Afturhald frjálslyndis og frjálshyggju

Þó það nú væri að frjálshyggjugoggarnir í ríkisstjórninni fari nú ekki að spandéra ríkispéningum í rekstur ríkisfyrirtækis eins og Landspítalans. Handhafar auðvalds og arðráns, frjálshyggju- hrungoggarnir eru sem kunnugt er ekkert upp á það komnir að borga lækningar og hjúkrun fyrir Pétur og Pál á ríkisstofnun, enda er fullvíst að þessir heilsulausu Pétrar og Pálar séu upp til hópa pólitískir andstæðingar hins þríeina Sjálfstæðisflokks.

En þrátt fyrir að frjálshyggjumenn, sona kleprar eins og auðvaldið hefir í ríkisstjórn, kenni sig við frelsi og markað, jafnvel frjálslyndi og kristindóm í þokkabót, þá eru þeir í raun og veru hið svartasta afturhald sem fyrirfinnst á byggðu bóli. Þeirra ær og kýr er að snúa samfélagsskipaninni aftur til fyrstu áratuga iðnbyltingarinnar þegar verkalýðurinn hafði ekkert öryggisnet og var skítnýttur af eigendum atvinnutækjanna. Og undir niðri í sálarlífi nýfrjálshyggjubesefanna sveimar gamli nasisminn du la Adólf Hitler. Vart þarf að taka fram, að frelsi þessara ólánsgemlinga er einungis bundir við brask þar sem hinir sterkustu verða alltaf ofan á, og frjálslyndi þeirra er í því fólgið að líta á ójöfnuð og óréttlæti sem sjálfsagðan hlut, enn fremur að horfa fram hjá siðblindu við framkvæmd kapítalismans.

Framtíðarsýn ríkisstjórnarinnar okkar gerir ráð fyrir að réttlætanlegt sé að kasta skattfé í opinberan heilbrigðisrekstur í nokkur ár í viðbót meðan verið er að plægja akurinn fyrir 100% einkavæðingu í heilsubótaratvinnugreininni. Vissulega er hægt að einkavæða alla skapaða hluti, en því miður er hætt við að allur þessi guðdómlegi einkarekstur beri sig fremur illa, og talsvert manntjón muni hljótast af honum, nema hann sé fastur á ríkisspenanum alla daga ársins.  

„Annar og kunnuglegri tónn“

Árni Aunglabeygja var okkar skæðasta grenjuskjóða

Þá man ég eftir Árna Aunglabeygju. Það var ljóta helvítis grenjuskjóðan. Þessi Árni var með okkur á sjó, alveg frámunalega leiðinlegur maður og sennilega heimskari en útilegumaður ofan af Vatnajökli. Þegar einhver nennti að berja þetta ískyggilega fól þá var segjin saga, að Aunglabeyjan fór að hrína og klaðgaði í kaptugann, sem rak hann yfirleitt niður í lest og sagði honum að halda þar til næstu 12 tímana. Nótt eina, þegar dallurinn lá við bryggju, hugkvæmdist einum okkar að heimsækja Aunglabeygjuna og míga framan í hana í kojunni. Þegar Árni Aunglabeygja sá hvað verða vildi spratt hann upp og hljóp hágrenjandi til fjalls á nærbuxunum einum en ódámurinn sem hugðist vökva andlit hans hljóp á eftir og linnti ekki fyrr en hann sá að flóttadrengurinn var kominn upp fyrir miðjar hlíðar og hvurgi nærri stoppaður.

Eitt sinn, í byrjun veiðiferðar, tilkynntu skipsfélagaenir Árna Aunglabeygju að nú ætluðu þeir að hengja hann í snurpugálganum. Þá bjargaði helvískur sér með því að smjúga eins og hrökkáll niður í lest og þar hélt hann til þar til komið var að bryggju aftur eftir eina viku. Einhvejir um borð kjótluðu til hans vatni og brauðmolum meðan á veiðiferðinni stóð og það, ásamt hráum fiski sem kom jafnt og þétt niður í lest, dró Aunglabeygjan fram lífið þessa átakanlegu viku í ævi hans. Þegar skipsfélagarnir voru spurðir hvers vegna þeir væru sona vondir við drenginn svörðu þeir því til að þeir væru að reyna að gera hann að manni ó svo að lítil von væri til þess.

