Gleðileg fjölgun í íslenska dýraríkinu

Það er hverri þjóð mikið gleðiefni þegar dýrategundum fjölgar í landi þeirra. Svo er og á Íslandi. Að poletiskum rottum og veggjalúsum frátöldum, þá fögnum við Íslendingar allir þegar völskustofninn stækkar og veggjalýsnar þekja æ stærri fleti í húsakynnum vorum. Þá hefi varpfuglategundum fjölgað verulega hér á landi hin síðustu ár, en farfuglum fylgir, sem kunnugt er, ótrúleg flóra af pöddum, kláðamaurum, baktéríum, vírusum, vírusbaktéríum og alvarlegum sóttkveikjum. 

Vel man eg þegar framfaragjörn hreppsnefndarbæjarstjórn á Vesturlandi tók sig til og samþykkti að koma upp sterkum rottustofni í þorpinu, öllum til heilla. Þetta var á níunda áratugnum. Skömmu síðar var fimmhundruð rottum frá Lundúnum skipað með leynd á land á staðnum úr skipi sem var að koma úr siglingu. Rotturnar tók strax til óspilltra málanna og átu allt og nöguðu sem tönn á festi og íbúarnir vissu ekkert hvað á þá stóð veðrið. Hvað eftir annað varð rafmagnslaust í húsum, hist og her um þorpið, því völskurnar nöguðu þegar í stað sundur óvarðar rafmagnssnúrur; þær nöguðu göt á veggi, tóku sundur símalínur, gerðu virðulegar húsmæður sturlaðar af hræðslu og geðsýki með því að birtast fyrirvaralaust uppi á eldhúsborði þá fjölskyldan sat að snæðingi. Kettir og hundar lögðu á flótta undan þessum nýju óargadýrum og fundu sér aðra húsbændur í öðrum hreppum og allt var eins og það átti að vera. Innleiðing rottunnar var atvinnuskapandi, iðnaðarmenn fengu verkefni við að laga það sem nagdýrin hökkuðu í sundur og með tíð og tíma voru ráðnir tveir meindýradráparar í fastar stöður til að halda rottustofninum í skefjum. Það stríð hefir ekki enn unnist og langt í land með að það vinnist.

En af því að yfir oss er dottin hamfarahlýnun af mannavöldum með ört vaxandi kolefnissporum og gróðurhúsaáhrifum, þá er loks lag til að innleiða hér margar góðar dýrategundir, sem oss hefir sárlega vantað til að geta talið oss með siðmenntuðum þjóðum. Til dæmis eru góðar horfur á að hér geti krókódílar þrifist í skurðum, bæjarlækjum og tjörnum og ekki er útlitið verra fyrir bæði stórleón og tígrisleón. Eiturslöngur, broddgelti og moldvörpur hefir oss lengi vantað, sem og vísunda og skógarbirni. Í þessum efnum þá ríkisstjórnin ekkert að tvítóla, heldur hefja innflutning strax á framandi dýrategundum frá öðrum heimsálfum, í þeirri von að þau plumi sig úti í íslenskri náttúru. Á mót má hins vegar segja, að ferðamenn gætu orðið fyrir umtalsverðum búsifjum á ráfi sínu um landið, segjum til dæmis ef nokkur glorhungruð og blóðgrimm tígurleón bæri að garði á fjölsóttu tjaldstæði í byrjun ágústmánaðar. En það verður svo sem enginn gróði án fórnar, það er margsannað, skepnurnar mínar, og vér greiðum það verð sem upp er sett. 

 

Veggjalýs og rottugangur með fjölgun ferðamanna

Skelmirinn Karl og djöflamergurinn af Katar

Sjáiði helvískan þrjótinn, hann hefir tekið við þrem millionum punda sterling af alræmdum djöflamerg Katar. Með þessu áframhaldi verður hann aldregi kongur; sennilega verður hann kominn á Litlahraunið þeirra á Englani um að bil sem hans sæla og hálofleg móðir gefur upp andann og fer til Guðs. Vér munum öll hvernig þessum óþokka fórst við hana Díönu heitina, það var nú meiri svívirðan.

