Abelsínugula viðundrið mun verða að uppþornaðri skítaklessu

Hvað ætli abelsínugula viðrininu haldist lengi uppi að ljúga upp á heiðvirða og gáfaða forustumenn landa og alþjóðastafnanna eins og þá Xi Jinping, forstöðumann Kínverska kommúnistaflokksins, og herra Tedros Adhanom Ghebreyesus, framkvæmdastjóra WHO. Það verður ekki langt að bíð þess, að sá abelsínuguli gleðji oss Íslendinga með því að hella sér yfir forsætisráðherrann okkar, fjármálaráðherra og Framsóknarflokkinn með óbóta skömmum, hótunum og persónulegum svívirðingum.

Ja, nema þeim dökklituðu í Amríku takist að svæla helvískan karlódáminn út úr Hvíta húsinu eins og melrakka og reka hann með málamyndaskothríð út í skóg. Reyndar halda margir að þetta WHO sé bresk rokkhljómsveit, en það ku vera misskilningur. En það á eftir að fara illa fyrir abelsínugula viðundrinu, sjálfvirka náttúrlögmálið mun taka í taumana og kallhrossið mun falla saman eins og sprungin hlandblaðra. En áður en kemur að því, að lögmál náttúrunnar virkjast að fullu, má vera að þeim abelsínugula takist að gera enn meira af sér. Við munum öll hvernig fór fyrir Ólafi bónda. Hann var bölvaður ódráttur, barði konuna sína og sparkaði í skepnurnar. Svo kom smalahugurinn Snati til sögunnar, og það var einmitt hann, sem hrinti Ólafi bónda fyrir björg með trýninu.

Of þó að abelsínugula Trumpið telji til fyrirmyndar að svívirða Xi Jinping og Tedros Adhanom og siga lögreglu og landher á bandaríska alþýðu, þá er hann dæmdur til að tapa á öllum vígstöðvum og sviðum. Öll sund eru að lokast honum og brátt verður ekkert annað í spilunum hjá karli en að hrapa fyrir hin poletisku björg og verða þar með tíð og tíma að uppþornaðri skítaklessu, sem mun í mesta lagi vekja upp minningar um abelsínugult roðhænsni, sem að réttu lagi hefði átt að vera með góða da´tanum Svejk á vitfirringahælinu.

Lofuðu Kína sem á sama tíma hélt eftir gögnum

Og kemur þá upp úr dúrnum að hún er glæpakvendi á leið í tukthúsið

Þá er loksins komið upp úr dúrnum, að hún Lilja okkar hérna Alfreðs, sem lenti hvað mest milli tannanna á klausturdrengjunum þegar þeir fóru með bænirnar sínar að Klaustri í viður vist Báru, er forhert glæpakvendi eftir ummælum jafnréttisnefndar og frauken Hönnu Katrínar að dæma. Samkvæmt þeim illu orðum er óhjákvæmilegt annað en dómstólar dæmi Lilju til mjög langrar fangelsisvistar með bófunum á Litla-Hrauni. Aumingja manneskjan að fremja annan eins glæp.

En hvenær varð það glæpur að Framsóknarkona réði Framsóknarkarlmann í opinbert djobb? Hvenær drepur maður mann?, o.s.frv. Það er víst einhver Hafdís Helga, sem stendur fyrir því að klína umræddu voðaverki á Lilju og gera hana þar með að ærulausum stigamanni. Þessi Hafdís Helga vildi víst fá starfið sem Framsóknarkarlmaðurinn fékk, þó svo hún sé ekki viðurkennd af gömlu Framsóknarmaddömunni sem frambærileg Framsóknarkona. Og þessi Hafdís Helga virðist ekki taka neitt tillit til þess, að ofstopi hennar og öfgar munu koma Lilju fljótlega í steininn, þar sem hún verður að eyða nokkrum áratugum innan um misyndismenn og morðhunda.

