Poletiskar hýenur, hælbítar og 500 þúsundkrónu sekt per haus

Í gær og dag, aðfangadag og jóladag, hafa hinar poletisku hýenur í 101. Reykjavík sungið jólasálmana sína af fágætri heift og hatri, en þó umfram allt vellandi skinhelgi, út af því að Bjarniben hafði farið, eða varla farið, í heimsókn til kunningjafólks síns á þolláksmessu. Grimmdarlegustu urrin og helgislepjugólin hafa að sjálfsögðu hljómað hæst og óhugnanlegust fram úr trýnunum á pírataskepnunum og krataeðlissjúklingum Samfylkingarinnar.

En í raun og veru fagna hýenuhersveitir Pírata og krataeðlis heimsókn Bjarnaben í Ásmundarsal á þolláksmessukvöld, því það gefur þessum óhemju hræsnisfullu og skinhelgu vandræðagemsum tækifæri til að hneykslast hátt og snjallt yfir smá-syndum náungans og auglýsa í leiðinn meinta góðmennsku sína og kórrétt og öldungis óspillt hugarfar. Því þessi endemi trúa því staðfast að hneykslunarrokur, skinhelgimjálm þeirra geti narrað talsvert af atkvæðum út úr kjósendum, sem eiga að fá á tilfinninguna að Píratar og krataeðlisskjátur Samfylkingarinnar séu svo undurgóðar manneskjur.

Eftir næstu kosningar gætu hælbítarnir og hýenurnar skyndilega vent kvæði sínu í kross og farið að nudda sér malandi eins og kettir upp við fótleggina á Bjarnaben og Sjálfstæðisflokknum, enda ber fjarskalítið milli hugsjóna þessara aðila hvað varð þjóðfélagsgerð og þjóðskipulag. Öll kvikindin í þessum poletiska skógi eru nefnilega stórvinir í kapítalismanum, nýfrjálshyggjunni og þjónkun við stórauðvaldið á Vesturlöndum. Þannig, að þegar öllu er á botninn hvolft, allt í fínasta lagi milli Höfuðbólsins og Hjáleignanna, Bjarniben fór og fór ekki í gildi til vina sinna og velunnara og hýenurnar í 101, Píratar og krataelðlissjúklingar fengu útrás fyrir hælbítsáráttu sína, og gátu velt góðmennsku sinni uppúr spillingarpollinum, sem þeim þykir svo vænt um. En yfirvöld eiga að sekta Bjarnaben og vini hans og viðhlægendur í Ásmundarsal, sem saman voru komin þar á þolláksmessukveld, kr. 500.000-pr./haus og nota andvirði sektanna til styrktar fangelsismálastofnun. Þar með væri málið dautt. En hýenur og pírataflónin á að rassskella opinberlega á Austurvelli og hneppa síðan það fólk, allt sem eitt, í gapastokka á sama stað. 

„Ég er ekki að hugsa um að segja af mér“

Nú ætla hin óarga dýr að ganga frá öðlingnum og samkvæmisljóninu Bjarnaben

Hananú. Þá eru helstu vindbelgir og flóðhestar þjóðarinnar komnir á flot og stefna hraðbyri til Engeyjar þeirra erinda að hrekja blessaðan öðlinginn hann Bjarnaben í sjóinn og berja á hans kæru ættingjum í leiðinni sona í tilefni jólanna. Hin ólmu villudýr munu eflaust ekki láta þar staðar numið, heldur ætla þeir síðan sameinast Jólakettinum og Grýlu gömlu í að hrella og eta landsins bestu börn.

Og fyrir hvað ætla hin óarga dýr að eta Bjanaben? Jú, þau hyggjast eta hann upp til agna af því að hann hefði í staupinu með vini sínum í gærkveldi, það var nú allt og sumt. Þetta byrjaði allt í gærkveldi, andskotar Bjarnaben höfðu njósnað um hann frá því fyrir hádegi og þegar hann heimsókti vin sinn hringdi það á lögregluna. Já, það hringdi meira að segja beint í Hálfdán Varðstjóra og bað hann taka Bjarnaben fastann fyrir ölvun og óspektir í ólöglega fjölmennu samsæti betri borgara. Þannig var nú það. Þetta kvað víst vera svo alvarlegt drykkjulæti Miðjúnganna í klaustrinu bliknar við hliðina á meintu óforsvaranlegu athæfi Bjarnaben í Ásmundarsalnum. Aumingja vsleing karlinn.

