Birtingarmynd nútímaaðferðar við hægðalosun

Einhvern tíma heyrði ég af manni sem auglýsti að hann tæki að sér að skíta í garða hjá sveitungum sínum gegn vægu gjaldi. Þessi náungi gekk fram af hreinni hugsjón fyrir garðrækt og mörg kartaflan fékk góðan aukavöxt af störfum þessa óeigingjarna heiðursmanns. Svo hefir maður líka haft áreiðanlegar fregnir af öðrum og óvandaðri persónum sem hafa gjörst sekir um að kukka í bílskúra ókunnugs fólks, ofan í lest skipa og í fiskkör. Og eitt endemið læddist inn hjá saklausri banafjölskyldu að næturþeli og dritaði á eldhúsborð þess góða fólks; sá fjandi mátti reyndar taka við sínu karma fljótlega, því hann fótbrotnaði um morguninn þegar hann hrapaði niður í kjallara heima hjá sér þegar hann fór dyravillt í rökkrinu. 

Annað mál var það þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður meikti eigin skitu í hefndarskyni upp um veggi hjá kvenskepnu sem hann sagði að hefði brugðist sér á ögurstundu og kjaftað skammarlegri lostasögu um hann í frú Ingveldi. Frú Ingveldur brást að vonum hart við og refsaði eiginmanni sínum með þungu höfuðhöggi og hann sveif eins og engill langt inn í óminnisgeyminn. Þegar Kolbeinn komst aftur til meðvitundar blasti við honum lögreglukæra, sem runnin var undan rifjum óheiðarlegu kvinnunnar sem brugðist hafði honum á óviðurkvæmilegan hátt.

Nú kemur fram á sjónarsviðið ljóskan Reballa Wilson og grobbar sig af því að hafa sprautað niðurgangi sínum beint ofan í gróinn mel á almannafæri eftir að hafa étið ofan í sig allskyns óþverra. Svona andskotans ómenningarsiðir minna mest á kvenvarginn sem ég sá í sumar á ferð minni um sveitir landsins, en sú gála hafði rifið niðrum sig svo sem eina átta métra frá þjóðveginum í Eyjahreppi og var í óðaönn við að skíta í grasið er ég ók framhjá. Mikið skelfing var þetta óviðeigandi sjón og fráhrindandi. Ekki var heldur géðslegra, að sjá sambýling konu þessarar valhoppa skælbrosandi og haldandi um líf sitt fyrir framan kvendið. Mér er sagt þetta atvik, er ég varð vitni að við þjóðveginn, sé birtingarmynd nútímaaðferðar við saur- og þvaglát.   

Rebel Wilson kúkaði í garð

Gervivísndastýra veldur uppnámi og skelfingu í sjónvarpssal

Það gat ekki öðruvísi farið; hún er búin að vera; verður að segja sig úr vinnu, með skít og skömm; og skríða ofan í öskutunnuna, aftur á bak með lafandi tungu, eins og skáldið sagði. En það var tími til kominn. Og skemmtilegt til að vita, að það var klámfræðingurinn Siggsdögg sem kvað gervivísindastýruna niður.

Það var víst mörgum ofraun að horfa upp á hegðan gerfivísindastýrunnar úr Borgó hvar hún vóð uppi með svarragang og ódulda kvenvonsku í Kastljósinu í gærkveldi. Hvað eftir annað grætti hinn ruddafengni efrimillistéttarfémínísti kynferðisreglunnar Siggudögg með svigurmælum og fólskuglotti á vör svo Siggadögg hefir nánast verið í stanslausri áfallahjálp síðan. Eftir Kastljósþáttinn var til þess tekið að kynjaði víkingurinn úr Borgarholsskólanum hafi brunað út eins og skriðdreki og blár logi hafi staðið hvæsandi aftan úr honum.

