Er ekki tímabær að láta Vigdísi upp á hillu?

Jæja, er ekki nóg komið að ekkisens Vigdísarsnobbinu? Eigum við ekki sammælast um að láta Vigdísi upp á hillu, svona eins og þegar maður potar leiðinlegri bókarskruddu bak við hinar bækurnar í hillunni í þeirri fávísu von, að maður heyri aldrei á hana minnst aftur. Og þegar öllum má ljóst vera, að Vigdís þessi, óskabarn borgarastéttarinnar, ekki síst bilaðra efrimillistéttarfémínísta, er komin á karlagrobbsaldurinn og vel það, og farin gorta sig út í eitt af borgarastéttarlegum afrekum sínum smáum. 

Ein stinnustu rökin fyrir því að leggja Vigdísi á hilluna fyrir fullt og allt, er auðvitað sú nöturlega staðreynd, að aungvu er líkara en að við höfum komið okkur upp karlkyns Vigdísi á Bessastöðum þar sem hann Guðni okkar er. Næstu árin ætlar sá Vigdísardrengur að muldra yfir okkur innantóma frasa um hvað við Íslendingar erum góðir og til fyrirmyndar, þó svo fátt bendi til að svo sé.

Um daginn heyrði ég tvær uppspenntar efrimillistéttarfémínískar kerlur velta fyrir sér hvort ekki væri kominn tími til að setja upp alþjóðlegt safn, til minningar um frægar konur. Þær vildu leyfa sér að ætla, að bæði Vigdís og Elísabet gamla engladrotning mundu í lifanda lífi verða settar á þetta safn, sem og reykingafanturinn Margrét Þórhildur danaprins, - ja, eða er hún kannski danadrotning. Í framhaldi af því væri vel hugsanlegt að setja eftirtaldar heiðurs og sæmdarkonur í búr og á safnið: Hildi Lilléndalh, Soley Tromm, Ingibjöggu Solrunu, Thorgerdi Katrínu og frú Andersen fyrrum dóms- og kirkjumálaráðherra, að ógleymdri Valgerði Sverrisdóttur Kárhnjúk. Fólk sem hefir yndi af að fara í dýragarða mundi áreiðanlega hafa undurmikla gleði af að fara á safn um frægar konur og sjá þær ef til vill reykja camélcigarettur úr munnstykki. Það er líkast til akkúrat það. Að sjálfsögðu fer frú Ingveldur á borgararlega kvennasafnið, en Katrín veslinurinn Jakobsdóttir verður ekki gjaldgeng þar nærri strax, því hún er enn að busla í undanrennugemlingadeildinni.

„Hva, ætlarðu að vera forseti?“

Próflaus þrifapiltur, enskur, spáir gereyðingu Grindavíkur

Djöhhh ... að Grindavík verði komin á svartakaf í hraunelg í fyrrimálið, þegar kristnir menn eru í þann veginn að fara að huga að upprisu Frelsarans? Þetta lítur sannarlega illa út og The Guardian komið í málið, álíka gáfað og hauslaus hani. En The Guardian leiðir fram á blóðvöllinn einhvern Davíð McGarvie, sem sagður er eldfjallafræðingur. Auðvitað er þessi McGarvie ekki krafinn um prófskýrteini, sem færði sönnur á að hann hafi numið einhver fræði og því síður beðinn um að sýna sakavottorð, sem vottaði að hann sé löghlýðinn maður. Neinei, ekkert soleiðis þvælist fyrir The Guardian, enda ekki úr hófi fram vandaðir menn þar á bæ eða sannleiksleitandi.

