Ógæfa Stemmgrimms Johoð magnast í fangi Pírata

Aumingja karlinn hann Stenngrimmur að lenda í því óláni að kynnast Pírötum á síðustu metrum slímusetu sinnar á Alþingi. Stenngrimmur Johoð hefir um árabil verið einn okkar bestu leikara þótt svo að æ fleiri séu farnir að greina úlfseyrun á karli, hvar þau gægjast upp úr sauðargærunni, sem Stenngrimmur hefir klæðst í áratugi.

Píratafólkið er hinsvegar sérstök tegund götustráka, sem aðeins er að finna í 101 Reykjavík. Þessi grey eru óhefðbundin á flestan hátt, sem er áunnið ástand, sem þau af lítilli visku hafa komið sér upp. Á móti þessum fjanda hefir Stenngrimmur Johoð, marghertur af kapítalísku undirferli og meðfæddum loddarahætti, mátt berjast, en án árangurs, því píratakvikindi í skítugum lúðaleppum og á sokkaleistunum hafa ítrekað gjört Stenngrimmi afar gramt í geði, nú síðast munaði aungvu að hann flygi á Pírataskrattana í þingsal og lemdi þá í klessu. En þess ber að minnast, að eitt sinn, fyrir talsvert löngu síðan, hjólaði Stenngrimmur þessi í þáverandi forsætisráðherra, Gjeir Haaardý, í þingsal og kýldi hann þar sem hann sat í nýfrjálshyggjuvímu, en þesslags vímu kann Stenngrimmur Johoð líka að meta.

Nú hafa einhverjir Drotni lítt þolanlegir hlandaular vaðið upp með þá geðheilsubiluðu hugmynd, að færa Alþingi um stundarsakir í annað og víðáttumeira húsnæði en gamla púkó Alþingishúsið hefir upp á að bjóða og mæta þannig reglum um sóttveikivarnir. Auðvitað tekur Stenngrimmur þessháttar þvætting ekki í mál, enda er hann þingforseti, og telur sig sem slíkan æðsta mann landsins og stjórnanda þings, ríkisstjórnar og forsetaþrælsins á Bessastöðum. Enda er öldungis óljóst hvurt hlandaularnir vilja fara með Alþingi um stundarsakir. Sumir vilja meina að kjánarnir ætli sér með þingið í einhvurja fótboltaskemmuna, aðrir hafa bent á tóm fisvinnsluhús í eigu Samherja Stenngrimms Johoð, og enn aðrir að auðvitað eigi að fara með þingið á Þingvelli og þinga þar undir berum hymmni, sona eins og þegar Stenngrimmur þingaði þar í hitteðfyrra fyrir tugi milljona (eða vóru það milljarðar?) með Grettlu gömlu úr Danmörku. Það er ekki nema von, að Stenngrimmur í sauðargærunni hafi, sem stendur, hug á að láta hnefa sína dansa á nösum helvískra píratakálfanna á sokkaleistunum.

Yrði stórmál að færa fundi Alþingis

Verðugt verkefni fyrir aktívista, ef þeir eru þá aktívistar

Það er dálaglegur andskoti að réttarkerfið á Íslandi sé svo rotið og gjörspillt, að það hiki ekki við að dæma gráðugum paurum marga milljarða úr ríkissjóði fyrir ekki neitt. Að vísu slógu paurarnir nokkuð af, ,,vegna kóvíðveirunnar", en það er afsökunin, og segjast vera hættir við að sækja sína milljarða til ríkisins, en þó ekki allir. Úti í Eyjum eru tvö útgerðargreni, sem ekki hafa gefið sína milljarða fyrir ekkert upp á bátinn. Þetta eru kræfir karlar, sem kunna að geðjast sínum hlægjandi kérlíngum, og er nákvæmlega alveg sama um mannskæðar farsóttir, og yfirleitt allt, nema að fóðra eigin græðgi.

Þegar ég var að velta þessum milljörðum fyrir ekkert og gráðugu paurunum fyrir mér mundi ég allt í einu eftir fólki sem grobbar sig mjög af að vera aktívistar og gengur stundum um með svarta poka á hausnum með örlitlum götum á til að sjá út um. Og af því þetta eru aktívistar og nýmóðins fólk, þá vefst ekki fyrir þeim að stofna stjórnmálaflokka með gjörsamlega óljósum markmiðum. Píratar heitir einn þessara flokka. Síðar kom upp á, að aktívistum þókti ekki nóg að gert og hófust handa við að setja saman og semja Sosialistaflokk Gunnars Smára. Allt er þetta gott og blessað svo langt sem það nær, en það nær bara ekki neitt. Á Alþingi birtist aktívismi Píratanna í því að rífast á hlandaulalegan hátt við heiðursmenn á borð við Stenngrímm Johoð og Brynjar Níelsson, að ógleymdum Ása á aksturspéníngunum.

