Ljóti karlinn í Reykjavík

Stundum var það skásta afþreyingin á tíðindalausum dögum í bænum, að fyljast með ljóta karlinum, lymskaðist dularfullur og óskiljanlegur um stræti og torg á daginn, en þegar kvöldaði og myrkrið tók völdin færði hann sig um set inn á lóðir manna og varð þá enn skuggalegri. Eitt sinn vorum við vitni að því að ljóti karlinn reig upp tóbakspípu að kveldlagi, kynnti ógurlega glóð upp í henni og fór að blása miklum, dökkum reykjarbólstrum inn um rifu á glugga íbúðar nokkurrar á jarðhæð í Hlíðunum. Við vissum sem var að sæmdarhjónin á þessum stað tækju óþverraskap ljóta karlsins illa upp því þau höfðu fullkominn viðbjóð á tóbaksreyk, enda stóð ekki á viðbrögðum þeirra. Við horfðum í vaxandi hryllingi upp á húsbóndann koma þjótandi út að glugganum og grípa óvildarmanninn gegnum gluggarifuna og svipta honum inn á gólf til sín. Eins og við manninn mælt hófust gríðarlegar misþyrmingar þar inni og svo kom ljóti karlinn í lágréttu ástandi út um gluggann eins og verið væri að fleygja dauðum fugli úr húsi.

Síðar sáum við ljóta karlinn í góðum félagsskap tveggja kvenna, sem við bárum kennsl á. Þetta voru illa ræmdar gálur, uppátektasamar og villtar. Löngu seinna gjörðust þær virðulegar frúr sem öll borgarastéttin elskar og dáir. Þær fóru með ljóta karlinn inn í runna bak við setubekk á Austurvelli og frömdu þar kynferðisofbeldi á honum, en ljóti karlinn hló og masaði á meðan. En mikið djöfull voru þau skítug, sóðaleg og illa til reika er þau skriðu eins og rottur eða melrakkar upp úr moldardrullunni og út úr runnanum aftur. Áratugum síðar leitaði ljóti karlinn til áfallaþerapista út af þessar raunarlegu reynslu sem hann hafði orðið fyrir.

Svo liðu árin eins og vera ber og við sáum ljóta karlinn æ sjaldnar og það litla sem við fréttum af honum var allt ljótt eins og hann. Hann hafði komist til óverðskuldaðra mannvirðinga og var farinn að hugsa og ákveða fyrir fólk og hirða af því pénínga gegnum sjóði. Þetta finnst ljóta karlinum víst dálagleg vinna. Svo var það eitt kvöldið í síðastliðnum október, að honum varð á sú alvarlega skyssa að míga innum eldhúsglugga inni í Laugarneshverfi, en húsmóðirin með þrjú lítil börn hafði opnað gluggann meðan hún var að sjóða ýsuþunnildin, sem fisksalinn í hverfinu hafði gefið henni. Þetta afrek ljóta karlsins mæltist svo illa fyrir, að Laugnesingar siguðu á hann hundum, sem rifu hann og tættu og bitu af honum leyndarliminn, sem honum hafði láðst að pota oní buxnaklaufina þegar hann varð hundanna var. Síðar sannaðist að þetta voru blóðhundar, en ljóti karlinn hefir farið huldu höfði síðan þetta gerðist og er talið að nú sé hann til alls vís.

Eðlilegt að gagnrýna lögreglu

Hver þorir í Kristrúnu

Sko þá stuttu, hún vóð svellköld í Engeyjarprinsinn og gaf honum slíkt drag í bölvaðan péníngapunginn að hann hefir ekki náð andanum síðan og snúist um lágréttur einkavinvæðingarforinni í einu drullandi krampakasti. Það væri munur ef eymínginn hún Katrín, eða hún Swandeesý, hefði afgreitt prinsinn á viðlíka hátt í dag. En, nei, hryggðarmyndirnar í draugagreni VG brugðust hart til varnar fyrir Bjarnaben með kunnuglegum orðavaðli um að ýmislegt hefði mátt betur fara og að ,,við" þurfum að læra af mistökunum, sem auðvitað eru með öllu óskilgreind í ræðuhöldum hinna klunnalegu taðmeyja VG.

