Eftirmenn og arftakar hinna þríheilögu í sjónvarpssal

Í dag var hin þríeina helgimannaþrenning sett af sem daglegir gestir í sjónvarpssal og á skjáum landsmanna. Héðan í frá verður þetta guðlega sett í glerskáp og aðeins notað til spari. Eflaust verður vinsælt hjá ríku fólki, sem hefir notið hlutabótaleiðarinnar ríkulega, að taka þrenninguna á leigu og hafa til sýnis í veislusölum sínum á hátíðarstundum. Það er auðvelt að sjá fyrir sér flutningamenn bera hinn þríeina guðdóm í búrum inn í híbýli sægreifa, Engeyinga og Samherja þegar fagna skal glimrandi viðskiptasamningi, sjötugsafmælis greifa, eða dýrðlegum arðgreiðslum.

En fyrst svona er komið helgispjalli þrenningarinnar, er auðsætt að finna verður viðeigandi fólk til að hafa daglegar hugvekjur fyrir landsmenn og freista þess að gera þá að alminnilegum mannéskjum með frábærum heilaþvotti og persónudýrkun. Upp í hugann koma farsælir Sjálfstæðismenn, sem vel gætu séð um þessa húslestra, en við skulum samt varast að nefna einhver nöfn á þessu stigi málsins. Við vitum öll hvaða Sjálfstæðisfólk er heppilegast til starfans.

Þess verður og að geta á þeim tímamótum, sem upp runnu í dag, að þegar liggur fyrir beiðni valinkunns sómamanns, kapítalista, guðfræðings og prófasts, þar sem hann fer þess á leit, að honum verði falið húslestrahald í beinni útsendingu úr sjónvarpssal fyrst hin drotni þóknanlega þríeining hefir verið komið fyrir uppi á hillu. Þessi fórnfúsi maður er að sjálfsögðu eldklekurinn síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemlufallaþinga. Fullvíst er, að síra Baldvin á erindi við landsmenn, einkum villráfandi sosialista og öfugugga, sem prófasti er nokkuð í nöp við og vildi glaður geta snúið frá villu síns vegar. Í marsmánuði, síðastliðnum, veiktist kérlíng í prófastdæmi síra Baldvins upp úr kóvíðvírusi og var ekki hugað líf. Þessa kérlíngu reif síra Baldvin upp úr rúmi sínu með eigin hendi og hýddi, og linnti ekki flengingunni fyrr en allur kóvíð nítján var á bak og burt úr henni. Síðan hefir kérlíng ekki kennt sér meins. 

Á eftir að sakna fundanna

Rakarinn fékk tvo Framsóknarmenn með skáldað hár og geitur á stofuna í dag

Núna rétt áðan frétti ég ljóta sögu af tveimur óttalega loðnum Framsóknarmönnum, sem komu á rakarastofu laust eftir hádegi og báðu um klippingu án þess að skammast sín. Rakarinn varð alveg miður sín við að fá svona heimsókn, en hafði ekki rænu á að vísa Framsóknarmönnunum út. Satt að segja voru þessir delar ákaflega skáldaðir til höfuðsins og við nánari eftirgrennslan komst rakarin að því að þeir voru með geitur í hári, en geitur í hári er einn andstyggilegur sjúkdómur, sem kemur af gengdalausum sóðaskap og vanrækslu í fjósum.

Aumingja rakarinn snörist lengi vel í hringi fyrir aftan Framsóknarmanninn, sem hann vísaði fyrst í rakarastólinn, og vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Svo réðist hann með rafmagnsklippum á hausinn á Framsóknarmanninum og hugðist tæta allt hárið og geiturnar af viðskiptavininum úr Framsóknarfjósinu. En rafmagnsklippurnar bræddu fljótlega úr sér, öxullinn brotnaði í tvent og þar með voru þær úr sögunni. Rakaragarminum varð svo um þetta, að hann eyðilagði þrennar rafurklippur til viðbótar áður en honum varð ljóst, að þetta vóru ekki tæki til að fást við Framsóknarhausa.