Nú er komið verðugt tilefni fyrir aktívistana, píratíska eða solialiska, að fá útrás fyrir sitt heilbrigða og heiðarlega aktívistaeðli með því að heimsækja Vestmannaeyjar og flæma hina gráðugu varga, sem ætla sér stórfé úr ríkissjóði fyrir ekki neitt, út úr grenjum sínum og láta þá biðja þjóð sína fyrirgefningar, grátandi á knjánum, á allri hinni djöfullegu græðgi, sem þeir hafa leyft sér og lofa bót og betrun og aldrei gera tilraun aftur til að sjúga út úr ríkissjóði, sem er fjársjóður almennings, fjármuni sem þeir eiga ekkert í. Slíkur aktívismi er kallaður grenjavinnsla. Ef aktívistarnir verða ekki við þessari litlu og sjálfsögðu bón minni, þá eru þeir akkúrat aungvir aktívistar, heldur einungis grobbin lítilmenni og veraldaraumingjar með hlandbragði. Sýnið nú svo um munar, þið aktívistar, að þið eruð hugrakkar hugsjónahetjur en ekki illa þefjandi kúkalabbar, sem mig grunar þó innst inni að þið séuð.

Segir að ummælin hafi verið oftúlkuð

Þá er farið að falla á menn og síðan hefst dansinn á grafarbakkanum

Svona fer þetta; menn verða aldurhnignir og börnin þeirra fara sjálf að eignast börn, jafnvel þótt þau séu ekki orðin mannbær. Þegar fer að falla á menn og konur, eins og Klaustursystkinin orðuðu það svo þægilega, þá þýðir það nákvæmlega, að farið sé að slá í viðkomandi, hann farin að úldna, sé orðinn skemmdur, jafnvel eitraður. Þegar svo er komið er skynsamlegast fyrir þann sem farið er að falla á, að láta sig hverfa, ekki kannski fyrir fullt og allt, heldur halda sig heima, helst inni í fataskáp til að minnka líkurnar á að nokkur sjái mann og verði misboðið af leiða slíkt hrörlegt gamalt kvikindi augum.

Vér gamalmennin erum sannlega hvimleiður þjóðflokkur, svo verða menn langafar og þá kárnar gamanið til muna, því það gefur til kynna að nú sé maður farinn að dansa á grafarbakkanum, en þeim dansi lýkur á einn veg: dansarinn steypist á hausinn ofan í gröfina og viðstaddir flýta sér að grípa skóflurnar og moka yfir endemið áður en því tekst að skríða aftur upp úr af sjálfsdáðum.

Eitt sinn komst vitur maður að því að barneignir væri heimsfaraldur og gegn þeirri plágu væri aðeins eitt meðal: að fólk hætti með öllu að gera dodo og gjörði skírlífi að sínu lífstakmarki. Og áður en varði, ef allt gengi að óskum, væri mannskepnan úr sögunni á einum mannsaldri með öllu sínu tildri og fólsku. Sennilega mundi sauðfénu og nautgripunum á Íslandi bregða við, ef manndýrið væri úr sögunni; eitthvað af rolluskjátunum mundi sennilega hjara af í einn eða tvo vetur, kýrnar ættu erfitt og trúlega sálgast allar sem ein í fyrsta hreti.  

Æðislegt að verða afi í heimsfaraldri

Úrkynjaður sjóvarpsþáttur sem farinn er að lifa sjálfan sig

Enn færist skörin upp í bekkinn. Nú þykir ekki lengur nógu gott að tjalda strengjabrúðu LÍÚ og láta hann tafsa einskisverðan utanbókarlærdóm eftir einhvern gullrass í vesalingaþætti Ríkisútvarpsins, Silfrinu, heldur er dreginn upp önnur strengjabrúða valdsins, hálfu vitlausari en brúða kvótakóngana. Mér og fleirum varð svo um að sjá þessi óféti breiða úr sér á skjánum, að við slökktum öll sem eitt á sjónvörpum okkar og kusum heldur að horfa á rigninguna út um gluggana á híbýlum okkar. Silfur Egils er sorglegt dæmi um kjaftaskjóðuþátt, sem farinn er að lifa sjálfan sig og er aðstandendum sínum sannarlega til skammar og á hvurgi annarsstaðar heima en á ruslahaugi sögunnar.