Þá er nú annað uppi á Íslandi. Þar tóku þeir hjálp- og fórnfúsa eðalkonu og læstu hana inni í fangaklefa, grunaða um villa á sér heimildir viðvíkjandi prófgráður. Góða konan hefir áreiðanlega stór og merkileg próf frá Englandi, hvar hún nam kjúkkrun í farsóttum. En góð próf frá Englandi duga ekki vestur á Ísafirði. Aftur á móti er þess enn minnst þegar bændur þar vestra hlýddu sálusorgara sínum, síra Jóni Þumlungi, og brenndu á báli tvo ágæta feðga þar úr sveitinni, af því að Þumlungur uppástóð, að feðgar þessir hefðu með galdradjöfulskap svipt hann, síra Jón Þumlung, og kerlu hans heilsunni. Og þegar batinn lét á sér standa hjá Þumlungshjónum, eftir að feðgarnir brunnir kyrfilega til ösku, þá heimtaði klerkur að dóttir eldri feðgans, þ.e. pápans, væri brennd líka. En sú stutta hafði heldur en ekki bein í nefinu og snöri á Jón Þumlung og slapp lifandi frá karlófreskjunni.

Það er náttúrlega hreinn og beinn viðbjóður að horfa upp á einhvern helvítis Guardian láta geggjaðan eldfjallakverúlant, túrlega próflausan og vitlausan, spá Grindjánum, þessum elskulega og góða þjóðflokki, hryllilegustu náttúrhamförum, eldi, eimyrju, sprengingum og eitri, sem drepið allt kvikt á norðurhveli jarðar. Ef einhver töggur væri innra með utanríkisráðherra okkar væri hann nú þegar búinn að mótamæla þessum fjarstæðukennda æsifréttaþvættingi kröftuglega og reka breska sendiherrann úr landi með allt sitt hafurtask. En nei, utanríkisráðherrann liggur undir teppi heima hjá sér smjattar á snakki með humarsbraggði og þambar rótáfengt hvítvín með. Það er víst best að reikna ekki með nokkrum sköpuðum hlut úr átt utanríkisráðherra, enda væri slíkt ofur heimskulegt. En Grindjána verður vonandi hefnt þó síðar verði og það grimmilega.

Reykjanesskagi að vakna eftir margra alda dvala

Ungfrú Reykfjörð gjörist spámaður af gamlatestamenntískum sið

Þetta er bara alveg ágætt hjá ungfrú Reykfjörð. Hún þarf ekki að segja fleira á þessu ári. Og vissulega má hún fyrir mér, og eflaust fleirum, reikna eins og henni lystir út, að framtíð ferðaþjónustunnar sé björt þegar umrædd ferðaþjónusta hefir lagst alveg af á Íslandi, og aungin leið, ekki einusinni fyrir Nostradámús eða helstu hugsuði Sjálfstæðisflokksins, að sjá hver áhrif blessað kóvídið mun hafa á hugsunarhátt fólks varðandi ferðalög í framtíðinni. En sennilega er Reykfjörð Ráðherra að berjast við að vekja athygli á sjálfri sér, því hún hefir, auminginn svorni, orðið dulítið afskipt í kóvíddansinum, og velur píningarhátíð Frelsarans til að gubba upp úr sér þessari kostulegu historíu um bjarta framtíð í eyðimörkinni miðri.

En kérlíngaranganum er vorkunn, því aðrar kérlíngar í Sjálfstæðisflokknum eru þegar farnar að leggja á ráðin með að taka ráðherrastólinn af henni; þær ku stunda hópefli til að búa til svo mikinn þunga gagnvart ungfrú Reykfjörð, að hún hrökklist frá þrátt fyrir að Bjarniben reyni eitthvað að stimpast á móti hófefli kérlínganna. Þá upp verður staðið mun andstaða frú Ingveldar við ungfrú Reykfjörð (sem eftir á að hyggja væri huggulegra að stafsetja: Raikfiord) ríða baggamunin, en frú Ingveldur hefir ekki trú á ungfrúnni, hvort heldur hún er skrifuð Reykfjörð eða Raikfiord; það er sagt að frú Ingveldur hafi rekið ungfrú Reykfjörð á dyr í miðju helgarsamsæti í fyrrasumar fyrir eitthvað ókennilegt.