Sennilega hefði verið best fyrir rakarann að hafa flugbeittan sláttuljá handbæran, en því miður bjó hann ekki svo vel. Að lokum tókst honum þó, af einstakri elju, að reyta hárið af hausnum á báðum Framsóknarmönnunum með rakhníf, sem brotnaði þó þegar hann var næstum búinn að afgreiða síðari Framsóknarmanninn. Sem betur fer fann rakarinn dúkahníf niðri í skúffu hjá sér og sargaði síðustu lufsuna á kauða með honum. Þá rakstrinum var lokið, var umhorfs í rakarastofunni eins og á blóðvelli þar sem stórgripum hefir verið lógað. Framsóknarmennirnir voru svo ekki par ánægðir með handverk rakarans og hótuðu að framsóknarsið, að stúta honum eins og hvolpi fyrir ófagmannlegar aðfarir. Þegar Framsóknarmennirnir voru á braut lokaði rakarinn stofu sinni og dró tjöld fyrir alla glugga og hringdi í dauðans ofboði í heimilislækni sinn. Trúlega verður rakarinn lagður inn, svo mjök var að honum sorfið, eftir átökin við illhærurnar og geitur liðsmanna gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem sagt er að líti orðið út eins og versta ófreskja eftir að hafa legið mánuð í kör sinni með kóvíðsjúkdóminn fyrr í vetur.  

Létt á loðnum landsmönnum

Heilagramanasögur verða til og mynhöggvarar keppa í líkneskjusmíð, meðan ein liggur óbætt hjá garði

Alltaf er jafn undur skemmtilegt að fylgjast með í beinni útsendingu þegar heilagramannasögur verða til. Enn má finna menn, sem mun þá daga þegar séra Ólafur Ragnar Grímsson sló sér á lær fyrir framan gjörvalla íslensku þjóðina og þverneitaði að skrifa nafn sitt undir pappíra, sem ætlast var til að hann skrifaði undir svo innihald þeirra gæti orðið að lögum. Þennan leik lék séra Ólafur í tvígang og komst með því á stall með heilögum Frans af Assissí. Eða hann Óli eitinn Jó. Hann kvað upp úr með á Alþingi einn góðan veðurdag á síðustu öld, að einhver bölvuð spjátrúngasúpa væri mafía og Mafía skildi hún heita; stuttu síðar sungu síðhærðir piltar með gítara helgiljóð um Óla Jó inn á grammófónplötu og Óli Jó varð samstundis jafn helgur og Þolllákur heitinn byskubb.

Nú höfum vér Íslendingar enn á ný aflað okkur heilagra manna, sem nú þegar hafa öðlast sess í heilagramannasögum. Tveir til þrír heilbrigisstarfsmenn og einn lögregluprjónn, öll ríkisrekin, hafa í vetur gengið í björg dýrlinga og er þegar hafinn strekkingshvass átrúnaður á þetta fólk. Eftir situr heilbrigðisráðherrann með sárt ennið og horfir upp á undirsáta sína öfundaraugum, verða að sannhelgum persónum, hálfgildings guðum. Spursmálinu um heibrigðisráðherrann verður best svarað og á sem einfaldastan hátt, að þar fer mannéskja, sem ekki þykir spámannlega vaxin, hvað þá að hún geti nokkurn tíma komist í dýrlingatölu, það er af og frá.

Nú hafa þau í söfnuði hins þríheilaga heilbrigðisdrottins þegar gjört bragarbót á Faðirvorinu og grópað þar inn þessum Guði þóknanlegum orðum: ,,heldur frelsa oss frá kóvíð nítján" í stað þess að frelsa oss frá illu, því það er auðvitað kolómögulegt eins og allir vita. Svo er í undirbúningi að efna til samkeppni í millum myndhöggvara í að gjöra almennileg líkneski með postulínsáferð af hinum nýkrýndu dýrlingum, sem í fyllingu tímans munu dansa á hymmnum hátt með fyrrnefndum heilögum Fransi af Assisí og Þollláki byskubbi. Auðvitað verður abstrakt myndhöggvurum meinaður aðgangur að jafn áríðandi samkeppni, því ekki viljum vér dónalegt prjál, eins og eftir géðsjúkling, inn í helgidóm vorn. En Swandeesý Sendiherrans veður að liggja óbætt hjá garði, hverrar heilagleiki er nú sona og sona, svo skulum vér ekki fást um þann hégóma og tittlíngaskít meir.  