Eflaust líta strengjabrúðurnar tvær, sem og fleiri strengjabrúður valdsins, á sig sem glimmerflotta fulltrúa eftrimillistéttarfémínísma borgarastéttarinnar. Hinn raunverulegi sannleikur er svo sem augljós og dálítið annars eðlis en sjálfumgleði og sjálfsdýrkun hinna menningarsnauðu, háskólamenntuðu efrimillistéttarfémínísta, sem sé, að allur sé þessi leikur gerður í þágu auðvaldsins, kapítalistanna, Trumps og Sjálfstæðisflokkseigendanna í Valhöllu.

Því beini ég ósk minni til stjórnenda Ríkisútvarpsins, að skola nú Silfri Egils niður í klóakið  eins og hvurri annarri velgjandi ólyfjan, en sýna í staðinn lífsglaða ærslaþætti eins og til dæmis Tomma og Jenna til að gleðja landsmenn á dögum farsóttarvoðans. Strengjabrúður valdsins hafa ekkert vitrænt til málanna að leggja, skemmta aungvum, göfga aungvann, frelsa aungvann, hvorki andlega né líkamlega, en eru þess í stað harðla ónausynilegr dreggjar í gambratunnu hins gráðuga og nauðheimska péníngavalds.    

Bankar of áhættufælnir

En svo var það óknyttasvínið Brynjar Vondalykt

Agi verður að vera, annars mundi samfélagsskipanin riðlast og menn færu að berjast með vopnum. En þetta veitt neytendafrömuðurinn ekki og fer að rífast upphátt um eitthvað sem honum kemur ekki við og hefir í þokkabót aungvan skilning á. Það er stundum betra fyrir menn að þegja í stað þess að gaspra svo fólk fær á tilfinninguna að þeir séu að klæmast út í loftið, vegna þess að það er ólag á kirtlastarfseminni hjá þeim. En svo var það óknyttasvínið Brynjar Vondalykt, sem dulbjó sig sem stöðumælavörð og framdi glæpi.

Til marks um ómennsku Vondulyktarinnar, þegar hann lék stöðumælavörð á götum úti, var að hann pissaði í ökusæti þeirra bifreiða sem eigandinn gleymdi að læsa meðan hann brá sér frá. Einnig skildi hann miða eftir á framrúðum bifreiða á voru ritaðar lítt duldar hótanir um varðhald, eignaupptöku, gjaldþrot og brottrekstur um aldur og eilífð úr samfélagi manna. Einnig bar við, að á sektarmiðann var skráð, að viðkomandi ætti að mæta til hengingar í portinu bak við lögreglustöðina og tiltekinn staður og stund. Meðan stöðumælaleikur Brynjars stóð yfir, ringdi kvörtunum og kærum yfir út af tiltektum hans yfir Hálfdán Varðstjóra, sem vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið.

En þar sem það er borgin, sem gerir út stöðumælaverði, gerðist á sama tíma órólegt kringum borgarstjóra og menn sögðu honum til helvítis og að þeir mundu aldrei kjósa svona andskotans grasasna meir. Þá var það, að Hálfdán Varðstjóri tók sjálfur að sér rannsókn málsins á strætum úti. Og hann var fljótur að standa glæpamanninn að verki. Það var við Tjarnargötu. Mikið urðu vegfarendur um þá götu hissa þann dag, þegar þeir sáu risavaxinn mann í borðalögðum varðstjórabúningi vaða með mannóbermi undir annarri hendinni út í Reykjavíkurtjörn og misþyrma honum þar nokkuð hrottalega. Allar álftir, gæsir og endur tóku til vængja sinna, er þær urðu varar við ofstopann í Varðstjóranum og váleg neyðaróp fórnarlambsins, sem emjaði eins og huglaus tík, sem hengd hefir verið upp á skottinu, en karlar, kérlíngar og börn hópuðust saman við tjarnarbakkann í hæfilegri fjarlægð frá Varðstjóranum og Vondulyktinni. Síðan hefir Brynjar Vondalykt aldrei borið það við að leika stöðumælavörð.