Það verður ugglaust ekki mjög skemmtilegt fyrir péníngapervertana, hina stórhuga hótéla- og gistihúsareisendur að sitja uppi með galtómar byggingar í hinum og þessum stærðum, sem ekki einusinni draugarnir hafa áhuga á að setjast að í. Þetta kassadrasl fer auðvita beint á hvínandi hausinn og almennt launafólk tekur á sig skellinn að vanda, meðan péníngapervertarnir huga að reikningum sínum á aflandseyjum og skattaparadísum. Ef útlendinga ætla svo í þokkabót að hætta að kaupa fisk af gráðugum sægreifum á Íslandi verður svo sem hægt að nota eitthvað af tómu hotélunum til að búa til fiskimjel úr þorskinum og ýsunni, sem sægreifarnir eiga, að sögn kunnugra, lögvarinn rétt til. Já ungfrú Reykfjörð með langa nafnið sem aunginn man, það er mörg búmannsraunin, sem meira að segja nýfrjálshyggjuvinir þínir í Sjálfstæðisflokknum kunna ekki skil á. 

Framtíð ferðaþjónustunnar áfram björt

Bakað legköku fyrir ráðherrann, sem heimtað meira soleiðis bakkelsi

Já, þeir verða að herða sig í bakstrinum þarna hjá lögreglunni ef þeir ætla að knýja fram launahækkun til handa lögregluprjónum með því að bera kökur í ráðherra. Og ekki er sama hvur kakan er, sem ráðherrum eru færðar; einn ráðherrann, mesti gikkur og vandætin með afbrigðum, hefir komið á framfæri ósk til félags lögregluprjóna, að þeir færi sér eina legköku á viku uns samningar nást. Það verður eflaust fróðlegt að fylgjast með löggæslusveinunum við legkökubaksturinn. Það er nú svo.

Hinsvegar fer Hálfdán Varðstjóri með sín launamál sjálfur og semur beint við ráðherra. Um þá samninga er það að segja, að þeir ganga alltaf mjög fljótt fyrir sig, enda Hálfdán með hramminn reiddan yfir ráðherranum þar til ráherrann hefir skrifað undir. Fyrir nokkrum árum gerðust óbreyttir löggrýludátar svo hugrakkir að þeir settu inn í kröfugerð sína ákvæði um að Hálfdáni Varðstjóra væri vikið úr starfi um leið og samningar næðust. Þetta ákvæði strokaði formaður samninganefndar ráðherra út, orðalaust og með bros á vör og hefir þessi dólgslega krafa ekki verið endurvakin með þeim orðum að Hálfdán Varstjóri væri friðhelgur.

En það eru viss og ákveðin vandamál sem raungerast þegar legkökur eru bakaðar. Í raun og veru átti kökuklúbbur lögreglustjóra samtal við ráðuneytið um vandann og allt raungerðist á verta veg. Svo kom einn lögregluprjónninn, sem ættaður er úr sveit, með fáeinar sauðfjárlegkökur, sem hann, kona hans og önnur lögregluprjónafjölskylda þurrkað í bakaraofni þar til þær voru gegnumþurrar, en þá voru legkökurnar malaðar í duft og rjómaterta gjörð úr hráefninu og marsípan sett ofaná. Þessa köku jat dómsmálaráðherra, ekki viss um hvort það var núverandi eða einhver fyrrverandi ráðherra dómsmála, og síðan hefir eftirspurnin eftir legkökum vaxið í ráðuneytinu. 

