Stjórnarskrárjarmurinn úr söngbók krataeðlisins

Og stjórnarskrárjarmurinn heldur áfram og nú í formi áttavilltrar samkomu á Austurvelli. Yfirskyn samkomunnar var háttarlag Samherjanna í víðum skilningi, en fyrst og fremst kom fólk þarna saman til að hylla steinbarn ný-stjórnarskrárjarmaranna, sem sennilega eiga afmæli um þessar mundir. Eflaust hefir eitthvað vafist fyrir sumum þarna á Austurvelli í dag hverju væri verið að mótamæla í raun og veru, því út úr andlitum mótmælanda mátti lesa spurnarsvip og ráðaleysi.

Að vísu vóru innvígðir furðufuglar af kaffihúsum og knæpum í hundrað og einn, Reykjavík, dregnir á svið og látnir kumra gamalkunn stef úr söngbók krataeðlisins; einhver frakkaklæddur mólúkki las upp einhverja steypu, væntanlega eftir sjálfan sig, og átti í mesta brasi með að finna út hvernig hann ætti að ljúka munnræpu sinni; þarna var líka otað fram á svið Bandaríkja-Sólveigu, sem sagði ,,aaammm" og klifaði síðan enn einusinni upp þennan eina lestur sem hún kann. Bandaríkja-Sólveigu til hróss, þá tókst henni í öllum vaðlinum um óréttlæti heimsins, að skauta framhjá fálkalegum afrekum sjálfrar sín, Amríku-Vidda og Gunnars Smára á skrifstofu Eflingar. En sem kunnugt er hefir nefnt tríó leikið það, síðan þau lögðu Eflingu undir sig, að draga roskið starfsfólk á skrifstofu Eflingar úr húsi á löppunum, eða á skottinu eftir atvikum, og reka það með skít og skömm af harðla óljósum ástæðum; einna helst virðist Bandaríkja-Sólveigu og þeim hafa þókt hið brottrekna fólk of gamalt fyrir sinn smekk, en of hár aldur fólks fer víst óttalega í taugarnar á ný-sosialistunum í Eflingu og ,,sosialistaflokki" Gunnsa Smára. Þess utan geðjast hinum amrískmenntuðu ný-sosialistum illa að fólki, sem er betur að sér um rekstur stéttarfélaga en það sjálft.

Stjórnarskrárjarmurinn á Austurvelli í dag verður ugglaust fyrsta og eina mótmælasamkoma knæpu- og kaffahúsaspekúlantanna í 101 Reykjavík í tilefni hrakfara Samherjanna á Íslandi í Namibíu og nágrenni. Ef halda á fleiri fundi á Austurvelli til að mótmæla spillingu, skipulagðri glæpastarfsemi og kapítalisma verður að fá annað fólk - fólk með fætur á jörðinni og vit í kollinum - til að annast slíkt. En liðinu, sem stóð fyrir jarminum í dag, á auðvitað að koma til náms í leikskóla, helst hjá Möggu Pálu í Hjallinum, því hún kann lagið á svona óbermum.  

„Ég skammast mín fyrir að vera Íslendingur“

Nú hefir útlitið aldrei verið svartara, og þó ...

Jæja, svo þeir eru þá farnir að handtaka íslenska skipstjóra á erlendri grund! Aldrei gerðist soleiðis hér fyrr meir þegar skipstjórar vóru skipstjórar. Mér skilst að þessum kapteini hafi verið varpað í dýflissu hjá blámönnum, - fyrr má nú vera niðurlægingin. Hann má þakka fyrir, pilturinn atarna, verða ekki úrbeinaður og etinn áður en yfir líkur. Að vera íslenskur skipstjóri og vera handtekinn og fangelsaður langt suður í Afríku jafnast á við ekki minni atburð en þegar Jésús vinur okkar var leiddur með krossinn á bakinu upp alla Hausaskeljahæð.

So á náttúrlega eftir að koma í ljós hvort okkar dyggðum prýddi kapteinn er ekki, í óförum sínum, jafn saklaus og Frelsarinn, því ef svo er, þá gæti farið í verra, af því að saklausir menn fara alltaf flatt á sona handtöku og réttarhöldunum sem þeim fylgja. Og ef hugsað er út í hve margir sárasaklausir menn hafa mátt axla kross sinn eða paufast upp á pallinn undir snörunni, nú eða fá sér sæti í rafurmagnsstólnum, þá verður að segjast að útlitið er svart.

