Ýlfa nautgripafóðurmeistari brasar ofan í kvennalandsliðið

Þó það, að KSÍ skuli ekki hafa sent nautgripafóðurmeistara með til Englands til að elda ofan í blessaðar litlu knattspyrnugimbrarnar okkar. En þó að KSÍ kalli ekki allt ömmu sína og sé þekkt af ærnum ósóma, þá hundskaðist það til að ráða Ýlfu til að veita telpunum næringarhjálp meðan á evrópumóti kvenna í fótbolta fer fram. Fram að þessu ku kvenfólkið ekki hafa haft matsvein með sér í keppnisferðir og mataræði þess verið svona og svona, mest súkkulaði, blautpizzur og sterkur bjór volgur. Úrslit leikja þeirra á erlendri grund hafa líka verið svona og svona, ef á annað borð hefir verið hægt að drösla þeim út á völl.

Þá er ótalið hve þessar óskadætur Íslands eru óheflaðar í talsmáta, klámfengnar og grófar og þekktar fyrir færast í aukana eftir því sem þær drekka meira. Það er ekkert gamanmál fyrir þjálfara og fylgdarlið að eiga við þessar dömur og halda hópnum saman í útlöndum. Frú Ingveldur hefir illan bifur á kvennalandsliðinu og segir þær eiga í meinlegum nærbuxnavanda, sem helgist af því hve illa þeim helst á nærbuxum sínum í erlendir höfn. - Þær eru verri en strákadjöflarnir þegar kemur að þessu vandamáli.

Úr því minnst hefir verið á frú Ingveldi, þá hefir hún mörg járn í eldinum þessa dagana. Til dæmis er hún að undirbúa að sparka VG úr ríkisstjórninni í haust, því veruleikafirrt fífl vill hún ekki hafa í sinni stjórn. Einnig ætlar hún og Ingapu náfrænka hennar ásamt Máríu Borgargagni að ganga á fjöll og óbyggðir í sumar. Þær ætla sér að feta slóðina kringum Fimmtánvörðuháls og fara um Fjallabaksleið eystri og hafa með sér leiðsögumenn. Hin síðari á hafa þær frú Ingveldur þókt æ meiri vágestir á fjöllum og ferðamannastöðum. Í fyrra var svo komið, að vammlausir ferðamenn komu til byggða og sögðu farir sínar heldur ósléttar; kváðust hafa lent í klónum á óvenjulega vergjörnum kvenvörgum, sem svifust einskis í að koma vilja sínum fram við bláókunnugt fólk. Þvílíka andskotans öræfamerar eru líka vandfundnar í heiminum eins og frú Ingveldur, Máría Borgargagn og Ingapu. Og í gær gaf frú Ingveldur út fréttatilkynningu hvar hún skýrði frá því, að Kolbeinn eiginmaður hennar væri orðinn mjög þrútinn af kynvillu, einkum í framan og á miðvígstöðvunum og héldi fram sem horfði mundi hann annaðhvort dauður eða búið að loka hann inni í einsmannsklefa á Kleppi í haust. 

Dugar ekkert minna fyrir drottningarnar

Vér óskum Lilju Rafneyju góðs bata og vonum að hún stígi skrefið til fulls

Eftir að hafa dvalist um hríð allfjarri Floksseigendafélagi VG, Swandeesý, Stenngrimi, Álfheiði og fleira firrtu fólki af því kalíberi, er sem Lilja kérlíngi Rafney sé byrjuð að afruglast. Það er engu líkara en einhverskonar andleg vakning hafi kveðið sér hljóðs í höfðinu á henni og hún sé að byrja að sjá hverskonar lið þetta er sem hún var orðin svo samdauna. Vér getum ekki orða bundist og óskum Lilju Rafneyju til hamingju með að vera farin að fá sjónina aftur og óskum henni góðs og varanlegs bata. 