Enda fór það svo að Árni Aunglabeygja varð ekki að menni; hans hlutskipti var að verða að yfirnáttúrlega leiðinlegu óféti og skoffíni. Og nokkuð varð hann slyngur í svikum, prettum og harmagráti, sem kom ekki á óvart því skepnan var þjófótt, lýgin og hyskin að eðlisfari. Svo hvarf dýrið einn góðan veðurdag eins og jörðin hefði gleypt hann. Það var leitað að honum í hraungjótum hingað og þangað í tvær til þrjár vikur, án árangurs. Auðvitað héldu allir að Árni Aunglabeygja, grátsöngvarinn mikli, væri dauður, hefði sennilega verið myrtur. En þá bárust fréttir af grátandi farandmanni á meginlandi Evrópu og eftir lýsingu að dæma þá var þetta aunginn annar en Árni Aunglabeygja; væri hann orðinn betlari, en um nætur væri hann vændiskall. Honum sagðist víst sjálfum svo frá, að hann hefði ágætlega vel upp úr sér þarna og nýja lífið væri honum sannkallaður dans á rósum.  

Það er í himnalagi að gráta

Hneyksli í Vigdísarstofnum

Þar fór frú Vigdís heldur neyðarlega yfir strikið þegar hún lét sér um munn fara, að ,,tungumál væri til alls fyrst." Fólk rak svo í rogastans að heyra sona orðbragð leggja frá frú Vigdísi að það hrissti sig eins og hundar af sundi dregnir; það hélt nefnilega í einfeldningsskap sínum að þessi, að þessi ,,drottning" þess ætti ekki þvílík firn til í eigu sinni. Enda tók frú Ingveldur frú Vigdísi afsíðis eftir ræðubrögð þeirrar síðarnefndu og skammaði hana blóðugum skömmum þar sem orð eins og ,,dónaskapur", ,,klám" og ,,lúsarakkar" komu fyrir oftar en einusinni. En frú Vigdís forhertist við aðfinnslur frú Ingveldar og laust hana í andlitið með staf sínum.

Það fer sko, allt eftir fyrirhuguðum verknaði hvað gert er fyrst. Til dæmis veltir enginn þjófur sér upp úr tungumálum áður en hann rænir sjoppuna, eða gömlu konuna. Þessháttar spekúlasjónir væru hreinn hlandaulaháttur. Og haldið þið að Kolbeinn, eiginmaður frú Ingveldar, hafi sagt Máríu Borgargagni á nokkrum tungumálum að koma sér úr nærbuxunum þegar hann var búinn að loka sig inni með henni í miðstöðvarkompunni? Ónei. Framhaldið réðist í orðlausum samhug tveggja drukkinna einstaklinga með nasafylli í úrvals kókaíni. Orð eru hinsvegar notuð, og það mikið af þeim, þegar þegar stjórnmálamenn afsaka kosningasvik sín.

Þá kemur fram í fréttinni af hinni óskiljanlegu framhleypni og flumbrugangi frú Vigdísar í viðskiptum hennar við ,,tungumálin" að núverandi forseti hafi viðhaft talsmáta sem gefur til kynna að hann sé orðinn elliær, hreinlega genginn í barndóm. Karlinn á víst að hafa sagt, að ,,íslensk tunga væri eins og sprunga og illkynja meinvarp í lunga." Sona tala aðeins þeir sem valdið hafa og eru af ellisökum búnir að koma sér út á hálan ís. Enn fremur er haft eftir forseta, að tungumál sé undirrót allra lyga og svívirðinga. Þetta er eflaust rétt hjá honum í svo langt sem sona vísindi ná séu þau í réttu samhengi. Við verðum bara að vona að okkar forseti sé ekki að verða vitlaus eins og forseti Bandaríkjanna, en sá pauri hefir víst alltaf vitlaus verið, geggjaður og galinn.  

„Tungumál er til alls fyrst“

Hátíðarhöld og frásögn af skátum

Það er nokkuð til í því að veðrið hafi ekki hindrað svokölluð ,,hátíðarhöld" í dag. Því er nú ver. Ef það eru hátíðarhöld að glápa á skáta norpandi með fána í lúkunum þá verður mönnum flest til skemmtunnar. Hinn dularfulli þjóðflokkur, ,,skátar" er auðvitað kapítuli út af fyrir sig. Með mörgum þjóðum eru skátasögur næsti bær við glæpasögur, enda hafa skátarnir, eftir öllum sólarmerkjum að dæma, sitthvað sérkennilegt á samviskunni. Í eina tíð var uppi orðrómur þess efnis, að hópur skáta í Reykjavík hafi farið marsérandi, ásýndar eins og herdeild úr Hitlirsæskunni, alla leið vestrá Snæfellsnes og sett sig þar niður uppi á fjöfarinni heiði. Þaðan gerðu skátarnir út ránsferðir niður í byggð og þóktu strax hinn versti vágestur þar að mati heimamanna.