Og bölvaður asninn hann Hálfdán lét glepjast af áróðri óvinanna og stökk til og leiddi Bjarnaben á brott í handjárnum. Sjónarvottar segja að það hafi verið fullkomlega átakanlegt að horfa á þegar lögregluprjónarnir komu með þennan undurgóða dreng út og Hálfdán Varðstjóri rak á eftir með því að dangla í rassinn á honum með priki. Þessi frumlega sjón minnti sjónarvottinn, minn heimildamann, óhuggulega mikið á þegar böldnum pörupilti hefir verið falið að reka á eftir geldri mjólkurkú út á blóðvöllinn til slátrunar. Að vísu fer ekki miklum sögum af yfirheyrslum Hálfdáns Varðstjóra yfir Bjarnaben í nótt, - ekki ekki ennþá. En undir hádegi tókst Varðstjóranum þó að kremja afsökunarbeiðni upp úr hinum handtekna og Hálfdán Varðstjóri lét að því búnu Stjörnusýslumanninn Stones og fleiri borðalögð stórmenni fylgja hinu iðrandi samkvæmisljóni, Bjarnaben, heim á leið. 

Málið grafalvarlegt og „afsagnarsök“

Fjórum dögum eftir bólusetningu var hann jarðsettur

Það er nú svo. Við munum öll þegar afabróðir Brynjars Vondulyktar var bólusettur. Fjórum dögum síðar var hann jarðsettur. Blessaður gamli maðurinn gekk af göflunum af bóluefninu, enda maður sem aldrei hafði notað lyf. Í þrjá sólarhringa öslaði hann um og unni sér aungrar hvíldar. Svo skaut einhver andskoti á eftir honum með riffli og karlgreyið hreinlega sprakk. Þegar þar var komið sögu hafði afabróðir Vondulyktarinnar framið marga glæpi frá því hann var bólusettur, hvurn öðrum hræðilegri. Og þegar búið var að vinna á karli þókti vissara að jarðsynja hann strax morguninn eftir andlát. Um kveldið, já. Um kveldið heyrðu fáeinar persónur svo óhugnanleg org og dynki frá kirkjugarðinum. Þessar persónur urðu svo hræddar að þær lögðu á flótta og sögðu aungvum frá fyrr en að mörgum árum liðnum.

Nú, ekki verður því neitað að afabróðir Brynjars Vondulyktar hafi ekki gengið aftur, því það gerði hann sannarlega og enn þann dag í verður vart við hann. Og ekki reyndist skrattinn á honum neitt skárri eftir hann fór að ganga aftur en hann hafði verið síðustu þrjá daga ævi sinnar. Kúabóndi þar í sveitinni segir það vissu sína, að helvískur hafi um skeið herjað á fjós hans í mjög annarlegum tilgangi. Kerling í sömu sveit kvaðst hafa legið baðkari sínu þegar draugur var allt í einu kominn inn á mitt baðherbergisgólf og kenndi hún þar afabróðir Vondulyktarinnar. Konan staðhæfir og, að vofan hafi ætlað að nauðga sér, en hún hafi bjargað sér með því að kasta sápustykki í gegnum drauginn með þeim afleiðingum að hann leystist upp í neistaflugi.

Síðast sást hinn hvimleiði afabróðir fyrir nokkrum dögum í fylgd með Jólakettinum og nokkrum drukknum jólasveinum. Það var andstyggileg hersing. Fyrir þremur árum síðan fóru nokkrir menn að næturþeli út í kirkjugarðinn og grófu í leiði afabróðurins. Ekki höfðu þeir lengi grafið þar til þeir komu niður á höfuðkúpu. Áfram var grafið og kom þá ið sanna í ljós: Afabróðir Brynjars Vondulyktar hafði greinilega verið kviksettur, en hann brotist út úr kistunni og smogið upp moldina þar til hann stóð á báðum fótum í kistubotninum, en þá virðist hann hafa þrotið örendið og ákveðið í framhaldi af því að gerast draugur, illur og aðgangsharður.    

