Afmílubragur um aldraða frauku

Níræð er hún orðin
auminginn svorni,
átti hún í brasi
við bölvaða drjóla.
Hátt fljúga fuglar,
fámálir draugar.
En jagari með skotprik
á jörðu bíður.


Kúldrast sú níræða,
nábleik af kulda,
í kofahrói,
kalin á nýra.
Lotin af snobbi
snýst hún í hringi,
að henni skopast
skepnur og menn.

Baular nú Búkolla
blásvört í fjósi,
en búrtíkur geyja
og gráðugar smjatta.
Breimar af kæti
borgarastéttin
og bleytir smjörið
upp úr bleytu aungri.

Upp á tíræðisaldurinn
tiplar sú gamla;
tindfætt að vanda
í tólffeta bullum.
Rixar og ropar
rjóma einglærum,
en bókarkápan bleika
blaðsíður felur
auðar og óræðar. 

Og konur ungar sungu
þar til bretur kom í tungu
og lungun í þeim sprungu,
þá hló sú gamla dátt.

Sungu fyrir Vigdísi á afmælinu

Og sópuðu þeim heilögu eins og hvimleiðum músavað út í horn

Þetta áttu þær til eftir allt saman, þrátt fyrir vaxandi slappleika og vanheilsu, blessaðar ríkisstjórnartelpurnar. Þeim munaði sem sé ekki um að rísa upp dauða og djöfli eftir páskana, rétt eins og Þorgeirsboli forðum tíð og efndu til auglýsinga- skrumhátíðar fyrir sjálfar sig og ríkisstjórnina. Það þarf vissulega mikla bíræfni til að leggja undir sig hádegisfréttatíma fjölmiðlana á kostulegan popúlískan hátt og sópa hinu heilaga þríeyki, Þórólfi, Ölmu og Víði, eins hvimleiðum músavað út í horn. Þetta kallar maður nú að taka sviðið áð þess að hafa nokkuð til brunns að bera.

Það voru embættismennirnir sem gerðu áætlunina um slökun á reglum vegna kóvídsins, en þá birtust endemi frá Stenngrimi Johoð og Swabbó ásamt litla hvítvínsneytandanum í Valhöllu og tóku allan heiðurinn af heilögu þrenningunni með ofstopa og brussugangi. Já, efrimillistéttarfémínístar borgarastéttarinnar gjörast nú heldur stórtenntar þessa dagana og fara fram í hinum valhallarlærða efrimillistéttarfémínístastíl, sem ætlað er að vinna heiminn.

Síðustu mánuði hefir ekki farið fram hjá sæmilega glöggu fólki, að forsætisráðherra, og trúlega Swandeesý líka, hafa verið sendar í æfingabúðir hægrimanna í Vallhöllu við Bolholt í Reykjavík, til að nema látbragðslist fyrir fólk sem er að halda ræður. Það hefir tekist nokkuð vel að venja forsætisráðherrann að mest af óviðeigandi og fálkalegum höfuðrykkjum og slettum og af þessum skyndilegu brosum, sem áttu til að ryðjast fram á andlit forsætisráðherra þegar minnst varði og ekki voru túlkuð öðruvísi en að hún hefði þá skoðun að þeir sem hún var að tala til væru fífl, eða að minnsta kosti brjóstumkennanlegir vitfirringar. Í stað rykkjanna og brosgrettnanna hefir forsætisráðherra tekið upp settlegar handapatshreyfingar, sem Sjálfstæðisflokksfrömuðir eru frægir fyrir að brúka þegar þeir halda að eihver sé að horfa á þá og dást að þeim. Að vísu er hið lærða handapat forsætisráðherra úr Valhallarskólanum ennþá talsvert of ýkt og greinilegt er að þjálfararnir verða að slípa oflátungsháttinn til svo boðlegur sé. En hvað um það: Eftir auglýsinga og skrumsfréttaþátt efrimillistéttarfémínístanna þriggja, liggur aðeins eitt eftir, og það er það, að ráðherradömurnar sópuðu Þórólfi, Ölmu og Víði eins og hvimleiðum músavað út í horn og sýndu með þeim æsilegu tilþrifum, að þær eru ekki enn alveg dauðar úr öllum æðum.  

Dregið úr takmörkunum á samkomum og skólahaldi

Hún er, blessuð manneskjan, þrautpínd af plágunum sjö

Ósköp er að sjá hana Swandeesý Sendiherrans á myndinni sem fylgir þessari frétt. Það er aungvu líkara en að búið sé að þrautpína hana af plágunum sjö, sem sagt er frá í Biflíunni, og nú sé hún bara að niðurlotum komin. Í þessari sömu frétt, sem hér er lagt útaf, er líka skilirí af Katrínu forsætis, þar sem hún skartar Sjálfstæðiflokksbláum trefli og er í alla staði til fyrirmyndar fyrir eigendur sína og má um hana segja, að svona á gott gluggaskraut að líta út.