Já, heiðruðu vinir, skelmirinn Karl er vís til alls, meira að segja að sparka í gamla fátæka konu. Svo ku bróðir hans vera mesta óféti í kvennafans og vinur skuggalegra ólánsmanna. Já. Það er hreinasta guðs mildi að vér Íslendingar skulum ekki hafa álpast til að koma oss um svona bölvuðu kongaslekti; vér látum oss engeyinga og samherja nægja. Svo er sú gamla, móðir Karls, ekki sérlega kræsin. Hún klæðir sig upp á í ljósbláa dragt og setur upp ljósbláan hatt til að auglýsa að hún haldi með Manchester City. Já, hún er heldur óvönd að meðulunum gamla konan eins og gömlum er títt.

Og svo er það djöflamergurinn í Katar. Hann er náfrændi Kötu okkar eins og nafnið Katar bendir til og mikill kvenfrelsissinni og fémíníníst eins og hún. Til marks um það, þá tók sjeikarinn Tani sér sjöttu frilluna í byrjun þessa mánaðar, það er ákaflega bláeygð mær og lík frú Ingveldi á velli þegar hún var hvað girnilegust hormónaríkum körlum. Tani sjeikari er líka virkilega fjörugur í hinu margbreiða hjónarúmi og mega frillurnar hafa sig allar við að fylgja honum eftir þegar sá gállinn er á honum. Það mundi trúlega verða lítið úr Karli, sem aldrei verður meira en ekkikongur, ef honum auðnaðist að villast upp í hjónarúm Tana sjeiks.
Og það er nú það. Eða eins og forstýra kvæðafélagsins orkti:

Aldregi kongur verður klár
Karl, sem er bæði rauður og blár.
Karlfjandann nístir nárafár
sem nálega jaðrar við hjartasár.

 

Tók við milljónum punda í reiðufé

Bréf til jafnaðarmanna

Þrátt fyrir að hafa fengið krataeðlissjúkdóminn og verða hálfvitlaus til höfuðsins af honum þá var Logi vissulega of góður fyrir Samfylkinguna. Því kom það ekki sérlega á óvart þegar hægrislúbertinn og vandræðamaðurinn Össur Skarphéðinsson tók sig til á dögunum og rak Loga úr formannsstóli Samfylkingarinnar og laumaði í leiðinni nokkrum ryðbreddum út krataeðlissafninu í bakið á karlanganum, sem kiknaði við atlöguna og valt eins og blautur og úttroðinn ullarsekkur ofan í eitt illgresisbeðið í urtagarði krataeðlisins.

Nú þegar Logi er orðinn að Loga heitnum í ólofti Samfylkingarinnar, verður hans minnst sem besta formanns þess úrkynjaða safnaðar sem Samfylkingin er og verður, en það er raunar afar lítilfjörlegt afrek af hans hálfu að hafa verið heldur skárri en fyrirrennarar hans á sýndarmennskustóli krataeðlisins, því þar hafa öll sprek verið fúin, föls og gegnsósa af myglusveppum. Hvað við tekur að Loga gengnum í viðrinis- og sýndarmennskuflokki krataeðlisins, sem angar, fyrir utan annan nefískerandi óþef, af nýfrjálshyggju, hægrimennsku og NATO og ESB sleikjuskap. Samfylkingin stjórnast sem fyrr af afkáralegu hlandaulaskrumi í glimmer- og glansmyndastíl, og eins og staðan er í dag, þá falla Kvikubankaprinsessan og Dagur þreytti hvað best að hinum falska sýndarmennskuheimi krataeðlisins hvað formannsembætti Samfylkingarinnar varðar. Hinsvegar eru Helga Vala, Oddný, Mörðurinn og Illugi komin langt fram yfir síðasta söludag.