„Þarf alltaf köku?“

Í dag hefir fórnfúsa konan snúið leiknum sér í vil, en hælbítarnir liggja í svaðinu

Kemur nú til sögunnar lögspekingur og ræðst af hugdirfð á hælbítana, sem réðust á veslings góður konuna að sunnan, sem fórnaði sjálfri sér og fór vestur í kóvíddrepsóttina miðja til hjúkra gamlafólkinu, og báru henni á brýn að vera glæpakvendi og próflaus falshundur. Það er alveg ljóst og skírt af hálfu lögspekingsins, að hann ætlar ekki að linna látum fyrr en hann hefir lagt alla hælbítana að velli. 

Ekki veikir það stöðu fórnfúsu konunnar, að hún var um skeið griðkona gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu, en var svikin um ásættanlegt sæti á framboðslista, og þó svo hún hafi hrökklast upp úr fjósflórnum þá á hún enn stað í hinu gamla hjarta gömlu Framsóknarmaddömunnar og gamla konan mun veita henni lið í þeim málaferlum sem framundan eru. Og hvern fjandann sjálfan á það að þýða hjá íhaldsstóðinu að ráðast á hjartahreina konu fyrir að fara vestur á firði til að hjúkkast á ögurstundu?

Og hvaðan ætli ísafjarðarauðvaldið hafi fengið þá lygi að fórnfúsa konan hafi verið að éta stöffið uppúr meðalaboxum þeirra gömlu á kjúkrunarheimílinu? Það þar skáldskaparhæfileika af stærri gerðinni til að kokka þvílíkan viðbjóð og horbjóð upp um konu, sem aldreigi hefir mátt vamm sitt vita. Í gær var staðan gjörtöpuð hjá fórnfúsu konunni og nær því fallin í höndur Hálfdáns Varðstjóra í Reykjavík. Í dag hefir leikurinn snúist algerlega við og nú er það konan, þessi dásamlega frændkona miskunnsama Samverjans, sem á alskosta við ódámana sem réðust á hana í gær og veltu henni uppúr óþrifnaðarlygum. Það verða því þeir sem réðust á fórnfúsu konuna sem lenda að lyktum í klónum á Hálfdáni Varðstjóra og hann hefir aungva skoðun á því hvort sá sem hann meðhöndlar í það og það skiptið sé fórnfús fyrrum framsóknargriðka eða illa innrætt íhaldsfól að vestan, allir fá jafna afgreislu að Hálfdáni.

Segir ásakanirnar fjarstæðukenndar

Grindvíkingar illa sviknir, bæði af jarðskjáftadeildinni og spákonunni í hraungjótunni

Og enn mega Grindjánar bíða eftir eldgosinu, sem búið er að lofa þeim síðan um áramót, ef ekki lengur. Auðvitað hefir reynt á þolinmæði fólksins þar suðurfrá og margir telja sig illa svikna. Upp á síðkastið hefir og þyngst áróður meðal Grindjána um að stofna samtök gegn jarðskjálftadeildinni á Veðurstofu Íslands, en helvísk Kóvíd nítján veiran hefir heldur sett strik í þann reikning. Umræddum samtökum, verði þau að veruleika (,,raungerist" eins og stjórnmálaeðjótin taunglast á nú til dags, - það er nú meir andskotans raungerðin það), er ætlað að viða að sér vopnum og verjum, steðja síðan inn í Reykjavík og gera út af við jarðskjálftadeildina í einu snöggu áhlaupi.

Í Grindavík býr ein afgömul og margfróð völva, spádómsfróð svo af ber og náskyld ömmu frú Ingveldar. Kerling þessi, sem aunginn maður á Reykjanesskaga veit hve gömul er, hefir fyrir margt löngu helgað sér hraungjótu í útnorður frá Grindavík og þar gengur hún til funda við yfirnáttúrleg öfl, jafnvel púkastóð úr varðsveit Erki-Djöfulsins í Helvíti. Allir Grindjánar eru skíthræddir við gömlu konuna og dæmi eru um margfræga aflaskipstjóra og sjóhunda, sem hafa glúpnað frammi fyrir þeirri gömlu og pissað í sig af skelfingu.

