Gottfreð læknir hefir bruggað og selt fólki sterkt kóvíðsmeðal í faraldrinum

Síðastliðið ár hefir verið annasamt í lífi Gottfreðs læknis Gottfreðssonar, en því hefir hann varið við að berjast sem ljón í móti kóvíð nítjánda, því umdeilda kvefi. Í upphafi farsóttar sá Gottfreð sér leik á borði og vefengdi kóvíð nítjánda, sagði þetta vera væga skítpest sem best væri að lækna með ormalyfi þá skjaldan lækningar þyrfti við. Svo fór Gottfreð að selja viðskiptavinum sínum litdaufan vökva í ómerktu glasi ásamt munnlegum fyrirmælum um inntöku vökvans, en af þeim loknum væru þeir úr allri hættu á að fá kóvíð nítjánda.

Það hefir verið sagt að ýmsum hafi þókt lækningavökvi Gottfreðs heldur bragðvondur, en því miður hafði enginn rænu á að láta rannsaka innihald glassins. Hið sanna aftur á móti er það, vökvinn var gjarnan samsettur úr þvagi læknisins sjálfs, dálitlu af ormalyfi ætluðu sauðfé og fáeinum dropum af hoffmannsdropum til að fá lyfjalykt af meðalinu. Stundum bar við að einhverjir sem leituðu úrlausnar hjá Gottfreði fengu ósvikið hreinsiefni frá efnagerð, sem kunningi hans hafði útvegað honum til að búa til rottueitur úr. Skipti engum togum, að eftir inntökuna lágu neytendurnir nær dauða en lífi með allt í buxunum þar sem þeir lyppuðust niður, sumir í nokkra sólarhringa áður en að var komið.

Ekki verður því að neitað að Gottfreði lækni græddist ákafleg fé á lyfsölu sinni við kóvíði nítjánda. Nokkrir létust fljótlega eftir að hafa fengið lyf hjá honum og þá hló Gottfreð all-dátt og heimtaði nákvæma lýsingu á dauðstríði hins ólánssama. Gamla frú, leiðinlega og hávaðasama og fram úr öllu hófi freka og vitlausa freistaðist Gottfreð til að sprauta með lyfinu í ómerkta glasinu. Fyrst stífnaði kérlíngarsvarkurinn öll upp og blánaði undarlega í framan og augun ætluðu út úr hausnum á henni. Svo fór hún að tylla sér á tá eins og ætlaði að takast á loft. Að lokum heyrist dulítill smellur, og höfuðið fauk af henni eins og tappi úr freyðivínsflösku. Um þessa tilraun skrifaði Gottfreð langa og lærða ritgerð, sem nú er geymd í hundrað og tíu ára leyndarmálageymslu ríkisstjórnarinnar, en leifarnar af kerlíngunni fór hann með í sorptunnuna og hefir ekki spurst til hennar síðan. Já, mikill læknir er Gottfreð Gottfreðsson læknir. 

Afhentur vökvi gegn veirunni í ómerktu glasi

Hann liggur í forareðjunni að fjósbaki með banaspjótið gegnum sig og svíkur!

Gat nú verið. Það er ekki viðlit að treysta neinu sem stjórnmálamenn dagsins í dag segjast ætla að gera. Nú liggur Haraldur bóndi í drullusvaðinu að fjósbaki í Rein á Akranesi, eftir að hafa orðið undir í bardagaganum við telpudúlluna hans Bjarnaben, og lætur sér ekki detta annað í hug en að svíkja aðalprófkjörsloforðið sitt, sem sé að taka ekki sæti á lista arðræningjaflokksins á Norðvesturlandi ef hann hreppti ekki það fyrsta. En nei, helvískur kurfurinn fer að muldra um útúrsnúninga og miss-skilning, þar sem hann liggur í foraðinu með banaspjótið Reykjafjörð í gegnum sig, og lætur að því liggja að hann ætli að taka annað sætið ef Flokkurinn lætur hann hafa einhverja sporslu, nýja dráttarvél eða þrjá kassa brennivíns, eða kajak með utanborðmótor. En það er ljóst að manngarmurinn ætlar að svíkja loforðið sem hann gaf heimskum kjósendum Flokksins.