Í þessum hremmingum, sem eru að yfirhellast blessaða dúfuna hana Lilju, sem helvískir klausturfantarnir töluðu svo illa um, þá ríður á að vér, öll íslenska þjóðin, stöndum þétt við bakið á okkar konu úr Framsóknarfjósinu. Vér verðum að berjast, berjast við þessar tíu ára frekjudósir, sem ganga fram í þeim heimskuþvættingi, að þær geti vaðið í bitlingasafnið og valið sér bitling að vild. Þessi Hafdís Helga verður bara að leita á náðir síns flokks, Sjálfstæðisflokksins, eftir bitlingi, sömuleiðis Hanna Katrín. Eins og staðan er núna, þá gapir fangélsisgímaldið við Lilju Alfreds, og verði ekkert að gert mun það svelgja hana í sig, og það sem verra er, gömlu FRamsóknarmaddömuna líka. Hvernig haldið þér að ástandið mundi verða á Hrauninu, ef Framsóknarmaddaman sjálf veður lokuð inn með glæpamönnunum, það mundi gera út af við þá á stundinni, en það viljum við ekki.   

Brot Lilju með þeim verri sem hafa sést

,,Takið hinni postullegu kveðju." - Minningarorð síra Baldvins yfir brennuvargi

,,Eftir hopp og hóruþvarg
hann varð ráða sér brennuvarg."

,,Takið hinn postullegu kveðju."

Þannig hóf síra Baldvin minningarorð sín yfir einu sóknarbana sinna, sem löngum hafði verið grunað um að vera brennuvargur, en var nú fallið frá, flestum til blessunar. Þessu næst rifjaði síra Baldvin upp glæpsamlegt lífshlaup hins framliðna og kvað það ekki í nokkurs valdi, ekki einusinni Guðs Almáttugs, að bjarga þessum ólánsaumingja frá logum Helvítis og brennisteinsáti undir handleiðslu púka og ára Djöfulsins. A svo búnu minntist síra Baldvin nokkurra óupplýstra eldsvoða í prestakallinu, sem ,,hið dauða helvítisbarn", eins og hann orðaði það, væri grunað um að eiga fullan þátt í.

,,Það er ekkert lýgimál", hélt síra Baldvin áfram útfararræðu sinni, ,,að okkar burtkallaði þrjótur var aðílji að fleiri glæpaverkum en aðrir hér í sókn, og hefði eg með réttu átt að vera búinn að bannfæra þennan skálk fyrir löngu. En þar eð hann gerði sér upp að hafa fengið slag og leika sér að því að liggja hálfan annan áratug í kör og þykjast mállaus og heyrnarlaus varð ekki úr bannfæringunni, því miður. Og þó svo hræið af þeim dauða hafi fengist borið inn í musteri Herrans til yfirsöngs, verður hann huslaður utangarðs, hérna uppi í grjóturðinni ofan við bæinn. Trú vor leyfir ekki slíkum þorpara legstað í vígðri mold."

Þannig fór fyrir brennuvargnum í sókn síra Baldvins. En fljótlega eftir að karl hafði verið urðaður fóru nokkrir aldraðir karlaskrattar að leggja leið sína að greftrunarstað brennuvargsins og og kukka á hann og míga. Þeir gátu aldrei fyrirgefið honum misgjörðir hans. Og stundum leiddu þeir kérlingar sínar með sér, skakkar og hjólbeinóttar, að gröf vargsins og buðu þeim að gera stykkin sín þar. Síra Baldvin gladdist er hann frétti af framferði hinna hefnigjörnu öldunga, og sagði sem svo, að vináttuvottur af þessu tagi væri ljúf vögguvísa miðað við það sem sál brennuvargsins mætti þola í Helvíti af Erki-Djöflinum og púkum hans. 

Bruninn í Hrísey líklega íkveikja eða slys

Hvernig Hálfdán Varðstjóri þaggaði niður í blaðamannabullum

Ekki datt neinum í hug að rannsaka málið þegar Hálfdán Varðstjóri lumbraði hressilega á nokkrum blaðasnápum að gefnu tilefni. Helvískir blaðasnáparnir höfðu legið á því lúalagi að birta svæsnar lygagreinar um máttarstólpa þjóðfélagsins og bera þeim á brýn stórþjófnað, morð, lygar og fleiri djöfullegar syndir. En þegar eitt blaðamannsskrípið tók sig til að fullyrti að einn þeirra, sem hann og félagar hans voru búnir að dunda sér við að gera ærulausan stórþjóf og morðingja væri kominn í beinan karlegg af húnvetnskum sauðaþjófum, var Hálfdáni Varðstjóra nóg boðið og ákvað að taka þetta skítamál föstum tökum.