En það er ómögulegt að ljúka þessum pistli öðruvísi en að hæla Katrínu Jakobsdóttur, telpunni sem neitar því ekki á opinberum vettvangi að hún sé sosialist, en játar því ekki heldur. Hún Katrín hefir staðið sig svo ógn vel í Samherjamálinu, fórnað sér í hvurn björgunarleiðangurinn af öðrum. Hún hefir í fyrsta lagi varið Stjánajúl eins og bálgrimm búrtík og glefsað í allar áttir; í öðru lagi hefir hún lagst í bullandi vörn fyrir alla Samherjana, hvort sem þeir heita Þorsteinn, Stjáni, Steingrímur eða LÍÚ; í þrija lagi hefir hún lagt líf, limi og æru undir til að verja panamaprinsinn sinn, hann Bjarnaben. Slíka stórfórnir eins einstaklings fyrir meðbræðrum sínum og systrum kallar, að mati víðsýnustu og færustu manna, tafarlaust á dýrlingsnafnbót, - sánkti Katrín af Háskólalóðinni hjómar alveg undur hátíðlega og heilagleikinn leynir sér ekki þegar henni er ekið um stræti borgarinnar í nýja Banzinum, skohh.  

Íslenskur skipstjóri handtekinn í Namibíu

Vinir samherjanna, panamaskjalanna og aflandsfélaganna kasta ryki

Mikið ósköp er þetta plagg ríkisstjórnarinnar aumt og vesælt, enda svo sem ekki við öðru að búast úr þeirri átt og ríkisstjórnarfólkið allt vildarvinir Samherjanna, auðvaldsins yfirleitt, kvótagreifanna, Panamaskjalanna, aflandsfélaganna, ... og svona mætti lengi telja. Í mörg ár hafa stjónmálaséníin okkar grénjað um gagnsæi og gagnsæi upp í eyrun á okkur alþýðufólkinu, án nokkurra sjánlegra efnda. Og enn er grénjað og gólað af þessum þokkalýð um gagnsæi, einkum og sér í lagi í því skyni og blinda okkur smástund. Öll störf ríkisstjórnarinnar héðan í frá verða helguð Samherjunum og miða að því að firra þá allri ábyrgð á öllum namibíuhneykslum og panamaskjölum.

Það mætti ætla, að frú Ingveldur hafi komið askvaðandi inn á skrifstofu forsætisráðherra og rifið hana upp á eyrunum og skipað henni með óduldu þjósti og fyrirlitningu, að kveða í snarhasti niður allan áróður og fúlmennsku í garð góðra samherja, sem hafi af einskærri ósérhlífni og dugnaði dregið björg í bú fyrir okkur vesalingana. En það þurfti auðvitað aungva frú Ingveldi til að vekja forsætisráðherra til ofangreindra þjóðþrifaverka; forsætisráðherra er sannur Samherji og hennar yfirboðari sér um að hún makki rétt í þágu auðvaldsins.

En bráðum er þetta að verða búið hjá forsætisráðherranum okkar: Bráðum verður hún borin úr húsi, og henni, ásamt með Stenngrími, Bjarnaben og gömlu Framsóknarmaddömunni, steypt í Reykjavíkurtjörn, sem er steinsnar aftan við Alþingishúsið. Fyrrum báru kotkarla og konur skarn það er til féll á heimilum þeirra í Tjörnina og flaut þá margur úrgangurinn í vatnsborðinu, öndum og göglum öðrum fiðurfénaði til leiðinda. Og í þessa miklu og fornfrægu sorpþró, Reykjavíkurtjörn, ætlar sem sagt múgurinn kasta ríkisstjórninni eins og hún leggur sig og leyfa mávunum, bæði síla og svartbökungum, að hnusa af því óæti. Mér skilst að múgurinn ætli að framkvæma þessa fyrirhuguðu aðgerð mjög bráðlega, svo forsætisráðherra og ráðherrar hennar og þingforseti geta strax farið að láta sig hlakka til.