Svo segja þessi hænsni upp í opið geðið á þjóðinni eins og ekkert sé að þau séu jafnaðarmenn! Ja, sér er hver jafnaðarmennskan og jöfnuðurinn! Það er sérkennileg jafnaðarmennska að leggja lykkju á leið sína í auðvaldsbælið Kvikubanka og sækja þangað einhverja skerjagálu, mauksoðna upp úr hagfræðiórum kapítalismans, og gera hana að talsmanni jafnaðarmennsku. Nei, félagar og vildarvinir, aldrei munuð þér, eins og fótboltaþjálfarinn sagði, geta búið til kjúklingasalat út kjúklingaskít. Á sama hátt verður aldrei til neinn jafnaðarmannaflokkur úr krataeðlissjúkdómnum. Hitt er svo annað mál, að í heimi krataeðlisins merkir orðið ,,jafnaðarmaður" eitthvað allt annað en það gerði í upphafi sósíalískrar hugmyndafræði á Íslandi og það sem úrkynjaðir aumingjaflokkar á borð við Samfylkinguna og VG, sem telja sig hafa einkaleyfi á jafnaðarmennsku og sósíalisma á Íslandi, hafa borði okkur upp á hingað til er svo fyrirlitlegt og helsjúkt að lengra verður varla komist á þeirri glötunarbraut. 

   

Frú Ingveldur fjallkona Íslands

Ég man eins og gerst hafi í gær þegar frú Ingveldur var fjallkonan á sautjánda júní. Við það hátíðlega tækifæri var hún klædd í dásamlega bláa skó, uppáfærð í bláan kjól og með blá slaufu í hárinu. Hún var svo teinrétt þegar hún gekk upp á pallinn, að engu var líkara en svifi og eitt andartak urðum vér hrædd um að hún félli aftur fyrir sig, hreinlega brotnaði á bak aftur.

Svo tók hún sér viðeigandi stöðu fyrir framan hljóðnemann og hina virtu frammámenn þjóðarinnar og maka þeirra. Því næst var komið að því að þylja upp kveðskap þjóðskáldsins, en áður en af því gæti orðið ropaði frú Ingveldur svo glumdi við í hátt í hljóðkerfinu og eftir fylgdi eitthver óútskýranleg hviss og síðan eftirropur. Og frú Ingveldur lygndi aftur augunum og fegurðin geislaði af henni þannig að nærstöddustu körlunum fór að rísa hold. Þeir voru nefnilega bölvuð saurlífissvín innst inni þegar allt kom til alls og til skammar allri ærlegri mannkind.

Loks upphóf frú Ingveldur raust sína og ljóðmæli þjóðskáldsins fóru henni svo þekkilega úr munni að viðstaddir urðu snortnir og var sem guðleg læna seytlaði í dropatali inn í forhertar sálir þeirra:

Nú freyðir við naust froðan salta
og fönguleg þjóðin mænir í ofvæni
á lífsandann birtast og byltast í rótinu,
bíða þess vongóð að stytti upp um síðir.
Vér minnumst í snöggheitum Snæbjarnar galta
og snerumst í roðinu er hann varð fyrir spjótinu.
En svo er það vanmetagemlingurinn hann Víðir ríðir,
sá vanskaplingur og pervert er kominn með hríðir.
Klettadrillur (og fósturlandsins frillur) hvíla klámfengnar í grjótinu
meðan karlar þeirra drukkna, sem betur fer, allir í fljótinu. 

Var góður rómur gerður að fagurfræðinni í kveðskap þjóðskáldsins og þá ekki síður að hispurslausri stuttkjólatísku frú Ingveldar og algerðum skorti á  undirfatnaði.