Nú, hinsvegar hefir það legið lengi fyrir að Flokkseigendur VG væru vont fólk og andstyggilegt, sem býr samt yfir óhugnanlegum hæfileikum til að afvegaleiða fólk og ljúga sig inn á það með fagurgala og innantómum heitingum. Þetta kynduga lið hefir til dæmis á samviskunni að gera arfleyfð gömlu róttæku sósíalistana og verkalýðsbaráttumannanna að hlálegum skrípaleik og stuðlað að hraðfara niðurlægingu hugsjóna Einars, Brynjólfs, Lúðvíks og Guðmundar Jaka. Og ef svo vel mundi vilja til að Lilju Rafneyju muni aukast sjón og góður bati á næstunni, þá kemur ef til vill að því að hún sjái gegnum blekkinga- og óheilindaþoku flokkseigenda og undarennubjánanna í VG og taki hið nauðsynlega skref: Að skrá sig úr VG og segja Stenngrimi, Swandeesý, Álfheiði og katrínarundanrennunni að fara til fjandans. Og það mun Lilja Rafney hiklaust, ef hún sér líka að hún sé enn sá sósíalisti sem hún taldi fyrir daga VG-blekkingarinnar.

Já, vinir mínir og félagar. Það er mikið starf framundan hjá okkur róttækum sósíalistum, vinstrisósíalistum og vinum Karls Marx og Friðriks Engels. Fyrir það fyrsta verðum við að skilja sauðina frá höfrunum og kasta óþarfadrasli úr farangri okkar í eldsofninn. Þegar því er lokið er getur baráttan hafist fyrir alvöru við óvininn, þ.e. auðvaldssvínin og krataeðlisaumingjana. Þá verður sá heimskulegi rottuhalafrasi ómerkinganna, ,,vi, vi erum í poletik til að hafa áhrif" úr sögunni, því það hefir sýnt sig umrædd ,,áhrif" ganga aðeins út á að Flokkseigendur VG séu samherjar samerjanna og stofuhæfir í salarkynnum auðvalds og arðræningjastóðsins. En það verður talsvert verk að ná sósíalismanum úr klónum á flokksræningjum og hugsjónaþjófum og koma honum upp á þann stall sem honum ber.    

Lilja gagnrýnir Svandísi harðlega

Þennan ræningja eru þeir þegar búnir að embætta, þekki ég þá rétt

Þeir hljóta að vera búnir að embætta ræningjann og leyfa hönum að dingla í snörunni. Soleiðis gerðu þeir við snærisþjófa áður fyrr. Nei, kæru vinir, þeir voru ekkert að tvítóla við hlutina, gömlu mennirnir, og vissu hvað þeir sungu. Varðborg húsfreyja að Syðra-Tindfelli lét ekki dragast að hengja kattarafmánina, sem hafði stolið fiskstykki úr búrinu hjá henni og étið það bak við blómurstunnuna. Þær voru þekktar gömlu konurnar, ekki síður en menn þeirra, að fresta því ekki sem átti hvort eð er að koma fram. Svona var reglan á öllum hlutum í þá daga.

Það er af Varðborgu húsfreyju enn fremur að segja, en hún var uppi um miðja nítjándu öld, og samkvæmt áreiðanlegum ættrakningum og skrásetningum á tabula þá er hún formóðir ekki minni nútímakvenna en frú Ingveldar og Ingupu. Varðborg átti skjóttan hest sem hún kallaði Rauðagradda og var einhver viljugast gæðingur sem vitað er um hér á landi. Þegar Varðborg húsfreyja var komin á efri ár og vó hundrað og áttatíu kíló, reið hún Rauðagradda í einum rykmekki upp um fjöll og firnindi og smalaði fé og hrossum með leifturhraða þess er valdið hefir. En þegar hún stóð á níræðu, felldi hún Rauðagradda, sem var kominn vel undir fimmtugt og reykti af honum allt kjötið og var það étið á Syðra-Tindfelli frá jólum og til páska. En úr blóðinu og vemblinum lagaði hún hrossaslátur, sem þókti einstaklega kraftmikið.

