Hvað ber að gera svo sigur vinnist?

Mikill þó djöfull var að sjá þessa hörmung. Það mætti halda að litlu dömurnar okkar hafi haldið til á knæpunni síðan strax eftir síðasta leik. Það lá svo sem í loftinu þegar telpurnar slöguðu inn á völlinn, að þær mundu ekki ríða feitum hesti frá viðureigninni í daga og voru í raun og sann stálheppnar að vera ekki rótburstaðar, niðurlægðar, og sviptar ríkisborgararétti í kjölfarið.

Þá voru svokallaðar ,,sendingar" íslenska liðsins sérkapítuli. Varla ein einasta sending rataði á samherja, en langflestar höfnuðu hjá ítölsku spaghettílæðunum, sem voru óheppnar að skora ekki eins og 10-20 mörk í leiknum. Það sér hvur maður að þetta gengur ekki lengur, annaðhvort verðum við að senda okkar sterkustu og óforskammarlegustu grýlur, sem láta umheiminn vita hvar Davíð keypti ölið, eða draga okkur út úr öllu þessu kéllíngarsparki, því sigur vinnst aldrei með prumpudúkkum og pempíum.

Þó var verst að forsetinn Gwöðne Th. skuli hafa lagt leið sína til Manchester til að hræra í telpunum fyrir leik, ráðvilltar sem þær eru og áhrifagjarnar, og afvegaleiða þær hvað varðar leikskilning og raunhæfa möguleika. En markvörðurinn Sandra stóð sig vel, bjargaði því sem bjargað varð, en hinar leikkonurnar voru svo ofursljóar að engu var líkara en þær hefði legið í því svo dögum eða vikum skipti; en sem kunnugt er eiga áfengi og íþróttir illa saman.   

Vonin lifir eftir dramatískt jafntefli

Fram að komu forsetans voru góðar líkur á sigri ...

Þá er búið að segja frá því fyrst forsetabelgurinn, og jafnvel kerling hans líka, eru komin til Manchester til að nudda sér utan í íslenska kerlingalandsliðið, sem á víst að etja kappi við Ítali í dag. Fram að komu forsetans voru taldar góðar líkur á að Íslendingar mundu rótbursta spaghettíæturnar og pizzunagarana frá Rómaborg og nágrenni, en eins og staðan er núna hafa líkurnar alveg snúist við og er nú nokkuð öruggt að þær íslensku liggi gjörsigraðar í svaðinu þá upp verður staðið að leik loknum. 

Einhverju sinni í vor álpuðust Gwöðne Th. og frauka hans í helgarsamkvæmi til frú Ingveldar og Kolbeins, en þessi tvenn hjón eiga geysimikla samleið poletiskt séð og þá ekki síður menningarlega. Því miður sló í brýnu millum Kolbeins og Gwöðnahjónanna og gjörðust snör illindi. Þá var mið nótt. Fljótlega tókst Kolbein að koma höggi á fraukuna og féll hún í öngvit bak við stofusófa, En Gwöðne þreif stól sér í hönd og hóf hann gegn Kolbeini og hugðist fella hann í eitt skipti fyrir öll. En áður en bareflið féll í höfuð Kolbeini, greip frú Ingveldur inn í, reif stólinn úr klónum forsetans en varpaði honum sjálfum að hendi út í rósarunn, sem var nýbyrjaður að taka við sér eftir veturinn. Við sveifluna atarna brotnaði rúða í stofuglugg frú Ingveldar er Gwöðne hvarf þar í gegn og harmaði hún skaðann.

Eftir þetta setti frú Ingveldur blátt bann við að Gwöðna þessum og kerlingu hans væri hleypt inn í sín hús, en þau samanstanda af einbýlishúsi veglegu, bílskúr, hundakofa sem lengi hefir verið í eyði, gluggalausu smáhýsi sem upphaflega átti að vera fjós fyrir eina kú, auk þess sem miðstöðvarkompa er í einbýlishúsinu, en það gegnir einstöku menningarlegu hlutverki. En varðandi konulandsleikinn á  eftir, þá er hann tapaður, svo er forsetabelgnum fyrir að þakka, en allir leikir sem hann mætir á eru fyrirfram tapaðir.