Athöfn vegna fyrstu bólusetningarinnar

Hvurjir voru að ljúga óþverrasögum að Blómbergi?

Hvaða andskotans endemi er þessi Blómbergur? Getið þið svarað því? Hann gerir sér að leik að svívirða Ísland og niðurlægja ríkissjónina okkar og þá einkum og sér í lagi hana Swandeesý og hana Katrínu litlu, sem ætlaði sér í ferðalag á morgun. Og fyrst Blómbergur þessi leyfir sér að delera um vort land og ríkisstjórnina, þá held ég tilhlýðilegt sé að láta þess getið að það voru krataeðlissjúklingarnir og auðvaldsraskötin í Viðreisn og Samfylkingu, sem lugu þessum helvítis bóluefnislygasögum í Blómberg og hann var ekki seinn á sér að hæðast að okkur og okkar ríkisstjórn fyrir að hafa gleymt að panta bóluefni handa landsmönnum.

Ég man vel eftir krataeðlissvíninu sem við króuðum einusinni af og hótuðum öllu illu. Hann lét ekki við sitja að skíta í buxurnar, heldur mé kvikindið niðrúr og útbíaði allt gólfið. Svo var farið með ótætið út og því troðið með afli ofan í sorptunna og kom það aldregi upp síðan. Það held ég nú. Já. En þessi góða aðferð dugði ekki til. Enn á ný er krataeðlið farið á stjá, ljúgandi og svíkjandi, og hefir nú dottið ofan á Blómberg til að útbreiða níð og ósannindi um oss Íslendinga og gjöra oss hlálega og fyrirlitlega í augum útlendinga.

Þá gekk nú betur hjá Gottfreði lækni þegar hann sauð upplausn til að gefa aumri kratasál inn í mixtúruformi. Sjúklingurinn þoldi ekki nema eina teskeið og leið þegar út af og var dauður. En hinsvegar hljóp Gottfreð nokkuð á sig þegar hann reyndi mixtúru sína á manni sem haldinn er framsóknarvírusnum. Sá góði maður trylltist við inngjöfina, braut allt og bramlaði á lækningastofu Gottfreðs og hljóp að svo búnu út, viti sínu fjær. Þeir voru lengi að ná aumingja framsóknarmanninum og teyma hann í bandi inn á geðveikrahælið, þar sem hann hefir verið hafður í einangrunarklefa síðan. Að svo búnu læt eg staðar numið að sinni, en það skulu krataeðlisaumingjarnir vita, að ef þeir ekki hætta að ljúga að Blómbergi, þá á Gottfreð læknir nægan forða af mixtúru til að eyða heilum krataeðlisflokki.     

Stjórnarráðið leiðréttir Bloomberg

Í draumi sérhverrar skrukku bærast ókristilegar hugsanir

Það er alsiða að gömlum skrukkum langi að bera sig fyrir framan fjölda manns. Djúpt í sálu hvurrar skrukku leynist pervert sem þráir að misbjóða samborgurum sínum með nekt og klúrri líkamstjáningu. Þegar gamla frú Ingveldur, móðir frú Ingveldar eiginkonu Kolbeins Kolbeinssonar, varð sjötíu og sex ára sló hún upp veislu og bauð til sín fyrir fólki. Á ákveðnum tímapunkti hvarf gamla frúin af vettvangi, en kom aftur að vörmu spori, öldungis berrössuð, og sté ógn klámfenginn djöfladans fyrir framan gesti sína, sem gláptu höggdofa á hið sjötíu og sex ára afmælisbarn, sem á þessu augnablik lét draum lífs síns rætast.