Af eiginmanni Varðborgar fer fáum sögum, því hann mesta skauð. Og þegar hann andaðist tók enginn eftir því. Um afdrif Varðborgar sjálfrar er flest á huldu; þeir er gerst vissu töldu víst að hún muni hafa dáið inn í Tindfellið og hafi búið þar síðan með áum sínum; daginn sem hún andaðist sáu menn hana ganga á fellið og hverfa í þokuna sem náði niður í miðjar hlíðar. Löngu síðar, þegar gamli torfbærinn að Syðra-Tindfelli var rifinn, fannst þar beinagrind af fullorðnum inni í einum veggnum og var auðsætt að sá er beinin átti hafði verið tjóðraður vel og vandlega með snæri þegar andlát hans bar að höndum. Er fullvíst talið, að þar sé kominn í leitirnar eiginmaður Varðborgar húsfreyju, en hvernig hann komst inn í vegginn, bundinn á höndum og fótum og með ullarsokk í munninum, veit enginn. 

Starfsmaður stal 1,7 milljónum frá Bónus

Byssur og skotveiðar áður fyrr

Svo Katrín forsætisráðherra heldur að Íslendingar hafi bara átt kindabyssur hér áður og fyrr. Það sýnir vel hvað hún er illa að sér og ógáfuð. Það má hreinlega þakka fyrir að hún skuli ekki hafa farið að vitna til byssueignar Egils Skallagrímssonar og Gunnars á Hlíðarenda máli sínu til stuðnings og fullyrt að þeir hafi átt í fórum sínum kindabyssur sem þeir hafi vegið menn með.

Auðvitað er ómögulegt að segja til um hvað Katrín heldur að ,,áður fyrr" merki. Vel má vera að ,,áður fyrr" sé fyrir einu eða tveimur árum, enda nær andi hennar ekki lengra. Hins vegar hafa Íslendinga löngum átt ágæta byssuhólka síðan byssuöld hófst og voru snemma farnir að skjóta hroðalega blóðþyrsta ísbirni til bana, tryllt graðneyti og drauga. Einnig fengu illhveli snemmindis einn gúðmorin á latínu úr framhlaðningum forfeðranna. Það var það. Vér erum hræddir um að kindabyssur hefðu dugað skammt gegn fyrrnefndum óargadýrum, og refir hefðu getað etið lömb bænda óhræddir þó svo skyttur hefðu myndast við að beina slíkum vopnum að þeim.

Þetta beinir huganum að þeim góðu dögum þegar Kolbeinn Kolbeinsson eldri var kaupfélagsstjóri, oddviti og sveitarstjóri á Stað í Staðarfirði. Á þeim tíma voru fjórtán menn vegnir þar í firðinum og var ekkert þeirra dauðsfalla upplýst, enda lítið rannsökuð; heimamenn og gamli Kolbeinn sögðu að það tæki því ekki. Og þá var ekki verið að skjóta af kindabyssum. Ónei. Samkvæmt ummerkjum voru notaðir öflugir rifflar og haglabyssur og sprengikúlur til að vinna á viðfangsefninu. Einn hafði fengið sprengikúlu í hnakkann í gegnum stofugluggann heima hjá sér. Það gerðist að kveldi dags og sagt var að karlanginn hafi verið algjörlega andlitslaus þegar að var komið;svona voru nú sprengikúlurnar atkvæðamiklar hér áður fyrr. Hitt má satt vel vera að sauðfé, einkum dilkar að hausti, hafi mætt örlögum sínum í púðri og blýi úr kindabyssum, en það sannar að vel má ráða menn, og jafnvel konur líka, af dögum með svo hlægilegu áhaldi. 