Þá væri fróðlegt að vita hvað orðið hefir af stjórnanda þáttarins, því hann hefir ekki sést síðan þættinum lauk í gærkveldi. Starfsfólk Ríkisútvarpsins eru ekki á einu máli um afdrif stjórnandans. Sumir, og þeir eru fleiri, sem telja að hann hafi orðið undir skriðdrekanum, sem hafi afmáð hann af yfirborði jarðar, en þeir bjartsýnari vona að hann hafi læst sig inni á einu af fjölmörgum náðhúsum útvarpshússins og sé ekki væntanlegur þaðan út í bráð. En hvað sem þessu öllu líður, þá er ljóst að finna verðu ráð við kynjuðum gervivísindastýrum og koma í veg fyrir að slíkt fólk leggi ekki allt í rúst þar sem það drepur niður fæti.

Hanna Björg biðst afsökunar á framkomu sinni

Áfram Sólveig Anna, þetta stríð skulum við vinna,- með fáheyrðum yfirburðum

Loksins kemur þó ein góð frétt innan um alla neikvæðnina og subbuskapinn sem fréttamiðlarnir bjóða yfirleitt upp á. Hún Sólveig okkar Anna ætlar sem sé að láta slag standa og býðst til, þar sem frá var horfið, að berjast í fylkingarbrjósti fyrir reykvískan verkalýð. Hún sá eflaust fljótt, hver mistök það voru hjá henni að segja af sér formennsku síðastliðið haust og ganga á dyr með hurðaskellum sem glumdu við um land allt.

Eflaust fagnar allt verkafólk í Eflingu ákvörðun Sólveigar og hún mun, ef að líkum lætur, vinna stórsigur í stjórnarkosningunni sem fram fer 15. febrúar næstkomandi. Já, stórsigur verður það, því ekki er beint trúlegt að Eflingarfólk vilji endurvekja dauðamókið frá Bessasonartímabilinu. Það er því mikið tilhlökkunarefni að sjá Sólveigu Önnu taka aftur við stjórnartaumunum og hjóla endurnærða til sálar og líkama í auðvalds- og arðræningjastóðið og taka á því eins og nauðsyn krefur. Það má svo sem vel vera að kontóristasöfnuðurinn á skrifstofu Eflingar sé nú þegar farinn að þylja bænirnar sínar og biðja Mammón, atvinnurekendur og Sjálfstæðisflokkinn að bjarga sér. En skrifstofulýðurinn er ekki Efling, hann deilir ekki einusinni kjörum með verkafólkinu í félaginu og þar gerir Sólveig sér fullkomlega grein fyrir, og hún fer ekki héðan af að eyða tíma sínum og kröftum í aukaatriði eins og stærilátar og grimmar skrifstofublækur.

Nú, það kemur hvergi fram svo ég viti í framboðstilkynningu Sólveigar Önnu, að hún hafi Viðar Þorsteinsson ,,framkvæmdasjór" lengur með í farteskinu og er það góðs viti; fátækt og vinnulúið verkafólk þarf ekkert á þessháttar Raspútín að halda við stjórnun félagsins. Þannig að þegar á allt er litið, er ekkert fyrir Sólveigu Önnu og reykvíska alþýðu en að bretta upp ermarnar og hefja árangursríka kosningabaráttu stefna á ekki minni stórsigur en síðast þegar Sólveig var kosin formaður Eflingar með fáheyrðum yfirburðum.  

Sólveig Anna býður sig fram til formanns Eflingar

Kompásskekkja kynjavillufémínístana

Það er aldeilis uppi typpið á hinum fémínísku kynvillufræðingum þessa dagana. Viku eftir viku flytja svokallaðir fjölmiðlar fregnir af afbrigðilegu kynferðisþvogli örvasa kérlínga, sem virðast kynóðar miðað við áhuga þeirra á að klæmast öllum stundum yfir alþjóð. Í eyrum venjulegs íslensks alþýðufólks hljóma klám- og kynvilluræður þessa aumingja fólks eins og óráðshjal vitfirringa, sem vaga fram og aftur um vitfirringahælið með kynfærin í lúkunum.