„Viljum halda í þetta fíngerða og þetta erfiða“

Ekkialdraðir unglingspiltar heiðraðir í dag

Ekki verður annað sagt en þeir hjá Sjómannadagsráðinu í Ólafsvík séu þægilega gamansamir, enda er það við hæfi í slíkum ráðum. Og í dag gerðu þeir sér lítið fyrir og heiðruðu tvo kommúnista og einn vinstrigrænan fyrir sjómennsku og sjómennskutengd störf. Það var því dagur róttækra vinstrimanna í sjómannagarðinum í Ólafsvík í dag. Ekki féll þessi gjörningur undir hugtakið ,,heiðrun aldraðra sjómanna" þar eð hinir heiðruðu eru hvorki aldurhnignir né dansandi á grafarbakkanum, heldu kornungir herramenn, allir undir þrítugu ...

Þá var ekki lakara, að söngmaðurinn Kristján Kristjánsson, - KK, en hann er sagður vinstrisinnaður líka, - söng vígsluna og heiðrunina inn með sálminum góðkunna ,,Bein leið", sem átti undur vel við í þessu tilfelli, því gata hinna heiðruðu er sannarlega greið, úr því sem komið er. En veðrið var gott og stundin hátíðleg og fuglarnir sungu.

Sunnan úr Reykjavík berast svo þær fréttir, að þar á bæ hafi stórmennin lagt ,,Hátíð hafsins" niður en tekið sjómannadaginn upp aftur. Meðan ,,Hátíð hafsins" var við lýði syðra klóruðu ýmsir gamlir sjóarar sér í hausnum yfir þessari framandi hátíð, þar sem sjómönnum virtist hafa verið vikið til hliðar eins og einhverjum óþrifagemlingum sem betri borgarar þurfa að skammast sín fyrir. Í dag kannast enginn við að hafa fundið upp ,,Hátíð hafsins", það er engu líkara en þetta kynlega fyrirbrigði hafi átt ætt sína að rekja í Hrunmenninguna illræmdu, sem enginn vill láta bendla sig við í dag. Að lokum er full ástæða minna fólk á ,,Ávarp óþekkta sjómannsins", sem margir hafa verið að deila á Facebook í dag.  

Sjómenn heiðraðir í Ólafsvík

En hjá oss er annar Guðni Th. og hann rækir skyldur sínar af trúmennsku

Ætli okkur varði nokkuð um fimbulfamb forseta Íslands, jafnvel þótt hann heiti Guðni Th. Karlinn er hálfleiðinlegur og ekki örgrannt um hann sé stundum eitthvað úti á þekju. En það er allt í lagi meðan hann er ekki delerandi í brennivíni og haldandi sýningar á sér á almannafæri í ömurlegu drykkjuæði. Þannig er þetta allt gott og blessað með karlsauðinn og hann verður kosinn burt í næstu kosningum, eins og stelpukjökrið hún Katrín Jakgó.

Hinsvegar er býr annar Guðni Th. í Ólafsvík og hann langtum fremri en Guðni Th. á Bessastöðum. Fyrir það fyrsta hefir Ólafsvíkur-Guðni Th. það fram yfir Bessastaða-Guðna Th. að hefir glæsilegt gulbröndótt skott með fagurt ljós í endanaum. Ekki hefi ég heyrt að Guðni Th. á Bessastöðum hafi skott eða hala, en það má þó ver þótt mér sé ekki kunnugt um það. Einhver sagði mér, þegar var að leita mér heimilda um málið, að hann hefði að minnsta kosti dindil, heldur hárlausan og snúinn.