Þó var mál manna þar vestra, að út yfir alla þekkta þjófabálka þar um sveitir, hefði verið sá hvimleiði siður skátanna að ganga örna sinna við útidyr manna. Tveir snæfellskir bædur báru skátum á brýn að hafa tekið hunda þeirra af lífi, annan með skátahníf, hinn með boga og ör. Þann tíma er skátarnir höfðust við á heiðinni er talið að þeir hafi brotist inn og stolið á yfir 40 stöðum, aðallega matvælum svo sem smádilkum á fæti sem og hænsnfuglum, einnig ýmiskonar áhöldum til gaðryrkjustarfa. Að lokum komust skátarnir inn í bækistöð alræmdasta bruggara héraðsins; frá honum stálu þeir á milli 50 og 100 lítrum af fullsoðnum landa.

Þegar skátarnir höfðu dröslað hinu þjófstolna og forboðna áfengi upp á heiði hófst ógurlegt skátafyllirí með varðeldi, skátasöngvum og gítarslætti. Timbrinu í varðeldinn höfðu þeir að sjálfsögðu stolið líka. Þegar bruggarinn var þess var að hluti af framleiðslu hans var af þjófsvöldum á brott kallaði hann saman hóp vaskra drengja, sem lagði á heiðina vopnaðir bareflum og haglabyssum. Þegar bruggarinn og menn hans komu að skátunum var gleðskapur þeirra kominn út í öfga með sóðalegum samræðislegum tilburðum og kynvillu. Nú, það skipti auðvitað aungvum togum og heimamenn ráku skátana, blindfulla og vitlausa, á hamslausan flótta og linntu ekki eftirförinni fyrr þeir höfðu komið skátunum suður fyrir sýslumörk Snæfellsness. Þar tóku Mýramenn við skátunum og gerðu þá að þrælum sínum fram að veturnóttum. 

Veður hindraði ekki hátíðarhöld

Séra Atgeir p. Fjallabaksen skilgreindi kynsegin

Þegar frú Ingveldur hafði rannsakað alla nýtilkomna tippakomplexa, og þá eldir líka, niður í kjölinn lýsti hún því yfir að það væri ekkert grín að vera kynsegin. - Sáið bara helvítis endemið hann Brynjar Vondulykt, sagði hún og varð grafalvarleg. - Hann er sona kynseginn náungi, ef náunga skyldi kalla, veður yfir eiginmenn og eiginkonur og spjallar allt siðlegt fjölskylduhald með kynseginu sínu. So þykist þetta vera ýmist ho eða bí, streit eða trans, og hælir sér af því að hafa flekað Óla Skans. Ég er fyrir löngu orðin uppgefin á þeim manni.

Um páskahelgina var, samkvæmt venju, samkoma háð að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Sérstakur gestur þeirrar samkomu var hið ástríka mærðarljós, séra Atgeir p. Fjallabaksen, sem eins og kunnugir þekkja, helsti sóknarprestur Sjálfstæðisflokksins. Þessi sérstaki gestur hafði ekki lengi staldrað við eftir að hann blessaði vínið þegar hann fór að segja sögur af sér frá Færeyjum, en þar hafði hann staldrað við á sínum yngri árum. Meðal annars sagði hann frá því, að strákarnir á bátnum sem hann var á, mestu ódámar og gjörsamlega siðlausir, hafi selt 10 ára drengjum í Þórshöfn áfengi og fegið systur þeirra og þeirra vinkonur í staðinn. - Þessir skipsfélagar mínir, vart af barnsaldri, voru einstalega spilltir, enda urðu þeir síðar kommúnistar og fyllikuntur og saurlífisseggir. Sem sagt: Fullir af djöflum og andskotum og sáust ekki fyrir í ósiðlegheitum.