Mér verður oft hugsað til Flosa heitins Ólafssonar þessi dægrin, því hann kemur alltaf upp í hugann í hverst skipti sem ég sé eða heyri kynvillu-urr klámkerlingafressanna, klerklegan vandlætingartóninn í þeim, hræsnina og ýlduþrungna skinhelgina. Eflaust trúa þessi hvimleiðu fress, að þau séu heilagrar náttúru og lágkúrulegt skipbrot sálarlífa þeirra sé frá Guði sjálfum komið. Ofan í allan þennan óþrifajafning eru kérlíngarfressin sannarlega yfirnáttúrulega leiðinlegar, svo sem tilheyrir sjúkdómi þeirra. Ef einhver er svo illa settur að vita hvorki upp né niður í kynjaþokunni eftir að hafa hlustað yfir sig á kynbilunina og vaðalinn, sem rennur viðstöðulaust upp úr klámfressunum, þá bendi ég þeim hinum sama að nálgast rit Flosa Ólafssonar, ,,Í Kvosinni" og lesa sér þar til gagns um uppáferðir og dodofræði til að leiðrétta kynferðiskompásinn sinn. 

Það sér auðvitað hvur maður að svona getur þetta ekki gengið lengur og er nú mál að linni og væri gott ef góðgjörðafélög tækju að sér að leiða kynjavillu- og klámfressin í líknandi meðferð hjá brjóstgóðum sérfræðingum. Þá eru þjóðskáldin okkar mörg komin í viðbragðsstöðu, þess albúin að gjöra sitt til að kveða óværuna niður og leiðrétta villuna sem fressin hafa leitt yfir landið. Í dag frumorti einn af okkar bragvísustu ljúflingum á akri skáldskaparins, Hallgrímur Jónasson frá Rúðum, ljóð í tilefni atgangs hinna óðu og kynjuðu efrimilliséttarfémínísta, sem komir eru með kynfærastöppu í heila stað. En sú ljóðræna hljóðar svo í Drotins nafni, ef ég man hana rétt:

,,Nú kvöldar að í kynferðisvilltu landi,
og karlarnir skríða eins og pöddur í sín ból.
En kérlíngar þeirra sveifla yfir höfðum sér koppum með hlandi
og klæmast eins naut á Landeyjasandi
og klippa loks undan mönnunum öll þeirra tól ...
færa þá í kjól, 
stilla þeim upp á stól
svo sjái þá konur og fjandi" ...

Skiptar skoðanir á fræðslu um „kyrkingar“

Sönn frásögn af ofbeldisfullu fjallaleiðsögusvíni

Sama er að segja af frú Ingveldi í hennar fræknu fjallaferðum með öðru fólki, en í þeim hefir hún einlægt verið leiðsögumaðurinn og leikið listir sínar sem sá obbeldisfantur og ójafnaðarkona, sem sumir meina að hún sé. Fyrst þegar fréttir fóru að berast af fjallaterrór frú Ingveldar, sögðu flestir að þær væru lýgi tóm, öfundarnagg og þvættingur, aungin kona beitti aðra obbeldi, hvorki kynferðislegu né öðru. Var farið mjög hljótt með þessar fregnir, enda löngum mikil virðing borin fyrir frú Ingveldi og gjörðum hennar.

Svo birti eitthvert skítablaðið óþverraklausu, þess efnis að frú Ingveldur hefði gripið um hreðjar ónefnds manns í fjallaferð og snúið þær hér um bil af honum, draslið átti að hafa hangið á einni taug, eða kannski tveimur. Hins vegar lagði aunginn í þá fyrirsjáanlegu mannraun að staðfesta umrædda frásögn og því til áréttingar kom frú Ingveldur í heimsókn á ritstjórnarskrifstofu skítablaðsins og og hafði endaskipti á ritstjóranum og lét hann éta söguburðinn ofan í sig eins og skít úr magaveikum hundi. Varð svo allt hljótt um hríð og fór frú Ingveldur margar ferðir til fjalla með vini sína og kunningja, en hún hefir aldrei sporlöt verið og mikið fyrir holla útivist og hreyfingu.