Teiknaði þríeykið í klukkustundavís

Hvurjir eru það sem eru að spila með stelpukvikindið?

Djöfull var að sjá til eignarinnar í sjónvarpinu í kvöld. Nú eru þeir hættir að reyna að fela spottana, sem þeir stjórna henni með, og röddin, drotinn minn góður Guð, hún var alveg eins kumrið í frú Andersen. Hvað á að þýða að draga þennan volaða einfeldning fram í fjölmiðla til kvaka þar eins og mýrisnípa, sem tekin var upp á stálþráð skömmu eftir seinna stríð? Geta þeir ekki fundið eitthvurt minna meiðandi skemmtiefni en þennan páfagaukavaðal? Meira að segja Framsóknarmenn eru farnir að hlægja opinberlega að stelpukvikindinu og eru þeir þó ekki glaðværir og spaugsamir að upplagi.

En fyrst minnst hefir verið á hinn misheppnaða og ósmekklega skemmtiþátt sjónvarpsins, þá búa þeir hjá VG svo vel að eiga lukkuriddara, undanrennustagkálfa og uppskafninga í löngum bunum. Það væri til dæmis nokkuð gefandi fyrir að sjá undanrennugöndulinn K. Ó. Proppí á skjánum, rígsperrtan, hallandi undir flatt og glápandi eins og sauðnaut til himins, rétt eins og hann eigi von á digrum happdrættisvinningi úr þeirri átt. Þessi drengur er heimsmeistari í bulli og hreint alveg met í mótsagnadrifinni reginþvælu, sem er svo vitlaus að meira að segja ómálga börn trúa henni ekki. Og þá er jólatréð að norðan, sem Stenngrimmur hafði með sér til þings ekki síðra Proppinu hvað absúrdisma varðar. Kóróna meistaraverks Stenngríms eru svo hin stórhlægilegu finngálkn, annað úr norðvestrinu og annað úr Kraganum, svo undarlega spólvitlaus í málflutningi, að það tekur meðalmann upp undir hálfan mánuð að jafna sig á að hlusta á önnur eins ósköp og þessi snilldarmenni og þingskörungar láta út úr sér. Eftir situr svo hin áleitna spurning til hvurs og fyrir hvurja þessi VG skítaklessa er í raun og veru.

En aftur að eigninni og kórónuvírusinu í sjónvarpinu í kvöld. Það er samdóma álit, til þess bærra manna, að ,,ávarp" greysins hafi verið á pari við kostulegustu tækifærisræður Dónalds Trumps. Þar hafa ægt saman fádæma innihaldsleysi, meiningarleysi og ropi. Það væri gaman að fá að vita hvaða helvískir dárar það eru sem espað hafa þessa lánlausa kvenpersónu til að fara fram í sjónvarp með slíka margtuggna helgislepju úr gölnustu paurum braskarastéttarinnar. Fólk á náttúrlega skýlausan rétt á að fá að vita hverjir það eru, sem í heimskulegum stráksskap sínum, láta sig hafa að spila með mannéskju eins og hvurn annan slípirokk og láta hana slettast til á sjónvarpsskjá ríkisins og ropa þar eins og trúð, sem étið hefir offylli sína af möl og sandi. Það verður að stugga við þessum peyjum og láta þeim skiljast, að ef þeir hætti ekki að atast með stelpuna verði þeir lokaðir inni á vitfirringahælinu.    

„Við þurfum að fara hægt í sakirnar“

Mikill öldungur kvaddur til sögunnar

Hann er orðinn ósköp gamall, karlauminginn, enda fæddur skömmu eftir Tyrkjaránið á fyrri hluta seytjándu aldar. Nú, gamli maðurinn er æskaður á Suðurnesjum, var sóknarbarn séra Hallgríms heitins á Rosmhvalanesi og það var séra Hallgrímur sem fermdi upp á hálft faðirvorið og þókti vel sloppið. Auðvitað þurfti kallinn, þá ungur maður, að standa í röð á hverjum morgni til að fá vinnu; annað þekktist þá ekki um Suðurnes. Stundum fékk hann aungva vinnu, af því hann hafði verið óþekkur og svikist um. Í annan tíma fékk hann dag og dag hjá kerlingargálunum í Saltkoti, en þær voru kvenna fjörugastar og frekastar til fuglsins á öllu Suðurlandi, en þær borguðu vel.