Og meðan Swandeesý bugast æ meir, verður bitrari og bitrari, og á báðum áttum hvort hún eigi heldur að ganga í Framsóknarflokkinn eða stíga skrefið til fulls, eins og Katrín og Stenngrímur, og skrá sig til heimilis í Sjálfstæðisflokknum. Gamli Sendiherrann, faðir Swandeesý, er mikill framsóknarmaður og í innilegu vinar- og kærleikssambandi við Sjálfstæðisflokkinn og í talsverðum metum hjá Samherjum þessara flokka. Stenngimur Johoð, hinsvegar, fararstjóri VG, minnir oss í seinni tíð á freðin stólpa, eða jafnvel vindþurrkaða löngu, sem sé skreið. Í þeim manni bærist auðvalds- og Samherjaþjónkunin ein og hann mun taka út sín laun.

Já, blessunin hún Swandeesý Sendiherrans er orðin svo slöpp og sljó að hún getur ekki lengur betrumbætt plögg frá embættismönnum og hleypir þeim óbreyttum í gegn. Þetta ætti að sýna hvurjum manni að hún er búin að vera í poletíkinni, ef hún hefir þá nokkru sinni verið nokkuð í þeirri tík. Að sögn gjörkunnugra manna er ástand VG ekki betra en heilsa heilbrigisráðherra. Þetta er allt saman farið í vaskinn, búið spil.

Meðfylgjandi mynd er af Swandeesý Sendiherrans og flokksbróður hennar Brynjari Níelssyni. 

Tillögurnar verða í óbreyttri mynd

Kaldalónið í kröm á Kanaríeyjum

,,Allt er horfið æðiber,
aunginn sést nú kjáni;
en Kaldalónið komið er 
í klessu suðrá Spáni."

Þetta gamla ljóð listaskáldsins væna kom sem skrattinn úr sauðarleggnum upp í hugann um leið og fréttin af Kaldalóninu á spánsku eyjunni Tenerífe bar fyrir augun. Í Kaldalóni vestra er aunginn heitur sandur, þar er auðn og tóm, og niður fjallshlíðarnar geysast snjóflóð með fáheyrðum ofsa, en draugar og andskotar flökta þar um aungvum til gleði og ánægju. Á meðan kvartar nýja Kaldlónið undan útgöngubanni, hvar hann flatmagar í endalausu sumri og sól.

Og öfugt við Kaldalón vestra, er afar skjaldan rok í Tenirífu og yfirleitt ekki undan neinu að kvarta. 

Ég geri ráð fyrir að Sigvaldi Þórður Kaldalóns sé eitthvað tengdur Kaldalóns tónskáldi, sem Hriflu-Jónas skipaði lækni á Suðurnesjum fyrir góðum níu tugum ára, en sú skipan dró nokkurn dilk á eftir sér, sem flestir nýtímamenn hefðu gott af að kynna sér. En á Tenerífu er aunginn Jónas frá Hriflu og aunginn Framsóknarflokkur, ekki einusinni klaustraður miðflokkur, er mér sagt. Og varla verður nýji Kaldalóns umdeildur læknir úti þar. Með þetta í huga ætti nýji Kaldalóns, með heimilisfesti í endalausu sumri Kanaríeyja, að láta eiga sig að kvarta og kveina eins og að honum sé sorðið á svívirðilegan hátt. Lúxuskvörtunarvæll er leiðinlegur og ekki tækur meðal siðaðra manna. Ég legg til að þeir sem vilja fræðast um raunverulegar hörmungar í lífi manna lesi til dæmis bókina ,,Ógurlegasta hörmungatímabil allrar minnar æfi", eftir Jóhannes heitinn Birkiland.

Föst heima hjá sér í 30 daga

Nýsosialistaflokkur Gunnsa Smára hefir vart undan að krýna leiðarljós

Nú þegar hinn ógn róttæki Sanders hefir hætt að eltast við að varða frambjóðandi bandaríska Framsóknarsjálfstæðisflokksins og styðja þess í stað Bíden gegn Trumpinu hafa þau undur gerst að tittirnir kringum Gunnar Smára, í hinum ógn róttæka Sosialistaflokki Íslands, hafa allir sem einn, að Gonnsa Smára meðtöldum, snúist til trúar á Bíden,  og halda nú blákalt fram að Bínden gamli sé ógn róttækur.