 

„Þá mætum við Íslendingar“

Lífið er stutt en spillingin löng og íhöldin í Dölum miklir menn

Sko minn kall, sá er ekki banginn. Sannarlega heilmikill Sturlungur þarna á ferð og oddviti í sinni sveit. Hann hikar ekki við að segja sem svo, að allir þeir sem sóktu um sveitarstjórastöðu hjá honum í Dölum hafi ver rusl, sem hann og aðrir sjálfstæðiflokksdalakútar og Sturlungar hafi kastað umsvifalaust á ruslahauginn í Dalasýslu. Svo sóktu þeir Sjálfstæðismennirnir sér flokksbróður sinn suður í Borgarfirði og gjörðu hann að sveitarstjóra hjá sér upp á hart nær tvær millionir á mánuði. Ja sei sei, þeim er ekki fisjað saman Íhöldunum á Íslandi, hvort heldur er í flokksbræðra- og systraráðningum eða kvótasukki og auðlindaránum. Þessu til viðbótar má geta þess að lífið er stutt en spillingin löng og sturlungaíhöld miklir menn. 

En mikið skelfilega held ég sé nú huggulegt og upprífandi fyrir þá sem sóktu um sveitarstjórastöðuna hjá Íhaldssturlungunum í Dölum, að hafa verðið léttvægir fundnir og í sorp kastað af oddvita og hreppsnefnd, og auglýstir í þokkabót á opinberum vettvangi af oddvitanum sem einhverskonar óhæf viðrini og blábjánar. Já, kæru landsmenn, vinir og velunnarar sæmilegs skikks í samfélaginu, það er aldeilis uppi andskotans títan á auðvaldsslápum Sjálfstæðisflokksins þessi dægrin og misserin og leikslok óviss. 

Að sönnu eru framsóknarvírusinn og krataeðlið viðsjárverðir sjúkdómar. En þeir eru samt eins og væg kvefpest við hliðina á Sjálfstæðisflokksmeinsemdinni, sem virkar eins og samgróningur af berklum, krabbameini, höfuðveiki og kóleru við hliðina á meinlausum kvillum á borð við framsóknarvírusa og krataeðli. Og hvað gjörir venjulegt fólk þegar upp koma hættulegar sóttkveikjur eins og áðurnefndur samgróningur? Jú, það sker upp herör gegn meinsemdinni með bóluefnum, andlitsgrímum og banni við að umgangast þá pestargemlinga sem tekið hafa veikina. Guð gefi, og allir heilagir vættir, að vísindunum takist að finna upp ráð við frekjugræðgi og yfirgangi íhaldskapítalistanna og péníngapervertanna.  

Enginn umsækjenda hafi verið hæfur

Áhyggjurnar ná aðeins til tungunnar og munnsins en alls ekki til heilans og hjartans

Nú er það svart, Kata litla í nýfrjálshyggjunni. Hvar ætli stelpuskottið hafi lært svona fín orð eins ,,samfélagsábyrgð" og ,,byggðafesta"? Það er með öllu útilokað að hún skilji svona talsmáta þó svo hún taki sér hann í munn. Og jú jú, Samkeppniseftirlitið og Fiskistofa munu vissulega taka að sér að farða yfir lögbrot um hámarks aflahlutdeild sægreifana, því þetta eru förðunarstofur til þess ætlaðar að fegra yfirgang sjóræningja og péníngageðsjúklinga og villa um fyrir almenningi.

Katrín Jaggó er vissulega óskabarn borgarastéttarinnar, sá langþráði Pétur Þríhross sem burgeisarnir og nýfrjálshyggjustóðið hefir beðið eftir til að snúa á bölvað ekkisins kommúnista- og krataeðlisstóðið. Já, hún er sannarlega tvíbytna hún Katrín og enginn veit í hvaða átt hún stefnir, allra síst hún sjálf, nema hvað hún er af borgarastéttinni og vill framgang burgeisanna til sjós og lands.