Nú, Guðni Th. í Ólafsvík er afar virðingarverður, kurteis, hógvær og velviljaður. Öll sín stykki gjörir hann úti, hvurnig sem viðrar, og í seinni tíð hefir hann lagt af þann sið að hafa með sér nagdýr utan úr náttúrunni og aðeins einn skógarþröst hefir hann jagað á þessu ári og haft með sér inn til snæðings. Nú bar svo við að við sæmdarhjónin vorum að heiman í nærfellt viku, en lufsuðumst þó aftur heim í gær, úfin og grett. En það var aunginn Guðni Th. sem tók á móti oss, en við höfðum skilið hann einn eftir heima til að gæta eigna okkar. Nei, hann var ekki heima og kom ekki heim. Næstu klukkustundir voru lengi að líða og sorgin var nærfellt aldeilis að buga oss, því okkur þókti auðsætt að okkar ástsæli varðköttur og heimilisprýði hafði gengið út og fyrirfarið sér vegna fjarveru húsbænda sinna. En laust fyrir miðnætti birtist Guðni Th. oss, hágrátandi og út úr tárvotum augum hans skein ásökun, vonbrigði og harmur vegna fjarveru okkar í marga daga. Og vér skömmuðumst oss hræðilega og snörum oss undan. Svo kom í ljós að okkar Guðni Th. hafði ekki setið auðum klóm og loppum meðan hann gætti húss okkar; þrjá bófa, sem ætluðu að brjótast inn og stela, hafði hann hrakið blóðuga á brott, en grimman yfirgangshund, sem hafði sloppið frá eiganda sínum, vó Guðni Th. á snilldarlegan hátt, sá fjandi hafði ætlað sér að hafa hægði í kartöflugarð vorn nýísáðan. Já, vinir mínir og kunningjar, í dag eigum við sæmdarhjónin sambýlingi okkar mikið að þakka, það má öllum ljóst vera. Já. 

Hrasaði fyrir framan sjálfan forsetann

Sóli á Láfufelli var líka viðurkenndur vandræðamaður

Jú, það voru flestir sammála um að hann væri vandræðamaður. Það sást til hans míga inn um bréfalúgu, - ofar en einusinni og oftar en tvisvar. Að næturþeli var hann vís með að hnusa af nærbuxum á snúrum, væri slíkt í boði. En einna verst þókti þegar hann mokaði mykju, jafnvel mennskri, innum eldhús- eða stofuglugga. En hvað átti að gera? Mannandskotinn náðist aldrei. Þetta var viðbjóður.

Á næsta bæ við Ólaf bónda heitir að Láfufelli. Þar bjó lengi Þórólfur Sólland Grímsson, ævinlega kallaður Sóli á Láfufelli og þókti Ólafi bónda hann ekki góður nágranni. Sló oft í brýnu milli þeirra við landmerki jarða þeirra og lauk þeim viðskiptum stundum með grjótkasti, eða þeir siguðu hundum sínum hvor á annan. Þegar verst lét sókti annar hvor þeirra byssu, en þá lagið sá byssulausi alltaf á flótta. Svona gekk þetta meðan báðir lifðu. Svo hrapaði Ólafur bóndi fyrir björg og beið bana. Dauði Ólafs þókti að vonum undarlegur, því hann var þekktur fyrir að fara gætilega á bjargbrúnum. Var Sóli á Láfufelli lengi grunaður um að vera valdur að hrapi Ólafs, en því miður sannaðist aldrei neitt.

Svo varð sá atburður einum sex árum eftir burtför Ólafs bónda, að Sóli á Láfufelli fannst dauður utan við fjárhúshlöðuna að Láfufelli, rifin á hol eins og hann hefði lent í kjaftinum á óargadýri. Vafalaust hefir ekki slegið jafn miklum óhug á í einum sveitarhreppi á Íslandi í seinni tíð en þegar fréttist af voveiflegu andláti Sóla á Láfufelli. Fólk meira að segja krossaði sig og bað Guð að hjálpa sér þegar það heyrði tíðindin og hver gáði að sér. Svo kom úrskurður læknisillyrmisins, sem sannarlega var vandræðamaður. Hann skráði sem sé í opinbera skrár, að hinn látni, Þórólfur Sólland Grímsson, hefði verið bitinn á barkann og það svo harkalega, að hann hefði látist samstundis. Lögregluyfirvöldin stóðu auðvitað á gati gagnvart þessu voðaverki, það átti víst enginn von á öðru, og kunngjörðu fávisku sína og heimsku með því að spyrja þá hjá Búnaðarsambandinu hvort verið gæti að áverkin á líki Sóla væri eftir sauðkind eða hrút. Meira aðhafðist lögreglan ekki. Afturámóti fylgdist hinn frægi fjárhundur Ólafs heitins bónda, Snati, af miklum áhuga með rannsókn málsins og umræðum almennings um þetta hjartaskerandi morðmál. 

