Auminginn svorni, nú er nóg komið tími til að pakka saman, annars

Hún gengur ekki lengur heil til skógar, auminginn svorni, og skal aungvann undra. Eftir að upp komst um sjóðþurrð Ofanflóðasjóðs fer forsætisráðherra að kvaka upp úr eins manns hljóði og það inni á Alþingi, að átakshópi nokkrum, sem aunginn lifandi maður þekkir til, sé ætlað að vinna hratt. Því miður er er þess ekki getið hvað það er sem hinn dularfulli átakshópur á að gera. Á hann að leita að péníngunum sem láku úr úr Ofanflóðasjóði og ekki nokkur maður hefir hugmynd um hvar eru? Eða á átaksflokkurinn að hlaupa upp um fjallshlíðar og setja upp snjóflóðavarnir með berum höndunum? Eða er átakshópurinn atarna kanski einhverskonar ópíumdropi fyrir fólkið, sem hingað til hefir rorrað á kjördag eins og sauðfé rekið til slátrunnar inn á kjörstað og kosið sinn Sjálfstæðisflokk.

Nú segja fróðir menn, sem hafa kynnt sér málavöxtu út í hörgul, að Katrín hafi gengið í Sjálfstæðisflokkinn ung að árum, enda hefir hrifning hennar af Bjarnaben ekki dulist nokkrum manni. Hitt er svo aftur annað mál, að óprúttnir Sjálfstæðismenn og Samherjar hafa um hríð gert sér að leik að gjóta á eftir henni augunum með óduldum hæðnissvip á smettunum og gera gys að henni og Stenngrimi okkar Johoð yfir borðum að heimili frú Ingveldar. Ja, Íhaldinu hefir ekki ekki leiðst að taka að sér unglinga, eins og til dæmis Katrínu og hann Gulla, og afvegaleiða þá og steypa í glórulausa spillingu og menningarhrun.

Já og já. Sona á þetta að vera og sjóðþurrð hjá einum auvirðilegum Ofanflóðasjóði er ekkert merkilegri en máttlaust flóarbit. Og hvað er flóarbit hjá þjóð sem um aldir hafði lúsina sem sitt uppáhalds heimilisdýr. Vér Íslíngar erum þegar allt kemur til alls ennþá grálúsugir og illa þefjandi, en þá alltso andlega, - venjulegar lústítlur eru samviskusamlega hraktar á braut úr hárinu á krakkaskröttunum um leið og þær sjást. Á andlega sviðinu erum vér útsett með óværur af mörgu tagi; andlega grálúsug veitum við voðamönnum umboð til að tæma sjóði, hvurn af öðrum, einnig banka og sparisjóði. Og þegar Katrín ætlaði að moka milljonum og millíörðum út úr Ofanflóðasjóði greip hún ekki aðeins í tómt heldur galtómt. Þá yppti sú stutta bara öxlum og tók nokkra kynjakippi og reddaði málinu með því að skipa átaksnefnd sem á að vinna hratt, án þess þó að hafa verkfæri af einhverju tagi í höndunum. Æji greyið mitt Katrín Stenngrimmsjohoðs og Bjarnabensdóttir farðu nú að pakka saman áður en einhverjir aðrir verða fyrri til og pakka saman fyrir þig, ásamt þér sjálfri, og senda góssið á urðunarstöð Samherjanna ukkar þarna fyrir norðan land.

Átakshópi um ofanflóðavarnir ætlað að vinna hratt

Þá drógu þeir upp konu nokkra og sögðu hana vera þingmann

Alltaf kemur okkur skrælingjunum sitthvað á óvart. Nú hafa þeir dregið upp konu nokkra og okkur sagt hún sé þingmaður, gott ef ekki þingkona í ofan á lag. Þeir kalla hana Líneik Önnu og setja meira að segja inn mynd af viðkomandi til að sanna sitt mál og að Líneik Anna sé til í raun og veru. Þessi opinberum gerir það að verkum, að upp í hugann kemur kvæðisstubbur, orktur af nóbellsskáldi: ,,Líneik veit ég langt af öðrum bera, létta hryssu í flokki staðra mera." Enn fremur minnir þetta okkur á munnsöfnuð verkalýðsforingjans í kvenfélaginu Eflingu, en hún talar um ,,tæfur og hryssur" í pistli dagsins hjá sér. 