Eitt af því sem glöggir menn áttuðu sig fljótt á, varðandi Sosialistaflokk Gunnars Smára, var hvað tittirnir þar á bæ eru amrískir í sér, enda ku bæði Amríku-Viddi og Bandaríkja-Solveig vera í þessum ,,sosialistaflokki". Samkvæmt popúlískri kennslubók gerðu þessir nýsosialistar Börný Sanders að sínum Marx og Lenín allt þar til Sanders gafst bara upp, en þá ruku íslensku nýsosialistarnir upp til handa og fóta og krýndu Bíden gamla þegar í stað nýjan Marx og Lenín hjá sér. Það er ekki tekið út með sældinni að vera nýsosialist á Íslandi, ekki síst þeirra nýsosialista, sem allt hringlar laust í heilanum á.

Á morgun gætu lukkuriddaratittirnir í sosialgenginu hans Gunnars Smára vera orðnir svo ógn róttækir, að heillavinur þeirra, Trump forseti bandaríska Sjálfstæðismiðflokksviðreisnarinnar, væri fyrirvaralaust orðinn þeirra maður; við erum þess fullviss, að tittirnir mundu verða fljótir að sýna fram á að Trump sé grjótharður sosialist og í hvívetna jafnoki Marx og Leníns hvað róttækni og gáfur snertir. Já, þeir eru aldeilis ráðagóðir þeir þarna í tittaveitunni hjá nýsosialistunum og hugmyndaríkir úr hófi fram.

Sanders styður Biden

Hatursmenn bókmennta og annarra lista

Eins og við manninn mælt rísa sálsjúkustu fulltrúar heimskunnar, illgirninnar og afdalamennskunnar upp á afturlappirnar um leið og þeir heyra eða sjá listamenn nefnda og ausa öllum þeim hroða upp úr nægtabrunnum heimsku sinnar og fúlmennsku sem þeir hafa yfir að ráða. Nú hefir einn úr blautbarnadeild stjórnmálanna sett fram hugmynd um að þjóðin eigi að gera betur í úthlutun listamannalauna og vitanlega mæta miðaldaafturgöngurnar á stundinni og hefjast handa við grýta listamenn með öllum tiltækum skít og viðbjóði sem þeir þykjast hafa efni á að kasta í menn og málefni. Og auðvitað fær pilturinn af blautbarnadeildinni vænar gusur af svívirðingum.

Eitt er það sem hatursmenn bókmennta og lista á Íslandi eiga sameiginlegt, en það er vera talsvert hægrisinnaðir, að því er virðist frá náttúrunnar hendi. Foringjar og talsmenn helstu hægriflokkanna þora skjaldan að taka opinberlega undir með listamannahöturunum, en þeir standast samt ekki þá freistingu að styðja við bakið á þeim að tjaldabaki. Hægri menn á Íslandi hafa nefnilega aldrei verið sammála Þorsteini Erlingssyni skáldi er hann orkti um Sigurbreiðfjörð, sem um sína daga var ein vinsælastur maður á Íslandi: ,,og ef að við fellum þig aftur úr hor í annað sinn grætur þig þjóðin." Hægrimenn afa um aldir haft nautn af að fella skáld sín og listamenn úr hor.

Í huga hægrimanna, einkum þeirra fáfróðustu og heimskustu, eru listamenn þurfalingar sem eiga að fá sér ,,venjulega" eða ,,heiðarlega" vinnu. Í þessu mannfjandsamlega viðhorfi kemur fram menningarstig stórbænda og embættismanna fyrr á öldum í allri sinni dýrð. Hatur hægrimanna á listamönnum skýrist annars vegar grunnhyggni og heimsku þeirra, en hins vegar á hræðslu þeirra við listamenn, enda eru það listamennirnir sem mest og best hafa komið við kaunin á lénsherrum, sægreifum fyrr og nú, auðsöfnurum og yfirgangsfullum kapítalistum.   

Leggur til tíföld listamannalaun

Hin dularfullu endalok sterílíséraða þungarokkarans

Hann hefir á samviskunni að hafa myrt þungarokkarann, ja, allavega stéríjóþungarokkarann. En munar ekki miklu þar, skal ég segja ykkur. Hinsvegar leikur mér meiri forvitni á að vita hvað varð um sterílíséraða þungarokkarann, hann er alveg horfinn af sjónarsviðinu, sem og sterílíséruðu pönkararnir. Hér fyrir nokkrum árum dobía af þessum sterílíséruðu pönkurum, háværir en vitanáttúrulausir og enn meira laglausir, hvurnig sem það er hægt.