Þá vitum vér til þess, að dóttir gömlu frú Ingveldar, frú Ingveldur sjálf, hafi gengið um beina í helgarsamkvæmum á sínu eigin heimili án þess að hafa eins einustu klæðispjötlu utan á sér. Frægt var þegar ódámurinn Brynjar Vondalykt misnotaði nekt frú Ingveldar og gjörði tilraun til að lauma löngutöng í millum þjóknappa hennar; þá snöri frú Ingveldur sér eldsnöggt við og kom í leiðinni hroðalegu hnefahöggi á trýnið Vondulyktarinnar, sem varð þegar í stað úr leik. Hann þorði ekki að láta sjá sig á almannafæri í heilan mánuð eftir þetta, meðan bólgan og bláminn voru að hverfa úr andliti hans.

En þegar búið var að færa gömlu frú Ingveldi á dvalarheimili aldraðra sjómanna hélt hún ótrauð áfram að láta drauma sína rætast, uns henni var vísað harðri hendi út af dvalarheimilinu, en þá hafi hún valdið þvílíku uppnámi, usla og angist á dvalarheimilinu að við svo búið mátti ekki standa. Þann tíma er gamla frúin lét gamminn geysa innan um hin aldurhnignu skör hækkaði dánartíðni á dvalarheimilinu um tvöhundurð og fimmtíu prósent og marga varð að senda, suma froðufellandi í spennitreyju, á nærliggjandi vitlausraspítala og vitfirringahæli. Og dvalarheimili aldraðra sjómanna riðaði til falls. Í eitt skipti læsti gamla frú Ingveldur sig inni með tveimur herramönnum á tíræðisaldri, svipti sig klæðum og hugðist lokka þá til óviðurkvæmilegra maka við sig. Hinir öldruðu herrar fylltust skelfingu og leituðu útgöngu, en gamla frú Ingveldur leitaði hart á þá, af sínum meðfædda dýrslega losta. Að lokum tókst gömlu mönnunum að sleppa út, en þá gjörði gamla frú Ingveldur allt vitlaust á dvalarheimilinu, öskraði og æpti kviknakin frammi á gangi og skaða karlagreyin um nauðgun og heimtaði lögreglu. Svo kom lögreglan og leiddi gömlu mennina í handjárnum úr húsi og færði þá í höndur Hálfdáns Varðstjóra, sem vel kunni lagið á svona útbrunnum graðkörlum. 

Dreymir um að koma nakin fram

Nóg er samt á Seyðfirðinga lagt

Æ, á nú að hafa fyrir því að flytja þennan innantóma belg um landið endilangt á ríkisins kostnað? Það er fljótsagt að þessháttar bilun borgar sig ekki og færi betur að umræddur auka-giljagaur væri kyrrsettur í 101 Reykjavík, en þar kvað fyrirbrigðið eiga sín óðul. 

Það er aungvu líkara en nú eigi að nota aurskriður og fimbulrigningu á Seyðisfirði til að slá sér upp fyrir væntanlegar kosningar. Nóg er á Seyðfirðinga lagt svo ekki sé verið að angra þá með heimsóknum skefilegs fólks að sunnan. Eitt sinn reyndi sá leiðinlegi vandræðamaður Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri að troða sér inn í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini. En um leið og Arnfreður rak smettið inn um dyrnar mætti því hnefi frú Ingveldar og vörubifreiðarstjórinn skondaði í öngviti langleiðina út á götu og lá þar sem dauður það sem eftir lifði nætur.

Ekki ætla ég að Seyðfirðingar muni endilega taka á móti forsætisráðherra með barsmíðum, en mikið andskoti held ég þeir þurfi að sitja á sér ef til kemur. Og einn þar að austan sagði mér í dag, að ef númer á borð við Loga Vindbelg, Bjarnaben, Sigmund Davíð og Thorrgerrði Viðreisn kæmu næstu daga austur a Seyisfjörð eins og frekar og fleðulega boðflennur þá mundi hann taka til sinna ráða og siga veiðihununum sínum á þann fénað og reka til fjalls. 