Og létta hryssan úr flokki hinna stöðnu mera hneggjar umsvifalaust við stall þann einkennilega boðskap, að ,,svörin drekki spurningarnar ágætlega." Ég veit ill hvað fólki finnst um svona talsmáta, en sumum gæti þókt hann tvíræður, ef ekki klámfenginn undir rós. Svo segir hin nýfundna þingkona, að eðlilegt sé að fá Samherjann Stjánajúl á fund til að spurja hann út í Samherja. Betur hefði karlkyns þingmenni Framsóknarflokksins ekki komist að orði. En hvar hefir þú verið öll þessi ár, Líneik mín létta hryssa?

Þá kemur eins og kallaður upp í hugann Framsóknarmaðurinn á spóafótunum. Hann kom einn morguninn töltandi heim til sín á nærbuxunum einum fata neðan mittis, en í hvítum, ermalausum bol að ofanverðu og með brúnan hatt á höfðinu. En niður úr nærbuxum Framsóknarmannsins stóðu ógnarlangi og örmjóir spóafætur hans og maður fékk undir eins á tilfinninguna að þessir veiku fætur mundu hrökkva þá og þegar í sundur eins og eldspýtur undan þunga yfirhelmings mannsins, Framsóknarmannsins. Og kona tók á móti honum í eldhúsdyrunum og barði hann með gúmmíslöngu eins og hund og læsti hann so inni í miðstöðvarkompunni, einan og yfirgefinn. Frú Ingveldur lætur nefnilega ekki líðast á sínu heimili að húsbóndinn komi heim eins og fuglahræða eftir næturlanga fjarveru af heimilinu. 

Svörin dekka spurningarnar ágætlega

Og barnavinur me-est-i, æ breið þú blessun svína yfir geldingatöngina þí-í-na

,,Í déskotans helvítis drullu og skít
hann djöflast sem bandóður tuddi í flagi. 
Hann öskrar: ég meiði, ég orga, ég brýt,
ég æli, ég höggur, ég hundana skýt
og hanann ég myrði og gjöri að hræi."

Þannig orkti kvenfélagsskáldið Máría Borgargagn fyrir munn karlrembujúnka nokkurs, sem lengi stóð í ströngu stríði við mæðraveldið sokallaða. Svo var þessi karlrembumaður tekinn úr umferð og hengdur, því íllt þókti að búa við annað eins kvikindi. Og nú bætir barnaráðherrann, sjálfur hrossageldingasérfræðingurinn, gráu ofan á svart og lætur að því liggja að hann ætli að skerða tjáningarfrelsið með því að banna ræðuhöld einn tiltekinn dag á ári, þ.e. þann 17 júní. Þett er afskaplega vel til fundið hjá ráðherranum, sem meðal annars hefir á sinni sakaskrá að hafa verið svo róttækur og öfgafullur sosialist að hann hafi orðið að ganga í Framsóknarflokkinn. Og bráðum heldur hann erindi á hátíðarfundi Sosialistaflokks Gunnsa Smára og mun hann gera sína eigin róttækni fyrr og nú að umtalsefni.

En einkum þó og sér í lagi, mun ráðherra barna leggja blátt bann við að nefna börn á nafn í ræðum yfirleitt, en þó einkum á þjóðhátíðardag íslenska lýðveldisins. Hann segir að ,,raunverulegar aðgerðir þurfi að fylgja með" hvað sem það nú annars þýðir. Sennilega á hann við þjóðþrifaverk á borð við að barnaflengingum verði komið á um allt land; börnin verði rekin með harðri hendi inn í stóra sali, svo sem fiskmóttökur í frystihúsum, yfirgefin stórfyrirtæki eða óupphituð bifreiðaverkstæði þar sem á þau væri sprautað jökulköldu vatni og þau síðan rassskellt með spýtu. Allt þetta væri fyrst og fremst gert fyrir börnin til að ná úr þeim óþekktinni og annarri ónáttúru.