En mundi Katrín Jakkó þora að mæta smátelpunni Kristrúnu kratanna í Kastljósi? Eða Swandeesý. Nei, þær mundu ekki hafa hugrekki til; þær mundu lyppast niður roðhænsni. Vitanlega. Það væri helst að gamla fiskeldisdrottningin, Flokkseigandinn og fornaldareðla auðvalds og háborgaralegrar menningarúrkynjunar, sjálf Álfheiður Ingadóttir, mundi ropa sig upp í ham til að mæta Kristrúnu, sem líka er péníngabudda eins og Álfheiður, í Kastljósi. Jamm.

Já, Engeyjarprinsinn er illa leikinn þessa stundina af Kvikudísinni krataeðlispaurana. Og hann er rétt ný staðinn upp eftir að hafa slegið Gölle a. Þórðarson í rot í ,,lýðræðis- og frelsishátíðinni" miklu í Laugardalshöllinni á dögunum. Og sú var tíðin að einstaka þingmenn VG, þó alls ekki allir, gagnrýndu nýfrjálshyggju, einkavæðingar og kapítalisma af krafti og með vönduðum rökum. Nú er komið í ljós að liðsmenn VG, sem nú ráða lögum og lofum á þeim bæ, hafa hvorki hlustað né tekið mark á einu einasta orði af fyrrgreindri gagnrýni fyrrum þingmanna flokksins, til að mynda Ögmundar Jónassonar, og enn síður lært eitthvað af henni. Ó nei, hin nýju, háskólagengu efrimillistéttarbörn með trans tendensana og tilgerðina, sem nú skipa þingflokk VG, eru óskabörn borgarastéttarinnar og í hávegum höfð í ræðum alræmdra hægrivarga á sama hátt og gamla Margét Thatcher mærði ,,verkamannaflokksforingjann" viðbjóðslega, Tony Blair.  

Skýrslan áfellisdómur yfir Bjarna

Lýrísk hugleiðing um kúlukukk

Hvort er Helga Vala kúl eða kúla? Um það hafa sérfræðingar setið á rökstólum í dag. Vér, sem erum leikmenn, höllumst lang-flest að því að hún sé kúla, jafnvel kúluvembill meður kúlubotn. Eða eins og þjóðskáldið orkti þegar eiginkona þess féll niður stigann og lá rotuð lengi dags á vaskahússgólfinu:

Mín er kvinnan fallin frá,
féll hún niður stigann.
Tilveran nú við tekur grá
og tómleg lygamigan.
En um kveldið upp reis frú
eins og Þorgeirsboli.
Séð hef ég ekki aðra kú
öskra sem baldinn foli.

Hvað sem öðru líður, þá tók víst hagfræðikvendið Kristrún í halann á Helgu Völu og dró hana á honum út í kuldann. Síðan er Helga Vala kúl og króknar brátt úti í krataeðlishúminu. Já, svo er það. Síðustu nótt heyrðist hún umla veiklulega milli aðkenninga: ,,Ráðlegt er að hafa í hakk hagfræðinga og skítapakk", en kötturinn sem ævinlega sefur í hlýju bóli Bjarnar, brosti í kampinn og gjörði Loga að þingflokksformanni. 

„Ég læt þetta ekki trufla mig, ég er bara kúl“

Tvær systur

Það var líka sona abelsínuönd á Bólstaðarnesi vestra. Hún bar þykkar, abelsínugular vörur, sem stóðu vel fram, og millum þeirra hékk oftar en ekki logandi vindlingur, gjarnan af tegundinni Camél eða Chesterfield, en reykinn lagði einlægt upp í vinstra augað á henni og með tímanum varð hún blind á auganu og því var hún hægri sinnuðu kölluð. Hún fannst önduð einn frostkaldan dag úti á túni og það var dautt í vindlingnum.

Systir abelsínuandarinnar var líka sérstök. Hún varð ástfangin af hundi og gekk á fund séra Atgeirs p. Fjallabakssen og bað hann gefa þau saman, hana og hundinn. Þókt séra Atgeir sé alræmdur værðarklerkur og stundum eilítið utan við sig, þá gjörði hann strax athugasemdir við þessa beiðni og sagði konunni að það væri afbrigðilegt að vilja giftast hundi og enn afbrigðilegra að steðja á fund sóknarprests síns og fara fram á við hann að fremja annað einsguðlast og drottinssvikaverk. Vegna synjandi afstöðu séra Atgeirs og neikvæðni í garð hundsgiftingar varð konugarmurinn hnuggin, en afréð þess í stað að stofna til óvígðrar sambúðar með hundinum og fór svo fram um hríð.