Svo fór hún með vinina í fjallaskokk á Fjallabaksleið eystri, en þar eru skemmtilegar hæðir og ásar og fjallaskörð og ágætir og velklífandi tindar. Með í för var séra Atgeir p. Fjallabakssen, en hann á ætt sína að rekja til Fjallabaksleiðar eystri, en þar var langalangafi hans útilegumaður og langalangamma hans líka. Einnig voru þau Máría Borgargagn, Indriði Handreður á nærbuxunum, Vondalyktin og fleiri stórmenni, en aumingja Kolbeinn, eiginmaður frú Ingveldar, rak lestina, haltur og skakkur með áverka á andliti og hálffullur í þokkabót. Í þessari ferð gjörðist það svo sem sagt, að Borgargagnið fór að stíga í vænginn við séra Atgeir p. Fjallabakssen og varð blessaður guðsmaðurinn hvumpinn við hina kynferðislegu áreitni og kallaði á hjálp. Að bragði brást frú Ingveldur snart við og skakkaði leikinn með því að læsa krumlu sinni um þann stað á Borgargagninu þar sem hreðjar hanga á bölvuðu karlkyninu og herti að svo um munaði. Máría Borgargagn skrækti upp eins og vargfugl og spriklaði og viðhafði hrottafenginn munnsöfnum, sem varð til þess að frú Ingveldur herti enn semíhreðjatak sitt þar til að henni tókst að píkusprengja vinkonu sína. Auðvitað hljóp Borgargagnið með ófarir sínar í blöðin, kvaðst vera fórnarlamb og stórþolandi kynferðislegs ofbeldisfóla, þ.e. frú Ingveldar, sem hefði neytt yfirburðastöðu sinnar og misnotað sig á einkar óviðfelldinn hátt í augsýn málsmetandi manna, svo sem séra Atgeirs p. Fjallabakssen og friðils síns Indriða Handreðs.  

Segir frá ofbeldi fjallaleiðsögumanns

Rótarfúskið og andlegur leiðtogi þess

Í dag eru Rótarfúskarar reglulega Þórðarglaðir. Ástæðan fyrir kæti fúskaranna er að stjórnarformenni SÁÁ varð fyrir nokkrum árum hórnum að bráð og féll í synd. Í gengnum þetta dodovandamál formennisins eygja hinir hámenntuðu besservisserar og fúskarar Rótarinnar nokkra von til að krækja í aura hjá ríkinu til brennivínsmeðferðarstarfa, sem Rótarkerlur segjast vera einstakir sérfræðingar í, eða jafnvel að ríkið taki SÁÁ og færi þeim á silfurfati. Já, þá mundi nú aldeilis renna af lýðnum í hrönnum ef það gerðist, því Rótarfúskarar kunna svarið við áfengisvandamálinu þó þær hafi aldrei sagt neinum frá því.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns hefir ætíð ríkt frjáls og óheftur alkóhólismi undir yfirskriftunum ,,öl er yfirburða maður" og ,,kókaín er klárasti maður". Þetta starf þeirra hjóna hefir gengið afburðavel og hafa þau útskrifað margann manninn og marga konuna með prófskýrteini upp á að vera mjög hæf til stjórnmála- og forstjórastarfa, sem og fjárafla- og fjárfestavinnu. Burgeisastéttin er enda frú Ingveldi og Kolbeini ævinlega þakklát þeim fyrir óeigingjarnt fræðslu- og frumkvöðlastarf og hvatningu í garð efnilegra fjármálamanna. 

Þess ber að geta í þessu sambandi, að frú Ingveldur er einn af stofnfélögum Rótarinnar og hefir margan fyrirlesturinn flutt á Rótarfúsksfundum við gífurlegar undirtektir mættra Rótardósa. Nú, Kolbeinn, eiginmaður frú Ingveldar rótarkonu, fór einusinni sem oftar út af sporinu og gaf sig hórnum á vald. Þegar þetta gerist kemur Kolbeinn stundum fáklæddur og skríðandi heim og þá kallar frú Ingveldur í vinstúlkur sínar úr Rótarfélaginu og býður þeim að horfa á þegar hún refsar Kolbeini fyrir ólifnað sinn og glæpi. En kalrdjöfullinn vill ekki betrast þó svo Rótarkvinnur hafi marg reynt við hann, heldur snöri hann eitt sinn blaðinu við og kærði kerlurnar fyrir ofbeldi og vann málið gegn þeim. Já, vinir mínir, spillingin er víða og Kleppur er víða, við skulum ekki forakta það. 