Sektaður fyrir framan eigin innkeyrslu

Það er verst hvað karlanginn er skrækur og heldur illa lagi

Það er nú eins og það er, að halda uppteknum hætti, því aunginn veit hvurt það leiðir að lokum. Að vísu hefir Kolbeinn Kolbeinsson haldið uppteknum hætti þrátt fyrir að eiginkona hans, frú Ingveldur, hafi lúbarið hann og gengið á skrokk á honum vegna óviðeigandi siðferðisbresta hans. Síðan má fjandinn vita hvaða upptekna hætti Helgi Björnsson heldur. Og okkur varðar heldur ekkert um það.

Þegar betur var að gáð, virðist sem þessi Helgi sé að reyna að halda einhverslags söngdagskrá með hljóðfæraslætti undir. Svo virðist vera sem áminnstur Helgi sé öskurapi, þ.e. rembist af vilja fremur en mætti að orga upp í hlustirnar á fólki, sem á sér einskis ílls von. Það er verst hvað Helgi karlanginn er skrækur, hljóðin í honum minna á skræki í fugli, hettumávi eða kjóa, - nú eða hungurgarg í yrðlingum á greni. Að minnsta kosti er fullmikið að kalla þessi hljóð söng.

Vera má að Helgi Björnsson, hvur sem hann nú er, komist upp með að halda uppteknum hætti eitthvað fram eftir vori, en þá áheyrendur í taumana og freisti þess að lækka hljóðin í manninum með því að troða upp í hann trefli eða handklæði. Einn veturinn tók Kolbeinn Kolbeinsson upp á að draga augafullar, erlendar vændisstúlkur með sé heim af nektarvændishúsum borgarinnar. Fyrst í stað lét frú Ingveldur þetta athæfi eiginmanns síns að mestu yfir sig ganga og lét næga að skamma Kolbein dulítið. En Kolbeinn hélt sínu striki, bölvaður öfugugginn, en þá fór frú Ingveldur að fleyja stúlkunum út á götu og loka Kolbeinn inni í miðstöðvarkompunni. Tvívegis reyndi Kolbeinn eftir þetta að koma með sona stúlku heim, en í bæði skiptin tók frú Ingveldur þannig á honum að hann varð að liggja á sjúkrahúsi í nokkrar vikur á eftir. Eftir það hefir Kolbeinn látið sér nægja að taka framhjá með Indriða Handreði og Máríu Borgargagni og einstaka sinnum með Brynjari Vondulykt, en allt í góðu, um þessháttar lostabrölt lætur frú Ingveldur sér fátt um finnast.    

Helgi Björns heldur uppteknum hætti

Enn einu sinni róstur í Vesturbænum

Ekki er á það logið þarna í Versturbænum, einlægt er allt upp í loft á þeim slóðum, lögreglan akandi þar um á ofsahraða í brynvörðum hervögnum, eða lögregluþjónar á harðaspretti, veifandi kylfum, skotbyssum, hömrum og naglbítum, eða nálega öllu lauslegu til að berja á snaróðum Vesturbæingum. Í eina tíð hafði Hálfdán Varðstjóri svo mikið við, að hann fór í eigin persónu vestur í bæ til stilla til friðar. Iðulega varð mikill hvellur þegar Hálfdán birtist og var þá öllum kröftum tjaldað til. En á einum tímapunkti var mannfallið orðið mikið, samtals, að dómsmálaráðherra og forseti Íslands báðu Hálfdán þess lengstra orða hætta sér ekki oftar vestur í bæ, en þá voru á annan tug Vesturbæinga komnir út í kirkjugarð eftir móðurleg atlot Varðstjórans.

En þó svo Hálfdán Varðstjóri hafi dregið úr heimsóknum vestur á Mela og út á Granda, þá má hann eiga það hann Hálfdán, að hann fór aldrei alla leið út á Seltjarnarnes, en það útskýrði hann, að væri vegna þess að hann hefði ekki lyst á að berja strámenn og færa þá í fjötra. Því enn eimir eftir á Nesinu að ,,þar lifi fáir og hugsi smátt." Eitt sinn þá allt var á tjá og tundri og á öðrum endanum í Vesturbænum kom Hálfdán á risasiglingu þangað sem óeirðirnar stóðu voru mestar og lét hendur sínar fara um mannskapinn eins og þyrluspaða. Fljótlega létu glæpamennirnir undan síga, en svo mikill var gállinn á Hálfdáni, að hann gætti ekki rétt vel hverjir urðu fyrir hnefum hans. Þegar farið var yfir valinn lágu tvær alsaklausar konur dauðrotaðar á strætinu. En ekki var mikið veður gert út af því, en mestu máli skipti að Varðsjórinn kom á friði í bili með tiltektum sínum.