Við erum sannarlega heppin að eiga annan eins barnaráðherra; hann neitar til dæmis alfarið að upplýsa hvaða flokksgæðingar fengu að kaupa þúsundir íbúða, sem fólk var hrakið úr eftir Hrun, á spottprís af Íbúðalánasjóði. Hvurn andskotann kemur það okkur heldur við hvað höfðingjarnir hafast að? En við getum svo sem sett okkur fyrir hugskotssjónir þá blessun þegar barnaráðherrann og geldingatengurnar og Bjarniben og hinir stjórnmálaenglarnir gáfu Hrunséffunum þúsund íbúðir, tvö þúsund íbúðir, þrjú þúsund íbúðir, í nafni almannahagsmuna og Íbúðalánasjóðs, - en sá sjóður ku vera að öllu leyti í eigu þess hins sama almennings, sem gjarnan vill vita hverjir fengu umræddar íbúðir í gjafaumbúðum.

Nóg komið af ræðum á 17. júní

Síra Baldvin hefir kvartað við bysskubbsstofu út af kvenprestum

Til að geta gerst fangaprestur þarf viðkomandi að vera sjálfur fangi, hafa verið dæmdur í helst langa betrunarvist. Nú hefir það gerst að kvenfangi er orðin fangaprestur. Ekki veit ég hvað konutetrið atarna hefir gert af sér til að verðskulda langa vist bak við lás og slá. Síra Sigrún, eins og bysskubbinn og fleiri stórmenni kalla nýja fangelsisprestinn, mun upphaflega verið sett inn fyrir misskilning, en síðar tóku yfirvöldin þá ákvörðun að dæma hana í ærlega afplánun fremur en að viðurkenna misskilninginn, svo útlitið er svart fyrir síra Sigrúnu.

Einn höfuðklerkur Íslands er þó ævareiður vegna skipunnar síra Sigrúnar, en það er síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemlufallaþinga. Hann segir í bréfi til bysskubbastofu, að nú hafi kirkjuyfirvöld þó laglega gert í sig og pestin af þeim finnist alla leið austur á firði og norður fyrir Hornstrandir. Nú sé svo komið grotnun kirkjunnar innanfrá, að jafnvel föngum sé að ósekju skaffaður kvenprestur. Að mati síra Baldvins er vart hægt að komast neðar eða leggjast lægra í afsiðun og tilræðum við heilbrigða skynsemi í landinu.

Lengi verður í minnum haft þegar síra Baldvin braut sér leið inn í fangelsi og hélt stórbrotna hátíðarmessu yfir tukthúslimunum. Í þessum óvænta messusöng lét síra Baldvin glæpamennina hafa það óþvegið, sagði að þeir væru þorparar, kynóð villudýr, uppfullir með drápsþorsta og væru að samanlögðu alger andstyggð Guði Almáttugum, enda færu þeir fljótlega allir sem einn í eldsofninn. Fangana rak vissulega í rogastans við að fá slíka guðsþjónustu yfir sig eins og óvæntan brotsjó. Og fangaverðina raka síra Baldvin alla saman inn á klósett og skipaði þeim að snúa þeim föngum við, sem voguðu sér að laumast út úr messu hans til að skíta og míga eins og ógeðslegir fresskettir. Því miður frelsaðist aunginn fangi til betrunar við hinn magnþrungna helgiboðskap síra Baldvins. En við verum samt að vona innilega, að síra Sigrún taki upp þráðinn þar sem síra Baldvin lagði inn í fangelsið og segi óþekktarormunum til syndanna, so rækilega að þeir gleymi því ekki. 

Fyrsta konan skipuð fangaprestur

Ekki er allt sem sýnist í handboltaafreki Íslands í kveld

Það er af sem áður var þegar Rússar vóru Sovétrússar og tóku Íslínga og flengdu þá eftir öllum kúnstarinnar reglum í handbolta. Eftir þessháttar meðfer skriðu Íslíngarnir heim eins og lúbarðir hundar og földu sig undir borðum og rúmum fyrsta kastið á eftir. So hættur Sovétrússar, því miður, að vera Sovétrússar og gerðust bara Rússar og fengu sér aflóga fyllibyttu fyrir forseta og í drykkjutíð þessarar helvískrar byttu stálu glæpamenn eigum fólksins og Moskva breyttist á stuttum tíma úr öruggustu stórborg heimsins í þá hættulegust og ruddalegustu.