Enn lifir í minningunni þegar við piltarnir náðum tangarhaldi á serílíséraða þungarokkaranum, það var á sveitaballi, og drógum hann spriklandi að næsta fjóshaug, sem var í hálfs annars kílóméters fjarlægð frá sveitaballinu, og tróðum honum á hausinn ofan í hann og fórum svo leiðar okkar. Síðar fréttum við að helvítið hefði skriðið inn um glugga á bóndabænum eftir að hafa kraflað sig upp úr haugnum, flæmt bóndann úr rúmi sínu og skriðið sjálfur með alla mykjuna utan um sig undir sængina hjá húsfreyjunni og giljað hana langt fram á morgun.

En þessa vegna spyr ég um fornvin okkar, sterílíséraða þungarokkarann, að þó við fréttum eitt og annað af honum á bóndabænum, þessar sögur gengu vel á annað ár, þá hvarf hann alfarið úr sögum manna eftir það og engin minnst á hann aftur fyrr en nú. Óljóst hugboð hefi ég um að örlög sterílíséraða þungarokkarans hafi verið meinleg, ef ekki voveifleg. Mig dreymdi sem sé helvískan fyrir nokkrum vikum, ataðan mykju frá toppi til táar og með þetta óhræsis stærðar gat á enninu miðju. Ég rétt náði að spyrja kauða hvurnig stæði á þessu rokna gati, en hann svaraði að bragði: ,,Haglabyssan, karl minn, haglabyssan, svo hvarf hann mér sjónum, leystist upp í eldglæringum. Ég er ekki viss um hvort þetta var draumur eða hvort þessi þjakaði þungarokkari hefði birst mér þarna á herbergisgólfinu afturgenginn, en það skiptir svo sem minnstu máli. Hinsvegar hefir læðst að mér hræðilegur grunur um að bóndinn hafi orðið svo afbrýðisamur út af húsfreyjunni, að hann hafi ekki getað setið á sér og jafnað reikninginn við  þungarokkarann með hagabyssu og komið honum fyrir í áðurnefndum fjóshaug.

„Þungarokkarinn“ er dauður!

Ofur ofsagráðugir, soltnir en þó spikfeitir, úlfar og um leið ókristnir með afbrigðum

Þarna hlýtur að vera um mælingu í græðgi að ræða. Það opinberar aunginn græðgi á þessum drepsóttartímum nema ofur ofsagráðugir. Fyrir nú utan að aunginn á að fá einn einasta eyri í ,,bætur" þó aðrir fái úthlutað fiski sem þjóðin á í sameiningu. Og það er mjög bogið við þann Hæstarétt, meira að segja kengbogið, sem dæmir gráðugum úlfum bætur fyrir eitthvað sem heyrir þeim ekki til. 

Nú, fyrst það er páskadagur, er ekki annað hægt en leiða hugann að því hve ókristnir þessir ekkisinns sægreifar eru. Aldrei hafa þeir heyrt orð Jésú um ríka manninn, úlfaldann og nálaraugað, ekki heldur um þann sem á tvo frakka og á að gefa náunga sínum annan. Enn og því síður hafa garmarnir gráðugu heyrt af fyrstu söfnuðum kristninnar og hvernig afstöðunni til eignaréttarins var hátt á þeim bæ. Sannast sagna virðast sægreifarnir okkar ekki einusinni vera heiðingjar, heldur eru þeir villutrúarmenn upp á svo frumstæðan máta, að venjulegt fólk getur ekki gert sér slíkan ófögnuð í hugarlund.

Og ekki virðist þessi Hæstiréttur skárri en gráðugu villumennirnir; þar er, sem maður segir, pottur mölbrotinn. Á fólk virkilega að þurfa að trúa því að í Hæstarétt séu valdir villumenn? Er til dæmis eitthvað til í að þegar einstaklingar eru valdir til virðulegra dómastarfa sé þess gætt að þeir séu allir á sama villutrúarskipinu hvað varðar stórnmálaskoðannir og viðhorf til auðsöfnunnar? Þessu halda ýmsir fram og geta ekki haldið aftur af tárum sínum þegar segja þessa ljótu sögu. Sveitamaður nokkur fór til borgarinnar og dvaldi þar vetrarlangt. Þegar hann kom aftur heim sagði hann svo frá, að þann vetur hafi hann verið staddur meðal glorsoltinna, en þó spikfeitra, úlfa og sjakala, og hafi hann verið þeim degi fegnastur þegar hann fór aftur til heimahaganna.