Í dag bíður Hálfdán Varðstjóri rólegur á varðstofu sinni eftir að lögregluprjónar hans komi og færi honum glæpamenn vestan úr bæ. Um leið og hann fær þessa manntegund upp í höndurnar dregur hann þá yfirleitt orðalaust inn í næsta fangaklefa sem laus og veitir viðkomandi viðeigandi refsingu. Síðast liðið haust komu lögregluprjónarnir með hálfgeggjaðan fylliraft, sem þeir gómuðu á Eiðstorgi. Hálfdáni þókti þefurinn af fyllikallinum óviðfeldinn og setti því upp þykka gúmhanska áður enn hann keyrði raftinn öfugan inn í klefa. Þegar Hálfdán koma aftur fram á gang, eftir að hafa gengið í skrokk á mannpeðinu, reif hann til sín eldvarnarslönguna af veggnum á ganginum og sprautaði með henni af fullum dampi langa hríð innum gægjugatið á klefahurðinni og lét ekki staðar numið fyrr en drykkjumaðurinn hafði misst meðvitund og var nær drukknaður í þessu æðisgengna þrifabaði. Þess vegna skuluð þér hugsa yður vel um, vinir mínir, áður en þið hefjið ölvun og óspektir í lögsagnarumdæmi Hálfdáns Varðstjóra, það er nefnilega óvíst hvort þér eigið afturkvæmt úr þeim dansi.

Lögregla og sérsveit með viðbúnað í Vesturbænum

Nú verða búandkarlar og samherjar fyrir norðan að koma suður og sækja sendisvein sinn

Ekki batnar það. Á fólk virkilega að trúa því að Jón Þór, malbikunarmaður og þingmenni og kominn til fullorðinsára, sé ekki enn búinn að koma auga á að það er ekki hægt að tala Stenngrimm Johoð til eða hafa vit fyrir honum. Þeir sem þjást af krónískri, ólæknanlegri, sjálfsdýrkun, á auðvitað að afskrá frá samfélagslegum trúnaðarstörfum, en fá þeim í staðinn verkefni á sérvöldum stað, þar sem þeir eru látnir moka sandi í fötu og fara síðan með hana upp á næstu hæð fyrir ofan og hvolfa sandinum niðrum gat, beint aftur ofan í sandkassann fyrir neðan, og þannig upp aftur og aftur allan liðlangan daginn. Í slíkum starfa fá langleiddir og raupsamir sjálfsdýrkendur útrás fyrir bjagaða athafnaþrá sína.

Nú ættu Jón Þór og hinir Píratarnir að setja þingfund uppi á Arnarhóli, vestan við styttuna af Ingólfi kaupmanni Arnarsyni, og bregða þar á leik í lagasetningu og þingsályktunum. Ekki væri verra þó Píratarnir gengju fáklæddir að störfum sínum þar á hólnum, til að sýna almenningi fram á að hvorki vorkuldinn né drepsóttir vinna ekki á sönnum Pírötum, sem aftur læddi þeirri æskilegu hugmynd að þessum sama almenningi, að svona heljarmennum sé einum treystandi til að stjórna landi og lýð.

Og þó svo að Jóni Þóri tækist að snúa Stenngrimm Johoð niður á halanum í morgun og stugga honum úr húsi, þá mætti samt Stenngrimmur, sperrtari en nokkru sinni áður, í fréttatíma fjölmiðla í hádeginu og sló að sjálfsögðu um sig með þessum eðlislægar hrokabelgingi sem honum er tamur; nei, ófarir hans fyrir Jóni Þóri voru honum sjálfum ekki að kenna, öðru nær, ófarirnar voru öllu öðru en honum að kenna, og það jaðraði við að Stenngrimmur Johoð segði berum orðum, að Jón Þór væri ekki pírati heldur hundspott, sem ekki kann að skammast sín. 
Spurning dagsins er því: Hvenær ætla búandkarlar og Samherjar fyrir norðan land að koma suður fyrir heiðar og taka sendisvein sinn, Stenngrimm Johoð, úr umferð, og hafa hann með sér aftur norður, í böndum ef ekki vill betur, og geyma hann til frambúðar í skepnuheldri girðingu norður á Langanesi? 