„Þetta eru ekki lengur bara kindabyssur“

Að mati Títu litlu eiga almenningshelvítin ekki skilið að vera á ráðherravístölu

Sko Títu litlu, hún er á því að ,,almenningur" vilji ekki binda laun sín við ráðherravísitölu. Nei nei. Auðvitað efast hinn einkennilega sérkennilegi forsætisráðherra um að það sem hún kallar almenning þessháttar traktéríngar. Ef gömul og slitin verkakona hefði verið með laun sín ráðherravísitölutryggð síðustu sex árin þá hefðu þau hækkað um eina million kronur per mánuð í stað þess að hækka um einn skitinn hundraðþúsundkall. Það gæti barasta verið sæmilegur búhnykkur fyrir gömlu verkakonuna að bera úr bítum níuhundruðþúsund krónum meira en hún hefir í dag; sú gamla gæti að minnsta kosti fengið sér annað slagið í stélið og keypt sér prinspólókex af og til með kaffivatninu.

En nú er ekkert sem heitir ljótt. Landsmenn verða að gera það upp við sig fyrir haustið hvort þeir vilji yfir höfuð þessa ,,æðstu embættismenn" og aðra bölvaða arðræningja og samfélagsskemmdarverkamenn. Það væri ósköp gott, ef á haustdögum liggi fyrir naglföst ákvörðun um að steypa embættismannahyskinu og auðvaldsdraugunum í einni snarpri og skeleggri byltingu; ekki svona liðónýtri kapítalistabyltingu borgaralegra hlandhausa, eins og ,,Búsáhaldabyltingin" var, heldur verkalýðsbyltingu, þar sem völdin væru tekin af auðvaldinu og yfirráðin yfir atvinnutækjunum væru tekin af braskaralýðnum og totólistunum. Já, Títa mín, það væri ósköp gott að geta gengið hreint til verks á næstu vikum og komið á byltingarstjórn fyrir jól.

Hitt er svo annað mál hvort ráðherratíturnar og slánarnir hafi unnið fyrir þessari millionkrona launahækkun síðast liðin sex ár. Það er náttúrlega óhugsandi að þau hafi gert það. Fólk, ef fólk skyldi kalla, sem einungis hefir verið til ógangs og leiðinda hefir aldeilis ekki unnið sér inn nokkurn launaauka. Nær hefði verið að svipta þessi villidýr öllum launum og það fyrir sex árum að minnsta kosti. Það hefði verið réttlæti.  

Efast um að fólk vilji binda laun við vísitölu

Hvað getur eitt gluggaskraut skrökvað miklu á örstuttri leið?

Mikið nöturlega er nú hún Katrín Jakobsdóttir óheiðarlegur poletikus. Hún er reyndar ekki ekta poletikur , heldur poletikuslíki, alveg á sama hátt og smjörlíki er ekki raunverulegt smjör. Fyrir utan að ver gluggaskraut, hugsjónalaus og skoðanarýr, þá veslingur andskotans ósköp ófróm í sinni óhreinu og rugluðu poletik, sem er, eins og áður sagði, poletikurlíki eða öllu heldur stjórnmálalíki. Já. Hér segir kérlíngaröspin sem sé í örstuttu viðtali, að margt væri aldeilis öðruvísi ef hún og VG hefðu ekki verið í ríkisstjórn. Hér treystir gluggaskrautið á að kjósendur og aðrir lesendur viðtalsins séu grunnhyggin og eftirtektarlaus fífl, sem enginn vandi sé að ljúga fulla við öll tækifæri.

Nú er það svo, að ríkisstjórn Katrínar Jakobbs, Bjarnaben og gömlu Framsóknarmaddömunnar er ófyrirleitin nýfrjálshyggjustjórn og hlutirnir væru nákvæmlega ekkert öðruvísi en þeir eru í dag ef VG hefði ekki verið í stjórn. Nákvæmlega ekkert. Og það var aldeilis densileg ,,félagsleg sjónamið" hjá Katrínu og auðvaldinu að spreða millionum á millionir ofan í kjaftinn á allrahanda auðvaldsfyrirtækjum undir yfirskini aðgerða vegna kóvíðsplágunnar; hvað ætli auðvaldsbesefarnir hafi troðið mörgum af þessum millionum úr ríkiskassanum beint ofan í vasana hjá sjálfum sér, og þaðan hafa einhverjar þeirra eflaust ratað til Tórtólu og annarra skemmtilegra eylanda fjarri Íslandsströndum.