Íslendingar standi saman sem einn

Hún flýgur þyrilvængjunni - Hvar er Seyðisfjörður - Og sumir að andast úr krataeðli

Djöhhh! Ætlar hún þá ekki að fljúga þyrilvængjunni sjá austur. Hún kvað hafa próf á öll tól Landhelgisgæslunnar, annars væri hún ekki dóms- kirkju, og landhelgisráðherra. En henni langaði til að kynna sér mál á vettvangi á Seyðisfirði væri hún löngu flogin. Hins vegar hefir Frk. Áslaug Arna ekki hugmynd um hvar Seyðisfjörður er; hún lét hafa eftir sér í fjölmiðlum í kvöld, að Seyðisfjörður væri tvo kílómetra fyrir sunnan Kópavog. Svo má svo sem vel vera, að blessuð dúfan hafi hafið sig til flugs á þyrilvængjunni og flogið steinsnar suður fyrir Kópavogslækinn og sitji nú á knæpu í Garðahreppi með nokkrum valinkunnum Garðhreppingum.

Fyrr í kveld heyrðist Katrín Jakobs, eða Kató Jukk eins og farið er að kalla hana, þylja upp fáeina utanað lærða frasa í fjölmiðlum. Hún virtist heldur ekki vita hvað Seyðisfjörður er og allsendis ókunn því að það sé staður þar sem fólk býr. Svona er nú komið fyrir stjórnmálamönnunum okkar, þeir þrasa dægrin löng um typpakomplexa, kynsegin kjaftæði og píkupopp, en vita ekki hvar Seyðisfjörður er. Einn gjörvilegur framsóknarskúnkur hugðist sýna lit og heimsækja Seyðisfjörð. Þegar hann kom þangað glápti hann í allar áttir, sem einn sólargapi, og sá fátt húsa og aungvar aur- eða saurskriður, enda var framsóknarskúnkurinn kominn vestur í Seyðisfjörð í Ísafjarðardjúpi.

Þá verður að geta þess að Samfylkingin veit nákvæmlega ekkert um Seyðisfjörð og hamfarirnar þar. Samfylkingargægsnin eru sem sé hlaupin í kosningaham og popúlískari með hvurjum degi sem líður og farin lofa kjósendum öllu því þau ætla að svíkja með tilþrifum. Góða fréttin er sú, að Gunnar Smári og sosialistarnir hans vita aungvann veginn hvort þeir eru Samfylking eða Sosialistaflokkur, eða hvort Soialistaflokkurinn er hjáleiga eða skúffudeild í Samfylkingunni. Eitt er þó víst: Sosialistaflokkur Gunnars Smára er við að kafna úr krataeðli og steindrepast í heilu lagi inn í Samfylkinguna, þann hjartnæma auðvaldssinnaflokk. Þetta kallar maður þó hagræðingu, því krataeðlinu er best borgið í einni kapítalískri svínastíu með ESB, NATÓ, Bædenn og Trúmp.

Áslaug segir þyrlu tilbúna og til taks

Gjafir eru yður gefnar - Glimmerbánki skal hann heita, vígður heilögum Mammóni

Í upphafi var orðið og orðið var hjá Mammóni og orðið var Mammón.
Takið hinni kapítalísku og vinavæddu kveðju.

Nú er Bjarniben kominn í jólastuð. Hæ hó og jólagjafirnar, - innpakkaðar í gjafpappír frá Fjölskylduhjálp Nýfrjálshyggjumanna. Með blessun Stenngrims Johoð, Swabbófamilíunnar og Álfheiði Ingadóttur ætlar Bjarniben að senda jólasveina sína með jólagjafir til Samherja sinna, vina, ættingja og Engeyinga. Það lítur því allt út fyrir, að þrátt fyrir allt, að það verði harðsnúin gjafajól á betri bæjum, þeim er Bjarniben og Mammón hafa velþóknun á.