Þegar ólán af því tagi, sem lýst er að ofan, hendir eina þjóð fer allt sem verða má út um lær og maga, eins og sagt er, og þar með fylgir geta í handbolta sem öðru. Nú eru sljóir óregluslánar valdir til keppni fyrir stórveldir Rússland, allir hálfvitlausir af áfengisnautn og kynsvalli, sem getur tekið á sig mun hroðalegri mynd en orð fá lýst. Og Rússarnir stóðust álappalegum Íslíngum aungann snúning fremur en hvurjir aðrir sólargapar.

Íslenska handboltalandsliðið er sosem eins og venjulega, klaufskir, stirðir og ámátlegir í gjörðum inni á vellinum. Þegar vér leiðum þetta landslið vort sjónum, blasir við okkur hópur manna sem í einu og öllu minna mest á jólasveinana, Grýlu og Leppalúða öll til samans. Til dæmis, það er að vísu ófagurt öfgadæmi, er landsliðsmaðurinn Arnþór Skeggi Eyþórsson; sá piltur er alveg nákvæmlega eins og jólasveinninn Stekkjastaur, eins og honum er lýst í fræðibókum; hann er og talinn launsonur Jóns Íþróttamanns, sem löngum hefir verið stolt Íslands og útvörður íslenskrar þjóðar þegar gæfa, gjörvileikur og íþróttir eru lögð til grundvallar. Jújú, við sem heima sitjum bárum gæfu til þess í kveld að sjá Jón Íþróttamann sjálfan á áhorfendapöllunum þar ytra, upp undir rjáfri, rallhálfan og ruglingslegan ásjár. Það var Jón Íþróttamaður sem kastaði af sér vatni inn á völlinn í hálfleik og var borinn út eins og óður hlandselur, ja, eða eitthvað soleiðis ...

Stórsigur gegn Rússum

Nei, ostin sigrar ekki, það væri fráleitt

O jomm ojomm. Það er nú svo með það. Og ostin sigrar allt. Það er ugglaust áreiðanlegt. En hvað er þetta ,,allt", sem Hildur tómskáldmenni fullyrðir að ostin sigri? Bölvað kjaftæði er þetta í manneskjunni. En ostin er öll í buxunum, aðallega þó nærbuxunum, sjálfu nærhaldinu sem ætlað er að halda öllu í horfinu. Það hefði ekki farið eins illa hjá Kolbeini Kolbeinssyni þegar hann skeit í sig á leiðinni heim ef hann hefði bara verið í nærbuxum. En, nei, hann gleymdi nærbuxunum hjá óeðlilegri kvinnu, sem sauð nærbuxurnar hans í botti daginn eftir og gjörði sér af þeim súpu.

Svo brjálaðist frú Ingveldur þegar hún komst að hinu sanna með Kolbein, barði hann eins og hund úti á lóð fyrir allra augum og skar buxurnar utan af kallgreyinu með búrsaxinu, líka fyrir allra augum. Þegar hundur nágrannans sá hvurnig frú Ingveldur lék Kolbein veðraðist hann upp og beit Kolbein í fótlegginn en rak um leið upp ámátlegt vein, því lyktin af Kolbeini var vond og til þess fallin að deyða ofurþefnæman rakka úr bráðkveddu. Nú, frú Ingveldur leitaði lengi að húsinu þar sem Kolbeinn hafi glatað nærbuxunum sínum. Loks er hún fann það og kíkti sem einn gluggagægir inn um eldhúsgluggann var hin vonda, afbrigðilega kona að eta súpuna, sem hún sauð sér, með brauðhnútum og strausykri.