Hálfdán Varðstjóri byrjaði á að heimsækja vinnustaði umræddra fréttasnápa og setja ritstjórnum þeirra afarkosti. Því svöruðu dólgarnir með því að kokka upp frétt um Hálfdán Varðstjóra, þar sem honum var lýst sem útsmognum bófa, ruddamenni og fanti, og gefið í skyn að maðurinn gengi ekki heill til skógar á kynferðissviðinu. Þessi greinarstúfur varð til þess, að Hálfdán Varðstjóri heimsókti hvurn og einn þessara blaðamanna einslega á heimilum þeirra. Heimsóknir þessar leiddu af sér þá sáru staðreynd, að blaðamannsbleyðurnar mættu ekki til vinnu í mánuð eða meir; sumir voru sagði liggja á sjúkrahúsum, en aðrir lægju undir rúmum sínum í einni samfelldri dauðaangist og ofsahræðslu við að Hálfdán Varðstjóri birtist aftur um hnefa sína uppreidda.

Upp úr þessu slaknaði mikið á aðför blaðadjöflanna að voldugum forstjórum, bankastjórum og stjórnmálamönnum. Að sama skapi hækkaði gengi Hálfdáns Varðstjóra á æðstu stöðum, og forsætisráðherra bað bysskubb að biðja sérstaklega fyrir Hálfdáni við hátíðarmessu á nýársdag. Brynjar Vondalykt, sem þá var rétt nýbúinn að ná sér eftir nefbrot, sem hlaust af varðstjóralegum atlotum Varðstjórans við Vondulyktina, en lá nú dasaður á dívani heima hjá sér og hlustaði á messulæti bysskubbs á nýársdag. En þegar kom að bæn bysskubbs til Guðs um að hann blessaði og varðveitti Hálfdán Varðstjóra, leið yfir Brynjar Vondulykt og það sem eftir var dagsins og daginn þar á eftir þjáðist hann af hjartsláttartruflunum og andarteppuköstum og sat á toilett með freyðandi niðurgang. Svona getur nú guðlast haft vond áhrif á viðkvæmar sálir.

Rannsaka árás lögreglu á fréttamenn

Auðséð að unginn er aðeins æðarfugl til hálfs og skal því til rannsóknar

Í sporum bænda í Árnesi væri upplagt að taka lífsýni úr hvíta unganum og senda vísindamönnum til skoðunar. Það er auðséð, að ungaskömmin er ekki æðarfugl nema í aðra ættina og liggur þá beint við, að æðarkollan, móðir þess hvíta, hefir haft óleyfileg mök við aðra dýrategund. Helst kemur upp í hugann, að faðirinn sé hvítmávur eða bjartmávur, en hann gæti líka sem best verið hvítur fressköttur eða hvítt hundsspott. Fresskettir eru lævísir og óútreiknanlegir, ekki síst þeir hvítu, og vísir til að nauðga æðikollum.

Þá er rétt að minnast elgfróðans, sem átti heima upp til dala í Húnavatnssýslu. Hann var sonur bóndasonar í dalnum og fjórtán vetra merrhryssu. Elgfróðinn var hestur frá hálsi og aftur úr en maður frá hrosshálinum og upp úr. Þetta kvikindi talaði mannamál eins og innfæddur, auk þess sem það talaði tungum þegar því þótti það henta. Eins og títt er um elgfróða, eða finngálkn af þessu tagi, var hann slóttugur mjök, vínhneigður og kynvilltur og vóru því allir hræddir við kauða, ekki síst þegar hann hafði í staupinu.

Nú, aunginn vissi hvað við þetta ætti að gera, hvort elgfróðinn ætti að gista hjá fólkinu í baðstofunni á bænum, eða hírast í hesthúsinu með hrossunum og þarfanautinu. Ef hann fékk að vera í baðstofunni var ekki svefnfriður fyrir hrossalátum elgfróðans; hann virtist sólginn í komast upp í bæli til húsfreyju og var hræðilegt fyrir annað fólk að verða vitni að því. Fór svo að lokum, að elgfróðinn kramdi húsfreyju til bana, fyrir vangá, eina nóttina. Eftir það var skepnunni vísað í hesthúsið til gistingar. Hvernig ævi elgfróðans fór fram að öðru leyti er mönnum að mestu hulið. Þó virðist sem þarfanautið hafi slitið af sér hlekkina eina nóttina og stangað veslings elgfróðann til dauðs. En í kirkjubókum stendur, að bóndinn á bænum hafi ,,saltað elgfróða sinn í tunnu eftir dauða hans". Ennfremur er skilmerkilega skráð í kirkjubókina, að það sem af gekk, eftir að bóndi hafði saltað í fulla tunnu, hafði verið jarðað rétt utan við kirkjugarðsvegginn, án yfirsöngs. 