Tekjur komi annars staðar frá

Skipulögðu glæpasamtökin sem sjást illa vegna stærðar sinnar

Merkilegt að skrautfjaðrir valdstjórnarinnar á Íslandi látist hafa áhyggjur af lýðræðinu vegna glæpastafsemi sem á sér stað hér. Reyndar kalla viðhlæjendur valdsins þetta skipulagða brotastarfsemi, sem er mun vægara orð og guði péníngahyggjunnar þóknanlegra en glæpastarfsemi. Já, við munum líka eftir því þegar auðvaldssubburnar höfðu sett allt á hausinn haustið 2008 þá var það aðaláhyggjuefni hinna háu herra hópur af ungu fólki sýndi valdstjórninni atarna mótþróa og hefði jafnvel ætlað að hertaka Alþingishúsið og aðallögreglustöðina í Reykjavík. 

Hinsvegar virðist fólki sjást í stórum stíl yfir langstærstu og öflugustu skipulögðu glæpasamtökin hér á landi. Má vera að stærð og umfang þessara stóru glæpasamtaka sé með þeim hætti að landslýðnum gangi illa að koma augu á þau vegna stærðar þeirra. Hitt er líka átakanlegt, að því hærri sem þjóðfélagsstaða einstaklingsins er, því blindari er hann á ófreskjuna í stofunni. Þetta er stundum kallað að sjá ekki skóginn fyrir trjánum og telst engum manni til meðmæla.

Þó svo að lögreglunni hafi fyrir tilviljun tekist að hafa hendur í hári afkastamikilla kókaínsala, þá er það aðeins dropi í hafið við hliðina á hinum raunverulegu og skipulögðu glæpasamtökum, enda var umrætt kókaín aðallega hugsað upp í nasirnar á meðlimum stóru glæpasamtakanna til að hressa þá dulítið við í dagsins önn og gjöra þá upplitsdjarfari við myrkraverk sín, sem að sögn þola aldrei neina bið. Af hverju hefir Alþingi aldrei heimtað nákvæma úttekt á neyslu kókaíns á Íslandi, sem mundi leiða í ljós hverjir það væru helst sem notuðu þetta krassandi eiturlyf og í hve miklu magni?; einnig um áhrif kókaínneyslu burgeisastéttanna og aftaníossa þeirra á efnahagsmál landsins, spillingu og efnahagslega glæpaverknaði. Það ganga nefnilega sögur um, að hressingarlyf betri borgaranna hafi sitt að segja varðandi framkvæmdagleði og bókhald ,,athafnastéttanna".  

Starfsemin geti ógnað lýðræðinu

Og særingamenn og miðlar voru keyptir til að vekja hann upp

Sennilega verður að grípa til afar róttækra ráðstafana varðandi þessa ,,Íslensku ópéru" og vinda bráðan bug að endanlegu uppgjöri á öllu því klandri. Um dívur þessarar ópéru var eitt sinn orkt og það ekki fyrir svo ýkja löngu síðan:

Og konur ungar sungu
uns brestur kom í tungu
og lungun í þeim sprungu.

Ég man hvað allir hlógu af innilegri illgirni þegar þegar þetta ljóð var flutt að dívunum og ópérustjóra viðstöddum. Það er því ekki nema von að fagfélag ópérusöngvara krefjist þess ópérustjóranum sé eytt og ópérupéníngarnir frá ríkinu sendir til hymmna.

