Hvað ber að gera svo sigur vinnist?

Mikill þó djöfull var að sjá þessa hörmung. Það mætti halda að litlu dömurnar okkar hafi haldið til á knæpunni síðan strax eftir síðasta leik. Það lá svo sem í loftinu þegar telpurnar slöguðu inn á völlinn, að þær mundu ekki ríða feitum hesti frá viðureigninni í daga og voru í raun og sann stálheppnar að vera ekki rótburstaðar, niðurlægðar, og sviptar ríkisborgararétti í kjölfarið.

Þá voru svokallaðar ,,sendingar" íslenska liðsins sérkapítuli. Varla ein einasta sending rataði á samherja, en langflestar höfnuðu hjá ítölsku spaghettílæðunum, sem voru óheppnar að skora ekki eins og 10-20 mörk í leiknum. Það sér hvur maður að þetta gengur ekki lengur, annaðhvort verðum við að senda okkar sterkustu og óforskammarlegustu grýlur, sem láta umheiminn vita hvar Davíð keypti ölið, eða draga okkur út úr öllu þessu kéllíngarsparki, því sigur vinnst aldrei með prumpudúkkum og pempíum.

Þó var verst að forsetinn Gwöðne Th. skuli hafa lagt leið sína til Manchester til að hræra í telpunum fyrir leik, ráðvilltar sem þær eru og áhrifagjarnar, og afvegaleiða þær hvað varðar leikskilning og raunhæfa möguleika. En markvörðurinn Sandra stóð sig vel, bjargaði því sem bjargað varð, en hinar leikkonurnar voru svo ofursljóar að engu var líkara en þær hefði legið í því svo dögum eða vikum skipti; en sem kunnugt er eiga áfengi og íþróttir illa saman.   

Vonin lifir eftir dramatískt jafntefli