Sjö aðgerðir til að auka traust á atvinnulífinu

Nú er aðventan í nánd og stúfar og stuttfætlur komnar á kreik

Já, hún er klofstutt, auminginn, eins og Stúfur jólasveinn, og illa löguð til stórferðalaga. En það verur að hafa það. Hinsvegar var formóðir hennar, gamla Framsóknarmaddaman, gríðar há til klofsins þegar hún var upp á sitt besta, þó nú séu lær hinnar gömlu frúar samgróin niður að knjám. Að öðru leyti er heilsufar gömlu Framsóknarmaddömunnar grábölvað og eiginlega hræðilegt; kerlingarvargurinn hefu nú ekki hægðir nema á tveggja eða þriggja mánaða fresti og geðheilsan með þeim hætti, að ekki væri óhætt að láta hana ganga lausa, en sem betur fer er hún svo farlama af einkenilegum ellihrumleik, að hún á bágt með að fara hratt yfir.

En aftur að þeirri klofstuttu og skrópi hennar í Berlín. Ekki hefði nokkrum manni dottið í hug fyrir nokkrum misserum síðan að skömmin sú arna væri forhertur skrópagemlingur, en nú er svo komið að þeir hinir sömu mega endurskoða þá höfuðóra sína. Gamla Framsóknarmaddaman er hinsvegar hin rólegast yfir skrópi sinnar elskulegu dóttur og segir sem satt er, að blessuð dúfan hafi ekkert haft að gera til Berlínar; í þeirri voðalegu borg sé hvort eð ekki neitt annað en spilling, morðingjar og hóruhús, og þessháttar vilji sannir Framsóknarmenn ekki láta bendla sig við.

En telpan er víst komin heim og farin að æfa sig með fullum þunga í að leika jólasveininn Stúf og síðan mun hún steðja inn á leikskóla landsins til að hræða börnin með Grýlu og Framsóknarmaddömunni. Leikskólarnir heyra nefnilega beint undir þessa errilegu dóttur Maddömunnar og því augljóst gaman fyrir hana að djöflast um þá á jólaföstunni. En hvernig ætli stjórnvöldum hafi dottið í hug að senda Grýlu gömlu til Namibíu, það held ég sú klofstutta stúfína viti ekki, og þá enn síður Gluggaskrautið Gloppa. 

Lilja komst ekki til Berlínar

Katrín japlar á frasa sem þeir kenndu henni

Semsagt gott. Það er búið að kenna Katrínu Jakobsdóttur að slá um sig með frasanum ,,lögbrot fyrirtækja verða ekki liðin," sem í útfærslu Katrínar hljóðar eitthvað á þess leið: ,,Íslensk stjórnvöld munu ekki líða það að fyrirtæki brjóti lög." Ef mönnum langar til að æfa þennan óborganlega frasa heima hjá sér byrja þeir á því að gera sig skræka í röddinni áður en þeir ryðja frasanum út úr sér, ef þeim tekst að stilla rödd sína inn á hrafnsungagarg þá er það hreint afbragð.

En auðvitað meinar Katrín ekkert með þessum frasa, því í hennar munni er hann alveg innihaldslaus, alveg jafn galtómur og já Bjarnaben, frú Andersen, Sigurði Inga og Stenngrími Johoð. Enda hvurnig ætti eitt simpilt gluggaskraut að geta uppfyllt það, að stjórnvöld líði ekki lögbrot fyrirtækja, ekki síst þegar staðreyndin er sú að fjölmörg fyrirtæki á Íslandi eru bókstaflega löðrandi í lögbrotum og hreinum og beinum glæpum, stórum og smáum. Já, það hefði verið hyggilegra fyrir Katrínu að segja ekki eitt einasta orð á Alþingi í dag og geyma sér frasann góða þangað til í kvöld þegar hún fer á klósettið til að bursta í sér tönnurnar og annað þarflegt fyrir háttinn. 

Hvað sem hvur segir, þá mun satt vera að kjósendur stara þessa stundina, þúsundum og aftur þúsundum saman, á VG og trúa ekki sínum eigin skynfærum, að VG ætli virkilega ekkert annað að gera í Samherjamálunum annað en að jéta upp tormelta frasa á borð við, ,,að ríkxstjórnin ætli ekki líða fyrirtækjum að brjóta lög" og gera svo ekkert. Vonir magra stóðu upp á að VG mundi nú reka af sér slyðruorðið, stampa ríkisstjórnarnefnunni, segja lögbrjótum í fyrirtækjastétt algeru stríði á höndur og boða til kosninga með það að markmiði að fá kjósendur í lið með sér í að taka ærlega í hnakkadrambið á spillingaruxum, lögbrjótum og skipulögðum glæpasamtökum, hvaða nafni sem þau nefnast. En því miður, sú eðla von er að aungvu orðin, innherjarnir í VG, Flokkseigendurnir miklu, vilja ekki fyrir nokkurn mun styggja eða móðga Samherjana, Sjálfstæðisflokkinn og Engeyjarættina.