Krefja ríkið um rúmlega 10 milljarða króna í bætur

Fágætur stofn af púngrottum í hlíðum Heklu

Þá gengur einn úr gáfumannaliði Pírata í salinn með meiningarlausan undanrennupopúlisma á vör.  Það hefir verið seginsaga þegar alþingismannanefnurnar okkar hafa fengið launahækkun, þá hafa litlu ljótu popílístapöddurnar í stjórnarandstöðunni og rekið upp leikið ramakvein og ekki þókst vilja launahækkunina, vitandi að það kæmi bara hreint ekki til greina. Einkum hefir Pírataklasinn verið lúsiðin í sinni bullandi popúlísku skinhelgi við að mótmæla launahækkunum til alþingismanna, sumir þeirra hafa jafnvel verð svo innilega ruglaðir að hafa rokið til og mótmælt launahækkunum á lægst launaða fólkinu. 

Í hlíðum Heklu hefir um langt skeið hafst við fágætur stofn af púngrottum, sem talið er að landnámsmenn okkar hafi haft með sér á knörrum sínum er fóru til Íslands til að ræna sér þar löndum undir bújarðir. Púngrottur þessar eru ákaflega ljótar í framan, eru eins og raktir blábjánavitleysingar á svipinn, með stærðar eyru og hryllilegan púng með þrem eistum í. Á fræðimannamáli kallast þessi tegund Hánorræna píripop Heklupúngrottan, og er í miklum metum hjá vísindamönnum um allan heim, vegna hinnar stórkostlegu úrkynjunar sem kvikindin hafa gengið gegnum síðan um landnám.

Eflaust mun undanrennupopúlistinn leggja fram sína popúlísku hugmynd, ef hugmynd skyldi kalla, um að hætt verði við kauphækkun þingmanna og ráðherra. Þá mun upp standa forseti Alþingis, sem undanfarin misseri segist eiga Alþingi, þeir Samherjarnir hafi slegið saman í púkk og keypt það, og segja undanrennupíratapopúlistanum að loka nú á sér þverrifunni og fara út á hlað og tína sér korn í sarpinn. Þar með verður það mál afgreitt og aungvir verða því fegnari en Píratarnir sjálfir. En það er um að gera að leyfa greyjunum að popúlast soldið, þó ekki væri til annars en að einhverjir gætu hlegið að kjánaskapnum í þeim. 

Vill að launahækkun þingmanna verði felld niður

Fárveikum karlaumingjanum úthýst af sjúkrahúsinu

,,Jafnvel sá með uppdráttarsýkina, sem var að bana kominn, var úrskurðaður fær til herþjónustu." 

Á sama hátt var Bórís Jónsson í dag úrskurðaður fær til að starfa fyrir hennar hátign Bretadrotningu. Þó er karlauminginn fárveikur og hárið á höfðinu á honum allt í óreiðu og líkast tilsýndar og fjarska illa reyttur hænurass. Í þessu líka ásandi er vesalings karlinn rekinn út af sjúkrahúsinu og sagt að fara að hundskast til að vinna. Býst einhver við að hálfreytt hænsn, sem bóndinn hefir sparkað með ofbeldi og öskrum inn í hænsnakofann verði eggjum? Nei, aldeilis ekki, sú hæna mundi leggjast niður og geispa golunni á gólfinu í hænsnakofanum.

Það er illa farið með með góðan dreng þar sem Bórís er og sárt til þess að vita hve þjáður hann er og lítilsvirtur. Upplýsingafulltrúinn í Downingstræti er bölvaður hrokadurtur og ræður yfir Bórísi og lætur hann skrifa undir allskonar vitleysu og nú hefur hann láti útskrifa Bórís, dauðveikan, eins og um alheilbrigðan menn sé að ræða. Þá verð ég undrandi ef þetta á ekki eftir að fara illa þarna í Downigstræti.

Vera má að geggjaðir einstaklingar, uppfullir af krataeðli, sem minna einna helst á sullaveika hunda, gleðjist sannri þórðargleði yfir heilsuleysi Bórísar og vona að brottvísunin af sjúkrahúsinu verði honum að fjörtjóni. Umræddir einstaklingar hafa nú þegar tekið út sín laun of fljúga að lokum í stórum boga beint ofan í trektina að ríki Pokursins, enda hafa ráðamenn í Hymmnaríki ekkert með stórbilaða krataeðliskrypplinga að gera. En við verðum bara að vona, að Bórís fari ekki að gera neitt af sér í óráðsástandi, sem gjarnan fylgir kóvídi nítján, til dæmis að banka upp á hjá ókunnugu fólki og flassa framan í það. 

Boris Johnson útskrifaður af spítala