Hvíta-Sunna kom í heiminn á hvítasunnudag

Dæmisaga fyrir hjólríðinga í Grafarvogi og ráð fyrir þá við vondri brekku

Ef hjólríðingunum í Grafarvogi er svona illa við brekkuskrattann þarna hjá sér þá fara þeir vitaskuld með jarðýtu á hana og taka hana af um leið og þeir moka alúmíníum-fígurklumpunum út í sjó. Eftir það geta Grafarvogsmenn og Grafarvogskonur riðlast á hjólhestum sínum aftur á bak og áfram þar sem brekkan var án þess að blása úr nös.

Einusinni keypti sárafátækt sveitarfélag úti á landi djangansmikið listaverk, eða það átti að minnstakosti að vera listaverk, til að setja niður uppi á hóli í miðju þorpsins. Þetta listaverk hét ,,Sjálfstæðisflokkurinn, sverð vort og skjöldur" og var gefið af tilefni tuttugu og fimm ára afmælis Sjálfstæðisfélagsins á staðnum. Ekki voru allir jafn glaðir með listaverkið, enda kom það vel fram á næstu vikum og mánuðum.

Nú listaverk þetta var eirmaður í fornbúningi með sverð, skjöl og öxi mikla. Einn sunnudagsmorguninn um haustið vöknuðu Sjálfstæðisflokksmenn á staðnum upp við að búið var að mála hausinn á karlinum eldrauðan og taka af honum öxina, hana höfðu óþokkarnir sagað af með járnsög. Á jólaföstunni festu þeir vírstreng í karlinn og drógu hann á hliðina með dráttarvél. En Sjálfstæðisflokksmönnum var annt um sinn minnisvarða og ármann og reistu karlinn við. En á gamlárskvöld, klukkan 00:00 á miðnætti kvað við ógurlegur dynkur, og er að var gáð, var eirkarlinn Sjálfstæðisflokksmannanna sprunginn í tætlur; óvandaðir dárar höfðu orðið sér úti um dínamít og bundu með því endi á hrakfallasamt líf minnisvarða Sjálfstæðisflokksfélagsins, eirkarlsins mikla, sem hafði kostað fátækan hreppsjóð mikla pénínga. 

Erfið og óvinsæl en mjög falleg

Borgarastyrjöldin á Eyrarbakka var ljómandi góð, en svo er líka allt upp talið

Það getur verið ljómandi gaman af borgarastyrjöldum og margir sem hafa brennandi áhuga á þessháttar viðburðum. Á Íslandi er sorglega lítið af borgarastyrjöldum og þær varla tíðkast hér síðan Sturlungar voru og hétu. Í einstaka þorpi úti á landi hefir fylkingum lostið saman, en það hafa aldrei orðið alminnilega vígaferli úr því stappi. Á seinni árum eru það einna helst prestskosningar sem hleypt hafa ólgu í blóð sóknarbarna og löngunar til að fella andstæðingana.

Borgarastyrjöldin á Eyrarbakka er þó falleg undantekning. Þar skiptur þorpsbúar í tvær svo til jafnfjölmennar fylkingar og svo var barist. Tildrög styrjaldarinnar voru sáraómerkileg og voru á þá leið, að ein vel gift frauka af góðu fólki gerði sér lítið fyrir og fór að drýgja hór með vel liðnum hreppsnefndarmanni, sem kvæntur var framúrskarandi konu. Allt var þetta fólk innfætt og þókti, fram að hórnum, til svo sérstakrar fyrirmyndar að allir Eyrbekkingar vóru samtaka með að vera stoltir af þessum indælu persónum. Svo varð Fjandinn laus og allt fór í bál og brand.