Lögbrot fyrirtækja verði ekki liðin

Dáðadregnur vændur um pervertisma og óeðli af hæstu gráðu

Þá eru þeir farnir að væna Andrés bretaprins, þennan dáðum prýdda mann og son Elísabetar drottningar, um pervertisma. Þetta er alveg agalegt. Senn hlýtur þá að líða að því að þeir dragi sjálfa Elísabetu drottningu eins og hundstík út úr höll sinni til að velta henni upp forarsaurnum og fullyrði að hún sé skjáta og öfuguggi. Skal þessi djöfulskapur aungvann endi ætla að taka? Ha?

Það má svo sem satt vel vera að Andrés prins sé galsafenginn og njóti þess vera innan um spurningastúlkur og vín. Það er heldur ekki útilokað að hann ósköp líkur honum Gústa harmónikkuleikara í Hruna, sem sagði oft á sinni tíð að helsta ánægja hans í lífinu væru ástir, slagsmál og vín. Og þetta munu hafa orðið andlátsorð kappans, fólkinu hans til mikillar sorgar og hrellingar, því þau bentu til þess að karlinn hefði síður en svo iðrast fyrir dauðann og allir vita hvernig fer fyrir þessháttar svínum. 

Svo er bar líklegt að verið sé að ljúga þessum óþverrasögum upp á Andrés. Þetta laug Brynjar Vondalykt því upp á Indriða Handreð, að hann væri óseðjandi kynferðisbrjálæðingur og ætti óeðli hans sér aungin takmörk. Þessi haugalýgi varð aftur til þess að allir, nema nánustu vinir Handreðsins, fóru að sniðganga hann, voru beinlínis hræddir við skepnuna, og innan skamms tíma sat hann uppi með Máríu Borgargagn, því hún var sú eina sem var tilkippilega að sænga með honum. En hið dularfyllsta við þetta allt, var að meira að segja hundar og tíkur lögðu á flótta hvar sem hann bar að, að ekki sé nú talað um önnur kvikindi. 

Hvetja prinsinn til að gefa FBI upplýsingar

Samherjamálið er ekkert ,,áfall" fyrir þjóðina

Samherjamálið er alls ekki neitt alvarlegt áfall fyrir þjóðina, það er ekki einusinni einfalt, smááfall fyrir þjóðina. Það má vel vera að málið sé áfall fyrir helstu pótintáta Sjálfstæðisflokksins og aðra hægrigúbba eins og Þorstein Pálsson og aðra slíka, sem vöktu upp kvótakerfið í sjávarútvegi. Hinsvegar hefir þjóðin, að minnsta kosti stór hluti hennar, sem ekki hafði gert sér grein fyrir framferði stórlaxanna, fengið óvænta innsýn í hvernig hennar bestu kvótamenn haga sér í raun og veru.

En hvernig skal standa á því að fjölmiðlungar skuli ítrekað draga þann kostulega leiðindastamp, Þorstein Pálsson, fram í dagljósið? Þorsteinn hefir ekkert fram að færa annað en últrahægrisinnað neikvæðnisnagg; og hann er líka einn af þeim skemmdarverkamönnum, sem tróðu allskyns nýfrjálshyggjuþvælu og ógeði út um allt samfélagið; ennfremur er Þorsteinn einhver argvítugasti merkisberi, áróðursseggur og búrtík kvótakerfisins. Það er því skiljanlegt að Þorsteinn sé í einhverskonar áfalli þegar kvótaþegarnir verða uppvísir um eitt og annað misjafnt, jafnvel ógeðslega glæpi.