Ekki hefur svo sem staðið á kérlíngu að spá fyrir um stórsprengingar undir Þorbirni, eldspýting yfir Grindavíkurþorp og gereyðingu þess ásamt tilheyrandi hörumungum fyrir blessað mannfólkið. Fyrr í vetur kvað svo rammt að spádómum hennar og bölbænum, að bæjarstjórnin í Grindjánavík sá sig tilneydda að leita á náðir frú Ingveldar til að fá hana til að reyna þagga niður í frænkunni áður en henni tækist að sturla alla íbúa verstöðvarinnar. Reyndar fer heldur litlum sögum af árangri frú Ingveldar við að temja kellíngarnörðuna. Og Grindjánar eru illa sviknir á alla lund; ekkert gos ennþá, ekkert fjör, bara slítandi hjartveiki út af spádómum völvunnar.  

Jarðskjálfti við Grindavík

Í prófastsdæminu er bannað að hafa yfir bölv, ragn og klámsyrði

,,Þó leynist lús með saumi
láttu vera að klóra þér."

Sona orkti þjóskáldið á elleftu stundu í lífi þess. Síðan hafa menn deilt um hvort þjóðskáldið muni hafa farið til Fjandans eða sitji nú við hægri hönd Guðs og hjálpi honum við að dæma lifendur og dauða. Þetta góða þjóðskáld, ljúflingur allra er meta kunna bunulæki og brekkusóleyjar í mistrandi lýrík hins upphafna anda,er samt sem áður eilíft deiluefni geðvondra listunnenda. Og þrátt fyrir að menn séu ekki lúsugir þurfa þeir all sekki að heita Lúsífer, það sama á við um þá lúsugu.

Og þó svo Íngólfur Arnarson nútímans segi fjölmiðlum að hann sé í Kyrkju Sathans, þá rannsaka fjölmiðlungarnir auðvitað ekki hvort maðurinn eigi sannarlega innangengt í musteri Pokursins. Mannanafnanefnt áttaði sig strax á þessari brotalöm í umsókn Íngólfs Arnarsonar og bað hann vinsamlegast vel að lifa. En eins og við manninn mælt, rauk Sathan litli upp eins og naðra og talar um mannréttindabrot og stjórnarskrárbrot, eins og hann viti hvað soleiðis lagað er. Fyrir utan að hér á Íslandi höfum vér aungva stjórnarskrá, hvorki gamla né nýja.

Í Gemlufallaprófastsdæmi hefir síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemlufallaþinga, bannað fyrir sitt leyti sóknarbörnum sínum að hafa um hönd bölv, ragn og klámsyrði. Þar með eru öll nöfn Pokursins bönnuð í prófastsdæminu. Sagt er að síra Baldvin hafi með eigin hendi drekkt þeim síðasta í læk, er vitað erum að haft hafi Fjandann og framgangsmáta hans í flimtingum svo aðrir heyrðu í þar í héraði. Er til þess vitnað, að síra Baldvin hafi mátt hlaupa á eftir sathansunganum upp á fjöll til að handsama hann; og þá síra Baldvin náði djöfli vildi svo vel til að þar féll ofurlítill bunulækur skammt frá, þannig að síra Baldvin þurfti ekki að halda á manninum spriklandi til byggða og embætta hann þar.  

Ósáttur við höfnun Lúsífers

Ábyrgðarleysið og sauðshátturinn verður í minnum uppi um aldur og eilífð

Það dugar nú, skal ég segja ykkur, aungin vatnsgrautarmiskunnsemi við slíkt glæpakvendi, sem svindlar sig með fölskum pappírum inn á bráðveik gamalmenni til þess eins að éta upp lyfin þeirra. Vér erum stórhneyksluð á lögreglunni á Vestfjörðum fyrir að hafa sleppt svo illa hættulegri manniskju úr fangelsinu eftir aðeins örfárra klukkustunda vist. Gera þeir sér ekki grein fyrir hvaða vá stafar af konunni? Ha? Eða eru þetta alveg ábyrgðarlausir sauðir? Það er eins víst að næst verður glæpakvendið stórtækara í gjörðum og lætur sér ekki nægja að éta stöffið gamla fólksins, heldur er hún eins líklegt til að éta það sjálft með ullarsokkunum og öllu saman.