Fyrstu átökin voru slagsmál milli föður hórdrengsins og föður þess er kokkálaður var. Þeir börðust eins og heljarmennum sæmdi og féllu báðir. Nóttina eftir fóru nokkrir piltar austur að Bergþórshváli og Hlíðarenda í Fljótshlíð, því þeir höfðu sannspurt, að enn mætti finna eitthvað af vopnum Skarphéðins í brennunni og Gunnars frá Hlíðarenda. Þeirri ferð lauk með því að þeir brutu upp verkfærageymslu einhversstaðar austur í Flóa og stálu þar skaröxi, tveimur heykvíslum, járnkarli og sleggju. Helgina þar á eftir var barist á Bakkanum og féll þar greiðlega helmingur íbúanna, en hinn helmingurinn, sá sem komst lífs af, voru eftir þennan voðalega Brávallarbardaga óttalegir bölvaðir krypplingar, sumir skoppandi á öðrum fæti, aðrir drógust áfram með erfiðismunum, af því að það var búið að höggva af þeim báða fætur við kné. Í þessum bardaga féllu hórdrengurinn og hinn kokkálaði; hórkonan fannst höfðinu styttri ofan í læk, en frú hórdrengsins slapp með brotið bak, aðra höndina af, sem og hægri fót afsniðinn um miðjan lærlegg. Síðan hefir allt verið með kyrrum kjörum á Eyrarbakka.  

„Bandaríkin á barmi borgarastyrjaldar“

Með eina tönn og í grútskítugum nærbuxnadruslum

Það mátti búast við því, að henni stæði á andskotans sama, kérlíngarfuglinum, þótt fólk hneykslaðist af hinni ósmekklegu klámmynd, sem hún birti af sjálfri sér. Og ekki nóg með það, heldur er kérlíngarboran ekki nema með eina tönn í trantinum, framtönn, hinar eru annaðhvort brunnar eða slegnar úr. Á myndinni atarna heldur hún svo á nærbuxum, því hún er í þann veginn að fara að skipta, því þessar sem hún er í eru sennilega orðnar fjarska ókræsilegar. Þá er augljóst að MaDonnan er augfull, þá myndin var tekin, og miðju svalli. Það á ugglaust að tákna siðspillinguna í heiminum.

Svo einkennilegt sem það er, þá varð frú Ingveldur reið þegar hún sá myndina af MaDonnu, því henni sýndist fyrst að þetta væri Máría Borgargagn elligar hún sjálf, og myndin væri tekin í einu af þessum rómuðu helgarsamkvæmum, sem sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn eru fræg fyrir. Það kvað heldur ekki vera óalgeng sjón í samkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins, að bæði frú Ingveldur sem og Borgargagnið séu þar á vappi í nærbuxum einum fata, eða nærbuxnalausar og fara þá aðrar samkvæmiskvinnur að dæmi þeirra. Svo er áleitin spurning hvort MaDonna sjálf hafi verið gestur í einu þessara samkvæma frú Ingveldar, en orðrómur um það var á sveimi á sínum tíma.

Sjálf svarar frú Ingveldur illu einu ef hún er spurð hvort MaDonna hafi verið í helgarsamkvæmi hjá henni. Sagt var að Brynjar Vondalykt hafi verið í essinu sínu, helgina sem MaDonna dvaldi að frú Ingveldar og Kolbeins. Helvískur kallhólkurinn lét víst eins og hrútur um fengitímann, nuddaði sér utan í MaDonnu og hnusaði af henni og bretti upp á trýnið, þar til frú Ingveldur tók í taumana og leiddi Vondulyktina nauðuga á brott og ýtti honum hranalega inn í herbergi, þar sem fyrir voru moldfull, ósiðleg og spillt hjón, og læsti hann inni hjá þeim. Það er mikið embætti og vandasamt að vera frú Ingveldur, það ætti hún sjálf best að vita. 

61 árs gamalli Madonnu er drullusama

Forfeður þeirra hvítu og abelsínugulu í USA

Það var aldrei, að Kínamaðurinn tók í rassgatið á hvítu og abelsínugulu ódámunum í Bandaríkjunum. Þeir hvítu og abelsínugulu eru auðvitað undirmálskvikindi þrátt fyrir að ráða yfir péníngunum og bönkunum og yfirleitt öllu þar vestra. Þessi óþjóðalýður, samsafn reifara og stórglæpamanna, ruddist til Amríku ekki fyrir svo mjög löngu, og hóf þegar í stað drepa þá er fyrir voru, Indjánana, og reka þá sem þeir nenntu ekki að kála upp á fjöll eða eitthvert annað út í buskann, svo þeir væru ekki þvælast fyrir hvítum frelsisfrömuðunum frá Evrópu.