En. Já. Það var þetta með hana Hildi tómskáldsmenni og frama hennar á glimmerbrautinni. Okkur er sagt hún hafi orkt eitthvert dauðans garnagaul sem spilað er undir í öldungis lágmenningarlegri kvikmynd, ef kvikmynd skal kalla. Eftir því sem við höfum hlerað, þá er umræddur hávaði, sem spjátrungar allra kynja kalla tómlist, einhverskonar blanda að hávaða sem verður þegar gafli er níst í matardisk við eldhúsborð og skrölt í útjöskuðu rúmi gömlu hjónanna, sem nú vega orðið vel yfir þrjúhundruð kílógrömm samtals. En þetta á víst að verðlauna, sama er mér, sama er okkur. En ostin sigrar ekki, það er alveg úti lokað.

„Ástin sigrar“

Frambjóðandi Flokksins, hvítvínsprinsessan, Hálfdán Varðstjóri og týnda umsóknin

Við skulum nú sjá. Fljótt á litið teflir Flokkurinn Sigríði Björk Guðjónsdóttur fram og megum vér allir hundar heita ef hún verður ekki krýnd ríxlögreglustjóri af hvítvínsprinsessunni og Flokknum. Það má svo sem vel vera að einhverjir fleiri umsækjendur séu á mála hjá Flokknum, en þeir eru væntanlega svo veruleikatengdir að þeir vita sem er að aunginn getur ógnað frambjóðanda Flokksins í þessari skammarlegu refskák og leiksýningu. Eini möguleikinn á að losna við Sigríði Björk var ef Björn Bjarnason hefði sókt um, en hann var sagður hest til of gamall þegar til átti að taka.

Raunar sókti Hálfdán Varðstjóri um ríxlögreglustjórajobbið, en umsókn hans týndist, hvarf einhvern veginn í ósköpunum milli skips og bryggju, þókt hvárki skipi né bryggjustúf hafi verið til að dreifa í þessu tilfelli. Þetta er hið kyndugasta mál og hefir Hálfdán Varðstjóri nú þegar ákveðið að láta fara fram ítarlega lögreglurannsókn á hvarfi umsóknarinnar. Að þeirri rannsókn lokinni ætlar Hálfdán að krefjast tuttugu milljona króna í bætur, elligar verði stríð innan lögreglunnar.

Það getur hvur maður séð, að soleiðis stríð getur aldrei orðið nema með geigvænlegu mannfalli og eignaspjöllum. Til að mynda hefir Hálfdán Varðstjóri úttalað sig við sína nánustu um að hann væri nú þegar búinn að gera ráðstafanir til þess að sprengja löggrýlustöðina við Hverfisgötu til grunna ef hann ekki færi ríxlögreglustjórastarfið. Þá er vitað að Hálfdán Varðstjóri hefir, að mestu leyti á laun, komið á legg grimmri nazistadeild innan lögreglunnar, sem skartar heilþvegnum hálfmennum, svo nöturlega heimskum að maður fær höfuðverk af því einu að heyra á þann viðbjóð minnst. Og í gærkveldi tók Hálfdán Varðstjóri einn mikilvægan meðlim í Flokknum fastann og hyggst sprengja hann í loft upp með löggrýlustöðinni ef þannig verkast. Það má því segja að Hálfdán hafi nokkur firnasterk tromp upp í hendinni (Bjarniben Flokksstjóri sagði að Hálfdán hefði mörg Trump uppi í erminni, en við skulum nú ekki vera hlusta á Bjarnaben á þessum síðustu og verstu tímum). En það eru spennandi tímar framundan, eins og ráðherradulan sagði þegar Hrunið var komið á fulla ferð, og það mun reyna á blessaða dúfuna, hvítvínsprinsessuna, að sigla Sigríði Björk heilli til hafnar í Ríxlögreglustjóravík, - og með aðra eins fanta og Hálfdán Varðstjóra og Grím, son Ólafs Ragnars Grímssonar, vappandi aftur á hekki. 