En vorið eftir að konan gekk á fund séra Atgeirs fékk hún hundafár og lést í byrjun júní. Hundurinn lét sig hverfa strax eftir andlát heitkonunnar og, fór huldu höfði og lagðist á fé bænda og lifði kóngalífi á fjöllum. Þegar borið var upp við séra Atgeir að jarðsyngja þá látnu kvað hann öll tormerki vera á þessháttar athöfn; Gwöð vildi ekkert með sona konu hafa og því skyldi hún urðuð utangarðs, nánar tiltekið kastað í gamla hálffulla mógröf, sem stæði tilbúin frá náttúrunnar hendi út við Takmýri, þar sem mótak Bólstaðarnesinga hefði staðið með blóma fyrir all-mörgum áratugum. Síðan bauð séra Atgeir að tveimur vörubílshlössum af heldur grófu malargrúsarefni væri sturtað ofana á. Þannig fór með þær systur - blessuð sé minning þeirra, þannig lagað séð. 

„Ég held ég hafi aldrei hlegið meira“

Brúarlandsundrið er aðstoðarlubbi til illra verka

Það hefir lengi verið vitað að Brúarlandsundrið sé fremur lélegt eintak í hvívetna og ónýtt til sósíalískra verka. En af einhverjum undarlegum og óskiljanlegum ástæðum hefir þessi drengskökull öðlast sérkennilegar vinsældir hjá Stenngrimi Joð, Álfheiði og Swabbófamilíunni, sem í aðdáunarskyni hafa gjört hann að þingmenni og ráðherra VG í auðvaldsríkisstjórn Katrínar og Bjarnaben. Fyrir nú utan að það er algerlega tilgangslaust að gjöra annað eins undur og Brúarlandsundrið að stjórnmálamanni, þá kemur nú í ljóst að hann er senditík og aðstoðarlubbi Jóns Gunnarssonar í árásum á öreiga útlendinga sem hingað hafa ratað, í að því er virðist vonlausri baráttu fyrir mannsæmandi lífi. 

En þetta er svo sem í takt við aðra félagslega og andlega útkynjun VG, en á þeim bær virðist keppikeflið vera að vera eins óvinstrisinnaður og hugsast getur en leggja þess í stað alla áherslu á að leka eins og drulluspýja með Sjálfstæðisflokknum til allra þeirra óhæfuverka sem þeim arma Flokki dettur í hug að fremja.

Undramundur úti liggur aldrei sefur,
dregur meir en Drottinn gefur,
dyggðasnauður maðkanefur.

Og vissulega hefir Brúarlandsundrið gjört sér tíðförult um maðkafjörur Sjálfstæðisflokks og Framsóknar og notið til þeirrar þokkaiðju fulltingis Flokkseigendafélags VG. Vér erum mest hissa á að Andrés Ingi, sem gjörður var brottrækur af Stenngrimi og Katrínu frá VG og varð flóttamaður og hælisleitandi hjá Pírötum, skuli ekki hafa leitt Brúarlandsundrið eins og sakamann upp í ræðupúlt Alþingis og hýtt hann þar stórhýðingu eins og hund. En auðvitað er Andrés Ingi ekki bógur til slíkra stórræða og lét sér nægja að muldra samhengislaust röfl um Brúarlandsundrið og andúð þess á hælisleitendum.  

Styður Bjarna í aðgerðum vegna ÍL-sjóðs

Há-greindarvísitölufélagið við höfnina er framtíðin, eða hvað?

Þetta verður nú flott verkalýðsfélag og gerir hafnarverkamenn að auðkýfingum á augabragði. Það er líka búið að velja verkalýðsfélaginu nafn: Hágreindarvísitölufélagið við höfnina skal það heita, talsmanninum Aðalsteini Björnssyni til heiðurs. Ekki skal heldur efast að félagsmenn munu fá undir eins eftir stofnun verkalýðsfélagsins við hafnarbakkann í Reykjavík, gríðar háan bónus frá Eimskipafélaginu, hvers eigendur, ásamt Valhallarbændum, hafa talsmanninn Aðalstein Björnsson í miklum hávegum og eiga í honum hvert bein.