Fjölda vertíða var sá gamli, þá nokkru yngri en hann er í dag, á skútum hjá Milljonafjelaginu á Miðnesi, en það fór nú sona og sona hjá karli. Oftar en ekki fór vertíðarhluturinn í að borga útgerðinni sektir fyrir að mæta of seint til skips; í því voru þeir furðu líkir, hann og hann Runólfur eitinn Jónsson, sem röri yfir þrjátíu vertíðir hjá Gúðmúndsen. Og eru þá ótaldar vertíðirnar sem hann var á áttæringum og stundum teinæringum. Þegar okkar maður röri með honum Morra í Fiskikoti, á áttæringnum hans, fóru þeir á sjó að morgni til í febrúarmánuði úr Hraungarðsvör og sáust ekki aftur á heimaslóðum fyrr en umdir slátt um sumarið. Þeir hrepptu aftakaveður og hleyptu í dauðaspreng fyrir Öndverðarnes og Látrabjarg og náðu loks landi norður á Hornströndum, en þar brutu þeir skipið í spón. Hornstrendingar tóku glaðir við þessum aðkomumönnum og hnepptu þá í þrældóm þar til í fjórðu viku sumars, að þeir fylgdu þeim suður fyrir fjöll og báðu þá snáfa heim til sín.

Já, það dreif margt á daga unglingsins frá Keflavík, enda undi hans sér löngum vel á bryggjunni þar. Á seinni árum sá hann til mannaferða þar á Geirfinnstímanum, en framburður karlsins fyrir rétti, sem vitni í málinu, var dæmdur ógildur þar eð í skýrslunni stóð að vitnið væri fætt árið 1635. Við nánari eftirgrennslan hélt vitnið fast við fæðingarár sitt og var því afskrifaður og síðar sektaður fyrir að reyna að draga dár að sýslumanni Gullbringusýslu og embætti hans. Einna bestu ár þessa mæta öldungs voru samt tvímælalaust þegar hann starfaði hjá Keflavíkurkaupmanni, dönskum mangara úr Slésvík, og hafði með höndum eftirlit með því að búandkarlar um Suðurnes versluðu við sinn lögboðin kaupmann, en laumuðust ekki til kaupmannsins í Hafnarfirði með erindi sín. Þetta voru dýrðardagar og óskjaldan glatt í koti karls um þær mundir. Það er nú líkast til, þér að segja.

Fjögur góð ráð fyrir þá sem misstu vinnuna

En í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús

Já, trúlega munu jafnvel svæsnustu knæpur fara í þrot og rot í kóvíði nítján voðanum. Að sumum þessara vertshúsa er blessunarlega aungin eftirsjá, fari þær og veri Fjandanum hjá. Á Íslandi er ekki ein svínastía af þessu tagi of góð til að fara á hausinn. Ég hefi verið vitni að því er sóknarprestur og prófastur vestan af landi sagði frá því er hann bannfærði knæpu í Reykjavík, af því hún var lokuð þegar klerk bar að garði um hádegisbil, og bað vertinn og drykkjukrá hans aldregi þrífast. Þremur mánuðum síðar kom sýslumaður með slagbrand og innsigli og lokaði sjoppunni. Skömmu síðar varð ljóst að veitingamaðurinn væri orðinn geggjaður og hefir hann nú í stinn tuttugu ár verið hafður á Kleppi og verið þar heldur til leiðinda.

Í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús. Þetta vertshús er Hirtshalsskráin. Þangað sóktu íslenskir síldveiðisjómenn sér andlega upphafningu, þá er þeir voru langtímum saman fjarri fósturjarðarströndu. Þar komu líka danskar telpuhnátur, sannkölluð englatryppi, sem ekki voru hræddar við að ganga til samkvæma í íslensku síldveiðiskipunum. Jújú, Danirnir, þeir sem áttu víst að heita karlkyns, voru reiðir Íslendingum vegna meints yfirgangs þeirra í telpnahjörð, og sátu danskir um að taka einn og ein Íslending, einsamlan á rangli, og berja hann í rot og varpa honum síðan inn í næsta húsagarð. Þetta voru helvís illviki og ekki þess eðlis að láta kyrr liggja. Eitt kvöld var uppþot í Hirtshalskránni, þá létu Íslendingar sér ekki nægja að gefa Dönum utanundir, heldur urðu þeir er úti á götu stóðu vitni að því þegar borð, stólar, og tveir rotaðir Baunar, komu þjótandi út um glugga kráarinnar. Þegar þeirri aðgerð var lokið var salurin galtómur, meira að segja spilakassinn lá mölbrotinn úti á götu.