Sjö sóttu um embætti ríkislögreglustjóra

Jú, við vitum af einu sona dæmi á Íslandi, kanski tveimur

Þið segið fréttirnar, drengir mínir. Þarna virðist óprúttið kvendi hafa tekið á sig gervi ástsjúks pilts til að draga saklausar spurningastúlkur á lesbískar tálar. Maður verður bæði lang- og þverskuðarmát að lesa sona óþverra; þetta hljómar eins og blautur draumur rauðvínslegins fémínísta í sosialistaflokki Gunnars Smára. Hvað mundi gerast á Íslandi ef ein af okkar ungu konum, með eina eða fleiri háskólagráður, mundi taka sig til og fleka unglingstelpur undir því yfirskyni að hún væri ungur karl?

Við vitum ekki nema um eitt dæmi, kanski tvö, af sona einkennilegu háttarlagi ungra kvenna hér á landi. Þá frú Ingveldur var á sínum yngri árum var hún sem æ síðan róttæk í gjörðum, sumir mundu segja ósvífin. En hvað um það, hún dulbjó sig sem pilt og steig í vænginn við kvennpersónur, sem lagt höfðu leið sína á dansleik í Klúbbnum sáluga. Já já, frú Ingveldi varð vel til veiða og vóð í brott frá danshúsinu með konu upp á arminn. Það var gift kona, dulítið digur, þó ekki um of, en hafi sullað í sig nógu miklu áfengi til að leyfa sér að drýgja hór. So fóru þær heim til frú Ingveldar, en þar greip konuauminginn aldeilis í tómt, ef svo má segja. Nú kvensan varð ókvæða við og hugðist rota frú Ingveldi fyrir framtakið, en það fór nú á annan veg. Það var frú Ingveldur sem sló gest sinn í rot og hringdi síðan á lögregluna og bað hana að fjarlægja ógæfusama og ókunna konu sem lægi brennivínsdauð úti á stétt. 

Nú, Máría Borgargagn reyndi ári síðar að leika afrek frú Ingveldar eftir. Það skal tekið fram, að frú Ingveldur var á þeim árum ætíð kölluð ungfrú Ingveldur, so sem lög gera ráð fyrir. Því miður tókst svo ægilega illa til hjá Borgargagninu, að hún lenti í klónum á klæðskiptingi, ódælum djöfli, sem var í BSRB og hafði ólar, keðjur, og gaddadrasl heima hjá sér, sjálfum sér og gestum sínum til upplífgunnar. Er nú ekki að orðlengja að Máría Borgargagn gekk í gildruna og hafnaði í fjötrum klæðskiptingsins. Það varð henni aftur til happs að reka kústskaft, sem hún fékk höndur á, upp undir kverkina á dólgnum, og féll hann, eins og segir í fornritum vorum, þegar dauður niður. Einhver rekistefna varð hjá lögreglunni út af þessu andláti kallangans, sem lyktaði með því að lögreglan ákvað að hann hefði sjálfur banað sér með kústskaftinu í ógáti. 

Þóttist vera 16 ára piltur

Hvað táknar öfugur hattur á höfði drotningar?

Að sjá gömlu boruna með hattinn öfugan á hausnum. Þetta er reginhneyksli. Og so er hún elliær og afgömul eins og gamla ekkisins Framsóknarmaddaman; þær eru jafnöldrur, ef ég man rétt, sem ég er ekki viss um. En þó frúin sé gömul og trénuð, þá er hún ekki alveg út úr veröldinni. Af þeim sökum er öfugur hattur ekki handvömm vegna ellihrumleika heldur skilaboð um eitthvað sem sauðsvörtum almúganum er hulið. Elísabet gamla er nefnilega slóttug og fram úr skarandi greind og þar af leiðandi er öfugi hatturinn merki um eitthvað sem hún vildi sagt hafa, en má ekki stöðu sinnar vegna segja upphátt og alls ekki opinberlega.