Svo sýnist mér Þorsteinn tala um ,,áfallið Hrun" eins og hann eigi engan þátt í því ævintýri. Hið sanna er, að Þorsteinn þessi, er ein þeirra ógæfumanna, sem unnu hörðum höndum að því að koma á aðstæðum sem sköpuðu Hrunið; Þorsteinn er sem sé einn af foreldrum Hrunsins, rétt eins og hann er einn af foreldrum kvótakerfisins og nýfrjálshyggjubrjálæðisins á Íslandi; það er því ekki nema von að hægrisinnaðir rugludallar á fjölmiðlunum skuli draga þennan stagkálf auðvaldsins hvað eftir annað fram í dagsljósið eins og einhverskonar afturbatapíku úr gulli. Áfall þjóðarinnar er hvorki Hrunið eða Samherjamálið, heldur leppalúðarnir, sem sköpuðu Hrunið og Samherjanna með pólitískum tiltektum sínum.

Alvarlegt áfall fyrir þjóðina

Svo Guð er þá kominn á kaf í knæpurekstur og kennitölur

Samkvæmt athafnamanninum, er ljóst að Guð er kominn á kaf í brask með kennitölur og knæpur; sem sé farinn að haga sér eins og vonarpéníngur Samtaka atvinnulífsins og Sjálfstæðisflokksins. Hvað tilfæringar Drottins í þessum efnum hafa upp á sig er óráðið og torskilið, en það er líklegt að hann sjái gróðaveg í að selja gestum og gangandi áfengi og lítilfjörlegt matargums.

Ekki munum við til, að Guð hafi áður tekið þátt í sprúttsölu, fágaðri eða ófágaðri, og ekki heldur haft fréttir af vaxandi drykkjufýsn hans. Ekki fer heldur sögum af matreiðsluháttum Drottins Guðs, að frátöldum nokkrum heilræðum, sem Mósi karl skrifaði upp fyrir löngu síðan og bar Guð fyrir. Hinsvegar lét Drottinn óþekktaranga og dónalegt hyski í Sódómu og Gómorru hafa það óþvegið fyrir tiltektir, sem fóru í taugarnar á honum, og ein kerlíngin varð að saltstólpa í þeirri refsingarherferð.

En nú er Guð sem sé kominn í samstarf við athafnamanninn Sigmar um rekstur á fyrirtæki, sem ætlar að höndla með brennivín og annað áfengi. Og um matinn, sem þeir félagar ætla að elda og selja einhverjum dauðans ráðleysingjum, er það að segja, að það ætti að vera að mestu í lagi ef þeir krydda gumsið ekki með of miklu af nóróveirum og salmónellum. Þegar Valgeir matsveinn opnaði greiðasölu sína fyrir stinnum fjörutíu árum, önduðust 18 af gestum hans þann daginn innan tveggja sólarhringa, en nokkrir hjörðu í viku; þegar hálfur mánuður var liðinn frá opnununni vóru allir gestirnir dauðir. Greiðasala Valgeirs var opin þennan eina dag og síðan aldrei meir og Valgeir sjálfur fór á Litla-Hraun og ku vera þar enn, þeir eru nefnilega að bíða eftir því að kallskepnan rotni þar að full. Eftir á að hyggja, hefði Valgeir veitingamaður og matreiðslumeistari átt að Guði hlutabréf í greiðasölunni, þá hefði mannfallið líklega ekki orðið eins mikið og raun varð á.

„Opnum í nóvember ef guð og rafverktakar lofa“

Allt út af meinlegum miss-skilningi og miss-tö-tökkum

Já, þau eru mörg miss-tökkin og ekki eru þeir færri ekkisins miss-skilningarnir. Þegar Kolbeinn Kolbeinsson kom að eiginkonu sinni með skrípalinginn Óla Apakött upp í hjá sér urðu Kolbeini á alvarleg misstökk; en Óli hljóp út um gluggann. Kolbeinn ætlaði að veita helvískum skelminum eftirför, hljóp út á götu og lúbarði mann, sem Kolbeinn hélt að væri Óli. Eins og gefur að skilja fór allt í bál og brand, maðurinn Kærði Kolbein fyrir líkamsárás og kynferðislega smánun úti á miðju stræti, þar sem allir gátu séð til.

Þegar Hálfdán Varðstjóra bar að heimili frú Ingveldar og Kolbeins var Kolbeinn höndum fljótari og kom því inn hjá Varðstjóranum, að það hefði verið Indriði Handreður sem lúskraði á mannaumingjanum úti á götu og væri nú sá skálkur hlaupinn í felur. Síðar um daginn hafði Hálfdán Varðstjóri uppi á Handreðnum, þar sem hann var á heilsubótargöngu með sinni ektakærustu upp við Elliðavatn.