Ekki þurfa Valhallarbændur, Eimskipafurstar og Viðskiptaráð að hafa áhyggjur af heimtufrekju og verkfallshótunum frá hinu nýja félagi, Hágreindarvísitölufélaginu, eftir að það tekur til starfa. Hins vegar mun Hágreindarvísitölufélagið við höfnina gjöra allt sem í þeirra valdi stendur til að grafa undan verkalýðshreyfingunni á Íslandi og koma í veg fyrir róttæka stéttabaráttu. Þetta verður sem sagt eitt veleðla hágreindarvísitölufélag hugsjónamannsins og talsmannsins Aðalsteins Björnssonar.

Vér gjörum öll ráð fyrir að Aðalsteinn Björnsson, talsmaður og hugsjónamaður, verði formaður Hágreindarvísitölufélagsins við höfnina og honum til aðstoðar Gwöndur á Gröfunni, Sigurður H. Einarsson, Ólöf Helga Adólfsdóttir, Anna Sigurlína Tómásardóttir, Guðrún Katrín Bryndísardóttir, Kristjana O. Valgeirsóttir, Halldóra Saleksdóttir, Björn Framsóknarmaður á Akureyri, Sjálfstæðisflokkurinn, Samfylkingin, og allir sannir samherjar landsins. Eins og sjá má á þessari upptalningu eru aungvir aukvisar og rindilmenni í aðstoðarsveit Aðalsteins talsmanns og greindarvísitala sveitarinnar mjög há, eins og vera ber. En þó er aungvu líkara en hafin sé leiftursókn hinna hógværu og góðu gegn alþýðu landsins og verkalýðshreyfingunni, - eða hvað segið þið um það drengir mínir?

Vilja kljúfa sig frá Eflingu

Skemmtileg ásýndarveisla í mjög spennandi Samfylkingu

Það kvað vera ógn gaman í Samfylkingunni núna; það er skohh verið að breyta ásýnd hennar og breytingar á ásýnd hefur allaf verið uppáhaldsmál samfylkingarmanna. Ásýndin skohh, það er skohh lífið, sagði gamli krataeðlissteggurinn úr ræðustóli á landsfundinum í gærkveldi og klóraði sér fjálglega í afturendanum á meðan. Já, krataeðlisflokkarnir, Alþýðuflokkurinn heitinn og síðar Samfylkingin hafa, áratugum saman, átt langar slímusetur á förðunarstofum auglýsingaskrumsins og farið í fjöld lýtaaðgerða, sem þó hafa aðeins gert sjúklinginn ljótari og ljótari, svo hann er farinn að líkjast mest úrkynjuðu skrímsli ef maður sér hann tilsýndar.

Yfirstanda ásýndarlækning Samfylkingarinnar er voða spennandi, að sögn innvígðra gáfumanna og þá ekki síður greindarvísitölukvenna flokksins. Ber hæst í spennunni kjör Kvikubankagenginnar frauku með hagfræðipungapróf í stól formanns Samfylkingarinnar, en hún hefir mest sér að spjalla um pénínga og vergar gróðatölur og péníngaleg fix og trix; (eða talar hún mest um vergjarnar gróðatölur, ég er ekki viss, jæja, - það leiðréttir mig þá einhver ef ég fer rangt með). Það var líka voða spennandi að þeir skyldu kjósa Kjartan Valgarðsson af höndum sér, þann gegnheila samfylkjúng.

Við megum heldur ekki gleyma garminum honum Katli, honum Gvöndi Árna úr Hafnarfirði. Gwöndur Árni var í ríkisstjórn með Davíð og Nonna Bald og Hannesi H. við upphaf nýfrjálshyggju; hann er því einn af upphafsmönnum virkrar nýfrjálshyggju á Íslandi. Reyndar hafnaði Gwöndur Árni í einhverju spillingardrullumalli í ráðherratíð sinni og varð að segja af sér, og er hann hvað það varðar í félagi með Hönnu Birnu og frú S. Andersen, en var verðlaunaður fyrir spillinguna með sendiherrajobbi eins og aðrir spilltir stjórnmálaraftar. En nú þykir sem sé gott að hafa spillt trýnið á Gwöndi Árna í gullinni ásýnd Samfylkingarinnar. Samfylkingin er nýfrjálshygginn nýfrjálshyggjuflokkur, sem hefir á sinni þjáningarfullu æfi margsinnis gjört heldur illa í buxurnar, alveg eins Alþýðuflokkurinn pabbi hennar; þetta er óhrjáleg hjáleiga í túnfæti höfuðbólsins, Sjálfstæðisflokksins, og kalla sig jafnaðarmenn því þeir vilja vera jafnir Sjálfstæðisflokknum og Framsókn á vígvelli auðvaldsins. En sósíalisma hata hinir meintu jafningsmenn krataeðlisins eins og pestina, þrátt fyrir að upphaflega hafi orðið jafnaðarmaður þýtt sósíalisti. Enn fremur er það ógn spennandi að Samfylkingin og hennar jafnaðarmenn er komin á fullt í heilagt stríð gegn Sólveigu Önnu og róttæka hluta verkalýðshreyfingarinnar, sem er auðvitað í fullu samræmi við fylgispekt þessara jafninga og krataeðlis-nýfrjálskyggjustampa við NATÓ og demókratan og repúblíkanana í USA.   