En mikið þó ósköp er farið að falla á Katrínu; hún er orðin svört í framan af svikum og loddaraskap með Stenngrimi, Álfheiði og Swabbófamilíunni, með öðrum orðum: Flokkseigendafélagi VG. Í stað þess að blása til sóknar gegn auðvaldi og nýfrjálshyggjuglæpum, kvakar þessi forsætisráherranefna eins og sílspikaður andarungi um ,,samfélagsábyrgð" og ,,byggðafestu" meðan ósvífið útgerðarauðvald fer ránshendi um eigur almennings í hafinu umhverfis Íslands og sama auðvald ásamt hjálparkokkum sínum sölsar undir sig húsnæði fólksins, einkum á höfuðborgarsvæðinu, og þrautapína það með leigu- og húsnæðiskaupaokri og herða þar með á vistarbandinu sem það hefir hneppt alþýðu manna í á síðustu árum. Á meðan leggja Katrín og Swandeesý blessun sína yfir niðurbrot meginstoða samfélagsins á altari nýfrjálshyggjunnar. Já, Katrín Jakobsdóttir kveðst hafa áhyggjur af samþjöppun aflaheimilda, samfélagsábyrgð auðvaldsaflanna og byggðafestu. Hún mun láta sér nægja að hafa áhyggjur, en þær áhyggjur ná aðeins til tungunnar og munnsins á henni en alls ekki til heilans, hvað þá hjartans.   

Vonar að Síldarvinnslan sýni samfélagslega ábyrgð

Ein lítil stund í lífi kérlíngarborunnar

Kérlíngarboran paufaðist við sín verk á kamrinum. Hún hafði andstyggð á skítverki og því til staðfestingar sendi hún öfluga hlandbunu ofan í skálina svo að frussaðist til baka upp í berandann: Þessu fylgdi draugalegt hljóð: hviss hviss kwissss ... Djöfuls ömurlegheit voru þetta að þurfa enn þann dag í dag að eyða dýrmætum, óafturkræfum tíma á skálinni, umvafin pest af rotnun, ýldu og úrínískum efnahvörfum. Og gleyma ævinlega að skeina sig eftir þessi leiðindaumbrot, enda lögðu allir hundar á flótta þegar þeir fundu í nefi sínu að kérlingarboran væri að nálgast.

Eiginmaður hennar er heldur ekki upp á marga fiska. Þetta er vembill, hokin í herðum, einlægt í alltof skálmastuttum buxum og með gul axlabönd svo buxurnar skerast eins og hnífsblað upp í millum þjóhnappana. Þessi holling á karlinum þykir kérlíngarborunni kynæsandi; stundum stendur hún við eldhúsgluggann og slefar meðan hún horfir á eiginmanninn staulast upp tröppurnar að útidyrunum. Manndindill kérlíngarinnar er vel úteygður, með þurraskellu á öðru kinnbeininu, brúnleita, burstaklippur, þunnhærður, hárið grásprengt, kollvikin unaðslega há. Jú, hún er ánægð með sinn mann, kérlíngarboran, og upplifir villta drauma með honum í huganum hversdags.

Í næstu götu býr systir kérlínarborunnar, grómtekin frussa með andargoggsvarir, rauð um augun og með rauða nasavængi, eins og hún brúki neftóbak. Hún er vond kona. Margoft hefir hún sent karlinn sinn á vettvang til að reyna við kérlíngarboruna systur hennar. Við þau tækifæri hefir karlvembillinn kérlingarborunnar brugðist við með því að strengja axlaböndin enn betur og klóra sér hér og hvar um kroppinn svo viðstaddir hafa fengið á tilfinninguna að hann sé hræddur um að svili hans ætli að reyna við sig líka, jafnvel nauðga sér frammi á gangi. Það er margt fjölskyldubölið. Og kérlíngarboran rís upp af toiletinu, lítur sem snöggvast á taðið í skálinni og skellir lokinu yfir setuna og strunsar út, full fyrirlitningar á lífinu og tilverunni.  

„Ég varð að verða ástfangin af honum“

Spillingarglaðir afkomendur Sighvats Sturlusonar ráða flokksbróður

Það lá að að þessi skarfur væri úr spillingarbelgnum á Sjálfstæðisflokknum. Þessháttar eintök þurfa ekki að sækja um bæjarstjórastöður eða þvíumlíkt nema þá rétt til málamynda. Í Dölum vestur, hvar afkomendur Hvamm-Sturlu og Víga-Hrapp búverka, eru menn Sjálfstæðisflokksmenn og öldungis undanþegnir því að velja sér sveitarstjóra úr hópi umsækjenda. Ennfremur er Dalafauskar svo miklir Sjálfstæðismenn að fremur færu þeir í hungurverkfall og liggja dauðir að lyktum en kjósa hina óþverraflokkana.Já, kæru félagar, þetta eru hugsjónamenn og andlegir bræður Sturlu Sighvatssonar forföður síns.