Brot Einars „nöturleg valdamisnotkun“

Hann hefir nokkrum sinnum farið mannavillt líka

Ekki er það alveg nýtt að lögreglan fari mannavillt. Þetta hefir komið oftar einusinni fyrir hjá Hálfdáni Varðstjóra. Eitt sinn, þegar hann var að leita að alræmdum kynferðisbrotamanna tók hann mann nokkurn fastann og sýndi honum í tvo tvo heimana og rúmlega það. Hinn ólánssami náungi hafi svo sem ekki meira til sakar unnið en að Hálfdáni grunaði eiginkonu sína um að halda við hann. Og svo mikið er víst að manngarmurinn hefir ekki getað gagnast kvenmanni eftir hinar föðurlegu meðferð Hálfdáns Varðstjóra á honum.

Í annað sinn fór Hálfdán ekki einungis mannavillt heldur og húsvillt líka og réðst til inngöngu hjá blásaklausu fólki og sópaði allri fjölskyldunni og hundinum líka í dýflissuna. Ekki lét Varðstjórinn alveg við sitja að fangelsa fjölskylduna, heldur fengu þau öll að kynnast píningarbekknum hjá honum; það voru mikil öskur og óhljóð, en fjölskylda þessi samanstóð af hjónum og tveim dætrum þeirra og syni, auk hundsins. Hinsvegar játuðu hjónin og börn þeirra á sig ýmiskonar stórglæp meðan gengu gegnum dagskrána á píningarbekknum, sem Hálfdán kallar alltaf sannleiksbekkinn. Hjónin sitja enn þann dag í steininum vegna játninganna, en börnin voru send á vandræðabarnaheimili og hefir lítið til þeirra spurst síðan, en Hálfdán gerir ráð fyrir og hefir sagt það sjálfur, að krakkaskrattarnir verði ugglaust góðkunningjar lögreglunnar um leið og þau losna af hælinu.

Í þriðja lagi fór Hálfdán kynjavillt en ekki manna, þegar hann kom með handjárnin hringlandi og kylfuna á lofti inn um gluggann hjá frú nokkurri. Hann grunaði manninn í næsta húsi um græsku og hugðist kenna honum faðirvorið með nýrri og endurbættri aðferð. Nú, frúin, sem Hálfdán heimsókti í misgripum, varð æf við heimsóknina og kastaði stóreflis blómavasa í höfuðið á Varðstjóranum. Þetta hefði kérlíngarboran ekki átt að láta eftir sér, því Hálfdán brást illa við sendingunni og lagði íbúð konunnar í rúst og hana líka. Svo fór hann með hana niður á stöð og kærði hana fyrir líkamsárás, ofbeldi gegn sér og valdsstjórninni, og hún var dæmd ótæpilegrar og viðeigandi refsingar af Hæstarétti og var mál þetta þar með úr sögunni.  

Lögreglan fór mannavillt

Náði aungvu prófi og féll með skömm. Endaði loks inn til dala hjá grunsamlegum framsóknarbónda

Já, hún ferðaðist, eða öllu heldur flæktist, vítt og breitt á menntiskólaárunum, enda náði hún aungvu prófi og féll með sérstakri skömm. Á tímabili ræddu yfirvöld fjálglega um að leggja fram kæru á þennan vanmetaungling fyrir skróp og að draga dár að menntamálakerfinu. En á síðustu stundu var hætt við málaferli, en þá var sú stutta lent úti á galeiðunni og farin að drepa tittlinga framan í betra fólk og svara öllu út í hött eins og tunglsjúkur sálfræðingur. Auðvitað var þetta dapurt fyrir foreldrana, sem fóru að haga sér óskikkanlega eftir því sem leið á menntiskólanámið hjá dömunni.