Svo gæti allt eins verið að Bjarniben leggi fram skuldbindingu um að útvega Tortúlureikning fyrir Reinabónda, þannig að hann geti farið að senda mjólkurpéníngana beint úr Reinarfjósinu og suður um höfin. Vér trúum ekki öðru en Haraldur svíki allt fyrir slíkt kostaboð og taki annað sætið. Það er síðan undir kjósendum kjördæmisins komið hvort þeir eru svo innilega vitlausir að tryggja Haraldi í öðru sæti áframhaldandi þingsetu; það væri eftir öðru hjá þeim endemum.

Þá er og fullmikið sagt, að það séu ,,leiðtogaskipti" hjá Flokknum í kjördæminu þar eð hvorugt þeirra sem náðu tveimur efstu sætunum eru leiðtogar af nokkru tagi, að ekki sé nú minnst á furðuverkin sem höfnuðu eins og taðklessur fyrir neðan Harald og ungfrú Reykfjörð, sem hvað frægust er fyrir líflegt og ansans ári hreint uppskafningslegt kóvíðsdjamm. Það má undarlegt heita, ef áhangendur og útgérðaráðíljar arðræningjaflokksins eru ekki byrjaðir að átta sig á að allt er farið í handaskolum hjá þeim í kjördæminu og erfitt muni verða að fá kjósendaskjáturnar til að kjósa Sjálfstæðisflokkinn í Norðvesturkjördæmi við kosningarnar í haust. 

Segir að snúið hafi verið út úr orðum sínum

Tímamótasamningur til lausnar deilu frægra hjóna

Það var líka tímamótasamningur þegar Hálfdán Varðstjóri fékk Kolbein Kolbeinsson til að falla frá kæru á höndur eiginkonu sinn, frú Ingveldar. Tildrög þessa máls vöru á þá leið, að Kolbeinn kom alveg óvart að konu sinni í örmum annarrar konu. Svo mjök brá Kolbeini, að hann hljóp af vettvangi á harðaspretti; var það hlaup stjórnlaust og allt var í hrærigraut í höfði hans. Loks kom þar að, að hann vóð inn á Barnastofu og kærði eiginkonu sína fyrir kynvillu. Af hverju hann leitaði til Barnastofu með kæruna er enn óráðin gáta og hafa þó margir lagt sig fram um að ráða hana, en án árangurs.

Þeim hjá Barnastofu brá ansi mikið í brún við heimsókn Kolbeins og fyrst í stað var þeim skapi næst að leggja höndur á segginn, berja hann og varpa honum út í rennusteininn. Von bráðar hurfu þó stofumenn frá því að misþyrma hinum flaumósa manni og tóku í staðinn að inna hann eftir hvort frú Ingveldur væri með ólögráða ungling í takinu. Kvað Kolbeinn þvert nei við því, hann hefði bara komið að kerlíngarandskotanum uppi í bæli með Máríu Borgargagni, þeirri óbetranlegu óvelsæmisdrós. Það varð því úr, að þeir þarna á Barnastofunni tóku Kolbein með sér út í bifreið stofununnar og óku honum á fund Hálfdáns Varðstjóra, en hann er sem kunnugt er sérfræðingur í flóknum legorðsmálum.

Það var heldur ekki komið að tómum kofunum hjá Hálfdáni Varðstjóra, því hann brá hart við og sendi víkingasveitina á frú Ingveldi og Borgargagnið og bauð henni að taka þær fastar. Af þessu öllu spunnust ákafar erjur milli Kolbeins annarsvegar og frú Ingveldar og Máríu Borgargagns hinsvegar; Kolbeinn harðneitaði að draga kæru sína til baka, en eiginkona hans og hennar vinkona kærðu Kolbein á móti fyrir mannorðsmorð, hnýsni og spjöll gegn friðhelgi einkalífsins. Að lokum var málið leyst fyrir milligöngu Hálfdáns Varðstjóra með tímamótasamningi.

