Þegar svo er komið að stjórnmálaflokkur, hver sem hann er, verður ber að þessháttar framferði og skömm sem hér er á ferðinni, er tímabært fyrir hann að draga sig í hlé og leysa sjálfan sig upp, svo góðviljaðir menn þurfi ekki að ómaka sig á að rífa í hann harkalega upp frá kjötkatlinum og sveifla honum burt á skottinu.

Besta lausnin eða vonbrigði?