Í annað sinn sat mikill íslenskur kaptugi að öli á Hirsthalskránni. Þegar leið á kvöldið og fjölgaði á knæpunni gjörðist okkar maður, kaptuginn, hávær og heimtaði sörvis af eini þjónustustúlkunni, langri kerlingu með stórar tönnur, en hún hvæsti á móti, að sona kallandskoti fengi ekki meira áfengi, hann væri víst orðinn nógu fullur og dónalegur. Kaptuginn sagði ekki orð og sat þögull við borðið þar til þjónustustúlkan með tönnurnar kom siglandi framhjá með bakka fullan með ölföngum handa skikkanlegum kúnnum. Þá var það að kaptuginn stóð eldsnöggt á fætur í allri sinni dýrð og sparkaði í afturendann á þeirri með tönnurnar og vínföngin á bakkanum. Sem vonlegt var tókst konugarmurinn á loft og endasenntist út í vegg hinumegin, en borð stólar og knæpugestir þeyttust út um öll gólf eins og keilur í keiluspili. Þar með var tónninn sleginn, og hinir dönsku, sem voru þar viðstaddir, tóku allir sem einn til fótanna og hurfu út í náttmyrkið, því þeir hræddust mjög kaptugann og menn hans.  

Jafnvel vinsælustu veitingahús fara í þrot

Hvílíkar lostasubbur

Ekki þar frekar vitna við, þau þekkjast á frásögninni. Það þarf aungin fleiri sönnunargögn til að sjá, að karlinn og kerlingin, sem réðust á unga konu í Kópavogi, voru þau Máría Borgargagn og Indriði Handreður. Þau hafa eflaust ætlað að ræna konunni og hafa hana heim með sér. Unga konan var fjarska heppin að sleppa með nokkrar smáskrámur, því nauðungarvist hjá Borgargagninu og Handreðnum er aungin skemmtidagskrá, fjarri því, jafnvel þótt hún taki innan við klukkustund.

Sá sem var að bauka við að komast inn í hús annars manns var Brynjar Vondalykt. Hann fékk kóvíð nítján í byrjun mars, angans karlinn, og var næstum dáinn. En Vondulyktinni er ekki fisjað saman, því þessi hörkukall náði sér að fullu og vel það, en hefir verið verið meira ruglaður en endranær síðan. Hann ætlaði inn í hið framandi hús til að fara á salernið, hefir haft skitu í nokkra daga, og í leiðin hugðist hann gjöra húsrannsókn og ganga úr skugga um að húseigendur ættu ekki áfengi. 

Það er af sem áður var þegar fyrrnefnt fólk var í einangrunarsóttkví hjá frú Ingveldi og Kolbeini og mátti ekki fara út fyrir hússins dyr. Nú hefir frú Ingveldur aflétt sóttkvínni og eins og við manninn mælt eru vinir hennar þegar farnir að vinna voðaverk og það um hábjartan dag. Hinsvegar hefir aunginn fjölmiðill sagt frá því, að skömmu eftir að húseigandin hafði hrakið manninn, sem ætlaði inn í hús hans, á braut með bölvi og formælingum, var Brynjar Vondalykt kominn á kvennafar. Hann sást nefnilega hverfa inn um bakdyr húss í Vesturbænum með landskunnri fémínístadrós, efrimillistéttarfémínísta á framabraut. Einhver gerði sé lítið fyrir og gægðist á glugga hjá parinu og sá hafði sögu að segja er hann kom til baka. Reyndar kom hann varla upp orði af geðshræringu, nema þessum tveimur: ,,Þvílíkar lostasubbur - þvílíkar lostasubbur." Þið getið rétt ímyndað ykkur hvað það var, sem maðurinn varð vitni að.