Tímamótasamningur um leigu á Grímsá

Draumur ráðsmannsins

Það getur ekki verið rétt eftir haft, að Sigurður Ingi, ráðsmaður gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu, hafi sagt: ,,við verðum að spýta í lófana." Í Framsóknarfjósinu taka menn svo til orðað þegar taka þarf á, ,,að nú þurfi þeir aldeilis að skíta í lófana." Og vér erum handviss um að SigIngi ráðsmaður hefir talað um að skíta í lófann þegar hann var í viðtali hjá fjölmiðlungum. 

Einnig hafa þeir eftir SigInga, að eftirsjá sé að griðkonunni Silju Dögg Gunnarsdóttur, sem árum saman hefir setið eins og klessa á Alþingi til þess eins að hirða kaup fyrir ómakið og samþykkja allt í þinginu sem við kemur stórgróðaleiðangri Bjarnaben og hans huppa. Það gengur náttúrlega glatt hjá Bjarnaben og samherjum; lygin blómstrar, hinn eftirsóknarverði ójöfnuður vex hröðum skrefum og þjófnaðaraldan undir merkjum nýfrjálshyggju og einkavæðingar rís og ber við himin. 

Undanfarið hefir SigInga ráðsmanni í Fjósinu dreymt herfilega illa á hverri nóttu. Er nú svo komið að hann er orðinn fram úr hófi taugaveiklaður og stundum hreint hálf-geggjaður á morgnana. Er gamla Framsóknarmaddaman farin að huga að því að fá sér nýjan ráðsmann því henni gest ekki að því að SigIngi sturlist einn morguninn og geri eitthvað alvarlegt af sér. Eina nóttina dreymdi hann til dæmis, að hann hefði hafnað ofan í gamalli mógröf, hálffullri af vatni og úldnum hundsskrokkum. Þennan ófögnuð dreymdi karlangann alla liðlanga nóttina og honum var jökulkalt allan daginn eftir og óbragðið af hinum látni hundum ætlaði aldrei úr munninum á honum. 

„Við verðum að spýta í lófana“

Hin frelsandi frú komst í hann krappann og féll endilöng í flórinn

Gamla frúin, fyrirmynd íslenskra nútímakvenna í atvinnulífinu, en þó aðallega móðurlífinu, ætlaði að endurreisa hið sárt syrgða og steindauða flugfélag WOW með péníngum og fasteignum sem hún átti ekki. Það er nefnilega talið ósköp fínt að gjöra stóra kaupsamninga um hitt og þetta fyrir pénínga sem maður á ekki. En alfínast þykir þó að leggja í innkaup og greiða fyrir fyrir vel útilátnu þýfi. Hvert sem litið er má sjá hvernig þýfið vinnur fyrir góða menn og Reykvíkingar þurfa ekki annað en að horfa út á sundin framan við stóru skuggalegu háhýsin í Skuggahverfinu til að sjá fljótandi rússneski þýfi, annað svart, hitt grátt og gluggalaust.

En gamla frúin Michel Roosvelt Eðvarðs kom sem sé frelsandi til Íslands fyrir ekki svo all löngu síðan til að endurlífga flugfélagið WOW, sem hrokkið hafði upp af í lúkunum á lukkuriddurum Mammóns. Á Íslandi hitti frú M.R. Eðvarðs margt góðra manna, svo sem eins og Bjarnaben, samherja Sjálfstæðisflokksins og síðast en ekki síst gömlu Framsóknarmaddömuna á heimili hennar í Framsóknarfjósinu. Það fór vel á með gömlu konunum og þær drukku saman áquavitae, sem Framsóknarmaddaman hafði geymt millum læra sér og var orðið moðvolgt og smitandi.

En því miður þá féll frú M.R. Eðvarðs flöt í fjósflórinn í Framsóknarfjósinu þegar gamla Maddaman var að sýna henni húskarlana og griðkurnar sem starfa hjá henni í Fjósinu. Þetta varð verulega slæmt fall, því helvískur tuddinn, sem stóð í básnum og tuggði hey, hélt að til sín væri leikurinn gjörður, reif sig lausan og hugðist ná fram vilja sínum á hinni gestkomandi heiðursfrú, sem lá endilöng í flórnum með pilsin upp um sig. Þetta er mannýgt yxn, geðvont og kynótt eins og karlmaður og hlýðir engum nema gömlu Framsóknarmaddömunni. Þegar frú M.R Eðvarðs tókst eftir mikla fyrirhöfn að komast á lappir var hún ævareið og heimtaði að yxnið væri tafarlaust leitt út á blóðvöllinn til slátrunar, því kvikindi sem hefi ætlað að nauðga sér við viðsjáverðar aðstæður væri réttdræpt. En gamla Framsóknarmaddaman hlustaði ekki á rausið í vinkonu sinni, datt það ekki í hug, en sendi ráðsmann sinn, hlaunagleiðan og frussandi með frú Eðvarðs á knæpuna við tjarnarendann.  