Þá skrökvar Katrín því til, eins og hún er löng til, að VG hafi yfir að ráða einhverri mjög öflugri grasrót! Fyrr má nú vera yfirlýsingabilunin hjá einu poletisku viðrini! Staðreyndin er hins vegar sú og er augljós hverju hugsandi barni, að VG hefir aungva grasrót, alls enga, utan gamla, andstyggilega og óheiðarlega Flokkseigendafélagið, sem saman stendur af Álfheiði Ingadóttur, Stenngrimi Johoð og Swavarsfjölskyldunni. Svo sperrir þetta leikfang hinna gírugu flokkseigenda sig og ropar upp úr sér að ,,við" (lesist: Flokkseigendiafélagið) séum ekki poletikk til að horfa skoðanakannanir. Þetta minnir á brjóstumkennanlega frasann, sem Katrínu og undanrennugemlingunum er svo kær: ,, Vi, vi erum í poletikk til að hafa áhrif, skohhh, ha". Nei, Katrín litla og þínar illþefjandi flokkseigendatruntur: Við vitum að þið eruð einungis í poletik til fá að sitja til borðs með kapítalistunum, auðvaldssvínunum og burgeisastéttinni, enda hafið þið lagt allt kapp á að verða stofu- og samkvæmishæf í sölum auðvaldsins og arðræningjanna, - en það er líka hin eina sem þið hafið lagt kapp á.    

„Maður vill auðvitað alltaf fá meira“

Þegar frændi skaut hanann ofan af hlöðumæninum

Þá man ég eftir því þegar frændi minn skaut hanafjandann ofan af hlöðumæninum. Bölvað kvikindið hafði yfirgefið hænurnar af fullkomnum hofmóði eftir að hafa svívirt þær misnotað langtímum saman. Svo gjörðist það einn daginn að haninn hóf sig upp á hlöðuþak eftir að gengið í skrokk á tveimur hænum, sem voru að verpa, og misþyrmt þeim. Í þrjá sólarhringa samfleytt spígsporaði haninn fram og aftur á mæninum, galandi og gargandi, og skeytti hvorki veðri né vindum, nótt eða degi.

Síðasta sólarhringinn sem haninn hélt til á hlöðuþakinu gerði sunnan hvassviðri með mígandi rigningu þannig að hann átti fullt í fangi með að verjast því að fjúka ekki út í loftið. Svo gekk veðrið niður með morgninum og þá fór frændi út með stórgripariffilinn, sem hann brúkaði jöfnum höndum til að skjóta nautgripi, refi og útseli. Haninn stóð tinandi á hlöðumæninum, rennblautur og ringlaður og hafði misst minnst fjórðung fjaðra sinna í óveðrinu. Svo skaut frændi hanagarminn niður af þakinu. Það var nokkuð sorgleg sjón, ekki verður því neitað, því satt að segja var hanadruslan orðin óhemju rytjulegur. Svo skall þessi fyrrum óvenju ofbeldisfulli hani til jarðar liðið lík, en hænurnar stóðu álengdar og horfðu undrandi á aðfarirnar.

Ekki veit ég af hverju minningin um afgreiðslu frænda míns á hananum í sveitinni kom akkúrat upp á sömu stundu og ég leit yfir snautleg afdrif Kolbrúnar Berþórsdóttur á Fréttabaðinu. Sjá hve illan enda, og svo framvegis, líður fyrir innri sjónir vorar ásamt öðru í þeim dúr. Og draugur krataeðlisins flöktir kringum hina föllnu eins og flugnasvermur.  

Kolbrúnu sagt upp hjá Fréttablaðinu

Borgarlína hlandprestanna úr sögunni og málið dautt

Þá hrannast upp merki þess að borgarlína hlandprestana í almenningssamgöngumálum höfuðborgarsvæðisins sé að renna út í sandinn, eða fara út um læri og maga eins og kynjunarvandamálasérfræðingurinn sagði á fyrirlestrinum sem hann hélt um ,,ófullkomið samræði". Hvað nákvæmlega hefir orðið þess valdandi að borgarlínufjandinn skuli um það bil vera að hrapa fyrir björg er nokkuð óljóst, en líklegt má telja að ódöngun, yfirlæti og venjuleg menntamannaheimska eigi þar sinn hlut að máli.