Réðust á unga konu

En síra Baldvin gekk skrefinu lengra en byssgubb

Fyrir sitt leyti og sannrar kristni í landinu gekk síra Baldvin skrefinu lengra og bannfærði séra Skírni og er honum þar með meinað að koma innfyrir vébönd prófastdæmis síra Baldvins. Reyndar bannafærir síra Baldvin séra Skírni fyrir sömu sök og byssgubbinn, en það skiptir kannski ekki höfuðmáli. Ásamt með skriflegri tilkynningu um bannfæringu séra Skírnis segir orðrétt: Kennimann, séra Skírnir, lét undir höfuð leggjast að berjast með sæmd í móti bysgubb og hjúkrunarkvendinu alræmda fyrir vestan. Hefði séra Skírnir til að bera höfðingslund og hjarta sem slær í Kristi, hefði hann skorið upp herör í gegn kerlingarfansinum og steypt þeim báðum í svaðið í nafni Guðs, Sonar og Heilags Anda. Amen.

Sem kunnugt er, þá mun síra Baldvin sá íslenskur klerkur, sem næst stendur hinni fornu kaþólsku kirkju miðaldanna, og þar af leiðandi eftirmann Jóns Arasonar. Síra Baldvin hefir því gjört prófastsdæmi sitt að sérstökum söfnuði og ríki í ríkinu. Í kirkjum hans ríkir skyldumæting í kirkjulegar athafnir, og yfirleitt liggur siðaboðskapur hans eins og þykkt teppi yfir prófastsdæminu, sóknarbörnunum til viðvörunar. Að sjálfsögðu er hórdómur ekki liðinn af síra Baldvini, ekki heldur þjófnaðir og morð. Lauslætisdræsur hefir hann kaghýtt opinberlega, og við kirkjur prófastsdæmisins eru að minnsta kosti fjórir til fimm gapastokkar, sem þeir fá að kynnast, sem syndga gegn síra Baldvini.

Brennivínsneysla og eiturát er bannað hjá síra Baldvini og fylliröftum hefir hann fleygt í höfnina og í fjóshauga og einn þessara manna fannst morgun nokkurn hangandi á löppunum fyrir dyrum úti; hann var þó með lífsmarki og var bjargað. Þá hefir hann straffað kynóða karlmenn og þraungvað þeim til geldingar. Frá öllu þessu og mörgu öðru segir síra Baldvin söfnuði sínum frá af stólnum við hátíðarmessur og lofar árangurinn af þeirrar merku siðbótar er hann hefir á komið í prestakallinu. Við eina þvílíka hátíðarmessu tilkynnti síra Baldvin, að hann hefði í hyggju að bannfæra byssgubbinn sjálfan og afhrópa í eitt skipti fyrir öll. Og við það loforð stóð síra Baldvin, því hann er maður orða sinna. Hefir því síra Baldvin orðið að taka byssgubbstignina á sínar herðar í prófastsdæminu, svo allt sé nú löglegt.

Séra Skírni vikið frá störfum

Þá sýslumaður á rauðum kjól hjó börn á Snæfellsnesi í spað með frægri öxi

Þetta er dapurleg frétt og rétt með naumindum að nokkur komist ógrátandi frá því að lesa hana. Og nú er af sem áður var, þegar landsmenn gjörðu nánast hvað sem var til að forðast sýslumenn; nú bíða eignirnar í löngum röðum til að ná tali af sýslumönnum og láta þá hrakyrða sig og berja. Eða eru máske sýslumenn hættir að lúskra á óbótamönnum? Ef svo er væri betur heima setið en af stað farið.

Áður og fyrr, þegar afar okkar og ömmur voru smábörn, og fyrir þann tíma, óðu sýslumenn um héröð í rauðum kjól og með hárbeitta öxi í hönd og hjuggu óþekka krakka og vergjarnar kvinnur í spað úti á víðavangi. Á Snæfellsnesi var einn sýslumaður af þessu tagi og var um öxi hans trúað, að hún væri rimmgýgr, eða remegie, er Skarphéðinn í brennunni átti og notaði til að myrða menn með. Þessi sýslumaður skarar mjög fram úr þeim sýslumönnum íslenskum, sem nú þykir nokkur manndómur að, einkum hvað varðaði röð og reglu, aga og refsingu, eða hvað eina er er til menningarauka er talið. Þá var og haft fyrir satt, að öxi þessi hefði um skeið verið í eigu Bjarnar bónda að Öxl í Breiðavíkurhreppi og hafi hann unnið með henni þau þrekvirki, sem halda munu nafni Björns uppi meðan land byggist.