Breyta nafni Samfylkingarinnar

Laugardalsdóninn er bróðursonur Hvassaleitisdónans og báðir eru af tignum ættum

Ekki er þetta nú vel gott. En kemur samt ekki öllum á óvart. Náunginn sem lék þann ljóta leik að bera sig framan í grandalausa Þróttara heitir Kolfinnur Kolfinnsson og er bróðir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns og er þar með mágur frú Ingveldar. Þá þarf vart að taka fram að Laugardalsdóninn er náfrændi Hvassaleitisdónans, sem var á sveimi í eina tíð; Hvassaleitisdóninn, sem nú dvelur í hárri elli á Hrafnistu, dvalarheimili aldraðra sjómanna, er sem sé föðurbróðir þeirra bræðra Kolbeins og Kolfinns.

Einusinni var Brynjar Vondalykt gómaður við samskonar iðju og Laugardalsdóninn gerðis sekur um. Og þrívegis í það minnsta hefir Kolbeinn Kolbeinsson verið tekinn úr umferð fyrir groddalega blygðunarsemisglæpi, sem hann fram þegar hann var að slangra heim um miðmorgun eftir að hafa tekið þátt í viðbjóðslegu hórsvalli með dreggjum þjóðfélagsins, sem teljast þó á tyllidögum til betri borgara landsins. Það var í eitt af þessum skiptum sem hundurinn beit hann í hreðjarnar svo stór sá á. Eitt sinn ráfuðu þeir félagar, Kolbeinn og Indriði Handreður, maður Máríu Borgargagns, stefnulaust og í mikill vímu um götur höfuðborgarinnar og höfnuðu loks fyrir tilviljun inni á heimili orðlagðra pervertshjóna. Etir þann atgang var Handreðurinn tekinn fastur af lögreglu úti á götu og færður Hálfdáni Varðstjóra til yfirheyrslu og meðhöndlunar.

Þannig getið þið séð, lesendur góðir, að ýmsir mektarmenn hafa komist í kast við lögin vegna ósæmilegrar hegðunar og nektaráráttu á almannafæri, þannig að ykkur er óhætt að fara varlega í fordóma gagnrýni á Laugardalsdónann og Hvassaleitisdónann og telja að þeir séu þeir einu sem hafa stundað flass, gluggagægjur og óviðurkvæmilegar nektarsenur þar sem börn og gamalmenni hafa séð til þeirra. Ekki þarf að taka fram að Kolfinnur Kolbeinsson er öfgafullur framsóknarmaður og hefir oftsinnis leikið listir sínar á framsóknarþingum. Svo var hann ásakaður um að hafa gjörst full-nærgöngull, í kynferðislegum skilningi, við gömlu Framsóknarmaddömuna, hvar hún lá í flatsæng sinni og var að ylja sér innvortis með volgu ákavítisbrennivíni, sem hún hafði blandað kogara út í. Þetta atvik varð til þess að ráðsmaður Framsóknarfjóssins barði Kolfinn eins og hund og velti honum upp úr flórnum. Af þessum ástæðum reiddist Kolfinnur, yfirgaf Maddömuna og Fjósið og gekk í Klaustur-Miðflokkinn þar sem hann gefur gert verðskuldaða lukku.

Dæmdur fyrir að bera sig á æfingasvæði Þróttar

Borgarastéttin getur ekki lifað nema hún breyti án afláts breytinganna vegna

Um að gera að breyta og breyta breytinganna vegna; leggja niður það sem fyrir er í dag til reisa annað alveg eins, en bara dýrara, á morgun; og ráða síðan alræmdan nýfrjálshyggjuvilling yfir allt klabbið. Delanum Ásmundi Einari fer ákaflega vel að atast í svona sýndarmennsku og lýðskrumi, enda skulum við minnast þess, að Ásmundur þessi Einar var svo ógn róttækur sosialist og kommunist fyrir tíu árum, að hann varð að ganga í Framsóknarflokkinn, því honum hugnaðist svo vel fýlan af gömlu og geggjuðu Framsóknarmaddömunni.