Svo herma fregnir, að í stað borgarlínu verði hleypt af stokkunum verkefninu ,,bílinn burt" sem gerir ráð fyrir að bifreiðar verði bannaðar í Reykjavík og nágrenni, en til fólksflutninga innanbæjar verði notaðir hestar með kerruvagna í eftirdragi. Flest stræti borgarinnar verða þó löggiltar göngugötur, málaðar í regnbogalitunum, eða hjólhestabrautir fyrir andlega uppþornuð samfylkingarhænsni með góðafólksheilkenni og fórnarlambs- og athyglissýki. Þessi snjalla lausn gjörir að verkum að kolefnissporinn dregst svo hrottalega saman að hamfarahlýnun af mannavöldum verður alveg úr sögunni á svipstundu og málið dautt. 

Ég veit að þér sjáði strax í hendi yðar allan sparnaðinn sem af því hlýst að ýta bílaflotanum út fyrir höfuðborgarmörkin, fyrir nú utan heilnæma andrúmsloftið, sem kemur í stað mengurnarinnar og skítafýlunnar af bílunum. Nú síðast sást til Dags bé og Holu-Hjalla hvar þeir olnboguðu sig gegnum mannþröngina í Austurstræti með litla þyrkingslega framsóknardrenginn blásandi á milli sín. Þeir voru allir auðsjánlega drukknir og í sigurvímu. Sagt er að Dagur bé sé nú rétt í þann veginn að forframast svo um muni og verði eftir það aldrei ávarpaður annað en Day Bee Ecco, en við það mun aukast gleði í döprum samfylkingarhjörtum, sem öll slá hægramegin.  

Seinka verklokum fyrstu lotu borgarlínunnar

Krataeðli samfylkingarjafningsins tekur kipp við Kvikubankastuð

Nú ætla ,,jafnaðarmennirnir" á Íslandi að gjöra sér formenni úr heldur en ekki háborgaralegri og framagjarnri glimmerdömu, sem aukinheldur er rétt nýskriðin út úr Kvikubanka auðvaldsins, þar sem hún gjörði einn hrifnæman díl í eigin þágu, það var sko jafnaðarmennska á hástigi. Vér munum ekki eftir jafn leiftrandi jafnaðarmennsku á síðustu áratugum, ef frá eru skilin bægslagangur Sighvats Björgvinssonar þegar hann barði af offorsi kostnaðarvitundina inn í heimska hausa sjúklinga á upphafsdögum virkrar nýfrjálshyggju á Íslandi og glæsilegrar ferðar Ingibjargar Sólrúnar um alla heima og geima með Gjeir Haaardý, rétt fyrir Hrun, til að skrökva að heimsbyggðinni að bankakerfi og efnahagur Íslands væru sérlega hraustir einstaklingar til sálar og líkama; nokkrum dögum eftir heimkomu þeirra voru bæði bankakerfið og efnahagurinn steindauð, bankakerfið lá eins og dauð belja úti á víðavangi en efnahagurinn flogin á vængjum auðvalds og kapítalisma til hymmna og situr þar við hægri hönd Mammóns almáttugs.

Það má náttúruega búast við miklum vængjaslætti, lýðskrumi og ruglandi innan Samfylkingarinnar kjölfar þess að Kvikuprinsessan verður formenni þeirrar flokksleysu sem Samfylkingarhrófið er. En jafnaðarmannaflokkur verður Samfylkingin aldrei, ekki fremur en Alþýðuflokkurinn sálugi, því innan Samfylkingarinnar eru aungvir jafnaðarmenn, aðeins skaðmenntaðir uppskafningar, lukkuriddarar og andlega veikluð snobbmenni. Hinsvegar er Samfylkingin ágætt skólabókardæmi um um yfirborðskenndan og bragðlausan nýfrjálshyggjuflokk ruglaðra velunnara kapítalismans. Allt væri þetta ósköp hlægilegt í bjánaskap sínum og krataeðli, ef þessum endemum væri ekki alvara í að ljúga því upp í opið geðið á kjósendum, að þau séu betur fallin til að framkvæma kapítalismann, auðvaldsstefnuna og nýfrjálshyggjuna en kapítalistarnir sjálfir, en það bendir nefnilega eindregið til þess að þetta séu fífl.