Auðvitað átti að flytja kvendið suður með þyrlu og fela það í höndur Hálfdáns Varðstjóra. Ja, sá hefði nú verið fljótur að reka hinn illa glæpaanda úr konunni og verka hana sjálfa samkvæmt Lögreglubókinni, en sú bók er biflía lögregluþjóna, enda samin af Hálfdáni Varðstjóra sjálfum. Í framhjáhlaupi er skylt að geta þess, að annað kvendi, stútungskellíngarrass um fimmtugt, át svo mikið af lyfjum veika fólksins á deildinni þar sem hún vann, að hún stökk út um gluggann á sjöundu hæð, því að hún hélt hún væri orðin leðurblaðka og hugist skjótast allra snöggvast á kránna niður í bæ og fá sér ölsopa, því hana þyrsti. Kona þessi hafði skömm á vatni, taldi það eiturdrykk og aumingjagutl, þar af leiðandi lét hún vatn ekki inn fyrir sínar varir. En hún flaug ekki oftar eftir ferðina út um gluggann á sjöundu hæð. Nei nei, það gerði hún ekki.

En ástandið á eftir að versna þar fyrir vestan fyrst þeir slepptu glæpakvendinu lausu. Ekki kæmi á óvart, að dómsmálaráðherra, sem hefir legið á bæn í allan dag og drukkið messuvín með, þurfi að kalla út landher vegna Vestfirðinga, því glæpakvendið hefir ekki ekki látið af störfum, ef vér þekkjum það rétt. Það er þó ekki víst að það dugi, því þókt dómamálaráðherra sé trúuð kona og staðföst og geti þegar sómi liggur við neitað sér um hvítvín og látið sér messuvín duga á föstudaginn langa, þá mun kona sú er lagst hefir á verstfirs gamalmenni verða henni erfiður ljár í þúfu. Sleifarlag lögreglunnar á Vestfjörðum í glæpakvendismálinu verður aftur á móti lengi uppi með þjóðinni, sem ófagurt dæmi um ábyrgðarleysi og sauðshátt.

Bakverði sleppt að lokinni yfirheyrslu

Nú er allt farið úr böndunum og gamalmenni vaða uppi eins og naut

Um kveldmatarleytið, núna rétt áðan, var Hálfdáni Varðstjóra færður grunsamlegur ferðalangur, sem lögreglan hafði stöðvað á leið út úr borginni. Ferðalangurinn varð auðvitað ofsahræddur, hreint brjálaður, þegar hann var dreginn fyrir Varðstjórann, sem var í essinu sínu í dag. Fyrir tilviljun var fólk úti á götu í grennd við lögreglustöðina, sem heyrðu hin válegu neyðaróp ferðalangsins þegar Hálfdán Varðstjóri hóf að handfjatla hann. Þetta fólk ber, að önnur eins hörmungahljóð heyrist hvurgi annars staðar en í Helvíti þegar Djöfullinn er að refsa ótugtarsálum með brennisteini, vítissóda og fémínístahlandi.

En allt um það, þá hefir ekkert fréttst af Máríu Borgargagni og Indriða Handreði, sem flúðu eins og rottur úr sóttkví og einangrun af heimili frú Ingveldar og Kolbeins undir hádegi í dag. Standa og allar vonir manna nú til þess, að Handreðurinn geispi golunni fljótlega, en ef hann lifir kóvídið af á hann yfir höfði þér þrjátíu ára fangelsisvist, þar af fimmtán ár upp á vatn og brauð. Borgargagnið á líka margra ára betrunarvist í vændum, en kunnugir segja að réttara væri að hengja hana þegar hún næst í stað þess að glutra niður péníngum úr ríkissjóði í fangavist fyrir jafn ótérlega manniskju. Já, þú last rétt kunningi: manninskju.