Í vor leið gjörðust einhverjir hundingjar í bæjarstjórn Borgarbyggðar svo tillitslausir, eða bara forkastanlega illa artaðir, að skilja sjálfan Sjálfstæðisflokkinn eftir í minnihluta bæjarstjórnar, en það jafngildir því að þeir hafi verið settir út úr bæjarstjórninni. Þetta var illa gert af helvískum meirihlutanum, en við hverju er hægt að búast af meirihluta sem er gjörmengaður af illvígum framsóknarvírus, sem er samsvarandi drullupest og krataeðlið. Meira að segja heimakvárin, Máría Borgargagn og Gölle a. Þórðarson umhverfisráðherri, sem gjörðu sitt besta í að bera klæði á prjóninn og fá framsóknarfautana til að leyfa Íhaldsflokknum í Borgarnesi að fá að vera í meirihluta, mistókst herfilega það ætlunarverk sitt og skjögruðu grátandi heim með mörg tonn af skömm á bakinu.

Svo segja vísir menn, reynslubólgnir öldungar og margfróðar kérlíngar, að lausung fari hraðvaxandi í samfélaginu og að upp sé komið hættustig hvað það varðar. Hið glögga samfélag spekinganna telur byltinguna óumflýjanlega eins og málum er háttað. Ber þar helst til að spilling Sjálfstæðisflokksins sé farin að fara svo í taugarnar á afundnum og hálftimbruðum lýðnum, auk þess sem gírugt auðvaldið færi sig jafnt og þétt upp á skaptið með stórum gripdeildum og strandhöggum, að aðeins tímaspursmál sé hvenær blessað fólkið lætur hendur skipta og leyfir sér að láta hnefana dansa um nasirnar á tómum jakkafötum auðvaldsins og þeim illmennum sem gera þau út. Þegar þeim darraðardansi lýkur er hætt við að íhaldsdraugarnir í Sjálfstæðisflokknum verði að láta sér nægja að skíta í skyrið sitt og skeina á sér endann með mygluðu fúkkaheyi.

Nýr sveitarstjóri ekki á meðal umsækjenda

Úkraískir liðhlaupar í rússlandsher og Pútín barnshafandi

Þetta er auðleyst gata. Hinir horfnu sjöþúsund og tvöhundruð úkraínsku hermenn gjörðust liðhlaupar; langflesti færðu sig beint yfir í rússneska herinn, en dulítill minnihluti lét sig hverfa inn í manngrúann í borgum Póllands og Ungverjalands og eru þegar búnir að stofna til kvennaþjónustu í þessum tveimur löndum. Einkum þykir Ungverjunum akkur í að hafa fengið strokuþrælana úr her Úkraínu til liðs við atvinnulífið hjá sér og elska að nýta sé þá þjónustu sem þeir hafa upp á að bjóða. 

Hinir hermennirnir, sem gjörðust pútínístar og gengu í her Rússlands, en þeir eru rétt rúmlega sjöþúsund talsins, bera fyrrum vinnuveitendum sínum ófagra sögu. Eikum þókti þeim maturinn vondur hjá úkrínska hernum, kokkarnir hreinir stríðskokkar og óbótamenn. Eitt sinn, sögðu þeir úkraínsku, var hroðaleg kássa á borðum, bragðvond og fráhrindandi. Síðar fréttu þeir að dýragarði einum í Kænugarði hefði verið lokað en öllum kvikindunum húrrað í hakkavél, sem látin var djöflast þar til þau voru orðin að viðurstyggilegu ketfarsi, en þá var afgangspipri og talsverðu af útrunnu neftóbaki sturtað út í ásamt salti, berjahrati og skessujurt. Það var víst ekki laust við að dátarnir bleyttu botninn eftir að hafa etið kræsingarnar og tveir þeirra dóu og var viðstöðulaust bætt út í farsið, sem entist í viku fyrir fjöld hermanna.