Þó kastaði tólfunum þegar hún komst í kynni við frú Ingveldi og Kolbein. Telpan fór sem sé að sækja helgarsamkvæmin þeirra hjóna og þá má segja að kertið hafi byrjað að brenna í báða enda. Hún gjörðist líka fylgikona Brynjars Vondulyktar og skrapaði botninn þar til hann var orðinn eins og gatasigti. Svo tók frú Ingveldur hnátuna sér til handagagns og hýddi hana stórhýðingu vegna þess að hún hafði komið að stelpunni og Kolbeini Kolbeinssyni í innilegum faðmlögum í miðstöðvarkompunni. En Kolbein eiginmann sinn sló frú Ingveldur harkalega í rot við þetta tækifæri og mátti hann dvelja að sjúkrahúsi í margar vikur á eftir af því honum hafði nær því blætt út, auk þess sem hann var lengi ringlaður í kollinum eftir blíðuatlotin þessa nótt.

Eftir að menntiskólanámið hafði runnið eins og seyra út í sandinn og fordjarfað umhverfið, fór hin mislukkaða menntafrauka eitthvert út í loftið og spurðist ekki til hennar um hríð. Svo kom upp úr dúrnum að hún var sest upp hjá einsetukarli, sóðalegum mjög, einhvers staðar lengst upp til dala norðanlands. En á undan hafði hún verið skipsjómfrú á spánsku skipi, sem komið hafi inn til hafnar á Hvammstanga, en þar steig jómfrúin á land og hafnaði, sem fyrr segir, hjá einsetukarlinum. Karl þessi hefir alla sína hundstíð, og það er hundstíð, kosið framsóknarflokkinn og lifað mest á skyri og brennivíni, en lambkettlingana lagði hann einlægt inn hjá kaupfélaginu. Margir höfðu, sem vonlegt er, illan bifur á mannkertinu og og litu hann illu auga og grunuðu hann um herfilegustu glæpi, verður ekki nánar farið út í þau ósköp hér. En okkar stúlka er, þegar öllu er á botninn hvoft, starfandi griðkona hjá hinum grunsamlega framsóknarmanni, langt frammi í dalsbotni og kveðs gera það gott.  

Með ljón á hælunum

Herra Wessman í Spunahúsið? Einnig fjallganga frú Ingveldar og fulla merin

Það er hreint voðalegt að ýjað sé að því, hvað ofan í annað, að herra Róbert Wessman, fjáraflamaður, lyfjasali og forstjóri, sé það sem í daglegu máli er kallað ,,glæpaurt", og látið í skína að hann sé mafíós, sem sést ekki fyrir. Hvurnig það má vera að siðaður maður, háæruverðugur ritstjóri, útgerðarmaður og skipstjóri, skuli hafa gjört að sinni höfuðhugsjón, að hundelta nefndan herra Wessman með það væntanlega fyrir augum að koma honum í fangelsi. Wessman má ugglaust þakka fyrir að Brimarhólmur, Rasphúsið og Spunahúsið eru blessunarlega aflögð úrræði fyrir íslenska afbrotamenn og fanga, því vandséð er að Reynir ritstjóri og göngumaður mundi syrgja þótt Wessman væri látinn erfiða í járnum til æviloka í Spunahúsinu.

Einusinni gekk hópur fólks til fjalla, þar á meðal sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbein Kolbeinsson, einnig voru þar í ferð ekki minni persónur en Máría Borgargagn og Indriði Handreður, þá nýlega byrjuð í skammarlegu lostasambandi. Hópurinn fór akandi á einkabifreiðum langar leiðir upp til sveita að staðnæmdist ekki fyrr en við rammgjöra sóttvarnargirðingu. Þar var stigið út og fjallganga hafin. Ferðin gekk að mestu vel, nema hvað Borgargagnið og Hadreður gátu ekki á sér setið og fengu sér einn stuttan á lækjarbakka svo samferðarfólkið varð að slíta þau hvort af örðu eins og samfasta hunda.