Tengd við samsæriskenningar og kosningasvindl

Púpú og Títa litla kjósa tækifærin

Púpú og Títa litla ultu eins og pöddur niður heimreiðina. Framundan var bærinn, kaldur og ljótur. Morauður hundur stóð við útidyrahurðina og mé á hana, þetta var uppáhalds hlandvöllurinn hans og honum stóð á sama þókt ómerkilegar persónur eins og Púpú og Títa litla nálguðust bæinn og ætluðu að gera sig heimakomin, þetta voru hvort sem er boðflennur, fataleppar á innihalds, svona rétt eins og tað án þefs. Eða var það heldur þefur án taðs? Veit ekki hugsaði hundurinn og mé betur á útidyrahurðina.

Hvur leiddi hvurn niður götuslóðann var ekki heldur gott að sjá, en það skipti auðvitað engu, því Púpú og Títa litla höfðu ekki höndur, þau höfðu klær, ránfuglsklær eins og fálkinn sem horaða rjúpu étur. Fyrir neðan bæinn lá bóndinn með atgeirinn í gegnum sig miðjan; hvort hann var dauður eða með lífi var heldur ekki gott að sjá. Hrafnarnir voru sestir á húsþakið og biðu átekta, bak við túngarðinn lá melrakkinn, hann var líka að bíða.

Púpú og Títa litla eru á vegum Ingupu, þrælar hennar og gleðigjafar í þungum raunum hennar. Meðfram allri ströndinni voru leifar af bæjum. Bráðum grær alveg yfir þá og allt verður eins og áður en fyrsti maðurinn kom þar. Yfirgefin þorp, tómar hafnir og í auðum fiskiðjuverunum höfðu minkarnir gjört sér heimili og gotið. Í kirkjugörðunum lágu krossar og legsteinar á hliðinni, þar höfðu melrakkarnir gjört sér greni, og í einni kirkjunni var nú stafrækt ferðamannaparadís með kvennaþjónustu þar sem forstöðufrúin tók við aðgangseyrinum í kirkjudyrunum en pútnahöfðinginn hafði hægt um sig í skrúðhúsinu. Á íþróttavöllunum lágu upplituð rýjateppi sem mávarnir skitu í, annars var allt steindautt. En Púpú og Títa litla ætla sér stóra hluti í eyðimörkinni sem þeirra líkar bjuggu til því Púpú og Títa litla kjósa tækifærin.

Þórdís leiðir eftir fyrstu tölur

Þá Djöfullinn birtist fólki í fjármálahofinu

Áður og fyrrum var illþýði, tildæmis galdrakindur, brenndar upp til agna til að koma í veg fyrir að þær héldu áfram skaðlegum tiltektum eftir dauðann. Þórólfur bægifótur, sá félegi Snæfellingur, sem var án vafa forfaðir Bjarnar í Öxl, lét sér ekki segjast fyrr en hans skuggalegi líkam hafði verið færður á bál. Þórólfur þessi hafði ekki verið þægilegur nágrönnum sínum og ættingjum meðan hann lifði, en eftir hann hrökk upp af keyrði um þverbak og gat ekkert breytt þeirri vá annað en eldurinn. 