Það er svo mikil óstjórn og spilling hjá ,,Íslensku ópérunni", að ópérustjórinn og stjórn ópérunnar létu sér sæma að ráða Garðar Hólm ópérusaungvara að ,,Íslenski ópérunni, en það kostaði sameiginlegt átak nokkurra særingamanna og miðla að vekja Garðar upp úr gröf sinni og fínstilla raddböndin í kverkum hans.

En það er af Garðari Hólm ópérusaungvara að frétta, að hann tók upp þráðinn sem frá var horfið á dögum Gúðmúndsensbúðar og heimtaði að búa um borð í herskipi fyrir utan Engey eða í Stjórnarráðshúsinu. Síðan hefir hann falið sig á fjóslofti uppi í Mosfellsdal með ólögráða stelpugálum að sunnan, sem hann tók með sér af götunni.

Það er óskandi að vinafélag ópérunnar taki ópérustjórann höndum og færi hann upp á fjósloftið Garðari Hólm ópérusöngvara til skemmtunar. Eflaust mundu stelpugálurnar fagna þeirri fjölgun á loftinu.

Nú ópéran liggur í leðjunni dauð,
og lifnar víst aldrei til baka, 
og bíum og bíum og blaka - allt á köldum klaka.
(Þá aunginn fær lengur að borða brauð
af börnunum taka þeir klæðin rauð -
en stórviðir bresta og braka.)
,,En það er til einn tónn og hann er hreinn".

Vilja stöðva fjárveitingar til Íslensku óperunnar

Ráðherra sendi frú Ingveldi og Gottfreð lækni á vettvang

Það var dálaglegur andskoti að sjá þegar ráðherra tók upp tólið og bað vinkonu sína, Frú Ingveldi, að fara á vettvang og sprauta óða hælisleitendur með róandi efnum. - Þér skuluð ekki hika við, heiðvirða frú, sagði ráðherra, - að taka með yður þá aðstoðarmenn sem þér þurfið.

Þegar frú Ingveldur mætti á svæðið, ásamt Gottfreð Gottfreðssyni lækni, Vondulyktinni, Máríu Borgargagni og Handreðnum, hófst krefjandi vinna, sem fólst í því að Vondulyktinni og Handreðnum var sigað á hælisleitendurna og þeir látnir snúa þá niður svo auðveldara væri fyrir Gottfreð lækni og frú Ingveldi að leita lags með sprautunálinni og gefa þeim alminnilegt dramm hægramegin við blágörnina. Á meðan sá Borgargagnið um að fylla á sprauturnar jafnóðum og þær tæmdust. Allt gekk þetta að óskum, nema hvað Máría ruglaðist einusinni á glösum læknisins og fylltu sprautuna af stæku efni sem Gottfreð hefir brúkað með góðum árangri gegn framsóknarvírusnum og krataeðlinu. Þetta er vægast sagt görótt lyf og hastarlega örvandi.

Þeir voru tveir hælisleitendurnir sem fengu hina sérhönnuðu kraftblöndu við framsóknar- krataeðlisveiki. Báðir tveir byrjuðu þeir á að stökkva hæð sína í loft upp við virkni meðalsins, svo reyttu þeir af sér hár og skegg og hlupu stefnulaust, æpandi og öskrandi, út í buskann. - Sona á að fara það því, sagði ráðherrann stórhrifinn þegar honum var sagt frá hamslausu brotthlaupi hælisleitendanna tveggja eftir að hafa þáð framsóknarkrataeðlisblönduna af Gottfreði og frú Ingveldi. Á eftir fékk ráðherra sér neðan í því með frú Ingveldi og þeim og það var glatt á hjalla, ekki síst þegar Borgargagnið brá sér upp á borð og dansaði nærbuxnadansinn fyrir ráðherra, en hann kumraði eins og hrútur um fengitíma á meðan. 

Gefin róandi lyf þegar nauðsyn krefur