Auðvitað vill gamla géðbilaða Framsóknarmaddaman ekki vera minni en bilaðasti nýfrjálshyggjugimbillinn og samþykkir með skítaglott á vör að gefa Sameinuðum Samherjum og Engeyingum banka í jólagjöf, munandi hvurnig síðasta bankagjöf ríkisins fór; jú það komu péníngar í flokkssjóðinn og fáeinir vel gjörðir synir Maddömunnar vissu ekki aura sinna tal fyrir vikið. Nú, Flokkseigendafélag Vinstrigrænna er ákaflega upp með sér að vera orðnir bankagjafar, enda hafa Stenngimur, Swabbóarnir og Álfheiður losað flokkinn við alla andstæðinga einkavæðingar, nýfrjálshyggju og gróðabralls.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmanns ríkir almenn gleði yfir gjafmildi Bjarnaben á eigum annarra. Frú Ingveldur flutti ágæta tölu í hádeginu yfir Kolbeini, Máríu Borgargagni, Handreðnum, Brynjari Vondulykt og Óla Apaketti. Í máli hennar kom fram, að Íslandsbanki hefði áður verið Glitnisbanki, frábært fjáraflafyrirtæki undir stjórnarformennsku risans Þorsteins Más. Svo hefði erlend og áður áþekkt fjármálakreppa borist til landsins og eyðilagt allt. En nú hyllti svo sannarlega undir að allt færðist í samt lag; Íslandsbanki mundi að vísu ekki verða Glitnisbánki aftur, afráðið væri í innstu rökum og lögum gjafaþega að skíra bankann upp úr vígðu vatni Mammóns, Glimmerbánka og gamli góði stjórnarformaður Glitnisbankans heitins mundi að sjálfsögðu verða stjórnarformaður nýja, sæta Glimmerbánkans. Og auðvitað elska Smfylkingin, Píratar og Miðjúngar svona bankagjafasiðfræði, ekki þarf að því að spyrja, og allir greninu eru glaðir og hamingjusamir. 

Vill selja fyrir nokkra tugi milljarða

Óviturleg notkunn á tundurskeyti í Sandgerði

Jahérnahér og Sathan sjálfur. Hefði nú ekki verið viturlegra nota tundurskeytið í Sandgerði til annars en að hræða fiska og fugla á hafi úti? Góður kunningi minn varð alveg óður þegar hann frétti hvernig farið var með sprengiefnið; hann er sem sé þeirrar skoðunnar, að það hefði átt að koma tundurskeytinu fyrir undir bælinu gömlu Framsóknarmaddömunnar og sprengja gjörvallt Framsóknarfjósið, ásamt Maddömu og Fjóshaugi, í loft upp. Með því móti hefði sprengingin gjört firnamikið gagn.

Roskinni konu úr Vesturbænum var nóg boðið þegar henni var sagt af sprengingunni út af Sandgerði. Þessi kona hefir allt tíð þráð að sprengja helvítis kommonistana til andskotans eins og skólprottur. Hún man tímana tvenna og kann frá mörgu að segja. Eitt sinn ákvað hún, ásamt stallsystur sinni, að hefja skæruhernað gegn kommonistum og framsóknarlýð. Þær komust yfir nokkrar byssur, stálu þeim frá vinum og ættingjum og komu sér fyrir í dágóðu herbergi uppi í fjórðu hæð, sem þær tóku á leigu til verksins. Um kveldið sátu þær í myrkrinu uppi á fjórðu hæð, drukku upp úr séníverpotti, sem þær keyptu í taugaróandi tilgangi, biðu þolinmóðar með byssuhlaupin út um opinn gluggann. Daginn eftir var frá því sagt í Morgunblaðinu að tvær saklausar húsmæður hefðu kveldið áður verið skotnar til bana úti á miðri götu í Reykjavík. 