Pútín karlinn er sem sagt vígreifur eftir að hafa fengið til lið við sig aðþrengda stríðsgemsa frá Úkraínu. En í gær eða fyrradag lásum vér í sannleikselskandi fjölmiðlum, að Pútín þessi ætti von á barni! Á maður að trúa því að þeir úkraínsku hafi látið það verða sitt fyrsta verk eftir flóttann, að barna karlinn? Það er ekki um að villast að Pútín er óléttur, meira að segja kasóléttur, og þungunarrof ekki til siðs í Rússlandi. Það verður gaman að vita hvort Pútín verður færður á fæðingardeild hersjúkrahússins í Moskvu þegar kemur að því hann verði léttari eða á Fæðingarheimili Lenins í Pétursborg, en það var á sínum tíma í eigu Björgólfsfeðga og er það vísast enn þann dag í dag. Ekki síður er spennandi að sjá hvurs kyns króginn verður; ætli það verði kvár, hán, allrahanda eða borgnesískur apaköttur. Það er alltaf eitthvað, sum upp á kemur, sem fólk fær að hlakka til.  

Um 7.200 úkraínskir hermenn hafa horfið

Í djúpri lægð frá Íslandi til Manchester

Skjaldan hefir tilgerðaraulaskapur Katrínar Jaggó náð dýpri lægð en í dag. Að sjá þetta slarka um í miðbæ breskrar borgar í dag eins og apaköttur sem komist hefir á áfengi. Og til að kóróna tilgangslausan fáránlegan er svo að sjá að Vanda forstjóri KSÍ hafi tekið þátt í afkáraskapnum yrta með Katrínu og saman hafi þær hagað sér með þeim hætti, að Englendingar og aðrir, sem sáu á gudduganginn í þessum skrautfuglum okkar, sögðu í óspurðum fréttum að mikið mætti sú þjóð blygðast sín sem sendi sonalagað til annarra landa í sannarlega hæpnum erindagjörðum.

Laust fyrir klukkan hálf átta í kveld hafði frú Ingveldur sambanda við Gwöðna Th. forseta Íslands og skipaði honum að skerast í leikinn og hlutast til um að kérlíngalandsliðið, Katrín Jaggó og Vanda hundskist heim með fyrstu ferð og hafi hægt um sig það sem eftir lifir sumars. Einnig kvaddi frú Ingveldur Bjarnaben á sinn fund um áttaleytið og gerði honum grein fyrir því að ef hann færi ekki út til Stóra Bretlands í kveld og sækti eignirnar sem þar væru að niðurlægja Ísland þá skyldi hann, Bjarniben Engeyingur og sjálfstæðisformenni, fá að kynnast stálhnefum sínum á eigin skinni.

Í sjónvarpsfréttum í kvöld fengum vér Íslendingar að sjá vorn forsætisráðherra standa uppi á útisviði í Manchester, eins og hæna á priki, og öskra og génja heitingum og bölvi yfir eitt stærðarinnar fjölmennt torg þar í borg. Sko, Englendingar eru nýbúnir að reka sinn forsætisráðherra fyrir allslags óknytti og afglöp og hafa ekki minnsta áhuga í svipinn að heimskar þjóðir sendi sína forsætisráðherra á breska grund til að stunda afkáraskap og nautshátt. Að eitt simpilt forsætisráðherrasíli norðan úr argasta hundsrassi skuli voga sér að æða til Englands til að halda ruddafengnar ræður gegn Belgíu minnir aðeins á undanfara Úkraínustríðsins bendir ótvírætt til þess að forsætisráðherrasnepill Íslands ætli sér að leiða þjóð sína til styrjaldar við Belga. Þetta hefir hún haft upp úr að nudda sér upp við NATÓ-haukana eins og andsetin kattarafmán. Vér vitum aungvann veginn hvað þetta fólk heldur að það sé!

Katrín orðlaus yfir stemningunni

Að leik loknum hlussuðust þær út af ámátlegar og ringlaðar

Agaleg var nú að horfa upp á þetta svokallaða kvennalandslið Íslands í dag. Það þarf að komast að því hvurjir standa fyrir þessari vitleysu og kæra viðkomandi fyrir landráð og fá þá dæmda til ævilangrar refsivistar í fangahúsi ríkisins að Litla-Hrauni. 