- En hvurnig lýst yður þá á allt þetta kynsegin fólk, séra Atgeir, spurði frú Ingveldur. - Hvað er það?, spurði séra Atgeir p. Fjallabaksen á móti. - Er það þetta fólk sem sér um sæðingar búfjár? Og hélt svo áfram: - Jú, ég hefi aðeins kynnst þessháttar fólki. Það notar langa glerpípu og ljósbláa hanska upp að öxlum. Einhvuju sinni kom soleiðis maður til hans föður míns út af yxna kú. Eitthvað fór víst úrskeiðis hjá honum blessuðum, því að kýrin bar tveimur stóreinkennilegum kvikindum, einhvusskonar sauðnautum. Svo komst það upp að þessi kynseginn maður frá búnaðarfélaginu hafði ruglast eitthvað því hann viðurkenndi síðar að hafa óvart notað hrútasæði á blessaða skepnuna og því fór sem fór. Já. 

Giftu sig í mótmælaskyni

Rán borga sig oft - líka vopnuð rán

Jú, vopnuð rán hafa svo sem aldrei verið í uppáhaldi hjá frú Ingveldi, ekki sona beinlínis. Þó hefir hún látið orð falla á þá lund, að hún hafi stundum hrifist hugrekki og dirfsku þeirra sem látið hafa til skarar skríða og rænt með vopnavaldi, og enn frem að sér sé skítsama þótt ræningjar fari um Garðabæ og láti greipar sópa, þó ekki væri nema á stöku stað. Þó er frú Ingveldur, lítillát sem hún er, ekki að blanda sjálfri sér í sona mál þrátt fyrir að hafa á unglingsárum sínum rænt heilan söluturn innan frá um hábjarta sumartíð. En það gerði hún samt. Hún starfaði sem sé við afgreiðslustörf í Söluskála Eyvindar prangar og stal þar öllu steini léttara með þeim afleiðingum að Söluskáli Eyvindar heyrði sögunni til um haustið vegna sjóðþurrðar, en Eyvindur og frú hans stálu líka af rekstrinum þannig að gjaldþrot var óumflýjanlegt.

Meðan Kolbeinn eiginmaður frú Ingveldar var í föðurhúsum var Kolbeinn faðir hans kaupfélagsstjóri. Og þegar gamli Kolbeinn lagði sig blánóttina fór sonurinn á stjá, tók kaupfélagslyklana úr buxnavasa föður síns er hann svaf og hraðaði sér í kaupfélagið. Þar lagði hann hald á það er hugurinn girntist, sígarettur, vindla, sælgæti og pénínga úr kassanum. Þessa þokkaiðju hafi Kolbeinn yngri stundað í sex vikur þegar gamli Kolbeinn stóð hann að verki í sjálfu kaupfélaginu. Og gamli Kolbeinn var ekki að tvítóla neitt við soninn, heldur barði hann eins og hund og rak hann að heiman eins og hann var á sig kominn. Upp úr þessu flæktist Kolbeinn Kolbeinsson yngri suður á bóginn og hafnaði í Reykjavík og þá var ekki að sökum að spyrja.

Það var nefnilega fyrsta verk Kolbeins unga, eftir að hann barst til höfðuborgarinnar, að fremja þar vopnað bankarán sem aldrei hefir komist upp. Það var mikið og óheyrilegt rán og upphæðin stór sem hann hafði á brott með sér. En upp úr þessu gerðist Kolbeinn klókur og brúkaði fenginn úr bankaráninu til að leggja grundvöll að veraldlegri velgengni sinni. Hann gerðist framagosi í Framsóknarflokknum, lærði til þjófs að Bifröst í Borgarfirði, kynntist frú Ingveldi og allir rómuðu þennan unga, duglega og stórgáfaða mann. Allar götur síðan hefir lífið verið Kolbeini Kolbeinssyni yngri endalaus leikur og upphefð.

Fjórir menn handteknir

En þá var það náungi af zúlúkaffakyni

Ef einhver verðskuldar að vera kölluð ,,óttalausa stúlkan" þá er það frú Ingveldur því jafn högrökk mannsekja er hvurgi til á byggðu bóli. Til marks um hugprýði hennar var til þess tekið þegar hún hopaði hvergi þegar Kolbeinn eiginmaður hennar var haldinn tveimur illum öndum í einu. Þessi tvöfalda andsetnig Kolbeins fylgdi í kjölfar þess að bersyndugt konuræxni kendi honum krakka sem hún ól svo gott sem upp úr þurru; honum gramdist að konufjandi þessi gerði launkunningsskap þeirra opinberan á svo skammarlegan hátt. En upp úr þessari raun Kolbeinn að tala tungum þegar síst varði og gufa og græn froða gekk upp af vitum hans. Í verstu köstunum sókti hann að eiginkonu sinni, frú Ingveldi, með ýmsum vopnum, svo sem eins og búrsaxi, skaröxi, gítarstreng og lurki.