En vinkona ykkar, roskin og settleg úr Vesturbænum, lét ekki þar við sitja, að murka líftóruna úr saklausum konum á kvöldgöngu, heldur hóf hún ásamt vinkvendi sínu hamslausa skothríð nóttina eftir á bárujárnshús í Þingholtunum, en þar töldu þær að ritstjóri kommonistanna byggi með hyski sínu. Því miður var umræddur ritstjóri ekki þarna til húsa, heldur gamall geðstyggur karl, nýfluttur úr sveitinni á mölina. Hann hafði löngum verið grenjavinnslumaður í sínum hreppi og hafði haft með sér byssuhólka sína til höfuðborgarinnar, því aldrei var að vita á hverju þar væri von. Þegar sá gamli varð var við að árás væri hafin á hús hans reif hann fram sína öflugustu byssu, hálfgert fallstykki, þungt og voðalegt. Byssan beið tilbúin í stofunni með fullu magasíni og karlinn stakk hlaupinu út um lítinn glugg á salerninu. Fljótt sá hann hreyfingu í dimmu skoti við hús hinumegin við götuna, og skaut þegar í stað, því hann vissi manna best hve áríðandi var að vera fljótur til þegar refir eru skotnir. Efir skotið heyrðist ekki neitt, nema hvað gamli tófubaninn beið í sömu sporum við klósettgluggann með stórgripavopnið tilbúið í höndunum. Þessa nótt féll lagskona þeirrar rosknu úr Vesturbænum fyrir byssuskoti, sem var þeirrar tegundar að nær allur heilinn hennar, sem aldrei var nú stór, lá úti við hlið hinnar föllnu. Niðurstan af baráttu konu í Vesturbænum gegn kommonistum voru því þrjár konur dauðar og aungin þeirra kommonisti. 

Öflugu tundurskeyti eytt úti fyrir Sandgerði

Síðasta ferð Kolbeins Kolbeinssonar á hóruhús

Enn einusinni réðst Kolbeinn í að fara í hóruhús í þeim tilgangi að drýgja hór, því hór er ekki drýgt nema Kolbeinn drýgi hór. Hann fékk sér sæti á biðstofunni eftir að hafa tekið sér númer. Hvort Kolbeinn hafi verið ölvaður? Nei nei, hann var ekki ölvaður að ráði en hafði étið sé dulítið víagra, sem var strax alveg að drepa hann. Svo kom mamman fram í dyrnar og kallaði upp númerið Kolbeins og hann dróst á fætur, hálfpartinn í keng, og ráfaði á eftir mömmunni, sem vísaði honum á herbergishurð og bauð honum að koma inn.

Inni í herberginu tók á móti honum stórskorið kvendi með fjöður upp úr hvirflinum, eins og indjáni. En þar sem Kolbeinn var kominn í algeran spreng reif hann niðrum sig með offorsi og þar með var draumurinn búinn. Stórskorna kvendið varð mjög reitt þegar það sá hvers kyns var og skipaði Kolbein að hreinsa djöfuls sóðaskapinn eftir sig upp úr gólfin, annars sæti hún lögregluna á hann. Svo kallaði kvendið fram ganginn og mamman kom undir eins hlaupandi og rak Kolbein út bakdyramegin og bað hann aldrei þrífast.

Bak við hóruhúsið féll Kolbeinn í höndur ræningja sem börðu hann og skildu síðan eftir bak við ruslatunnuna. Daginn eftir mætti frú Ingveldur í öllu sínu veldi á hóruhúsið þeirra erinda að hefna fyrir mann sinn. Aðra eins heimsókn hafði þetta sómakæra hóruhús aldrei fengið áður og starfsfólkið því síður upplifað annað eins ofstæki af nokkurri manneskju. Það var ekki nóg með að frú Ingveldur hálfdræpi mömmuna og telpurnar hennar heldur braut hún og bramlaði alla innanstokksmuni, þar með talin rúmin og stólana. Stórskorna kvendið tók frú Ingveldur sérstaklega í gegn, reif bæði út úr munnvikum og nösum hinnar ólánssömu konu og sleit af henni annað eyrað. Aldrei var heimsókn frú Ingveldar á hóruhúsið kærð og hóruhúsið sjálft leið undir lok daginn sem frú Ingveldur kom þar. En mamman gekk draghölt í þrjá mánuði á eftir, svo illa var hún leikin af ofstopa og ofstæki frú Ingveldar.

Lítið að gera hjá vændiskonum