Munið ekki þegar ráðsmaður Maddömunnar, SigIngi dýralæknissveinn, reif Fiskistofu niður í Hafnarfirði og reisti hana jafnhraðan aftur í rassvasa Þorsteins Samherja á Akureyri. Eða þegar Stjáni Júl, með aðstoð Katrínar Jakkó og Swandeesýar, rak Hafrannsóknastofnun út úr Fiskifélagshúsinu við Skúlagötu og kom henni fyrir eins og örvasa niðursetningi í leiguhúsnæði í eigu sjálfstæðismannsins Jón Rúnars í Hafnarfirði. Svona mætti eflaust lengi telja upp fánýt afreksverk nýfrjálshyggjubilaðra stjórnmálauppskafninga, sem byggjast á engu öðru fremur en misnotkun á opinberum fjármunum, fjármunum sem eru í sameiginlegri eigu allra landsmanna.

,,Borgarastéttin getur ekki lifað nema hún gerbreyti framleiðslutækjunum án afláts, þess vegna breytir hún jafnframt framleiðsluháttunum, og um leið breytir hún öllum högum mannfélagsins... Allir nýskapaðir lífshættir ganga úr sér áður en þeir verða fullharðnaðir, allar lögstéttir hverfa, öll verandi gengur fyrir ætternisstapa, öllum helgum dómum er spillt, og loks eiga mennirnir sér ekki annars úrkosti en að hvess algáð augu á lífsstöðu sína alla og samskipti". KM&FE 

Menntamálastofnun lögð niður

Hvimleiður misskilningur Gunnu sem var í sinni sveit - hún verður aldrei ráðherra

Þetta er einhver misskilningur í konugarminum. Hann Jón er ekki svo ábyrgðarlaus að hann fari láta ráðuneyti sitt sisvona upp í lúkurnar á einhverri þunnildisskottu, sem aunginn þekkir og enn færri vilja þekkja. Jón er nefnilega kræfur karl og hraustur og hyggst senda Kjörísskjóðuna austur í Úkraínu að stríða með NATO&USA; þá fær fær hún byssu til að skjóta bölvaðan Rússann og nokkrar handsprengjur fær hún í vasann til kasta inn um glugga hjá ókunnugu fólki. Nei, hún verður ekki ráðherra, svo mikið er víst, því ef hún fellur ekki í Úkraínu þá verður hún fallin út af þingi áður en henni hlotnast ráðherratign.

Svo syngur Jón alla daga ,,Gunna var í sinni sveit" og aðstoðarmaður hans hlær og skellir sér á lær af kátínu. Aðstoðarmaðurinn sagði meira að segja við Jón sinn um daginn, svo aðrir heyrðu, að hann vildi heldur Ráðskonuna á Holtavörðuheiðinni í ráðherrastól en Gunnu sem var í sinni sveit. Og frú Ingveldur er alveg sammála aðstoðarmanninum. Það verður því harðla lítið úr ráðherradómi Gunnsu. 

Þá herma fregnir að SigIngi, ráðsmaður Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu við Framsóknarfjóshauginn, sé orðinn hundleiður á litlu júngfrú L. Alfredós og og ráðgjöri að steypa henni fyrir áramót. Í hennar stað ætlar SigIngi að setja frænku sína, sem líkar er dýralæknir eins og hann og vegamálastjóri. Og ekki nóg með það, heldur eru SigIngi og húskarlar Fjóssins staðráðnir í að senda Lilju litlu Alfredós í gulu dragtinni til Indókína og láta hana inna af hendi kommissarastörf þar fyrir hönd gömlu, geðbiluðu og gerspilltu Framsóknarmaddömunnar. Já, það er mikið um að vera í poletikinni um þessar mundir; Logi kominn í ruslatunnuna og Thorrgerrður Katrín og frú Sæland standa tæpt í sínum flokkum. Sérstaklega þykir hagur frú Sælands viðsjárverður eftir að upp komst, eftir DNA rannsóknir, að hún væri holdleg hálfsystir gömlu Framsóknarmaddömunnar. Og VG er lagst banaleguna, en það góða við það er að aunginn hefir hingað til unnið sitt dauðastríð.

Býst við að taka við af Jóni á næstu mánuðum