Sagt hefir verið, af til þess bærum og kunnugum mönnum, að við líkbrennslu fari sál hins brennda lóðbeint til Helvítis, enda sé þessi undarlegi háttur á meðferð hinna önduðu runnin beint undan rifjum Djöfulsins, þess hins sama og veitir Helvíti forstöðu, en hann fann einnig upp líkbrennsluofnana og hefir af þeim drjúgar einkaleyfistekjur. Einnig er skylt að taka fram, Erki-Djöfullinn fann líka upp efnið víagra fyrir karlmenn, en einkum þó fyrir vergjarnar kvinnur með frjógvunaræði. Þá skjaldan það fyrir kemur að brennt fólk mætir úr öðrum heimi á miðilsfundi bregst ekki að fundarherbergið verður allt þakið sóti og undirlag af brunaþef, illum. Þessi ósköp hafa gert út af við suma miðla, annaðhvort gjört þá brjálaða elligar gengið að þeim dauðum á staðnum.

Þá skal þess ekki ógetið, að Djöfullinn varð mönnum sýnilegur í fjármálahofi einu í Reykjavík; hann sem sé exítéraðist og veifaði halanum válega og sleikti út um. Enginn viðstaddra hafði séð Sathan áður í eigin persónu og var ekki laust við að hinar veikluðu fjármálasálir trylltust af hræðslu. Ein kérlíngin, fræg af fémínístablaðri og péníngaást, stökk beint úr um gluggann og hefði mátt ætla að þar færi hún sína hinstu för. En því miður var kérlíngagálan stödd á neðstu hæð, ný komin af taðhýsinu, og því varð höggið ekki nema miðlungi hart og slasaðist hún ekki að öðru leyti en hvað hún missti af sér allt nefið út af stóru glerbroti úr rúðunni sem hún rak trýnið í. Á slysavarðstofunni játaði hún, að hafa fengið sér duglega í nös á taðhýsinu, enda gat hún ekki þrætt fyrir það þar eð miklar leifar kókaíns fundust í hennar tapaða nefi, sem lögreglan á staðnum tók í sína vörslu og gjörði upptækt og haldlagði.

Nær bálið til sálarinnar?

Endasleppt orðuhjakk forseta snobbýlýðsins

Enn á ný vagar forseti efrimillistéttarinnar og yfirstéttarinnar fram á gólfið á Bessastöður og nælir orðu framan á bringuna á nokkrum vindþurrkuðum liðleskjum, sem ekkert hafa gert annað en að stunda sinn þurrpumpuskap. Þetta þykir kjánum auðvaldsþjóðskipulagsins ósköp fínt og er víst ekki laust við að sumt af þessu skraufþurra tepruliði nái að kreista fram nokkra illþefjandi dropa hlands í buxurnar um leið og forsetadindillinn fer um þau höndum.

Í sambandi við þessa orðuíþróttahátíð snobblýðsins, þá erum vér ekki frá því, að skömminni skárra væri forsetinn hengdi krossa á stórmenni á borð við Þorstein Má útgerðarhöld, Ólaf Ólafsson útvegsbónda, Sigurð Hakkara, og Ása Ökumann í stað þess að eyða púðri á háskólaþurrkaðar geldær og holtaþokusauði, sem liggja feitir garði hjá. Eins væri hugulsamt af elítunni að senda forseta sinn með nokkra krossa á bakinu út um víðan völl til að reka niður í jörðina til sæmdar burtsofnuðum löndum vorum.

Vér sjáum fyrir oss hvar forsetinn eigrar út í mýri, með broddborgarastóð og burgeisa álengdar, og heiðra Björn Haraldsson frá Öxl fyrir óeigingjarna frumkvöðlastarfsemi; einnig mundi forsetinn heiðra Gretti, Glám og Þórólf Bægifót fyrir þeirra afrek; og hið efrimillistéttarlega kvenkyn mundi fá sína krossa á Móhúsa-Skottu, Grýlu gömlu og Ráðskonuna á Holtavörðuheiðinni. Með slíkum embættisverkum teljum vér að forsetamyndin aðalsins gerði þá að minnsta kosti eitthvað rétt.   

14 Íslendingar sæmdir fálkaorðunni

Dómstóll dregur dár að og svívirðir einn íslenskan útvegsbónda

Þeim munar ekki um, þessum fjöndum hjá Mannréttindadómstólnum, að svívirða okkar besta útvegsbónda og þyrluflugmann. Nei, þá er nú þessum Mannréttindadómstóli nær skapi að taka undir róg og níð götustráka í garð máttarstólpa þjóðfélagsins og reka máttarstólpann af höndum sér með dáraskap og skítafýlu. Það er eins og þessi dómstólaskríll úti í Evrópu kunni sig ekki í umgengni við duglega menn, sem ekki vita aura sinna tal og hafa hlotið upphefð sína undir pilsfaldi gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu á Íslandi.