Nú, Kvikuprinsessan jafningsmannanna er borubrött, enda einhverjir giljagaurar með poletiskar hugsjónir í skötulíki búnir að telja henni trú um að tilgangsleysi Samfylkingarinnar muni þjóta í hæstu hæðir ef hún verður formenni hins frámunalega einkennilega safnaðar krataeðlisins. Þeir vita það hinir burtkosnu leppalúðar á hliðarlínu Samfylkingarinnar, að fíflunum skal á foraðið etja, spila þau út í kviksyndið þar sem þau verða að Kvikubankasteingervingum á mettíma. En gijagaurum og leppalúðum Samfylkingarinnar, sem enginn vil sjá eða heyra, munar ekki um að láta reynslulaus glimmerbörn, em bundið fyrir bæði augu, kasta sér út í tóma sundlaug.    

 

 

 

Nýtir sumarið í að „íhuga alvarlega“ formannsframboð

Ó, það lán hjá einum emerítusi að fá hatursorðræðu í pósti

Ekki er það alveg ónýtt fyrir einn geldan emerítus á flótta undan íslenskri tungu að fá dulitla ,,hatursorðræðu" í pósti; þessháttar lán er slíkum emrítusi ágætt hráefni í að ná fjölmiðlaathygli, en það er hið eina sem emerítus þessi þráir úr því sem komið er því karlinn er athyglissjúkur og ástandið á þann veg að hann er núorðið alveg úti að skíta.

En svona fór um sjóferð þá. Nær væri emerítusnum að setjast að á dvalarheimili aldraðra og stunda sérrídrykkjur og kvennafar uns yfir lýkur. Það gerði gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, og gerir enn. Þegar við lá að gamli Kolbeinn færi langdregna afplánun á Litla-Hrauni, ákvað hann að leika sig elliæran. Og þar eð hann var orðinn sjötugur lét hann innrita sig á elliheimili og þar með þókti valdstjórninni ekki taka því að eltast við karlinn og fá hann dæmdan í svartholið. Þar að auki var mikið glæfraspil að etja kapps við Kolbein eldri í dómssal, því ekki einasta var óvíst að hann fengi dóm, heldur mundu margir missa æruna í þeim hildarleik, - hvernig sem færi, - og ekki færri færu í fangelsi vegna upplýsinga, sem Kolbeinn hafði í fórum sínum um þá ásamt óyggjandi sönnunargögnum og ekki rímuðu beinlínis við ýmsar greinar hegningarlaganna.

Það er auðvitað næsta grátlegt, en þó einkum hlálegt, að síðasta hálmstrá emerítusins okkar skuli vera ókunnugur kvenmaður ofan af Póllandsfjöllum, sem einhverjir grínarar fengu til að grenja á Austurvelli nokkrum dögum fyrir síðustu jónsmessu. Einhverjir hafa viljað meina að grenjan kerlíngar hafi verið bæði ófagur og óskiljanlegur og í framhaldi af því skrifaði einn þeirra emerítusnum bréf, sem emerítusinn hefir nú formlega fellt þann dóm yfir að sé hreinræktuð hatursorðræða. Hefir emerítusinn fyrir vikið bætt allmörgum vísitölustigum við gengi sitt hjá gáfumannafélagi Samfylkingarinnar, góða fólkinu og Vitfirringafélaginu, sem eru systursamtök Samfylkingarinnar og hafa á hraðbergi NATO og ESB trúarjátningarnar.

„Ekkert annað en hatursorðræða“