„Reyndum að tala forseta af þessu í allan gærdag“

Jón Þór snöri hann niður eins og hund

Röskur maður Jón Þór, enda marghertur upp úr malbikunartjöru og búinn að anda að sér svo mikilli eimyrju af heitu malbiki að varð að endanum að pírata, sem læknar telja fremur illvígan sjúkdóm. En hvað um það, Jón Þór gerði sér hægt um vik í morgun og snöri gripinn Stenngrimm Johoð niður eins og hund frammi fyrir þingheimi og var fljótur að. Og með buxurnar á hælunum sá Stenngrimmur Johoð sitt óvænna og sleit þingfundi í snarhasti og skreið á fjórum fótum úr þingsal.

En þó svo Jón Þór hafi stökkt Stenngrimmi Johoð á verðskuldaðan flótta þá sitja ráðherragægsnin sem fastast á prikum sínum og sýna ekkert fararsnið á sér. Jón Þór verður að fara að skilja, að litlu skiptir þótt hann snúi einn vaninhyrndan vanmetasauð niður, að til lítils er unnið ef hann lætur undir höfuð liggja að reka úr túninu. Því miður virðist Jón Þór vera ennþá svo slæmur í höfðinu eftir tjörueiminn of skarkalann á götum hundrað og eins, að honum skortir skilning á því nauðsynjaverki, sem það væri, að tæma Alþingishúsið af þeim leiðinda- og sjálfsdýrkunarskepnum, sem þar hafa plantað sér niður.

Af Stenngrimmi Johoð er það aftur að segja, að eftir meðferð vankaða píratans á honum, skreið hann sem fyrr segir á brott og þiggur nú ókeypis læknisþjónustu að Óla góða, sem lærði á sínum tíma að líkna gömlum stjórnmálahróum á tímum farsótta, en einnig mun sú væna Swandeesý Sendiherrans hjúkkast dulítið með hinn veiklaða þingforseta, en hún hefir nú öðlast full læknisréttindi og doktórsnafnbót að auki fyrir að hafa horft á kóvíðveiruna part úr degi. Á meðan þessum hégóma fer fram, megum vér enn bíða eftir réttlætinu sem felst í að þinghúsið verði tæmt af þessum framúrskarandi heimsku lufsum, jólatrjám og óvinum alþýðunnar, sem þar búverka. 

Þingfundi slitið eftir fimm mínútur

Bleyðimennska þeirra og undansláttur ríður ekki við einteyming

Ekki hebbði maður haldið að sægreifar okkar, svona fjársterkir og þurftafrekir, væru ekki jafn blauðir og raun ber vitni, að falla frá því að mergsjúga ríkið við eins upplagt tækifæri og nú. Og þeirra bera kóvíð nítján veiruna fyrir sig og segja hana ástæðu bleyðimennsku sinnar. Það er rétt svo, að slíkir greifar séu á vetur setjandi, því freistandi er taka allar veiðiheimildir af þessum gauðum og færa þær öðrum og hugrakkari auðvalds- og kvótabesefum, helst til eignar.

Í upphafi leit allt svo vel út. Greifarnir, sona déskoti flottir í sparifötunum, búnir að setja fram kröfur um milljarðabætur fyrir eitthvað sem þeir áttu ekki og hafa aldregi átt og heimskur lýðurinn farinn að skjálfa og skíta í sig af hræðslu, þá brestu þeim þor og máttur. Til að bjarga því sem bjargað verður úr þessu, ætti Bjarniben, stofustáss og gluggaskraut sægreifanna, að taka sig til og greiða veslings fólkinu, sem féll frá kröfum sínum, andvirði krafna þeirra og meira til.

Og þó. Sennilega væri langskynsamlegast að leysa alla sægreifa Íslands undan þeirri, þeim óviðráðanlegu kvöð, að eiga fiskinn í sjónum í kvótaformi; þeir eru búnir að vera, garmarnir þeir örnu, kannski sem betur fer, því ekki viljum við lítilmenni sem kvótagreifa. Eina heilbrigða ráðið varðandi blauða og taugabilaða sægreifa, er að ríkið taki alla útgerð í landinu að sér, með öðrum orðum, þjóðnýti allt heila klabbið, en sendi flugvél með greifana suður á Tortólu og Seyshelleyjar og skilji þá þar eftir. Ef menn, sem gera milljarðakröfur til ríkissjóðs geta ekki sinusinni staðið við stóru orðin og fylgt kröfum sínum eftir uns milljarðarnir eru komnir í hús, þá er best að koma þeim fyrir til frambúðar á ruslahaugum sögunnar.

Fimm útgerðarfélög falla frá skaðabótakröfu