Og Hálfdán Varðstjóri varð ekkert að tvítóla við hlutina, sem hans er vandi, og tókst að handsama þau hjónin eftir eltingaleik og slagsmál á vatnsbakkanum og draga þau síðan á eftir sér eins og heypoka upp á veg og mismuna þeim inn í lögreglubifreiðina. Í fangaklefanum átti Hálfdán svo alskostar við Handreðinn og Borgargagnið og lék þau svo grátt að Borgargagnið hrein eins og skelkuð meri, en Handreðurinn grénjaði sem eitt blautabarn og sparn, eins og bandóður maður, við því að Varðstjóranum tækist að rífa niðrum hann buxurnar. Loks knúði Varðstjórinn fram játningu hjá hinum ósamvinnuþýðu hjónum, sem þau drógu strax til baka þegar átti að láta þau laus, sem aftur varð til þess að Hálfdán Varðstjóri létu þau aftur í fangaklefann.
Og allt var þetta út af meinlegum miss-skilningi og miss-tökkum; alveg ein og þegar lögreglan skaut jólasveininn af mistökum fyrir innbrotsþjóf.

Síldarvinnslan segir frétt ranga

Borgarfulltrúi kærir Brynjar fyrir kynferðislega áreitni, smánun og sóðaskap á almannafæri

Voðalegt er þetta með hann Dag, sona skemmtilega læknismenntaðan, að vera eins lítt siðmenntaður sem hann er og illa greiddur og illa klipptur. Hann segir að borgin styðji uppljóstrara, en fer ekki nánar út í hvaða borg hann á við. Í næstu setningu er garmurinn hlaupinn út í að fullyrða að borgin, á þá væntanlega við meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur, ætli ekkert að setja neinar reglur um að vernda uppljóstrara, það eigi ríkið að gera ef það hefir lyst á þessháttar athöfnum. Með öðrum örðum: ,,borgin" styður uppljóstrara, en þeir mega sem best fara til Fjandans borgarinnar vegna, en ríkisstjórnin má eiga þá.

Þetta er náttúrlega agalegur málflutningur hjá borgarstjórnaum, sem er forlyftur í Holu-Hjalla, þeim skuggalega Giljagaur. So er Dagur með góðan kvennastofn með sér í meirihluta, allar stórgáfaðar og vel að sér í poletik, einkum kjánapoletik fyrir andlega einfalda og do. Fyrr í haust átti Brynjar Vondalykt, kunningi Dags og velgjörðarmaður, leið framhjá Ráðhúsi Reykjavíkur. Allt í einu sókti bráðamiga að Vondulyktinni því hann var nýbúinn að hvolfa í sig einhverjum ókjörum af bjórsulli og vondu kaffé á Kaffihúsi Sigmundar Sveinssonar veitingamanns. Því var það, að Brynjar Vondalykt gjörði stans á ferð sinni, renndi niðu rennilásnum að buxnaklaufinni, dró út lúinn og heilsuveilan leyndarlim sinn og mé á ráðhúsvegginn.

Og þar sem Brynjar stendur við grán vegginn og léttir á sér, þá ber þar að kvendi, náfölt af efnaskorti og aumingjaskap. En um leið og náföla konan sá hvað Brynjar Vondalykt var að aðhafast við vegginn varð hún brjáluð og nefið á henni, þunnt og kalt, varð á svipstundu rautt eins og hanakambur. Skipti aungvum togum, að kvennmannsmynd þessi hóf veski sitt á loft og slæmdi því af alefli í leyndarlim Brynjast svo hann rotaðist, þ.e. leyndarlimurinn, og þvagið, sem veggnum var ætlað, sullaðist yfir buxnaskálmar Brynjars. Svo kom í ljós að hin siðavanda og röggsama kona, sem hversdags lítur út eins og vofa eða afturganga, er ein af meirihlutastúlkum Dags borgarstjóra og Holu-Hjalla. En Brynjar Vondalykt lét ekki slá sig út af laginu, því hann beindi rana sínum að borgarfulltrúanum og mé yfir hana ágætri bunu. Nú hefir meirihluti borgarstjórnarinnar í Reykjavík, sem að flestu leyti er á pari við nítjánualdarhreppsnefnd, kært Brynjar Vondulykt fyrir kynferðislega áreitni á almannafæri við borgarfulltrúa, smánun og sóðaskap.  

Borgin styður uppljóstrara