Ólafur stórútvegsbóndi Ólafsson að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi er sem kunnugt er mikill maður, sem brotlenti þyrlu sinni við erfiðar aðstæður, og slapp þaðan lifandi. Einnig var hann hnepptur í varðhald sökum dugnaðar síns og hafður upp á vatn og brauð í marga mánuði, og slapp þaðan lifandi. Síðan hefir þessi leiksoppur öfundsýki og smásálarháttar illa gerðra Íslendinga mátt stunda búskap sinn landflótta maður frá útlöndum, og farnast undurvel. Vel að mekja: undurvel!

Æra Ólafs bónda er stór og mikil, eins og þrefaldur fjallgarður, en að henni hæðist dómstóll, sem kennir sig við mannréttindi, lætur eins og hún sé léttvæg sem lús. Hin sama gjörir fyrirbrigðið ,,rannsóknarnefnd Alþingis", sem saman stóð af ábyrgðarlausum föntum, sem gjörðu sér lítið fyrir og spyrtu Ólaf bónda að Miðhrauni I. saman við þýðversku þokkapiltana Hauck og Aufhauser, sem upp á íslensku heita Haukur og Afhausarinn. Getur verið, að okkar verst menn og böðlar, á Íslandi sem í Evrópu, hafi sammælst um að draga sem mest dár að Ólafi bónda til landbúnaðar og útvegs og velta honum sem mest upp úr foraði Kaupþings, Búnaðarbankans og Framsóknarfjóssins, illu fólki til aðhláturs og gamanmála?  

MDE vísar kæru Ólafs Ólafssonar frá

Pétur Pálsson framkvæmdastjóri og Katrín Jakobsdóttir

Þegar Pétur Pálsson framkvæmdastjóri var í góðu skapi lýsti hann því gjarnan hátíðlega yfir að hann væri ,,skú fanen gale mæ, ingen íslandsmann." Hið sama á við um Katrínu Jakobsdóttur, forframaða hjá NATÓ, hvar hún hefir fett sig og brett framan í blóðhundana þar á bæ. Í bómullarkassa á háskólalóðinni sleit hún barnsskónum, en hefir þó aldrei komist úr bómullinni eða út fyrir lóðina, ef frá eru taldar gleðiferðir hennar til að funda með blóðhundunum, vinum sínum. Við skulum vona að vinir hennar í hátimbruðum höllum í útlöndum segi okkur ekki alla söguna um hver Katrín Jakobsdóttir Steingrímsson og Álfheiðar er.

Og nýkomin úr salarkynnum heimsvaldasinna NATÓ rigsar svo þessi lítilsigldi forsætisráðherra í krónískri montvímu upp á pall á Austurvelli á sjálfan þjóðhátíðardag Íslands og les upp eitthvert auvirðilegt þvaður sem einhver af undarennuaftaníossum hennar samdi hálffullur á knæpunni. Nær alþýðlegheitunum kemst formaður VG ekki. En Katrín, Stenngrimur og þeirra slekti mun að sjálfsögðu uppskera í samræmi við það sem þau hafa sáð og sú uppskera verður römm í koki og álíka heilnæm fyrir líkama og sál og salmíaksspíritus.

Eitt stendur þó upp úr hvað Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra og formann ,,Vinstrihreyfingarinnar" ,,græns" framboðs varðar. Hún kann ekki að skammast sín. Henni á að vera fullkunnugt um hverjir það voru sem stóðu að stofnun VG og til hvers sá flokkur var stofnaður, en allt um það traðkar þetta gluggaskraut Stenngrims og Álfheiðar arfleifð liðinnar baráttu og baráttumanna eins og um hvurn annan hundaskít sé að ræða. Það minnsta sem endemin, sem enn nenna að vera í VG, geta gert, er að hætta að kalla sig ,,vinstri" eitthvað, enda er VG ekki annað en borgaralegur klúbbur úrkynjaðra stjórnmála.  

Hvenær erum við Íslendingar?