Nú mundu sumir vilja meina að öfugur hatturinn tákni ólund drotningar í garð samkynhneigðar, en það mun af og frá. Þá eru uppi sannar getgátur um að þetta merki að henni sé illa við forsætisráðherra Bretlands, sem aungan skal undra, því sá maður er ekki maður nema til hálfs og illa það. Svo hefir gamla konan átt í brösum við ömmudrenginn sinn, hann Harra, og stelpugæsina sem hefir forfært hann með skelfilegum árangri. Ekki er dótturdóttirin betri, var svipt ökuréttindum fyrir að aka á sama hraða og íslenskir sægreifar keyra á þjóðvegum Íslands. Það þarf nauðsynlega að rannsaka þessa dótturdóttur betur, því þar kvað fara versta flagðkvendi.

En öfugi hatturinn drotningar er þó fyrst og fremst uppreisn hennar gegn matreiðslumeisturum hirðarinnar, sem orðnir eru gamlir og ljótir, sífullir og stórhættulegir í eldabrögðum. Fyrir nokkru impraði frú Elísabet á því við mann sinn, að réttast væri að brytja helvítis kokkana niður í gúllas og sjóða þá vel og lengi samkvæmt ungverskri uppskrift að ketsúpu. Einn af þessum aldurhnignu matreiðslumeisturum er búinn að vera lengi úti á túni og segir bara ,,já essskaaa" ef yrt er á hann. Annar talar ekki um annað en afbrigðilegar ástir sínar með mjög vafasömum konum; drotningin var til dæmis lengi að komast í skilning um hver Dollý væri, en það nafn kom fram í lok einnar af hinum svæsnu sögum karlsins: ,,Nó monný for mí, ten pánds for Dollý" voru lokaorð þeirrar sögu, og ekki orð um það meir.

Drottningin sneri hattinum viljandi öfugt

Upprifjun á lýðræðis- og friðarást mannkynsfrelsaranna í vestri

Þau eru margvísleg bannsett misstökkin og enn er farþegaflugvél skotin niður á ögurstundu við inngang að stríði. Vér höfum enn ekki gleymt farþegaflugvélinni, sem Rússar áttu að hafa skotið niður þegar Úkraínufjandarnir voru að derra sig við. Og eins og við manninn mælt voru haukarnir í Washington mættir í fjölmiðla, austan hafs og vestan, til að bera sakir á Rússa, kalla þá villumenn sem af einskærri íllsku skjóti niður flugvélar með blásaklausum farþegum. Núna eru það ekki beinlínis Rússar sem skutu niður farþegavél, heldur Írana, sem samkvæmt Trumpum og Sjálfstæðisflokknum eru í það minnsta jafningjar Rússa í vonsku, en á hliðarlínunni voka úkraínskir þjóðernispopparar með bros á vör.

Sama var uppi á teningnum þegar bandarískir hernaðarránfuglar belgdu sig út í kjölfar meints eiturefnahernaðs í Sýrlandi og kenndu sýrlenskum valdhöfum um ódæðið. Og aumingjar og eiturtittir evrópskra NATO vandræðamanna létu sitt ekki eftir liggja og tóku undir með haukunum og Katrín litla Jakobs hoppaði á rassinum í stólnum sínum og klappaði saman lófunum.

Nú, ekki fékk Saddámur hérna Hússín að kemba hærurnar svo orð sé á gerandi, því þegar hann var búinn að halda úti stríði við Írana fyrir Bandaríkjamenn í ellefu ár og ætlaði að fara að hafa það náðugt vaknaði hann upp við þann vonda draum að Kanar voru allt í einu á fullu við að bera upp á Saddám eiturvopnaframleiðslu og sendu dólga sína inn í Írak til að leita að eiturfabrikkum; meðal annarra stórmenna við leitina vóru íslenskir labbakútar í lopasokkum og með svartadauða í beltinu. Þegar útséð var um að nokkur eiturbomba fyndist í Írak urðu Kanar bálillir og sprengdu allt í loft upp í Bagdað og fleiri stöðum, en tók Saddám ræfilinn sjálfan og hengdu fyrir augum alls heimsins, því Bandaríkjamönnum og öðrum NATOistum er í mun að auglýsa gæsku sína, kristilegt hugarfar og mannúðarást, fyrir nú utan rómaða lýðræðis- og friðarást sína, sem þeir vilja telja fólki trú um að eigi sér aungin takmörk. 

Skotið hafi verið á farþegaþotuna fyrir mistök