Samhliða brottrekstri Indjána fóru þeir hvítu miklar sjóferðir til Afríku til að veiða blámenn til að hafa fyrir þræla. Þegar til Amríku var komið drógu þeir blámennina upp lestum skipanna, hlekkjaða og í búrum eins og þeir væru óargadýr. Svo voru Afríkumennirnir látnir þræla og þræla þar til þeir voru orðnir ónýtir, en þá var þeim fleygt og nýir blámenn sóktir til Afríku. Þetta eru nú helstu afrek hinna frelsisunnandi og péníngageðsjúku hvítu yfirburðamanna í henni Amríku, sem í eina tíð hétu Vesturfarar.

Í Evrópu var almennt talin mikil landhreinsun af Vesturförunum, því meðal þeirra voru morðingja, ræningja, glæpahundar og pérvertar, auk hreppsómagar, horfallin börn og krankar konur. Afkomendur þessa félega lýðs gerðust að eigin frumkvæði foringjar kapítalismans, ójafnaðarins, og þeirra guð er Mammón og þeir dýrka péníngagéðsjúkdóminn eins og ástsjúkir fresskettir breima læður. Auðvitað líta sona stórmenni niður á fólk sem er af ættum þræla, sem þeir fengur áður og fyrr að kúga og pína í ró og næði. Stundum tóku hinir aðalbornu stórhöfðingjar af stétt evrópskra vesturfar sig til að gerðu blámannastúlkunum börn, sem auðvitað var útskúfað jafnóðum og þau fæddust. Svo sigar sá abelsínuguli í Hvíta húsinu og hans sálufélagar lögreglu og her á fátæka afkomendur fólks, sem flutt var nauðugt frá Afríku til Amríku. Ja, þvílíkir djöfuls aumingjar og ómenni. 

„Krónískur sjúkdómur“ í bandarísku samfélagi

Yfirstéttarfémman Halla Tómasdóttir Jónssonar Metsölubókar

Hvurn fjandann ætli þetta hafi vit á einhverju, sem það kallar öfga, á ,,báðum endur hins poletiska litrófs." Glamrandi yfirstéttarfémína, með gullklump í heilastað, er máske kunnug ofstopafullum hægrifénaði, en vinstrimennsku, sosíalisma, þekkir hún ekki, - ekki einusinni af afspurn. Hjá kerlu, eins og þessari yfirstéttarfémmu, er allur sosialismus öfgar og hryðjuverk. Sjálf mundi kerla þessi teljast til öfgahægris, auðvalds og afturhalds.

Vissulega hefir frú Ingveldur mætur á Höllu Tómasdóttur, en frú Ingveldur heldur því blákalt fram, að Halla þessi sé dóttir Tómasar, sem Guðbergur skrifaði um í metsölubók og gjörði með því ódauðlegan. Önnur Halla, efrimillistéttarfémínísti sem skriðið hefir um VG, og nú síðast ASÍ, í bitlingaleit, þar sem sleikjuskapur og fals kemur mjök við sögu, er trúlega systir Höllu í New York, og þá samfeðra, báðar dætur Tómasar Jónssonar bankastarfsmanns. Tómas þessi er náfrændi ekki minni manns en Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns og þannig tengjast allar þessar Höllur og Skröllur sæmdarheimili sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeins.

En þetta var nú óviðeigandi útúrdúr. Í fréttinni, ,,þetta er ógnvænlegt ástand", nefnir Halla Tómasar Jónssonar metsölubókar, að henni lítist fremur illa á að abelsínugula viðrinið í Hvíta húsinu geti stillt til friðar á götum amrískra borga; sá ódámur sé mun líklegri til að etja lýðnum saman, helst til borgarastyrjaldar og algérs niðurbrots. Nú, þann abelsínugula þekkir Halla eins og lófana á sér, enda hugsa bæði tvö einlægt um pénínga, gróða, meiri pénínga, meira auðvald og þannig upp aftur og aftur. Þar af leiðandi er yfirstéttarfénínístinn Pénínga-Halla allsendis ófær um að hugsa um hluti sem hún hvorki þekkir né veit hvað eru; henni er meira að segja um megn að skilja hvað langvarandi óréttlæti, ójöfnuður og niðurlæging elur af sér um síðir. 

„Þetta er ógnvænlegt ástand“