Afar fáir vita með vissu hvar öxi Skarphéðins, Björns og sýslumanns er nú niðurkomin, en þó er vitað með óyggjandi vitnisburði, að hún kom síðast við sögu þá maður var veginn fyrir um það bil fimmtán árum. Yngri dæmi um vel heppnuð víg með öxinni eru til, en þau hafa ekki verið staðfest að fullu. Eins og gefur að skilja var lítið gamanmál að vera barn og unglingur á Snæfellsnes í þá daga sem sýslumaður á rauðum kjól réði þar ríkjum. Mjög var minnistætt héraðsbúum, þegar sýslumaður birtist öllum að óvörum á messudegi, hreif á braut með sér tólf ára dreng, sem fyrir nokkru hafði lagt út á glæpabrautina, hann hafði stolið lambi frá nágrannabóndanum og reynt að fá gifta stúlku til kynferðissamlags við sig. Drengurinn sat millum foreldra sinna í messunni þegar sýslumann bar að garði, en á þeirri stund stóð klerkur í stól og var að leggja út sögunni um góða hirðinn. Svo dró sýslumaður á rauðum kjól strákskrattann á hárinu úr kirkju og hjó hann í bita úti á túni, um það bil tuttugu faðma frá dyrum musteris Guðs. Var gerður góður rómur á staðnum um röggsemi sýslumanns og árvekni.

Sýslumaður vinnur að lausn við röðinni

Gull-drengurinn sló um sig með gamanskrítlum en smá-konan gelti og klappaði saman lófum

I dag brá svo einkennilega við að gull-drengurinn Bjarniben reyndi að slá um sig með gamanmálum í ræðustóli Alþingis í dag, en Bjarniben er sem kunnugt er með allra leiðinlegustu mönnum, sem hleypt hefir verið í alþingispúltið, - já og þó víðar væri leitað. Til marks um hve ógnarleiðinlegur þessi gulldreki er, þá eru á lífi tiltekinn fjöldi einstaklinga, sem vitað getur um, að skorkvikindi, svo sem köngulær og maðkaflugur, einnig járnsmiðir og jötunuxar, leggja á flótta þar sem Bjarniben tekur til máls, og æða út í buskann, því þessi dýr vita sem er, að ef þau forða sér ekki undan Bjarnanum þá bíður þeirra ekkert annað en ólæknandi geðveiki, brjálsemi, sem gengur að þeim dauðum innan nokkurra vikna. Sömuleiðis fara dýr af nagdýrastofnum úr húsi um leið og Bjarniben birtist þar.

Ekki eru þó allir þeirrar skoðunar, að Bjarniben sé eins frámunalega leininlegur og sagt er um hann. Þegar Bjarniben hóf að þeyta um sig brandarmálum í ræðustólnum í dag, sletti smá-kona, sem viðstödd var, höfði sínu svo snöggt aftur fyrir sig, að við lá að hún hálsbrotnaði, og klappaði ákaft saman lófum og skrækti hátt og skýrt: Bjadnne, Bjajaddne, váúwáöwá! Djöull er ann Bjaddne fyndinn, meira að segja þegar hann pissar upp í vindinn! Hú-hú-hú!

En hvað skal gjöra við menn, sem allir vita að eru leiðinlegri en erfðasyndin, ef þeir taka óvart upp á að kvaka ánalegum smá-skrítlum framan í þingheim og ganga þar með fram af öllum sem til heyra? Jú, þeir eru stundum settir í strigapoka og farið með þá; sumum hefir verið ekið á sjúkrahús til athugunar; aðrir hafa verið læknaðir með köldum vatnsböðum. Ekki vitum vér til þess að nokkurt þessara ráða hafi verið notað á Bjarnaben í dag, svo gera má ráð fyrir að hann stofni bráðlega til skemmtiklúbbs með Sigmundi Davíð og Bjarna Ármannsyni, en þeir þrír eru án nokkurs vafa með allra leiðinlegustu mönnum Evrópu og á sömu bylgjulengd að öðru leyti.

Eitt prósent verðbólga og 15 stiga hiti að jafnaði