En þegar gönguflokkurinn kom að endingu til baka höfðu hross uppsveitarbænda komið á vettvang og heilsað upp á bifreiðarnar á eftirminnilegan hátt. Þau höfðu nagað lakkið á þessum aðskotadósum, bitið hjólbarða til sprengs og sparkað með afturhófunum í gegnum rúður; ein truntan hafði meira að segja teygt sig inn um brotinn bílglugga frú Ingvaldar og Kolbeins og náð tveimur konjakksflöskum með tönnunum, rifið þær upp og drukkið í botn. Það hross var mjög ölvað er að var komið, lét öllum illum látum svo að Máría Borgargagn varð hrædd því hún hélt að þessi óþverraskepna ætlaði að nauðga sér. En svo var henni sagt að þetta væri meri og þá róaðist Borgargagnið dulítið, en varð þess í stað smeyk um Handreð sinn gagnvart merhryssinu. Svo skröngluðust allir heim á hálfeyðilögðum bifreiðum, nema fulla merin, hún valt út í skurð og svaf þar til morguninn eftir.  

Reynir segir samhljóm með hugmyndum sínum og lögreglunnar

Fáum nú góðgjarna mannvini til að fara með hann aftur til Seycelleseyja

Hvernig er það, er ekki hægt að fá einhverja góðgjarna menn og vel meinandi til að fjarlægja manninn áður en hann gerir eitthvað alvarlegt af sér, brýtur allt og bramlar eða sest að í Ásmundarsalnum fyrir fullt og fast? Þetta gengur ekki. Það er vel hægt að hjálpa skinninu litla aftur þangað sem hann var í ,,orlofi" fyrir skemmstu og skrópaði i vinnuna; hann er sem sé skrópagemlingur karlinn og þarf lækningar við. Það er að minnsta kosti alls ekki við hæfi hjá þessum hlaupagikk að koma blaðskellandi núna og láta eins og hann og græðgisgargskórinn hans í Sjálfstæðisflokknum hafi frelsað oss frá illu, svo sem eins og frá einni mannskæðri farsótt, sem lið á Flokksins snærum hélt lengi fram að væri vægari en minnsta nefkvef sem vitað er um. Sannleikurinn er sá að Sjálfstæðisgrátkórinn aldrei frelsað neinn eða neitt frá neinu, en að þvælast fyrir og og skara eld að eigin köku á kostnað annarra hefir fram að þessu ekki vafist fyrir þessu ólánsslekti.   

Í orlofinu hefir einhver fjárinn komið yfir höfuðið á manninum þannig að hann heldur að hann sé sérfræðingur í sóttvörunum og svarta dauða. Þessi ósköp minna sláandi mikið á manninn sem hélt því statt og stöðugt fram að hann væri tiltekið bindi alfræðiorðabók; þeim náunga batnaði ekki fyrr en þeir settu hann í spennitreyjuna, en þá sagði hann að nú væri hann loksins kominn í bókbandspressuna. Það er, skal ég segja ukkur, gríðarlega hætta á að þessi nýsmíðaði sóttvarnarvargur og frelsisloddari geri allt stjörnuvitlaust í þingflokknum á næsta fundi og er víst illa á bætandi afleita andlega heilsu barnanna á þeim bæ.

En aftur á móti má segja, að ef góðir menn sjá sér fært að fara með manninn aftur til Seychelleseyja, þá væri bjarninn unninn og Björn sennilega líka. Á Seyshelleseyjum getur karlskröggurinn haft ofan af fyrir sér með því að stofna aflandsreiknininga og soleiðis og þar er heldur aungin hætta á að einhverjir fari að fetta fingur út í slíkt tómstundagaman og segja við hann: Maður minn, þetta sómir sér ekki. Á Seychelleseyjum er svo mikið frelsi, að sóttvarnir og þríeyki kæmu aldrei til greina, hvað þá pex vegna aflandsreikninga, stórgjaldþrota, fjárglæfra og Hruns. Því skulum vér ferja greyið þangað aftur hið snarasta til að hann geti jafnað sig. Hins vegar er hætt við að þingflokkurinn haldi áfram að hlíta lögmálum hænsnakofans eftir að minkurinn er kominn í heimsókn.

Fara verði í afléttingar