Það var átakanlegt að horfa upp á konugarmana fimbulfamba um völlinn, svo rasssíðar og luralegar, sumar bókstaflega drógu gumpinn eins og lýsisfulla leðurbelgi við knattvöllinn, líkar einhverju sem ímyndunaraflið kann ekki skil á. Nei, þetta gat ekki verið hörmulegra, elsku vinir mínir. Svo var leikurinn flautaður af, allt of seint að okkar mati, og kerlíngarnar hlussuðust út af, svona líka ámátlegar og utan við sig; sennilega voru þær á généralfylliríi í alla nótt og verið að til hádegis.

Um einstakar leikkérlingar í þessum endemis kérlíngafótbolta verður ekki fjölyrt hér, skömm þeirra er einfaldlega nógu mikil fyrir og ekki á þann ófögnuð bætandi. En sóðalegast var samt að sjá myndir, sem teknar voru fyrir leikinn atarna, af kófdrukknum skrukkum sem strengdu íslenska þjóðfánann millum sín eins og einhverja músétna pokadruslu úr striga. Ef sonalagað á að viðgangast átölulaust er viðbúið að þjóðfélagið fari að riða til falls og verði rústir einar þegar kemur fram á haustið. Biðjum nú í skelfingu okkar að Guð og lukkan taki í taumana og sendi þetta svokallaða kérlíngalandslið Íslands með hraði til síns heima, við getum ekki horft upp á meira af svo góðu. 

Við áttum meira skilið

Kolbeinn Kolbeinsson krefst, að gefnu tilefni, rannsóknar á kóvíðsbóluefni

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður er sem fyrr vandur að virðinu sinni og hikar ekki við að fara ótroðnar slóðir í hugvekjum sínum. Nýlega birti hann grein í Bændablaðinu um eiginkonu sína, frú Ingveldi, undir fyrirsögninni ,,Það er vanda undirorpið að stunda blóðmerahald núorðið". Í greininni kallar hann eiginkonu sína ,,bölvaða blóðmeri" og ,,hlandfagnaðardrós", og lætur fylgja með, að kerlíngarfjandinn hafi endanlega gengið af göflunum eftir að hafa fengi þriðju kóvíðssprautuna í rassgati síðastliðið vor.

Það er náttúrlega afleitt, ef það er svo, að kóvíðssprauturnar hafi gert virðulegar konur á fullorðinsaldri gjörsamlega óðar af frillusótt og öfuguggahneigð. Kolbeinn skrifstofustjóri fullyrðir nefnilega í grein sinni, að strax eftir þriðju sprautuna hafi frú Ingveldur farið að sýna af sér einkenni, sem væru allt í senn ógnvekjandi, skammarleg og skuggaleg. Ekki bætti úr að Máría Borgargagn hefði orðið fyrir sömu áhrifum, sem og Ingapu, náfrænka frú Ingveldar. Hann greinir svo frá, að viku eftir þá þriðju hafi hann legið í rúmi sínu og verið að lesa sér til ánægju í Grettissögu Ásmundarsonar, vors samlanda, og átt sér einskis ílls von, þegar eiginkona hans, ásamt Borgargagninu og Ingupu, læddust skyndilega upp í til hans án þess hann yrði þeirra var fyrr en of seint, allar sterkangandi af brennivínslykt og tóku hann nauðugan. Jú, honum hafði tekist að berja Ingupu í hausinn með Grettissögubókinni svo hún valt rotuð út á gólf, en hinar hafi þá tekið af honum skræðuna og snúið miskunnarlaust upp á hendurnar á honum svo við lá hann færi úr báðum axlarliðunum.

Í framhaldi af hinum ógnvekjandi vitnisburði Kolbeins Kolbeinssonar ætlar hann að krefjast rannsóknar á kóvíðsbóluefninu sem eiginkona hans og stallsystur hennar fengu í líkama sína, því ekki sé einleikið hvernig þær eru orðnar hvað varðar hegðan og siðferðisviðmið. Sérstaklega ætlar Kolbeinn að krefjast þess að vísindamenn kanni undanbragðalaust hvort það geti verið að frygðarlyfi hafi verið blandað saman við kóvíðsbóluefnið, eða hvort það hafi verið eintómt graðmeðal í sprautunum sem frú hans, Borgargagnið og Ingapu meðtóku hjá heilbrigðisstarfsfólki í stað bóluefnis við skæðri drepsótt.  

Útskýrir af hverju hún gaf fólki fingurinn