Einna leiðinlegast þókti frú Ingveldi Kolbeinn maður hennar tók sig til að talaði tungum við einhverjar ósýnilegar persónur. Þá var orðbragð hans svo hroðalegt að engu var líkara en að viðmælendur hans væru ekki minni náungar er Djöfullinn sjálfur og afturganga Adólfs Hitlers og væru þeir að leggja á ráðin hvurnig þeir ættu að myrða frú Ingveldi á sem kvalafyllstan og sóðaleganstan hátt. Um leið og Kolbeinn átti samtal við Myrkrahöfðingjann og hans kærustu meðreiðarsveina fór allt á tjá og tundur í kringum þá; dauðir hlutir tókust á loft; rok með brunagaddi brast á; ógeðugur vökvi, glíkur þvagi, spýttist út úr steynsteiptum vegg í stofunni.

Gegn öllum þessum skelfilega óþvera réðst frú Ingveldur með berum höndunum, hrakti Djöfulinn á flótta og sló Kolbein í öngvit. Að lokum tók frú Ingveldur til bragðs að kynna sér svartagaldur og tókst með galdrastafnum ,,nábrókarfáfni" reka hina gjörspilltu anda út af Kolbeini og til síns heima. Eftir sat Kolbeinn með meðlagskröfu frá einhverri ljótri hrokkinskinnu sem hélt því fram að hún hefði alið honum barn. Seinna kom í ljós að faðir barnsins var ekki Kolbeinn, enda er hann ónýtur til getnaðar, heldur ókunnugur maður af zúlúkaffakyni sem barst hingað til lands með súrálsflutningaskipi og hafði fengið að bregða sér í land í einn sólarhring.   

Flykkjast að „Óttalausu stúlkunni“

Hálfdán lögregluþjónn

Soleiðis hefir Hálfdán lögregluþjónn oft og iðulega gert, kastað fólki í götuna og barið það með kylfunni í bakið þar til það gubbaði blóði og skeit í buxurnar. Aldrei hefir Háldán mátt gjalda vasklegrar framgöngu sinnar enda eru yfirboðarar hans eindregið þeirrar skoðunnar að agi verði að vera í þjóðfélaginu.

Eitt sinn varð Hálfdán lögregluþjónn að hlaupa langar leiðir á eftir þjófóttri kélíngargálu sem var frá á fæti og lítð fyrir aga. Að lokum tóks Hálfdáni þó að koma höggi á milli herðablaðanna á kvendinu með kylfuni svo að hún steyptist fram yfir sig og hafnaði úti í vegkanti. Þar lúskraði lögregluþjónninn svo rækilega á konugarminum að hún efir aldrei stolið síðan. Þá hafði Hálfdán hlaupið góða tólf kílómetra á eftir þjófnum. En aðal ástæðan fyrir betrun kerlíngar er að eftir viðskipti hennar við Hálfdán hefir hún verið bundin í hjólastól og því átt erfitt um vik að stunda gripdeildir.

Annað sinn var Hálfdán kallaður til að skakka leikinn á einkaheimili þar sem talið var að ofbeldi færi fram. Því miður fór Hálfdán lögregluþjónn húsavillt að þessu sinni og þaut með kylfu sína reidda inn á friðsamt borgaraheimili. Þegar húsráðendur þar á bæ harðneituðu ofbeldisástandi þar á bæ varð Hálfdán æfur af reiði og lét barefli sitt ganga af fullri hörku á allri fjölskyldunni, börnunum líka, og heimilisfaðirinn handtók hann og hafði með sér í fangelsið. Í fangaklefanum fylgdi Kolbeinn sókn sinni eftir, fjarrænn til augnanna og með lostabros á vör, og linnti ekki látum fyrr en hann fékk þannig gríðarlega fullnægingu, að hvaða stóðhross sem er hefði verið fullsæmt af.  