Svo er það farlama gamalmennið, sem óx svo ásmegin við að fá kóvíd nítján, að það vóð beinlínis upp úr körinni og fór að haga sér ósæmilega. Meðal annars braut gamalmennið lög um allsherjarreglu þegar það fór út á götu og pissaði þar í viðurvist fjölda manns, þar á meðal barna. Gamalmenni þetta býr á dvalarheimili aldraðra og hefir frá því að reis upp á afturlappirnar gjört öðrum íbúum dvalarheimilisins, sem og starfsfólki, gramt í geði með óviðeigandi framkomu og munnsöfnuði. Til marks um óráðsbænir þessa afgamla fóls má geta þess að það hótaði að barna konu eina á níræðisaldir auk þess að segja henni að halda kjafti. Ekkert ræðst við gamalmennið og sjá þeir er fyrir það líða fram á dimma daga, fulla með þreytu, sorg og særða blygðunarkennd, því alsendis óvíst er hvunær Drottinn tekur í taumana og tekur gamalmennið til sín, eða afhendir það Fjandanum til eignar.

Umferðin þyngri í Reykjavík

Þau eru mörg lífin ...

Ef Bjarniben hefði efni á að fórna lífi og heilbrigði fólks, hvað mundi hann þá gera? Ha? Þar liggur efinn, vinir mínir, þar liggur alltso efinn. Jamm. So talaði hann dularfullt og myrkt mál ,,vægari aðgerðir", sem mundu ekki koma Íslandi fyrr í mark! Hvurn sjálfan déskotann er maðurinn að tala um? Á þessum síðustu og langverstu dögum í lífi þjóðarinnar, síðan í Móðuharðindunum þá Íslendingar dóu næstum út, er densilegur andskoti að fá annað eins draumórarugl í andlitið.

So er það þetta efnahagslíf, sem stórir strákar með rasköt mala so mikið um. Ætli það sé í ætt við móðurlíf eða eitthvað soleiðis? Eða Dalalíf? Já, sennilega er sokallað efnahagslíf tengt bókmenntum og listum. Bókaflokkurinn Efnahagslíf, eftir Guðrúnu frá Lundi, lítur ansans ári vel úti á prenti, sérstaklega utan á bókarkápu; metsölubækur leyna oftast á sér eins og könguló undir dívani.

Og fyrst minnst hefir verið á líf er ekki úr vegi að nefna uppáhald allra efrimillistéttarfémínísta á Íslandi þ.e. kynlíf, eða kinlýf, eins og þeir segja á feisbúkkinu. Hér fyrr á árum var fræg bók í miklum metum, ekki síst í ranni fémínísta, en það var fræðiritið ,,Kynlíf" eftir vísindamanninn Fritz Kahn. Á þessa vinsælu bók lærðu börn á Íslandi allt um að gera dodo og öll vandamál tengd dodo voru leyst í bókinni góðu eftir hann Fr. Kahn; með öðrum oðrum þá gerði doktor Fritz út af við alla typpakomplexa og hlandsteinsóra. Það var ekki fyrr en nú á síðari árum að sænskmennuð útfrymi komu frá námi í Lundi eða Uppsölum, að kynlíf varð að óleysanlegu vandræðamáli. Hinir sænskmenntuðu þóktust sem sé hafa komist að því að Íslendingar, einkum ungdómurinn, væri svo hryllilega úti á túni í kynferðismálum að til hreinnar hörmungar mætti telja. Eftir það hefir þjóðin verið kynóð í vanþekkingu sinni á að gera dodo, eins og geðslegt að það hljómar.

Höfum ekki efni á að fórna lífi og heilbrigði fólks