„Leggstu á jörðina núna“

Það var öðruvísi þegar Kolbeinn og Vondalyktin lentu í flugháska

Þegar vini okkar allra, Kolbeini Kolbeinssyni, og hans vini, Brynjari Vondulykt, var vísað með valdi frá borði flugvélar frá einhverju risaflugfélagi fékk hann hvorki heilahristing eða brotið nef, og þá ekki heldur Vondalyktin vinur hans. Hins vegar fengu nokkrir úr flokki þeirra er frömdu óréttlætið og ofbeldið vel útilátinn heilahristing og beinbrot í þessum heiftarlega bráðabardaga.

Aðdragandinn að máli þessu var ókyrrð meðal flugfarþega, sem lauk með því að yfirflugstjórinn steypti vélinni niður á næsta flugvöll. Á niðurleiðinni hafði hann öskrað á flugturninn á vellinum og heimtað víkingasveit til að ráða niðurlögum tveggja brennivínsóðra villumanna sem væru búnir að taka farþegarýmið í herkví með óforskammaðri framkomu, dónaskap og barsmíðum.

Þegar víkingasveitarmennirnir voru að draga þá félaga út úr flugvélinni tókst Kolbeini að slá fjórar konur sem hann náði til í rot, en Vondalyktinn náði að rota þrjá djöfla, algerða fáráðlinga, sem varð það á að teygja álkuna aðeins og langt í átt til hans. Þegar víkingasveitinni hafði tekist að smala þeim Kolbeini og Vondulyktinni niður landganginn tók yfirflugstjórinn á móti þeim náhvítur og úfinn af bræði og ætlaði að lesa yfir þeim óbótaskammir og svívirðingar í kveðju stað. En áður en yfirflugstjóranum tókst að hefja reiðilesturinn lánaðist Kolbeini að sparka geysifast í punginn á þessum geðtruflaða flugforingja um leið og hann var dreginn fram hjá honum.  

Hlaut nefbrot og heilahristing

Andskotarnir í fangelsi fyrir hatursorðræðu

Ja, kaupsýslumaður er gott orð, en fjáraflamaður er betra þegar talað er um garpinn Ólaf Ólafsson. En fyrst og fremst er margumtalaður Ólafur Ólafson bóndi að Miðhrauni I. á Snæfellsnesi, meira að segja útvegsbóndi þegar tillit er tekið til sjóferðasögu hans á Samskipum. Það skiptir nefnilega miklu máli að titla rétt þegar höfingjar eiga í hlut. Og nú hefir hinn mikli útvegsbóndi og fjáraflamaður, Ólafur Ólafsson, marghertur í fjósi Framsóknarmaddömunnar, kveðið sér hljóðs og kallað saman stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis til skrafs og ráðagerða. Það er til marks um makt Ólafs að meðlimir stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar fóru strax að skjálfa í hnjáliðunum þegar þeim barst fundarboðið og er allt það fólk nú komið á sterka kvíða og róandi lyfjamixtúru til að það geti mætt Ólafi bónda augliti til auglitis.

Það þarf víst ekki að taka það fram að það er Kolbeinn Kolbeinsson, í samráði við Framsóknarmaddömuna forhertu og alræmdu, sem er höfundurinn að þessum fundi, sem er liður í að mæta atvinnulygurum sem undanfarið hafa lagt sig í líma við að koma óorði á Framsóknarflokkinn og hans bestu syni. Að vísu var Kolbeinn kófdrukkinn þegar hann fékk snilldarhugmyndina um umræddan fund, en það kemur ekki að sök. Andskotar Framsóknar mega þakka fyrir að Kolbeinn var ekki alsgáður því þá hefði hugmyndin orðið enn nú snjallari og ófrægingarherferðin farið út um þúfur og andskotarnir í fangelsi fyrir hatursorðræðu.

Það er nú það. En í morgun trúði frú Ingveldur vinkonu sinni, Máríu Borgargagni, fyrir því að nú væri Kolbeinn eiginmaður sinn aftur farinn að drýgja hór með helvítis lúsakerlingunni í Engihjallanum. Og enn fremur, að síðast þegar hann hefði umgengist þessa dækju hefði hann komið heim útataður í flatlús; ekki færri en þrjúþúsund og fimmhundruð pöddur hefðu dansað á vissum stöðum á honum og fýlan og ógeðið hefði lekið af manngerpinu þegar hún blés til orrustu gegn kvikfénaðinum með hárlakki. Líklega væri Kolbeinn orðinn endanlega geggjaður, enda gegnsósa af illu hugarfari og svínsnáttúru.   

Ólafur Ólafsson óskar eftir fundi